Charlie Chaplin the violinistThe gr

Charlie Chaplin the violinist
The great screen comedian, who died on Christmas Day, 1977, was an accomplished amateur violinist who composed many of the scores to his films. Ariane Todes looks at the central role the violin played in his life

December 18, 2012

At the height of his success, Charlie Chaplin harboured a fantasy about his violin. In 1920, shortly before the release of The Kid, he told a journalist: ‘I once had a day vision. I saw at my feet in a huddled heap all the trappings and paraphernalia of my screen clothes – that dreadful suit of clothes! – my moustache, the battered derby, the little cane, the broken shoes, the dirty collar and shirt. That day I had resolved never to get into those clothes again – to retire to some Italian lake with my beloved violin, my Shelley and Keats, and live under an assumed name a life purely imaginative and intellectual.’

It’s not surprising that someone who had risen from abject poverty to being the most famous man in the world in less than ten years might long for retreat, but I find the idea that Chaplin dreamt of taking his violin with him very touching. I’ve only recently come under Chaplin’s spell. I’d always disdained him, under the fashionable misconception that he was too sentimental. But then I discovered the whimsy, the childlike imagination, the anarchy, the grace, the humanism and the moral courage. Having consumed as many books, DVDs and live screenings as I could, I’ve become a Chaplin geek. And as I read, I discovered that Chaplin was a committed amateur violinist for much of his life, and that even when that passion abated, he poured the experience into writing string-laden film scores.

We have evidence of Chaplin playing on screen twice, in films that bookend his career. In The Vagabond of 1916, he plays a busker who is not above collecting other performers’ tips and who uses his violin to seduce a gypsy girl. There are a couple of lovely playing gags, involving a fourth finger that can’t stop trilling, and an itchy nose, and Chaplin ably demonstrates that any gag he can do (such as a chase and several falls into a bucket of water), he can also do clutching violin and bow. His playing looks fluid and confident, although his vibrato seems a bit tense, and his air of prim professional superiority, especially when bowing to his audience of one, is delightful.

Chaplin’s other violin performance comes in one of his last and most autobiographical films, Limelight (1952), in which he plays a faded music-hall star. His final performance is as a double act with Buster Keaton (who very nearly upstages him) on the piano, with Keaton trying to keep his music on the stand while Chaplin tries to adjust his own legs to the same length. When he plays, Chaplin’s look of needy ingratiation encapsulates the film’s main theme – the changing relationship between performer and audience over time. The sight of Keaton walking around with a smashed violin underfoot is possibly too painful to be funny (although it’s not as bad as watching Chaplin running around with his head stuck in a double bass in The Pawnshop). Chaplin is miming, but it’s a funny routine, and it’s poignant to see the two twilit masters together. It’s also interesting that (spoiler alert) Chaplin chose his fictional death to happen playing the violin.

Violin and cello are mentioned several times in Chaplin’s 1964 autobiography, a compelling account of the poverty and parental madness in which he was brought up in Victorian London. By the age of 16, he was already a rising talent in the English music halls and would practise his violin from four to six hours a day: ‘Each week I took lessons from the theatre conductor or from someone he recommended. As I played left-handed, my violin was strung left-handed with the bass-bar and sounding post reversed. I had great ambitions to be a concert artist, or, failing that, to use it in a vaudeville act.’

Stan Laurel, of double-act fame, shared lodgings and toured the US with Chaplin as part of Fred Karno’s music hall company in 1910. He backs up Chaplin’s claims, although he makes him sound somewhat pretentious: ‘He carried his violin wherever he could. Had the strings reversed so he could play left-handed, and he would practise for hours. He bought a cello once and used to carry it around with him. At these times he would always dress like a musician, a long fawn-coloured overcoat with green velvet cuffs and collar and a slouch hat.’ There is also a story that as Laurel cooked, which was forbidden in their digs, Chaplin would play the violin to cover the noise.

On his next tour of the US with Karno, in 1913, Chaplin was discovered by Mack Sennett of the Keystone Film Company, and from that point his rise was meteoric. In 1915 he was earning $1,250 a week at Essanay Studios and by 1917 he had signed with First National for $1,200,000, enabling him to build his own studio and allowing him unprecedented artistic freedom. In his autobiography he describes the moment his brother Sydney, who negotiated this deal, broke the news: ‘I had just taken a bath and was wandering about the room with a towel around my loins, playing The Tales of Hoffmann on my violin. “Hum-um, I suppose that’s wonderful.’’’

Through this most active of phases and arguably at the peak of his comedic powers, Chaplin still seems to have been practising regularly. A Mutual press release of 1917 emphasises the star’s commitment to the violin: ‘Every spare moment away from the studio is devoted to this instrument. He does not play from notes excepting in a very few instances. He can run through selections of popular operas by ear and if in the humor, can rattle off the famous Irish jig or some negro selection with the ease of a vaudeville entertainer. Chaplin admits that as a violinist he is no Kubelik or Elman but he hopes, nevertheless, to play in concerts some day before very long.’

Journalist Grace Kingsley was treated to Chaplin’s playing in 1918, writing: ‘He will permit you to sit in his dressing room, and let you do the talking while he affixes the horsehair to make up his moustache. You will notice a violin near at hand, also a cello. And it will be unusual if Charlie does not pick up the fiddle and the bow, and accompany your remarks with an obbligato from the classics, what time he will fix you with a far-away stare and keep you going with monosyllabic responses.’

Chaplin’s passion for playing seems to have gone cold by the time of a 1921 interview with the New York Herald, whom he told: ‘I used to play my violin a great deal up to a couple of years ago, but since then I’ve hardly touched it. I seem to have lost interest in such things.’ It seems that by this point his musical energies had transferred to writing film music.

His interests in composing go back to 1916, when he started a music publishing company, releasing songs such as ‘Oh, that cello’ and ‘There’s always one you can’t forget’. It wasn’t successful, though, and soon closed. From City Lights (1931) onwards, he composed all his scores and went back in later years to write music for the older ones. Chaplin couldn’t read music and described the process of composing as ‘la-laing’ to musical associates, but he was involved in all the creative decisions about timing and scoring. Violinist Louis Kaufman played for several Chaplin soundtracks and in his biography describes Chaplin supervising every detail of the recordings and ‘creating little tunes and perfect themes’. Many of these themes became famous beyond the films, including ‘Smile’ from Modern Times and ‘Eternally’ from Limelight.

As in his films, Chaplin brings an instinctive sense of timing, structure and emotional persuasion to bear in his scores, and some of his most powerful scenes are accompanied by violin themes that fully wring the emotions. The heartbreaking ending of City Lights, for example, and the tumultuous high point of The Kid, when the young Jackie Coogan is taken by the orphanage director, are both accompanied by dramatic string music. It sounds a little like pastiche, perhaps of Elgar or Tchaikovsky, but it never fails to heighten the on-screen passions, with some sophisticated effects. In City Lights, for example, Chaplin sets up a musical motif for his relationship with the blind flower girl throughout the film, a violin tune known as ‘La violetera’ (apparently played by Xavier Cugat) which is given full rein in the final scene.

