The epidermis, which is composed ma

The epidermis, which is composed mainly of keratinocytes, melanocytes
and Langerhans cells, has a thickness that varies according to the different parts
of the body, and constitutes the outer layer of the skin to protect the body
against its external environment. The dermis is the thickest layer, traversed by
nerve fibres and blood vessels, and is mainly composed of collagen, elastin,
proteoglycans and glycosaminoglycans, mainly synthesized by the dermal
fibroblasts. The collagen fibres give the skin mechanical strength and texture,
elastin is responsible for its elasticity, and the glycosaminoglycans and
proteoglycans play an important role in the structure and moisturization of the
skin. The deepest layer of the skin forms the hypodermis, containing the
adipocytes which produce lipids and form a fat layer protecting the muscles,
bones and internal organs against impacts.

The skin is both a living anatomical area and a zone of exchange between
the body and its environment, the efficacy of which has an influence on the
maintenance of a good homeostatic equilibrium. The skin is itself an organ,
ซึ่งประกอบรวมด้วย several integrated layers, starting from the surface layer, the
epidermis, down to the deepest layers, the dermis and the hypodermis, in which
each of these layers fulfils functions that allow the whole to react and to adapt to
its environment.

Changes in the structure of the epidermis, such as an increase in humidity
or the existence of irritations or skin wounds of various origins, or the
development of a dermatosis, promote the colonization and infection of the skin
by pathogenic microorganisms. The resulting microbial proliferation has the effect










