Many years ago there was an Emperor

Many years ago there was an Emperor so exceedingly fond of new clothes that he spent all his money on being well dressed. He cared nothing about reviewing his soldiers, going to the theatre, or going for a ride in his carriage, except to show off his new clothes. He had a coat for every hour of the day, and instead of saying, as one might, about any other ruler, "The King's in council," here they always said. "The Emperor's in his dressing room."

In the great city where he lived, life was always gay. Every day many strangers came to town, and among them one day came two swindlers. They let it be known they were weavers, and they said they could weave the most magnificent fabrics imaginable. Not only were their colors and patterns uncommonly fine, but clothes made of this cloth had a wonderful way of becoming invisible to anyone who was unfit for his office, or who was unusually stupid.

"Those would be just the clothes for me," thought the Emperor. "If I wore them I would be able to discover which men in my empire are unfit for their posts. And I could tell the wise men from the fools. Yes, I certainly must get some of the stuff woven for me right away." He paid the two swindlers a large sum of money to start work at once.

They set up two looms and pretended to weave, though there was nothing on the looms. All the finest silk and the purest old thread which they demanded went into their traveling bags, while they worked the empty looms far into the night.

"I'd like to know how those weavers are getting on with the cloth," the Emperor thought, but he felt slightly uncomfortable when he remembered that those who were unfit for their position would not be able to see the fabric. It couldn't have been that he doubted himself, yet he thought he'd rather send someone else to see how things were going. The whole town knew about the cloth's peculiar power, and all were impatient to find out how stupid their neighbors were.

"I'll send my honest old minister to the weavers," the Emperor decided. "He'll be the best one to tell me how the material looks, for he's a sensible man and no one does his duty better."

So the honest old minister went to the room where the two swindlers sat working away at their empty looms.

"Heaven help me," he thought as his eyes flew wide open, "I can't see anything at all". But he did not say so.

Both the swindlers begged him to be so kind as to come near to approve the excellent pattern, the beautiful colors. They pointed to the empty looms, and the poor old minister stared as hard as he dared. He couldn't see anything, because there was nothing to see. "Heaven have mercy," he thought. "Can it be that I'm a fool? I'd have never guessed it, and not a soul must know. Am I unfit to be the minister? It would never do to let on that I can't see the cloth."

"Don't hesitate to tell us what you think of it," said one of the weavers.

"Oh, it's beautiful -it's enchanting." The old minister peered through his spectacles. "Such a pattern, what colors!" I'll be sure to tell the Emperor how delighted I am with it."

"We're pleased to hear that," the swindlers said. They proceeded to name all the colors and to explain the intricate pattern. The old minister paid the closest attention, so that he could tell it all to the Emperor. And so he did.

The swindlers at once asked for more money, more silk and gold thread, to get on with the weaving. But it all went into their pockets. Not a thread went into the looms, though they worked at their weaving as hard as ever.

The Emperor presently sent another trustworthy official to see how the work progressed and how soon it would be ready. The same thing happened to him that had happened to the minister. He looked and he looked, but as there was nothing to see in the looms he couldn't see anything.

"Isn't it a beautiful piece of goods?" the swindlers asked him, as they displayed and described their imaginary pattern.

"I know I'm not stupid," the man thought, "so it must be that I'm unworthy of my good office. That's strange. I mustn't let anyone find it out, though." So he praised the material he did not see. He declared he was delighted with the beautiful colors and the exquisite pattern. To the Emperor he said, "It held me spellbound."

All the town was talking of this splendid cloth, and the Emperor wanted to see it for himself while it was still in the looms. Attended by a band of chosen men, among whom were his two old trusted officials-the ones who had been to the weavers-he set out to see the two swindlers. He found them weaving with might and main, but without a thread in their looms.

"Magnificent," said the two officials already duped. "Just look, Your Majesty, what colors! What a design!" They pointed to the empty looms, each supposing that the others could see the stuff.

"What's this?" thought the Emperor. "I can't see anything. This is terrible!

Am I a fool? Am I unfit to be the Emperor? What a thing to happen to me of all people! - Oh! It's very pretty," he said. "It has my highest approval." And he nodded approbation at the empty loom. Nothing could make him say that he couldn't see anything.

