DiscussionDevelopment Status of Cou

Discussion
Development Status of Country
The development status of a country was statistically significant,
but of relatively low importance in determining
positive attitudes toward damage causingwildlife (Fig. 3).
This suggests that while stakeholder group, question
type, and species group mostly explained positive attitudes,
the development status of a country did explain
some positive attitudes. Since differences between developed
and developing countries are often related to
wealth, health services, education, and institutional infrastructure,
research explaining the factors determining
these differences will assist in designing more effective
species management policies and strategies.
Tolerance of Damage
Respondents’ tolerance to damage from ungulates and
primates was proportional to the probability of experiencing
damage (Fig. 2), but they presented lower tolerance
toward carnivores and higher tolerance toward
elephants. Our damage variable measured whether a respondent
experienced damage or not and did not account
for the severity or financial costs accruing to
stakeholders, meaning stakeholders may have experienced
more severe damage from carnivores than from
elephants, ungulates, or primates. Alternatively, livestock
may have intangible values that were not documented,
meaning any loss due to carnivores would be substantial.
It is possible that the small number of elephant studies
may not be representative of the full range of attitudes
and that alternatively, similar trends to those of the carnivores.
If, however, these differences are accurate, the
reason may be due to a more positive cultural symbolism
of elephants (Kuriyan 2002) relative to carnivores (West
2001; Dickman 2008; Lewis-Williams & Challis 2011),
perhaps given the long history of carnivores preying on
humans (Kruuk 2002).
Our TDI presented no significant differences between
stakeholder types or between developed and developing
countries. However, because our TDI did not take into
account the severity of damage or its frequency or rate
over time, differences may be masked by these factors.
A damage measure that accounts for these additional dimensions
would be valuable for constructing tolerance
indexes in the future.
Until comparative data is available that uses comparable
measures of attitudes as well as tangible and intangible
costs and benefits, explaining differences between
species groups and the lack of differences between stakeholder
groups and between developed and developing
countries is problematic. Differences between species
groups is likely given the human propensity to value animal
species unequally (Bonnet et al. 2002; Serpell 2004;
Stokes 2007) and the wide range of reasons potentially
explaining this heterogeneity (organismal complexity:
Proenca et al. 2008; morphological and behavioral similarity
to humans: Batt 2009; size, rarity, charisma: Johnson
et al. 2010; attractiveness: Frynta et al. 2010). These differences
could have important implications for managing
species in general andHWCin particular,meaning knowledge
of differences in human behavior should inform the
design of interventions, strategies, and policies (Knight
et al. 2010). It is likely that context-specific species management
approaches will be required.
Importance of Damage
Damage was an important factor explaining positive attitudes
toward wildlife; however, stakeholder group, question
type, and species group were either equally or more
important (Figs. 3a & b). Nonpositive attitudes were
presented by 39% of stakeholders who experienced no
damage. These findings support the results of similar
research where damage was not significant in explaining
attitudes toward a species in 61% of publications
(R.K. unpublished data). They are also consistent with
results of other research highlighting the importance of
nondamage factors (Naughton-Treves et al. 2003; Skogen
& Krange 2003; Dickman 2010; Shelly et al. 2011).
Damage interacted with different stakeholders (i.e.,
commercial farmer, communal farmers, and urban residents)
and species groups (i.e., carnivores, ungulates,
primates, and elephants) in complex and unexpected
ways, as revealed by the CART analyses (Figs. 4 & 6).
For example, damage did not explain attitudes of all
stakeholder groups toward carnivores (Fig. 4) or attitudes
of commercial farmers or communal farmers toward ungulates,
primates, or elephants (Fig. 4). Damage was
however important for urban residents and a subset of
communal farmers. Urban residents displayed intuitively
meaningful responses toward ungulates, primates, and
elephants (i.e., positive attitudes in cases exhibiting a low
probability of damage and nonpositive attitudes where
the probability of damage was high) (Fig. 4). However,
for a subset of communal farmers the relationship with
some carnivore species was unanticipated. Those who
experienced a high probability of damage displayed more
positive attitudes, while those with a low probability of
experiencing damage were more nonpositive (Fig. 6).
Because of this complexity, identifying the contexts in
which damage drives attitudes and human tolerance is
essential because HWC mitigation strategies typically assume
damage to be the causal factor (Hulme & Murphee
1999; Distefano 2003; Dickman 2010). If damage is not a
driver of specific stakeholders’ attitudes toward species,
then mitigating damage may offer a low return on investment
of typically scarce conservation funds. Identifying
the costs and benefits of species important to stakeholder
groups is an important future research direction
because damage may also fail to predict attitudes in cases
where the additional costs and effort of implementing
mitigation measures causes increased resentment toward
species. A more holistic approach that considers both
tangible and intangible costs and benefits of living with
wildlife may be more effective at determining the role of
damage in explaining an individual’s attitude toward individual
animals and groups of species. Such an approach
could promote the development and implementation of
spatially extensive policies and strategies, which could
prove more effective than the site and species-specific
approaches currently employed.
Stakeholders’ Attitudes toward Species Groups
Although communal farmers were twice as likely as other
stakeholders to have nonpositive attitudes, this was not
uniform for all species and damage probabilities (Figs. 4
& 6). Communal farmers were more positive toward elephants,
ungulates, and primates and less positive toward
carnivores, irrespective of probability of experiencing
damage and of question type (Fig. 4). However, a subset
of communal farmers living in proximity to a subset of
carnivore species were counter intuitively more positive
when there was a large probability of undergoing damage
than when there was a low probability of damage (Fig. 6).
This suggests that at least some communal farmers are
able to adapt to living with damage causing wildlife. Because
adaptation is a general human propensity (Arieli
2010), we wondered why urban residents do not adapt
as well; urban residents were less likely to be positive
when probabilities of damage from ungulates, elephants,
and primates were high (Fig. 4). Fifty-seven percent of
communal farmers in the high damage probability category
were from developing Asian countries, while 24% in
the low damage probability category were from Africa.
Eastern religions may predispose people to be more sympathetic
toward wildlife, in general (Waldau & Patton
2006; Manfredo 2008), and to damage causing wildlife in
particular. For example, people in Nepal view damage by
the snow leopard (Panthera uncia) as punishment from
a mountain god, which shifts blame from the species (Ale
1998).
Urban residents and commercial farmers tend to be
neutral or slightly more positive toward most carnivores,
except coyote (Fig. 6), while communal farmers are typically
less positive (Fig. 4) (except in the cases of Asian
stakeholders outlined above [Fig. 6]). For urban residents,
these differences could be explained by urban residents
being exposed to carnivore species that have a lower
impact on their livelihood and lives or by their general
tolerance of wildlife (i.e., mutualistic wildlife value orientations
[Manfredo 2008]). Mutualistic wildlife value orientations
are associated with urbanization and modernization,
where a reduction in the association of wildlife
as a food source and an increase in wildlife as deserving
of equal rights to humans are thought to result in higher
tolerance (Manfredo 2008). For example, Williams et al.
(2002) reported that urban residents (61%) had more positive
attitudes toward wolves than rural residents (45%)
and farmers (35%). However, because these studies did
not differentiate between stakeholders within each group
who experienced direct conflict and those that did not,
it was not possible to determine if urban residents would
retain their mutualistic value orientations when experiencing
more extensive damage. Our finding that the
positive attitudes displayed by urban residents did not extend
to ungulates in communities where the probability
of damage was high, in addition to the TDI not indicating
a higher overall tolerance of damage by urban residents
(Fig. 2), suggests that urban residents’ mutualistic value
orientations may diminish above a certain threshold of
damage.
Communal farmers were the least positive toward carnivores
(Figs. 4 & 6), possibly because livestock contribute
substantially more to their well-being or have
high cultural value. In developing countries, rural communities
may have little access to credit, so livestock
represent an investment or safety net that provides a
diverse range of functions and benefits to owners and
to the community at large (Andrew et al. 2003). Where
stock numbers are small, or where privatization of communal
lands has resulted in smaller, less viable parcels of
land for livestock farming

