After lunch, I returned to strollin

After lunch, I returned to strolling.
However, since I couldn't think of a place I should see, after I took a rough tour of the school building I turned around, I went back to the library.

I hunted for more documents related to the Metastasis Event.
But, to begin with, I have not really ever used the thing called a library until now.
Just searching for the documents, I had used up a considerable amount of time.
The librarian hands me a book list to look over.
One book had the word [Metastasis] in its title, so I chose that book.
Also, I found a book from the Sea Race I sought out.
All of it took about a few hours.

Moreover, the book I got is not a detailed account with regards to teleportation, and has a great deal of difficult words and technical terms.
It's written in a language I don't even know....
If I don't read this book carefully, I will lose out on the majority of information.

[For the time being, if I'm going to be doing a proper research, I would like to at least have a notebook.]

Reading, learning, and memorizing all have their limitation
After realizing this, I get permission to keep the book for now, and I left.

It had already become evening outside.
All the students who were done being taught their lessons began to head back towards the dorms.
There are a few who also seem to be heading to the library.

I braved the oncoming flow of students, and went towards the canteen.

The canteen, it is in the vicinity of this school building.
Rather than a canteen, it felt like a corner drug store.
When I went inside, there were several students merrily shopping.

When looking about, roughly, there were magic textbooks, magic stones, robes, wooden swords, training wands, and etc. placed out for sale.
Even daily necessities like bags, shoes, and soap were also placed out for sale.
Again, even food such as dried meat and smoked meat, and bottles of drinks such as sake or drinking water were placed out for sale.
In short, it gave the feeling of having had just about everything one needed.

I make a proper purchase of a bunch of paper (held together by a cord), ink, and pen, and then I headed back.
In the first place, I wasn't shooting to buy these many things in coming to school.
Honestly, what was I coming to do here anyway?
Of course, it was to treat my illness.
I still have no clue where to begin treating this matter.

After I finished making my purchases, and went outside, the surroundings were dark.
While something like a streetlight was non-existent, the normal road was dimly lit, so it could be walked without an issue.
Even though winter is over, there is still a bit of remaining snow on the road.
While watching my step, I hurried along the road to the dormitory.

There is no one around the surroundings.
Though I can hear some clamoring in the distance, I got the sense that I had strayed off into a place where people don't normally go.

In the case of the schoolhouse in front of me, it's the women's dormitory. While it's near the men's dormitory as well, the road that leads to the men's dormitory happens to cross in front of the woman's dormitory as well.
Without thinking deeply about it, I just press on walking.
And then...

[Mm?]

Suddenly, something dropped from above.
It was white.
However, it was not snow.
I caught it by reflex.

[Oou]

When I expanded it, it was a pure white cloth.
It had a little decoration, but was not too showy, giving off the impression that it was neat and clean.
The traditionally respected name was "Panties".

Someone may have possibly been trying to dry them in the shade.
I thought that if I looked up, I had the feeling I might be able to see the owner of this missing item.
However, because it is dark, I cannot make out a face.
But, I saw a form...

[...Ee~to, Did someone lose something important?]
[Kyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Underwear Thief!]

Eh?