His whole retinue stared and stared. One saw no more than another, but they all joined the Emperor in exclaiming, "Oh! It's very pretty," and they advised him to wear clothes made of this wonderful cloth especially for the great procession he was soon to lead. "Magnificent! Excellent! Unsurpassed!" were bandied from mouth to mouth, and everyone did his best to seem well pleased. The Emperor gave each of the swindlers a cross to wear in his buttonhole, and the title of "Sir Weaver."

Before the procession the swindlers sat up all night and burned more than six candles, to show how busy they were finishing the Emperor's new clothes. They pretended to take the cloth off the loom. They made cuts in the air with huge scissors. And at last they said, "Now the Emperor's new clothes are ready for him."

Then the Emperor himself came with his noblest noblemen, and the swindlers each raised an arm as if they were holding something. They said, "These are the trousers, here's the coat, and this is the mantle," naming each garment. "All of them are as light as a spider web. One would almost think he had nothing on, but that's what makes them so fine."

"Exactly," all the noblemen agreed, though they could see nothing, for there was nothing to see.

"If Your Imperial Majesty will condescend to take your clothes off," said the swindlers, "we will help you on with your new ones here in front of the long mirror."

The Emperor undressed, and the swindlers pretended to put his new clothes on him, one garment after another. They took him around the waist and seemed to be fastening something - that was his train-as the Emperor turned round and round before the looking glass.

"How well Your Majesty's new clothes look. Aren't they becoming!" He heard on all sides, "That pattern, so perfect! Those colors, so suitable! It is a magnificent outfit."

Then the minister of public processions announced: "Your Majesty's canopy is waiting outside."

"Well, I'm supposed to be ready," the Emperor said, and turned again for one last look in the mirror. "It is a remarkable fit, isn't it?" He seemed to regard his costume with the greatest interest.

The noblemen who were to carry his train stooped low and reached for the floor as if they were picking up his mantle. Then they pretended to lift and hold it high. They didn't dare admit they had nothing to hold.

So off went the Emperor in procession under his splendid canopy. Everyone in the streets and the windows said, "Oh, how fine are the Emperor's new clothes! Don't they fit him to perfection? And see his long train!" Nobody would confess that he couldn't see anything, for that would prove him either unfit for his position, or a fool. No costume the Emperor had worn before was ever such a complete success.

"But he hasn't got anything on," a little child said.

"Did you ever hear such innocent prattle?" said its father. And one person whispered to another what the child had said, "He hasn't anything on. A child says he hasn't anything on."

"But he hasn't got anything on!" the whole town cried out at last.