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

DiscussionDevelopment Status of CountryThe development status of a country was statistically significant,but of relatively low importance in determiningpositive attitudes toward damage causingwildlife (Fig. 3).This suggests that while stakeholder group, questiontype, and species group mostly explained positive attitudes,the development status of a country did explainsome positive attitudes. Since differences between developedand developing countries are often related towealth, health services, education, and institutional infrastructure,research explaining the factors determiningthese differences will assist in designing more effectivespecies management policies and strategies.Tolerance of DamageRespondents’ tolerance to damage from ungulates andprimates was proportional to the probability of experiencingdamage (Fig. 2), but they presented lower tolerancetoward carnivores and higher tolerance towardelephants. Our damage variable measured whether a respondentexperienced damage or not and did not accountfor the severity or financial costs accruing tostakeholders, meaning stakeholders may have experiencedmore severe damage from carnivores than fromelephants, ungulates, or primates. Alternatively, livestockmay have intangible values that were not documented,meaning any loss due to carnivores would be substantial.It is possible that the small number of elephant studiesmay not be representative of the full range of attitudesและที่ แนวโน้มคล้ายกับ carnivores การถ้า อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างเหล่านี้ถูกต้อง การเหตุผลอาจเนื่องจากสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมเป็นบวกมากขึ้นช้าง (Kuriyan 2002) สัมพันธ์ carnivores ตก2001 Dickman 2008 Lewis-Williams และ Challis 2011),บางทีให้นาน carnivores preying บนมนุษย์ (Kruuk 2002)TDI ของเรานำเสนอไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างประเภทของทรรศนะหรือ ระหว่างการพัฒนา และการประเทศ อย่างไรก็ตาม เนื่องจาก TDI ของเราไม่ได้เอาลงบัญชีความรุนแรงของความเสียหาย หรือความถี่ หรืออัตราเวลา ความแตกต่างอาจสวมหน้ากาก โดยปัจจัยเหล่านี้ความเสียหายวัดที่บัญชีสำหรับมิติเหล่านี้เพิ่มเติมจะเป็นประโยชน์สำหรับการสร้างการยอมรับดัชนีในอนาคตจนกว่ามีข้อมูลเปรียบเทียบ ที่ใช้เปรียบเทียบได้วัดทัศนคติรวมทั้งมีตัวตนและไม่มีตัวตนต้นทุนและผลประโยชน์ การอธิบายความแตกต่างระหว่างกลุ่มพันธุ์และไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้กลุ่ม และระหว่างพัฒนา และการพัฒนาประเทศมีปัญหา ความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์กลุ่มมีแนวโน้มจะได้รับสิ่งมนุษย์กับสัตว์ค่าพันธุ์ unequally (บาสเตียบอนเนต์ et al. 2002 Serpell 2004สโตกส์ 2007) และเหตุผลหลากหลายอาจอธิบายนี้ heterogeneity (ซับซ้อน organismal:Proenca et al. 2008 สัณฐาน และพฤติกรรมคล้ายคลึงกับมนุษย์: สูงสุด 2009 ขนาด สังข์ คาริสม่า: Johnsonร้อยเอ็ด al. 2010 ศิลปะ: Frynta et al. 2010) ความแตกต่างเหล่านี้มีนัยสำคัญในการจัดการสปีชีส์ในความรู้ความหมายเฉพาะ andHWCin ทั่วไปของความแตกต่างในพฤติกรรมมนุษย์ควรแจ้งออกแบบงานวิจัย นโยบาย และกลยุทธ์ (อัศวินร้อยเอ็ด al. 2010) จึงมีแนวโน้มที่จัดการบริบทเฉพาะพันธุ์แนวทางจะต้องความสำคัญของความเสียหายความเสียหายเป็นตัวแปรสำคัญที่อธิบายทัศนคติบวกต่อสัตว์ป่า อย่างไรก็ตาม มาตรการกลุ่ม คำถามชนิด และกลุ่มพันธุ์ถูกเท่า ๆ กัน หรือมากกว่าสำคัญ (Figs. 3a & b) ทัศนคติ nonpositive ได้นำเสนอ โดย 39% ของเสียที่ไม่มีประสบการณ์ความเสียหาย ผลการวิจัยนี้สนับสนุนผลคล้ายกันวิจัยที่หายไม่สำคัญในการอธิบายเจตคติชนิด 61% ของสิ่งพิมพ์(อาร์เคยกเลิกประกาศข้อมูล) พวกเขายังมีความสอดคล้องกับผลการวิจัยอื่น ๆ เน้นความสำคัญของปัจจัย nondamage (นอตัน Treves et al. 2003 Skogenและ Krange 2003 Dickman 2010 Shelly et al. 2011)ความเสียหายอาจ มีเสียแตกต่างกัน (เช่นเกษตรกรเชิงพาณิชย์ เกษตรกรชุมชน และคน)และกลุ่มพันธุ์ (เช่น carnivores, ungulatesprimates และช้าง) ซับซ้อน และไม่คาดคิดวิธี เป็นที่เปิดเผยโดยวิเคราะห์รถเข็น (Figs. 4 และ 6)ตัวอย่าง ความเสียหายไม่ได้อธิบายทัศนคติของทั้งหมดมาตรการกลุ่ม carnivores (Fig. 4) หรือทัศนคติof commercial farmers or communal farmers toward ungulates,primates, or elephants (Fig. 4). Damage washowever important for urban residents and a subset ofcommunal farmers. Urban residents displayed intuitivelymeaningful responses toward ungulates, primates, andelephants (i.e., positive attitudes in cases exhibiting a lowprobability of damage and nonpositive attitudes wherethe probability of damage was high) (Fig. 4). However,for a subset of communal farmers the relationship withsome carnivore species was unanticipated. Those whoexperienced a high probability of damage displayed morepositive attitudes, while those with a low probability ofexperiencing damage were more nonpositive (Fig. 6).Because of this complexity, identifying the contexts inwhich damage drives attitudes and human tolerance isessential because HWC mitigation strategies typically assumedamage