Perhaps you heard who killed the me

Perhaps you heard who killed the merchant?" asked Aksionov.

Makar Semyonich laughed, and replied: "It must have been him in whose bag the knife was found! If some one else hid the knife there, 'He's not a thief till he's caught,' as the saying is. How could any one put a knife into your bag while it was under your head? It would surely have woke you up."

When Aksionov heard these words, he felt sure this was the man who had killed the merchant. He rose and went away. All that night Aksionov lay awake. He felt terribly unhappy, and all sorts of images rose in his mind. There was the image of his wife as she was when he parted from her to go to the fair. He saw her as if she were present; her face and her eyes rose before him; he heard her speak and laugh. Then he saw his children, quite little, as they: were at that time: one with a little cloak on, another at his mother's breast. And then he remembered himself as he used to be-young and merry. He remembered how he sat playing the guitar in the porch of the inn where he was arrested, and how free from care he had been. He saw, in his mind, the place where he was flogged, the executioner, and the people standing around; the chains, the convicts, all the twenty-six years of his prison life, and his premature old age. The thought of it all made him so wretched that he was ready to kill himself.

"And it's all that villain's doing!" thought Aksionov. And his anger was so great against Makar Semyonich that he longed for vengeance, even if he himself should perish for it. He kept repeating prayers all night, but could get no peace. During the day he did not go near Makar Semyonich, nor even look at him.

A fortnight passed in this way. Aksionov could not sleep at night, and was so miserable that he did not know what to do.

One night as he was walking about the prison he noticed some earth that came rolling out from under one of the shelves on which the prisoners slept. He stopped to see what it was. Suddenly Makar Semyonich crept out from under the shelf, and looked up at Aksionov with frightened face. Aksionov tried to pass without looking at him, but Makar seized his hand and told him that he had dug a hole under the wall, getting rid of the earth by putting it into his high-boots, and emptying it out every day on the road when the prisoners were driven to their work.

"Just you keep quiet, old man, and you shall get out too. If you blab, they'll flog the life out of me, but I will kill you first."

Aksionov trembled with anger as he looked at his enemy. He drew his hand away, saying, "I have no wish to escape, and you have no need to kill me; you killed me long ago! As to telling of you--I may do so or not, as God shall direct."

Next day, when the convicts were led out to work, the convoy soldiers noticed that one or other of the prisoners emptied some earth out of his boots. The prison was searched and the tunnel found. The Governor came and questioned all the prisoners to find out who had dug the hole. They all denied any knowledge of it. Those who knew would not betray Makar Semyonich, knowing he would be flogged almost to death. At last the Governor turned to Aksionov whom he knew to be a just man, and said:

"You are a truthful old man; tell me, before God, who dug the hole?"

Makar Semyonich stood as if he were quite unconcerned, looking at the Governor and not so much as glancing at Aksionov. Aksionov's lips and hands trembled, and for a long time he could not utter a word. He thought, "Why should I screen him who ruined my life? Let him pay for what I have suffered. But if I tell, they will probably flog the life out of him, and maybe I suspect him wrongly. And, after all, what good would it be to me?"

"Well, old man," repeated the Governor, "tell me the truth: who has been digging under the wall?"

Aksionov glanced at Makar Semyonich, and said, "I cannot say, your honour. It is not God's will that I should tell! Do what you like with me; I am your hands."

However much the Governor! tried, Aksionov would say no more, and so the matter had to be left.

That night, when Aksionov was lying on his bed and just beginning to doze, some one came quietly and sat down on his bed. He peered through the darkness and recognised Makar.

"What more do you want of me?" asked Aksionov. "Why have you come here?"

Makar Semyonich was silent. So Aksionov sat up and said, "What do you want? Go away, or I will call the guard!"

Makar Semyonich bent close over Aksionov, and whispered, "Ivan Dmitrich, forgive me!"

"What for?" asked Aksionov.

