When I was a young, the traditions

When I was a young, the traditions went like this: Very early in the morning, we went to see my grandmother to ask for her blessing, then piled onto the car to Wat Benjamabopitr to give alms to the monks and released the birds/turtles. Then I got dropped off at school with a pass from my parents to be late AND to bring in treats for my classmates. Later that night, we’d have dinner with my family and then my cousins and grandma would come over and we’d have cake and open presents.

As we grew older, we lost grandma and my cousins moved away, and then the traffic got so bad that going to Wat Benj became a half day effort, so our birthdays were reduced to just dinner with family and maybe a few presents, usually from my mom’s friends.

Birthdays have been more of a family affair for our family. There were only a few birthday parties where friends were involved that I could remember. Heck, I didn’t have a party for friends until I was in 5th grade…which I did at McDonald’s. LOL.

One thing that seems to be consistent though is that we celebrate birthday by TREATING OTHER PEOPLE i.e. have a party so you can feed your friends, not for them to feed you.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อผมเป็นหนุ่มประเพณีไปเช่นนี้มากในตอนเช้าเราไปดูคุณยายของฉันที่จะขอพรของเธอแล้วซ้อนลงบนรถไปวัด Benjamabopitr ที่จะให้ทานแก่พระสงฆ์และปล่อยนก / เต่า . แล้วฉันได้ลดลงปิดที่โรงเรียนที่มีผ่านมาจากพ่อแม่ของฉันที่จะล่าช้าและจะนำมาในการปฏิบัติสำหรับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ต่อมาในคืนนั้นเราจะต้องรับประทานอาหารค่ำกับครอบครัวของฉันและจากนั้นญาติและยายของฉันจะมามากกว่าและเราต้องการมีเค้กและของขวัญเปิด. ในฐานะที่เราโตขึ้นเราสูญเสียคุณยายและญาติของฉันย้ายออกไปแล้วการจราจรได้ ดังนั้นเลวที่จะไปวัด Benj กลายเป็นความพยายามครึ่งวันเพื่อให้วันเกิดของเราถูกลดลงไปเพียงแค่รับประทานอาหารค่ำกับครอบครัวและอาจจะเป็นของขวัญไม่กี่มักจะมาจากเพื่อนแม่ของฉัน. วันคล้ายวันเกิดได้รับข้อมูลเพิ่มเติมของเรื่องครอบครัวสำหรับครอบครัวของเรา มีเพียงไม่กี่งานปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนที่มีส่วนเกี่ยวข้องที่ผมจำได้ Heck, ฉันไม่ได้มีงานปาร์ตี้สำหรับเพื่อน ๆ จนผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ... ซึ่งผมทำที่โดนัลด์ ฮ่า ๆ . สิ่งหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะสอดคล้องกันว่าเป็นที่ที่เราเฉลิมฉลองวันคล้ายวันเกิดโดยการรักษาคนอื่นคือมีงานเลี้ยงเพื่อให้คุณสามารถกินเพื่อนของคุณไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะเลี้ยงคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนฉันเป็นเด็ก ประเพณีไปเช่นนี้ เช้ามาก เราก็เห็นคุณยายขอคำอวยพรของเธอ แล้วยัดใส่รถเพื่อวัด benjamabopitr ตื่นมาตักบาตร และปล่อยตัวนก / เต่า ผมได้ส่งไปที่โรงเรียนด้วย ผ่านจากพ่อแม่เป็นสายและให้ถือว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนของฉัน คืนนั้น เราก็กินข้าวกับครอบครัวของผม และลูกพี่ลูกน้องของผม คุณยายจะมา แล้วเราก็จะได้เค้กและเปิดของขวัญเมื่อเราโตขึ้น เราสูญเสียคุณยายและญาติของฉันไป แล้วการจราจรแย่มาก ไปถึงวัด benj เป็นครึ่งวัน ความพยายามเพื่อวันเกิดของเราลดลงไปทานข้าวเย็นกับครอบครัว และบางทีของขวัญไม่กี่มักจะจากเพื่อนของแม่วันเกิดมีมากขึ้นของกิจการของครอบครัวเพื่อครอบครัวของเรา มีเพียงไม่กี่วันเกิดที่เพื่อนอยู่ ที่ผมจำได้ เฮค หนูไม่ได้มีงานเลี้ยงเพื่อน จนผมอยู่ป. 5 . . . . . . ที่ฉันทำที่แมคโดนัลด์ ฮ่า ๆสิ่งหนึ่งที่ดูเหมือนจะสอดคล้องกัน แต่ที่เราฉลองวันเกิดโดยการรักษาคนอื่น ๆเช่นมีงานเลี้ยงเพื่อให้คุณสามารถให้เพื่อนของคุณไม่สำหรับพวกเขาที่จะป้อน