f you haven’t heard this joke befor

f you haven’t heard this joke before, there’s a good chance that you are now emitting a series of short vowel-like syllables such as ‘ha-ha-ha’ or ‘tee-hee-hee’, each about one sixteenth of a second long and about a quarter of a second apart. You will be making these sounds as you breathe out, by chopping up each exhalation into vocalised chunks. And, in doing so, you could well be using the ‘reserve exhalation’ capacity of your lungs. Your diaphragm, abdominal and lateral muscles are probably contracting. Extra oxygen will be entering your blood - the flow of which will have temporarily increased. And - this one’s almost a certainty - anyone who can see or hear you will be intensely curious about what they are missing.

Laughter: we all do it - adults up to 20 times a day and children up to 200; we all enjoy it, and we all recognise it. Philosphers - including Plato, Aristotle, Kant and Hume - have written about it. People - including Louis Armstrong - have made best-selling records of it. There has even been a six-month epidemic of it in Tanzania. And yet to this day, next to nothing is known about laughter - what exactly it is physically and psychologically, why it evolved, what triggers it and what effect it has on those who do it and those who hear it.

Well, to be fair, there are some theories of what the answers to these questions might be - but as yet not much that researchers can agree upon - except perhaps what laughter isn’t.

Human laughter isn’t just a response to jokes. People laugh when they’re nervous, excited, tense, happy, or simply because someone else is laughing. Indeed by carrying out behavioural observations of ‘1200 laughter events’, neurobiologist Robert Provine of the University of Maryland, Baltimore County, discovered that 80% of laughter has nothing to do with humour. It merely punctuates statements such as ‘can I join you’ or ‘are you sure’. He also found that laughter isn’t just the preserve of the listener. In fact, speakers laugh 46% more than listeners in most social situations.

Nor is laughter a purely human phenomenon. Higher primates such as chimpanzees laugh (albeit as sounded panting rather than the human-style modulated exhalation) during rough-and-tumble play and there is some evidence that other mammals, such as rats, may laugh when they are ‘tickled’.

Nor does normal, healthy, mirthful laughter come in a variety of forms. On the contrary, from giggle to guffaw it is as precisely structured as any animal call. Laughter that deviates from the measurements and vowel patterns outlined in the first paragraph (for example, ‘haaaaa-haaaaaa-haaaaaaaa’ or ‘ha-ho-ha-ho’); laughter that increases in volume with time, rather than decreases; or laughter that interrupts the structure of a sentence (such as ‘pass - hee-hee-hee - the salt’, rather than ‘pass the salt, hee-hee-hee’) sounds utterly bizarre, or even sinister.

And finally, most researchers will grudgingly concede that laughter is not a learned behaviour. Although it is certainly socio-culturally altered and attenuated with age, laughter is otherwise ubiquitous. It is seen in babies of three or four months old. It has been observed in children who are congenitally deaf and blind. And we have all had the feeling it can be ‘uncontrollable’ and ‘infectious’. All of which hint that laughter is a ‘hard-wired’ physical and psychological reflex.

So now to what laughter is - that is, the controversial stuff. There are a whole host of evolutionary theories as to why, about 7 million years ago, some mammals evolved this energetically wasteful business that betrays location (as a sound, laughter carries very well.)

Charles Grunrer, of the University of Georgia proposes, for example, that laughter was - sometimes still is - a battle cry, “humour and laughter are very akin to aggression,” he says, “think of how the victorious football team leaps about laughing with jubilation” he adds. “Happiness and anger are the only two emotions men can demonstrate in public.”

A related explaination is that laughter arose to assist social cohesion. As the old cliché, “we’re not laughing at you, we’re laughing with you,” implies, laughter seems to bind those who are sharing a joke, by relaxing them (so much so that people talk about ‘rolling around on the floor’ or ‘wetting themselves’ with laughter), inhibiting the fight-or-flight response, and excluding those who are not laughing.

“It helps us to define micro-differences” says Jason Rutter, a sociologist at the University of Manchester, UK, who works on laughter and comedy. “Just look at the way most of the ethnic jokes people tell concern groups who live nearby,” he points out, “the Finns joke about the Swedes, not the Japanese.” A theory that Rutter believes is born out by the sonic structure of laughter. “It builds up rapidly - which is the cue for others to join in - and then plateaus into a cyclical format - which is easy to join in with.”