"It was I who killed the merchant and hid the knife among your things. I meant to kill you too, but I heard a noise outside, so I hid the knife in your bag and escaped out of the window."

Aksionov was silent, and did not know what to say. Makar Semyonich slid off the bed-shelf and knelt upon the ground. "Ivan Dmitrich," said he, "forgive me! For the love of God, forgive me! I will confess

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางทีคุณได้ยินผู้ที่ฆ่าผู้ค้า "คำถามที่ AksionovMakar Semyonich หัวเราะ แล้วตอบว่า: "มันต้องได้เขาพบมีดในถุงที่มี ถ้าบางคนซ่อนมีดมี 'เขาไม่ใช่ขโมยจนเขาจับได้ ว่าเป็น วิธีสามารถใดใส่มีดไว้ในกระเป๋าขณะที่ใต้หัวของคุณ มันจะก็มีตื่นคุณ"เมื่อ Aksionov ได้ยินคำเหล่านี้ เขารู้สึกแน่ใจว่า นี้เป็นคนที่ได้ฆ่าผู้ค้า เขากุหลาบ และหายไปเอง คืนนั้น Aksionov วางตื่นตัว เขารู้สึกเศร้าชะมัด และทุกประเภทของรูปภาพขึ้นในใจของเขา มีภาพของภรรยาของเขาเพราะเมื่อเขาแยกจากเธอไปงาน เขาเห็นเธอว่าเธอมีอยู่ ใบหน้าของเธอและดวงตาของเธอกุหลาบก่อน เขาได้ยินเธอพูดและหัวเราะ จาก นั้นเขาเห็นลูก ค่อนข้างน้อย เป็นพวกเขา: อยู่ในเวลาที่: หนึ่งกับเสื้อคลุมตัวเล็ก ๆ บน อีกที่เต้านมของแม่ แล้ว เขาจำได้เอง ตามที่เขาเคยเป็นหนุ่ม และสุขสันต์ เขาจำได้ว่า เขานั่งเล่นกีต้าร์ในระเบียงของโรงแรมที่เขาถูกจับ และวิธีที่อิสระจากการดูแลที่เขาได้ เขาเห็น ในจิตใจของเขา ซึ่งเขาถูก flogged เพชฌฆาต และคนที่ยืนอยู่รอบ โซ่ รวม ทุกยี่สิบหกปีของชีวิตในคุกของเขา และอายุของเขาคลอดก่อนกำหนด ความคิดของมันทั้งหมดทำให้เขาเศร้าหมองว่า เขาก็พร้อมที่จะฆ่าตัวเอง"และมันเป็นทั้งหมดที่วายร้ายของทำ" คิด Aksionov และความโกรธของเขาดีกับ Semyonich Makar ที่เขาปรารถนาสำหรับการแก้แค้น แม้ว่าตัวเขาเองจะพินาศสำหรับมัน เขาเก็บซ้ำสวดมนต์ทุกคืน แต่ได้รับความสงบไม่มี ในระหว่างวัน เขาก็ไม่เข้าไปใกล้ Makar Semyonich หรือมองดูเขาทุกสองสัปดาห์ที่ผ่านวิธีนี้ Aksionov นอนไม่หลับเวลากลางคืน และความสุขที่เขาไม่รู้จะทำอย่างไรคืนหนึ่งขณะที่เขาเดินเกี่ยวกับคุก เขาสังเกตเห็นบางโลกที่มากลิ้งอยู่ใต้ชั้นวางที่นอนของนักโทษอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาหยุดเพื่อดูสิ่งที่มันเป็น จู่ ๆ Makar Semyonich คืบคลานออกจากใต้ชั้นวาง และดูค่า Aksionov กับหน้ากลัว Aksionov พยายามไม่มองว่าเขา แต่ Makar ยึดมือของเขา และบอกเขาว่า เขาขุดหลุมใต้ผนัง การกำจัดของดิน โดยใส่ลงไปในเขาสูงรองเท้าบูท