communities, and numerous other sta

communities, and numerous other stakeholders to do
business. Finally, reputation is used by many companies
to justify CSR initiatives on the grounds that they will improve
a company’s image, strengthen its brand, enliven
morale, and even raise the value of its stock. These justifi-
cations have advanced thinking in the field, but none offers
sufficient guidance for the difficult choices corporate
leaders must make. Consider the practical limitations of
each approach.
The CSR field remains strongly imbued with a moral
imperative. In some areas, such as honesty in filing fi-
nancial statements and operating within the law, moral
considerations are easy to understand and apply. It is the
nature of moral obligations to be absolute mandates,
however, while most corporate social choices involve balancing
competing values, interests, and costs. Google’s recent
entry into China, for example, has created an irreconcilable
conflict between its U.S. customers’ abhorrence
of censorship and the legal constraints imposed by the
Chinese government. The moral calculus needed to weigh
one social benefit against another, or against its financial
costs, has yet to be developed. Moral principles do not tell
a pharmaceutical company how to allocate its revenues
among subsidizing care for the indigent today, developing
cures for the future, and providing dividends to its
investors.
The principle of sustainability appeals to enlightened
self-interest, often invoking the so-called triple bottom
line of economic, social, and environmental performance.
In other words, companies should operate in ways that secure
long-term economic performance by avoiding shortterm
behavior that is socially detrimental or environmentally
wasteful. The principle works best for issues that
coincide with a company’s economic or regulatory interests.
DuPont, for example, has saved over $2 billion from
reductions in energy use since 1990. Changes to the materials
McDonald’s uses to wrap its food have reduced its
solid waste by 30%. These were smart business decisions
entirely apart from their environmental benefits. In other
areas, however, the notion of sustainability can become
so vague as to be meaningless. Transparency may be said
to be more “sustainable” than corruption. Good employment
practices are more “sustainable” than sweatshops.
Philanthropy may contribute to the “sustainability” of
a society. However true these assertions are, they offer
little basis for balancing long-term objectives against the
short-term costs they incur. The sustainability school
raises questions about these trade-offs without offering
a framework to answer them. Managers without a strategic
understanding of CSR are prone to postpone these
costs, which can lead to far greater costs when the company
is later judged to have violated its social obligation.
The license-to-operate approach,by contrast,is far more
pragmatic. It offers a concrete way for a business to identify
social issues that matter to its stakeholders and make
decisions about them. This approach also fosters constructive
dialogue with regulators, the local citizenry, and
activists – one reason, perhaps, that it is especially prevalent
among companies that depend on government consent,
such as those in mining and other highly regulated
and extractive industries. That is also why the approach is
common at companies that rely on the forbearance of
their neighbors, such as those, like chemical manufacturing,
whose operations are noxious or environmentally
hazardous. By seeking to satisfy stakeholders, however,
companies cede primary control of their CSR agendas to
outsiders. Stakeholders’ views are obviously important,
but these groups can never fully understand a corporation’s
capabilities, competitive positioning, or the tradeoffs
it must make. Nor does the vehemence of a stakeholder
group necessarily signify the importance of an
issue – either to the company or to the world. A firm that
views CSR as a way to placate pressure groups often finds
that its approach devolves into a series of short-term defensive
reactions – a never-ending public relations palliative
with minimal value to society and no strategic bene-
fit for the business.
Finally, the reputation argument seeks that strategic
benefit but rarely finds it. Concerns about reputation, like
license to operate, focus on satisfying external audiences.
In consumer-oriented companies, it often leads to highprofile
cause-related marketing campaigns. In stigmatized
industries, such as chemicals and energy, a company may
instead pursue social responsibility initiatives as a form
of insurance, in the hope that its reputation for social
consciousness will temper public criticism in the event

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชุมชนและผู้มีส่วนได้เสียอื่น ๆ อีกมากมายที่จะทำ
ธุรกิจ สุดท้ายชื่อเสียงจะถูกใช้โดยหลาย บริษัท
ที่จะปรับความคิดริเริ่มความรับผิดชอบต่อสังคมในบริเวณที่พวกเขาจะปรับปรุง
ภาพลักษณ์ของ บริษัท ที่เสริมสร้างแบรนด์ของตนทำให้มีชีวิตชีวา
กำลังใจในการทำงานและแม้กระทั่งการเพิ่มมูลค่าของหุ้นของตน เหล่านี้ justifi-
ไพเพอร์ได้สูงคิดในสนาม แต่ไม่มีใครมี
คำแนะนำที่เพียงพอสำหรับทางเลือกที่ยากลำบากขององค์กร
ผู้นำจะต้องทำให้ พิจารณาข้อ จำกัด ในทางปฏิบัติของ
แต่ละวิธี.
