Authoritarian Postmodernism and Its

Authoritarian Postmodernism and Its Discontents

For the celebration of Moscow’s 850th anniversary, in 1997, Mayor Yuri Luzhkov ordered the clouds over the Russian capital to be dispersed. Dressed as Prince Yuri Dolgorukii, Moscow’s legendary founder, Mayor Luzhkov rode majestically through the streets of the city. The Soviet-era pop diva Alla Pugacheva, clad in virgin white and sporting an oversized cross on her bosom, blessed the nation. St. George, the patron saint of both Moscow and Luzhkov, triumphantly slew a dragon symbolizing the enemies of Russia in an exclusive Red Square performance choreographed by the ex-Soviet Hollywood director Andrei Konchalovsky. The program concluded with the “The Road to the Twenty-first Century: A Transmillennial Journey,” the world’s largest laser show ever, created by the French wizard Jean-Michel Jarre. The point of the show was to lead the way to the future via the past through a series of pulsating magical apparitions from Yuri Dolgorukii to Yuri Luzhkov, from the battleship Potemkin to the spaceship Sputnik, all beamed onto Muscovite skyscrapers from the Stalin era. And projected straight into the sky were images of famous Russian icons, including Byzantine religious images and the rebuilt Cathedral of Christ the Savior.
One rarely witnesses the creation of a myth. The ceremonies for Moscow’s 850th anniversary were one such occasion, at once reinventing Russian tradition and the Soviet grand style. This extravaganza was not an attempt to destabilize familiar monumental propaganda but instead to create its post-Soviet rival. Where Stalin had contemplated reversing the flow of rivers, the all-powerful Moscow mayor would attempt (at least for a day or two) to alter the course of the clouds. The forces of nature were to be orchestrated into a seamless mass spectacle. On the last day of the celebrations, ballerinas from the Bolshoi Theater performed scenes from Swan Lake in plein air, competing with real swans floating nearby. Minutes before the ballerinas were to begin “the dance of the little swans,” freezing rain began to fall. Temporarily subdued by technology, halted at the gates of the city for two days, the bad Russian weather had finally reached the capital. Slipping in puddles, the ballerinas trembled in the drizzle, while the real swans fluttered their wings to Tchaikovsky. In the end, the rain actually helped highlight the special effects. After all, most Muscovites watched the performance on television, where it looked perfectly choreographed. The only thing that the mayor of Moscow couldn’t control that weekend in August 1997 was an accident in a Paris tunnel that took the life of the Princess of Wales. Perhaps the only event that could have distracted attention from the spectacle in Moscow, the death of Diana prevented scheduled appearances by stars like Elton John. Rumors of an international conspiracy briefly surfaced but soon subsided. The show had to go on.
To appreciate the “economic miracle” of Moscow’s brief gilded age, which lasted from 1995 to 1998, one had to be either high up, enjoying panoramic views, or in motion, speeding through the streets in a traffic-defying BMW. The city in those early post-Soviet years did not move at the pace of the pedestrian. In the years of the economic miracle, Moscow was one of the world’s most exciting destinations. To a foreign visitor, it resembled a permanent fair of fun and conspicuous consumption, with Russian bistros and McDonald’s, honking Mercedes, bursting casinos, girls “without complexes” in micro-miniskirts, and advertisements everywhere, promising instant gratification. Featuring its very own mini-Eiffel Tower and Empire State Building in the Gorky Amusement Park, as well as the gigantic monument to Peter the Great and the world’s largest neo-Byzantine cathedral, Moscow devoured the dreams of other cities—of Paris, New York, St. Petersburg, Istanbul, Rome, and Hong Kong. In the capital of the new Russia, you could fast-forward through 1,001 nights in a single evening. Everything seemed possible. The city was like a gigantic casino in which you could gamble forever.
As the most spectacular commemoration of the post-Soviet era, Moscow’s 850th anniversary celebration had a complex political and psychological agenda: it was intended to put an end to the work of memory and grief, of spontaneous urban transformation. The time of change, of perestroika, of cultural cleansing, of debating the present and future—all this appeared to be irretrievably over. Indeed, in the final years of the Union of Soviet Socialist Republics, street life in the capital had been unpredictable and fascinating, “more exciting than fiction,” as people would say. Organized ceremonies had begun to lose their authority; disorganized events flourished. In the historic center of Moscow, one encountered impromptu Hyde Park Corners, where citizen-orators openly and passionately debated issues from the beginning of democracy to the end of the world. Nearby was the nascent postcommunist market, a bustling extemporaneous shopping fair where one could buy almost everything, from Solzhenitsyn’s The Gulag Archipelago to Turkish underwear, from exotic pets to Matreshka dolls representing diverse aspects of Russian culture from the slain royal family to the Soviet Writer’s Union, from great Russian novelists to Soviet politicians. In those years the wounds of Soviet history were being opened up rather than covered over, eventually to be healed (everyone hoped). Moscow-in-transition defied easy synthesis or the inner determinism that one imposes only in hindsight.
The urban culture of perestroika ended with two violent outbursts of very different political significance: the barricading of the “White House” in downtown Moscow, a unique act of popular resistance to the August 1991 coup d’état and the siege of this same building, which houses the Russian Parliament, two years later by government troops, a controversial action that shook citizens’ belief in the government’s commitment to democracy. A few years later, Mayor Luzhkov wanted to forget the barricades. It was then that he built the largest underground shopping mall in Europe, a complex beneath Manezh Square near the Kremlin, which had once been a rallying ground for popular demonstrations. Luzhkov hoped that leisurely strolls in the gardens and grottoes of conspicuous consumption would supersede politics and protest. The new official nostalgia was thus bound up with the collective forgetting that was considered healthy, necessary to the forging of a new identity. As contemporary wisdom put it, “In Russia the past has become more unpredictable than the future.”
