- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Many attempts to restore tropical f
Many attempts to restore tropical forests at deforested lands have failed, mostly because the traits of
planted species were inappropriate without information on their regeneration. Thus, a new approach
for determining the ability of tree species to reestablish in degraded forest land is necessary for restoration
practices. We investigated plant functional traits and the factors affecting restoration success in forest
communities that had been restored both by natural regeneration and enrichment plantations, in
abandoned shifting-cultivation areas within the tropical montane forests of Suthep-Pui National Park
Chiang Mai, northern Thailand. Five 1-ha permanent plots (100 m 100 m) were established in three different
forest management areas: primary forest, secondary forest, and enrichment plantations. The species
composition of canopy trees, regenerated seedlings, and saplings were analyzed to determine tree
functional traits and the factors governing forest composition, such as the physical environment and
recruitment limitation. We found that trees within primary forest tended to have relatively heavier wood
and larger seeds than secondary forest species. The dominance of certain species in primary forests was
significantly correlated with wood density and seed size, although the correlations in secondary forests
and enriched plantations varied among stands. The seedlings of the species with high leaf toughness,
large leaf mass area, and wood density tended to be more sensitive to environmental conditions. Species
with larger seeds tended to have a more limited recruitment, suggesting that enrichment plantations
were more suitable for the establishment of these species. Our results suggest that the restoration of primary
forest by natural regeneration is difficult because it is prevented by both environmental conditions
and recruitment limitation. The contribution of these factors was species-dependent, which could be
partly predicted by their functional traits.
1. Introduction
Forest restoration, defined as the process of assisting the recovery
of a forest ecosystem that has been degraded, damaged, or destroyed,
is an intentional activity that initiates or accelerates the
recovery of a forest ecosystem with respect to its health, integrity,
and sustainability (Mansourian, 2005). In the restoration of abandoned
land, natural succession processes should be effectively utilized,
although the information required is not always adequate
(Donahue and Lee, 2008).
Restoration following secondary succession is sometimes prohibited
by environmental conditions and/or recruitment limitation
(Cordeiro and Howe, 2001; Bohnke et al., 2012). Species assemblies
at such sites may depend on both biotic interactions and environmental
filtering acting over ecological timescales (Verdu and Valiente-
Banuet, 2011). Some degraded lands have environmental
conditions that prevent certain species from establishing (Hüttl
and Schneider, 1998). The physical environment imposes ecological
constraints that create an ‘‘ecological filter’’ such that species
with similar ecological requirements are found in similar environments,
a pattern referred to as spatial niche clustering (Carlson
et al., 2010; Myers and Harms, 2011). Recruitment limitation relates
to the dispersal ability of the species (Nathan et al., 2008).
Generally, seed and seedling abundance is high in the vicinity of
maternal trees (Takeuchi and Nakashizuka, 2007)and planting
trees facilitates the restoration process (Moral et al., 2007), particularly
when recruitment is limited.
Plant functional traits are often used as proxies to determine
whether species have different ecological strategies for reproduction
and resource capture (Cornelissen et al., 2003; McGill et al.,
2006). Approaches based on functional traits have been used to
demonstrate the importance of environmental filtering in the
structure of diverse ecological communities (Webb et al., 2010;
Paine et al., 2011). Thus, information regarding functional traits
could be utilized in restoration practices. The functional traits of
species present in a recovering community will provide information
regarding the factors likely to prevent effective restoration.
Some traits may relate to particular environmental constraints
and/or dispersal ability, and thus recruitment limitation.
Restoration is critically important for tropical montane forest
because many studies have reported the deterioration of tropical
montane forests due to human activity (e.g., Chazdon, 2003; Hitimana
et al., 2004; Cayuela et al., 2006; Fukushima et al., 2008).
In human-dominated agricultural landscapes of tropical highland
regions throughout the world, much of the original forest cover
has been converted into cropland and pastures, including shifting
cultivation (Mertz, 2009), resulting in mosaics of agricultural land
interspersed with primary and secondary forests (Mottet et al.,
2006; Calvo-Iglesias et al., 2009). The restoration of abandoned
areas is now urgently required to ensure biodiversity conservation
in the vicinity of such fragmented protected areas.
Tree plantation in tropical montane areas can fulfill both conservation
and production objectives as part of a restoration strategy
(Guariguata, 2005). Tropical montane forest succession
following abandonment can provide important clues to the selection
of suitable species to be planted for a given level of site degradation
(Holl et al., 2000). Some mismatches between species and
environmental conditions have been reported (Benayas, 2005),
and thus the selection of which species to plant must be made
carefully, considering both environmental conditions and the possibility
for natural recruitment (Holl et al., 2000).
In northern Thailand, most of the mountainous areas, constituting
the country’s most important watersheds, were originally covered
by lower tropical montane forest (Bunyavejchewin et al.,
2011). However, shifting cultivation by local and hill-tribe people
has resulted in severe fragmentation of primary forest (Barnaud
et al., 2008; Fukushima et al., 2008), and large areas of degraded
forestland require urgent restoration. In areas allocated for economic
forestry, conventional reforestation with monoculture plantations
(mostly pines) prevails. The Royal Forest Department
changed its reforestation policy in 1993, and initiated a nationwide
project to replant native forest tree species on 8273 km2 of degraded
forest land (Elliott et al., 2003). The project aimed to plant
a wide range of native forest tree species to restore the original forest,
although their ecological traits and the prevailing environmental
conditions were not carefully considered (Elliott et al., 2003).
A new approach to conserve biodiversity has subsequently become
the top priority in restoration management. The Forest Restoration
Research Unit (FORRU) has proposed the Framework
Species Method, which involves the planting of a moderate number
of key tree species selected to accelerate biodiversity recovery,
enhance natural regeneration, and create a self-sustaining forest
ecosystem. The method has been successfully modified to restore
seasonal tropical forests to deforested sites in northern Thailand’s
conservation areas (FORRU, 2006). For example, 37 framework species
have been planted in a seasonal forest in a degraded upper watershed
in Doi Suthep-Pui National Park in northern Thailand (the
same protected area used in the present research), resulting in nine
species that were ranked as excellent and 15 species that qualified
as acceptable as framework species (Elliott et al., 2003). Several
other proposals have been suggested for forest restoration
practices in Thailand. One recommendation is to consider plant
phenology in the selection of species used in restoration (Kuaraksa
et al., 2012). Others have recommended secondary natural succession
in abandoned swidden cultivation areas (Fukushima et al.,
2008), or direct seeding in high and low land regions where agriculture
has been abandoned (Woods and Elliott, 2004; Tunjai and
Elliott, 2012). However, few evaluations have been made of species
functional traits and the factors affecting the restoration process.
Our study investigated forest communities that had been restored
both by natural regeneration and enrichment plantation,
considering plant functional traits and the factors affecting restoration
success after the abandonment of shifting cultivation in tropical
montane forests. Specifically, we intended to answer the
following questions. First, after agricultural abandonment, to what
extent can we expect natural regeneration to occur in the forest
restoration process? Second, can the functional traits of species
be used to predict the regeneration success of each species in
deforested sites? Third, do functional traits provide useful information
that can be used to improve forest restoration management?
planted species were inappropriate without information on their regeneration. Thus, a new approach
for determining the ability of tree species to reestablish in degraded forest land is necessary for restoration
practices. We investigated plant functional traits and the factors affecting restoration success in forest
communities that had been restored both by natural regeneration and enrichment plantations, in
abandoned shifting-cultivation areas within the tropical montane forests of Suthep-Pui National Park
Chiang Mai, northern Thailand. Five 1-ha permanent plots (100 m 100 m) were established in three different
forest management areas: primary forest, secondary forest, and enrichment plantations. The species
composition of canopy trees, regenerated seedlings, and saplings were analyzed to determine tree
functional traits and the factors governing forest composition, such as the physical environment and
recruitment limitation. We found that trees within primary forest tended to have relatively heavier wood
and larger seeds than secondary forest species. The dominance of certain species in primary forests was
significantly correlated with wood density and seed size, although the correlations in secondary forests
and enriched plantations varied among stands. The seedlings of the species with high leaf toughness,
large leaf mass area, and wood density tended to be more sensitive to environmental conditions. Species
with larger seeds tended to have a more limited recruitment, suggesting that enrichment plantations
were more suitable for the establishment of these species. Our results suggest that the restoration of primary
forest by natural regeneration is difficult because it is prevented by both environmental conditions
and recruitment limitation. The contribution of these factors was species-dependent, which could be
partly predicted by their functional traits.
