My name is Sarunya Pavong. My nickn

My name is Sarunya Pavong. My nickname is Yam you can call me Yam. I’m twenty years old. My story about hopeless is fourteen years ago when I was six years old I studied at kindergarten Inthusut Suksa School in Pathumthani province (Anuban3/2).I met a boy his name is Boss and he is classmate he outstanding and charismatic so there are many girls like him and I like him too. Boss is puppy love for me I remember look of Boss. He is quite tall and slender he has a round face, wavy hair and small eyes. He is friendly but I’m shy and not assertive so when I met him, I did not speak to him. On graduation day we kindergarten graduation, we had to move to another school (Upgrade 1) so I would not see him again. At that time if I took to him he would had memorized me. This is the hopeless in my childhood.
My story about accomplish is when I was fourteen years old I studied grade 8(Mattayom 2) at Satrinonthaburi School (Secondary School) in Nonthaburi province. I was not outstanding in classroom because I was not the top 10 about high scores. I so sad my family did not scold or punish but they were encouraging. I not quit to try therefore I read a book every day I read the lesson beforehand and review every time. The result was I got one of the rooms. My family and I delighted I can do it I practice every day. I not stupid I not clever but I work hard. I prove myself that clever people will lose a hard worker.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อของฉันคือ นาง Pavong ชื่อเล่นของฉันคือ คุณสามารถเรียกฉันยำยำ ผมอายุยี่สิบปี เรื่องราวเกี่ยวกับความสิ้นหวังของฉันเป็นสิบสี่ปีเมื่อผมอายุหกปีที่ผมเรียนที่โรงเรียนอนุบาลที่โรงเรียน Inthusut ศึกษาในจังหวัดปทุมธานี (Anuban3/2) ผมได้พบกับเด็กผู้ชายชื่อของเขาคือ เจ้านาย และเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเขาโดดเด่น และมีเสน่ห์จึงมีสาวมากเหมือนเขา และฉันไม่ได้ชอบเขาเกินไป ลูกสุนัขรักสำหรับฉันฉันจำเป็นดูของบอสบอส เขาจะค่อนข้างสูง และผอมเพรียวเขามีใบหน้ากลม ผมหยัก และตาเล็ก เขาเป็นมิตร แต่ฉันขี้อาย และไม่ออกดังนั้นเมื่อได้พบเขา ฉันไม่ได้พูดกับเขา ในวันจบการศึกษาเราอนุบาล เราจำเป็นต้องย้ายไปโรงเรียนอื่น (อัพเกรด 1) ดังนั้นผมจะไม่เห็นเขาอีกครั้ง ที่ ถ้าผมเอากับเขา เขาจะได้จำผม นี่คือหวังในวัยเด็กของฉัน เรื่องของฉันเกี่ยวกับทำเมื่อผมสิบปีเก่าผมเรียนเกรด 8 (Mattayom 2) ที่โรงเรียน Satrinonthaburi (โรงเรียนมัธยม) จังหวัดนนทบุรี ผมไม่ได้โดดเด่นในห้องเรียนเนื่องจากผมไม่ 10 อันดับเกี่ยวกับคะแนนสูง ฉันเศร้าครอบครัวไม่ประชุมเพลิง หรือลงโทษ แต่พวกเขาก็กระตุ้น ไม่เลิกพยายามดังนั้น ฉันอ่านหนังสือทุกวันฉันอ่านบทเรียนล่วงหน้า และทบทวนทุกครั้ง ผลที่ได้ผมหนึ่งในห้องพัก ครอบครัวของฉันและฉันยินดีที่เราสามารถทำให้ผมฝึกทุกวัน ฉันไม่โง่ฉันไม่ฉลาดแต่ผมทำงานหนัก ผมพิสูจน์ตัวเองว่าคนฉลาดจะสูญเสียผู้ปฏิบัติงานที่ยาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชื่อของฉันคือศรั ณ ยา Pavong ชื่อเล่นของฉันคือ Yam คุณสามารถโทรหาฉัน Yam ฉันอายุยี่สิบปี เรื่องราวของฉันเกี่ยวกับสิ้นหวังเป็นสิบสี่ปีที่ผ่านมาเมื่อผมอายุหกขวบผมเรียนที่โรงเรียนอนุบาล Inthusut มัธยมศึกษาปีที่โรงเรียนในจังหวัดปทุมธานี (Anuban3 / 2) .i พบเด็กผู้ชายคนหนึ่งชื่อของเขาคือเจ้านายและเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาที่โดดเด่นและมีเสน่ห์จึงมีจำนวนมาก สาว ๆ ที่ชอบเขาและผมชอบเขามากเกินไป เจ้านายเป็น Puppy Love สำหรับผมผมจำได้ว่ารูปลักษณ์ของเจ้านาย เขาเป็นคนที่ค่อนข้างสูงและเรียวเขามีใบหน้ากลม, ผมหยักศกและตาเล็ก เขาเป็นมิตร แต่ฉันขี้อายและไม่กล้าแสดงออกอย่างเหมาะสมดังนั้นเมื่อผมได้พบกับเขาผมไม่ได้พูดกับเขา จบการศึกษาในวันจบการศึกษาชั้นอนุบาลเราเราต้องย้ายไปโรงเรียนอื่น (ปรับปรุง 1) ดังนั้นฉันจะไม่เห็นเขาอีกครั้ง ในเวลานั้นถ้าผมเอาไปเขาว่าเขาจะได้จดจำฉัน นี่คือความสิ้นหวังในวัยเด็กของฉัน.
เรื่องราวของฉันเกี่ยวกับการประสบความสำเร็จคือเมื่อผมอายุสิบสี่ปีผมเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 8 (ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2) ที่ Satrinonthaburi โรงเรียน (โรงเรียนมัธยม) ในจังหวัดนนทบุรี ฉันไม่ได้โดดเด่นในการสอนในชั้นเรียนเพราะผมก็ไม่ได้เกี่ยวกับ 10 อันดับคะแนนสูง ผมเศร้ามากครอบครัวของฉันไม่ได้ด่าว่าหรือลงโทษ แต่พวกเขาก็ให้กำลังใจ ฉันไม่เลิกที่จะลองดังนั้นฉันอ่านหนังสือทุกวันที่ฉันอ่านบทเรียนก่อนและตรวจสอบทุกครั้ง ผลที่ได้คือผมได้หนึ่งในห้องพัก ครอบครัวของฉันและฉันยินดีที่ฉันสามารถทำมันผมฝึกซ้อมทุกวัน ฉันไม่ได้โง่ฉันไม่ฉลาด แต่ผมทำงานอย่างหนัก ผมพิสูจน์ตัวเองว่าคนที่ฉลาดจะสูญเสียการทำงานหนัก