The tradition of celebrating the city’s anniversary is recent. And as it turns out, Moscow’s legendary past is a retrospective invention. The chronicles for the year 1147 make only the briefest mention of the fact that during the reign of Yuri Dolgorukii—Yuri the Long-Armed—a “new and larger fortress was built in Moscow.” We do not know with any certainty that the legendary prince Yuri was the founder of the city; we know only that in the middle of the 12th century, he and his warriors camped on the banks of the Moscow River and, apparently, had a decent meal. In fact, the “founding of the city” did not enter the Russian consciousness until 1847, when Tsar Alexander II decided to celebrate Moscow’s 700th anniversary with great pomp. In 1947 Stalin revived the tsarist tradition and celebrated Moscow’s 800th anniversary. This grand event occurred during Mayor Luzhkov’s boyhood, and he remembers it with great affection. Continuing the tradition, Luzhkov is thus doubly nostalgic—nostalgic for Russian and Soviet glory and for his own postwar youth.
Nostalgia—from the Greek nostos, or “return home,” and algia, “longing”—is the longing for a home that no longer exists or that never existed. Post-Soviet nostalgia is the perfect counterpoint to the future-oriented utopias of the early days of the Soviet Union. In fact, nostalgia itself is somewhat utopian—except that it is not focused on the future; and sometimes nostalgia is directed toward no specific time but instead toward some ideal of the past, of a past perfect and, as such, alluring and notoriously elusive. Nostalgia seems at first a longing for a place, a home; but actually it is a yearning for a different time—the time of our childhood, of the imaginary historical past, some distant age of stability and normality. Those who are nostalgic want to obliterate history and replace it with a private or collective mythology, to revisit time as one revisits place, to restore the lost paradise. Nostalgia is double-edged: it can work as a kind of emotional antidote to politics, but as such it is one of the best of political tools.
In the official vision that has guided recent architecture in Moscow, the grand restorations will allow citizens to escape confrontation with the Soviet past. They will discourage the critical and ironic explorations of memory and history that have informed the work of certain contemporary Moscow architects—work ignored by the city establishment. Luzhkov’s projects appeal to the common denominator of collective nostalgia. It is not by chance that post-Soviet Moscow architecture seems somewhat childish. Working within the mythology of Moscow as the “third Rome” and the “big village,” it is at once authoritarian and intimate, cosmological and cozy. The architecture of the new Moscow is a kind of vernacular postmodernism of toy towers, gilded cupolas, fountains, and fairy-tale bears. As such it is not unfamiliar—it is part of the current global vernacular, of the late-20th-century fascination with local historical styles. What is exceptional is the way it works vis-à-vis institutional functions and power structures. There is no written directive, no manifesto directing its development. New Moscow architecture is

