After eight weeks, there were no st

After eight weeks, there were no statistical differences
between the groups. At need of treatment VAS was reduced
6.5 (mm) in the MET and 4.2 in the ET). Sit-to-stand, as a
measure on function, increased from 10.3 s to 11.7 in the
ET, and from 9.6 to 12.3 in the MET, with no statistical
difference between groups. The results after the 6-month
follow-up showed no difference between groups (Table 3).
Anxiety and depression scores did not differ between
groups at any point, nor did it predict the outcome of the
intervention. Other studies have shown psychosocial variables
to be important predictors of musculoskeletal pain,
both in osteoarthritis (Skou et al., 2014) and other musculoskeletal
disorders (Lucchetti et al., 2012).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากแปดสัปดาห์ มีไม่มีความแตกต่างทางสถิติระหว่างกลุ่ม ที่ต้องการรักษา VAS ลดลง6.5 (mm) ใน MET และ 4.2 ในร้อยเอ็ด) นั่งการยืน เป็นการวัดบนฟังก์ชัน เพิ่มขึ้นจาก 10.3 วินาทีเป็น 11.7 ในการร้อยเอ็ด และ จาก 9.6 ถึง 12.3 ใน MET ที่ไม่มีสถิติความแตกต่างระหว่างกลุ่ม ผลหลังจาก 6 เดือนการติดตามผลพบว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่ม (ตาราง 3)คะแนนความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าได้ไม่แตกต่างกันกลุ่มที่จุดใด หรือไม่ทำนายผลของการแทรกแซง การศึกษาอื่น ๆ ได้แสดงให้เห็นตัวแปรจิตสังคมจะ ทำนายสำคัญของอาการปวดกล้ามเนื้อทั้งในโรคข้อเข่าเสื่อม (Skou et al. 2014) และกล้ามเนื้ออื่น ๆความผิดปกติ (Lucchetti et al. 2012)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากแปดสัปดาห์ไม่มีความแตกต่างทางสถิติ
ระหว่างกลุ่ม ที่ต้องการของการรักษาอาการปวดลดลง
6.5 (mm) ในพบและ 4.2 ใน ET) นั่งจะยืนเป็น
ตัวชี้วัดในการทำงานเพิ่มขึ้นจาก 10.3 S เพื่อ 11.7 ใน
ET และ 9.6-12.3 ใน MET โดยไม่มีสถิติ
ความแตกต่างระหว่างกลุ่ม ผลหลังจาก 6 เดือน
ติดตามได้แสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่างกลุ่ม (ตารางที่ 3). ไม่มี
ความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าคะแนนไม่แตกต่างกันระหว่าง
กลุ่มที่จุดใด ๆ หรือไม่ก็ทำนายผลของ
การแทรกแซง การศึกษาอื่น ๆ ได้แสดงให้เห็นตัวแปรทางจิตสังคม
ที่จะทำนายสิ่งสำคัญของอาการปวดกล้ามเนื้อ
ทั้งในโรคข้อเข่าเสื่อม (Skou et al., 2014) และกล้ามเนื้ออื่น ๆ
ความผิดปกติ (Lucchetti et al., 2012)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากแปดสัปดาห์ พบว่า ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติระหว่างกลุ่ม ที่ต้องได้รับการรักษาลดลง6.5 ( มม. ) ในการพบและ 4.2 ใน ET ) นั่ง ยืน เป็นมาตรการในการทำงานเพิ่มขึ้นจาก 2.9 เป็น 11.7% ในและ และ จาก 9.6 บริการในพบ ไม่มีสถิติความแตกต่างระหว่างกลุ่ม ผลลัพธ์หลังจาก 6 เดือนการติดตามผลพบว่า ไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่ม ( ตารางที่ 3 )ความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้ามีคะแนนไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มที่จุดใด ๆ และก็ไม่สามารถทำนายผลของการแทรกแซง การศึกษาอื่น ๆได้แสดงให้เห็นตัวแปรด้านจิตสังคมเป็นปัจจัยสําคัญของอาการปวดเมื่อย ,ทั้งในโรคข้อเข่าเสื่อม ( skou et al . , 2010 ) และกล้ามเนื้ออื่น ๆความผิดปกติ ( lucchetti et al . , 2012 )