to be the causal factor (Hulme & Murphee1999; Distefano 2003; Dickman 2010). If damage is not adriver of specific stakeholders’ attitudes toward species,then mitigating damage may offer a low return on investmentof typically scarce conservation funds. Identifyingthe costs and benefits of species important to stakeholdergroups is an important future research directionbecause damage may also fail to predict attitudes in caseswhere the additional costs and effort of implementingmitigation measures causes increased resentment towardspecies. A more holistic approach that considers bothtangible and intangible costs and benefits of living withwildlife may be more effective at determining the role ofdamage in explaining an individual’s attitude toward individualanimals and groups of species. Such an approachcould promote the development and implementation ofspatially extensive policies and strategies, which couldprove more effective than the site and species-specificapproaches currently employed.Stakeholders’ Attitudes toward Species GroupsAlthough communal farmers were twice as likely as otherstakeholders to have nonpositive attitudes, this was notuniform for all species and damage probabilities (Figs. 4& 6). Communal farmers were more positive toward elephants,ungulates, and primates and less positive towardcarnivores, irrespective of probability of experiencingdamage and of question type (Fig. 4). However, a subsetof communal farmers living in proximity to a subset ofcarnivore species were counter intuitively more positivewhen there was a large probability of undergoing damagethan when there was a low probability of damage (Fig. 6).This suggests that at least some communal farmers areable to adapt to living with damage causing wildlife. Becauseadaptation is a general human propensity (Arieli2010), we wondered why urban residents do not adaptas well; urban residents were less likely to be positivewhen probabilities of damage from ungulates, elephants,and primates were high (Fig. 4). Fifty-seven percent of
communal farmers in the high damage probability category
were from developing Asian countries, while 24% in
the low damage probability category were from Africa.
Eastern religions may predispose people to be more sympathetic
toward wildlife, in general (Waldau & Patton
2006; Manfredo 2008), and to damage causing wildlife in
particular. For example, people in Nepal view damage by
the snow leopard (Panthera uncia) as punishment from
a mountain god, which shifts blame from the species (Ale
1998).
Urban residents and commercial farmers tend to be
neutral or slightly more positive toward most carnivores,
except coyote (Fig. 6), while communal farmers are typically
less positive (Fig. 4) (except in the cases of Asian
stakeholders outlined above [Fig. 6]). For urban residents,
these differences could be explained by urban residents
being exposed to carnivore species that have a lower
impact on their livelihood and lives or by their general
tolerance of wildlife (i.e., mutualistic wildlife value orientations
[Manfredo 2008]). Mutualistic wildlife value orientations
are associated with urbanization and modernization,
where a reduction in the association of wildlife
as a food source and an increase in wildlife as deserving
of equal rights to humans are thought to result in higher
tolerance (Manfredo 2008). For example, Williams et al.
(2002) reported that urban residents (61%) had more positive
attitudes toward wolves than rural residents (45%)
and farmers (35%). However, because these studies did
not differentiate between stakeholders within each group
who experienced direct conflict and those that did not,
it was not possible to determine if urban residents would
retain their mutualistic value orientations when experiencing
more extensive damage. Our finding that the
positive attitudes displayed by urban residents did not extend
to ungulates in communities where the probability
of damage was high, in addition to the TDI not indicating
a higher overall tolerance of damage by urban residents
(Fig. 2), suggests that urban residents’ mutualistic value
orientations may diminish above a certain threshold of
damage.
Communal farmers were the least positive toward carnivores
(Figs. 4 & 6), possibly because livestock contribute
substantially more to their well-being or have
high cultural value. In developing countries, rural communities
may have little access to credit, so livestock
represent an investment or safety net that provides a
diverse range of functions and benefits to owners and
to the community at large (Andrew et al. 2003). Where
stock numbers are small, or where privatization of communal
lands has resulted in smaller, less viable parcels of
land for livestock farming