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศ Postmodernism และ Discontents ของสำหรับงานฉลองครบรอบ 850th ของมอสโก ในปี 1997 นายกเทศมนตรี Yuri Luzhkov สั่งเมฆเหนือเมืองหลวงรัสเซียจะสามารถกระจาย แต่งตัวเป็นเจ้าชาย Yuri Dolgorukii ระดับตำนานผู้ก่อตั้ง Luzhkov นายกเทศมนตรีขี่ majestically ของเมืองด้วย โซเวียตยุคป๊อปร้องสวน Pugacheva กีฬาการขนาดใหญ่ข้ามบนอกของเธอ และห่มขาวบริสุทธิ์ความสุขประชาชาติ เซนต์จอร์จ เซนต์สมาชิกมอสโกและ Luzhkov, slew มังกรสัญลักษณ์ศัตรูของรัสเซียมีประสิทธิภาพจัตุรัสแดงร่วมคณะ โดยผู้กำกับฮอลลีวู้ดอดีตโซเวียต Andrei Konchalovsky ประสบความสำเร็จ สรุปโปรแกรม ด้วยการ "ที่ไปยี่สิบ - แรกศตวรรษ: A Transmillennial เดินทาง โลกที่ใหญ่ที่สุดเลเซอร์ดูเคย สร้าง โดยตัวช่วยสร้างฝรั่งเศส Jean Michel สฌาร์ จุดของการแสดงคือการ นำวิถีสู่อนาคตผ่านมาผ่านชุดเรื่องผีขลังขยับจาก Yuri Dolgorukii กับ Yuri Luzhkov จากเรือรบ Potemkin การยานอวกาศ Sputnik ทั้งหมดถ่ายทอดลงบนตึกระฟ้าสินค้าจากยุคสตาลิน และคาดการณ์ตรงในฟากฟ้ามีรูปไอคอนชื่อเสียงรัสเซีย ภาพศาสนาไบแซนไทน์และเพิ่งวิหารของพระคริสต์รอดหนึ่งไม่ค่อยสืบพยานสร้างตำนาน พิธีวันครบรอบ 850th ของมอสโกได้เช่นครั้งหนึ่ง ครั้งฟื้นฟูประเพณีรัสเซียและโซเวียตครัน ดอกไม้นี้ไม่ใช่ความพยายามที่จะสั่นคลอนคุ้นเคยโฆษณาชวนเชื่อที่อนุสาวรีย์แต่แทนการสร้างคู่แข่งของสหภาพโซเวียตภายหลัง ซึ่งสตาลินได้ไตร่ตรองกลับการไหลของแม่น้ำ นายกเทศมนตรีมอสโกถอดจะพยายาม (น้อยในวันหรือสองวัน) ในการเปลี่ยนแปลงของเมฆ กองกำลังของธรรมชาติจะสามารถกลั่นเป็นปรากฏการณ์โดยรวมจำแนกได้ ในวันสุดท้ายของการเฉลิมฉลอง ballerinas จากโรงละครบอลชอยทำฉากจากสวอนเลคใน plein air แข่งขันกับหมู่จริงน้ำในบริเวณใกล้เคียง นาทีก่อนใน ballerinas ได้เริ่ม "เต้นของหมู่น้อย แช่แข็งฝนเริ่มตก สงบลงชั่วคราว ด้วยเทคโนโลยี หยุดที่ประตูเมืองสองวัน อากาศรัสเซียเสียได้ในที่สุดแล้วเมืองหลวง ลื่นไถลปลิง ballerinas ที่ trembled ใน drizzle ในขณะที่หมู่จริง fluttered ของปีกเพื่อ Tchaikovsky ในสุด ฝนจริงช่วยเน้นลักษณะพิเศษ หลังจากที่ทุก Muscovites ส่วนใหญ่เฝ้าดูประสิทธิภาพการทำงานทางโทรทัศน์ ซึ่งมันดูสมบูรณ์ choreographed สิ่งเดียวที่นายกเทศมนตรีของมอสโกไม่ควบคุมที่วันหยุดสุดสัปดาห์ในเดือนสิงหาคมปี 1997 คือ อุบัติเหตุในอุโมงค์ปารีสที่เอาชีวิตของเจ้าหญิงแห่งเวลส์ อาจเป็นเพียงเหตุการณ์ที่ไม่ได้ฟุ้งซ่านความสนใจจากปรากฏการณ์ในมอสโก การเสียชีวิตของไดอาน่าทำนัดเวลา โดยดาวเช่นเอลตันจอห์น ข่าวลือของการสมคบคิดที่นานาชาติแสดงสั้น ๆ แต่ subsided เร็ว ๆ นี้ แสดงไปได้ชื่นชม "มหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจ" ของมอสโกโดยย่อหอคำอายุ ซึ่งกินเวลาจาก 1995 1998 หนึ่งได้จะ ใดสูง ขึ้น เพลิดเพลินกับวิว หรือ ในการเคลื่อน ไหว เพิ่มผ่านถนนใน BMW ที่ defying จราจร ไม่ได้ย้ายเมืองในช่วงปีหลังโซเวียตที่ก้าวของการเดิน ปีมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจ ในมอสโกเป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทางที่น่าตื่นเต้นที่สุดในโลก ผู้เยี่ยมชมต่างประเทศ มันคล้ายกับเป็นธรรมถาวรของความสนุกและจับตาปริมาณ bistros รัสเซียและแมคโดนัลด์ honking ดังรถ คาสิโน "โดยคอมเพล็กซ์" ชีวิตชีวาในไมโคร-miniskirts และโฆษณาทุก สัญญาทันทีพึงพอใจ มีตัวเองมากมินิหอไอเฟลและแห่งแรงส์ในกอร์กี้สวน อนุสาวรีย์ขนาดใหญ่ของปีเตอร์มหาราชและมหาวิหารนีโอไบแซนไทน์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก มอสโกกลืนความฝันของเมืองอื่น ๆ — ของปารีส นิวยอร์ก เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก อิสตันบูล โรม Hong Kong ในเมืองหลวงของรัสเซียใหม่ คุณสามารถกรอได้ 1,001 ในเย็นเดียวกัน ทุกอย่างดูเหมือนเป็นไปได้ เมืองเช่นคาสิโนขนาดใหญ่ที่คุณสามารถทำการตลอดไปได้เป็นที่ระลึกงดงามที่สุดของยุคหลังโซเวียต