The Emperor shivered, for he suspected they were right. But he thought, "This procession has got to go on." So he walked more proudly than ever, as his noblemen held high the train that wasn't there at all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลายปีที่ผ่านมามีเป็นจักรพรรดิเสื้อผ้าใหม่ที่เขาใช้เงินทั้งหมดของเขาในการแต่งตัว มากชอบไป เขาดูแลอะไรเกี่ยวกับตรวจทหารของเขา ไปโรงละคร หรือไปนั่งในรถของเขา ยกเว้นการแสดงเสื้อผ้าใหม่ เขามีเสื้อในทุกชั่วโมงของวัน และแทนที่จะพูด เป็นหนึ่งอาจ เกี่ยวกับใด ๆ อื่น ๆ ไม้บรรทัด "กษัตริย์ในสภา ที่นี่เสมอว่า "จักรพรรดิในห้องแต่งตัวของเขา"ในเมืองที่เขาอาศัยอยู่ ชีวิตถูกเสมอเกย์ ทุกวันที่คนแปลกหน้ามากมา ถึงเมือง และใน หมู่พวกเขาวันหนึ่งมาสอง swindlers พวกเขาให้มันทราบพวกเขาทอผ้า และพวกเขากล่าวว่า พวกเขาสามารถทอผ้าสวยงามที่สุดเท่าที่ ไม่มีสีและลวดลายของ uncommonly ดี แต่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้านี้ได้อย่างยอดเยี่ยมกลายเป็นมองไม่เห็นให้ทุกคนที่มีไม่เหมาะสำหรับสำนักงานของเขา หรือผู้มีปกติโง่"ผู้ที่จะเป็นเพียงเสื้อผ้าฉัน คิดว่า จักรพรรดิ "ถ้าฉันสวมพวกเขา ฉันจะสามารถค้นพบชายใดในจักรวรรดิของฉันจะไม่เหมาะสำหรับการโพสต์ และผมสามารถบอกได้ว่า คนฉลาดจากเขลา ใช่ ฉันแน่นอนต้องได้บางสิ่งทอฉันทันที" เขาจ่าย swindlers ที่สองจำนวนเงินที่จะเริ่มทำงานครั้งใหญ่พวกเขาตั้งสอง looms และ pretended ทอ แม้ว่าไม่มีอะไรใน looms ผ้าไหมที่ดีที่สุดและกระทู้เก่านี่ที่พวกเขาต้องเดินเข้าไปในกระเป๋าเดินทางของพวกเขา ในขณะที่พวกเขาทำงาน looms ว่างเปล่าห่างไกลเป็นการ"อยากรู้วิธีทอผ้าเหล่านั้นจะได้รับบน ด้วยผ้า คิดจักรพรรดิ แต่เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเขาจำได้ว่า ผู้ที่ไม่เหมาะสำหรับตำแหน่งของพวกเขาจะไม่สามารถดูผ้า มันไม่ได้ถูกว่า เขา doubted เอง แต่เขาคิดว่า เขาค่อนข้างจะส่งใครไปดูว่าสิ่งที่กำลัง เมืองทั้งหมดที่รู้เกี่ยวกับพลังแปลกประหลาดของผ้า และทั้งหมดมีสัมฤทธิผลเพื่อหาว่าโง่บ้านของพวกเขาได้จักรพรรดิตัดสินใจ "จะส่งรัฐมนตรีเก่าของฉันซื่อสัตย์กับการทอผ้า "เขาจะได้ดีสุดที่บอกวัสดุมีลักษณะอย่างไร เขาเป็นคนที่เหมาะสม และไม่มีใครหน้าที่ดีกว่า"ดังนั้น รัฐมนตรีเก่าซื่อสัตย์ไปห้องที่ swindlers สองนั่งทำงานไปที่ looms ความว่างเปล่า"สวรรค์ช่วยฉัน เขาคิดว่า เป็นตาบินเปิดกว้าง "ไม่เห็นอะไรเลย" แต่เขาไม่ได้พูดอย่างนั้นทั้งสอง swindlers ที่ขอร้องให้เขาเป็นสิ่งตามมาใกล้อนุมัติรูปแบบการดี สีสวย พวกเขาชี้ไป looms ว่าง และรัฐมนตรีเก่าจนเริ่มเป็นหนักที่เขากล้า เขาไม่เห็นอะไร เพราะไม่มีอะไรดู "สวรรค์มีเมตตา เขาคิดว่า "ก็ได้ว่า ฉันเป็นคนโง่ ฉันจะได้ไม่ต้องเดามัน และจิตวิญญาณไม่จำเป็นต้องรู้ ผมไม่เหมาะที่จะเป็นรัฐมนตรีหรือไม่ มันไม่เคยทำให้บนว่า ไม่เห็นผ้า""อย่าลังเลที่จะบอกสิ่งที่คุณคิดว่า กล่าวว่า หนึ่งในของการทอผ้า"โอ้ ได้สวย - มีเสน่ห์" รัฐมนตรีเก่า peered ผ่านแว่นตาของเขา "เช่นรูปแบบ สีอะไร" จะบอกจักรพรรดิยินดีว่าฉันอยู่กับมัน""เรายินดีที่จะได้ยินว่า swindlers ที่กล่าว พวกครอบครัวชื่อสีทั้งหมด และอธิบายรูปแบบซับซ้อน รัฐมนตรีเก่าจ่ายความสนใจใกล้เคียงที่สุด เพื่อให้เขาสามารถบอกทั้งหมดให้จักรพรรดิ และ เพื่อพระองค์Swindlers ที่ถามในครั้งเดียวสำหรับเติมเงิน การเพิ่มเติมไหม และทองด้าย จะได้รับเมื่อ มีการทอผ้า แต่มันไปเข้ากระเป๋าของพวกเขา ไม่ด้ายไปเป็น looms แม้ว่าพวกเขาทำงานที่ทอผ้าของพวกเขาเป็นอย่างหนักเช่นเคยจักรพรรดิปัจจุบันส่งอย่างเป็นทางการน่าเชื่อถืออื่นเพื่อดูวิธีการทำงานหน้าไปเพียงใดและเร็วที่สุด มันจะพร้อม เหมือนที่เกิดขึ้นกับเขาที่เกิดกับรัฐมนตรี เขามอง และเขาดู แต่เป็นไม่มีอะไรดูใน looms เขาไม่เห็นอะไร"ไม่สวยงามของสินค้า? " swindlers ที่ถามเขา พวกเขาแสดง และอธิบายรูปแบบของจำนวนจินตภาพ"ฉันรู้ฉันไม่โง่ คนคิดว่า "ดัง นั้นมันต้องว่า ฉันไม่เหมาะสมของ office ของฉันดี ก็แปลก ฉันจะให้ทุกคนค้นหามันออกมา แต่" ดังนั้น เขายกย่องวัสดุที่ไม่ได้ดู เขาประกาศกำลังยินดีกับสีสันสวยงามและลวดลายสวยงาม การจักรพรรดิ เขากล่าวว่า "มันฉันหลงใหลจัด"เมืองทั้งหมดพูดนี้ผ้าสวยงาม และจักรพรรดิอยากดูสำหรับตัวเองขณะยังอยู่ใน