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำอธิบาย
สถานะการพัฒนาประเทศ
สถานะการพัฒนาของประเทศอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
แต่มีความสำคัญค่อนข้างต่ำในการกำหนด
ทัศนคติเชิงบวกต่อความเสียหาย causingwildlife (รูปที่. 3).
นี้แสดงให้เห็นว่าในขณะที่กลุ่มผู้มีส่วนได้เสียคำถาม
ประเภทและกลุ่มสายพันธุ์ส่วนใหญ่อธิบายทัศนคติที่ดี ,
สถานะการพัฒนาของประเทศไม่อธิบาย
ทัศนคติที่ดีบางอย่าง เนื่องจากความแตกต่างระหว่างการพัฒนา
ประเทศและกำลังพัฒนามักจะเกี่ยวข้องกับ
ความมั่งคั่งให้บริการด้านสุขภาพการศึกษาและโครงสร้างพื้นฐานที่สถาบัน
การวิจัยอธิบายปัจจัยที่กำหนด
ความแตกต่างเหล่านี้จะช่วยในการออกแบบมีประสิทธิภาพมากขึ้น
นโยบายการจัดการและกลยุทธ์สายพันธุ์.
ความอดทนของความเสียหายที่
ผู้ตอบแบบสอบถามความอดทนที่จะรับความเสียหายจาก กีบและ
บิชอพเป็นสัดส่วนกับความน่าจะเป็นของการประสบ
ความเสียหาย (รูปที่. 2) แต่พวกเขานำเสนอความอดทนต่ำ
ที่มีต่อสัตว์กินเนื้อและความอดทนที่สูงขึ้นที่มีต่อ
ช้าง ความเสียหายตัวแปรของเราไม่ว่าจะเป็นวัดตอบ
ประสบการณ์ความเสียหายหรือไม่และไม่ได้บัญชี
สำหรับความรุนแรงหรือมีการเก็บค่าใช้จ่ายทางการเงินเพื่อ
ผู้มีส่วนได้เสียหมายถึงผู้มีส่วนได้เสียอาจมีประสบการณ์
ความเสียหายที่รุนแรงมากขึ้นจากการกินเนื้อกว่าจาก
ช้างกีบหรือบิชอพ อีกทางเลือกหนึ่งปศุสัตว์
อาจมีค่าไม่มีตัวตนที่ไม่ได้เอกสาร
หมายสูญเสียอันเนื่องมาจากสัตว์กินเนื้อจะเป็นรูปธรรม.
เป็นไปได้ว่าจำนวนเล็ก ๆ ของการศึกษาช้าง
อาจจะไม่ได้เป็นตัวแทนของช่วงเต็มของทัศนคติ
และผลัดแนวโน้มคล้ายกับที่ . ของสัตว์กินเนื้อ
แต่ถ้าแตกต่างเหล่านี้มีความถูกต้อง
เหตุผลอาจจะเป็นเพราะสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่เป็นบวกมากขึ้น
ของช้าง (Kuriyan 2002) เมื่อเทียบกับสัตว์กินเนื้อ (เวสต์
2001; Dickman 2008 ลูอิสวิลเลียมส์และ Challis 2011)
อาจจะได้รับ ประวัติศาสตร์อันยาวนานของสัตว์กินเนื้อล่า
มนุษย์ (Kruuk 2002).
TDI ของเรานำเสนอไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง
ประเภทของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหรือระหว่างการพัฒนาและการพัฒนา
ประเทศ แต่เนื่องจาก TDI ของเราไม่ได้นำเข้า
บัญชีรุนแรงของความเสียหายหรือความถี่หรืออัตรา
ในช่วงเวลาที่แตกต่างกันอาจจะหลอกลวงโดยปัจจัยเหล่านี้.
วัดความเสียหายที่บัญชีสำหรับมิติเพิ่มเติมเหล่านี้
จะมีคุณค่าในการสร้างความอดทน
ดัชนีในอนาคต
จนกระทั่งเปรียบเทียบข้อมูลที่มีอยู่ซึ่งใช้เทียบเคียง
มาตรการทัศนคติเช่นเดียวกับการมีตัวตนและไม่มีตัวตน
ค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์ที่อธิบายความแตกต่างระหว่าง
กลุ่มสายพันธุ์และการขาดความแตกต่างระหว่างผู้มีส่วนได้เสีย
กลุ่มและระหว่างการพัฒนาและการพัฒนา
ประเทศเป็นปัญหา ความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์
กลุ่มมีแนวโน้มที่จะได้รับความโน้มเอียงของมนุษย์ที่จะเห็นคุณค่าของสัตว์
สายพันธุ์ที่ไม่เท่าเทียมกัน (Bonnet et al, 2002; Serpell 2004.
คส์ 2007) และหลากหลายเหตุผลที่อาจ
อธิบายความแตกต่างนี้ (ซับซ้อน organismal:
. Proenca et al, 2008; ลักษณะทางสัณฐานวิทยาและ พฤติกรรมคล้ายคลึงกัน
กับมนุษย์: Batt 2009 ขนาดหายาก, ความสามารถพิเศษ: จอห์นสัน
. et al, 2010; ความน่าสนใจ: Frynta et al, 2010). ความแตกต่างเหล่านี้
อาจมีผลกระทบที่สำคัญสำหรับการจัดการ
สายพันธุ์โดยทั่วไปโดยเฉพาะอย่างยิ่ง andHWCin หมายถึงความรู้
ความแตกต่างในพฤติกรรมของมนุษย์ควรแจ้ง
การออกแบบของการแทรกแซงกลยุทธ์และนโยบาย (อัศวิน
et al. 2010) มันมีแนวโน้มว่าบริบทเฉพาะการจัดการสายพันธุ์
วิธีการจะต้อง.
ความสำคัญของความเสียหายที่เกิด
ความเสียหายเป็นปัจจัยสำคัญที่อธิบายทัศนคติ
ที่มีต่อสัตว์ป่า แต่กลุ่มผู้มีส่วนได้เสียคำถาม
ประเภทและกลุ่มสายพันธุ์มีทั้งอย่างเท่าเทียมกันหรือมากกว่า
ที่สำคัญ (มะเดื่อ. 3a และข) ทัศนคติ nonpositive ถูก