1. Introduction
Forest restoration, defined as the process of assisting the recovery
of a forest ecosystem that has been degraded, damaged, or destroyed,
is an intentional activity that initiates or accelerates the
recovery of a forest ecosystem with respect to its health, integrity,
and sustainability (Mansourian, 2005). In the restoration of abandoned
land, natural succession processes should be effectively utilized,
although the information required is not always adequate
(Donahue and Lee, 2008).
Restoration following secondary succession is sometimes prohibited
by environmental conditions and/or recruitment limitation
(Cordeiro and Howe, 2001; Bohnke et al., 2012). Species assemblies
at such sites may depend on both biotic interactions and environmental
filtering acting over ecological timescales (Verdu and Valiente-
Banuet, 2011). Some degraded lands have environmental
conditions that prevent certain species from establishing (Hüttl
and Schneider, 1998). The physical environment imposes ecological
constraints that create an ‘‘ecological filter’’ such that species
with similar ecological requirements are found in similar environments,
a pattern referred to as spatial niche clustering (Carlson
et al., 2010; Myers and Harms, 2011). Recruitment limitation relates
to the dispersal ability of the species (Nathan et al., 2008).
Generally, seed and seedling abundance is high in the vicinity of
maternal trees (Takeuchi and Nakashizuka, 2007)and planting
trees facilitates the restoration process (Moral et al., 2007), particularly
when recruitment is limited.
Plant functional traits are often used as proxies to determine
whether species have different ecological strategies for reproduction
and resource capture (Cornelissen et al., 2003; McGill et al.,
2006). Approaches based on functional traits have been used to
demonstrate the importance of environmental filtering in the
structure of diverse ecological communities (Webb et al., 2010;
Paine et al., 2011). Thus, information regarding functional traits
could be utilized in restoration practices. The functional traits of
species present in a recovering community will provide information
regarding the factors likely to prevent effective restoration.
Some traits may relate to particular environmental constraints
and/or dispersal ability, and thus recruitment limitation.
Restoration is critically important for tropical montane forest
because many studies have reported the deterioration of tropical
montane forests due to human activity (e.g., Chazdon, 2003; Hitimana
et al., 2004; Cayuela et al., 2006; Fukushima et al., 2008).
In human-dominated agricultural landscapes of tropical highland
regions throughout the world, much of the original forest cover
has been converted into cropland and pastures, including shifting
cultivation (Mertz, 2009), resulting in mosaics of agricultural land
interspersed with primary and secondary forests (Mottet et al.,
2006; Calvo-Iglesias et al., 2009). The restoration of abandoned
areas is now urgently required to ensure biodiversity conservation
in the vicinity of such fragmented protected areas.
Tree plantation in tropical montane areas can fulfill both conservation
and production objectives as part of a restoration strategy
(Guariguata, 2005). Tropical montane forest succession
following abandonment can provide important clues to the selection
of suitable species to be planted for a given level of site degradation
(Holl et al., 2000). Some mismatches between species and
environmental conditions have been reported (Benayas, 2005),
and thus the selection of which species to plant must be made
carefully, considering both environmental conditions and the possibility
for natural recruitment (Holl et al., 2000).
In northern Thailand, most of the mountainous areas, constituting
the country’s most important watersheds, were originally covered
by lower tropical montane forest (Bunyavejchewin et al.,
2011). However, shifting cultivation by local and hill-tribe people
has resulted in severe fragmentation of primary forest (Barnaud
et al., 2008; Fukushima et al., 2008), and large areas of degraded
forestland require urgent restoration. In areas allocated for economic
forestry, conventional reforestation with monoculture plantations
(mostly pines) prevails. The Royal Forest Department
changed its reforestation policy in 1993, and initiated a nationwide
project to replant native forest tree species on 8273 km2 of degraded
forest land (Elliott et al., 2003). The project aimed to plant
a wide range of native forest tree species to restore the original forest,
although their ecological traits and the prevailing environmental
conditions were not carefully considered (Elliott et al., 2003).
A new approach to conserve biodiversity has subsequently become
the top priority in restoration management. The Forest Restoration
Research Unit (FORRU) has proposed the Framework
Species Method, which involves the planting of a moderate number
of key tree species selected to accelerate biodiversity recovery,
enhance natural regeneration, and create a self-sustaining forest
ecosystem. The method has been successfully modified to restore
seasonal tropical forests to deforested sites in northern Thailand’s
conservation areas (FORRU, 2006). For example, 37 framework species
have been planted in a seasonal forest in a degraded upper watershed
in Doi Suthep-Pui National Park in northern Thailand (the
same protected area used in the present research), resulting in nine
species that were ranked as excellent and 15 species that qualified
as acceptable as framework species (Elliott et al., 2003). Several
other proposals have been suggested for forest restoration
practices in Thailand. One recommendation is to consider plant
phenology in the selection of species used in restoration (Kuaraksa
et al., 2012). Others have recommended secondary natural succession
in abandoned swidden cultivation areas (Fukushima et al.,
2008), or direct seeding in high and low land regions where agriculture