looms ร่วม โดยวงดนตรีของท่านชาย ในหมู่ผู้มีเขาสองเก่าไว้เจ้าหน้าที่คนที่เคยไปเขาทอผ้าที่จะออกดู swindlers สอง เขาพบพวกเขาทอผ้ากับอาจ และ หลัก แต่ไม่ มีเธรดใน looms ความ"งดงาม กล่าวว่า เจ้าหน้าที่สองแล้ว duped "แค่ดู ธุลี สีอะไร อะไรแบบ" พวกเขาชี้ไป looms เปล่า แต่ละถ้าที่อื่น ๆ สามารถดูสิ่ง"นี่คืออะไร" คิดว่า จักรพรรดิ "ฉันไม่สามารถเห็นอะไร อันนี้น่ากลัวฉันคนโง่ ผมไม่เหมาะจะเป็นจักรพรรดิ อะไรเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันทุกคน -โอ้ มันสวยมาก, "เขากล่าวว่า "มันมีอนุมัติสูงสุดของฉัน" และเขาพยักหน้า approbation ที่ทอผ้าว่างเปล่า ไม่สามารถทำให้เขาบอกว่า เขาไม่เห็นอะไรบริวารของเขาทั้งหมดเริ่ม และเริ่ม หนึ่งเห็นไม่เกินอีก แต่พวกเขาทั้งหมดรวมจักรพรรดิใน exclaiming "โอ้ มันน่ารักมาก" และพวกเขาแนะนำให้เขาสวมใส่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้านี้ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเร็ว ๆ นี้เขาได้นำขบวนดี "งดงาม ยอดเยี่ยม! กำลัง "มี bandied จากปากสู่ปาก และทุกคนได้ดีที่สุดฟังดูสนุกดี จักรพรรดิให้ละ swindlers ที่ขนใส่รังดุมของเขา และชื่อของ "ช่างทอผ้าที่รัก"ก่อนขบวน swindlers ที่นั่งทั้งคืนค่า และเขียนมากกว่าหกเทียน การแสดงการพวกเขาถูกจบจักรพรรดิเสื้อผ้าใหม่ พวกเขา pretended ใช้ผ้าปิดกี่ พวกเขาทำในอากาศตัด ด้วยกรรไกรขนาดใหญ่ และในที่สุด พวกเขาว่า "ตอนนี้จักรพรรดิเสื้อผ้าใหม่จะพร้อมสำหรับเขา"แล้ว จักรพรรดิตัวเองมาพร้อมกับ noblemen ของเขา noblest และ swindlers แต่ละยกแขนว่าพวกเขากำลังจัดสิ่ง กล่าว "เหล่านี้เป็นกางเกง ที่นี่มีเสื้อคลุม และเป็นหิ้ง ตั้งชื่อเสื้อผ้าแต่ละ "ทั้งหมดได้เป็นแสงเป็นแบบใยแมงมุม หนึ่งเกือบจะคิดว่า เขามีอะไร แต่เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาให้ดี""แน่นอน noblemen ทั้งหมดตกลง แม้ว่าพวกเขาสามารถดู อะไรเกี่ยวกับการSwindlers ที่กล่าวว่า "ถ้าพระของอิมพีเรียลจะดูถูกถอดเสื้อผ้าของคุณ "เราจะ ช่วยคุณในการใหม่นี่หน้ากระจกยาว"จักรพรรดิ undressed และ swindlers pretended ใส่เสื้อผ้าใหม่เขา เสื้อหนึ่งหลังจากที่อื่น พวกเขาใช้รอบเอว และดูเหมือน จะครบสิ่ง - ที่รถไฟ-เป็นจักรพรรดิเปิด รอบก่อนแก้วกำลังมองหา"วิธีที่ดีเสื้อผ้าใหม่ของคุณพระมอง ไม่ได้จะกลายเป็น" เขาได้ยินทั้งด้าน "รูปแบบการว่า สมบูรณ์แบบ ปุ่ม เหมาะมาก มันเป็นเครื่องแต่งกายที่สวยงาม"แล้วรัฐมนตรีประกาศขบวนสาธารณะ: "ฝาครอบของมหาบพิตรกำลังภายนอก""ดี ฉันก็ควรจะพร้อม จักรพรรดิกล่าวว่า และเปิดใหม่อีกครั้งสำหรับรูปสุดท้ายหนึ่งในกระจก "ก็พอดีที่โดดเด่น ไม่ได้" เขาดูเหมือนจะเกี่ยวกับเครื่องแต่งกายของเขา มีความสนใจมากที่สุดNoblemen ที่จะมีรถไฟ stooped ต่ำ และถึงพื้นประหนึ่งว่าพวกเขาถูกเก็บค่าหิ้งพระ แล้ว พวกเขา pretended การยกค้างสูง พวกเขาไม่กล้ายอมรับว่า มีอะไรค้างไว้ดังนั้น ปิดไปจักรพรรดิในขบวนภายใต้ฝาครอบของเขาสวยงาม ทุกคนในถนนและ windows กล่าวว่า "Oh จักรพรรดิเสื้อผ้าใหม่จะอย่างไรดี พวกเขาไม่เหมาะกับเขาเพื่อความสมบูรณ์แบบ และดูรถไฟยาว" ไม่มีใครจะรับสารภาพว่า เขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ สำหรับที่จะพิสูจน์เขาอาจไม่เหมาะสำหรับตำแหน่งของเขา หรือคนโง่ แต่งกายไม่จักรพรรดิมาสวมใส่ก่อนเช่นเคยมีความสำเร็จสมบูรณ์"แต่เขาไม่มีอะไรใน กล่าวว่า เด็กน้อย"คุณได้เคยยิน prattle บริสุทธิ์ดังกล่าว" กล่าวว่า ผู้เป็นพ่อ และกระซิบคนอื่นเด็กก็พูด "เขา ไม่อะไรบน เด็กกล่าวว่า เขาไม่ได้อะไรกับการ""แต่เขาไม่มีอะไรบน" เมืองทั้งทูลในที่สุดจักรพรรดิ shivered สำหรับเขาสงสัยว่า พวกขวา แต่เขาคิดว่า "ขบวนนี้ได้ได้ไป" ดังนั้น เขาเดินภูมิใจกว่าที่เคย เป็น noblemen เขาจัดสูงรถไฟที่ไม่มีเลย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายปีมาแล้ว มีจักรพรรดิเหลือเกินรักเสื้อผ้าใหม่ที่เขาใช้จ่ายเงินทั้งหมดของเขาในการแต่งตัวดี เขาดูแลเรื่องการตรวจสอบทหารของเขา ไปที่โรงละคร หรือไปนั่งในรถม้าของเขายกเว้นเพื่ออวดเสื้อผ้าใหม่ของเขา เขามีเสื้อสำหรับทุกชั่วโมงของวัน แทนที่จะบอกว่าเป็นหนึ่งอาจจะ ประมาณใด ๆอื่น ๆผู้ปกครอง " กษัตริย์ในสภา" ที่นี่พวกเขามักจะพูดว่า " . จักรพรรดิอยู่ในห้องแต่งตัวของเขา . "