นำเสนอโดย 39% ของผู้มีส่วนได้เสียที่มีประสบการณ์ไม่มี
ความเสียหาย การค้นพบนี้สนับสนุนผลการคล้าย
การวิจัยที่ไม่ได้สร้างความเสียหายอย่างมีนัยสำคัญในการอธิบาย
ทัศนคติชนิดนี้ใน 61% ของสิ่งพิมพ์
(RK ข้อมูลที่ไม่ถูกเผยแพร่) พวกเขายังมีความสอดคล้องกับ
ผลการวิจัยอื่น ๆ ที่เน้นความสำคัญของ
ปัจจัย nondamage (Naughton-ทรีฟส์ et al, 2003;. Skogen
และ Krange 2003; Dickman 2010. Shelly et al, 2011).
ความเสียหายที่มีความสัมพันธ์กับผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกัน (เช่น
เกษตรกรในเชิงพาณิชย์ เกษตรกรชุมชนและประชาชนในเขตเมือง)
และกลุ่มสายพันธุ์ (เช่นสัตว์กินเนื้อกีบ,
บิชอพและช้าง) ในการที่ซับซ้อนและไม่คาดคิด
วิธีเช่นการเปิดเผยโดยการวิเคราะห์รถเข็น (มะเดื่อ. 4 และ 6).
ตัวอย่างเช่นความเสียหายที่ไม่ได้อธิบายทัศนคติ ของทุก
กลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีต่อสัตว์กินเนื้อ (รูปที่. 4) หรือทัศนคติ
ของเกษตรกรในเชิงพาณิชย์หรือเกษตรกรที่มีต่อชุมชนกีบ,
บิชอพหรือช้าง (รูปที่. 4) เสียหาย
แต่สิ่งที่สำคัญสำหรับการอยู่อาศัยในเมืองและย่อยของ
เกษตรกรชุมชน ชาวเมืองแสดงสังหรณ์ใจ
ที่มีต่อการตอบสนองที่มีความหมายกีบ, บิชอพและ
ช้าง (เช่นทัศนคติที่ดีในการแสดงกรณีต่ำ
น่าจะเป็นของความเสียหายและทัศนคติ nonpositive ที่
น่าจะเป็นของความเสียหายที่อยู่ในระดับสูง) (รูปที่. 4) อย่างไรก็ตาม
สำหรับย่อยของเกษตรกรในชุมชนมีความสัมพันธ์กับ
สายพันธุ์กินเนื้อบางอย่างที่ไม่คาดคิด บรรดาผู้ที่
มีประสบการณ์สูงน่าจะเป็นของความเสียหายมากขึ้นแสดง
ทัศนคติที่ดีในขณะที่ผู้ที่มีความน่าจะเป็นที่ต่ำของ
การประสบความเสียหายได้มากขึ้น nonpositive (รูปที่. 6).
เนื่องจากความซับซ้อนนี้ระบุในบริบท
ที่ทัศนคติความเสียหายไดรฟ์และความอดทนของมนุษย์เป็น
สิ่งจำเป็นเพราะ HWC กลยุทธ์ลดมักจะถือว่า
ความเสียหายจะเป็นปัจจัยเชิงสาเหตุ (Hulme & Murphee
1999; Distefano 2003; Dickman 2010) หากความเสียหายไม่ได้เป็น
คนขับรถของผู้มีส่วนได้เสียเฉพาะทัศนคติที่มีต่อชนิด
นั้นบรรเทาความเสียหายที่อาจให้ผลตอบแทนที่ต่ำจากการลงทุน
ของกองทุนอนุรักษ์มักจะหายาก ระบุ
ค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์ของสายพันธุ์ที่สำคัญที่จะมีส่วนได้เสีย
กลุ่มคือทิศทางการวิจัยในอนาคตที่สำคัญ
เพราะความเสียหายที่อาจล้มเหลวที่จะทำนายทัศนคติในกรณี
ที่ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมและความพยายามในการดำเนินการ
มาตรการบรรเทาผลกระทบที่ทำให้เกิดความไม่พอใจที่มีต่อการเพิ่ม
สปีชีส์ แนวทางแบบองค์รวมมากขึ้นที่จะพิจารณาทั้ง
ค่าใช้จ่ายที่มีตัวตนและไม่มีตัวตนและประโยชน์ของการมีชีวิตอยู่กับ
สัตว์ป่าที่อาจจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นในการกำหนดบทบาทของ
ความเสียหายในการอธิบายทัศนคติของแต่ละคนที่มีต่อบุคคล
สัตว์และกลุ่มของสายพันธุ์ วิธีการดังกล่าว
สามารถส่งเสริมการพัฒนาและการดำเนินการตาม
นโยบายที่กว้างขวางและกลยุทธ์เชิงพื้นที่ซึ่งสามารถ
พิสูจน์ได้ว่ามีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าสถานที่และชนิดเฉพาะ
วิธีลูกจ้างในขณะนี้.
ผู้มีส่วนได้เสียทัศนคติต่อกลุ่มสายพันธุ์
แม้ว่าเกษตรกรชุมชนเป็นสองเท่าแนวโน้มอื่น ๆ
ที่จะมีผู้มีส่วนได้เสีย ทัศนคติ nonpositive นี้ไม่ได้
เหมือนกันสำหรับทุกชนิดและน่าจะเกิดความเสียหาย (มะเดื่อ. 4
และ 6) เกษตรกรชุมชนเป็นบวกขึ้นต่อช้าง
กีบและบิชอพและบวกน้อยที่มีต่อ
สัตว์กินเนื้อโดยไม่คำนึงถึงความน่าจะเป็นของการประสบ
ความเสียหายและประเภทคำถาม (รูปที่. 4) อย่างไรก็ตามย่อย
ของเกษตรกรในชุมชนที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับส่วนหนึ่งของ
สายพันธุ์สัตว์กินเนื้อเป็นเคาน์เตอร์สังหรณ์ใจเชิงบวกมากขึ้น
เมื่อมีความน่าจะเป็นของที่มีขนาดใหญ่ได้รับการความเสียหาย
กว่าเมื่อมีความน่าจะเป็นของความเสียหายต่ำ (รูปที่. 6).
นี้แสดงให้เห็นว่าอย่างน้อย เกษตรกรบางชุมชนมีความ
