It starts with a few pedals. Around

It starts with a few pedals. Around and around the wheels go and soon you’re off on your bicycle. Sound easy? Trekking across a suburban landscape and being chased by dogs a bit boring? Try mountain biking. I love it. I swear, Arizona should be called the Happy Trails State. Once you get out of the city there are a zillion places to run, walk, hike or bike. I go mountain biking with my dad every Sunday at the crack of dawn and get back in time for church. I’ve been called crazy, but the thrill and absolute terror that mountain biking has instilled in me is something I will never forget.

For the first five minutes my legs burn, I feel like I’m crawling in mud and being boiled alive all at the same time. Then I reach the summit of the tiny hill and chastise myself for being such a weakling. I finally figure out that I was riding in high gear instead of shifting down to first. I allow myself a moment to catch my breath and speed down the hill, narrowly missing fellow bikers and hikers. The early-morning walkers smile in amusement at my wobbly “G-g-o-o-o-d M-mmorning” as I greet them going top speed over the rocky terrain.

Just when I’m feeling pretty confident, another, much larger, hill looms. This time, I remember to shift to first gear and keep pedaling. Large jagged stones stick up in the trail, making it more of an obstacle course. I wince when I see my dad up ahead riding his bike like he was taking a stroll in the park. I grit my teeth and think, Keep pedaling! Keep pedaling! Urging myself to keep going, I wonder why the heck I am doing this. I should be in bed, catching up on lost sleep. But mountain biking is my break, the intensity purges my system of toxins and the stress that builds up during the week.

My foot slips and I crash to the ground just a few feet from the top. I wearily drag my bike up and ponder whether I should cheat and walk or keep going. I decided I really needed to do penance for the way I had treated people lately.

A deep ditch just begs that I lunge off the edge and fly into space. And I do. For a split second, I feel myself flying as I reach the other end at top speed. Three feet later, I hit hard rock and wince as the seat stabs me. It’s not until several flying jumps later that my dad tells me I ought to stand on the pedals and sit further back on the seat when I’m airborne.

There’s one hill I absolutely hate to climb. There aren’t only loads of pebbly rocks on nicely paved trails for those with trouble hiking, but also slanting sheets of rock that must be scaled. Sweat drips into my eyes, blurring my vision. My legs feel fuzzy and it becomes difficult to pedal with the lactic acid building in my thighs. I can literally feel the burning creep up my legs, like fire eating at paper. Then I really start to wonder why I woke up in the first place. Finally I reach the top and see the valley below. Then the real fun begins.

It feels like an almost vertical drop, going back down the mountain. I give up counting how many people and dogs I barely miss at my breakneck speed. I hit a large rock and for a second my heart feels like it’s going to stop. At this speed, falling is painful and I don’t want to ruin my upcoming soccer and track season. My bike fishtails wildly and I narrowly miss a nice older lady hiking up with her buddy. She wasn’t too nice afterward.

Another ditch appears under my tires and again I find myself airborne. Half of me screams, I’m going to die. I’m going to die, I just know it! The other half, the verbal part, is whooping at the top of my lungs, “Yeeeehaaaaaw!” I eventually land and miss another couple and their dogs.

Reality finally hits when I return to the parking lot where my dad is waiting. No longer on an adrenaline rush, the remaining energy seeps from my body as I struggle to lift my bike and put it in the trunk. And then the cramps set in.