ฉลองครบรอบ 850th ของมอสโกมีวาระทางการเมือง และจิตใจซับซ้อน: สร้างขึ้นเพื่อตัดการทำงานของหน่วยความจำและความเศร้าโศก การเปลี่ยนแปลงเมืองอยู่ เวลาเปลี่ยน perestroika ของวัฒนธรรมทำความสะอาด ของการโต้วาทีปัจจุบันและอนาคตซึ่งทั้งหมดนี้ปรากฏว่ากว่าอย่างแก้ไขไม่ แน่นอน ในปีสุดท้ายของสหภาพของโซเวียตสังคมนิยมชาติ ถนนชีวิตในเมืองหลวงได้ไม่แน่นอน และน่า สนใจ "มากกว่าที่น่าตื่นเต้นกว่านิยาย เป็นคนพูด จัดพิธีเริ่มสูญเสียอำนาจของพวกเขา กิจกรรมโล้เป็นพายเจริญรุ่งเรือง ในแบบประวัติศาสตร์ศูนย์ของมอสโก หนึ่งพบมุมไฮด์พาร์คปฏิภาณ ที่ orators พลเมืองอย่างเปิดเผย และศิลปยังคงปัญหาจากจุดเริ่มต้นของประชาธิปไตยของโลก บริเวณใกล้เคียงมีตลาด postcommunist ก่อ นี่แฟร์ช็อปปิ้ง extemporaneous ที่หนึ่งสามารถซื้อเกือบทุกอย่าง จากของลเซนิตซิน The Gulag หมู่กับชุดชั้นในตุรกี จากสัตว์เลี้ยงแปลกใหม่ Matreshka ตุ๊กตาแทนด้านความหลากหลายของวัฒนธรรมรัสเซียจากพระบรมวงศานุวงศ์คนผู้เขียนของสหภาพโซเวียตสหภาพ จาก novelists รัสเซียดีให้นักการเมืองสหภาพโซเวียต ในปีนั้นได้ถูกเปิดบาดแผลของประวัติศาสตร์โซเวียต มากกว่าครอบคลุมมากกว่า ในที่สุดเป็น healed (คนหวัง มอสโกในเปลี่ยนคณะทำงานสังเคราะห์ง่ายหรือ determinism ภายในที่หนึ่งเก็บเฉพาะใน hindsightวัฒนธรรมเมืองของ perestroika สิ้นสุดกับ outbursts 2 ความรุนแรงของความสำคัญทางการเมืองที่แตกต่างกันมาก: barricading "ทำเนียบขาว" ในเมืองมอสโก พระราชบัญญัติเฉพาะของประชาชนในเดือน 1991 สิงหาคมประหารและล้อมอาคารเดียวกันนี้ ซึ่งรัฐสภารัสเซีย สองปีต่อมา โดยรัฐบาล ทหาร การดำเนินการแย้งที่สั่นเครือความเชื่อของประชาชนในความมุ่งมั่นของรัฐบาลประชาธิปไตย ไม่กี่ปีต่อมา Luzhkov นายกเทศมนตรีต้องลืมเมื่อกีดขวางการ แล้วว่า เขาสร้างเดอะมอลล์ช้อปปิ้งใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในยุโรป ซับซ้อนใต้ Manezh สแควร์ใกล้เครมลิน ซึ่งเมื่อเรา rallying สำหรับสาธิตยอดนิยม Luzhkov หวังว่า จะให้รวมถึงทุกสบาย ๆ ในสวนและถ้ำผาหยุบริโภคจับตาการเมืองและการประท้วง Nostalgia ทางใหม่ถูกจึงผูกพันกับการรวมลืมที่ถือว่าจำเป็นต้องตีตัวใหม่ เพื่อสุขภาพ เป็นภูมิปัญญาร่วมสมัยใส่มัน "ในรัสเซีย ผ่านมาได้กลายเป็นไม่แน่นอนมากขึ้นกว่าในอนาคต"ประเพณีการเฉลิมฉลองครบรอบปีของเมืองล่าสุดได้ และมันเปิดออก อดีตตำนานของมอสโกเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่คาด พงศาวดารปี 1147 ให้เพียง briefest กล่าวถึงความจริงที่ว่ารัชกาลที่ Yuri Dolgorukii — Yuri ลองอาวุธซึ่งเป็น "ป้อมปราการขนาดใหญ่ และใหม่ถูกสร้างขึ้นในมอสโก" เราไม่มีทางรู้แน่นอนใด ๆ ว่า ตำนาน Yuri พระยาผู้ก่อตั้งเมือง เรารู้เพียงว่า กลางศตวรรษ 12 และนักรบของเขา camped ในแม่น้ำมอสโก และ เห็นได้ชัด มีอาหารดี ในความเป็นจริง "ก่อตั้งเมือง"ไม่ได้เข้าสติรัสเซียจน 1847 เมื่อซาร์อเล็กซานเดอร์ที่สองตัดสินใจที่จะฉลองครบรอบปี 700th ของมอสโกกับเอิกเกริกมาก ใน สตาลินฟื้นฟูประเพณี tsarist และเฉลิมฉลองครบรอบ 800th ของมอสโก เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นระหว่าง boyhood Luzhkov นายกเทศมนตรี และเขาจดจำมัน มีมาก ต่อประเพณี Luzhkov จึงคิดสองเหตุการณ์ — คิดเกียรติรัสเซียและโซเวียต และเยาวชนพ้นของเขาเองความคิดถึง – จาก nostos ภาษากรีก หรือ "กลับบ้าน" algia "ลิ้น" — เป็นบ้านที่ไม่มีอยู่ หรือที่อยู่ไม่เคยคิดที่ ความคิดถึงหลังโซเวียตเป็น counterpoint เหมาะกับ utopias หน้าของยุคแรกของสหภาพโซเวียต ในความเป็นจริง ความคิดถึงตัวเองจะกล่าวบ้าง — ยกเว้นว่าไม่มีการมุ่งเน้นในอนาคต และบางครั้งนอสทัลเจียเป็นตรงต่อเวลาไม่เฉพาะแต่แทนไปทางบางเหมาะในอดีต ของสมบูรณ์แบบ และ เช่น เสน่ห์ และเปรียวฉาว ความคิดถึงเหมือนตอนแรก คิดหาสถานที่ บ้าน แต่จริง ๆ ก็โหยหาเวลาอื่น — เวลาของวัยเด็กของเรา จินตภาพทางประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา ไกลบางอายุ normality และความมั่นคง คนที่คิดต้องลบล้างประวัติ และแทนที่ ด้วยเป็นส่วนตัว หรือรวมตำนาน การมาทบทวนกัน revisits สถานที่หนึ่ง คืนพาราไดซ์สูญหาย ความคิดถึงมีสองคม: สามารถทำงานเป็นชนิดของยาแก้พิษทางอารมณ์การเมือง แต่เช่นเป็นหนึ่งในส่วนของเครื่องมือทางการเมืองในวิสัยทัศน์อย่างเป็นทางการที่มีสถาปัตยกรรมล่าสุดในมอสโก คืนค่าแกจะอนุญาตให้ประชาชนหนีการเผชิญหน้ากับอดีตสหภาพโซเวียต พวกเขาจะกีดกันสำคัญ และเรื่องสำรวจประวัติและหน่วยความจำที่ได้ทราบการทำงานของสถาปนิกบางมอสโกสมัย — งานละเว้น โดยจัดตั้งเมือง โครงการของ Luzhkov ดึงดูดให้โทนของความคิดถึงรวม ไม่บังเอิญสถาปัตยกรรมที่มอสโกสหภาพโซเวียตภายหลังดูเหมือนพูดแบบเด็กค่อนข้าง ทำงานภายในเทพปกรณัมของมอสโกเป็น "โรมสาม" และ "หมู่บ้านใหญ่" ได้ในเวลาเดียวกันประเทศ และใกล้ชิด จักรวาล และอบอุ่น สถาปัตยกรรมของมอสโกใหม่เป็นแบบพื้นถิ่นตอน postmodernism ทาวเวอร์ทอย cupolas หอคำ น้ำพุ และหมี fairy-tale เช่นไม่คุ้นเคยซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ vernacular สากลปัจจุบัน ของเสน่ห์สาย 20 ศตวรรษด้วยลักษณะประวัติศาสตร์ท้องถิ่น สิ่งนี้เป็นวิธีการทำงานฟังก์ชันสถาบัน vis-เซ็ต-vis และโครงสร้างอำนาจ มีคำสั่งไม่เป็นลายลักษณ์อักษร ไม่ประกาศผู้กำกับการพัฒนา เป็นสถาปัตยกรรมใหม่ของมอสโก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เผด็จการ Postmodernism และ Discontents มันสำหรับการเฉลิมฉลองครบรอบปีที่ 850 ของมอสโกในปี 1997 นายกเทศมนตรียูริ Luzhkov รับคำสั่งเมฆมากกว่าเมืองหลวงของรัสเซียที่จะแยกย้ายกันไป แต่งตัวเป็นเจ้าชายยูริ Dolgorukii ผู้ก่อตั้งตำนานของมอสโกนายกเทศมนตรี Luzhkov ขี่ม้าอย่างสง่าผ่าเผยผ่านถนนของเมือง ป๊อปยุคโซเวียตนักร้อง Alla Pugacheva ในชุดสีขาวบริสุทธิ์และกีฬาข้ามขนาดใหญ่ในอกของเธอมีความสุขของประเทศ เซนต์จอร์จนักบุญอุปถัมภ์ของทั้งมอสโกและ Luzhkov, ชัยฆ่ามังกรเป็นสัญลักษณ์ของศัตรูของรัสเซียในประสิทธิภาพการทำงานพิเศษจัตุรัสแดงออกแบบท่าเต้นโดยผู้กำกับฮอลลีวู้ดอดีตสหภาพโซเวียตอังเดร Konchalovsky โปรแกรมสรุปกับ "ถนนถึงคริสต์ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด: การเดินทาง Transmillennial" แสดงเลเซอร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกเท่าที่เคยสร้างขึ้นโดยตัวช่วยสร้างชาวฝรั่งเศสฌองมิเชล Jarre จุดของการแสดงที่จะนำวิธีการไปในอนาคตผ่านทางที่ผ่านมาผ่านชุดของการประจักษ์วิเศษเร้าใจจากยูริ Dolgorukii ยูริ Luzhkov จากเรือรบ Potemkin เพื่อยานอวกาศสปุตนิทั้งหมดคานบนตึกระฟ้ากรุงมอสโกจากยุคสตาลิน และคาดการณ์ตรงสู่ท้องฟ้าเป็นภาพของไอคอนรัสเซียที่มีชื่อเสียงรวมถึงภาพทางศาสนาไบเซนไทน์และสร้างวิหารของพระคริสต์ผู้ช่วยให้รอด. หนึ่งพยานไม่ค่อยสร้างตำนาน พิธีสำหรับวันครบรอบ 850 ของมอสโกเป็นหนึ่งในโอกาสดังกล่าวในครั้งเดียวฟื้นฟูประเพณีรัสเซียและสไตล์ที่ยิ่งใหญ่ของสหภาพโซเวียต มหกรรมนี้ไม่ได้เป็นความพยายามที่จะทำให้ไม่มั่นคงโฆษณาชวนเชื่ออนุสาวรีย์คุ้นเคย แต่การสร้างคู่แข่งหลังโซเวียตของ ในกรณีที่สตาลินได้ไตร่ตรองการย้อนกลับของการไหลของแม่น้ำทั้งหมดที่มีประสิทธิภาพนายกเทศมนตรีกรุงมอสโกจะพยายาม (อย่างน้อยสำหรับวันหรือสองวัน) ในการเปลี่ยนแปลงหลักสูตรของเมฆ กองกำลังของธรรมชาติจะถูกบงการเป็นปรากฏการณ์มวลที่ไร้รอยต่อ ในวันสุดท้ายของการเฉลิมฉลอง, บัลเล่ต์จากโรงละครบอลชอยทำฉากจากสวอนเลคใน Plein Air แข่งขันกับหงส์จริงที่ลอยอยู่บริเวณใกล้เคียง นาทีก่อนที่บัลเล่ต์จะเริ่มต้น "การเต้นรำของหงส์น้อย" แช่แข็งฝนเริ่มตก เงียบชั่วคราวโดยเทคโนโลยีหยุดที่ประตูเมืองเป็นเวลาสองวันที่สภาพอากาศเลวร้ายรัสเซียได้ที่สุดก็มาถึงเมืองหลวง