If you enjoy watching crime shows o

If you enjoy watching crime shows on TV, you know that fingerprints play a large role in
identifying people. But, you might be surprised to find out that using fingerprints for identification is
not a new science. In fact, it is very old –– dating back at least as far as 1885-1913 B.C.E. In
Babylon, when people agreed to a business contract, they pressed their fingerprints into the clay in
which the contract was written. Thumbprints have also been found on clay seals from ancient China.
In 14th century Persia, which is now Iran, a government doctor recognized that all
fingerprints are different. In 1684, a British doctor, Nehemiah Grew, spoke about the ridged surfaces
of the fingers. In 1686, a professor of anatomy (the study of the structure of the human body) named
Marcello Malpighi, wrote about the ridges and loops in fingerprints. Malpighi’s work was
considered so important that a layer of skin found on the fingertips was named after him. This layer
of skin is called the Malpighian layer. Although scientists had studied fingerprints, the value of
fingerprinting in the identification of individuals did not become clear until later.
Sir William James Herschel is generally thought to be the first European to realize that
fingerprints were unique to each person. In his work as chief magistrate in the Hoogly district in
Jungipoor, India, Herschel asked people to put their handprints on contracts. Herschel believed that
personal contact with the contracts made people more likely to honor their commitments, or to keep
their promises. As he looked at more and more handprints, he began to see that all the handprints
were different. He started to believe that fingerprints were unique, which means they are all different
from each other, and permanent, which means that they do not ever change. To prove that they
never change, Herschel kept track of his own fingerprints over his entire lifetime.
Dr. Henry Faulds, a British surgeon at a Japanese hospital, began studying the furrows (also
called ridges) on fingertips in the 1870s. He published an article in a scientific journal about the use
of fingerprints as a tool in identification. He also devised, or invented, a system of classifying
fingerprints. He wrote Charles Darwin about his findings, but Darwin was getting too old to work on
the findings. So, he promised to pass the information to his cousin, Sir Francis Galton. Using Henry
Faulds’s findings, Galton published a major book on classifying fingerprints based on arches, loops,
and whorls. His work with Sir Edward R. Henry on fingerprint classification was the basis of a
classification system which is still used by law enforcement agencies in English–speaking countries.
The Federal Bureau of Investigation (FBI) now uses a variation of the Galton– Henry system.
Although the use of fingerprinting in identification originated in Britain, it has been developed in the
United States. In 1924, two large fingerprint collections were combined to form the foundation of
the Identification Division of the FBI. Within the Identification Division, the Integrated Automated
Fingerprint Identification Systems (IAFIS) can search and find fingerprints anywhere in the United
States within thirty minutes. The IAFIS can compare results with automated fingerprint systems in
countries around the world. The IAFIS has the fingerprints of more than 250 million people on file.