สามารถในการปรับตัวให้เข้ากับการใช้ชีวิตที่มีความเสียหายที่ก่อให้เกิดสัตว์ป่า เนื่องจาก
การปรับตัวเป็นแนวโน้มของมนุษย์ทั่วไป (Arieli
2010) เราสงสัยว่าทำไมชาวเมืองไม่ปรับตัว
เช่นกัน ที่อาศัยอยู่ในเมืองมีโอกาสน้อยที่จะเป็นบวก
เมื่อความน่าจะเป็นของความเสียหายจากกีบ, ช้าง,
บิชอพและอยู่ในระดับสูง (รูปที่. 4) ร้อยละห้าสิบเจ็ดของ
เกษตรกรชุมชนในหมวดหมู่ที่น่าจะเกิดความเสียหายสูง
จากประเทศกำลังพัฒนาในเอเชียในขณะที่ 24% ใน
หมวดหมู่ความเสียหายน่าจะต่ำมาจากแอฟริกา.
ศาสนาตะวันออกอาจจูงใจให้คนที่จะเห็นอกเห็นใจ
ที่มีต่อสัตว์ป่าโดยทั่วไป (Waldau และแพ็ตตัน
2006 Manfredo 2008) และก่อให้เกิดความเสียหายสัตว์ป่าใน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตัวอย่างเช่นคนในเนปาลมุมมองความเสียหายโดย
เสือดาวหิมะ (Panthera uncia) เป็นการลงโทษจาก
พระเจ้าภูเขาซึ่งกะตำหนิจากสายพันธุ์ (Ale
1998).
ที่อาศัยอยู่ในเมืองและเกษตรกรในเชิงพาณิชย์มีแนวโน้มที่จะ
เป็นกลางหรือเล็กน้อยบวกมากขึ้นที่มีต่อสัตว์กินเนื้อมากที่สุด ,
ยกเว้นโคโยตี้ (รูปที่. 6) ในขณะที่เกษตรกรในชุมชนมักจะ
บวกน้อยลง (รูปที่. 4) (ยกเว้นในกรณีของเอเชีย
ผู้มีส่วนได้เสียที่ระบุไว้ข้างต้น [รูปที่. 6]) สำหรับผู้อยู่อาศัยในเมืองที่
แตกต่างเหล่านี้สามารถอธิบายได้โดยอาศัยอยู่ในเมืองที่
การสัมผัสกับสัตว์กินเนื้อชนิดที่มีการลดลง
ส่งผลกระทบต่อการดำรงชีวิตและชีวิตหรือโดยทั่วไปของพวกเขา
อดทนของสัตว์ป่า (เช่นการหมุนมูลค่าสัตว์ป่า mutualistic
[Manfredo 2008]) ทิศทางค่า mutualistic สัตว์ป่า
ที่เกี่ยวข้องกับการขยายตัวของเมืองและการสร้างสรรค์สิ่งใหม่
ที่ลดลงในความสัมพันธ์ของสัตว์ป่า
เป็นแหล่งอาหารและการเพิ่มขึ้นของสัตว์ป่าที่เป็นที่สมควรได้รับ
สิทธิที่เท่าเทียมกันของมนุษย์มีความคิดที่จะส่งผลให้สูงกว่า
ความอดทน (Manfredo 2008) ตัวอย่างเช่นวิลเลียมส์ et al.
(2002) รายงานว่าชาวเมือง (61%) มีบวกมากขึ้น
ทัศนคติหมาป่ากว่าชาวชนบท (45%)
และเกษตรกร (35%) แต่เนื่องจากการศึกษาเหล่านี้ไม่
ได้แตกต่างระหว่างผู้มีส่วนได้เสียในแต่ละกลุ่ม
ที่มีประสบการณ์ความขัดแย้งโดยตรงและผู้ที่ไม่ได้
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบว่าชาวเมืองจะ
ยังคงมีทิศทางค่า mutualistic ของพวกเขาเมื่อประสบ
ความเสียหายอย่างกว้างขวางมากขึ้น การค้นพบของเราว่า
ทัศนคติที่ดีแสดงโดยชาวเมืองไม่ได้ขยาย
ไปกีบในชุมชนที่น่าจะเป็น
ของความเสียหายอยู่ในระดับสูงที่นอกเหนือไปจาก TDI ไม่แสดงให้เห็น
ความอดทนโดยรวมที่สูงขึ้นของความเสียหายที่เกิดโดยอาศัยอยู่ในเขตเมือง
(รูปที่. 2) แสดงให้เห็นว่าเมือง ที่อาศัยอยู่ในค่า mutualistic
แนวทางดังกล่าวข้างต้นอาจลดเกณฑ์บางอย่างของ
ความเสียหาย.
เกษตรกรชุมชนเป็นอย่างน้อยที่ดีต่อช้างร้อง
(มะเดื่อ. 4 และ 6) อาจจะเป็นเพราะปศุสัตว์มีส่วนร่วม
อย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นในการเป็นอยู่ที่ดีของพวกเขาหรือมี
คุณค่าทางวัฒนธรรมสูง ในประเทศกำลังพัฒนาชุมชนในชนบท
อาจมีการเข้าถึงเพียงเล็กน้อยที่จะเครดิตดังนั้นปศุสัตว์
เป็นตัวแทนของการลงทุนหรือสุทธิความปลอดภัยที่ให้
ความหลากหลายของฟังก์ชั่นและสิทธิประโยชน์ให้กับเจ้าของและ
ไปที่ชุมชนที่มีขนาดใหญ่ (แอนดรู et al. 2003) ในกรณีที่
จำนวนหุ้นที่มีขนาดเล็กหรือที่ชุมชนการแปรรูปของ
ดินแดนที่มีผลในการขนาดเล็กที่ทำงานได้น้อยพัสดุของ
ที่ดินเพื่อการเลี้ยงสัตว์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปรายการพัฒนาสถานะของประเทศ
การพัฒนาสถานะของประเทศอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ แต่ความสำคัญค่อนข้างน้อย
,
ทัศนคติในการกำหนด causingwildlife ความเสียหาย ( รูปที่ 3 ) .
นี้แสดงให้เห็นว่าในขณะที่กลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย คำถาม
ประเภทและกลุ่มสปีชีส์ส่วนใหญ่อธิบายทัศนคติบวก
การพัฒนาสถานะของประเทศที่ทำ อธิบาย
ทัศนคติเชิงบวกบาง เนื่องจากความแตกต่างระหว่างประเทศที่พัฒนาแล้วและประเทศที่กำลังพัฒนา