And Provine’s finding that we laugh 30 times more in social, or pseudo-social situations (reading a book, watching TV), than alone, lends weight to this explanation. V. S. Ramachandran, Director of the Centre for the Brain and Cognition at the University of San Diego agrees, “we calibrate people by what they laugh at, it tells us something about them.” Or as Glenn Weisfeld a psychologist at Wayne State University, Detroit and editor of the Human Ethology Bulletin puts it, “others’ response to humour gives us an insight into quite high-order cognitive capacities of theirs, giving us subtle social cues.”

Another idea, Weisfeld puts forward, is that laughter is a signal of “encouragement-to-continue” in a situation where the person laughing is learning from the ‘recipient’ of the laughter. “Laughter has appealing acoustic properties, its pleasant and flattering for the listener,” he explains. “For babies it is a critical way of communicating with their mothers before they can speak, so their laughter encourages maternal attention.”

“Children laugh in play situations which, again, they learn from,” Weisfeld continues. “And adults laugh at jokes which are socially edifying, and they compensate the humorist with invitations to situations where there is free food and drink and possibly mating opportunities!”

So while the evolutionary jury are still well and truly out, what do we know about the biology of laughter? Even less. “I’m fed up with reading so much pseudoscience” fumes Willabald Ruch of University of Düsseldorf, currently putting together a treatise on the physiology of laughter. “I have never seen any convincing, statistically significant proof that laughter affects the immune system, endorphin levels or blood pressure,” he adds, angrily (well, he wasn’t laughing.)

However, in the United States at least, there is a powerful, vociferous and money-spinning ‘laughter-is-the-best-medicine’ lobby that argues exactly the reverse. “We have found that laughter modulates immune-system activity,” says one of its main evangelists, neurologist Lee Berk of Loma Linda University, California. “It attenuates stress-related hormones and increases the number of natural virus killer cells, activated T cells, and B cells.”

A line that nurse-humourist Patty Wooten, President of Jest for the Health of It, a Californian educational consultancy dedicated to promoting the therapeutic value of humour, peddles in seminars all over the world.

“For those who are bed-bound, laughter is a great therapeutic modality. It gets the moist stagnant air in their lungs circulating, which ups blood oxygen; the muscle movement gets the peripheral circulation going and raises heart rate; and mirth overrides the body’s hesitancy to do all of these things for fear of pain.” Which is probably why the vast majority of scientific papers on the subject of laughter appear in nursing and medical journals.

But if we are ever to know why, when and how we laugh, it is clear that what Ramachandran dubs, “the two universes of neuroscience,” - behaviour and cell biology - are going to have to talk. How else then is this abundance of theorising going to be synthesised with elegant and intriguing studies such as that done by Itzhak Fried of UCLA Medical School, California and colleagues reported in Nature earlier this year?

Purely by accident, the team found that a small (two square centimetres) area in the brain of a 16-year-old epileptic girl could be electrically stimulated to produce mirthful laughter. A small current elicited a smile - a large current, gales of laughter. The area in question was the left superior frontal gyrus, which is also involved in the initiation of speech. But whether this is indeed the same ‘laugh centre’ that can be triggered by a the incongruity of a penguin in the Sahara, is a matter for much, much more research.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