According to Timothy Brock, a conductor and composer who has reconstructed Chaplin’s scores, Chaplin composed using his violin well into the 1960s, and this can be felt in the writing. Brock explains: ‘The majority of the extended violin solos are written in such a beautifully odd, yet specific, manner. His string writing contains such a unique set of principles that it is obvious he was a composer bent on sound and not technical affability. On paper his writing can be technically unconventional, but to the ear it’s as naturally fluid and as lyrical as any composer. Once the player embraces the sound and meaning of the musical intent, the technical flaws in the writing become less than secondary.’ This unconventionality includes tuning the G string down to F sharp for Modern Times, as Chaplin never used violas. Brock says: ‘Instead of changing the figure, the instrument, or raising the overall key, he tuned his G string a step lower. As restorer I was forced to give this passage to the violas, something Chaplin would never have done.’

Chaplin was literally the most famous man in the world in the period through to the 1930s, with access to any company he chose, and he often chose his own string players. According to Humphrey Burton’s biography of Menuhin, in 1928 Chaplin heard the young prodigy perform and invited him to the studio, declaring the day a holiday for his workers and giving Menuhin, his father and his teacher Louis Persinger a priva

December 18, 2012

At the height of his success, Charlie Chaplin harboured a fantasy about his violin. In 1920, shortly before the release of The Kid, he told a journalist: ‘I once had a day vision. I saw at my feet in a huddled heap all the trappings and paraphernalia of my screen clothes – that dreadful suit of clothes! – my moustache, the battered derby, the little cane, the broken shoes, the dirty collar and shirt. That day I had resolved never to get into those clothes again – to retire to some Italian lake with my beloved violin, my Shelley and Keats, and live under an assumed name a life purely imaginative and intellectual.’

It’s not surprising that someone who had risen from abject poverty to being the most famous man in the world in less than ten years might long for retreat, but I find the idea that Chaplin dreamt of taking his violin with him very touching. I’ve only recently come under Chaplin’s spell. I’d always disdained him, under the fashionable misconception that he was too sentimental. But then I discovered the whimsy, the childlike imagination, the anarchy, the grace, the humanism and the moral courage. Having consumed as many books, DVDs and live screenings as I could, I’ve become a Chaplin geek. And as I read, I discovered that Chaplin was a committed amateur violinist for much of his life, and that even when that passion abated, he poured the experience into writing string-laden film scores.

We have evidence of Chaplin playing on screen twice, in films that bookend his career. In The Vagabond of 1916, he plays a busker who is not above collecting other performers’ tips and who uses his violin to seduce a gypsy girl. There are a couple of lovely playing gags, involving a fourth finger that can’t stop trilling, and an itchy nose, and Chaplin ably demonstrates that any gag he can do (such as a chase and several falls into a bucket of water), he can also do clutching violin and bow. His playing looks fluid and confident, although his vibrato seems a bit tense, and his air of prim professional superiority, especially when bowing to his audience of one, is delightful.

Chaplin’s other violin performance comes in one of his last and most autobiographical films, Limelight (1952), in which he plays a faded music-hall star. His final performance is as a double act with Buster Keaton (who very nearly upstages him) on the piano, with Keaton trying to keep his music on the stand while Chaplin tries to adjust his own legs to the same length. When he plays, Chaplin’s look of needy ingratiation encapsulates the film’s main theme – the changing relationship between performer and audience over time. The sight of Keaton walking around with a smashed violin underfoot is possibly too painful to be funny (although it’s not as bad as watching Chaplin running around with his head stuck in a double bass in The Pawnshop). Chaplin is miming, but it’s a funny routine, and it’s poignant to see the two twilit masters together. It’s also interesting that (spoiler alert) Chaplin chose his fictional death to happen playing the violin.

Violin and cello are mentioned several times in Chaplin’s 1964 autobiography, a compelling account of the poverty and parental madness in which he was brought up in Victorian London. By the age of 16, he was already a rising talent in the English music halls and would practise his violin from four to six hours a day: ‘Each week I took lessons from the theatre conductor or from someone he recommended. As I played left-handed, my violin was strung left-handed with the bass-bar and sounding post reversed. I had great ambitions to be a concert artist, or, failing that, to use it in a vaudeville act.’

Stan Laurel, of double-act fame, shared lodgings and toured the US with Chaplin as part of Fred Karno’s music hall company in 1910. He backs up Chaplin’s claims, although he makes him sound somewhat pretentious: ‘He carried his violin wherever he could. Had the strings reversed so he could play left-handed, and he would practise for hours. He bought a cello once and used to carry it around with him. At these times he would always dress like a musician, a long fawn-coloured overcoat with green velvet cuffs and collar and a slouch hat.’ There is also a story that as Laurel cooked, which was forbidden in their digs, Chaplin would play the violin to cover the noise.

On his next tour of the US with Karno, in 1913, Chaplin was discovered by Mack Sennett of the Keystone Film Company, and from that point his rise was meteoric. In 1915 he was earning $1,250 a week at Essanay Studios and by 1917 he had signed with First National for $1,200,000, enabling him to build his own studio and allowing him unprecedented artistic freedom. In his autobiography he describes the moment his brother Sydney, who negotiated this deal, broke the news: ‘I had just taken a bath and was wandering about the room with a towel around my loins, playing The Tales of Hoffmann on my violin. “Hum-um, I suppose that’s wonderful.’’’

Through this most active of phases and arguably at the peak of his comedic powers, Chaplin still seems to have been practising regularly. A Mutual press release of 1917 emphasises the star’s commitment to the violin: ‘Every spare moment away from the studio is devoted to this instrument. He does not play from notes excepting in a very few instances. He can run through selections of popular operas by ear and if in the humor, can rattle off the famous Irish jig or some negro selection with the ease of a vaudeville entertainer. Chaplin admits that as a violinist he is no Kubelik or Elman but he hopes, nevertheless, to play in concerts some day before very long.’

Journalist Grace Kingsley was treated to Chaplin’s playing in 1918, writing: ‘He will permit you to sit in his dressing room, and let you do the talking while he affixes the horsehair to make up his moustache. You will notice a violin near at hand, also a cello. And it will be unusual if Charlie does not pick up the fiddle and the bow, and accompany your remarks with an obbligato from the classics, what time he will fix you with a far-away stare and keep you going with monosyllabic responses.’

Chaplin’s passion for playing seems to have gone cold by the time of a 1921 interview with the New York Herald, whom he told: ‘I used to play my violin a great deal up to a couple of years ago, but since then I’ve hardly touched it. I seem to have lost interest in such things.’ It seems that by this point his musical energies had transferred to writing film music.

His interests in composing go back to 1916, when he started a music publishing company, releasing songs such as ‘Oh, that cello’ and ‘There’s always one you can’t forget’. It wasn’t successful, though, and soon closed. From City Lights (1931) onwards, he composed all his scores and went back in later years to write music for the older ones. Chaplin couldn’t read music and described the process of composing as ‘la-laing’ to musical associates, but he was involved in all the creative decisions about timing and scoring. Violinist Louis Kaufman played for several Chaplin soundtracks and in his biography describes Chaplin supervising every detail of the recordings and ‘creating little tunes and perfect themes’. Many of these themes became famous beyond the films, including ‘Smile’ from Modern Times and ‘Eternally’ from Limelight.