About one in six Americans has fingerprints on file with the FBI. But not all the fingerprints
are related to criminal investigations. People need to have their fingerprints taken for many other
reasons. People have their fingerprints taken for employment, licenses, and adoption. For example,
when people want to work for the government in classified, secret jobs, their fingerprints are
checked to be sure they do not have a criminal background. When prospective parents adopt a child,
their fingerprints are matched against those of all criminals for the safety of the child.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้าคุณสนุกกับการชมรายการโทรทัศน์อาชญากรรม คุณรู้ว่า ลายนิ้วมือมีบทบาทใหญ่ในระบุคน แต่ คุณอาจจะประหลาดใจเพื่อดูว่า การใช้ลายนิ้วมือสำหรับรหัสไม่เป็นวิทยาศาสตร์ใหม่ ในความเป็นจริง มันจะ เก่ามาก- -คู่หลังที่น้อยที่สุดเท่าที่ 1885-1913 B.C.E. ในบาบิโลน เมื่อท่านตกลงสัญญาทางธุรกิจ พวกเขากดลายนิ้วมือของพวกเขาลงไปในดินในซึ่งมีเขียนสัญญา Thumbprints ยังพบบนตราประทับดินเผาจากจีนโบราณในศตวรรษที่ 14 เปอร์เซีย ซึ่งขณะนี้อิหร่าน แพทย์รัฐบาลรู้จักที่ทั้งหมดลายนิ้วมือแตกต่างกัน ใน 1684 พูดอังกฤษ คุณหมอจากเติบโต เกี่ยวกับพื้นผิว ridgedนิ้ว ในค.ศ. 1686 ชื่ออาจารย์ของกายวิภาคศาสตร์ (การศึกษาโครงสร้างของร่างกายมนุษย์)Marcello Malpighi เขียนเกี่ยวกับสันและลูปในลายนิ้วมือ งานของ Malpighiถือเป็นสิ่งสำคัญที่มีชื่อชั้นของผิวหนังที่พบได้บนปลายนิ้วของคุณหลังเขา ชั้นนี้ผิวหนังเรียกว่าชั้น Malpighian แม้ว่านักวิทยาศาสตร์ได้ศึกษาลายนิ้วมือ ค่าลายพิมพ์ในรหัสของบุคคลจึงไม่เป็นที่ชัดเจนภายหลังSir William James เฮอร์เชลโดยทั่วไปคิดว่า จะ ยุโรปแรกตระหนักว่าลายนิ้วมือเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละบุคคล ในงานของเขาเป็นหัวหน้าแขวงในเขต Hoogly ในJungipoor ประเทศอินเดีย เฮอร์เชลถามคนใส่วาดของสัญญา เฮอร์เชลเชื่อว่าติดต่อส่วนตัวกับสัญญาที่ทำคนโน้มตามภาระผูกพันของพวกเขา หรือ การเก็บสัญญาของพวกเขา ขณะที่เขามองการวาดมาก ขึ้น เขาเริ่มเห็นว่าวาดทั้งหมดแตกต่างกัน เขาเริ่มเชื่อว่า ลายนิ้วมือ ไม่ซ้ำกันซึ่งหมายความว่า พวกเขาจะแตกต่างกันจากแต่ละอื่น ๆ และถาวร ซึ่งหมายความ ว่า พวกเขาไม่เคยเปลี่ยน พิสูจน์ที่พวกเขาไม่เคยเปลี่ยน เฮอร์เชลเก็บของลายนิ้วมือของเขาเองไปตลอดชีวิตของเขาขึ้น ดร. Henry Faulds ศัลยแพทย์ชาวอังกฤษที่โรงพยาบาลญี่ปุ่น เริ่มเรียนสวย (ยังเรียกว่าสัน) บนปลายนิ้วใน 1870s เขาตีพิมพ์บทความในสมุดรายวันทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับการใช้ลายนิ้วมือเป็นเครื่องมือในการระบุของ เขายังคิดค้น หรือคิด ค้น การแบ่งประเภทลายนิ้วมือ เขาเขียนชาร์ลส์ดาร์วินเกี่ยวกับเขา แต่ดาร์วินได้รับการทำงานผลการวิจัย ดังนั้น เขาสัญญาว่า จะส่งข้อมูลไปยังก. Sir Francis Galton ใช้เฮนรี่ผลการวิจัยของ Faulds, Galton เผยแพร่หนังสือสำคัญในการแบ่งประเภทตามโค้ง ลูป ลายนิ้วมือและก้นหอย งานของเขากับ Sir Edward Henry R. จัดประเภทลายนิ้วมือเป็นพื้นฐานของการระบบการจัดประเภทซึ่งยังคงถูกใช้ โดยหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายในประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ –กลางสำนักงานการตรวจสอบ (FBI) ตอนนี้ใช้รูปแบบของระบบ Galton-Henryแม้ว่าการใช้ลายพิมพ์ในรหัสมาในสหราชอาณาจักร