ลื่นไถลในแอ่งน้ำ, บัลเล่ต์สะเทือนอยู่ในฝนตกปรอยๆในขณะที่หงส์จริงเบาโผบินปีกของพวกเขาที่จะไชคอฟสกี ในท้ายที่สุดฝนจริงช่วยเน้นเทคนิคพิเศษ หลังจากที่ทุกคนส่วนใหญ่มอสโกดูประสิทธิภาพการทำงานบนจอโทรทัศน์ที่มองออกแบบท่าเต้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ สิ่งเดียวที่นายกเทศมนตรีของกรุงมอสโกไม่สามารถควบคุมได้ว่าในวันหยุดสุดสัปดาห์สิงหาคม 1997 เป็นอุบัติเหตุในอุโมงค์ปารีสที่เกิดในชีวิตของเจ้าหญิงแห่งเวลส์ บางทีอาจจะเป็นเหตุการณ์เดียวที่จะได้มีสมาธิความสนใจจากปรากฏการณ์ในมอสโกตายของไดอาน่าป้องกันการปรากฏตัวที่กำหนดโดยดาวเช่นเอลตันจอห์น ข่าวลือเรื่องการสมรู้ร่วมคิดระหว่างประเทศในเวลาสั้น ๆ โผล่ขึ้นมา แต่ลดลงเร็ว ๆ นี้ การแสดงได้ที่จะไป. ชื่นชม "ความมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจ" ในวัยทองสั้น ๆ ของมอสโกซึ่งกินเวลา 1995-1998 หนึ่งจะต้องมีทั้งขึ้นสูงเพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพอันงดงามหรือในการเคลื่อนไหวเร่งผ่านถนนในการจราจร -defying BMW เมืองในปีที่โพสต์โซเวียตแรกที่ไม่ได้ย้ายที่ก้าวของการเดินเท้า ในปีที่ผ่านมาความมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจ, มอสโกเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าตื่นเต้นที่สุดในโลก ผู้เข้าชมต่างก็คล้ายเป็นธรรมถาวรของความสนุกสนานและจับตาการบริโภคที่มีร้านอาหารรัสเซียและ McDonald, บีบแตรเมอร์เซคาสิโนระเบิดสาว "โดยไม่มีคอมเพล็กซ์" ในไมโคร miniskirts และโฆษณาทุกที่ที่มีแนวโน้มความพึงพอใจทันที เนื้อเรื่องของตัวเองมากขนาดเล็กหอไอเฟลและอาคาร Empire State ใน Gorky สวนสนุกเช่นเดียวกับอนุสาวรีย์ขนาดใหญ่ปีเตอร์มหาราชและใหญ่ที่สุดในโลกวิหารนีโอไบเซนไทน์, มอสโกกินความฝันของเมืองของอื่น ๆ ที่ปารีสนิวยอร์ก เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก, อิสตันบูล, โรม, และฮ่องกง ในเมืองหลวงของรัสเซียใหม่คุณสามารถส่งต่ออย่างรวดเร็วผ่าน 1,001 คืนในเย็นวันเดียว ทุกอย่างดูเหมือนเป็นไปได้ เมืองที่เป็นเหมือนคาสิโนขนาดใหญ่ในที่ที่คุณสามารถเล่นการพนันตลอดไป. ในฐานะที่เป็นที่ระลึกที่งดงามที่สุดของยุคหลังโซเวียตการเฉลิมฉลองครบรอบปีที่ 850 ของมอสโกมีวาระทางการเมืองและจิตใจที่ซับซ้อน: ก็ตั้งใจที่จะหมดสิ้นไปจากการทำงานของหน่วยความจำ และความเศร้าโศกของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเองในเมือง เวลาของการเปลี่ยนแปลงของ perestroika ของการทำความสะอาดทางวัฒนธรรมของการโต้วาทีในปัจจุบันและในอนาคตทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นอย่างแก้ไขไม่ได้มากกว่า แท้จริงในปีสุดท้ายของสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตชีวิตบนท้องถนนในเมืองหลวงที่ได้รับการคาดเดาไม่ได้และที่น่าสนใจ "น่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่านิยาย" เป็นคนที่จะบอกว่า พิธีจัดได้เริ่มที่จะสูญเสียอำนาจของพวกเขา; เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่เป็นระเบียบความเจริญรุ่งเรือง ในศูนย์กลางประวัติศาสตร์ของกรุงมอสโกหนึ่งพบทันควัน Hyde Park มุมที่พลเมืองทั้งนั้นอย่างเปิดเผยและประเด็นที่ถกเถียงกันจู๋จี๋จากจุดเริ่มต้นของประชาธิปไตยที่จะสิ้นสุดของโลก ที่อยู่ใกล้เคียงเป็นตลาด postcommunist ตั้งไข่, ช้อปปิ้งซ้อมคึกคักยุติธรรมที่หนึ่งสามารถซื้อเกือบทุกอย่างจากโซซีของหมู่เกาะป่าช้าชุดชั้นในตุรกีจากสัตว์เลี้ยงแปลกใหม่ให้ตุ๊กตา Matreshka ตัวแทนด้านที่มีความหลากหลายของวัฒนธรรมจากรัสเซียฆ่าพระราชวงศ์ไปยังสหภาพนักเขียนโซเวียต จากนักเขียนนวนิยายรัสเซียที่ดีกับนักการเมืองโซเวียต ในปีที่ผ่านมาของประวัติศาสตร์บาดแผลของสหภาพโซเวียตได้ถูกเปิดขึ้นมากกว่าที่ครอบคลุมมากกว่าในที่สุดก็จะได้รับการเยียวยา (ทุกคนหวัง) กรุงมอสโกในการเปลี่ยนแปลงท้าทายสังเคราะห์ง่ายหรือชะตาภายในที่หนึ่งเรียกเก็บเฉพาะในการหวน. เมืองวัฒนธรรมของ perestroika จบลงด้วยการระเบิดรุนแรงสองอย่างมีนัยสำคัญทางการเมืองที่แตกต่างกันมาก: การก่อเครื่องกั้นของ "ทำเนียบขาว" ในเมืองมอสโกการกระทำที่ไม่ซ้ำกัน ของความต้านทานที่นิยมสิงหาคม 1991 รัฐประหารและการบุกโจมตีอาคารเดียวกันนี้ซึ่งเป็นที่ตั้งของรัฐสภารัสเซียสองปีต่อมาโดยกองกำลังทหารของรัฐบาลดำเนินการขัดแย้งที่สั่นความเชื่อของประชาชนในความมุ่งมั่นของรัฐบาลในการปกครองระบอบประชาธิปไตย ไม่กี่ปีต่อมานายกเทศมนตรี Luzhkov อยากจะลืมเครื่องกีดขวาง ตอนนั้นเองที่เขาสร้างห้างสรรพสินค้าใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในยุโรปใต้ที่ซับซ้อนอยู่ใกล้กับจัตุรัส Manezh เครมลินซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นพื้นดินการชุมนุมที่เป็นที่นิยมสำหรับการสาธิต Luzhkov หวังว่าการเดินเล่นสบาย ๆ ในสวนและอุโมงค์ของการบริโภคที่เห็นได้ชัดเจนจะแทนที่การเมืองและการประท้วง ความคิดถึงอย่างเป็นทางการใหม่ที่ถูกผูกไว้จึงขึ้นกับการลืมกลุ่มที่ได้รับการพิจารณาเพื่อสุขภาพที่จำเป็นในการปลอมตัวตนของใหม่ ในฐานะที่เป็นภูมิปัญญาร่วมสมัยวาง "ในรัสเซียที่ผ่านมาได้กลายเป็นที่คาดเดาไม่ได้มากกว่าอนาคต." ประเพณีของการฉลองครบรอบปีของเมืองคือที่ผ่านมา และในขณะที่มันจะเปิดออกที่ผ่านมาตำนานของมอสโกเป็นสิ่งประดิษฐ์ย้อนหลัง พงศาวดารสำหรับปี 1147 ให้เพียงกล่าวถึง briefest ความจริงที่ว่าในช่วงรัชสมัยของยูริยูริ Dolgorukii-ระยะกอง-"ป้อมปราการใหม่และมีขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นในกรุงมอสโก." เราไม่ทราบด้วยความมั่นใจว่าตำนานใด ๆ เจ้าชายยูริเป็นผู้ก่อตั้งเมือง; เรารู้ แต่เพียงว่าในช่วงกลางของศตวรรษที่ 12 เขาและนักรบของเขาไปตั้งแคมป์บนฝั่งของแม่น้ำมอสโกและเห็นได้ชัดว่ามีการรับประทานอาหารที่ดี ในความเป็นจริง "ที่ตั้งของเมือง" ไม่ได้เข้ามามีสติรัสเซียจนกระทั่ง 1847 เมื่อซาร์อเล็กซานเดที่สองตัดสินใจที่จะฉลองครบรอบปีที่ 700 ของมอสโกด้วยท่าทางที่ดี ในปี 1947 สตาลินฟื้นขึ้นมาประเพณีซาร์และฉลองครบรอบ 800 ของมอสโก นี้เหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นในช่วงวัยเด็กของนายกเทศมนตรี Luzhkov และเขาจำได้ด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ อย่างต่อเนื่องประเพณี Luzhkov จึงเป็นทวีคูณคิดถึงคิดถึง-เพื่อความรุ่งเรืองรัสเซียและโซเวียตและสำหรับเด็กและเยาวชนหลังของเขาเอง. Nostalgia จาก Nostos กรีกหรือ "กลับบ้าน" และ Algia "ความปรารถนา" -is ปรารถนาสำหรับบ้านที่ ไม่มีอยู่แล้วหรือว่าไม่เคยมีอยู่ คิดถึงหลังโซเวียตเป็นความแตกต่างที่สมบูรณ์แบบเพื่อ utopias อนาคตที่มุ่งเน้นของวันแรกของสหภาพโซเวียต ในความเป็นจริงความคิดถึงตัวเองค่อนข้างยูโทเปียยกเว้นว่ามันไม่ได้มุ่งเน้นไปที่อนาคต และบางครั้งก็คิดถึงเป็นผู้กำกับที่มีต่อการไม่มีเวลาที่เฉพาะเจาะจง แต่แทนที่จะไปทางที่เหมาะที่ผ่านมาบางส่วนของที่สมบูรณ์แบบในอดีตและเป็นเช่นเสน่ห์และเข้าใจยากฉาวโฉ่ Nostalgia ดูเหมือนว่าในตอนแรกความปรารถนาสำหรับสถานที่ที่บ้าน; แต่ที่จริงแล้วมันเป็นความปรารถนาที่แตกต่างกันเวลาเวลาในวัยเด็กของเราที่ผ่านมาประวัติศาสตร์จินตนาการบางอายุที่ห่างไกลของความมีเสถียรภาพและภาวะปกติ ผู้ที่มีความต้องการที่จะคิดถึงลบล้างประวัติศาสตร์และแทนที่ด้วยตำนานส่วนตัวหรือกลุ่มที่จะทบทวนเวลาเป็นหนึ่งในสถานที่ที่จะทบทวนการเรียกคืนสวรรค์ที่หายไป คิดถึงเป็นสองคมมันสามารถทำงานเป็นชนิดของยาแก้พิษทางอารมณ์กับการเมือง แต่เป็นเช่นนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของเครื่องมือทางการเมือง. ในวิสัยทัศน์อย่างเป็นทางการว่ามีแนวทางสถาปัตยกรรมที่ผ่านมาในกรุงมอสโกบูรณะแกรนด์จะช่วยให้ประชาชนที่จะ หลบหนีการเผชิญหน้ากับอดีตสหภาพโซเวียต พวกเขาจะกีดกันการสำรวจที่สำคัญและน่าขันของหน่วยความจำและประวัติศาสตร์ที่มีการแจ้งการทำงานของมอสโกบางอย่างร่วมสมัยสถาปนิกทำงานโดยไม่สนใจการจัดตั้งเมือง