f ที่คุณยังไม่ได้ยินเรื่องตลกนี้ ก่อน มีโอกาสดีที่คุณอยู่ตอนนี้เปล่งชุดสั้นเหมือนสระพยางค์เช่น 'ฮา ฮา ฮา' หรือ 'ทีฮี้ฮี้" ที่สองละประมาณหนึ่ง sixteenth ยาว และสี่แยกที่สอง คุณจะทำให้เสียงเหล่านี้เป็นคุณหายใจออก โดยอัพแต่ละ exhalation เป็นก้อน vocalised ก ใน คุณดีอาจใช้กำลัง 'จอง exhalation' ของปอด ของกะบังลม กล้ามเนื้อหน้าท้อง และด้านข้างมีอาจจะทำสัญญา เพิ่มออกซิเจนจะใส่เลือด - กระแสซึ่งจะมีการเพิ่มขึ้นชั่วคราว และ - นี้เป็นเกือบแน่นอน - ใครก็ตามที่สามารถเห็น หรือได้ยินคุณจะมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาจะหายไปหัวเราะ: เราทำ - ผู้ใหญ่ถึง 20 ครั้งต่อวันและเด็ก 200 เราสนุกกับมัน และเราทุกคนรู้ Philosphers -รวมเพลโต อริสโตเติล Kant และฮูม - ได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ คน -รวมทั้ง Louis อาร์มสตรอง - ได้ทำการขายดีที่สุด แม้มีโรคระบาดหกเดือนของในแทนซาเนีย และยังถึงวันนี้ ติดอะไรรู้จักหัวเราะ - อะไรตรงนั้นมีอยู่จริง และ psychologically ทำไมมันพัฒนา อะไรทริกเกอร์และผลกระทบมีผู้ทำและผู้ที่ได้ยินมันดี มีความเป็นธรรม มีบางทฤษฎีว่าคำตอบของคำถามเหล่านี้อาจเป็น - แต่เป็นไม่มากนักที่นักวิจัยสามารถเห็นตาม- ยก เว้นอาจจะไม่ได้หัวเราะอะไรเสียงหัวเราะของมนุษย์ไม่เพียงการตอบสนองกับเรื่องตลก คนหัวเราะเมื่อพวกเขากำลังประสาท ตื่นเต้น ตึงเครียด ความ สุข หรือเพียง เพราะคนอื่นจะหัวเราะ จริง โดยการสังเกตพฤติกรรมของ ' 1200 หัวเราะเหตุการณ์ neurobiologist Provine โรเบิร์ตของมหาวิทยาลัยแมริแลนด์ เขตบัลติมอร์ พบว่า 80% หัวเราะมีอารมณ์ขันจะ เพียง punctuates งบเช่น 'ฉันร่วมด้วยได้คุณ' หรือ 'แน่' เขายังพบว่า เสียงหัวเราะไม่เพียงรักษาฟังที่ ในความเป็นจริง ลำโพงหัวเราะ 46% มากกว่าผู้ฟังในสถานการณ์สังคมมากที่สุดไม่ได้หัวเราะปรากฏการณ์มนุษย์เพียงอย่างเดียว สูงกว่า primates chimpanzees หัวเราะ (แม้ว่าเป็นแต่เพียงแห่ง panting แทน exhalation ซ้อนลักษณะบุคคล) ในระหว่างการเล่น rough-and-tumble และมีหลักฐานบางอย่างที่อื่นเลี้ยงลูกด้วยนม เช่นหนู อาจหัวเราะเมื่อพวกเขาจะ 'โดนจับ'หรือไม่ปกติ สุขภาพ mirthful หัวเราะมาในหลากหลายรูปแบบ ดอก จากหัวเพื่อ guffaw มันแม่นยำเป็นการจัดโครงสร้างเป็นสัตว์โทร เสียงหัวเราะที่แตกต่างจากการประเมินและรูปแบบของสระที่ระบุไว้ในย่อหน้าแรก (เช่น 'haaaaa haaaaaa haaaaaaaa' หรือ 'ฮา โฮ ฮา โฮ'); เสียงหัวเราะที่เพิ่มปริมาณด้วยเวลา แทนที่ลดลง หรือเสียงหัวเราะที่โครงสร้างของประโยค (เช่น 'ผ่าน -ฮี้ฮี้ฮี้ - เกลือ' แทน 'ผ่านเกลือ ฮี้ฮี้ฮี้') ขัดจังหวะ เสียงแปลกประหลาดโคตร หรือแม้แต่อนาจารAnd finally, most researchers will grudgingly concede that laughter is not a learned behaviour. Although it is certainly socio-culturally altered and attenuated with age, laughter is otherwise ubiquitous. It is seen in babies of three or four months old. It has been observed in children who are congenitally deaf and blind. And we have all had the feeling it can be ‘uncontrollable’ and ‘infectious’. All of which hint that laughter is a ‘hard-wired’ physical and psychological reflex.So now to what laughter is - that is, the controversial stuff. There are a whole host of evolutionary theories as to why, about 7 million years ago, some mammals evolved this energetically wasteful business that betrays location (as a sound, laughter carries very well.)Charles Grunrer, of the University of Georgia proposes, for example, that laughter was - sometimes still is - a battle cry, “humour and laughter are very akin to aggression,” he says, “think of how the victorious football team leaps about laughing with jubilation” he adds. “Happiness and anger are the only two emotions men can demonstrate in public.”A related explaination is that laughter arose to assist social cohesion. As the old cliché, “we’re not laughing at you, we’re laughing with you,” implies, laughter seems to bind those who are sharing a joke, by relaxing them (so much so that people talk about ‘rolling around on the floor’ or ‘wetting themselves’ with laughter), inhibiting the fight-or-flight response, and excluding those who are not laughing.“It helps us to define micro-differences” says Jason Rutter, a sociologist at the University of Manchester, UK, who works on laughter and comedy. “Just look at the way most of the ethnic jokes people tell concern groups who live nearby,” he points out, “the Finns joke about the Swedes, not the Japanese.” A theory that Rutter believes is born out by the sonic structure of laughter. “It builds up rapidly - which is the cue for others to join in - and then plateaus into a cyclical format - which is easy to join in with.”And Provine’s finding that we laugh 30 times more in social, or pseudo-social situations (reading a book, watching TV), than alone, lends weight to this explanation. V. S. Ramachandran, Director of the Centre for the Brain and Cognition at the University of San Diego agrees, “we calibrate people by what they laugh at, it tells us something about them.” Or as Glenn Weisfeld a psychologist at Wayne State University, Detroit and editor of the Human Ethology Bulletin puts it, “others’ response to humour gives us an insight into quite high-order cognitive capacities of theirs, giving us subtle social cues.”Another idea, Weisfeld puts forward, is that laughter is a signal of “encouragement-to-continue” in a situation where the person laughing is learning from the ‘recipient’ of the laughter. “Laughter has appealing acoustic properties, its pleasant and flattering for the listener,” he explains. “For babies it is a critical way of communicating with their mothers before they can speak, so their laughter encourages maternal attention.”
“Children laugh in play situations which, again, they learn from,” Weisfeld continues. “And adults laugh at jokes which are socially edifying, and they compensate the humorist with invitations to situations where there is free food and drink and possibly mating opportunities!”