ในเมืองใหญ่ที่เขาอาศัยอยู่ ชีวิตก็มักจะเป็นเกย์ ทุกวันคนแปลกหน้ามากมายเข้ามาในเมืองและในหมู่พวกเขาวันหนึ่งถึงสองนักต้มตุ๋น . พวกเขาปล่อยให้มันเป็นที่รู้จักพวกเขาเป็นช่างทอผ้าและพวกเขากล่าวว่าพวกเขาสามารถสานผ้างดงามที่สุดเท่าที่ ไม่เพียง แต่จำนวนของพวกเขาสีและลวดลายอย่างแปลกๆดีแต่เสื้อผ้านี้เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมของที่กลายเป็นมองไม่เห็นคนที่ไม่เหมาะสมสำหรับออฟฟิศ หรือ ใครโง่ ๆ

" ก็แค่เสื้อผ้าที่ผม " คิดว่า " จักรพรรดิ ถ้าผมใส่พวกเขาจะสามารถค้นพบซึ่งทุกคนในอาณาจักรของฉันจะไม่เหมาะสำหรับการโพสต์ของพวกเขา . และฉันสามารถบอกได้ว่านักปราชญ์จากคนโง่ ใช่ฉันต้องเอาของสิ่งทอให้ผมทันที เขาจ่ายสองนักต้มตุ๋นผลรวมขนาดใหญ่ของเงินที่จะเริ่มต้นทำงานทันที