มักจะเกี่ยวข้องกับความมั่งคั่ง , บริการด้านสุขภาพ การศึกษา และสถาบันด้านการวิจัยอธิบายปัจจัยที่กำหนด

ความแตกต่างเหล่านี้จะช่วยในการออกแบบที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น
ชนิดการจัดการนโยบายและกลยุทธ์ .

ความอดทนต่อความเสียหายของผู้ตอบแบบสอบถามยอมรับความเสียหายจากพันธะเคมีและ
สัตว์ที่ถูกสัดส่วนความน่าจะเป็นของการประสบความเสียหาย
( รูปที่ 2 ) แต่พวกเขาเสนอลดความอดทนและความอดทนต่อที่สูงต่อสัตว์

ช้าง ตัวแปรความเสียหายของเราวัดไม่ว่าจะเป็นผู้ตอบ
ประสบการณ์ความเสียหายหรือไม่และไม่บัญชี
สำหรับความรุนแรงหรือต้นทุนทางการเงินด้วยซ้ำ

ผู้มีส่วนได้เสีย หมายถึง ผู้ถือหุ้นอาจมีประสบการณ์
รุนแรงมากกว่าความเสียหายจากสัตว์กินเนื้อมากกว่า
ช้าง , พันธะเคมี , หรือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม อีกวิธีหนึ่งคือ ปศุสัตว์
อาจจะไม่มีตัวตนค่าที่ไม่ใช่เอกสาร
ความหมายการสูญเสียใด ๆเนื่องจากสัตว์กินเนื้อจะเป็นชิ้นเป็นอัน
เป็นไปได้ว่าจำนวนเล็ก ๆของ
การศึกษาช้างอาจจะเป็นตัวแทนของช่วงเต็มของทัศนคติ
และที่หรือที่คล้ายกันแนวโน้มของสัตว์กินเนื้อ .
ถ้าอย่างไรก็ตาม ความแตกต่างเหล่านี้จะถูกต้อง
เหตุผลอาจจะเพราะเป็นบวกมากขึ้นวัฒนธรรมสัญลักษณ์
ช้าง ( kuriyan 2002 ) เทียบกับสัตว์กินเนื้อ ( ตะวันตก
2001 Dickman 2008 ; ลูอิสวิลเลียมส์&แชลลิส 2011 ) ,
บางทีให้ประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของสัตว์กินเนื้อที่วนเวียนในมนุษย์ ( kruuk