A schoolgirl's yell.
It wasn't from above.
I heard it from behind.
Turning around flustered, I was being pointed at, while a figure was shrieking.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังอาหารกลางวัน ผมส่งกลับไปอย่างไรก็ตาม เนื่องจากผมไม่คิดว่า การจะเห็น หลังจากที่ฉันใช้เวลาทัวร์คร่าว ๆ ของตึกโรงเรียนที่ฉันเปิดสถาน ไปในไลบรารีผมล่าสัตว์หรือค้าสำหรับเอกสารอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ Metastasisแต่ จะเริ่มต้นด้วย ฉันไม่ได้จริง ๆ เคยใช้สิ่งเรียกว่ารีจนถึงขณะนี้เพียงค้นหาเอกสาร ฉันได้ใช้ยอดมากเวลาบรรณารักษ์ที่มือฉันรายการจองจะมองเห็นเล่มมีคำ [Metastasis] ในชื่อเรื่อง ดังนั้นฉันเลือกสมุดที่ยัง ฉันพบหนังสือจากการแข่งขันซีฉันขอออกจะเอาเกี่ยวกับกี่ชั่วโมงนอกจากนี้ ผมไม่มีบัญชีรายละเอียดเกี่ยวกับ teleportation และมีคำยากและเทคนิคมากมันเขียนภาษาได้อย่า...ถ้าผมไม่อ่านหนังสือเล่มนี้อย่างระมัดระวัง ฉันจะสูญเสียในส่วนใหญ่ของข้อมูล[สำหรับเวลาถูก ถ้าฉันจะต้องทำวิจัยที่เหมาะสม อยากได้สมุดบันทึกน้อย ครั้ง]อ่าน เรียนรู้ และจดจำทั้งหมดมีข้อจำกัดของพวกเขาหลังจากที่ทราบนี้ ฉันได้รับสิทธิ์ในการเก็บหนังสือในขณะนี้ และความมันได้กลายเป็นเย็นนอกแล้วนักเรียนทั้งหมดที่ทำการสอนนักเรียนเริ่มที่จะมุ่งหน้ากลับสู่พักมีบางที่ยัง ดูเหมือนจะมุ่งไปไลบรารีฉัน braved ไหลกำลังมาถึงของนักเรียน และไปสู่โรงอาหารโรงอาหาร ได้ตั้งอาคารโรงเรียนแทนที่จะเป็นโรงอาหาร มันรู้สึกเหมือนร้านมุมยาเมื่อฉันเดินภายใน มีนักเรียนหลาย merrily ช้อปปิ้งเมื่อมองเกี่ยวกับ ประมาณ มีตำราวิเศษ ก้อนหินวิเศษ เสื้อคลุม ดาบไม้ ไม้เท้าฝึกอบรม และฯลฯ ที่วางออกขายรายวันที่จำเป็นเช่นกระเป๋า รองเท้า และสบู่ยังมีทำออกขายอีก แม้กระทั่งอาหารเช่นเนื้อแห้ง และรมควันเนื้อ และขวดเครื่องดื่มสาเกหรือดื่มน้ำที่วางออกขายในระยะสั้น มันให้ความรู้สึกของมีมีเกือบทุกอย่างหนึ่งต้องทำการซื้อที่เหมาะสมของพวง ของกระดาษ (จัดร่วมกัน โดยประชาชน), หมึก ปากกา และจากนั้น ฉันหัวกลับในสถานที่แรก ฉันไม่ได้ถ่ายภาพซื้อสิ่งเหล่านี้มาจากโรงเรียนสุจริตอย่าง อะไรฉันกำลังจะทำที่นี่ต่อไปหรือไม่แน่นอน มันเป็นการรักษาโรคของฉันฉันยังได้งำเริ่มรักษาเรื่องนี้หลัง จากที่ฉันเสร็จแล้วซื้อของฉัน ไปนอก สภาพแวดล้อมมีสีเข้มในขณะที่บางสิ่งบางอย่างเช่นการทำถูกไม่มีอยู่ อยู่ปกติถูกรุบรู่ เพื่อให้สามารถเดิน โดยไม่มีปัญหาแม้ว่าฤดูหนาวเป็นมากกว่า มียังคงบิตของหิมะที่เหลือบนท้องถนนในขณะที่ดูขั้นตอนของฉัน ฉันรีบไปตามถนนไปหอพักไม่มีใครรอบ ๆ สภาพแวดล้อมว่าได้ยินเสียงบางอย่างร้องไกล ฉันมีความรู้สึกที่ฉันมี strayed ออกในแบบที่คนปกติไม่ไปในกรณีของ schoolhouse หน้าฉัน มันเป็นหอพักของผู้หญิง ขณะที่อยู่ใกล้หอพักของผู้ชายเช่น ถนนที่ไปหอพักของผู้ชายเกิดขึ้นข้ามหน้าหอพักของผู้หญิงเช่นโดยไม่คิดลึกเกี่ยวกับมัน ฉันเพียงกดบนเดินแล้ว...[มม.]ทันใดนั้น สิ่งที่ลดลงจากข้างต้นมันเป็นสีขาวอย่างไรก็ตาม ไม่หิมะผมจับมัน โดยสะท้อน[Oou]เมื่อฉันขยาย มันเป็นผ้าสีขาวบริสุทธิ์มันมีการตกแต่งเล็กน้อย แต่ไม่ฉูดฉาดเกินไป ให้ปิดความประทับใจว่า เป็นการเดิน ทางสะดวกชื่อประเพณียอมรับถูก "กางเกงใน"บางคนอาจมีอาจพยายามผึ่งให้แห้งในร่มคิดว่า ถ้าฉันมองขึ้น ผมมีความรู้สึกที่ฉันอาจจะดูเจ้าของรายการนี้หายไปอย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันเป็นสีดำ ฉันไม่สามารถทำออกใบหน้าแต่ ฉันเห็นแบบ...[...Ee ~,ไม่มีคนสูญเสียสิ่งที่สำคัญ?][Kyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa ชุดชั้นในขโมย]เอ๊ะของเด็กนักเรียนร้องมันไม่ได้จากข้างต้นผมได้ยินมันจากด้านหลังเปิดรอบเกิดความสับสน ฉันมีการชี้ที่ ในขณะที่ตัวเลขเป็น shrieking