โครงการ Luzhkov ดึงดูดความสนใจของตัวหารร่วมของความคิดถึงส่วนรวม มันไม่ได้มีโอกาสที่โพสต์โซเวียตมอสโกสถาปัตยกรรมดูเหมือนว่าค่อนข้างหน่อมแน้ม การทำงานภายในตำนานของกรุงมอสโกว่า "สามกรุงโรม" และ "หมู่บ้านใหญ่" มันเป็นครั้งเดียวที่เผด็จการและใกล้ชิดกับดาราศาสตร์และสะดวกสบาย สถาปัตยกรรมของใหม่มอสโกเป็นชนิดของลัทธิหลังสมัยใหม่พื้นถิ่นของอาคารของเล่นทั้งหลายทองน้ำพุและหมีเทพนิยาย เช่นนี้มันไม่ได้เป็นที่ไม่คุ้นเคยมันเป็นส่วนหนึ่งของภาษาทั่วโลกในปัจจุบันของเสน่ห์ปลายศตวรรษที่ 20 ที่มีรูปแบบทางประวัติศาสตร์ท้องถิ่น อะไรคือสิ่งที่พิเศษคือวิธีการทำงาน Vis-a-กำลังฟังก์ชั่นสถาบันและโครงสร้างอำนาจ ไม่มีคำสั่งเป็นลายลักษณ์อักษรเป็นแถลงการณ์ไม่มีผู้กำกับการพัฒนา สถาปัตยกรรมใหม่มอสโก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวคิดยุคหลังเผด็จการ และ Discontents

สำหรับการเฉลิมฉลองของมอสโก 850th ครบรอบในปี 1997 Yuri Luzhkov นายกเทศมนตรีสั่งเมฆเหนือเมืองหลวงของรัสเซียที่จะกระจาย . แต่งตัวเป็นเจ้าชายยูริ dolgorukii มอสโก ตำนานผู้ก่อตั้ง Luzhkov นายกเทศมนตรีตั้งตระหง่าน ขี่ผ่านถนนของเมือง ในยุคโซเวียตลูกอีสาน pugacheva ลลา ,เกราะในบริสุทธิ์สีขาวและกีฬาเป็นกางเขนขนาดใหญ่บนหน้าอกของเธอ , พรชาติ นักบุญจอร์จ , นักบุญอุปถัมภ์ของทั้งมอสโกและ Luzhkov ชัยชนะฆ่ามังกร คือ ศัตรูของรัสเซียในพิเศษสี่เหลี่ยมสีแดงงานออกแบบโดยอดีตสหภาพโซเวียตฮอลลีวู้ดกรรมการอังเดร konchalovsky . โปรแกรมสรุปกับ " ถนนสู่ศตวรรษที่ 21 :การเดินทาง transmillennial " เลเซอร์ที่ใหญ่ที่สุดของโลกตลอดกาล สร้างโดยพ่อมดฝรั่งเศสฌองมิเชล Jarre . จุดของการแสดงที่จะนำวิธีการในอนาคตผ่านผ่านผ่านชุดของ pulsating ผีขลังจากยูริ dolgorukii ยูริ Luzhkov จากเรือรบ potemkin กับยานอวกาศสปุตนิก ทั้งหมดลงจากคาน Muscovite ตึกระฟ้าในยุคสตาลิน .และคาดตรงสู่ท้องฟ้า เป็นภาพที่มีชื่อเสียงของรัสเซียไอคอนรวมถึงภาพทางศาสนาของอาณาจักรและสร้างมหาวิหารพระคริสต์ผู้ช่วย .
1 ไม่ค่อยพยานการสร้างตำนาน พิธีสำหรับมอสโก 850th ครบรอบปีที่เป็นโอกาสหนึ่งเช่นที่เคยพา รัสเซีย ประเพณีและสไตล์ที่ยิ่งใหญ่ของโซเวียต: นี่ไม่ใช่ความพยายามที่จะสั่นคลอนคุ้นเคยอนุสาวรีย์โฆษณาชวนเชื่อแต่แทนเพื่อสร้างการโพสต์โซเวียตคู่แข่ง ที่สตาลินได้ไตร่ตรองการย้อนกลับของการไหลของแม่น้ำทั้งหมดที่มีประสิทธิภาพ , มอสโก นายกเทศมนตรี จะพยายาม ( อย่างน้อยสำหรับวันหรือสองวัน ) ที่จะเปลี่ยนหลักสูตรของเมฆ กองกำลังของธรรมชาติจะถูกเขียนลงในปรากฏการณ์มวลไม่มีรอยต่อในวันสุดท้ายของเทศกาล , ballerinas จากหน้าบันแสดงฉากจากโรงละคร Swan Lake ใน Plein อากาศแข่งกับตัวจริงหงส์ลอยอยู่บริเวณใกล้เคียง นาที ก่อนที่จะเริ่ม " นักเต้นบัลเล่ต์เต้นของหงส์น้อย " แช่แข็งฝนเริ่มตก ชั่วคราวพ่ายแพ้โดยเทคโนโลยีหยุดที่ประตูของเมือง 2 วันสภาพอากาศที่รัสเซียแย่ไปถึงเมืองหลวง การลื่นไถลใน puddles , ballerinas สั่นสะท้านในฝนตกปรอยๆ ในขณะที่หงส์สะบัดปีกปีกของพวกเขาจริงก็ไชคอฟสกี้ ในที่สุด ฝนจริงช่วยเน้นเทคนิคพิเศษ หลังจากทั้งหมด muscovites ที่สุด ดูการแสดงโทรทัศน์ที่ดูสมบูรณ์แบบท่าเต้น .สิ่งเดียวที่นายกเทศมนตรีกรุงมอสโกไม่สามารถควบคุมที่วันหยุดสุดสัปดาห์ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2540 เป็นอุบัติเหตุในอุโมงค์ที่ปารีสที่พรากชีวิตของเจ้าหญิงแห่งเวลส์ บางทีเหตุการณ์เดียวที่อาจจะวอกแวกความสนใจจากปรากฏการณ์ในมอสโก , การตายของไดอาน่าได้กำหนดไว้ โดยดาวเช่นเอลตันจอห์นข่าวลือของสั้นก่อการร้ายข้ามชาติโผล่แต่เร็วลดลง การแสดงต้องดำเนินต่อไป
ชื่นชมเศรษฐกิจ " ปาฏิหาริย์ " มอสโกสั้นวัยทองซึ่งกินเวลาจากปี 1995 ปี หนึ่งต้องให้สูงขึ้น เพลิดเพลินกับทัศนียภาพอันงดงาม หรือเคลื่อนไหว เช่น ผ่านถนนในการจราจรที่ท้าทาย BMW