has been abandoned (Woods and Elliott, 2004; Tunjai and
Elliott, 2012). However, few evaluations have been made of species
functional traits and the factors affecting the restoration process.
Our study investigated forest communities that had been restored
both by natural regeneration and enrichment plantation,
considering plant functional traits and the factors affecting restoration
success after the abandonment of shifting cultivation in tropical
montane forests. Specifically, we intended to answer the
following questions. First, after agricultural abandonment, to what
extent can we expect natural regeneration to occur in the forest
restoration process? Second, can the functional traits of species
be used to predict the regeneration success of each species in
deforested sites? Third, do functional traits provide useful information
that can be used to improve forest restoration management?
0/5000
Many attempts to restore tropical forests at deforested lands have failed, mostly because the traits ofplanted species were inappropriate without information on their regeneration. Thus, a new approachfor determining the ability of tree species to reestablish in degraded forest land is necessary for restorationpractices. We investigated plant functional traits and the factors affecting restoration success in forestcommunities that had been restored both by natural regeneration and enrichment plantations, inabandoned shifting-cultivation areas within the tropical montane forests of Suthep-Pui National ParkChiang Mai, northern Thailand. Five 1-ha permanent plots (100 m 100 m) were established in three differentforest management areas: primary forest, secondary forest, and enrichment plantations. The speciescomposition of canopy trees, regenerated seedlings, and saplings were analyzed to determine treefunctional traits and the factors governing forest composition, such as the physical environment andrecruitment limitation. We found that trees within primary forest tended to have relatively heavier woodand larger seeds than secondary forest species. The dominance of certain species in primary forests wassignificantly correlated with wood density and seed size, although the correlations in secondary forestsand enriched plantations varied among stands. The seedlings of the species with high leaf toughness,large leaf mass area, and wood density tended to be more sensitive to environmental conditions. Specieswith larger seeds tended to have a more limited recruitment, suggesting that enrichment plantationswere more suitable for the establishment of these species. Our results suggest that the restoration of primaryforest by natural regeneration is difficult because it is prevented by both environmental conditionsand recruitment limitation. The contribution of these factors was species-dependent, which could bepartly predicted by their functional traits.1. IntroductionForest restoration, defined as the process of assisting the recoveryof a forest ecosystem that has been degraded, damaged, or destroyed,is an intentional activity that initiates or accelerates therecovery of a forest ecosystem with respect to its health, integrity,and sustainability (Mansourian, 2005). In the restoration of abandonedland, natural succession processes should be effectively utilized,although the information required is not always adequate(Donahue and Lee, 2008).Restoration following secondary succession is sometimes prohibitedby environmental conditions and/or recruitment limitation(Cordeiro and Howe, 2001; Bohnke et al., 2012). Species assembliesat such sites may depend on both biotic interactions and environmentalfiltering acting over ecological timescales (Verdu and Valiente-Banuet, 2011). Some degraded lands have environmentalconditions that prevent certain species from establishing (Hüttland Schneider, 1998). The physical environment imposes ecologicalconstraints that create an ‘‘ecological filter’’ such that specieswith similar ecological requirements are found in similar environments,a pattern referred to as spatial niche clustering (Carlsonet al., 2010; Myers and Harms, 2011). Recruitment limitation relatesto the dispersal ability of the species (Nathan et al., 2008).Generally, seed and seedling abundance is high in the vicinity ofmaternal trees (Takeuchi and Nakashizuka, 2007)and plantingtrees facilitates the restoration process (Moral et al., 2007), particularlywhen recruitment is limited.Plant functional traits are often used as proxies to determinewhether species have different ecological strategies for reproductionand resource capture (Cornelissen et al., 2003; McGill et al.,2006). Approaches based on functional traits have been used todemonstrate the importance of environmental filtering in thestructure of diverse ecological communities (Webb et al., 2010;Paine et al., 2011). Thus, information regarding functional traitscould be utilized in restoration practices. The functional traits ofspecies present in a recovering community will provide informationregarding the factors likely to prevent effective restoration.Some traits may relate to particular environmental constraintsand/or dispersal ability, and thus recruitment limitation.Restoration is critically important for tropical montane forestbecause many studies have reported the deterioration of tropicalmontane forests due to human activity (e.g., Chazdon, 2003; Hitimanaet al., 2004; Cayuela et al., 2006; Fukushima et al., 2008).In human-dominated agricultural landscapes of tropical highlandregions throughout the world, much of the original forest coverhas been converted into cropland and pastures, including shiftingcultivation (Mertz, 2009), resulting in mosaics of agricultural landinterspersed with primary and secondary forests (Mottet et al.,2006; Calvo-Iglesias et al., 2009). The restoration of abandonedareas is now urgently required to ensure biodiversity conservationin the vicinity of such fragmented protected areas.Tree plantation in tropical montane areas can fulfill both conservationand production objectives as part of a restoration strategy(Guariguata, 2005). Tropical montane forest successionfollowing abandonment can provide important clues to the selectionof suitable species to be planted for a given level of site degradation(Holl et al., 2000). Some mismatches between species andenvironmental conditions have been reported (Benayas, 2005),and thus the selection of which species to plant must be madecarefully, considering both environmental conditions and the possibilityfor natural recruitment (Holl et al., 2000).In northern Thailand, most of the mountainous areas, constitutingthe country’s most important watersheds, were originally coveredby lower tropical montane forest (Bunyavejchewin et al.,2011). However, shifting cultivation by local and hill-tribe peoplehas resulted in severe fragmentation of primary forest (Barnaudet al., 2008; Fukushima et al., 2008), and large areas of degradedforestland require urgent restoration. In areas allocated for economicforestry, conventional reforestation with monoculture plantations(mostly pines) prevails. The Royal Forest Departmentchanged its reforestation policy in 1993, and initiated a nationwideproject to replant native forest tree species on 8273 km2 of degradedforest land (Elliott et al., 2003). The project aimed to planta wide range of native forest tree species to restore the original forest,although their ecological traits and the prevailing environmentalconditions were not carefully considered (Elliott et al., 2003).A new approach to conserve biodiversity has subsequently becomethe top priority in restoration management. The Forest RestorationResearch Unit (FORRU) has proposed the FrameworkSpecies Method, which involves the planting of a moderate numberof key tree species selected to accelerate biodiversity recovery,enhance natural regeneration, and create a self-sustaining forestecosystem. The method has been successfully modified to restoreseasonal tropical forests to deforested sites in northern Thailand’sconservation areas (FORRU, 2006). For example, 37 framework species
have been planted in a seasonal forest in a degraded upper watershed
in Doi Suthep-Pui National Park in northern Thailand (the
same protected area used in the present research), resulting in nine
species that were ranked as excellent and 15 species that qualified
as acceptable as framework species (Elliott et al., 2003). Several
other proposals have been suggested for forest restoration
practices in Thailand. One recommendation is to consider plant
phenology in the selection of species used in restoration (Kuaraksa
et al., 2012). Others have recommended secondary natural succession
in abandoned swidden cultivation areas (Fukushima et al.,
2008), or direct seeding in high and low land regions where agriculture
has been abandoned (Woods and Elliott, 2004; Tunjai and
Elliott, 2012). However, few evaluations have been made of species
functional traits and the factors affecting the restoration process.
Our study investigated forest communities that had been restored
both by natural regeneration and enrichment plantation,
considering plant functional traits and the factors affecting restoration
success after the abandonment of shifting cultivation in tropical
montane forests. Specifically, we intended to answer the
following questions. First, after agricultural abandonment, to what
extent can we expect natural regeneration to occur in the forest
restoration process? Second, can the functional traits of species
be used to predict the regeneration success of each species in
deforested sites? Third, do functional traits provide useful information
that can be used to improve forest restoration management?
have been planted in a seasonal forest in a degraded upper watershed
in Doi Suthep-Pui National Park in northern Thailand (the
same protected area used in the present research), resulting in nine
species that were ranked as excellent and 15 species that qualified
as acceptable as framework species (Elliott et al., 2003). Several
other proposals have been suggested for forest restoration
practices in Thailand. One recommendation is to consider plant
phenology in the selection of species used in restoration (Kuaraksa
et al., 2012). Others have recommended secondary natural succession
in abandoned swidden cultivation areas (Fukushima et al.,
2008), or direct seeding in high and low land regions where agriculture
has been abandoned (Woods and Elliott, 2004; Tunjai and
Elliott, 2012). However, few evaluations have been made of species
functional traits and the factors affecting the restoration process.
Our study investigated forest communities that had been restored
both by natural regeneration and enrichment plantation,
considering plant functional traits and the factors affecting restoration
success after the abandonment of shifting cultivation in tropical
montane forests. Specifically, we intended to answer the
following questions. First, after agricultural abandonment, to what
extent can we expect natural regeneration to occur in the forest
restoration process? Second, can the functional traits of species
be used to predict the regeneration success of each species in
deforested sites? Third, do functional traits provide useful information
that can be used to improve forest restoration management?
การแปล กรุณารอสักครู่..
หลายคนพยายามที่จะเรียกคืนป่าเขตร้อนที่ป่าถูกทำลายดินแดนที่มีการล้มเหลวส่วนใหญ่เป็นเพราะลักษณะของ
สายพันธุ์ที่ปลูกไม่เหมาะสมโดยไม่ต้องข้อมูลเกี่ยวกับการฟื้นฟูของพวกเขา ดังนั้นวิธีการใหม่
ในการกำหนดความสามารถของพันธุ์ไม้ที่จะกอบกู้ในพื้นที่ป่าเสื่อมโทรมเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการฟื้นฟู
การปฏิบัติ เราตรวจสอบโรงงานลักษณะการทำงานและปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการฟื้นฟูในป่า
ชุมชนที่ได้รับการบูรณะฟื้นฟูทั้งโดยธรรมชาติและการตกแต่งสวนใน
พื้นที่ที่ถูกทิ้งร้างขยับปลูกในป่าภูเขาเขตร้อนของสุเทพปุยอุทยานแห่งชาติ
เชียงใหม่ภาคเหนือของประเทศไทย ห้าแปลงถาวร 1 ฮ่า (? 100 เมตร 100 เมตร) ถูกจัดตั้งขึ้นในสามที่แตกต่างกัน
การจัดการพื้นที่ป่า: ป่าป่าไม้รองและการตกแต่งสวน ชนิด