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันฉันกลับไปเดินเล่น.
แต่เนื่องจากผมไม่สามารถคิดว่าสถานที่ที่ฉันควรจะเห็นหลังจากที่ผมเอาทัวร์คร่าวๆของอาคารเรียนที่ผมหันไปรอบ ๆ ผมก็กลับไปที่ห้องสมุด. ฉันล่าสำหรับเอกสารอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง การจัดกิจกรรมการแพร่กระจาย. แต่จะเริ่มต้นด้วยฉันไม่ได้จริงๆเคยใช้สิ่งที่เรียกว่าห้องสมุดจนถึงขณะนี้. เพียงแค่ค้นหาเอกสารที่ผมได้นำมาใช้จำนวนมากของเวลา. มือบรรณารักษ์ฉันรายการหนังสือที่จะมอง มากกว่า. หนังสือเล่มหนึ่งมีคำว่า [แพร่กระจาย] ในชื่อของมันดังนั้นฉันเลือกหนังสือที่. นอกจากนี้ผมพบว่าหนังสือเล่มจากการแข่งขันซีผมขอออก. ทั้งหมดของมันใช้เวลาประมาณไม่กี่ชั่วโมง. นอกจากนี้หนังสือเล่มนี้ผมได้รับคือ ไม่ได้รายละเอียดเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายและมีการจัดการที่ดีของคำที่ยากและคำศัพท์ทางเทคนิค. มันเขียนในภาษาที่ฉันไม่ได้รู้ว่า .... ถ้าฉันไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้อย่างระมัดระวังฉันจะสูญเสียออก ในส่วนใหญ่ของข้อมูล. [สำหรับขณะนี้ถ้าฉันจะต้องทำวิจัยที่เหมาะสม, ผมอยากจะอย่างน้อยมีโน๊ตบุ๊ค.] การอ่านการเรียนรู้และความจำทั้งหมดที่มีข้อ จำกัด ของพวกเขาหลังจากที่รู้ว่านี้ผม ได้รับอนุญาตให้เก็บหนังสือสำหรับขณะนี้และฉันซ้าย. มันได้กลายเป็นตอนเย็นนอก. นักเรียนทุกคนที่ได้ทำการสอนบทเรียนของพวกเขาเริ่มที่จะมุ่งหน้ากลับไปยังหอพัก. มีไม่กี่คนที่ยังดูเหมือนจะมุ่งหน้าไปยังมี ห้องสมุด. ฉันกลั้นใจไหลกำลังจะมาถึงนักเรียนและเดินไปทางโรงอาหาร. โรงอาหารก็อยู่ในบริเวณใกล้เคียงของอาคารโรงเรียนนี้. แทนที่จะโรงอาหารก็รู้สึกเหมือนมุมร้านขายยา. เมื่อฉันเข้าไปข้างในมีหลาย นักเรียนสนุกสนานช้อปปิ้ง. เมื่อมองเกี่ยวกับการประมาณมีตำราเวทมนตร์หินวิเศษ, เสื้อคลุมดาบไม้ไม้กายสิทธิ์การฝึกอบรมและอื่น ๆ ออกวางขาย. แม้สิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันเช่นกระเป๋ารองเท้าและสบู่ถูกวางไว้ออกมาเพื่อขาย . อีกครั้งแม้อาหารเช่นเนื้อแห้งและเนื้อสัตว์รมควันและขวดเครื่องดื่มเช่นประโยชน์หรือน้ำดื่มที่ถูกวางออกขาย. ในระยะสั้นจะให้ความรู้สึกของการต้องมีเพียงประมาณหนึ่งทุกอย่างที่จำเป็น. ฉันจะทำให้การซื้อที่เหมาะสม ของพวงจากกระดาษ (จัดขึ้นร่วมกันโดยสาย) หมึกและปากกาและจากนั้นฉันมุ่งหน้ากลับ. ในครั้งแรกที่ผมไม่ได้ถ่ายภาพที่จะซื้อหลายสิ่งเหล่านี้ในการที่จะมาถึงโรงเรียน. สุจริตสิ่งที่ฉันมา จะทำที่นี่ต่อไปหรือไม่แน่นอนมันคือการรักษาความเจ็บป่วยของฉัน. ฉันยังคงมีเงื่อนงำที่จะเริ่มต้นการรักษาเรื่องนี้. หลังจากที่ผมเสร็จสิ้นการซื้อสินค้าของฉันและออกไปข้างนอก, สภาพแวดล้อมที่มืด. ในขณะที่บางอย่างเช่นถนนที่ไม่ใช่ -existent, ถนนปกติได้รับแสงน้อยดังนั้นมันอาจจะเดินได้โดยไม่เป็นปัญหา. แม้ว่าในช่วงฤดูหนาวมีมากกว่ายังคงมีบิตของหิมะที่เหลืออยู่บนท้องถนน. ในขณะที่ดูขั้นตอนของฉันฉันรีบไปตามถนนเพื่อหอพัก . มีหนึ่งรอบสภาพแวดล้อมที่ไม่มี. แม้ว่าฉันสามารถได้ยิน clamoring บางอย่างในระยะทางที่ผมรู้สึกว่าผมได้หลงเข้าไปในสถานที่ที่คนไม่ปกติไป. ในกรณีของโรงเรียนที่ด้านหน้าของฉัน, มันเป็นหอพักของผู้หญิง ในขณะที่มันอยู่ใกล้หอพักชายรวมทั้งถนนที่นำไปสู่หอพักชายที่เกิดขึ้นจะข้ามอยู่ด้านหน้าของหอพักของผู้หญิงได้เป็นอย่างดี. โดยไม่ต้องคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับมันฉันเพียงแค่กดเดิน. แล้ว ... [mm?] ทันใดนั้นสิ่งที่ทิ้งลงมาจากด้านบน. มันเป็นสีขาว. แต่ก็ไม่ได้เป็นหิมะ. ผมจับได้โดยสะท้อน. [oou] เมื่อฉันขยายมันเป็นผ้าขาวบริสุทธิ์. มันมีการตกแต่งเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ก็ไม่ฉูดฉาดเกินไป ให้ออกจากความประทับใจที่ว่ามันเป็นระเบียบและสะอาด. ชื่อเคารพประเพณีคือ "กางเกง". บางคนอาจได้รับอาจจะพยายามที่จะแห้งพวกเขาในที่ร่ม. ผมคิดว่าถ้าผมมองขึ้นผมก็มีความรู้สึกที่ฉันอาจจะสามารถ เพื่อดูเจ้าของรายการนี้ขาดหายไป. แต่เพราะมันเป็นสีเข้มผมไม่สามารถทำออกมาใบหน้า. แต่ผมเห็นรูปแบบ ... [... Ee ~ ไปก็มีคนสูญเสียสิ่งที่สำคัญ?] [Kyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! ขโมยกางเกงใน!] เอ๊ะ? ตะโกนของเด็กนักเรียน. มันไม่ได้มาจากด้านบน. ฉันได้ยินมันจากด้านหลัง. เปิดรอบลนผมถูกชี้ไปที่ในขณะที่ตัวเลขถูกร้องเสียงหลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ฉันกลับไปเดินเล่น .
แต่ผมไม่คิดว่า ที่ฉันควรจะเห็นหลังจากที่ผมเอาทัวร์คร่าวๆ ของโรงเรียน ตึก ฉันหันไป ฉันกลับไปที่ห้องสมุด