สนาม CSR ยังคงตื้นตันใจอย่างยิ่งกับคุณธรรม
ความจำเป็น ในบางพื้นที่เช่นความซื่อสัตย์ในการยื่น fi-
งบการเงินและการดำเนินงานภายในกฎหมายศีลธรรม
การพิจารณาเป็นที่เข้าใจง่ายและนำไปใช้ มันเป็น
ธรรมชาติของภาระหน้าที่ทางศีลธรรมที่จะเป็นเอกสารที่แน่นอน
อย่างไรก็ตามในขณะที่ส่วนใหญ่เลือกที่สังคมขององค์กรที่เกี่ยวข้องกับการสร้างความสมดุลระหว่าง
ค่าการแข่งขันผลประโยชน์และค่าใช้จ่าย เมื่อเร็ว ๆ นี้ของ Google
เข้าสู่ประเทศจีนเช่นได้สร้างกันไม่ได้
ความขัดแย้งระหว่างความเกลียดชังลูกค้าในสหรัฐอเมริกาของ '
ของการเซ็นเซอร์และข้อ จำกัด ทางกฎหมายที่กำหนดโดย
รัฐบาลจีน แคลคูลัสคุณธรรมที่จำเป็นในการชั่งน้ำหนัก
อย่างใดอย่างหนึ่งได้รับประโยชน์ทางสังคมกับคนอื่นหรือกับการเงิน
ค่าใช้จ่ายยังไม่ได้รับการพัฒนา หลักการทางศีลธรรมไม่บอก
บริษัท ยาวิธีการจัดสรรรายได้ของ บริษัท
ในหมู่อุดหนุนการดูแลในวันนี้ยากจนการพัฒนา
วิธีการรักษาสำหรับอนาคตและให้จ่ายเงินปันผลให้แก่ของ
นักลงทุน.
หลักการของการอุทธรณ์การพัฒนาอย่างยั่งยืนในการพุทธะ
ประโยชน์ของตนเองมักจะกล่าวอ้างทีเรา เรียกว่าด้านล่างสาม
สายของเศรษฐกิจสังคมและสิ่งแวดล้อมประสิทธิภาพ.
ในคำอื่น ๆ บริษัท ควรจะดำเนินการในรูปแบบที่มีความปลอดภัย
ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจในระยะยาวระยะสั้นโดยการหลีกเลี่ยง
พฤติกรรมที่เป็นอันตรายต่อสังคมหรือสิ่งแวดล้อม
ที่สิ้นเปลือง หลักการทำงานที่ดีที่สุดสำหรับปัญหาที่
ตรงกับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจหรือการกำกับดูแลของ บริษัท .
บริษัท ดูปองท์, ตัวอย่างเช่นมีการบันทึกไว้มากกว่า $ 2 พันล้านดอลลาร์จาก
การลดลงของการใช้พลังงานตั้งแต่ปี 1990 การเปลี่ยนแปลงวัสดุที่
ใช้โดนัลด์ในการห่ออาหารมีการลดของ
เสียที่เป็นของแข็งโดย 30% เหล่านี้เป็นการตัดสินใจทางธุรกิจสมาร์ท
ทั้งหมดนอกเหนือจากผลประโยชน์ด้านสิ่งแวดล้อมของพวกเขา อื่น ๆ ใน
พื้นที่ แต่ความคิดของการพัฒนาอย่างยั่งยืนจะกลายเป็น
ดังนั้นคลุมเครือที่จะไม่มีความหมาย โปร่งใสอาจกล่าวได้ว่า
จะมีมากขึ้น "การพัฒนาอย่างยั่งยืน" กว่าการทุจริต การจ้างงานที่ดี
การปฏิบัติที่มีมากขึ้น "การพัฒนาอย่างยั่งยืน" กว่ายุ่.