2
of modifying the cicatrization conditions by retarding or blocking it, and by promoting the diffusion of an infection from the initial wound.
Thus, the skin is under constant attack by pathogenic microorganisms, but the cornified layer of the epidermis, on account of its pH, its relatively low water content and the presence of antibacterial peptides having bactericidal action, acts as the first line antimicrobial defence against these pathogenic microorganisms.
The majority of the bacterial colonies become biofilms, a membrane
structure for microbial survival, diverting growth and cicatrization factors by 10 creating an inflammation which prevents the antimicrobial defence process from
acting efficiently. On account of the very widespread, and occasionally excessive,
use of antibiotics, bacteria have developed a resistance to antibiotics which limits
and even cancels out their antibacterial effects. Biofilm bacteria are resistant to
the majority of antibiotics and antiseptic agents, and it is therefore necessary to 15 develop compositions that are capable of efficiently combating pathogenic
microorganisms while respecting skin homeostasis as much as possible and not
promoting the development of resistant strains, which are harmful to man and his
environment.
It is known that เปปไทด์ต้านจุลชีพชนิดประจุบวก have an effect on the 20 membrane of bacteria by electrostatic bonding between the cationic peptide and
the negatively charged phospholipids found in the outer structure of the
membrane of Gram-negative bacteria whereas, in the case of Gram-positive
bacteria, the bonding takes place between the peptide and the components of
the peptidoglycan around the plasma membrane of the bacteria. The cationic 25 nature of the antimicrobial peptides explains their affinity for the anionic
membrane of bacteria, and binding is proportionately easier the greater the
charge. After binding, the peptides modify membrane permeability, forming pores
which bring about the osmolysis an then the death of the bacterium.
Thus, antimicrobial peptides, in particular cationic peptides, act on the 30 skin by protecting it against bacterial infections and inflammation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนังกำพร้า ซึ่งประกอบด้วยส่วนใหญ่ keratinocytes, melanocytes เซลล์ Langerhans และมีความหนาที่แตกต่างกันไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย และถือชั้นนอกของผิวปกป้องร่างกาย กับสภาพแวดล้อมภายนอก ผิวหนังเป็นชั้นเซลล์ ไม่เหมือนกันด้วย ประสาทเส้นใยและหลอดเลือด และส่วนใหญ่ประกอบด้วยคอลลาเจน อีลาสตินของ proteoglycans และ glycosaminoglycans ส่วนใหญ่สังเคราะห์ โดยการประมาณ fibroblasts เส้นใยคอลลาเจนให้ผิวแข็งแรงกลและพื้นผิว รับผิดชอบของความยืดหยุ่น และ glycosaminoglycans อีลาสตินของ และ proteoglycans มีบทบาทสำคัญในโครงสร้างและ moisturization ของการ ผิวหนัง ชั้นที่ลึกที่สุดของผิวแบบ hypodermis ประกอบด้วยการ adipocytes ซึ่งผลิตโครงการ และแบบฟอร์มชั้นไขมันป้องกันกล้ามเนื้อ กระดูกและอวัยวะภายในกับผลกระทบ ผิวหนังมีทั้งนั่งกายวิภาคและโซนของการแลกเปลี่ยนระหว่าง ร่างกายและสภาพแวดล้อม ประสิทธิภาพที่มีผลต่อการ การบำรุงรักษาความสมดุล homeostatic ดี ผิวหนังเป็นอวัยวะ เอง ซึ่งประกอบรวมด้วยหลายรวมชั้น เริ่มต้นจากชั้นพื้นผิว การ หนังกำพร้า ลงชั้นลึกที่สุด ผิวหนัง และ hypodermis ที่ แต่ละชั้นเหล่านี้ครบถ้วนฟังก์ชั่นที่ช่วยให้ทั้ง การตอบสนอง และปรับตัวรับกับ สภาพแวดล้อมChanges in the structure of the epidermis, such as an increase in humidity or the existence of irritations or skin wounds of various origins, or the development of a dermatosis, promote the colonization and infection of the skin by pathogenic microorganisms. The resulting microbial proliferation has the effect 2of modifying the cicatrization conditions by retarding or blocking it, and by promoting the diffusion of an infection from the initial wound. Thus, the skin is under constant attack by pathogenic microorganisms, but the cornified layer of the epidermis, on account of its pH, its relatively low water content and the presence of antibacterial peptides having bactericidal action, acts as the first line antimicrobial defence against these pathogenic microorganisms.The majority of the bacterial colonies become biofilms, a membrane structure for microbial survival, diverting growth and cicatrization factors by 10 creating an inflammation which prevents the antimicrobial defence process from acting efficiently. On account of the very widespread, and occasionally excessive, use of antibiotics, bacteria have developed a resistance to antibiotics which limits and even cancels out their antibacterial effects. Biofilm bacteria are resistant to the majority of antibiotics and antiseptic agents, and it is therefore necessary to 15 develop compositions that are capable of efficiently combating pathogenic microorganisms while respecting skin homeostasis as much as possible and not promoting the development of resistant strains, which are harmful to man and his environment.It is known that