พัฒนาในการUnited States. In 1924, two large fingerprint collections were combined to form the foundation ofthe Identification Division of the FBI. Within the Identification Division, the Integrated AutomatedFingerprint Identification Systems (IAFIS) can search and find fingerprints anywhere in the UnitedStates within thirty minutes. The IAFIS can compare results with automated fingerprint systems incountries around the world. The IAFIS has the fingerprints of more than 250 million people on file.About one in six Americans has fingerprints on file with the FBI. But not all the fingerprintsare related to criminal investigations. People need to have their fingerprints taken for many otherreasons. People have their fingerprints taken for employment, licenses, and adoption. For example,when people want to work for the government in classified, secret jobs, their fingerprints arechecked to be sure they do not have a criminal background. When prospective parents adopt a child,their fingerprints are matched against those of all criminals for the safety of the child.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หากคุณเพลิดเพลินกับการชมการเกิดอาชญากรรมในทีวีที่คุณรู้ว่าลายนิ้วมือมีบทบาทใหญ่ใน
การระบุคน แต่คุณอาจจะประหลาดใจที่พบว่าการใช้ลายนิ้วมือเพื่อระบุตัวตนคือ
ไม่ได้เป็นวิทยาศาสตร์ใหม่ ในความเป็นจริงมันเก่ามาก - ย้อนหลังอย่างน้อยเท่าที่คริสตศักราช 1885-1913 ใน
บาบิโลนเมื่อมีคนเห็นด้วยกับการทำสัญญาทางธุรกิจที่พวกเขากดลายนิ้วมือของพวกเขาในดินใน
ซึ่งการทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร thumbprints ยังถูกพบบนแมวน้ำดินจากประเทศจีนโบราณ.
ในศตวรรษที่ 14 เปอร์เซียซึ่งขณะนี้อิหร่านแพทย์ของรัฐบาลได้รับการยอมรับว่าทุก
ลายนิ้วมือที่แตกต่างกัน ใน 1684 แพทย์อังกฤษ Nehemiah เติบโตพูดเกี่ยวกับพื้นผิวรอยยับ
ของนิ้วมือ ใน 1686 เป็นอาจารย์ของร่างกาย (การศึกษาโครงสร้างของร่างกายมนุษย์ที่) ชื่อ
Marcello Malpighi เขียนเกี่ยวกับสันเขาและลูปในลายนิ้วมือ ทำงาน Malpighi ก็
ถือว่ามีความสำคัญเพื่อให้ชั้นของผิวหนังที่พบบนปลายนิ้วได้รับการตั้งชื่อตามเขา ชั้นนี้
ของผิวที่เรียกว่าชั้น Malpighian แม้ว่านักวิทยาศาสตร์ได้ศึกษาลายนิ้วมือ, ค่าของการ
พิมพ์ลายนิ้วมือในตัวของบุคคลที่ไม่ได้กลายเป็นที่ชัดเจนจนกระทั่งต่อมา.
เซอร์วิลเลียมเจมส์เฮอร์เชลเป็นความคิดที่จะเป็นครั้งแรกในยุโรปที่จะตระหนักว่า
ลายนิ้วมือเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละคน ในงานของเขาเป็นหัวหน้าผู้พิพากษาในเขตพื้นที่ Hoogly ใน
Jungipoor, อินเดีย, เฮอร์เชลถามคนที่จะใส่ประทับตราของพวกเขาในการทำสัญญา เฮอร์เชลเชื่อว่า
บุคคลติดต่อกับสัญญาทำให้คนมีโอกาสมากขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ภาระผูกพันของพวกเขาหรือเพื่อให้
สัญญาของพวกเขา ในขณะที่เขามองไปที่ประทับตรามากขึ้นและเขาเริ่มที่จะเห็นว่าประทับตราทั้งหมดที่
แตกต่างกัน เขาเริ่มที่จะเชื่อว่าลายนิ้วมือเป็นเอกลักษณ์ซึ่งหมายความว่าพวกเขาทั้งหมดที่แตกต่างกัน
จากแต่ละอื่น ๆ และถาวรซึ่งหมายความว่าพวกเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง เพื่อพิสูจน์ว่าพวกเขา
ไม่เคยเปลี่ยนเฮอร์เชลเฝ้าติดตามลายนิ้วมือของตัวเองไปตลอดชีวิตของเขา.