ใจบุญสุนทานอาจนำไปสู่ ​​"การพัฒนาอย่างยั่งยืน" ของ
สังคม อย่างไรก็ตามยืนยันความจริงเหล่านี้พวกเขามี
พื้นฐานเล็กน้อยสำหรับวัตถุประสงค์สมดุลในระยะยาวกับ
ค่าใช้จ่ายในระยะสั้นที่พวกเขาเกิดขึ้น โรงเรียนการพัฒนาอย่างยั่งยืน
ก่อให้เกิดคำถามเกี่ยวกับเหล่านี้ไม่ชอบการค้าโดยไม่ต้องเสนอ
กรอบการทำงานที่จะตอบพวกเขา ผู้จัดการโดยไม่ต้องมียุทธศาสตร์
ความเข้าใจในความรับผิดชอบต่อสังคมมีแนวโน้มที่จะเลื่อนการเหล่านี้
ค่าใช้จ่ายซึ่งสามารถนำไปสู่ค่าใช้จ่ายมากขึ้นเมื่อ บริษัท
จะตัดสินในภายหลังว่ามีการละเมิดภาระผูกพันทางสังคม.
ใบอนุญาตต่อการใช้งานวิธีการโดยคมชัดอยู่ไกลมากขึ้น
ในทางปฏิบัติ มันมีวิธีที่เป็นรูปธรรมสำหรับธุรกิจเพื่อระบุ
ประเด็นทางสังคมที่สำคัญกับผู้มีส่วนได้เสียและทำให้
การตัดสินใจเกี่ยวกับพวกเขา วิธีนี้ยังส่งเสริมการสร้างสรรค์
การเจรจากับหน่วยงานกำกับดูแลประชาชนท้องถิ่นและ
นักกิจกรรม - เหตุผลหนึ่งอาจจะว่ามันเป็นที่แพร่หลายโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ในหมู่ บริษัท ที่ขึ้นอยู่กับการได้รับความยินยอมของรัฐบาล
เช่นในการทำเหมืองแร่และการควบคุมอย่างมากอื่น ๆ
อุตสาหกรรมและสาร นั่นคือเหตุผลที่วิธีการที่เป็น
สามัญ บริษัท ที่ต้องพึ่งพาความอดทนของ
เพื่อนบ้านของพวกเขาเช่นนั้นเช่นการผลิตสารเคมี
ที่มีการดำเนินงานเป็นพิษหรือสิ่งแวดล้อม
ที่เป็นอันตราย โดยการแสวงหาเพื่อตอบสนองผู้มีส่วนได้เสีย แต่
บริษัท ยอมยกให้การควบคุมหลักของวาระการประชุมความรับผิดชอบต่อสังคมของพวกเขาเพื่อ
ให้บุคคลภายนอก มุมมองของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียมีความสำคัญอย่างเห็นได้ชัด
แต่กลุ่มคนเหล่านี้ไม่สามารถเข้าใจได้อย่างเต็มที่ บริษัท ของ
ความสามารถในการแข่งขันตำแหน่งหรือความสมดุล
ต้องจ่ายให้ หรือไม่รุนแรงของผู้มีส่วนได้เสียที่
กลุ่มจำเป็นต้องมีความหมายความสำคัญของนั้น
ปัญหา - ทั้งที่ บริษัท ฯ หรือไปทั่วโลก บริษัท ที่
มอง CSR เป็นวิธีที่จะปิดปากกลุ่มความดันมักจะพบ
ว่าวิธีการของมัน devolves เป็นชุดของการป้องกันระยะสั้น
ปฏิกิริยา - ไม่มีที่สิ้นสุดประชาสัมพันธ์แบบประคับประคอง
ที่มีค่าน้อยที่สุดเพื่อสังคมและไม่มี bene- เชิงกลยุทธ์
ที่เหมาะสำหรับธุรกิจ
สุดท้ายอาร์กิวเมนต์ชื่อเสียงพยายามที่ยุทธศาสตร์
ประโยชน์ แต่ไม่ค่อยพบมัน ความกังวลเกี่ยวกับชื่อเสียงเช่น
ใบอนุญาตให้ประกอบมุ่งเน้นไปที่ผู้ชมภายนอกที่น่าพอใจ.