It feels like I had been kicked in the rear. My butt is so battered from the jolting ride that it is nearly impossible to sit. Pretty soon I feel desperate enough to ask for a butt massage from someone, even though that isn’t likely. But the thrill and excitement of being nearly disemboweled on a mountain-biking trip always outweighs the pain of biker’s butt.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเริ่มต้น ด้วยกี่คันเหยียบ รอบ ๆ และ รอบ ๆ ล้อไป และเร็ว ๆ นี้คุณกำลังปิดบนจักรยานของคุณ เสียงง่าย เดินป่าข้ามแนวชานเมืองและการถูกล่า โดยสุนัขที่เป็นบิตน่าเบื่อ ลองขี่จักรยานเสือภูเขา ฉันชอบมาก ผมขอสาบาน Arizona ควรเรียกสถานะเส้นทางแฮปปี้ เมื่อคุณได้รับจากเมือง มี zillion เป็นสถานทำงาน เดิน เดินทางไกล หรือจักรยาน ขี่จักรยานภูเขากับพ่อทุกวันอาทิตย์ในรุ่งอรุณของรอยแตก และกลับมาในคริสตจักร ผมถูกเรียกว่าบ้า ความตื่นเต้นและความหวาดกลัวที่แอบโซลูทที่ภูเขามี instilled ในฉัน แต่สิ่งที่ฉันไม่เคยจะลืมสำหรับห้านาทีแรกเขียนขาของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังตระเวนในโคลนและถูกต้มชีวิตทั้งหมดในเวลาเดียวกัน แล้วถึงยอดเนินเขาเล็ก ๆ และ chastise ตัวเองสำหรับการอ่อนแอดังกล่าว ฉันก็คิดออกว่า ฉันถูกขี่เกียร์สูงแทนขยับลงไปครั้งแรก ฉันยอมให้ตัวเองเวลาจะจับลมหายใจของฉันและความเร็วลงเขา แคบ ๆ ขาดเพื่อน bikers และนัก เดินช่วงเช้ายิ้มสนุกที่ฉันสั่น "G-g-o-o-o-d เอ็ม-mmorning" เป็นฉันทักทายพวกเขาจะความเร็วสูงสุดมากกว่าภูมิประเทศหินเพียงเมื่อฉันรู้สึกมั่นใจสวย ฮิลล์ ขนาด ใหญ่ looms เวลานี้ ผมจำต้องเปลี่ยนไปเกียร์แรก และเก็บ pedaling หินขรุขระขนาดใหญ่ติดค่าเส้นทาง ทำให้มากกว่าหลักสูตรอุปสรรค ฉัน wince เมื่อเห็นพ่อค่าล่วงหน้าขี่จักรยานของเขาเช่นเขาคือการเดินเล่นในสวนสาธารณะ ฉันโงนเงนฟันของฉัน และคิดว่า ให้ pedaling ให้ pedaling กระตุ้นให้ตัวเองเพื่อให้ไป ฉันสงสัยว่า ทำไมการ heck ฉันทำนี้ ฉันควรอยู่ในเตียง จับค่าปหายไป แต่ภูเขาเป็นของฉันหยุดพัก ความเข้มทิ้งระบบของสารพิษและความเครียดที่สร้างขึ้นในช่วงสัปดาห์ของฉันจัดส่งของเท้าของฉันและฉันผิดพลาดไปพื้นดินเพียงไม่กี่ฟุตจากด้านบน ผมงานลากจักรยานของฉันขึ้น และไตร่ตรองว่า ผมจะโกง และเดิน หรือให้ไป ฉันตัดสินใจฉันจริง ๆ ต้อง penance ทางผมก็ถือว่าคนเมื่อเร็ว ๆ นี้นอกจากนี้คูลึกเพียงรู้สึกว่า ฉันอบปิดขอบ และบินเข้าพื้นที่ และทำ สำหรับแยกที่สอง ฉันรู้สึกตัวเองไปเป็นผมถึงจุดสิ้นสุดอื่นที่ความเร็วสูงสุด สามฟุตภายหลัง ฉันตีฮาร์ดร็อค และ wince เป็น stabs นั่งฉัน มันไม่ได้จนกระทั่งหลายบินข้ามในภายหลังที่พ่อของฉันบอกฉันฉันควรจะยืนบนคันเหยียบ และนั่งต่อกลับนั่งเมื่อฉันสู่ฉันเกลียดจริง ๆ ไต่เขาหนึ่งได้ ไม่มีโหลด pebbly หินในแนวปูอย่างดีสำหรับผู้ที่มีปัญหาในการไต่เขา แต่ยัง slanting แผ่นหินที่ต้องปรับ เหงื่อหยดเข้าตา เบลอวิสัยทัศน์ของฉัน ขาของฉันรู้สึกพร่าเลือน และกลายเป็นยากคันกับกรดแลกติกในต้นขาของฉัน สามารถอย่างแท้จริงรู้สึกคืบเขียนขึ้นขาของฉัน เช่นไฟกระดาษ ฉันจริง ๆ เริ่มจะสงสัยว่า ทำไมตื่นขึ้นในสถานที่แรก สุดท้ายผมถึงด้านบน และดูหุบเขาด้านล่าง แล้ว สนุกจริงเริ่มต้นมีความรู้สึกเหมือนการหล่นดิ่ง กลับไปลงจากภูเขา ฉันแพ้นับจำนวนคนและสุนัขที่แทบไม่คิดถึงของฉันความเร็วที่อันตราย ฉันตีหินขนาดใหญ่ และแป๊บ หัวใจรู้สึกเหมือนมันจะหยุด ที่ความเร็วนี้ ตกเป็นความเจ็บปวด และไม่อยากจะทำลายฟุตบอลของฉันมาถึง และติดตามกาล จักรยานของฉัน fishtails อาละวาด และแคบ ๆ คิดถึงเลดี้เก่าดีไต่เขาขึ้นกับเพื่อนของเธอ เธอไม่ได้สวยเกินไปหลังจากนั้นคูอื่นปรากฏใต้ยางของฉัน และอีกครั้ง ฉันค้นหาตัวเองสู่ ครึ่งของฉันตะโกนบอก ฉันจะตาย ฉันจะตาย ฉันรู้เพียงว่า อีกครึ่งหนึ่ง ส่วน วาจาเป็นยาวด้านบนของปอดของฉัน "Yeeeehaaaaaw" ฉันในที่สุดที่ดิน และคิดถึงหลานและสุนัขของพวกเขา ความเป็นจริงในที่สุดฮิตกลับไปจอดรอที่พ่อ ไม่เกี่ยวกับการวิ่งตื่นเต้น พลังงานเหลือ seeps จากร่างกายของฉันเป็นฉันต่อสู้ยกจักรยานของฉัน และวางไว้ในลำต้น แล้วปวดในมันรู้สึกเหมือนฉันได้เตะในด้านหลัง ก้นของฉันเป็นดังนั้นจากวิกฤตจากการนั่ง jolting ที่เกือบเป็นไปไม่ได้นั่ง สวยเร็ว ๆ นี้ รู้สึกหมดหวังพอนวดก้นขอจากใครบางคน แม้ที่ไม่น่าจะ แต่ความตื่นเต้นและความตื่นเต้นของการเกือบ disemboweled จักรยานเสือภูเขาเที่ยวเสมอก่อนปวดก้นของนักขี่จักรยาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเริ่มต้นด้วยเพียงไม่กี่คันเหยียบ รอบและรอบล้อไปและเร็ว ๆ นี้คุณกำลังออกจักรยานของคุณ เสียงง่ายหรือไม่ เดินป่าในภูมิประเทศชานเมืองและถูกไล่ล่าโดยสุนัขที่น่าเบื่อ bit? พยายามปั่นจักรยานเสือภูเขา ฉันรักมัน ฉันสาบานแอริโซนาควรจะเรียกว่าเส้นทางความสุขรัฐ เมื่อคุณได้รับออกจากเมืองที่มีสถานที่ zillion เพื่อให้ทำงานได้เดินธุดงค์หรือขี่จักรยาน ผมไปปั่นจักรยานเสือภูเขากับพ่อของฉันทุกวันอาทิตย์เวลาเช้ามืดและได้รับกลับในเวลาที่คริสตจักร ฉันได้รับการเรียกว่าบ้า แต่ความตื่นเต้นและความหวาดกลัวแน่นอนว่าปั่นจักรยานเสือภูเขาได้ปลูกฝังในตัวผมเป็นสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันลืม. สำหรับห้านาทีแรกขาของฉันเผาไหม้ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังรวบรวมข้อมูลอยู่ในโคลนและถูกต้มมีชีวิตทั้งหมด ในเวลาเดียวกัน จากนั้นผมถึงยอดของเนินเขาเล็ก ๆ และลงโทษตัวเองเป็นเช่นอ่อนแอ ในที่สุดผมก็คิดออกว่าผมนั่งอยู่ในเกียร์สูงแทนการขยับลงไปครั้งแรก ฉันอนุญาตให้ตัวเองเป็นช่วงเวลาที่จะจับลมหายใจและความเร็วลงเขาฉันเฉียด bikers และเพื่อนนักเดินทางไกล วอล์กเกอร์ตอนเช้าตรู่ยิ้มในสวนสนุกที่สั่นคลอนของฉัน "Ggoood M-mmorning" ขณะที่ผมทักทายพวกเขาจะทำความเร็วสูงสุดมากกว่าภูมิประเทศหิน. เพียงเมื่อฉันรู้สึกมีความมั่นใจสวยอื่นที่มีขนาดใหญ่, เนินเขาทอผ้า เวลานี้ผมจำได้ว่าจะเปลี่ยนเกียร์แรกและให้ถีบ หินขรุขระขนาดใหญ่ติดอยู่ในเส้นทางที่ทำให้มันมากขึ้นของหลักสูตรอุปสรรค ผมสะดุ้งเมื่อฉันเห็นพ่อของฉันขึ้นข้างหน้าการขี่จักรยานของเขาเหมือนเขากำลังเดินเล่นในสวนสาธารณะ ฉันขบฟันของฉันและคิดว่าการเก็บถีบ! ให้ถีบ! กระตุ้นตัวเองให้ไปผมสงสัยว่าทำไมห่าฉันทำเช่นนี้ ฉันควรจะอยู่บนเตียงจับขึ้นในการนอนหลับหายไป แต่ปั่นจักรยานเสือภูเขาเป็นของฉันแบ่งความเข้มล้างข้อมูลออกจากระบบของฉันของสารพิษและความเครียดที่สร้างขึ้นในช่วงสัปดาห์. บิลเท้าของฉันและความผิดพลาดที่ผมลงไปที่พื้นเพียงไม่กี่ฟุตจากด้านบน ฉันเบื่อหน่ายลากจักรยานขึ้นของฉันและไตร่ตรองว่าฉันควรโกงและเดินหรือเก็บไป ฉันตัดสินใจที่ฉันต้องการจะทำตบะหาวิธีที่ฉันได้รับการรักษาคนเมื่อเร็ว ๆ นี้. คลองลึกเพียงแค่ขอให้ที่ฉันทิ่มปิดขอบและบินเข้ามาในพื้นที่ และที่ฉันทำ สำหรับแยกที่สองผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นฉันบินไปถึงส่วนอื่น ๆ ที่ความเร็วสูงสุด สามฟุตต่อมาผมตีฮาร์ดร็อคและสะดุ้งเป็นที่นั่งแทงฉัน มันไม่ได้จนกว่าจะกระโดดบินหลายภายหลังว่าพ่อของฉันบอกฉันฉันควรจะยืนอยู่บนคันเหยียบและนั่งไกลออกไปบนที่นั่งเมื่อฉันอากาศ. มีเขาคนเดียวที่ฉันอย่างเกลียดที่จะปีนขึ้นไปเป็น มีไม่โหลดเฉพาะของหินกรวดบนเส้นทางลาดยางอย่างดีสำหรับผู้ที่มีปัญหาในการเดินป่า แต่ยังเอียงแผ่นหินที่จะต้องปรับ เหงื่อหยดเข้าไปในดวงตาของฉันเบลอวิสัยทัศน์ของฉัน ขาของฉันรู้สึกเลือนและจะกลายเป็นเรื่องยากที่จะเหยียบกับการสร้างกรดแลคติกในต้นขาของฉัน แท้จริงฉันสามารถรู้สึกการเผาไหม้คืบขึ้นขาของฉันเหมือนไฟรับประทานอาหารในกระดาษ จากนั้นผมเริ่มสงสัยว่าทำไมฉันตื่นขึ้นมาในสถานที่แรก ในที่สุดผมก็มาถึงด้านบนและเห็นหุบเขาเบื้องล่าง แล้วสนุกจริงเริ่มต้น. มันรู้สึกเหมือนแนวดิ่งลงเกือบจะกลับลงมาจากภูเขา ผมให้ขึ้นนับว่ามีกี่คนและสุนัขที่ฉันแทบจะไม่พลาดที่ breakneck speed ของฉัน ฉันตีก้อนหินขนาดใหญ่และเป็นครั้งที่สองหัวใจของฉันรู้สึกเหมือนว่ามันจะหยุด ที่ความเร็วนี้ลดลงเป็นความเจ็บปวดและฉันไม่ต้องการที่จะทำลายฟุตบอลที่จะเกิดขึ้นของฉันและฤดูกาลติดตาม fishtails จักรยานของฉันและฉันลำพองหวุดหวิดพลาดผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าที่ดีเดินป่าขึ้นกับเพื่อนของเธอ เธอเป็นคนที่ไม่ดีเกินไปหลังจากนั้น. คูอีกปรากฏภายใต้ยางของฉันและอีกครั้งฉันพบตัวเองในอากาศ ครึ่งหนึ่งของฉันกรีดร้องฉันกำลังจะตาย ฉันจะตายฉันเพิ่งรู้ว่ามัน! อีกครึ่งหนึ่งส่วนทางวาจาเป็นไอกรนที่ด้านบนของปอดของฉัน "Yeeeehaaaaaw!" ฉันในที่สุดที่ดินและพลาดคู่และสุนัขของพวกเขาอีก. ความเป็นจริงในที่สุดฮิตเมื่อฉันกลับไปที่ลานจอดรถที่พ่อของฉันกำลังรอ ไม่เกี่ยวกับสารอะดรีนาลีนพลังงานที่เหลือซึมออกจากร่างกายของฉันเป็นฉันพยายามที่จะยกจักรยานของฉันและวางไว้ในลำต้น และแล้วปวดตั้งอยู่ใน. มันรู้สึกเหมือนฉันได้รับการเตะในด้านหลัง ก้นของฉันคือการทารุณดังนั้นจากการนั่งเขย่าว่ามันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะนั่ง สวยเร็ว ๆ นี้ผมรู้สึกหมดหวังมากพอที่จะขอการนวดก้นจากใครบางคนแม้ที่ไม่น่า แต่ความตื่นเต้นและความตื่นเต้นของการ disemboweled เกือบในการเดินทางขี่จักรยานภูเขาเสมอเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดจากการชนของนักขี่จักรยาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

NakedNakedNakedNakedNakedNakedNakedNakedNakedNakedNakedNaked