relations with Great Powers. Opport

relations with Great Powers. Opportunism, alliance, and bandwagoning were vital elements of this strategy. Thai leaders also leant to be assertive if situations permitted and to be compliant when choices in foreign policy seemed to be inadequate. The principle of pragmatism resilience has been passed to the subsequent generations of Thai leaders in designing Thailand as a bamboo that leans with the prevailing wind. But doing so also induced a policy dilemma for Thailand.
Because of the lack of colonial experience, and unlike its neighboring countries, Thailand tended to entertain the politics of alliance usually with extra regional Powers instead of strictly upholding neutralism and non-alignment. Thai foreign policy heavily depended on the interests and policies of other Powers, whilst also taking advantage from them in the fulfilment of the country's interests. Thailand kept its open-door policy, despite some brief periods of isolationism, and invited external Powers to compete amongst themselves to win over their alliance with the kingdom. This was a component of Thailand's balance-of-power strategy comprehended that its survival rested on the ability to bend with the wind and its appeasement of external power, even at the expense of occasionally compromising its own moral stance and principles.

The end of the Cold War brought about a new urgency for Thailand to reformulate its foreign policy to react more appropriately to the region's new distribution of power. Thai leaders were challenged by the reality in which the United States, a long-term guardian of Thai national security, was reducing its presence in Southeast Asia and, therefore, its influence on the region. American policy created a power vacuum, but it also paved the way for China, a rising Asian Power, to assert its role as it readjusted the regional equilibrium to its own benefit. Thailand felt that it could no longer depend on the United States alone in times of trouble. The Asian financial crisis that hit Thailand in 1997 reaffirmed this belief. Thailand was disappointed that the United States did not rush to its aid, particularly since the financial crisis was regarded as a new form of threat to the country's economic security. Instead, the Chinese and the Japanese contributed substantial amounts to the International Monetary Fund (IMF) bailout fund for Thailand.
A reduced United States presence was not the only major phenomenon in the post-Cold War Period. There have been a number of rising international trends that required Thailand to rethink its traditional foreign policy, which, hitherto, was primarily concerned with the state and the quest to protect its national sovereignty. The new world order is the world of multipolarity, a world with several balancing centres of power driven by the force of globalization in Southeast Asia the mushrooming of new regional and multilateral platforms has gradually eroded the traditional concept of state sovereignty. A corollary to this development is the diversification of actors like non-governmental Organisations and multinational conglomerates, as well as increasingly important non-traditional issues and challenges such as environmental protection, humanitarian disaster relief, terrorism, and epidemics.
Under these circumstances, the need to redefine what constituted national interests to survive the latest shift in international politics was imperative. Domestic conditions equally contributed to the remolding of perceptions of national interest. Traditionally, the foreign policy decision making process was dominated by a tiny elite in the military and the bureaucracy. Together they often depicted the international environment as a highly dangerous domain filed with uncertainties. With the compelling thrust to safeguard national security constantly in their minds, they had been searching for protection from outside Powers, and by doing so, it legotimised their role in foreign-policy formulation. It explains why they were reluctant to abandon the traditional concept even after the Cold War had ended: they feared that they could lose their legitimacy in the conduct of diplomacy
when a new administration led by General Chaticha Choonhavan (1988-91), the first elected prime minister since 1976, was installed in Thailand with an ambition to detraditionalise the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสัมพันธ์กับพลังอันยิ่งใหญ่ ฉวยโอกาสพันธมิตรและยึดถือเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของกลยุทธ์นี้ ผู้นำไทยยัง leant ที่จะกล้าแสดงออกอย่างเหมาะสมหากสถานการณ์ได้รับอนุญาตและได้รับการรับรองเมื่อทางเลือกในการดำเนินนโยบายต่างประเทศดูเหมือนจะไม่เพียงพอ หลักการของลัทธิปฏิบัตินิยมยืดหยุ่นได้รับการส่งผ่านไปยังรุ่นต่อมาของผู้นำไทยในการออกแบบประเทศไทยเป็นไม้ไผ่ที่โน้มตัวกับลม แต่การทำเช่นนั้นยังเหนี่ยวนำให้เกิดภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนโยบายของประเทศไทย.
เพราะขาดประสบการณ์อาณานิคมและแตกต่างจากประเทศเพื่อนบ้านของไทยมีแนวโน้มที่จะสร้างความบันเทิงการเมืองของพันธมิตรมักจะมีพลังพิเศษในระดับภูมิภาคแทนที่จะเป็นกลางอย่างเคร่งครัดส่งเสริมและไม่ใช่การจัดตำแหน่ง นโยบายต่างประเทศของไทยขึ้นอย่างมากในผลประโยชน์และนโยบายของอำนาจอื่น ๆ ในขณะที่ยังมีการใช้ประโยชน์จากพวกเขาในการปฏิบัติตามผลประโยชน์ของประเทศ ประเทศไทยเก็บไว้นโยบายเปิดประตูแม้จะมีบางช่วงเวลาสั้น ๆ ของโดดเดี่ยวและเชิญพลังภายนอกที่จะแข่งขันระหว่างตัวเองจะชนะมากกว่าพันธมิตรกับราชอาณาจักร นี่เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ความสมดุลของพลังงานของไทยเข้าใจว่าการอยู่รอดของตนที่วางอยู่บนความสามารถในการโค้งงอกับลมและสงบของไฟภายนอกแม้ค่าใช้จ่ายของบางครั้งสูญเสียจุดยืนทางศีลธรรมของตัวเองและหลักการ. ท้ายของ สงครามเย็นนำเกี่ยวกับการเร่งด่วนใหม่สำหรับประเทศไทยกำหนดใหม่นโยบายต่างประเทศที่จะตอบสนองอย่างเหมาะสมมากขึ้นเพื่อกระจายสินค้าแห่งใหม่ของภูมิภาคของอำนาจ ผู้นำไทยกำลังถูกท้าทายโดยความเป็นจริงในการที่สหรัฐอเมริกาผู้ปกครองในระยะยาวของความมั่นคงของชาติไทยได้รับการลดการแสดงตนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และมีอิทธิพลที่มีต่อภูมิภาค นโยบายอเมริกันสร้างพลังดูด แต่ก็ยังปูทางสำหรับประเทศจีนเพิ่มขึ้นพาวเวอร์เอเชียที่จะยืนยันบทบาทของตัวเองในขณะที่มันปรับสมดุลในระดับภูมิภาคเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ประเทศไทยก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับสหรัฐอเมริกาเพียงอย่างเดียวในช่วงเวลาของปัญหา วิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชียที่ตีประเทศไทยในปี 1997 กรุณาธิคุณความเชื่อนี้ ไทยรู้สึกผิดหวังที่ประเทศสหรัฐอเมริกาไม่ได้รีบเร่งในการให้ความช่วยเหลือโดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่วิกฤตการณ์ทางการเงินที่ได้รับการยกย่องให้เป็นรูปแบบใหม่ของภัยคุกคามความมั่นคงทางเศรษฐกิจของประเทศ แทนจีนและญี่ปุ่นส่วนร่วมจำนวนมากให้กับกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) กองทุน bailout ประเทศไทย. ลดการปรากฏตัวของสหรัฐอเมริกาไม่ได้เป็นปรากฏการณ์ที่สำคัญเฉพาะในหลังสงครามเย็นระยะเวลา มีอยู่เป็นจำนวนที่เพิ่มขึ้นแนวโน้มระหว่างประเทศที่จำเป็นต้องใช้ในประเทศไทยที่จะคิดใหม่นโยบายต่างประเทศแบบดั้งเดิมซึ่งบัดนี้เป็นส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับรัฐและการแสวงหาเพื่อปกป้องอธิปไตยของชาติ ระเบียบโลกใหม่เป็นโลกของ multipolarity โลกกับศูนย์สมดุลของการใช้พลังงานหลายขับเคลื่อนโดยการบังคับของโลกาภิวัตน์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เป็นดอกเห็ดของแพลตฟอร์มในระดับภูมิภาคและพหุภาคีใหม่ได้กัดเซาะแนวคิดดั้งเดิมของรัฐอธิปไตยค่อยๆ ควันหลงการพัฒนานี้คือการกระจายความเสี่ยงของนักแสดงเหมือนที่ไม่ใช่ภาครัฐองค์กรและกลุ่ม บริษัท ข้ามชาติเช่นเดียวกับประเด็นที่สำคัญมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ไม่ใช่แบบดั้งเดิมและความท้าทายเช่นการปกป้องสิ่งแวดล้อม, การบรรเทาภัยพิบัติด้านมนุษยธรรม, การก่อการร้ายและโรคระบาด. ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้จำเป็นที่จะต้อง เพื่อกำหนดสิ่งที่ประกอบด้วยผลประโยชน์ของชาติที่จะอยู่รอดการเปลี่ยนแปลงล่าสุดในการเมืองระหว่างประเทศเป็นสิ่งจำเป็น เงื่อนไขภายในประเทศอย่างเท่าเทียมกันส่วนร่วมในการหล่อขึ้นใหม่ของการรับรู้ที่น่าสนใจของประเทศ ตามเนื้อผ้านโยบายต่างประเทศทำให้กระบวนการตัดสินใจที่ถูกครอบงำโดยชนชั้นเล็ก ๆ ในกองทัพและระบบราชการ ร่วมกันพวกเขามักจะปรากฎสภาพแวดล้อมระหว่างประเทศเป็นโดเมนอันตรายอย่างยิ่งยื่นกับความไม่แน่นอน ด้วยแรงผลักดันที่น่าสนใจเพื่อรักษาความมั่นคงของชาติอย่างต่อเนื่องในจิตใจของพวกเขาพวกเขาได้รับการค้นหาสำหรับการป้องกันจากอำนาจนอกและโดยการทำเช่นนั้นก็ legotimised บทบาทของพวกเขาในการกำหนดนโยบายต่างประเทศ มันอธิบายว่าทำไมพวกเขาไม่เต็มใจที่จะละทิ้งแนวคิดดั้งเดิมแม้หลังจากสงครามเย็นได้สิ้นสุด: พวกเขากลัวว่าพวกเขาอาจสูญเสียความชอบธรรมของพวกเขาในการดำเนินการเจรจาต่อรองเมื่อมีรัฐบาลใหม่นำโดยนายพล Chaticha ชุ ณ หะวัณ (1988-1991) ที่ได้รับการเลือกตั้งเป็นครั้งแรก นายกรัฐมนตรีตั้งแต่ปี 1976 ได้รับการติดตั้งในประเทศไทยที่มีความใฝ่ฝันที่จะ detraditionalise

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสัมพันธ์กับพลังที่ยิ่งใหญ่ การฉวยโอกาส , พันธมิตร , และ bandwagoning เป็นองค์ประกอบสำคัญของกลยุทธ์นี้ ผู้นำไทยยังได้เรียนรู้ที่จะกล้าแสดงออก ถ้าสถานการณ์ที่ได้รับอนุญาตและจะสอดคล้องเมื่อตัวเลือกในนโยบายต่างประเทศ ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ หลักการของลัทธิปฏิบัตินิยม และถูกส่งผ่านไปยังรุ่นต่อไปของผู้นำไทยในการออกแบบประเทศไทย เป็นไม้ไผ่ที่ leans กับลม . แต่ทำแล้ว ยังทำให้นโยบายที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกสำหรับประเทศไทยเพราะขาดประสบการณ์ อาณานิคม และแตกต่างจากประเทศเพื่อนบ้าน ประเทศไทยมีแนวโน้มที่จะทำให้การเมืองของพันธมิตรมักจะมีอำนาจพิเศษในการทำให้เป็นกลางแทนที่จะอย่างเคร่งครัดและไม่แนว นโยบายต่างประเทศไทยหนักขึ้นอยู่กับผลประโยชน์และนโยบายของอำนาจอื่น ๆในขณะที่ยังใช้ประโยชน์จากพวกเขาในการตอบสนองผลประโยชน์ของประเทศ ประเทศไทยต้องมีนโยบายเปิดประตู แม้บางช่วงเวลาสั้นๆ แปล และเชิญพลังภายนอกที่จะแข่งขันกันเอง เพื่อที่จะชนะพันธมิตรกับอาณาจักร นี้เป็นส่วนประกอบของความสมดุลของอำนาจ คำไทยกลยุทธ์ความอยู่รอดวางอยู่บนความสามารถในการดัดด้วยลมและการของอำนาจภายนอก แม้ค่าใช้จ่ายของบางครั้งสูญเสียหลักการของตัวเองจริยธรรม ท่าทางและการสิ้นสุดของสงครามเย็นนำเรื่องเร่งด่วนใหม่สำหรับประเทศไทย reformulate นโยบายต่างประเทศเพื่อตอบสนองอย่างเหมาะสมกับพื้นที่ของการกระจายใหม่ของพลังงาน