As in his films, Chaplin brings an instinctive sense of timing, structure and emotional persuasion to bear in his scores, and some of his most powerful scenes are accompanied by violin themes that fully wring the emotions. The heartbreaking ending of City Lights, for example, and the tumultuous high point of The Kid, when the young Jackie Coogan is taken by the orphanage director, are both accompanied by dramatic string music. It sounds a little like pastiche, perhaps of Elgar or Tchaikovsky, but it never fails to heighten the on-screen passions, with some sophisticated effects. In City Lights, for example, Chaplin sets up a musical motif for his relationship with the blind flower girl throughout the film, a violin tune known as ‘La violetera’ (apparently played by Xavier Cugat) which is given full rein in the final scene.

According to Timothy Brock, a conductor and composer who has reconstructed Chaplin’s scores, Chaplin composed using his violin well into the 1960s, and this can be felt in the writing. Brock explains: ‘The majority of the extended violin solos are written in such a beautifully odd, yet specific, manner. His string writing contains such a unique set of principles that it is obvious he was a composer bent on sound and not technical affability. On paper his writing can be technically unconventional, but to the ear it’s as naturally fluid and as lyrical as any composer. Once the player embraces the sound and meaning of the musical intent, the technical flaws in the writing become less than secondary.’ This unconventionality includes tuning the G string down to F sharp for Modern Times, as Chaplin never used violas. Brock says: ‘Instead of changing the figure, the instrument, or raising the overall key, he tuned his G string a step lower. As restorer I was forced to give this passage to the violas, something Chaplin would never have done.’

Chaplin was literally the most famous man in the world in the period through to the 1930s, with access to any company he chose, and he often chose his own string players. According to Humphrey Burton’s biography of Menuhin, in 1928 Chaplin heard the young prodigy perform and invited him to the studio, declaring the day a holiday for his workers and giving Menuhin, his father and his teacher Louis Persinger a priva