และล้างออกทุกวันบนท้องถนนเมื่อนักโทษถูกขับไปทำงานได้"เพียงคุณเก็บเงียบ ชายชรา และคุณจะได้รับออกไป ถ้าคุณพูดพล่อย พวกเขาจะ flog ชีวิตจากฉัน แต่ฉันจะฆ่าคุณก่อน"Aksionov trembled ด้วยความโกรธเขามองไปที่ศัตรูของเขา เขาดึงมือของเขา บอกว่า "ไม่มีทางหนีได้ และคุณมีไม่จำเป็นต้องฆ่าฉัน คุณฆ่าฉันนาน เป็นการบอกของคุณอาจทำอย่างไรดังนั้น หรือ ไม่ เป็นพระจะตรงได้ "วันถัดไป เมื่อรวมที่ถูกนำออกไปทำงาน ขบวนทหารสังเกตเห็นว่า หนึ่งหรืออื่น ๆ ของนักโทษล้างโลกบางจากรองเท้าของเขา คุกถูกค้นหา และพบว่าอุโมงค์ ผู้ว่าราชการจังหวัดมา และสอบสวนนักโทษทั้งหมดเพื่อหาที่ขุดหลุมได้ พวกเขาทั้งหมดปฏิเสธความรู้ใด ๆ ของมัน นอกจากนี้ผู้ที่รู้ไม่จะทรยศ Makar Semyonich รู้ว่า เขาจะ flogged เกือบตาย ในที่สุด ผู้ว่าราชการจังหวัดกลายเป็น Aksionov ซึ่งเขารู้ว่าเป็นเพียงคน และกล่าวว่า:"คุณเป็นคนเก่าจริง บอก พระเจ้า ที่ขุดหลุมก่อน"Makar Semyonich ยืนว่าเขาค่อนข้าง unconcerned ท่านผู้ว่า และไม่ดังมากที่ดูที่ Aksionov ริมฝีปากและมือของ Aksionov trembled และเป็นเวลานาน เขาอาจไม่ได้ส่งคำ เขาคิดว่า ทำไมควรฉันจอนิ้วเขาที่เจ๊งชีวิตของฉัน ให้เขาจ่ายสำหรับสิ่งที่ฉันประสบ แต่ถ้าบอก พวกเขาอาจจะ flog ชีวิตจากพระองค์ และบางทีฉันสงสัยว่าเขาผิด และ,, อะไรดีจะให้ฉัน""ดี ชายชรา ซ้ำผู้ว่า, " บอกความจริง: ใครขุดภายใต้ผนัง? "Aksionov glanced ที่ Makar Semyonich และกล่าว ว่า, "ฉันไม่สามารถพูด คุณเกียรติ มันไม่ใช่พระเจ้าที่ฉันควรบอก ทำอย่างกับฉัน ผมมือคุณ"มากอย่างไรก็ตามผู้ว่าการรัฐ พยายาม Aksionov จะบอกว่า ไม่มาก และดังนั้น เรื่องจึงค้างคืนนั้น เมื่อ Aksionov กำลังนอนบนเตียงของเขาและเริ่มต้นเพียงสัปหงก บางมาเงียบ ๆ และนั่งลงบนเตียงของเขา เขา peered ผ่านความมืด และไม่รู้ Makar"What more do you want of me?" asked Aksionov. "Why have you come here?"Makar Semyonich was silent. So Aksionov sat up and said, "What do you want? Go away, or I will call the guard!"Makar Semyonich bent close over Aksionov, and whispered, "Ivan Dmitrich, forgive me!""What for?" asked Aksionov."It was I who killed the merchant and hid the knife among your things. I meant to kill you too, but I heard a noise outside, so I hid the knife in your bag and escaped out of the window."Aksionov was silent, and did not know what to say. Makar Semyonich slid off the bed-shelf and knelt upon the ground. "Ivan Dmitrich," said he, "forgive me! For the love of God, forgive me! I will confess