องค์ประกอบของต้นไม้ทรงพุ่มต้นกล้าสร้างใหม่และต้นกล้าที่ได้มาวิเคราะห์เพื่อตรวจสอบต้นไม้ที่
มีลักษณะการทำงานและปัจจัยองค์ประกอบปกครองป่าเช่นสภาพแวดล้อมทางกายภาพและ
ข้อ จำกัด ของการรับสมัคร เราพบว่าต้นไม้ที่อยู่ในป่ามีแนวโน้มที่จะมีไม้ที่ค่อนข้างหนัก
และเมล็ดมีขนาดใหญ่กว่าสายพันธุ์รองป่า การครอบงำของบางชนิดในป่าถูกหลัก
ความสัมพันธ์กับความหนาแน่นของไม้และขนาดเมล็ดแม้ว่าความสัมพันธ์ในป่ารอง
และพื้นที่เพาะปลูกที่อุดมด้วยความแตกต่างกันในหมู่ยืน ต้นกล้าของสายพันธุ์ที่มีความเหนียวใบสูง
พื้นที่มวลใบขนาดใหญ่และความหนาแน่นของไม้มีแนวโน้มที่จะมีความไวต่อสภาพแวดล้อม ขยายพันธุ์
ด้วยเมล็ดมีขนาดใหญ่มีแนวโน้มที่จะมีการสรรหาบุคลากรที่ จำกัด มากขึ้นชี้ให้เห็นว่าพื้นที่เพาะปลูกเพิ่มคุณค่า
มีความเหมาะสมมากขึ้นสำหรับสถานประกอบการของสายพันธุ์นี้ ผลของเราแสดงให้เห็นว่าการฟื้นฟูของหลัก
ป่าฟื้นฟูธรรมชาติเป็นเรื่องยากเพราะมันคือการป้องกันโดยทั้งสภาพแวดล้อม
และข้อ จำกัด ของการรับสมัคร มีส่วนร่วมของปัจจัยเหล่านี้ก็ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ที่สามารถ
คาดการณ์บางส่วนจากลักษณะการทำงานของพวกเขา. 1 บทนำการฟื้นฟูป่าไม้กำหนดให้เป็นขั้นตอนของการให้ความช่วยเหลือการกู้คืนระบบนิเวศของป่าที่ได้รับการเสื่อมโทรมเสียหายหรือถูกทำลายเป็นกิจกรรมที่เริ่มโดยเจตนาหรือเร่งการฟื้นตัวของระบบนิเวศป่าไม้ที่เกี่ยวกับสุขภาพของความซื่อสัตย์และความยั่งยืน (Mansourian 2005) ในการฟื้นฟูที่ถูกทิ้งร้างที่ดินกระบวนการสืบทอดธรรมชาติควรจะใช้อย่างมีประสิทธิภาพแม้ว่าข้อมูลที่จำเป็นไม่เคยเพียงพอ(โดนาฮิวและลี, 2008). การฟื้นฟูต่อไปอย่างต่อเนื่องรองเป็นสิ่งต้องห้ามในบางครั้งโดยสภาพแวดล้อมและ / หรือข้อ จำกัด ของการรับสมัคร(Cordeiro และฮาว 2001. Bohnke et al, 2012) ประกอบสายพันธุ์ที่เว็บไซต์ดังกล่าวอาจขึ้นอยู่กับการมีปฏิสัมพันธ์ทางชีววิทยาและสิ่งแวดล้อมกรองทำหน้าที่ในช่วงระยะเวลาของระบบนิเวศ (เบและ Valiente- Banuet 2011) บางคนมีที่ดินเสื่อมโทรมด้านสิ่งแวดล้อมเงื่อนไขที่ป้องกันไม่ให้สายพันธุ์บางอย่างจากการสร้าง (Hüttl และชไนเดอ 1998) สภาพแวดล้อมทางกายภาพของระบบนิเวศกำหนดข้อ จำกัด ที่สร้าง '' กรองระบบนิเวศ '' ดังกล่าวว่าสายพันธุ์ที่มีความต้องการที่คล้ายกันในระบบนิเวศที่พบในสภาพแวดล้อมที่คล้ายกันรูปแบบที่เรียกว่าการจัดกลุ่มเฉพาะเชิงพื้นที่ (Carlson et al, 2010;. ไมเออร์และเป็นอันตรายต่อ 2011) . ข้อ จำกัด รับสมัครงานที่เกี่ยวข้องกับความสามารถการกระจายของสายพันธุ์ (นาธาน et al., 2008). โดยทั่วไปเมล็ดและความอุดมสมบูรณ์ของต้นกล้าสูงในบริเวณใกล้เคียงของต้นไม้มารดา (ทาเคอุจิและ Nakashizuka, 2007) และการปลูกต้นไม้ที่อำนวยความสะดวกในขั้นตอนการฟื้นฟู (คุณธรรมและ . อัล, 2007) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการสรรหาบุคลากรที่มี จำกัด . พืชลักษณะการทำงานมักจะใช้เป็นผู้รับมอบฉันทะเพื่อตรวจสอบไม่ว่าจะเป็นสายพันธุ์ที่มีกลยุทธ์ที่แตกต่างกันในระบบนิเวศสำหรับการทำสำเนาและการจับทรัพยากร (Cornelissen et al, 2003;. กิล, et al. 2006) วิธีการขึ้นอยู่กับลักษณะการทำงานที่ได้รับการใช้ในการแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการกรองสิ่งแวดล้อมในโครงสร้างของระบบนิเวศที่มีความหลากหลายของชุมชน (เวบบ์ et al, 2010;. . พายน์ et al, 2011) ดังนั้นข้อมูลเกี่ยวกับลักษณะการทำงานที่สามารถนำไปใช้ในการปฏิบัติฟื้นฟู ลักษณะการทำงานของสายพันธุ์ที่อยู่ในการกู้คืนชุมชนจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับปัจจัยที่มีแนวโน้มที่จะป้องกันไม่ให้เกิดการฟื้นฟูที่มีประสิทธิภาพ. ลักษณะบางอย่างอาจเกี่ยวข้องกับข้อ จำกัด ด้านสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่งและ / หรือความสามารถในการแพร่กระจายและทำให้ข้อ จำกัด การรับสมัคร. ฟื้นฟูเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งสำหรับป่าดิบเขตร้อนเพราะ การศึกษาจำนวนมากได้มีการรายงานการเสื่อมสภาพของเขตร้อนป่าภูเขาอันเนื่องมาจากกิจกรรมของมนุษย์ (เช่น Chazdon 2003; Hitimana et al, 2004;. Cayuela et al, 2006;. ฟุกุชิมะ, et al, 2008).. ในภูมิทัศน์ทางการเกษตรของมนุษย์ที่โดดเด่นของ ภูเขาเขตร้อนภูมิภาคทั่วโลกมากของป่าเดิมได้ถูกดัดแปลงเป็น cropland และทุ่งหญ้ารวมทั้งการขยับการเพาะปลูก (Mertz 2009) ส่งผลให้โมเสคของที่ดินเพื่อการเกษตรสลับกับป่าประถมศึกษาและมัธยมศึกษา (Mottet, et al. 2006; Calvo-Iglesias et al., 2009) การฟื้นฟูที่ถูกทิ้งร้างอยู่ในขณะนี้พื้นที่ที่จำเป็นเร่งด่วนเพื่อให้แน่ใจว่าการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพในบริเวณใกล้เคียงเช่นพื้นที่คุ้มครองอย่างกระจัดกระจาย. สวนต้นไม้ในพื้นที่ภูเขาเขตร้อนที่สามารถตอบสนองทั้งการอนุรักษ์และวัตถุประสงค์ของการผลิตเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การฟื้นฟู(Guariguata 2005) สืบทอดป่าเขตร้อนภูเขาละทิ้งต่อไปนี้สามารถให้เบาะแสสำคัญที่จะเลือกสายพันธุ์ที่เหมาะสมที่จะปลูกในระดับที่กำหนดของการย่อยสลายเว็บไซต์(Holl et al., 2000) ที่ไม่ตรงกันระหว่างชนิดและสภาพแวดล้อมที่ได้รับรายงาน (Benayas, 2005) และการเลือกชนิดซึ่งพืชจะต้องทำอย่างระมัดระวังพิจารณาทั้งสภาพแวดล้อมและความเป็นไปได้สำหรับการรับสมัครตามธรรมชาติ (Holl et al., 2000). ใน ภาคเหนือของประเทศไทยส่วนใหญ่ของพื้นที่ที่เป็นภูเขา, constituting ประเทศแหล่งต้นน้ำที่สำคัญที่สุดที่ถูกปกคลุมเดิมโดยลดลงภูเขาป่าเขตร้อน (Bunyavejchewin et al., 2011) อย่างไรก็ตามการขยับการเพาะปลูกโดยคนท้องถิ่นและชาวเขามีผลในการกระจายตัวที่รุนแรงของป่า (Barnaud et al, 2008;. ฟุกุชิมะ, et al, 2008.) และพื้นที่ขนาดใหญ่ของเสื่อมโทรมป่าต้องฟื้นฟูเร่งด่วน ในพื้นที่จัดสรรสำหรับเศรษฐกิจป่าไม้ปลูกป่าธรรมดากับพื้นที่เพาะปลูกเชิงเดี่ยว(ส่วนใหญ่ต้นสน) ชัย กรมป่าไม้ได้เปลี่ยนแปลงนโยบายการปลูกป่าในปี 1993 และเริ่มต้นทั่วประเทศโครงการที่จะปลูกพันธุ์ไม้ป่าพื้นเมืองบน 8,273 กิโลเมตร 2 เสื่อมโทรมของพื้นที่ป่าไม้ (เอลเลียต et al., 2003) โครงการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อปลูกที่หลากหลายของพันธุ์ไม้ป่าพื้นเมืองจะเรียกคืนป่าเดิมแม้ว่าลักษณะของระบบนิเวศและสิ่งแวดล้อมแลกเปลี่ยนเงื่อนไขไม่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบ (เอลเลียต et al., 2003). วิธีการใหม่เพื่อการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพต่อมาได้กลายเป็นความสำคัญสูงสุดในการบริหารจัดการการฟื้นฟู การฟื้นฟูป่าหน่วยวิจัย (หน่วยวิจัยฯ ) ได้เสนอกรอบวิธีการขยายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องกับการปลูกจำนวนปานกลางของพันธุ์ไม้ที่สำคัญที่เลือกที่จะเร่งการฟื้นตัวของความหลากหลายทางชีวภาพเพิ่มการฟื้นฟูธรรมชาติและสร้างป่าด้วยตนเองอย่างยั่งยืนของระบบนิเวศ วิธีการได้รับการแก้ไขที่ประสบความสำเร็จในการเรียกคืนป่าเขตร้อนตามฤดูกาลไปยังเว็บไซต์ที่ป่าถูกทำลายในภาคเหนือของประเทศไทยพื้นที่อนุรักษ์ (หน่วยวิจัยฯ 2006) ยกตัวอย่างเช่น 37 