So while the evolutionary jury are still well and truly out, what do we know about the biology of laughter? Even less. “I’m fed up with reading so much pseudoscience” fumes Willabald Ruch of University of Düsseldorf, currently putting together a treatise on the physiology of laughter. “I have never seen any convincing, statistically significant proof that laughter affects the immune system, endorphin levels or blood pressure,” he adds, angrily (well, he wasn’t laughing.)

However, in the United States at least, there is a powerful, vociferous and money-spinning ‘laughter-is-the-best-medicine’ lobby that argues exactly the reverse. “We have found that laughter modulates immune-system activity,” says one of its main evangelists, neurologist Lee Berk of Loma Linda University, California. “It attenuates stress-related hormones and increases the number of natural virus killer cells, activated T cells, and B cells.”

A line that nurse-humourist Patty Wooten, President of Jest for the Health of It, a Californian educational consultancy dedicated to promoting the therapeutic value of humour, peddles in seminars all over the world.

“For those who are bed-bound, laughter is a great therapeutic modality. It gets the moist stagnant air in their lungs circulating, which ups blood oxygen; the muscle movement gets the peripheral circulation going and raises heart rate; and mirth overrides the body’s hesitancy to do all of these things for fear of pain.” Which is probably why the vast majority of scientific papers on the subject of laughter appear in nursing and medical journals.

But if we are ever to know why, when and how we laugh, it is clear that what Ramachandran dubs, “the two universes of neuroscience,” - behaviour and cell biology - are going to have to talk. How else then is this abundance of theorising going to be synthesised with elegant and intriguing studies such as that done by Itzhak Fried of UCLA Medical School, California and colleagues reported in Nature earlier this year?