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ชาร์ลีแชปลินที่ violinistดาวตลกดีหน้าจอ ที่เสียชีวิตในวันคริสมาสต์ 1977, violinist มือสมัครเล่นที่สำเร็จที่ประกอบด้วยหลายคะแนนให้ภาพยนตร์ของเขาได้ Ariane Todes มองไปที่บทบาทกลางไวโอลินที่เล่นในชีวิตของเขา18 ธันวาคม 2012ที่สูงของความสำเร็จของเขา ชาร์ลีแชปลิน harboured จินตนาการเกี่ยวกับไวโอลินของเขา ในปี 1920 เร็ว ๆ ก่อนที่จะปล่อยของเด็ก เขาบอกนักข่าว: ' เมื่อมีวิสัยทัศน์วัน ผมเห็นที่เท้าของฉันในกอง huddled สุขและมึนของเสื้อผ้าของฉันหน้าจอ – ไพ่ชุด dreadful ของเสื้อผ้าทั้งหมด -ฉัน moustache ดาร์บี้ battered เท้าน้อย รองเท้าขาด คอสกปรก และเสื้อ วันที่ไม่ไปลงในเสื้อผ้าเหล่านั้นอีกครั้ง – แขกกับไวโอลินของฉันรัก เชลลีย์และ Keats ฉันบางเลอิตาลี และอยู่ภายใต้ชื่อปลอมเป็นชีวิตจินตนาการเพียงอย่างเดียว และทางปัญญามาแก้ไข 'มันจะไม่น่าแปลกใจที่คนที่ได้เกิดขึ้นจากความยากจน abject เป็น คนมีชื่อเสียงมากที่สุดในโลกในน้อยกว่าสิบปีอาจยาวสำหรับทรี แต่พบความคิดที่แชปลินฝันของการทำไวโอลินของเขากับเขามากสัมผัส นอกจากนี้ฉันเท่านั้นเพิ่งได้มาภายใต้การสะกดของแชปลิน ฉันมีเสมอดูถูกเขา ภายใต้เข้าใจแฟชั่นที่ว่า เป็นอันอ่อนหวานเกินไป แต่แล้ว ได้พบ whimsy จินตนาการ childlike อนาธิปไตย พระคุณ มนุษยนิยมที่ และกล้าคุณธรรม มีใช้มากหนังสือ ดีวีดีและฉายอยู่เป็นสามารถ ฉันได้เป็น geek แชปลิน และเมื่อผมอ่าน พบว่า แชปลินถูก violinist มือสมัครเล่นที่มุ่งมั่นสำหรับมากของชีวิต และว่า แม้ความรักที่ลดลง เขา poured ประสบการณ์ในการเขียนคะแนนฟิล์มสตริลสามารถเรามีหลักฐานของแชปลินที่เล่นบนหน้าจอสอง ภาพยนตร์ bookend ที่อาชีพของเขา ในวากาบอนด์ที่ของ 1916 เขาเล่น busker ที่ไม่ได้อยู่ข้างบนรวบรวมเคล็ดลับของนักแสดงอื่น ๆ และผู้ใช้ไวโอลินของเขาเพื่อเกลี้ยกล่อมผู้หญิงยิปซี มีคู่ดีเล่น gags เกี่ยวข้องกับนิ้วมือที่สี่ที่ไม่สามารถหยุด trilling และมีคันจมูก และแชปลินสามารถแสดงให้เห็นว่า มีแก๊กเขาทำ (เช่นการไล่ล่าและหลายอยู่ในถังน้ำ) นอกจากนี้เขายังสามารถทำกำไวโอลิน และโบว์ เขาเล่นดู fluid และมั่น ใจ แม้ ว่าการ vibrato ของเขาดูเหมือนว่าบิตตึง เขาอากาศของพริมปมมืออาชีพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโค้งให้ผู้ชมของเขาหนึ่ง เป็นงามสปาอื่น ๆ ไวโอลินประสิทธิภาพมาในภาพยนตร์ของเขาสุดท้าย และสุดอัตชีวประวัติ Limelight (1952), ซึ่งเขาเล่นดาวจางลงมิวสิคฮอลล์ ประสิทธิภาพขั้นสุดท้ายของเขาคือเป็นการกระทำคู่กับคีตันมือปราบ (ที่เขา upstages มากเกือบ) เปียโน กับคีตันที่พยายามที่จะให้เพลงของเขาบนขาตั้งในขณะที่แชปลินพยายามปรับขาของตัวเองเพื่อความยาว เมื่อเขาเล่น สปาลักษณะของ ingratiation ยากจน encapsulates ธีมหลักของฟิล์ม – เปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างนักแสดงและผู้ชมช่วงเวลา สายตาของคีตันที่เดินกับไวโอลินซึ่งได้ถูกทุบ underfoot อาจจะเจ็บปวดเกินไปที่จะตลก (แต่ไม่ใช่ไม่ดีที่ทำงานใกล้กับหัวของเขาติดอยู่ในกีตาร์ใน Pawnshop แชปลินดู) Miming แชปลิน แต่มันเป็นชุดคำสั่งที่ตลก และเป็นประจำเพื่อดูแบบ twilit ทั้งสองเข้าด้วยกัน นอกจากนี้มันยังจะน่าสนใจ (แจ้งเตือนสปอยเลอร์) แชปลินเลือกตายสมมติเกิดเล่นไวโอลิน ไวโอลินและเชลโลกล่าวถึงหลายครั้งในปี 1964 ของแชปลินอัตชีวประวัติ บัญชีที่น่าสนใจของความยากจนและผู้ปกครองบ้าที่ถูกนำขึ้นในลอนดอน โดยอายุ 16 เขามีความสามารถเพิ่มขึ้นในห้องโถงเพลงภาษาอังกฤษแล้ว และจะฝึกฝนไวโอลินของเขาจากสี่ถึงหกชั่วโมงวัน: ' แต่ละสัปดาห์ผมเอาบทเรียน จากนำละคร หรือ จากผู้อื่นที่เขาแนะนำ เป็นผมเล่นมือ ไวโอลินของฉันถูก strung left-handed ด้วยแถบเสียงเบส และเสียงการลงรายการบัญชีการกลับรายการ มีความทะเยอทะยานดีศิลปินคอนเสิร์ต หรือ ล้มเหลว ที่ใช้ในการกระทำ vaudeville 'สแตนลอเรล พระราชบัญญัติคู่ขจร ร่วมเดินทาง และออกเดินทางไปสหรัฐอเมริกา ด้วยแชปลินเป็นส่วนหนึ่งของบริษัท Fred Karno มิวสิคฮอลล์ใน 1910 เขาสำรองค่าสินไหมทดแทนของแชปลิน ถึงแม้ว่าเขาทำให้เขาเสียงค่อนข้างบิดเบือน: ' เขาทำไวโอลินของเขาที่ใดก็ มีสายอักขระกลับเพื่อให้เขาสามารถเล่นมือ และเขาจะฝึกฝนชั่วโมง เขาซื้อเชลโลเป็นครั้งเดียว และใช้พกติดตัวไว้รอบเขา ครั้งนี้ เขาจะมักจะแต่งตัวเช่นเป็นนักดนตรี ชุดเสื้อกันสี fawn ยาวกำมะหยี่สีเขียว cuffs และคอ และหมวก slouch ' นอกจากนี้ยังมีเรื่องราวที่เป็นลอเรล อาหารซึ่งถูกห้ามใน digs ของพวกเขา แชปลินต้องเล่นไวโอลินกลบเสียง ทัวร์ของเขาต่อไปของสหรัฐอเมริกากับ Karno, 2456 แชปลินถูกค้นพบ โดย Mack Sennett ของ บริษัทฟิล์มฉาย และจากจุดนั้น ขึ้นเขาถูกพุ่ง ใน 1915 เขามีรายได้ $1250 ต่อสัปดาห์ที่สตูดิโอ Essanay