พรรณไม้โครงสร้างได้รับการปลูกในป่าตามฤดูกาลในลุ่มน้ำตอนบนเสื่อมโทรมในดอยสุเทพปุย-อุทยานแห่งชาติในภาคเหนือของประเทศไทย ( พื้นที่คุ้มครองเดียวกับที่ใช้ในการวิจัยปัจจุบัน) ส่งผลให้ในเก้าชนิดที่ได้รับการจัดอันดับให้เป็นที่ยอดเยี่ยมและ 15 ชนิดที่มีคุณสมบัติเป็นที่ยอมรับเป็นพรรณไม้โครงสร้าง (เอลเลียต et al., 2003) หลายข้อเสนออื่น ๆ ได้รับการแนะนำสำหรับการฟื้นฟูป่าการปฏิบัติในประเทศไทย หนึ่งคำแนะนำคือการพิจารณาพืชชีพลักษณ์ในการเลือกสายพันธุ์ที่ใช้ในการฟื้นฟู (Kuaraksa et al., 2012) อื่น ๆ ได้แนะนำสืบทอดธรรมชาติรองร้างในพื้นที่เพาะปลูกไร่เลื่อนลอย (ฟุกุชิมะ, et al. , หรือการเพาะโดยตรงในภูมิภาคที่ดินสูงและต่ำที่การเกษตร 2008) ถูกทิ้งร้าง (วูดส์และเอลเลียต, 2004; Tunjai และเอลเลียต, 2012) อย่างไรก็ตามการประเมินผลไม่กี่ได้รับการทำของสายพันธุ์ที่มีลักษณะการทำงานและปัจจัยที่มีผลต่อกระบวนการฟื้นฟู. การศึกษาของเราตรวจสอบป่าชุมชนที่ได้รับการบูรณะฟื้นฟูทั้งโดยธรรมชาติและสวนตกแต่งพิจารณาลักษณะการทำงานของพืชและปัจจัยที่มีผลต่อการฟื้นฟูความสำเร็จหลังจากที่ยกเลิก ขยับการเพาะปลูกในเขตร้อนป่าภูเขา โดยเฉพาะเรามีจุดมุ่งหมายที่จะตอบคำถามดังต่อไปนี้ ครั้งแรกหลังจากที่ละทิ้งการเกษตรกับสิ่งที่ขอบเขตเราสามารถคาดหวังฟื้นฟูธรรมชาติที่จะเกิดขึ้นในป่ากระบวนการฟื้นฟู? ประการที่สองสามารถลักษณะการทำงานของสายพันธุ์ที่นำมาใช้ในการทำนายความสำเร็จของการฟื้นฟูของสายพันธุ์ในแต่ละเว็บไซต์ป่าถูกทำลาย? ประการที่สามลักษณะการทำงานไม่ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ที่สามารถนำมาใช้ในการปรับปรุงการบริหารจัดการฟื้นฟูป่า?
สายพันธุ์ที่ปลูกไม่เหมาะสมโดยไม่ต้องข้อมูลเกี่ยวกับการฟื้นฟูของพวกเขา ดังนั้นวิธีการใหม่
ในการกำหนดความสามารถของพันธุ์ไม้ที่จะกอบกู้ในพื้นที่ป่าเสื่อมโทรมเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการฟื้นฟู
การปฏิบัติ เราตรวจสอบโรงงานลักษณะการทำงานและปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการฟื้นฟูในป่า
ชุมชนที่ได้รับการบูรณะฟื้นฟูทั้งโดยธรรมชาติและการตกแต่งสวนใน
พื้นที่ที่ถูกทิ้งร้างขยับปลูกในป่าภูเขาเขตร้อนของสุเทพปุยอุทยานแห่งชาติ
เชียงใหม่ภาคเหนือของประเทศไทย ห้าแปลงถาวร 1 ฮ่า (? 100 เมตร 100 เมตร) ถูกจัดตั้งขึ้นในสามที่แตกต่างกัน
การจัดการพื้นที่ป่า: ป่าป่าไม้รองและการตกแต่งสวน ชนิด
องค์ประกอบของต้นไม้ทรงพุ่มต้นกล้าสร้างใหม่และต้นกล้าที่ได้มาวิเคราะห์เพื่อตรวจสอบต้นไม้ที่
มีลักษณะการทำงานและปัจจัยองค์ประกอบปกครองป่าเช่นสภาพแวดล้อมทางกายภาพและ
ข้อ จำกัด ของการรับสมัคร เราพบว่าต้นไม้ที่อยู่ในป่ามีแนวโน้มที่จะมีไม้ที่ค่อนข้างหนัก
และเมล็ดมีขนาดใหญ่กว่าสายพันธุ์รองป่า การครอบงำของบางชนิดในป่าถูกหลัก
ความสัมพันธ์กับความหนาแน่นของไม้และขนาดเมล็ดแม้ว่าความสัมพันธ์ในป่ารอง
และพื้นที่เพาะปลูกที่อุดมด้วยความแตกต่างกันในหมู่ยืน ต้นกล้าของสายพันธุ์ที่มีความเหนียวใบสูง
พื้นที่มวลใบขนาดใหญ่และความหนาแน่นของไม้มีแนวโน้มที่จะมีความไวต่อสภาพแวดล้อม ขยายพันธุ์
ด้วยเมล็ดมีขนาดใหญ่มีแนวโน้มที่จะมีการสรรหาบุคลากรที่ จำกัด มากขึ้นชี้ให้เห็นว่าพื้นที่เพาะปลูกเพิ่มคุณค่า
มีความเหมาะสมมากขึ้นสำหรับสถานประกอบการของสายพันธุ์นี้ ผลของเราแสดงให้เห็นว่าการฟื้นฟูของหลัก
ป่าฟื้นฟูธรรมชาติเป็นเรื่องยากเพราะมันคือการป้องกันโดยทั้งสภาพแวดล้อม
และข้อ จำกัด ของการรับสมัคร มีส่วนร่วมของปัจจัยเหล่านี้ก็ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ที่สามารถ
คาดการณ์บางส่วนจากลักษณะการทำงานของพวกเขา. 1 บทนำการฟื้นฟูป่าไม้กำหนดให้เป็นขั้นตอนของการให้ความช่วยเหลือการกู้คืนระบบนิเวศของป่าที่ได้รับการเสื่อมโทรมเสียหายหรือถูกทำลายเป็นกิจกรรมที่เริ่มโดยเจตนาหรือเร่งการฟื้นตัวของระบบนิเวศป่าไม้ที่เกี่ยวกับสุขภาพของความซื่อสัตย์และความยั่งยืน (Mansourian 2005) ในการฟื้นฟูที่ถูกทิ้งร้างที่ดินกระบวนการสืบทอดธรรมชาติควรจะใช้อย่างมีประสิทธิภาพแม้ว่าข้อมูลที่จำเป็นไม่เคยเพียงพอ(โดนาฮิวและลี, 2008). การฟื้นฟูต่อไปอย่างต่อเนื่องรองเป็นสิ่งต้องห้ามในบางครั้งโดยสภาพแวดล้อมและ / หรือข้อ จำกัด ของการรับสมัคร(Cordeiro และฮาว 2001. Bohnke et al, 2012) ประกอบสายพันธุ์ที่เว็บไซต์ดังกล่าวอาจขึ้นอยู่กับการมีปฏิสัมพันธ์ทางชีววิทยาและสิ่งแวดล้อมกรองทำหน้าที่ในช่วงระยะเวลาของระบบนิเวศ (เบและ Valiente- Banuet 2011) บางคนมีที่ดินเสื่อมโทรมด้านสิ่งแวดล้อมเงื่อนไขที่ป้องกันไม่ให้สายพันธุ์บางอย่างจากการสร้าง (Hüttl และชไนเดอ 1998) สภาพแวดล้อมทางกายภาพของระบบนิเวศกำหนดข้อ จำกัด ที่สร้าง '' กรองระบบนิเวศ '' ดังกล่าวว่าสายพันธุ์ที่มีความต้องการที่คล้ายกันในระบบนิเวศที่พบในสภาพแวดล้อมที่คล้ายกันรูปแบบที่เรียกว่าการจัดกลุ่มเฉพาะเชิงพื้นที่ (Carlson et al, 2010;. ไมเออร์และเป็นอันตรายต่อ 2011) . ข้อ จำกัด รับสมัครงานที่เกี่ยวข้องกับความสามารถการกระจายของสายพันธุ์ (นาธาน et al., 2008). โดยทั่วไปเมล็ดและความอุดมสมบูรณ์ของต้นกล้าสูงในบริเวณใกล้เคียงของต้นไม้มารดา (ทาเคอุจิและ Nakashizuka, 2007) และการปลูกต้นไม้ที่อำนวยความสะดวกในขั้นตอนการฟื้นฟู (คุณธรรมและ . อัล, 2007) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการสรรหาบุคลากรที่มี จำกัด . พืชลักษณะการทำงานมักจะใช้เป็นผู้รับมอบฉันทะเพื่อตรวจสอบไม่ว่าจะเป็นสายพันธุ์ที่มีกลยุทธ์ที่แตกต่างกันในระบบนิเวศสำหรับการทำสำเนาและการจับทรัพยากร (Cornelissen et al, 2003;. กิล, et al. 2006) วิธีการขึ้นอยู่กับลักษณะการทำงานที่ได้รับการใช้ในการแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการกรองสิ่งแวดล้อมในโครงสร้างของระบบนิเวศที่มีความหลากหลายของชุมชน (เวบบ์ et al, 2010;. . พายน์ et al, 2011) ดังนั้นข้อมูลเกี่ยวกับลักษณะการทำงานที่สามารถนำไปใช้ในการปฏิบัติฟื้นฟู ลักษณะการทำงานของสายพันธุ์ที่อยู่ในการกู้คืนชุมชนจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับปัจจัยที่มีแนวโน้มที่จะป้องกันไม่ให้เกิดการฟื้นฟูที่มีประสิทธิภาพ. ลักษณะบางอย่างอาจเกี่ยวข้องกับข้อ จำกัด ด้านสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่งและ / หรือความสามารถในการแพร่กระจายและทำให้ข้อ จำกัด การรับสมัคร. ฟื้นฟูเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งสำหรับป่าดิบเขตร้อนเพราะ การศึกษาจำนวนมากได้มีการรายงานการเสื่อมสภาพของเขตร้อนป่าภูเขาอันเนื่องมาจากกิจกรรมของมนุษย์ (เช่น Chazdon 2003; Hitimana et al, 2004;. Cayuela et al, 2006;. ฟุกุชิมะ, et al, 2008).. ในภูมิทัศน์ทางการเกษตรของมนุษย์ที่โดดเด่นของ ภูเขาเขตร้อนภูมิภาคทั่วโลกมากของป่าเดิมได้ถูกดัดแปลงเป็น cropland และทุ่งหญ้ารวมทั้งการขยับการเพาะปลูก (Mertz 2009) ส่งผลให้โมเสคของที่ดินเพื่อการเกษตรสลับกับป่าประถมศึกษาและมัธยมศึกษา (Mottet, et al. 2006; Calvo-Iglesias et al., 2009) การฟื้นฟูที่ถูกทิ้งร้างอยู่ในขณะนี้พื้นที่ที่จำเป็นเร่งด่วนเพื่อให้แน่ใจว่าการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพในบริเวณใกล้เคียงเช่นพื้นที่คุ้มครองอย่างกระจัดกระจาย. สวนต้นไม้ในพื้นที่ภูเขาเขตร้อนที่สามารถตอบสนองทั้งการอนุรักษ์และวัตถุประสงค์ของการผลิตเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การฟื้นฟู(Guariguata 