Purely by accident, the team found that a small (two square centimetres) area in the brain of a 16-year-old epileptic girl could be electrically stimulated to produce mirthful laughter. A small current elicited a smile - a large current, gales of laughter. The area in question was the left superior frontal gyrus, which is also involved in the initiation of speech. But whether this is indeed the same ‘laugh centre’ that can be triggered by a the incongruity of a penguin in the Sahara, is a matter for much, much more research.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉคุณยังไม่เคยได้ยินเรื่องตลกนี้มาก่อนมีโอกาสที่ดีที่คุณอยู่ในขณะนี้เปล่งชุดของพยางค์สระเหมือนสั้นเช่น 'ฮ่าฮ่าฮ่า' หรือ 'ทีฮีฮี' แต่ละเกี่ยวกับ 1/16 ของ มีความยาวประมาณไตรมาสที่สองของสองออกจากกัน คุณจะทำเสียงเหล่านี้ในขณะที่คุณหายใจออกโดยสับขึ้นหายใจออกเป็นชิ้นแต่ละ vocalised และในการทำเช่นนั้นคุณดีอาจจะใช้สำรองหายใจออก 'ความจุของปอดของคุณ ไดอะแฟรมของคุณท้องและกล้ามเนื้อด้านข้างอาจจะทำสัญญา ออกซิเจนเป็นพิเศษจะเข้าสู่เลือดของคุณ - กระแสของการที่จะได้เพิ่มขึ้นชั่วคราว และ - ของคนนี้เกือบจะแน่นอน - ทุกคนที่สามารถมองเห็นหรือได้ยินคุณจะอยากรู้อยากเห็นอย่างมากเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาจะหายไป. เสียงหัวเราะ: เราทุกคนทำมัน - ผู้ใหญ่ได้ถึง 20 ครั้งต่อวันและเด็กอายุไม่เกิน 200; เราทุกคนสนุกกับมันและเราทุกคนรู้จักมัน Philosphers - รวมทั้งเพลโตอริสโตเติลคานท์และฮูม - ได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ คน - รวมทั้งหลุยส์อาร์มสตรอง - ได้ทำขายดีที่สุดบันทึกมัน มีการแพร่ระบาดของโรคแม้กระทั่งหกเดือนมันในแทนซาเนีย และยังไปในวันนี้ไปเพื่ออะไรเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับเสียงหัวเราะ - สิ่งที่ว่ามันเป็นทางร่างกายและจิตใจทำไมมันพัฒนาสิ่งที่เรียกมันและสิ่งที่ผลกระทบที่จะมีต่อผู้ที่ทำมันและบรรดาผู้ที่ได้ยินมัน. ดีเป็นธรรม มีบางทฤษฎีของสิ่งที่คำตอบของคำถามเหล่านี้อาจจะ - แต่ยังไม่มากที่นักวิจัยสามารถตกลง -. ยกเว้นบางทีสิ่งที่หัวเราะไม่ได้เป็นมนุษย์เสียงหัวเราะไม่ได้เป็นเพียงการตอบสนองต่อเรื่องตลก คนหัวเราะเมื่อพวกเขากำลังประสาทตื่นเต้นเครียดมีความสุขหรือเพียงเพราะคนอื่นหัวเราะ อันที่จริงโดยการดำเนินการสังเกตพฤติกรรมของ 1200 เหตุการณ์เสียงหัวเราะ 'โรเบิร์ต neurobiologist Provine ของมหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์บัลติมอร์เคาน์ตี้พบว่า 80% ของเสียงหัวเราะมีอะไรจะทำด้วยอารมณ์ขัน มันเป็นเพียงการเว้นวรรคงบเช่น 'ฉันสามารถเข้าร่วมคุณ' หรือ 'คุณแน่ใจหรือว่า' นอกจากนี้เขายังพบว่าเสียงหัวเราะไม่ได้เป็นเพียงการรักษาของผู้ฟัง ในความเป็นจริงลำโพงหัวเราะ 46% มากกว่าผู้ฟังมากที่สุดในสถานการณ์ทางสังคม. ไม่เป็นเสียงหัวเราะเป็นปรากฏการณ์ที่มนุษย์อย่างหมดจด บิชอพที่สูงขึ้นเช่นลิงชิมแปนซีหัวเราะ (แม้จะเป็นฟังหอบมากกว่ารูปแบบที่มนุษย์หายใจออกปรับ) ในระหว่างการเล่นหยาบและเกลือกกลิ้งและมีหลักฐานบางอย่างที่เลี้ยงลูกด้วยนมอื่น ๆ เช่นหนูอาจจะหัวเราะเมื่อพวกเขาจะ 'tickled. หรือ ไม่ปกติมีสุขภาพดีเสียงหัวเราะสนุกสนานมาในหลากหลายรูปแบบ ในทางตรงกันข้ามจากที่จะหัวเราะก๊ากขำมันจะเป็นโครงสร้างได้อย่างแม่นยำเป็นสายสัตว์ใด ๆ เสียงหัวเราะที่เบี่ยงเบนไปจากวัดสระและรูปแบบที่ระบุไว้ในวรรคหนึ่ง (เช่น 'haaaaa-haaaaaa-haaaaaaaa' หรือ 'ฮ่าโฮฮาโฮ'); เสียงหัวเราะที่เพิ่มขึ้นในปริมาณที่มีเวลามากกว่าการลดลง; หรือเสียงหัวเราะที่ขัดจังหวะโครงสร้างของประโยค (เช่น 'ผ่าน - ฮีฮีฮี - เกลือ' มากกว่า 