ผมควานหาเอกสารเพิ่มเติมที่เกี่ยวข้องกับการแพร่กระจายเหตุการณ์ .
แต่ต้น ฉันไม่เคยใช้สิ่งที่เรียกว่าห้องสมุดจนถึงตอนนี้
เพียงค้นหาเอกสารฉันต้องใช้จำนวนมากของเวลา .
บรรณารักษ์มือฉันรายการหนังสือดู
หนังสือเล่มหนึ่งมีคำว่า [ 5 ] ในชื่อเรื่อง ดังนั้นฉันจึงเลือกหนังสือ
นอกจากนี้ผมพบหนังสือจากทะเลแข่งผมค้นหา .
ทั้งหมดนี่ใช้เวลาประมาณกี่ ชั่วโมง

นอกจากนี้ ผมได้หนังสือไม่ได้รายละเอียดเกี่ยวกับการและมีการจัดการที่ดีของคำยากและเงื่อนไขทางเทคนิค
มันเขียนในภาษาที่ไม่รู้จัก . . . . . . .
ถ้าผมไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้อย่างรอบคอบ ผมจะเสียส่วนใหญ่เป็นข้อมูล

[ ในตอนนี้ ถ้าผมจะทำวิจัยที่เหมาะสม ฉันต้องการอย่างน้อยก็มีโน๊ตบุ๊ค ] อ่าน การเรียนรู้

และจำทั้งหมดมีข้อจำกัด
หลังจากรู้ตัวนี้ ผมขออนุญาติเก็บหนังสือในขณะนี้และฉันซ้าย .