2005) สืบทอดป่าเขตร้อนภูเขาละทิ้งต่อไปนี้สามารถให้เบาะแสสำคัญที่จะเลือกสายพันธุ์ที่เหมาะสมที่จะปลูกในระดับที่กำหนดของการย่อยสลายเว็บไซต์(Holl et al., 2000) ที่ไม่ตรงกันระหว่างชนิดและสภาพแวดล้อมที่ได้รับรายงาน (Benayas, 2005) และการเลือกชนิดซึ่งพืชจะต้องทำอย่างระมัดระวังพิจารณาทั้งสภาพแวดล้อมและความเป็นไปได้สำหรับการรับสมัครตามธรรมชาติ (Holl et al., 2000). ใน ภาคเหนือของประเทศไทยส่วนใหญ่ของพื้นที่ที่เป็นภูเขา, constituting ประเทศแหล่งต้นน้ำที่สำคัญที่สุดที่ถูกปกคลุมเดิมโดยลดลงภูเขาป่าเขตร้อน (Bunyavejchewin et al., 2011) อย่างไรก็ตามการขยับการเพาะปลูกโดยคนท้องถิ่นและชาวเขามีผลในการกระจายตัวที่รุนแรงของป่า (Barnaud et al, 2008;. ฟุกุชิมะ, et al, 2008.) และพื้นที่ขนาดใหญ่ของเสื่อมโทรมป่าต้องฟื้นฟูเร่งด่วน ในพื้นที่จัดสรรสำหรับเศรษฐกิจป่าไม้ปลูกป่าธรรมดากับพื้นที่เพาะปลูกเชิงเดี่ยว(ส่วนใหญ่ต้นสน) ชัย กรมป่าไม้ได้เปลี่ยนแปลงนโยบายการปลูกป่าในปี 1993 และเริ่มต้นทั่วประเทศโครงการที่จะปลูกพันธุ์ไม้ป่าพื้นเมืองบน 8,273 กิโลเมตร 2 เสื่อมโทรมของพื้นที่ป่าไม้ (เอลเลียต et al., 2003) โครงการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อปลูกที่หลากหลายของพันธุ์ไม้ป่าพื้นเมืองจะเรียกคืนป่าเดิมแม้ว่าลักษณะของระบบนิเวศและสิ่งแวดล้อมแลกเปลี่ยนเงื่อนไขไม่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบ (เอลเลียต et al., 2003). วิธีการใหม่เพื่อการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพต่อมาได้กลายเป็นความสำคัญสูงสุดในการบริหารจัดการการฟื้นฟู การฟื้นฟูป่าหน่วยวิจัย (หน่วยวิจัยฯ ) ได้เสนอกรอบวิธีการขยายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องกับการปลูกจำนวนปานกลางของพันธุ์ไม้ที่สำคัญที่เลือกที่จะเร่งการฟื้นตัวของความหลากหลายทางชีวภาพเพิ่มการฟื้นฟูธรรมชาติและสร้างป่าด้วยตนเองอย่างยั่งยืนของระบบนิเวศ วิธีการได้รับการแก้ไขที่ประสบความสำเร็จในการเรียกคืนป่าเขตร้อนตามฤดูกาลไปยังเว็บไซต์ที่ป่าถูกทำลายในภาคเหนือของประเทศไทยพื้นที่อนุรักษ์ (หน่วยวิจัยฯ 2006) ยกตัวอย่างเช่น 37 พรรณไม้โครงสร้างได้รับการปลูกในป่าตามฤดูกาลในลุ่มน้ำตอนบนเสื่อมโทรมในดอยสุเทพปุย-อุทยานแห่งชาติในภาคเหนือของประเทศไทย ( พื้นที่คุ้มครองเดียวกับที่ใช้ในการวิจัยปัจจุบัน) ส่งผลให้ในเก้าชนิดที่ได้รับการจัดอันดับให้เป็นที่ยอดเยี่ยมและ 15 ชนิดที่มีคุณสมบัติเป็นที่ยอมรับเป็นพรรณไม้โครงสร้าง (เอลเลียต et al., 2003) หลายข้อเสนออื่น ๆ ได้รับการแนะนำสำหรับการฟื้นฟูป่าการปฏิบัติในประเทศไทย หนึ่งคำแนะนำคือการพิจารณาพืชชีพลักษณ์ในการเลือกสายพันธุ์ที่ใช้ในการฟื้นฟู (Kuaraksa et al., 2012) อื่น ๆ ได้แนะนำสืบทอดธรรมชาติรองร้างในพื้นที่เพาะปลูกไร่เลื่อนลอย (ฟุกุชิมะ, et al. , หรือการเพาะโดยตรงในภูมิภาคที่ดินสูงและต่ำที่การเกษตร 2008) ถูกทิ้งร้าง (วูดส์และเอลเลียต, 2004; Tunjai และเอลเลียต, 2012) อย่างไรก็ตามการประเมินผลไม่กี่ได้รับการทำของสายพันธุ์ที่มีลักษณะการทำงานและปัจจัยที่มีผลต่อกระบวนการฟื้นฟู. การศึกษาของเราตรวจสอบป่าชุมชนที่ได้รับการบูรณะฟื้นฟูทั้งโดยธรรมชาติและสวนตกแต่งพิจารณาลักษณะการทำงานของพืชและปัจจัยที่มีผลต่อการฟื้นฟูความสำเร็จหลังจากที่ยกเลิก ขยับการเพาะปลูกในเขตร้อนป่าภูเขา โดยเฉพาะเรามีจุดมุ่งหมายที่จะตอบคำถามดังต่อไปนี้ ครั้งแรกหลังจากที่ละทิ้งการเกษตรกับสิ่งที่ขอบเขตเราสามารถคาดหวังฟื้นฟูธรรมชาติที่จะเกิดขึ้นในป่ากระบวนการฟื้นฟู? ประการที่สองสามารถลักษณะการทำงานของสายพันธุ์ที่นำมาใช้ในการทำนายความสำเร็จของการฟื้นฟูของสายพันธุ์ในแต่ละเว็บไซต์ป่าถูกทำลาย? ประการที่สามลักษณะการทำงานไม่ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ที่สามารถนำมาใช้ในการปรับปรุงการบริหารจัดการฟื้นฟูป่า?
การแปล กรุณารอสักครู่..
พยายามที่จะฟื้นฟูป่าเขตร้อนที่บุกรุกที่ดินล้มเหลวเป็นส่วนใหญ่ เพราะลักษณะของ
ไม้ที่ปลูกไม่เหมาะสมโดยไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการงอกใหม่ของพวกเขา ดังนั้น ,
วิธีการใหม่สำหรับการกําหนดความสามารถของพรรณไม้ในป่าเสื่อมโทรมเพื่อสร้างที่ดินจำเป็นสำหรับการปฏิบัติการฟื้นฟู
ศึกษาลักษณะการทำงานของพืชและปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการฟื้นฟูชุมชนที่ได้รับการฟื้นฟูป่า
ทั้งการฟื้นฟูธรรมชาติและปลูกเสริมในพื้นที่การเพาะปลูกการขยับ
ทิ้งในป่าเขตร้อนของอุทยานแห่งชาติสุเทพ - ปุย
ภูเขาเชียงใหม่ ภาคเหนือของประเทศไทย5 1-ha ถาวรแปลง ( 100 เมตร 100 เมตร ) ได้ถูกก่อตั้งขึ้นใน 3 พื้นที่การจัดการป่าที่แตกต่างกัน
: หลักป่า ป่าทุติยภูมิ และตกแต่งสวน องค์ประกอบชนิดของหลังคาต้นไม้
, ต้นกล้าไม้ได้ และนำมาวิเคราะห์หาต้นไม้
การทำงานลักษณะและปัจจัยในองค์ประกอบของป่า เช่น สภาพแวดล้อมทางกายภาพและ
รับสมัครงานมีข้อจำกัดเราพบว่าต้นไม้ในป่าปฐมภูมิมีแนวโน้มค่อนข้างหนักไม้
และเมล็ดใหญ่กว่าสายพันธุ์ป่าทุติยภูมิ การปกครองของบางชนิดในป่าปฐมภูมิ
มีความสัมพันธ์กับความหนาแน่นของเนื้อไม้และขนาดเมล็ด แม้ว่าความสัมพันธ์ในป่าทุติยภูมิ และอุดมสมบูรณ์ สวน
แตกต่างกันระหว่างยืน ต้นกล้าของพืชที่มีความเหนียว
ใบสูงมวลพื้นที่ใบขนาดใหญ่และความหนาแน่นของเนื้อไม้มีแนวโน้มที่จะมีความไวต่อสภาพสิ่งแวดล้อม ชนิด
ด้วยเมล็ดขนาดใหญ่มีแนวโน้มการสรรหา จำกัด มากขึ้น แนะนำว่า การปลูก
เหมาะสมมากขึ้นสำหรับสถานประกอบการของสายพันธุ์เหล่านี้ ผลของเราแสดงให้เห็นว่าการฟื้นฟูหลัก
โดยการฟื้นฟูป่าธรรมชาติเป็นเรื่องยากเพราะถูกขัดขวางโดยสภาพสิ่งแวดล้อม
และสรรหามีข้อจำกัด บทบาทของปัจจัยเหล่านี้เป็นชนิดที่ขึ้นอยู่กับซึ่งอาจเป็นส่วนหนึ่งของลักษณะการทำงานที่คาดการณ์โดย
1 การฟื้นฟูป่าบทนำ
หมายถึงกระบวนการให้ความช่วยเหลือกู้คืน
ของระบบนิเวศป่าเสื่อมโทรมที่ได้รับ ความเสียหายหรือการทำลายโดยเจตนา
เป็นกิจกรรมที่เริ่มต้นหรือสิ้นสุด
การฟื้นตัวของระบบนิเวศป่าไม้ที่มีต่อสุขภาพของความซื่อสัตย์
และความยั่งยืน ( mansourian , 2005 ) ในการฟื้นฟูทิ้ง
ที่ดิน กระบวนการสืบทอดควรได้อย่างมีประสิทธิภาพใช้
ถึงแม้ว่าข้อมูลต้องไม่เสมอเพียงพอ
( โดนาฮูและลี , 2008 ) .
การเปลี่ยนแปลงแทนที่แบบทุติยภูมิ คือบางครั้งฟื้นฟูต่อไปนี้ห้าม
โดยสภาพแวดล้อมและ / หรือการสรรหาข้อจำกัด
( กอเดโรและ Howe , 2001 ; bohnke et al . , 2012 ) ชนิดประกอบ
ที่เว็บไซต์ดังกล่าวอาจขึ้นอยู่กับทั้งการโต้ตอบการสิ่งแวดล้อม
กรองทำมากกว่า timescales นิเวศวิทยา ( verdu และ วาเล -
banuet , 2011 ) บางพื้นที่เสื่อมโทรมมีสิ่งแวดล้อม
เงื่อนไขที่ป้องกันบางชนิด จากการสร้าง ( H ü TTL
และ Schneider , 1998 ) ด้านสิ่งแวดล้อมทางกายภาพที่กำหนดข้อจำกัดทางนิเวศวิทยา
ที่สร้าง ' กรอง ' ' เช่น 'ecological ชนิด
กับความต้องการทางนิเวศวิทยาที่คล้ายคลึงกันจะพบในสภาพแวดล้อมที่คล้ายกัน
รูปแบบเรียกว่าพื้นที่เฉพาะกลุ่ม ( คาร์ลสัน
et al . , 2010 ; ไมเออร์ และก่อ , 2011 )ข้อจำกัดเกี่ยวกับการกระจาย
เพื่อความสามารถของสปีชีส์ ( นาธาน et al . , 2008 ) .
โดยทั่วไปเมล็ดและต้นกล้ามีความอุดมสมบูรณ์สูงในบริเวณ
ต้นไม้มารดา ( ทาเคอุจิ และ nakashizuka , 2007 ) และปลูก
ต้นไม้ในกระบวนการฟื้นฟู ( จริยธรรม et al . , 2007 ) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
เมื่อการสรรหา จำกัด ลักษณะการทำงาน
พืชมักจะใช้เป็นผู้รับมอบฉันทะเพื่อตรวจสอบ
ไม่ว่าชนิดมีกลยุทธ์นิเวศวิทยาที่แตกต่างกันสำหรับการสืบพันธุ์
และทรัพยากรจับ ( cornelissen et al . , 2003 ;
กิล et al . , 2006 ) แนวทางตามลักษณะการทำงานได้ถูกใช้เพื่อแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของสิ่งแวดล้อม
กรองในโครงสร้างของสังคมในระบบนิเวศที่หลากหลาย ( เวบบ์ et al . , 2010 ;
เพน et al . , 2011 ) ดังนั้น ข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานลักษณะ
ไม้ที่ปลูกไม่เหมาะสมโดยไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการงอกใหม่ของพวกเขา ดังนั้น ,
วิธีการใหม่สำหรับการกําหนดความสามารถของพรรณไม้ในป่าเสื่อมโทรมเพื่อสร้างที่ดินจำเป็นสำหรับการปฏิบัติการฟื้นฟู
ศึกษาลักษณะการทำงานของพืชและปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการฟื้นฟูชุมชนที่ได้รับการฟื้นฟูป่า
ทั้งการฟื้นฟูธรรมชาติและปลูกเสริมในพื้นที่การเพาะปลูกการขยับ
ทิ้งในป่าเขตร้อนของอุทยานแห่งชาติสุเทพ - ปุย
ภูเขาเชียงใหม่ ภาคเหนือของประเทศไทย5 1-ha ถาวรแปลง ( 100 เมตร 100 เมตร ) ได้ถูกก่อตั้งขึ้นใน 3 พื้นที่การจัดการป่าที่แตกต่างกัน
: หลักป่า ป่าทุติยภูมิ และตกแต่งสวน องค์ประกอบชนิดของหลังคาต้นไม้
, ต้นกล้าไม้ได้ และนำมาวิเคราะห์หาต้นไม้
การทำงานลักษณะและปัจจัยในองค์ประกอบของป่า เช่น สภาพแวดล้อมทางกายภาพและ
รับสมัครงานมีข้อจำกัดเราพบว่าต้นไม้ในป่าปฐมภูมิมีแนวโน้มค่อนข้างหนักไม้
และเมล็ดใหญ่กว่าสายพันธุ์ป่าทุติยภูมิ การปกครองของบางชนิดในป่าปฐมภูมิ
มีความสัมพันธ์กับความหนาแน่นของเนื้อไม้และขนาดเมล็ด แม้ว่าความสัมพันธ์ในป่าทุติยภูมิ และอุดมสมบูรณ์ สวน
แตกต่างกันระหว่างยืน ต้นกล้าของพืชที่มีความเหนียว
ใบสูงมวลพื้นที่ใบขนาดใหญ่และความหนาแน่นของเนื้อไม้มีแนวโน้มที่จะมีความไวต่อสภาพสิ่งแวดล้อม ชนิด
ด้วยเมล็ดขนาดใหญ่มีแนวโน้มการสรรหา จำกัด มากขึ้น แนะนำว่า การปลูก
เหมาะสมมากขึ้นสำหรับสถานประกอบการของสายพันธุ์เหล่านี้ ผลของเราแสดงให้เห็นว่าการฟื้นฟูหลัก
โดยการฟื้นฟูป่าธรรมชาติเป็นเรื่องยากเพราะถูกขัดขวางโดยสภาพสิ่งแวดล้อม
และสรรหามีข้อจำกัด บทบาทของปัจจัยเหล่านี้เป็นชนิดที่ขึ้นอยู่กับซึ่งอาจเป็นส่วนหนึ่งของลักษณะการทำงานที่คาดการณ์โดย
1 การฟื้นฟูป่าบทนำ
หมายถึงกระบวนการให้ความช่วยเหลือกู้คืน
ของระบบนิเวศป่าเสื่อมโทรมที่ได้รับ ความเสียหายหรือการทำลายโดยเจตนา
เป็นกิจกรรมที่เริ่มต้นหรือสิ้นสุด
การฟื้นตัวของระบบนิเวศป่าไม้ที่มีต่อสุขภาพของความซื่อสัตย์
และความยั่งยืน ( mansourian , 2005 ) ในการฟื้นฟูทิ้ง
ที่ดิน กระบวนการสืบทอดควรได้อย่างมีประสิทธิภาพใช้
ถึงแม้ว่าข้อมูลต้องไม่เสมอเพียงพอ
( โดนาฮูและลี , 2008 ) .
การเปลี่ยนแปลงแทนที่แบบทุติยภูมิ คือบางครั้งฟื้นฟูต่อไปนี้ห้าม
โดยสภาพแวดล้อมและ / หรือการสรรหาข้อจำกัด
( กอเดโรและ Howe , 2001 ; bohnke et al . , 2012 ) ชนิดประกอบ
ที่เว็บไซต์ดังกล่าวอาจขึ้นอยู่กับทั้งการโต้ตอบการสิ่งแวดล้อม
กรองทำมากกว่า timescales นิเวศวิทยา ( verdu และ วาเล -
banuet , 2011 ) บางพื้นที่เสื่อมโทรมมีสิ่งแวดล้อม
เงื่อนไขที่ป้องกันบางชนิด จากการสร้าง ( H ü TTL
และ Schneider , 1998 ) ด้านสิ่งแวดล้อมทางกายภาพที่กำหนดข้อจำกัดทางนิเวศวิทยา
ที่สร้าง ' กรอง ' ' เช่น 'ecological ชนิด
กับความต้องการทางนิเวศวิทยาที่คล้ายคลึงกันจะพบในสภาพแวดล้อมที่คล้ายกัน
รูปแบบเรียกว่าพื้นที่เฉพาะกลุ่ม ( คาร์ลสัน
et al . , 2010 ; ไมเออร์ และก่อ , 2011 )ข้อจำกัดเกี่ยวกับการกระจาย
เพื่อความสามารถของสปีชีส์ ( นาธาน et al . , 2008 ) .
โดยทั่วไปเมล็ดและต้นกล้ามีความอุดมสมบูรณ์สูงในบริเวณ
ต้นไม้มารดา ( ทาเคอุจิ และ nakashizuka , 2007 ) และปลูก
ต้นไม้ในกระบวนการฟื้นฟู ( จริยธรรม et al . , 2007 ) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
เมื่อการสรรหา จำกัด ลักษณะการทำงาน
พืชมักจะใช้เป็นผู้รับมอบฉันทะเพื่อตรวจสอบ
ไม่ว่าชนิดมีกลยุทธ์นิเวศวิทยาที่แตกต่างกันสำหรับการสืบพันธุ์
และทรัพยากรจับ ( cornelissen et al . , 2003 ;
กิล et al . , 2006 ) แนวทางตามลักษณะการทำงานได้ถูกใช้เพื่อแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของสิ่งแวดล้อม
กรองในโครงสร้างของสังคมในระบบนิเวศที่หลากหลาย ( เวบบ์ et al . , 2010 ;
เพน et al . , 2011 ) ดังนั้น ข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานลักษณะ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- I mean, go out to ride the bus to play t
- กระดานไวท์บอร์ด
- stroke your hair
- the Maier–Saupe interaction strength N
- เธอไม่รู้หรอก ว่าฉันเหงาแค่ไหน
- ฉันคงคุยกับคุณแบบนั้นไม่ได้
- ฉันชอบอ่านนิยายแนวแฟนตาซี เช่น แวมไพร์ ห
- how useful are they
- maybe it's not as good as the first
- คุณมีแฟนหรือยัง
- attitude of referee, attitude of players
- ส่วนมากยอมรับสมมติฐานหลัก
- ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อน
- รูปถ่ายปัจจุบัน
- Seals are fighting to separate females.
- Banking and Investing
- :))are you tight?
- มีดอกไม้เมืองหนาวหลากหลายชนิด ได้แก่ ดอก
- Especially
- earring
- ฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยเห็นหน้ากับคุณ
- มีดอกไม้เมืองหนาวหลากหลายชนิด ได้แก่ ดอก
- มันเป็นโรคประตัวของคุณหรือคุณถูกทำร้าย
- ฉันฟังไม่ออก