'ผ่านเกลือฮีฮีฮี) เสียงที่แปลกประหลาดอย่างเต็มที่หรือแม้กระทั่งที่น่ากลัว. และในที่สุด นักวิจัยส่วนใหญ่จะไม่เต็มใจยอมรับว่าเสียงหัวเราะไม่ได้เป็นพฤติกรรมการเรียนรู้ แม้ว่ามันจะเป็นอย่างแน่นอนทางสังคมและวัฒนธรรมที่มีการเปลี่ยนแปลงและจางอายุเสียงหัวเราะเป็นที่แพร่หลายเป็นอย่างอื่น จะเห็นได้ในทารกของสามหรือสี่เดือน จะได้รับการปฏิบัติในเด็กที่มี congenitally หูหนวกและตาบอด และเรามีความรู้สึกที่ทุกคนก็สามารถที่ควบคุมไม่ได้ 'และ' ติดเชื้อ ' ซึ่งทั้งหมดแบะท่าว่าเสียงหัวเราะเป็น 'ยากสาย' สะท้อนทางร่างกายและจิตใจ. ดังนั้นตอนนี้สิ่งที่เป็นเสียงหัวเราะ - นั่นคือสิ่งที่ขัดแย้ง มีพื้นที่ทั้งหมดของทฤษฎีวิวัฒนาการเป็นสาเหตุที่ประมาณ 7 ล้านปีที่ผ่านมามีการเลี้ยงลูกด้วยนมบางการพัฒนาธุรกิจนี้สิ้นเปลืองพลังที่ทรยศสถานที่ (ในขณะที่เสียงหัวเราะดำเนินการได้เป็นอย่างดี.) ชาร์ลส์ Grunrer ของมหาวิทยาลัยจอร์เจียเสนอสำหรับ เช่นว่าเสียงหัวเราะเป็น - บางครั้งยังคง - สิงหนาท "อารมณ์ขันและเสียงหัวเราะคล้ายมากที่จะรุกราน" เขากล่าวว่า "คิดว่าทีมฟุตบอลชัยชนะกระโดดเกี่ยวกับหัวเราะกับความปีติยินดี" เขากล่าวเสริม "ความสุขและความโกรธเป็นเพียงสองคนอารมณ์สามารถแสดงให้เห็นในที่สาธารณะ." อธิบายที่เกี่ยวข้องคือเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นเพื่อช่วยให้การทำงานร่วมกันทางสังคม ในฐานะที่เป็นความคิดโบราณเก่า "เราไม่ได้หัวเราะที่คุณเรากำลังหัวเราะกับคุณ" หมายถึงเสียงหัวเราะน่าจะผูกผู้ที่จะร่วมกันเรื่องตลกด้วยการผ่อนคลายพวกเขา (มากเพื่อให้คนพูดถึง 'กลิ้งไปรอบ ๆ พื้น 'หรือ' เปียกตัวเอง 'ด้วยเสียงหัวเราะ) ยับยั้งการตอบสนองการต่อสู้หรือเที่ยวบินและไม่รวมผู้ที่ไม่ได้หัวเราะ. "มันช่วยให้เราได้กำหนดขนาดเล็กแตกต่าง" เจสันรัตสังคมวิทยาที่มหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์กล่าวว่า สหราชอาณาจักรที่ทำงานบนเสียงหัวเราะและตลก "เพียงแค่ดูที่วิธีการส่วนใหญ่ของคนตลกชาติพันธุ์บอกกลุ่มความกังวลที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียง" เขาชี้ให้เห็น "ตลกฟินน์เกี่ยวกับสวีเดนที่ไม่ญี่ปุ่น." ทฤษฎีที่ว่ารัตเชื่อว่าจะเกิดการโดยโครงสร้างเสียงของ เสียงหัวเราะ "มันสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว - ซึ่งเป็นคิวสำหรับคนอื่น ๆ ที่จะเข้าร่วมใน - แล้วที่ราบในรูปแบบวัฏจักร -. ซึ่งเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าร่วมด้วย" และการค้นพบ Provine ที่เราหัวเราะ 30 ครั้งมากขึ้นในสังคมหรือสถานการณ์หลอกสังคม (การอ่านหนังสือดูทีวี) กว่าคนเดียวยืมน้ำหนักให้กับคำอธิบายนี้ VS Ramachandran ผู้อำนวยการศูนย์สมองและความรู้ความเข้าใจที่มหาวิทยาลัยซานดิเอโกตกลง "เราปรับคนสิ่งที่พวกเขาหัวเราะเยาะมันบอกเราบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับพวกเขา." หรือเป็นเกล็น Weisfeld นักจิตวิทยาที่ Wayne State University, ดีทรอยต์ และบรรณาธิการของมนุษย์ Ethology ประกาศวางไว้ "การตอบสนองของผู้อื่นที่จะมีอารมณ์ขันจะช่วยให้เราเข้าใจในค่อนข้างสูงเพื่อความสามารถทางปัญญาของพวกเขาให้เราชี้นำสังคมที่ลึกซึ้ง." ความคิดอีก Weisfeld ทำให้ไปข้างหน้าก็คือว่าเสียงหัวเราะเป็นสัญญาณ ของ "การให้กำลังใจต่อการดำเนินการต่อไป" ในสถานการณ์ที่คนหัวเราะคือการเรียนรู้จาก 'ผู้รับ' ของเสียงหัวเราะที่ "เสียงหัวเราะได้น่าสนใจคุณสมบัติอะคูสติกที่ถูกใจและของที่ประจบสำหรับผู้ฟัง" เขาอธิบาย "สำหรับทารกก็เป็นวิธีที่สำคัญในการสื่อสารกับแม่ของพวกเขาก่อนที่พวกเขาสามารถพูดเพื่อให้เสียงหัวเราะของพวกเขากระตุ้นให้เกิดความสนใจของมารดา." "เด็กหัวเราะในสถานการณ์การเล่นที่อีกครั้งที่พวกเขาได้เรียนรู้จาก" Weisfeld อย่างต่อเนื่อง "และผู้ใหญ่หัวเราะที่ตลกซึ่งเป็นสังคมสั่งสอนและพวกเขาชดเชยตลกกับคำเชิญให้เข้ากับสถานการณ์ที่มีอาหารฟรีและเครื่องดื่มและอาจมีโอกาสผสมพันธุ์!" ดังนั้นในขณะที่คณะลูกขุนวิวัฒนาการยังคงดีและอย่างแท้จริงออกมาทำในสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับ ชีววิทยาของเสียงหัวเราะหรือไม่ แม้แต่น้อย "ฉันเบื่อกับการอ่าน pseudoscience มาก" ควัน Willabald โธ่ของมหาวิทยาลัยDüsseldorf, ขณะนี้ร่วมกันวางหนังสือเกี่ยวกับสรีรวิทยาของเสียงหัวเราะ "ผมไม่เคยเห็นใด ๆ เชื่อกันอย่างมีนัยสำคัญที่มีผลต่อเสียงหัวเราะระบบภูมิคุ้มกันของร่างกาย endorphin ระดับหรือความดันโลหิต" เขากล่าวเสริมโกรธ (ดีเขาก็ไม่ได้หัวเราะ.) อย่างไรก็ตามในประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างน้อยมี ที่มีประสิทธิภาพอื้ออึงและเงินหมุน 'เสียงหัวเราะเป็นที่ที่ดีที่สุดยา' ล็อบบี้ที่ระบุว่าย้อนกลับ "เราได้พบว่าเสียงหัวเราะ modulates กิจกรรมระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายกล่าวว่า" หนึ่งในรจนาหลักวิทยาลี Berk ของโลมาลินดามหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย "มันฉุนฮอร์โมนที่เกี่ยวข้องกับความเครียดและการเพิ่มจำนวนของไวรัสธรรมชาติฆ่าเซลล์ที่ใช้งานได้ทีเซลล์และเซลล์ข." เส้นพยาบาลตลกแพตตี้ Wooten ประธานล้อเล่นเพื่อสุขภาพของมันให้คำปรึกษาด้านการศึกษาแคลิฟอร์เนียทุ่มเทให้กับ ส่งเสริมค่ารักษาของอารมณ์ขัน peddles ในการจัดสัมมนาทั่วทุกมุมโลก. "สำหรับผู้ที่มีเตียงที่ถูกผูกไว้เสียงหัวเราะเป็นกิริยาการรักษาที่ดี จะได้รับอากาศชื้นนิ่งในการไหลเวียนของปอดซึ่งออกซิเจนในเลือดอัพ; เคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อได้รับการไหลเวียนของอุปกรณ์ต่อพ่วงไปและเพิ่มอัตราการเต้นหัวใจ; และความสนุกสนานแทนที่ความลังเลใจของร่างกายในการทำทุกสิ่งเหล่านี้เพราะกลัวความเจ็บปวด. "ซึ่งอาจเป็นเหตุผลส่วนใหญ่ของเอกสารทางวิทยาศาสตร์ในเรื่องของเสียงหัวเราะปรากฏในวารสารการพยาบาลและการแพทย์. แต่ถ้าเราเคยรู้ว่าทำไมเมื่อ และวิธีที่เราหัวเราะก็เป็นที่ชัดเจนว่าสิ่งที่ Ramachandran dubs "ทั้งสองจักรวาลของประสาท" - พฤติกรรมและชีววิทยาของเซลล์ - จะมีการพูดคุย วิธีอื่นแล้วความอุดมสมบูรณ์ของนี้ theorising จะได้รับการสังเคราะห์กับการศึกษาที่สง่างามและน่าสนใจเช่นที่ทำโดย Itzhak ทอดของยูซีแอล Medical School, แคลิฟอร์เนียและเพื่อนร่วมงานที่รายงานในวารสาร Nature ปีก่อนหน้านี้หรือไม่? หมดจดโดยอุบัติเหตุทีมงานพบว่ามีขนาดเล็ก ( สองตารางเซนติเมตร) พื้นที่ในสมองของ 16 ปีหญิงสาวที่เป็นโรคลมชักที่อาจจะกระตุ้นไฟฟ้าในการผลิตเสียงหัวเราะสนุกสนาน กระแสเล็ก ๆ ออกมามีรอยยิ้ม - ปัจจุบันขนาดใหญ่พายุของเสียงหัวเราะ พื้นที่ในคำถามที่ถูกคลื่นหน้าผากเหนือกว่าด้านซ้ายซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องในการเริ่มต้นของการพูด แต่ไม่ว่าจะเป็นจริงเหมือนกัน 'ศูนย์หัวเราะ' ที่สามารถเกิดจากความไม่ลงรอยกันของนกเพนกวินในทะเลทรายซาฮาร่าเป็นเรื่องมากสำหรับการวิจัยมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าคุณยังไม่เคยได้ยินมุขนี้มาก่อน มีโอกาสที่ดีที่คุณมีในขณะนี้โดยชุดของสระเสียงสั้น เช่น พยางค์เช่น ' ฮ่า ' หรือ ' ตี๋ ฮีฮี ละประมาณหนึ่งที่สิบหกของที่สองยาวประมาณไตรมาสที่สองกัน คุณจะทำให้เสียงเหล่านี้ในขณะที่คุณหายใจเข้า หายใจออกเป็น vocalised โดยสับแต่ละชิ้น . และในการทำเช่นนั้นคุณอาจจะใช้ ' ' สำรองการหายใจออกความจุของปอดของคุณ กระบังลมและกล้ามเนื้อหน้าท้อง ด้านข้างคงเป็นสัญญาจ้าง เพิ่มออกซิเจนจะถูกป้อนเลือดของคุณไหล ซึ่งจะเป็นการชั่วคราวเพิ่มขึ้น - ตัวนี้เป็นเกือบแน่นอน - ใครเห็นหรือได้ยินจะๆอยากรู้เรื่องอะไรจะขาดหายไป