มันมีอยู่แล้วเป็นเย็นนอก
นักเรียนทั้งหมดที่ทำการสอนบทเรียนของพวกเขาเริ่มที่จะกลับสู่หอพัก
มีอยู่ไม่กี่ที่ดูเหมือนจะมุ่งหน้าไปยังห้องสมุด

ผม braved ไหลเร็ว ของนักเรียน และเดินไปที่โรงอาหาร

โรงอาหาร มันคือ ในบริเวณอาคารโรงอาหาร โรงเรียน
มากกว่า มันรู้สึกเหมือนมุม
ร้านขายยาเมื่อผมเดินเข้าไป มีหลายๆคนสนุกสนานช้อปปิ้ง

เมื่อมองเรื่อง คร่าวๆ มีตำราเวทมนตร์ เวทมนตร์ หิน , ผ้า , ไม้ดาบ , คฑาและการฝึกอบรม ฯลฯ วางออกขาย
แม้แต่ประจํา เช่น กระเป๋า รองเท้า และสบู่ก็วางออกขาย .
อีก แม้แต่อาหาร เช่น เนื้อแห้งและเนื้อรมควันและขวดของเครื่องดื่ม เช่น สาเก หรือดื่มน้ำถูกวางออกขาย
สั้นๆ มันให้ความรู้สึกมีเพียงเกี่ยวกับทุกอย่างหนึ่งต้องการ

ผมจะซื้อสินค้าที่เหมาะสมของพวงของกระดาษ ( ที่จัดขึ้นร่วมกันโดยสาย ) , หมึก , ปากกาและฉันมุ่งหน้ากลับไป
ในตอนแรก ผมไม่ได้ยิงเพื่อซื้อสิ่งต่าง ๆเหล่านี้ในมาโรงเรียน
ที่จริงแล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง ?
แน่นอน มันรักษาอาการป่วย
ผมยังไม่มีเบาะแสที่จะเริ่มดูแลเรื่องนี้

หลังจากเสร็จจากการซื้อของ และเดินออกไปนอกบ้าน บรรยากาศมืด .
ในขณะที่บางอย่าง เช่น ไฟทางก็ไม่มี ถนนปกติก็ขมุกขมัว ดังนั้นจึงสามารถเดินโดยไม่ต้องปัญหา
แม้ว่าฤดูหนาวคือยังคงมีบิตของที่เหลือ หิมะบนถนน
ในขณะที่ดูขั้นตอนของฉัน ฉันรีบเดินตามถนนถึงหอพัก

ไม่มีใครรอบๆ แม้ว่าผมจะได้ยิน
clamoring ในระยะทางที่ฉันได้รู้สึกว่าฉันหลงไปในที่ๆคนไม่ค่อยไปกัน

ในกรณีของอาคารเรียนในส่วนหน้า ของ ผม มันเป็นหอพักหญิง ในขณะที่มันใกล้หอพักชายเช่นกันถนนที่นำไปสู่ชายหอพักเกิดขึ้นข้ามด้านหน้าของหอพักหญิงเช่นกัน
โดยไม่คิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับมัน ผมแค่กดเดิน
แล้ว . . . . . . .

[ หือ ? ]

ทันใดนั้น อะไรบางอย่างหล่นลงมาจากข้างบน มันเป็นสีขาว
.
แต่มันไม่ได้หิมะ
ฉันจับมันได้โดยอัตโนมัติ oou

[ ]

ตอนขยาย มันเป็นผ้าสีขาวบริสุทธิ์
มีตกแต่งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ฉูดฉาดเกินไป ,ปิดให้ความรู้สึกว่ามันเรียบร้อยและสะอาด เคารพประเพณี
ชื่อ " กางเกง " .

บางคนอาจจะกำลังผึ่งให้แห้งในที่ร่ม
ฉันคิดว่า ถ้าฉันเงยหน้าขึ้น ฉันก็รู้สึกว่าฉันอาจจะได้เจอเจ้าของ
ส่วนที่หายไป เพราะมันมืดแล้ว ผมไม่สามารถทำออกมาหน้า .
แต่ผมเห็นรูป . . . . . . .

[ ~ . . . . . . . เอ มีใครสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญ ]
[ kyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa ! โจรขโมยชุดชั้นใน ! ]

เอ๊ะ

ของเด็กนักเรียนตะโกน
ไม่ใช่จากข้างต้น .
ฉันได้ยินมันจากข้างหลัง
หันหลังงง ผมจ่อ ในขณะที่ตัวเลข .