และ โดย 1917 เขาได้ลงนามกับชาติแรกสำหรับ $1,200,000 เปิดเขาสร้างสตูดิโอของเขาเอง และอนุญาตให้เขาอิสระศิลปะเป็นประวัติการณ์ ในอัตชีวประวัติของเขาเขาอธิบายขณะ น้องซิดนีย์ ผู้เจรจาข้อตกลงนี้ ยากจนข่าว: ' ฉันได้เอาแค่น้ำ และหลงเกี่ยวกับพร้อมผ้าขนหนูรอบ loins ของฉัน เล่นนิทาน Hoffmann ไวโอลินของฉัน "ครวญอุ่ม ฉันคิดว่า ที่เป็นที่ยอดเยี่ยม '''ทางนี้ อยู่มากที่สุด ของระยะ และว่า ที่จุดสูงสุดของอำนาจของเขา comedic แชปลินยังน่าจะ มีการฝึกอย่างสม่ำเสมอ ข่าวประชาสัมพันธ์ซึ่งกันและกันของ 1917 เน้นเสน่ห์ของสตาร์ไวโอลิน: ' ทุกช่วงเวลาที่ว่างจากสตูดิโอจะเกี่ยวเครื่องมือนี้ เขาเล่นจากบันทึกย่อที่ยกในการอินสแตนซ์น้อยมาก เขาสามารถเรียกใช้ผ่านทางเลือกของโอเปร่านิยมหู และถ้าอยู่ในอารมณ์ขัน สามารถสั่นออกฉลุไอริชมีชื่อเสียงหรือตัวเลือกบาง negro กับความง่ายของการเป็นนักร้อง vaudeville แชปลินยอมรับว่า เป็น violinist ที่ คงจะไม่มี Kubelik หรือ Elman แต่เขาหวัง ว่า อย่างไรก็ตาม จะเล่นในคอนเสิร์ตวันก่อนนาน 'นักข่าวเกรซ Kingsley มีถือของแชปลินเล่นใน 1918 เขียน: ' เขาจะอนุญาตให้คุณนั่งในห้องแต่งตัวของเขา และให้ทำการพูดคุยในขณะที่เขา affixes เตี่ยว moustache เขาทำ คุณจะสังไวโอลินใกล้มือ เชลโล และมันจะผิดปกติ ถ้าชาร์ลีไม่รับเทอโรซออีกและโบว์ล พร้อมหมายเหตุกับ obbligato ที่จากคลาสสิค เวลาเขาจะแก้ไขคุณกับจ้องไกล และเก็บคุณไปกับการตอบสนอง monosyllabic 'ของแชปลินหลงเล่นน่าจะ ได้ไปเย็น โดยเวลาสัมภาษณ์ 1921 มีเฮรัลด์นิวยอร์ก ซึ่งเขาบอก: ' เคยเล่นไวโอลินของฉันดีที่สุดจนถึงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่หลังจากนั้น ฉันได้แทบสัมผัสมัน ฉันดูเหมือนจะได้หายไปสนใจในสิ่งต่าง ๆ " ดูเหมือนว่า โดยจุดนี้ พลังงานดนตรีของเขาได้ถูกโอนย้ายไปเขียนเพลงฟิล์มเขาสนใจในการเขียนกลับไปยัง 1916 เมื่อเขาเริ่มเพลงประกาศบริษัท ปล่อยเพลงเช่น 'Oh เชลโลที่' และ 'มีเสมอไม่ลืม' มันไม่ได้ประสบความสำเร็จ แต่ และเร็ว ๆ นี้ปิด จากเมืองไฟ (1931) เป็นต้นไป เขาประกอบด้วยคะแนนทั้งหมดของเขา และก็กลับในปีภายหลังการเขียนเพลงสำหรับคนรุ่นเก่า แชปลินไม่อ่านเพลง และอธิบายกระบวนการของการเขียนเป็น 'ลา-laing' เพื่อสมาคมดนตรี แต่เขามีส่วนร่วมในการตัดสินใจที่สร้างสรรค์ทั้งหมดเกี่ยวกับเวลาและการให้คะแนน Kaufman violinist หลุยส์เล่น soundtracks แชปลินหลาย และในชีวประวัติของเขาอธิบายแชปลินควบคุมทุกรายละเอียดในการบันทึก และการ 'สร้างน้อยเพลงและรูปแบบที่สมบูรณ์แบบ' หลายรูปแบบเหล่านี้กลายเป็นสถานที่นอกเหนือจากฟิล์ม รวมทั้งจากยุคและ "Eternally' จาก Limelight 'ยิ้ม'ในภาพยนตร์ของเขา ความรู้สึกภาวะบอบบางของเวลา โครงสร้าง และการจูงใจทางอารมณ์เพื่อในคะแนนของเขานำของแชปลิน และบางฉากของเขามีประสิทธิภาพมากที่สุดเพิ่มเติมรูปไวโอลินที่ wring เต็มอารมณ์ Heartbreaking จุดสิ้นสุดของไฟเมือง เช่น และจุดสูง tumultuous ของเด็ก เมื่อ Jackie Coogan หนุ่มจะนำ โดยผู้อำนวยการมูลนิธิสงเคราะห์เด็ก มีทั้งมาพร้อมกับเพลงละครสาย มันฟังดูเล็กน้อย pastiche เช่น บางทีของ Elgar Tchaikovsky แต่มันไม่เคยล้มเหลวกับทุก ๆ หลงใหล กับบางทันสมัยลักษณะพิเศษบนหน้าจอ ในเมืองไฟ เช่น แชปลินชุดค่าแปลนดนตรีสำหรับความสัมพันธ์ของเขากับสาวดอกไม้ตาบอดตลอดฟิล์ม ไวโอลินปรับแต่งเป็นที่รู้จักเป็น "La violetera" (เห็นได้ชัดเล่น โดยซังคูกัด Xavier) ซึ่งถูกกำหนดวิธีการควบคุมเต็มรูปแบบในฉากสุดท้ายตามอมทิโมธี ผู้ควบคุมวงและนักประพันธ์ที่มีเชิดคะแนนของแชปลิน แชปลินประกอบด้วยใช้ไวโอลินของเขาเป็น 1960 และนี้สามารถรู้สึกได้ในการเขียน อมอธิบาย: ' เขียนส่วนใหญ่ของ solos ไวโอลินเพิ่มเติมดังกล่าวสวยงามแปลก แต่ เฉพาะ อย่าง เขียนสตริงที่เขาประกอบด้วยชุดดังกล่าวเฉพาะหลักว่า เป็นเขาแต่งตั้งใจอารมณ์เสียง และเทคนิคไม่ชัดเจน กระดาษ เขาเขียนสามารถเทคนิคกระเป๋า แต่หู ก็ เป็นของเหลวตามธรรมชาติ และ เป็นน้อยจอมเวทย์กับนักประพันธ์ เมื่อผู้เล่นนำเสียงและความหมายของเจตนาดนตรี ข้อบกพร่องทางเทคนิคในการเขียนเป็นรองก็ " Unconventionality นี้ไว้ปรับสาย G ลง F ชาร์ปเวลาทันสมัย แชปลินเคยใช้ violas อมกล่าวว่า: "แทนที่จะเปลี่ยนรูป เครื่องมือ หรือเพิ่มคีย์โดยรวม เขาปรับสาย G ของเขาขั้นตอนต่ำกว่า เป็น restorer ฉันถูกบังคับให้พระธรรมตอนนี้ไป violas สิ่งที่แชปลินจะไม่ได้ทำ 'แชปลินอักษรคนมีชื่อเสียงมากที่สุดในโลกในรอบระยะเวลาที่ผ่านไปสิบ ๆ ถึงบริษัท เขาเลือก และเขามักจะเลือกเล่นสายอักขระของตัวเอง ตามประวัติของเบอร์ตันฟรีย์ Menuhin ใน 1928 แชปลินได้ยินเดอะโพรดิจีหนุ่มทำ และเชิญเขาสตูดิโอ ประกาศเป็นวันหยุดวันสำหรับคนงานของเขา และให้ Menuhin บิดาและครูหลุยส์ Persinger เป็น priva