เค้าตั้งสอง looms และแกล้งทำเป็นสาน แต่ไม่มีอะไรใน looms ทั้งหมดที่ดีที่สุดไหมและด้ายเก่าซึ่งเขาให้บริสุทธิ์เข้าไปในกระเป๋าเดินทางของพวกเขาในขณะที่พวกเขาทำงานหูกว่างดึก

" ผมอยากรู้ว่าทอนั้นรับกับผ้า " พระราชาคิด แต่เขาก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเขาจำได้ว่าผู้ที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งของพวกเขาจะไม่สามารถเห็นผ้า มันไม่ได้ว่าเขาสงสัยตัวเอง แต่เขาคิดว่าเขาน่าจะส่งคนอื่นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเมืองทั้งเมืองรู้เรื่องผ้าแปลก พลัง และมีความอดทนที่จะหาวิธีการที่โง่เพื่อนบ้าน . . .

" ผมจะส่งรัฐมนตรีเก่าที่ซื่อสัตย์ของฉันกับทอ " พระราชาตัดสินใจ " เขาจะเป็นหนึ่งที่ดีที่สุดที่จะบอกวิธีที่วัสดุดู เพราะเขาเป็นคนมีเหตุผล และไม่มีใครทำหน้าที่ของเขาดีกว่า

"ดังนั้นรัฐมนตรีเก่าซื่อสัตย์ไป ห้องที่ 2 ผู้ต้องหานั่งทำงานไปที่ของพวกเขาว่างเปล่า looms

" สวรรค์ช่วยฉัน " เขาคิดว่าดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง " ผมมองไม่เห็นอะไรเลย " แต่เขาไม่ได้พูดอย่างนั้น

ทั้งนักต้มตุ๋น ขอร้องให้ เขาจะใจดีมาใกล้อนุมัติแบบแผนที่ดี สีสวยมาก เขาชี้ไปที่หูกว่างเปล่าและรัฐมนตรีเก่าจนมองยาก เขากล้า . เขามองไม่เห็นอะไรเลย เพราะไม่เห็นมีอะไรเลย " สวรรค์ " เขาคิด " จะว่าฉันโง่ ผมเคยคิดว่ามัน ไม่ใช่วิญญาณที่ต้องรู้ ผมไม่เหมาะสมที่จะเป็นรัฐมนตรี มันไม่เคยทำ เพื่อให้เรื่องที่ฉันไม่สามารถมองเห็นผ้า "

" ไม่ลังเลที่จะบอกเราว่าคุณคิดว่ามัน , " กล่าวว่าหนึ่งในทอ

" โอ้มันสวยมาก มันมีเสน่ห์ " รัฐมนตรีเก่าเหลือบมองผ่านแว่นตาของเขา " . เช่นรูปแบบ , สีอะไร ! ผมจะบอกพระราชาว่าช่วยฉันด้วย "

" เรายินดีที่จะได้ยินว่า " นักต้มตุ๋น กล่าว เขาก็ชื่อสีทั้งหมด และอธิบายรูปแบบซับซ้อน รัฐมนตรีเก่าจ่ายความสนใจที่สุด เพื่อที่เขาจะบอกทุกอย่างกับจักรพรรดิและเพื่อให้เขาทำ .