ใน บริษัท ผู้บริโภคที่มุ่งเน้นก็มักจะนำไปสู่การ highprofile
แคมเปญการตลาดที่เกี่ยวข้องกับสาเหตุ ใน stigmatized
อุตสาหกรรมเช่นสารเคมีและพลังงาน บริษัท อาจ
แทนที่จะไล่ตามความคิดริเริ่มความรับผิดชอบต่อสังคมเป็นรูปแบบ
ของการประกันความหวังว่าชื่อเสียงของสังคม
สติอารมณ์จะวิจารณ์ของประชาชนในกรณีที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชุมชน และผู้มีส่วนได้เสียอื่น ๆ มากมายที่จะทำธุรกิจ ในที่สุด ชื่อเสียงจะถูกใช้โดยหลาย บริษัทการจัดกิจกรรมโครงการในพื้นที่ที่พวกเขาจะปรับปรุงรูปภาพของ บริษัท เสริมสร้างแบรนด์ของ , ทำให้มีชีวิตชีวากำลังใจ และยังเพิ่มมูลค่าของหุ้นของ เหล่านี้ justifi -ทำให้มีการคิดขั้นสูงในฟิลด์ แต่ไม่มีข้อเสนอคำแนะนำที่เพียงพอสำหรับยากเลือกของ บริษัทผู้นำต้องทำ พิจารณาข้อจำกัดของการปฏิบัติแต่ละวิธีการCSR สนามยังคงขอตื้นตันใจกับจริยธรรมขวาง ในบางพื้นที่ เช่น ความซื่อสัตย์ในการสะ . .nancial งบดำเนินการและภายในกฎหมาย ศีลธรรมการพิจารณาที่ง่ายต่อการเข้าใจและใช้ มันคือธรรมชาติของภาระผูกพันทางศีลธรรมที่จะสมบูรณ์เอกสารที่อย่างไรก็ตาม ในขณะที่สังคมส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการเลือกการแข่งขัน ค่านิยม ความสนใจ และต้นทุน ของ Google ล่าสุดเข้าไปในประเทศจีน ตัวอย่างเช่น มีการสร้างที่ไม่เข้ากันความขัดแย้งระหว่างลูกค้าของความเกลียดชังการเซ็นเซอร์และข้อจำกัดทางกฎหมายที่กำหนดโดยรัฐบาลจีน สอนแคลคูลัสต้องชั่งน้ำหนักหนึ่งในผลประโยชน์ทางสังคมกับคนอื่น หรือกับบริษัททางการเงินค่าใช้จ่าย ยังต้องพัฒนา ศีลธรรมไม่ได้บอกบริษัทยาวิธีการจัดสรรรายได้ของระหว่างอุดหนุนดูแลทุนวันนี้ , การพัฒนารักษาในอนาคต และให้จ่ายเงินปันผลของนักลงทุนหลักการของการอุทธรณ์ที่ยั่งยืนเพื่อตรัสรู้แล้วความเห็นแก่ตัว มักจะอ้างด้านล่างสามเรียกว่าสายของ เศรษฐกิจ สังคม และ สิ่งแวดล้อม .ในคำอื่น ๆ , บริษัท ควรใช้วิธีที่ปลอดภัยประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจระยะยาว โดยการหลีกเลี่ยงการุพฤติกรรมที่เป็นอันตรายต่อสิ่งแวดล้อม สังคม หรือฟุ่มเฟือย หลักการทำงานที่ดีที่สุดสำหรับปัญหาที่ตรงกันกับ บริษัท เศรษฐกิจ หรือความสนใจด้านกฎระเบียบดูปองท์ ตัวอย่างเช่น มีการบันทึกมากกว่า $ 2 พันล้านจากการใช้พลังงานตั้งแต่ปี 1990 การเปลี่ยนแปลงวัสดุแมคโดนัลด์ใช้ห่ออาหารของตนได้ลดลงของเสียที่เป็นของแข็งโดย 30% เหล่านี้คือการตัดสินใจทางธุรกิจสมาร์ททั้งหมดนอกเหนือจากประโยชน์ด้านสิ่งแวดล้อมของพวกเขา ในอื่น ๆพื้นที่ อย่างไรก็ตาม แนวคิดของความยั่งยืน สามารถกลายเป็นดังนั้น คลุมเครือ จะไม่มีความหมาย ความโปร่งใส อาจจะบอกว่าจะเพิ่มเติม " ยั่งยืน " มากกว่าการทุจริต การจ้างงานที่ดีการปฏิบัติมีมากขึ้นกว่า sweatshops " ยั่งยืน " .