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ชาร์ลีแชปลินนักไวโอลิน
นักแสดงตลกหน้าจอใหญ่ผู้ที่เสียชีวิตในวันคริสต์มาสปี 1977 เป็นนักไวโอลินมือสมัครเล่นที่ประสบความสำเร็จที่ประกอบด้วยหลายคะแนนให้กับภาพยนตร์ของเขา Ariane Todes มีลักษณะที่มีบทบาทสำคัญไวโอลินที่เล่นในชีวิตของเขา18 ธันวาคม 2012 ที่ระดับความสูงของความสำเร็จของเขา Charlie Chaplin เก็บงำจินตนาการเกี่ยวกับไวโอลิน ในปี 1920 ไม่นานก่อนที่การเปิดตัวของเด็กเขาบอกนักข่าว: 'ผมเคยมีวิสัยทัศน์วัน ผมเห็นที่เท้าของฉันในกอง huddled เครื่องประดับและอุปกรณ์ของเสื้อผ้าหน้าจอของฉัน - ที่เหมาะสมกับความน่ากลัวของเสื้อผ้า! - หนวดของฉันดาร์บี้ซึ้งอ้อยเล็ก ๆ น้อย ๆ รองเท้าหักสกปรกและปกเสื้อ วันนั้นผมได้มีมติไม่เคยที่จะได้รับในเสื้อผ้าเหล่านั้นอีกครั้ง - ให้ถอยออกไปบางทะเลสาบอิตาลีที่มีไวโอลินรักของเชลลีย์และคีทส์และมีชีวิตอยู่ภายใต้ชื่อปลอมชีวิตหมดจดจินตนาการและปัญญา '. มันไม่น่าแปลกใจที่คนที่มี เพิ่มขึ้นจากความยากจนต่ำต้อยจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลกในเวลาน้อยกว่าสิบปีอาจจะนานสำหรับการพักผ่อน แต่ผมพบว่าความคิดที่ว่าแชปลินฝันถึงการไวโอลินของเขาสัมผัสกับเขามาก ฉันเพิ่งมาอยู่ภายใต้มนต์สะกดของแชปลิน ฉันเกลียดเขาเสมอภายใต้ความเข้าใจผิดแฟชั่นว่าเขาเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวเกินไป แต่แล้วผมค้นพบอย่างรวดเร็ว, จินตนาการไร้เดียงสาอนาธิปไตยพระคุณ, ความเห็นอกเห็นใจและความกล้าหาญทางจริยธรรม มีการบริโภคเป็นหนังสือหลายเล่มดีวีดีและฉายสดฉันสามารถฉันได้กลายเป็น geek แชปลิน และในขณะที่ผมอ่านผมค้นพบว่าแชปลินเป็นนักไวโอลินมือสมัครเล่นที่มีความมุ่งมั่นมากในชีวิตของเขาและแม้ในขณะที่ความรักที่ลดลงเขาเทประสบการณ์ในการเขียนคะแนนภาพยนตร์สตริงภาระ. เรามีหลักฐานของแชปลินเล่นบนหน้าจอสองครั้ง ในภาพยนตร์ที่ bookend อาชีพของเขา ใน Vagabond ของปี 1916 เขาเล่น Busker ที่ไม่ได้เก็บรวบรวมเคล็ดลับข้างต้นแสดงคนอื่น ๆ และที่ใช้ไวโอลินของเขาที่จะเกลี้ยกล่อมสาวยิปซี มีคู่ของการเล่นมุขตลกที่น่ารักมีความเกี่ยวข้องกับลายนิ้วมือที่สี่ที่ไม่สามารถหยุดคอนและจมูกคันและแชปลินด้วยความสามารถแสดงให้เห็นว่ากฏหมายใด ๆ ที่เขาสามารถทำได้ (เช่นการไล่ล่าและอีกหลายตกอยู่ในถังน้ำ) นอกจากนี้เขายังสามารถทำกำไวโอลินและคันธนู การเล่นของเขามีลักษณะเป็นของเหลวและมีความมั่นใจแม้ว่าสั่นของเขาดูเหมือนว่าบิตเครียดและอากาศของเขาเหนือกว่ามืออาชีพเรียบร้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโค้งคำนับให้กับผู้ชมของเขาคนหนึ่งเป็นที่น่ารื่นรมย์. ประสิทธิภาพไวโอลินอื่น ๆ แชปลินมาในหนึ่งในภาพยนตร์ที่ผ่านมาและอัตชีวประวัติที่สุดของเขา Limelight (1952) ที่เขาเล่นจางดาวฮอลล์เพลง สุดท้ายของการทำงานเป็นคู่ทำกับบัสเตอร์คีตัน (ซึ่งเกือบ upstages เขา) บนเปียโนที่มีคีตันพยายามที่จะให้เพลงของเขาที่ยืนในขณะที่แชปลินพยายามที่จะปรับขาของเขาเองที่จะยาวเท่ากัน เมื่อเขาเล่นดูของแชปลิน Ingratiation ยากจนสุนทรีย์ธีมหลักของภาพยนตร์เรื่องนี้ - ความสัมพันธ์ระหว่างการเปลี่ยนแปลงนักแสดงและผู้ชมในช่วงเวลา สายตาของคีตันเดินไปรอบ ๆ ด้วยไวโอลินทุบพื้นอาจจะเจ็บปวดเกินไปที่จะเป็นตลก (แม้ว่ามันจะไม่ดีเท่าที่ดูแชปลินวิ่งไปรอบ ๆ กับศีรษะของเขาติดอยู่ในดับเบิลเบสใน ธ นานุบาล) แชปลินเป็นล้อเลียน แต่มันเป็นเรื่องตลกประจำและก็เจ็บปวดที่จะเห็นเจ้านายสอง twilit ร่วมกัน นอกจากนี้ยังเป็นที่น่าสนใจที่ (การแจ้งเตือนสปอยเลอร์) แชปลินเลือกที่จะตายสวมของเขาที่จะเกิดขึ้นเล่นไวโอลิน. ไวโอลินและเชลโล่กล่าวถึงหลายครั้งในหนังสืออัตชีวประวัติของแชปลินปี 1964 บัญชีที่น่าสนใจของความยากจนและความบ้าคลั่งของผู้ปกครองในการที่เขาถูกนำขึ้นในวิคตอเรียลอนดอน โดยอายุ 16 เขาก็เป็นความสามารถที่เพิ่มขึ้นในห้องโถงเพลงภาษาอังกฤษและจะปฏิบัติไวโอลินของเขา 4-6 ชั่วโมงต่อวัน: 'แต่ละสัปดาห์ผมเอาบทเรียนจากตัวนำโรงละครหรือจากคนที่เขาแนะนำ ขณะที่ผมเล่นมือซ้ายไวโอลินของฉันถูกหงุดหงิดมือซ้ายกับเบสบาร์และกลับโพสต์ที่ทำให้เกิดเสียง ผมมีความทะเยอทะยานที่ดีในการเป็นศิลปินคอนเสิร์ตหรือความล้มเหลวที่จะใช้ในการกระทำเพลง. สแตนลอเรลของชื่อเสียงกระทำคู่ที่พักที่ใช้ร่วมกันและการท่องเที่ยวในสหรัฐฯที่มีแชปลินเป็นส่วนหนึ่งของ บริษัท ฮอลล์เฟร็ด Karno ใน 1910 เขาสำรองเรียกร้องแชปลินแม้ว่าเขาจะทำให้เขาเสียงค่อนข้างเก๊ก: 'เขาถือไวโอลินของเขาที่ใดก็ตามที่เขาสามารถทำได้ มีสายกลับเพื่อที่เขาจะเล่นมือซ้ายและเขาจะปฏิบัติเป็นเวลาหลายชั่วโมง เขาซื้อไวโอลินครั้งเดียวและใช้ในการดำเนินไปรอบ ๆ กับเขา ช่วงเวลาเหล่านี้เขามักจะแต่งตัวเหมือนนักดนตรี, เสื้อคลุมสีน้ำตาลแกมเหลืองยาวกับเสื้อกำมะหยี่สีเขียวและคอและหมวกหลุบ. นอกจากนี้ยังมีเรื่องที่เป็นลอเรลปรุงสุกซึ่งเป็นสิ่งต้องห้ามในบ้านที่พักของพวกเขาแชปลินจะเล่นไวโอลินให้ครอบคลุมเสียง. ทัวร์ของเขาต่อไปของสหรัฐที่มี Karno ในปี 1913 แชปลินถูกค้นพบโดยแม็ค Sennett ของภาพยนตร์สโตน บริษัท และจากจุดที่เพิ่มขึ้นของเขาเป็นอุตุนิยมวิทยา ในปี 1915 เขาได้รับรายได้ $ 1,250 ต่อสัปดาห์ที่ Essanay สตูดิโอและ 1917 เขาได้เซ็นสัญญากับชาติเป็นครั้งแรกสำหรับ $ 1,200,000 