TDI ของเรา 2002 ) ที่นำเสนอไม่มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง
ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหรือระหว่างการพัฒนาและการพัฒนา
ประเภทประเทศ อย่างไรก็ตาม เนื่องจาก TDI ของเราไม่ได้เอาลง
บัญชีความรุนแรงของความเสียหายหรือความถี่ หรืออัตรา
ตลอดเวลา ความแตกต่างอาจจะหลอกลวงโดยปัจจัยเหล่านี้
ความเสียหายวัดที่บัญชีสำหรับเหล่านี้เพิ่มเติมมิติ
จะมีค่ามากสำหรับการสร้างดัชนีความอดทน

ข้อมูลในอนาคต จนกระทั่งเปรียบเทียบพร้อมที่ใช้เปรียบ
การวัดทัศนคติ รวมทั้งต้นทุนและผลประโยชน์ที่จับต้องได้และจับต้องไม่ได้

ชนิดอธิบายความแตกต่างระหว่างกลุ่มและไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่ม และระหว่างผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย

ประเทศพัฒนาและกำลังพัฒนาเป็นปัญหา ความแตกต่างระหว่างกลุ่มสายพันธุ์
มีโอกาสได้รับความโน้มเอียงของมนุษย์ค่าพันธุ์สัตว์
ไม่เท่ากัน ( หมวก et al . 2002 serpell 2004 ;
;ตค 2550 ) และช่วงกว้างของเหตุผลที่สามารถอธิบาย organismal ความซับซ้อนนี้ (
:
โพรนคา ุ et al . 2008 ; ลักษณะความเหมือน
กับมนุษย์และพฤติกรรม : Batt 2009 ; ขนาด , เสน่ห์หายาก : จอห์นสัน
et al . 2010 ; น่าดึงดูดใจ : frynta et al . 2010 ) ความแตกต่างเหล่านี้อาจมีผลกระทบที่สำคัญในการจัดการ

ชนิดทั่วไป andhwcin เฉพาะ
ความหมายความรู้ความแตกต่างของพฤติกรรมมนุษย์ควรแจ้ง
ออกแบบและพัฒนากลยุทธ์และนโยบาย ( อัศวิน
et al . 2010 ) มันมีแนวโน้มว่า บริบทที่เฉพาะเจาะจงชนิดการจัดการ
แนวทางจะต้อง ความสําคัญของความเสียหายความเสียหาย

เป็นปัจจัยสำคัญที่อธิบายทัศนคติทางบวกต่อสัตว์ป่า
; อย่างไรก็ตาม , ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกลุ่มคำถาม
ประเภทและกลุ่มชนิด ให้เท่ากันหรือมากกว่า
ที่สำคัญ ( Figs 3A & B ) ทัศนคติ nonpositive ถูก
นำเสนอโดย 39% ของผู้ที่ไม่มีประสบการณ์
ความเสียหาย การค้นพบนี้สนับสนุนผลลัพธ์ของงานวิจัยที่คล้ายกัน

ความเสียหายอย่างมีนัยสำคัญในการอธิบายทัศนคติต่อสปีชีส์ใน 61% ของสิ่งพิมพ์
( r.k. unpublished data ) พวกเขายังสอดคล้องกับผลการวิจัยอื่น ๆเน้น

ที่สำคัญของปัจจัยที่ nondamage ( นอเติ้นที่ตั้ง et al . 2003 ; skogen
& krange 2003 ; Dickman 2010 ; Shelly et al . 2011 )
ความเสียหายติดต่อกับผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกัน ( เช่น
พาณิชย์เกษตรกร ชุมชน เกษตรกร และชุมชนผู้อยู่อาศัย )
ชนิดและกลุ่ม ( เช่น ได้แก่ สัตว์ที่มีกีบเท้า
, , และช้าง ) ในที่ซับซ้อนและวิธีการที่ไม่คาดคิด
เป็นเปิดเผยโดยรถเข็นวิเคราะห์ ( Figs 4 & 6 ) .
ตัวอย่างเช่นความเสียหายไม่ได้อธิบายทัศนคติของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียทุกกลุ่มที่มีต่อสัตว์
( รูปที่ 4 ) หรือทัศนคติของเกษตรกรหรือชุมชนเกษตรกรในเชิงพาณิชย์

สัตว์ที่มีกีบเท้า , ต่อ , หรือช้าง ( รูปที่ 4 ) ความเสียหาย
แต่สำคัญสำหรับชาวเมืองและย่อยของ
เกษตรกรชุมชน ชาวเมืองที่แสดงความหมายการตอบสนองต่อสัญชาตญาณ

พันธะเคมีไพร , และช้าง ( เช่นทัศนคติทางบวกในกรณีแสดงความน่าจะเป็นต่ำ
ของความเสียหายและ nonpositive ทัศนคติที่
ความน่าจะเป็นของความเสียหายสูง ) ( รูปที่ 4 ) อย่างไรก็ตาม สำหรับการเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนเกษตรกร

บางชนิดสัมพันธ์กับสัตว์กินเนื้อคือ 2008 ผู้ที่มีความน่าจะเป็นสูงของความเสียหาย

แสดงทัศนคติทางบวก ในขณะที่ผู้ที่มีความน่าจะเป็นที่ต่ำ