มูลนิธิอาจนำไปสู่ " ความยั่งยืน " ของสังคม แต่เป็นจริงเหล่านี้เลย พวกเขาเสนอพื้นฐานเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับความสมดุลในระยะยาว วัตถุประสงค์ กับระยะสั้นต้นทุนที่ต้องเสีย โรงเรียนความยั่งยืนยกคำถามเกี่ยวกับ trade-offs เหล่านี้ได้โดยไม่ต้องเสนอกรอบที่จะตอบมัน ผู้จัดการไร้ยุทธศาสตร์ความเข้าใจเกี่ยวกับ CSR มักจะเลื่อนเหล่านี้ค่าใช้จ่ายซึ่งจะนำไปสู่ต้นทุนที่ไกลมากขึ้นเมื่อ บริษัทภายหลังการตัดสินว่ามีการละเมิดด้านความรับผิดชอบต่อสังคมของใบอนุญาตทํางาน วิธีการ , โดยคมชัดมากกว่ามากในทางปฏิบัติ มันมีหนทางคอนกรีตสำหรับธุรกิจเพื่อระบุปัญหาที่สำคัญของสังคมและให้ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องการตัดสินใจเกี่ยวกับพวกเขา วิธีการนี้ยังส่งเสริมสร้างสรรค์บทสนทนาของเรา ประชาชนในท้องถิ่น และกิจกรรม–เหตุผลหนึ่งอาจจะว่ามันเป็นที่แพร่หลายโดยเฉพาะอย่างยิ่งของ บริษัท ที่ขึ้นอยู่กับรัฐบาลอนุญาตเช่นในเหมืองแร่และอื่น ๆสูง การควบคุมและอุตสาหกรรม extractive . นั่นเป็นเหตุผลที่วิธีการคือโดยทั่วไปใน บริษัท ที่ต้องอาศัยความอดทน ของเพื่อนบ้าน เช่น เช่น การผลิตสารเคมีซึ่งการเป็นพิษ หรือสิ่งแวดล้อมอันตราย โดยการแสวงหาเพื่อตอบสนองผู้มีส่วนได้เสีย อย่างไรก็ตามบริษัท ยกให้ควบคุมหลักของ CSR ของวาระบุคคลภายนอก ความคิดเห็นจากผู้มีส่วนได้เสียจะเห็นได้ชัดที่สำคัญแต่กลุ่มเหล่านี้จะไม่ เข้าใจ ของ บริษัทความสามารถในการแข่งขัน หรือ tradeoffsมันต้องทำ ไม่มีทั้งความเร่าร้อนของกปภ.ต้องแสดงถึงความสำคัญของกลุ่มออกจำหน่ายให้แก่บริษัท หรือโลก เป็น บริษัท ที่CSR มุมมองเป็นวิธีที่จะทำให้กลุ่มกดดัน มักจะพบว่าว่าวิธีการ devolves เข้าสู่ชุดสั้นรับปฏิกิริยาและการสิ้นสุดข่าวประชาสัมพันธ์ที่มีมูลค่าน้อยที่สุดและไม่มียุทธศาสตร์ดี - สังคมที่เหมาะสำหรับธุรกิจในที่สุด ชื่อเสียง โต้แย้ง และว่า ยุทธศาสตร์ประโยชน์ แต่ไม่ค่อยเจอเลย ความกังวลเกี่ยวกับชื่อเสียง เช่นใบอนุญาตให้ใช้งาน เน้นความพึงพอใจของผู้ชมภายนอกในบริษัทที่มุ่งเน้นผู้บริโภค มันมักจะนำไปสู่ไฮท์โพรไฟล์สาเหตุที่เกี่ยวข้องกับแคมเปญการตลาด . ที่ stigmatizedอุตสาหกรรม เช่น เคมี และพลังงาน บริษัท อาจแทนตามโครงการความรับผิดชอบต่อสังคมในฐานะที่เป็นรูปแบบประกันภัยในหวังว่า ชื่อเสียงในสังคมสติจะอารมณ์การวิจารณ์สาธารณะในเหตุการณ์