ช่วยให้เขาสร้างสตูดิโอของตัวเองและช่วยให้เขามีอิสระทางศิลปะเป็นประวัติการณ์ ในอัตชีวประวัติของเขาที่เขาอธิบายขณะที่พี่ชายของซิดนีย์ของเขาที่การเจรจาต่อรองข้อตกลงนี้ยากไร้ข่าว: "ผมได้รับเพียงแค่อาบน้ำและหลงเกี่ยวกับห้องที่มีผ้าขนหนูรอบเอวของฉันเล่นนิทานของ Hoffmann ไวโอลินของฉัน "Hum มผมคิดว่านั่นคือสิ่งที่ยอดเยี่ยม. '' ' ผ่านช่องทางนี้งานมากที่สุดของขั้นตอนและเนื้อหาที่จุดสูงสุดของอำนาจที่ตลกขบขันของเขาที่แชปลินยังดูเหมือนว่าจะได้รับการฝึกอย่างสม่ำเสมอ การแถลงข่าวร่วมกัน 1917 เน้นความมุ่งมั่นของดาวเพื่อไวโอลิน: 'ทุกช่วงเวลาว่างออกไปจากสตูดิโอคือทุ่มเทให้กับตราสารนี้ เขาไม่ได้เล่นจากบันทึกยกเว้นในกรณีที่น้อยมาก เขาสามารถวิ่งผ่านการเลือกของโอเปร่าที่นิยมโดยหูและถ้าในอารมณ์ขันที่สามารถสั่นออกจิ๊กไอริชที่มีชื่อเสียงหรือเลือกนิโกรที่มีความสะดวกในการให้ความบันเทิงเพลง แชปลินยอมรับว่าเป็นนักไวโอลินที่เขาไม่Kubelíkหรือ Elman แต่เขาหวัง แต่จะเล่นในคอนเสิร์ตวันก่อนนานมาก. นักข่าวเกรซคิงสลีย์ได้รับการรักษาที่จะเล่นแชปลินในปี 1918 เขียน: 'เขาจะอนุญาตให้คุณนั่งอยู่ใน ห้องแต่งตัวของเขาและช่วยให้คุณทำพูดในขณะที่เขาติดตราผมม้าที่จะทำให้หนวดของเขา คุณจะสังเกตเห็นไวโอลินที่อยู่ใกล้ที่มือยังเชลโล่ และมันจะเป็นเรื่องผิดปกติถ้าชาร์ลีไม่ได้รับไวโอลินและคันธนูและมาพร้อมกับคำพูดของคุณด้วยจำต้องจากคลาสสิกในสิ่งที่เวลาที่เขาจะแก้ไขให้คุณมีการจ้องมองไกลออกไปและให้คุณไปกับการตอบสนองคำเดียว. ของแชปลิน ความหลงใหลในการเล่นดูเหมือนว่าจะได้ไปเย็นตามเวลาของการสัมภาษณ์ 1921 กับนิวยอร์กเฮรัลด์ซึ่งเขาบอกว่าฉันใช้ในการเล่นไวโอลินของฉันการจัดการที่ดีขึ้นไปสองสามปีที่ผ่านมา แต่หลังจากนั้นผมแทบจะไม่ สัมผัสมัน ฉันดูเหมือนจะมีความสนใจในสิ่งที่หายไปดังกล่าว. ดูเหมือนว่าจุดนี้พลังดนตรีของเขาได้โอนการเขียนเพลงภาพยนตร์. ความสนใจของเขาในการแต่งกลับไปปี 1916 เมื่อเขาเริ่มต้น บริษัท สำนักพิมพ์เพลงปล่อยเพลงเช่น 'โอ้เชลโล่ที่' และ 'มีเสมอหนึ่งที่คุณสามารถ 't ลืม' มันไม่ได้ประสบความสำเร็จแม้ว่าและปิดเร็ว ๆ นี้ จากแสงไฟของเมือง (1931) เป็นต้นไปเขาใจเย็นคะแนนทั้งหมดของเขาและเดินกลับไปในปีต่อมาในการเขียนเพลงให้กับคนเก่า แชปลินไม่สามารถอ่านเพลงและอธิบายขั้นตอนของการเขียนเป็น 'la-แลง' เพื่อร่วมงานดนตรี แต่เขาก็มีส่วนร่วมในทุกการตัดสินใจที่มีความคิดสร้างสรรค์เกี่ยวกับระยะเวลาและการให้คะแนน หลุยส์ลิตรไวโอลินเล่นเพลงหลายแชปลินและประวัติของเขาอธิบายแชปลินดูแลรายละเอียดของการบันทึกทุกและ 'การสร้างเพลงเล็ก ๆ น้อย ๆ และรูปแบบที่สมบูรณ์แบบ' หลายรูปแบบเหล่านี้เป็นที่มีชื่อเสียงเกินภาพยนตร์รวมทั้ง 'รอยยิ้ม' จากโมเดิร์นไทม์สและ 'ตลอดชีวิตจากไฟแก็ซ. เช่นเดียวกับในภาพยนตร์ของเขา, แชปลินนำความรู้สึกสัญชาตญาณของจังหวะเวลาโครงสร้างและการโน้มน้าวใจทางอารมณ์ที่จะแบกในคะแนนของเขาและบางส่วนของ ฉากที่ทรงพลังที่สุดของเขาจะมาพร้อมกับรูปแบบไวโอลินอย่างเต็มที่บีบอารมณ์ ตอนจบที่อกหักของแสงไฟของเมืองเช่นและจุดสูงป่วนของเด็กเมื่อหนุ่มแจ็กกี้คูแกนถูกนำโดยผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่มีทั้งที่มาพร้อมกับเพลงสตริงอย่างมาก มันเสียงเหมือน pastiche เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเอลก้าอาจจะเป็นหรือไชคอฟสกี แต่ก็ไม่เคยล้มเหลวเพื่อเพิ่มระดับความสนใจบนหน้าจอที่มีความซับซ้อนที่มีผลกระทบบางส่วน ในแสงไฟของเมืองเช่นแชปลินตั้งค่ามาตรฐานดนตรีสำหรับความสัมพันธ์ของเขากับสาวดอกไม้ตาบอดตลอดฟิล์ม, ปรับแต่งไวโอลินที่เรียกว่า 'La Violetera' (รับบทโดยซาเวียร์เห็นได้ชัด Cugat) ซึ่งจะได้รับบังเหียนเต็มรูปแบบในฉากสุดท้าย . ตามที่ทิโมธีบร็อค, ตัวนำและนักแต่งเพลงที่มีการสร้างขึ้นใหม่คะแนนแชปลินแชปลินใช้ประกอบด้วยไวโอลินของเขาเป็นอย่างดีในปี 1960 และนี้สามารถรู้สึกได้ในการเขียน บร็อคอธิบาย: 'ส่วนใหญ่ของโซโลไวโอลินขยายจะเขียนในลักษณะที่แปลกสวยงาม แต่เฉพาะลักษณะ การเขียนของเขามีสตริงดังกล่าวเป็นชุดที่ไม่ซ้ำกันในหลักการที่จะเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นนักแต่งเพลงใจรักเสียงและเทคนิคไม่สุภาพ บนกระดาษเขียนของเขาอาจจะไม่เป็นทางการในทางเทคนิค แต่หูก็เป็นธรรมชาติที่เป็นของเหลวและพรั่งพรูออกมาเป็นนักแต่งเพลงใด ๆ เมื่อผู้เล่นโอบกอดกันเสียงและความหมายของความตั้งใจดนตรีข้อบกพร่องทางเทคนิคในการเขียนกลายเป็นน้อยกว่ารอง. unconventionality ซึ่งรวมถึงการปรับจีสตริงลงไป F ที่คมชัดสำหรับสมัยใหม่เช่น violas ไม่เคยใช้แชปลิน บร็อคกล่าวว่า: 'แทนการเปลี่ยนรูปตราสารหรือเพิ่มที่สำคัญโดยรวมเขาปรับจีสตริงของเขาขั้นตอนที่ต่ำกว่า ในฐานะที่เดิมผมถูกบังคับให้ทางนี้เพื่อ violas สิ่งที่แชปลินจะไม่ได้กระทำ. แชปลินเป็นอย่างแท้จริงคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลกในช่วงที่ผ่านช่วงทศวรรษที่ 1930 ที่มีการเข้าถึงให้กับ บริษัท ที่เขาเลือกใด ๆ และบ่อยครั้งที่เขา เลือกผู้เล่นสตริงของเขาเอง ตามประวัติฮัมฟรีย์เบอร์ตันของ Menuhin, ในปี 1928 แชปลินได้ยินอัจฉริยะหนุ่มดำเนินการและเชิญเขาไปที่สตูดิโอประกาศวันหยุดสำหรับคนงานของเขาและให้ Menuhin พ่อและครูของเขาหลุยส์ Persinger Priva ของเขา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ชาร์ลี แชปลินนักไวโอลิน