เสียงหัวเราะ :เราทุกคนทำมัน -- ผู้ใหญ่ถึง 20 ครั้งต่อวัน และเด็กได้ถึง 200 ; เราทุกคนสนุกกับมัน และเราก็ยอมรับมัน philosphers - รวมทั้งเพลโต , อริสโตเติล , คานท์กับฮูม - ได้เขียนเกี่ยวกับมัน คน รวมทั้ง หลุยส์ อาร์มสตรอง ได้ทำบันทึกที่ขายดีที่สุดของ มีแค่หกเดือนมันระบาดในแทนซาเนีย แต่ถึงวันนี้ถัดไปไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับเสียงหัวเราะอะไรมันเป็นทางร่างกายและ จิตใจทำไมมันพัฒนาอะไรทริกเกอร์และสิ่งที่ส่งผลกระทบถึงผู้ที่ทำมันและบรรดาผู้ที่ได้ยินมัน

ก็ยุติธรรม มีบางทฤษฎีว่าคำตอบของคำถามเหล่านี้อาจจะ - แต่ยัง ไม่มากที่นักวิจัยสามารถตกลงยกเว้นบางทีสิ่งที่เสียงหัวเราะไม่ได้

ไม่ใช่แค่เสียงหัวเราะของมนุษย์มีการตอบสนองกับเรื่องตลก ผู้คนหัวเราะเมื่อพวกเขากำลังตื่นเต้น ตื่นเต้น ตื่นเต้น มีความสุข หรือเพียงเพราะคนอื่นจะหัวเราะ แน่นอนโดยดำเนินการสังเกตพฤติกรรมของ ' 1200 เสียงหัวเราะเหตุการณ์ ' ประสาทชีววิทยา โรเบิร์ต โพรวีนี่ของมหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์ , บัลติมอร์ พบว่า 80% ของเสียงหัวเราะไม่เกี่ยวกับอารมณ์ขันมันเป็นเพียง punctuates งบเช่น ' ฉันกับคุณ ' หรือ ' แน่ใจ ' นอกจากนี้เขายังพบว่า การหัวเราะไม่เพียงแต่รักษาของผู้ฟัง ในความเป็นจริง , ลําโพงหัวเราะ 46% มากกว่าผู้ฟังในสถานการณ์ทางสังคมมากที่สุด

หรือเสียงหัวเราะเป็นปรากฏการณ์อย่างมนุษย์