ผู้นำไทยถูกท้าทายโดยความเป็นจริงที่สหรัฐอเมริกาเป็นผู้ปกครองระยะยาวของความมั่นคงของชาติไทย คือ การลดการแสดงตนในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และอิทธิพลที่มีต่อภูมิภาค นโยบายชาวอเมริกันสร้างพลังงานสูญญากาศ แต่ยังปูทางสำหรับประเทศจีน , เอเชียพลังงานเพิ่มขึ้น เพื่อยืนยันบทบาทของมันปรับสมดุลในระดับภูมิภาคเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ไทย รู้สึกว่ามันจะไม่ขึ้นอยู่ในสหรัฐอเมริกาเพียงอย่างเดียว ในเวลาที่มีปัญหา และวิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชียที่ตีประเทศไทย ในปี 1997 ยืนยันความเชื่อนี้ ประเทศไทยผิดหวังว่า สหรัฐอเมริกาไม่ได้วิ่งไปช่วยมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่วิกฤตการณ์ทางการเงินที่ถือเป็นรูปแบบใหม่ของภัยคุกคามต่อความมั่นคงทางเศรษฐกิจของประเทศ แทน , จีน และญี่ปุ่น ส่วนจํานวนมากเพื่อกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( IMF ) ทุน bailout สำหรับประเทศไทยลดลงสหรัฐอเมริกา ตนไม่ได้เป็นเพียงปรากฏการณ์ที่สำคัญในหลังยุคสงครามเย็น . มีหมายเลขของแนวโน้มระหว่างประเทศเพิ่มขึ้นเป็นไทยให้ทบทวนนโยบายต่างประเทศแบบดั้งเดิม ซึ่งนี้เป็นหลักที่เกี่ยวข้องกับรัฐและการแสวงหาเพื่อปกป้องอธิปไตยของประเทศตน สั่งซื้อโลกใหม่เป็นโลกของ multipolarity โลกที่มีหลายสมดุลพลังขับเคลื่อนของศูนย์โดยการบังคับของโลกาภิวัตน์ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ mushrooming ในภูมิภาคและพหุภาคี มีแพลตฟอร์มใหม่ค่อยๆกัดเซาะแนวคิดดั้งเดิมของรัฐอธิปไตย เป็นข้อพิสูจน์ที่พัฒนาเป็นวิสาหกิจของนักแสดง เช่น องค์กรพัฒนาเอกชนและกลุ่ม บริษัท ข้ามชาติ เป็นปัญหาที่ไม่ใช่แบบดั้งเดิมมากขึ้นและความท้าทายที่สำคัญ เช่น การป้องกันสิ่งแวดล้อม ด้านมนุษยธรรมและการบรรเทาภัยพิบัติ การก่อการร้าย โรคระบาด .ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ต้อง redefine สิ่งที่บัญญัติผลประโยชน์ของชาติเพื่อความอยู่รอดกะล่าสุดในการเมืองระหว่างประเทศถูกขวาง เงื่อนไขภายในประเทศเท่า ๆ กัน ส่วนการรับรู้ของการหล่อหลอมของผลประโยชน์แห่งชาติ ตามธรรมเนียม , นโยบายต่างประเทศของการตัดสินใจถูกครอบงำโดยจิ๋วยอดในทหาร และข้าราชการ ร่วมกันพวกเขามักจะกล่าวถึงสภาพแวดล้อมระหว่างประเทศเป็นโดเมนที่เป็นอันตรายอย่างมาก ยื่นให้กับบริษัท ด้วยแรงผลักดันที่น่าสนใจเพื่อปกป้องความมั่นคงแห่งชาติตลอดเวลาในจิตใจของพวกเขา พวกเขาได้รับการค้นหาสำหรับการป้องกันจากพลังภายนอก และโดยการทำเช่นนั้น มัน legotimised บทบาทในการกำหนดนโยบายต่างประเทศ มันอธิบายว่าทำไมพวกเขาไม่เต็มใจที่จะทิ้งแนวคิดแบบดั้งเดิมแม้หลังจากสงครามเย็นสิ้นสุดลง พวกเขากลัวว่าพวกเขาอาจสูญเสียความชอบธรรมในการกระทำของการทูตเมื่อรัฐบาลใหม่ที่นำโดยนายพล chaticha ชุณหะวัณ ( 1988-91 ) ก่อนการเลือกตั้งนายกรัฐมนตรีตั้งแต่ปี 1976 ที่ติดตั้งในประเทศไทย มีความทะเยอทะยานที่จะ detraditionalise ที่