ตลกหน้าจอใหญ่ที่ตายในวันคริสต์มาส ปี 2520 เป็นนักไวโอลินสมัครเล่นที่ประกอบได้หลายคะแนนภาพยนตร์ของเขา อารีน todes มองบทบาทศูนย์กลางไวโอลินเล่นในชีวิต

18 ธันวาคม 2012

ที่ความสูงของความสำเร็จของเขา ชาร์ลี แชปลินเก็บงำจินตนาการเกี่ยวกับไวโอลินของเขา ในปี 1920 ก่อนที่จะปล่อยเด็กเขาบอกนักข่าว : ผมเคยมีวันวิสัยทัศน์ ผมเห็นที่เท้าของฉันใน huddled กองทั้งหมดเครื่องประดับและของใช้และเสื้อผ้าของหน้าจอที่น่าสะพรึงกลัวชุดผ้า - หนวดของฉัน ซึ้งดาร์บี้ เท้าเล็ก ๆน้อย ๆ , รองเท้าหัก , ปลอกคอสกปรกและเสื้อ วันที่ผมได้เคยเข้าไปเสื้อผ้าเหล่านั้นอีกครั้งและออกไปทานอาหารอิตาเลี่ยนทะเลสาบกับไวโอลินสุดที่รักของฉันเชลลีย์และคีทส์ และอยู่ภายใต้ชื่อปลอมชีวิตหมดจดจินตนาการและปัญญา '

มันไม่น่าแปลกใจที่ใครบางคนขึ้นมาจากความยากจนอย่างเป็นมนุษย์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลกในน้อยกว่าสิบปีอาจจะนานสำหรับถอย แต่ผมพบว่า ร้อยฝันเอาไวโอลินของเขา เขาประทับใจมาก ผมเพิ่งมาภายใต้ แชปลินก็สะกดฉันมักจะเกลียดชังเขา ภายใต้ความเข้าใจผิดที่ทันสมัย ซึ่งเขาก็อ่อนไหวเกินไป แต่แล้วฉันก็ค้นพบอย่างรวดเร็ว , เด็กจินตนาการ , อนาธิปไตย , เกรซ , มนุษยนิยมและความกล้าทางจริยธรรม มีการบริโภคเป็นหนังสือหลายเล่ม ดีวีดี และฉายอยู่เท่าที่ฉันสามารถ ฉันกลายเป็น แชปลิน geek และที่ผมอ่านผมค้นพบว่า Chaplin มุ่งมั่นนักไวโอลินสมัครเล่นสำหรับชีวิตของเขา และแม้เมื่อกิเลสลดลง เขาเทประสบการณ์ในการเขียนข้อความที่รับภาระฟิล์มคะแนน

เราก็มีหลักฐานของแชปลินเล่นบนหน้าจอสองครั้งในภาพยนตร์ที่ bookend อาชีพของเขา ในการพเนจรของ 1916เขาเล่นเคยเล่นข้างถนน ที่ไม่เก็บเคล็ดลับข้างต้นและนักแสดงอื่น ๆที่ใช้ไวโอลินของเขาหลอกล่อยิปซีสาว มีคู่ของน่ารักเล่นมุขที่เกี่ยวข้องกับนิ้วที่สี่ที่ไม่สามารถหยุดเสียง และคันจมูก และสามารถแสดงให้เห็นถึง ร้อยที่ปิดปากเขาสามารถทำได้ ( เช่น ไล่ และ หลาย อยู่ในถังน้ำ ) เขายังสามารถทำกำ ไวโอลิน และธนูการเล่นของเขามีลักษณะเหลวและมั่นใจ แม้ว่าลูกคอของเขาดูเครียดนิดหน่อย และอากาศที่เหนือกว่ามืออาชีพ Prim , โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อก้มหัวให้ผู้ชมของหนึ่ง เป็นที่น่ายินดี

แชปลินเป็นอีกการแสดงหนึ่งในไวโอลินมาล่าสุดของเขาและส่วนใหญ่อัตชีวประวัติฟิล์ม แฉ ( 1952 ) ที่เขาเล่นเป็นจาง ๆ ห้องดนตรีดาราการแสดงครั้งสุดท้ายของเขาคือเป็นพระราชบัญญัติคู่กับบัสเตอร์ คีตัน ( ที่เกือบจะ upstages เขา ) บนเปียโน กับ คีตัน พยายามที่จะทำให้ดนตรีของเขา ที่ยืนในขณะที่ Chaplin พยายามปรับขาของตัวเองที่ความยาวเดียวกัน เมื่อเขาเล่น แชปลินดูขัดสน ingratiation ห่อหุ้มภาพยนตร์ธีมหลักและการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างนักแสดงและผู้ชมตลอดเวลาสายตาของคีตันเดินไปรอบๆพร้อมกับทุบไวโอลินบนพื้นอาจจะเจ็บปวดเกินไปที่จะตลก ( แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เห็น แชปลินวิ่งไปรอบๆหัวของเขาติดอยู่ในเบสคู่ในร้าน ) แชปลินเป็นล้อเลียน แต่มันเป็นรูทีนตลก มันฉุนเห็นสอง twilit โทด้วยกันมันก็น่าสนใจ ( สปอยเลอร์ ) แชปลินเลือกความตายของเขาสวมขึ้นเล่นไวโอลิน

ไวโอลินที่กล่าวถึงหลายครั้งใน Chaplin เป็น 1964 อัตชีวประวัติบัญชีที่น่าสนใจของความยากจนและผู้ปกครองบ้าที่เขาถูกนำขึ้นในวิคตอเรียลอนดอน โดยอายุ 16เขาได้เพิ่มขึ้นความสามารถในโถงดนตรีและฝึกไวโอลินของเขาจากสี่ถึงหกชั่วโมงต่อวัน : ' ในแต่ละสัปดาห์ผมได้บทเรียนจากละคร คอนดักเตอร์ หรือ จากคนที่เขาแนะนำมา ผมเล่นมือซ้าย ไวโอลินของฉันถูกแขวนมือซ้ายกับเบสบาร์และมีเสียงโพสต์กลับ ผมมีความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ที่จะเป็นคอนเสิร์ตที่ศิลปิน หรือความล้มเหลวนั้น

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.