นักต้มตุ๋นที่เคยร้องขอเงินมากขึ้นไหม และด้ายสีทองรับกับการทอผ้า แต่มันเข้าไปในกระเป๋าของพวกเขา ไม่ด้ายไป looms , แม้ว่าพวกเขาจะทำงานที่ทอยากเท่าที่เคย

จักรพรรดิองค์ปัจจุบันส่งอื่นที่เชื่อถือได้อย่างเป็นทางการเพื่อดูว่าทำงานได้เร็วขึ้น และก็จะพร้อมสิ่งเดียวกันเกิดขึ้นกับเขานั้นเกิดขึ้นกับรัฐมนตรี เขาดู และเขาดู แต่ไม่เห็นมีอะไรเลยใน looms เขาไม่เห็นอะไรเลย

" มันเป็นชิ้นสวยงามของสินค้า ? นักต้มตุ๋นที่ถามเขาขณะที่พวกเขาแสดงและอธิบายแบบแผนในจินตนาการของพวกเขา .

" ผมรู้ว่า ผมไม่ได้โง่ เขาคิดว่า " มันคงว่าผมไม่คู่ควรกับสำนักงานของฉัน มันแปลกนะฉันไม่อยากให้ใครรู้ แม้ว่า " ดังนั้นเขายกย่องวัสดุเขาไม่ได้ดู เขาประกาศว่าเขาคือความยินดีกับสีที่สวยงามและลวดลายที่สวยงาม จักรพรรดิเขากล่าวว่า " มันทำให้ฉันเคลิบเคลิ้ม "

ทุกเมือง หมายถึงผ้าที่สวยงามนี้และจักรพรรดิต้องการเห็นมันสำหรับตัวเองในขณะที่มันยังคงอยู่ใน looms เข้าร่วมวงดนตรีของเลือกผู้ชายระหว่างที่เขาสองคนเก่าเชื่อใจเจ้าหน้าที่คนที่เคยไปทอเขาออกเพื่อดูสองนักต้มตุ๋น . เขาพบพวกเขา ทอผ้าหลักและอาจจะ , แต่ไม่มีหัวข้อใน looms .

" งดงาม " กล่าวว่าสองเจ้าหน้าที่แล้วติดกับดัก " แค่ดู ฝ่าบาท สีอะไร ! สิ่งที่ออกแบบ ! เขาชี้ไปที่หูกว่างแต่ละต่างว่าคนอื่นเห็น . . .

" อะไร ? " คิดว่าจักรพรรดิ” ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย นี่มันเลวร้ายมาก

ฉันโง่ ? ผมไม่เหมาะสมที่จะเป็นพระราชา ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมของทุกคน ! - โอ้ ! มันสวยมาก " เขากล่าว ที่ได้อนุมัติสูงสุดของฉัน และเขาพยักหน้าเห็นชอบที่หูกว่างเปล่า ไม่มีอะไรจะให้ เขาบอกว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย

บริวารทั้งหมดของเขาจ้องมองและจ้องมอง . หนึ่ง ไม่ เห็น มากกว่าอีกแต่พวกเขาทั้งหมดร่วมจักรพรรดิในอุทาน " โอ้ ! มันสวยมาก " และพวกเขาก็แนะนำให้เขาสวมเสื้อผ้าที่ทำจากผ้านี้ที่ยอดเยี่ยมโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับยิ่งใหญ่ขบวนเขาในเร็วๆ นี้ เพื่อนำ " ที่งดงาม ! ที่ยอดเยี่ยม ! ไม่มีที่เปรียบ ! ถูก bandied จากปากสู่ปาก และทุกคน เขาทำให้ดูก็ยินดี จักรพรรดิให้แต่ละของนักต้มตุ๋น กากบาทไว้ในรังดุมของเขา