ดร. เฮนรี่ Faulds ศัลยแพทย์ชาวอังกฤษที่โรงพยาบาลในญี่ปุ่นเริ่มเรียนร่อง (ยัง
เรียกว่าสันเขา) บนปลายนิ้วในยุค 1870 เขาตีพิมพ์บทความในวารสารวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับการใช้ด้วย
ลายนิ้วมือเป็นเครื่องมือในการประจำตัวประชาชน นอกจากนี้เขายังวางแผนหรือคิดค้นระบบการจำแนก
ลายนิ้วมือ เขาเขียน Charles Darwin เกี่ยวกับการค้นพบของเขา แต่ดาร์วินได้รับเก่าเกินไปที่จะทำงานเกี่ยวกับ
การค้นพบ ดังนั้นเขาสัญญาว่าจะส่งข้อมูลไปยังญาติของเขาเซอร์ฟรานซิส Galton โดยใช้เฮนรี่
ค้นพบ Faulds ของ Galton ตีพิมพ์เป็นหนังสือที่สำคัญในการจำแนกลายนิ้วมือบนพื้นฐานของซุ้มลูป
และก้นหอย ผลงานของเขากับเซอร์เอ็ดเวิร์ดอาร์เฮนรี่เกี่ยวกับการจำแนกลายนิ้วมือเป็นพื้นฐานของการให้
ระบบการจำแนกซึ่งยังคงใช้โดยหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายในประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ.
สำนักสืบสวนกลางแห่งสหรัฐอเมริกา (เอฟบีไอ) ตอนนี้ใช้รูปแบบของระบบ Galton- เฮนรี่ .
แม้ว่าการใช้ลายนิ้วมือในการระบุเกิดขึ้นในสหราชอาณาจักรจะได้รับการพัฒนาขึ้นใน
ประเทศสหรัฐอเมริกา ในปี 1924 สองคอลเลกชันลายนิ้วมือขนาดใหญ่รวมกันเพื่อสร้างรากฐานของ
ส่วนบัตรประจำตัวของเอฟบีไอ ภายในกองประจำตัวประชาชนแบบบูรณาการโดยอัตโนมัติ
ลายนิ้วมือระบบระบุตัวตน (IAFIS) สามารถค้นหาและพบลายนิ้วมือทุกที่ในประเทศ
สหรัฐอเมริกาภายในสามสิบนาที IAFIS สามารถเปรียบเทียบผลกับระบบลายนิ้วมืออัตโนมัติใน
ประเทศต่างๆทั่วโลก IAFIS มีลายนิ้วมือของมากกว่า 250 ล้านคนในไฟล์.
ประมาณหนึ่งในหกคนอเมริกันมีลายนิ้วมือในไฟล์ที่มีเอฟบีไอ แต่ไม่ได้ลายนิ้วมือทั้งหมดที่
เกี่ยวข้องกับการสืบสวนอาชญากรรม คนต้องมีลายนิ้วมือของพวกเขาดำเนินการสำหรับการอื่น ๆ อีกมากมาย
ด้วยเหตุผล คนมีลายนิ้วมือของพวกเขาดำเนินการสำหรับการจ้างงาน, ใบอนุญาตและการยอมรับ ตัวอย่างเช่น
เมื่อมีคนต้องการที่จะทำงานให้กับรัฐบาลในการจัดงานลับลายนิ้วมือของพวกเขาได้รับการ
ตรวจสอบเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้มีภูมิหลังทางอาญา เมื่อพ่อแม่คาดหวังเอาเด็ก,
ลายนิ้วมือของพวกเขาจะถูกจับคู่กับบรรดาอาชญากรทั้งหมดเพื่อความปลอดภัยของเด็ก