เปปไทด์ต้านจุลชีพชนิดประจุบวก have an effect on the 20 membrane of bacteria by electrostatic bonding between the cationic peptide and the negatively charged phospholipids found in the outer structure of the membrane of Gram-negative bacteria whereas, in the case of Gram-positive bacteria, the bonding takes place between the peptide and the components of the peptidoglycan around the plasma membrane of the bacteria. The cationic 25 nature of the antimicrobial peptides explains their affinity for the anionic membrane of bacteria, and binding is proportionately easier the greater the charge. After binding, the peptides modify membrane permeability, forming pores which bring about the osmolysis an then the death of the bacterium.Thus, antimicrobial peptides, in particular cationic peptides, act on the 30 skin by protecting it against bacterial infections and inflammation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนังกำพร้าซึ่งเป็นส่วนประกอบของ keratinocytes, melanocytes
และเซลล์ Langerhans มีความหนาที่แตกต่างกันไปตามส่วนต่าง ๆ
ของร่างกายและถือว่าเป็นชั้นนอกของผิวเพื่อป้องกันตัว
กับสภาพแวดล้อมภายนอก ผิวหนังเป็นชั้นหนาสำรวจโดย
เส้นใยประสาทและหลอดเลือดและเป็นส่วนประกอบของคอลลาเจนอีลาสติน
และ proteoglycans glycosaminoglycans, สังเคราะห์ส่วนใหญ่โดยผิวหนัง
เซลล์ เส้นใยคอลลาเจนให้ผิวแข็งแรงทางกลและพื้นผิว,
อีลาสตินเป็นผู้รับผิดชอบต่อความยืดหยุ่นของมันและ glycosaminoglycans และ
proteoglycans มีบทบาทสำคัญในโครงสร้างและเติมความชุ่มชื้นของ
ผิว ชั้นที่ลึกที่สุดของผิวในรูปแบบ hypodermis มี
adipocytes ที่ผลิตไขมันและรูปแบบการปกป้องชั้นไขมันกล้ามเนื้อ
กระดูกและอวัยวะภายในกับผลกระทบ. ผิวเป็นทั้งพื้นที่ทางกายวิภาคและเขตที่อยู่อาศัยของการแลกเปลี่ยนระหว่างร่างกายและของ สิ่งแวดล้อมประสิทธิภาพของการที่มีอิทธิพลต่อการบำรุงรักษาสมดุล homeostatic ดี ผิวเป็นตัวเองอวัยวะซึ่งประกอบรวมด้วยบูรณาการหลายชั้นเริ่มจากชั้นพื้นผิวที่ผิวหนังชั้นนอกลงไปชั้นที่ลึกที่สุดผิวชั้นหนังแท้และ hypodermis ซึ่งในแต่ละชั้นเหล่านี้ตอบสนองการทำงานที่ช่วยให้ทั้งการตอบสนอง และปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อม. การเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของผิวหนังชั้นนอกเช่นการเพิ่มขึ้นของความชื้นหรือการดำรงอยู่ของการระคายเคืองต่อผิวหนังหรือบาดแผลของต้นกำเนิดต่างๆหรือการพัฒนาของโรคผิวหนังส่งเสริมการล่าอาณานิคมและการติดเชื้อของผิวหนังโดยที่ทำให้เกิดโรค จุลินทรีย์ การแพร่กระจายของเชื้อจุลินทรีย์ที่เกิดขึ้นมีผล2 ของการปรับเปลี่ยนเงื่อนไข cicatrization โดยหน่วงหรือการปิดกั้นมันและด้วยการส่งเสริมการแพร่กระจายของการติดเชื้อจากแผลเริ่มต้น. ดังนั้นผิวที่อยู่ภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่องโดยเชื้อจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดโรค แต่ชั้น cornified ของ หนังกำพร้าในบัญชีของค่า pH ของปริมาณน้ำที่ค่อนข้างต่ำและการปรากฏตัวของเปปไทด์ต้านเชื้อแบคทีเรียที่มีการดำเนินการฆ่าเชื้อแบคทีเรียที่ทำหน้าที่เป็นป้องกันบรรทัดแรกกับยาต้านจุลชีพจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดโรคเหล่านี้. ส่วนใหญ่ของแบคทีเรียที่เป็นไบโอฟิล์ม, เมมเบรนโครงสร้างเพื่อความอยู่รอดของเชื้อจุลินทรีย์ ชักจูงปัจจัยการเจริญเติบโตและ cicatrization 10 การสร้างการอักเสบที่ป้องกันไม่ให้กระบวนการป้องกันยาต้านจุลชีพจากการทำหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในบัญชีของแพร่หลายมากและมากเกินไปบางครั้งการใช้ยาปฏิชีวนะแบคทีเรียได้มีการพัฒนาความต้านทานต่อยาปฏิชีวนะที่ จำกัดและแม้กระทั่งยกเลิกออกผลกระทบต้านเชื้อแบคทีเรียของพวกเขา แบคทีเรียจุลินทรีย์มีความทนทานต่อเสียงส่วนใหญ่ของยาปฏิชีวนะและสารฆ่าเชื้อและดังนั้นจึงมีความจำเป็นต้องพัฒนา 15 องค์ประกอบที่มีความสามารถในการต่อสู้ที่ทำให้เกิดโรคได้อย่างมีประสิทธิภาพในขณะที่เคารพจุลินทรีย์ที่ผิวภาวะธำรงดุลมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และไม่ได้ส่งเสริมการพัฒนาสายพันธุ์ที่ทนซึ่งเป็นอันตราย กับผู้ชายคนหนึ่งของเขาและสภาพแวดล้อม. เป็นที่รู้จักกันว่าเปปไทด์ต้านจุลชีพชนิดประจุบวกมีผลกระทบต่อ 20 เมมเบรนของแบคทีเรียจากไฟฟ้าสถิตระหว่างพันธะเปปไทด์ประจุบวกและประจุลบ phospholipids พบในโครงสร้างด้านนอกของเยื่อหุ้มเซลล์ของแกรม แบคทีเรียเชิงลบในขณะที่ในกรณีของแกรมบวกแบคทีเรียพันธะที่เกิดขึ้นระหว่างเปปไทด์และองค์ประกอบของpeptidoglycan รอบเยื่อหุ้มของเชื้อแบคทีเรีย ประจุบวก 25 ลักษณะของเปปไทด์ต้านจุลชีพอธิบายถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาสำหรับประจุลบเมมเบรนของแบคทีเรียและมีผลผูกพันเป็นสัดส่วนง่ายมากขึ้นค่าใช้จ่าย หลังจากที่มีผลผูกพัน, เปปไทด์ปรับเปลี่ยนการซึมผ่านเยื่อหุ้มไว้รูขุมขนที่นำมาเกี่ยวกับ osmolysis แล้วการตายของแบคทีเรีย. ดังนั้นเปปไทด์ต้านจุลชีพในเปปไทด์ประจุบวกโดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระทำบนผิว 30 โดยการปกป้องมันกับการติดเชื้อแบคทีเรียและการอักเสบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผิวหนังชั้นนอกซึ่งประกอบด้วยส่วนใหญ่ของคีราติโนไซต์ melanocytes
เป็นปอดล้มเหลว , และเซลล์มีความหนาที่แตกต่างกันไปตามส่วนต่าง ๆของร่างกาย
และถือเป็นชั้นนอกของผิวเพื่อปกป้องร่างกาย
กับสภาพแวดล้อมภายนอกของ หนังแท้เป็นชั้นที่หนา traversed โดย
, เส้นใยประสาทและหลอดเลือด และส่วนใหญ่ประกอบด้วยคอลลาเจน , อีลาสติน
และ proteoglycans เนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบมดลูกส่วนใหญ่ที่สังเคราะห์โดยไฟโบรบลาสเดอร์มอล

ใยคอลลาเจนให้ผิวมีความแข็งแรงเชิงกลและเนื้อ
elastin รับผิดชอบความยืดหยุ่นของมันและเนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบมดลูก
proteoglycans และมีบทบาทสำคัญในโครงสร้างและ moisturization ของ
ผิว ชั้นลึกของผิวในรูปแบบ hypodermis ที่มี
ได้ที่ที่ผลิตไขมัน และสร้างชั้นไขมันปกป้องกล้ามเนื้อ กระดูกและอวัยวะภายใน กับผลกระทบต่อ


ผิวเป็นทั้งห้องนั่งเล่นและพื้นที่สำหรับโซนของการแลกเปลี่ยนระหว่าง
ร่างกายและสภาพแวดล้อมของมันประสิทธิภาพที่มีอิทธิพล
การบำรุงรักษาที่ดี homeostatic สมดุล ผิวหนังเป็นอวัยวะ
ตัวเอง ,รวมซึ่งประกอบรวมด้วยหลายชั้น ตั้งแต่ชั้นพื้นผิว ,
หนังกำพร้าลงมาถึงชั้นที่ลึกที่สุด หนังแท้และ hypodermis ซึ่งใน
แต่ละชั้นเหล่านี้ตอบสนองฟังก์ชั่นที่ให้ทั้งการตอบสนองและปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของ


ที่ การเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของผิวหนัง เช่น การเพิ่ม ความชื้น
หรือมีความระคายเคืองหรือผิวหนังแผลของต้นกำเนิดต่างๆ หรือการพัฒนาของห้องรับแสงแดด ส่งเสริม การล่าอาณานิคม และการติดเชื้อของผิวหนัง
โดยเชื้อจุลินทรีย์ ผลของการได้ผล




2






แก้ไขเงื่อนไขการ cicatrization หรือกั้นได้ และโดยการส่งเสริมการแพร่กระจายของการติดเชื้อจากบาดแผลเบื้องต้น
ดังนั้นผิวภายใต้การโจมตีคงที่ โดยเชื้อโรคจุลินทรีย์ แต่ cornified ชั้นของหนังกำพร้าบนบัญชีผู้ใช้ของ pH , ปริมาณน้ำของมันค่อนข้างต่ำและการปรากฏตัวของเปปไทด์ที่มีการฆ่าเชื้อแบคทีเรีย , ทำหน้าที่เป็นแนวต้านแรกกลาโหมต่อต้านเชื้อโรคเหล่านี้ .
ส่วนใหญ่ของโคโลนีแบคทีเรียกลายเป็นไบโอฟิล์ม , เมมเบรน
โครงสร้างสำหรับการอยู่รอดของจุลินทรีย์ การโยกย้ายการเจริญเติบโตและปัจจัยที่ cicatrization 10 สร้างการอักเสบซึ่งป้องกันไม่ให้กระบวนการไซคลิคจาก
แสดงได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในบัญชีของแพร่หลายมากและบางครั้งมากเกินไป
ใช้ยาปฏิชีวนะแบคทีเรียได้พัฒนาความต้านทานต่อยาปฏิชีวนะซึ่งจำกัด
และยกเลิกออกผลต้านเชื้อแบคทีเรียได้ฟิล์มแบคทีเรียทน

ส่วนใหญ่ของยาปฏิชีวนะ ยาฆ่าเชื้อ ตัวแทน และจึงต้อง 15 พัฒนาองค์ประกอบที่สามารถมีประสิทธิภาพการต่อสู้กับเชื้อโรค
จุลินทรีย์ในขณะที่เคารพ homeostasis ผิวมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และไม่ได้
ส่งเสริมการพัฒนาสายพันธุ์ที่ทนซึ่งเป็นอันตรายกับมนุษย์และสภาพแวดล้อมของเขา

มันเป็นที่รู้จักกันว่า เปปไทด์ต้านจุลชีพชนิดประจุบวกมีผลกระทบต่อ 20 โดยแบคทีเรียด้วยไฟฟ้าสถิตพันธะเปปไทด์ระหว่างประจุบวกและประจุลบ
ดที่พบในโครงสร้างภายนอกของ
เมมเบรนของแบคทีเรียแกรมลบ ส่วนในกรณีของแบคทีเรียแกรมบวก
,