1. INTRODUCTIONMental health lies o

1. INTRODUCTION
Mental health lies on a continuum from having no symptoms and being fully functioning to having a
severe mental disorder. Mental disorders are not categorically distinct, but rather label the part of the
continuum where symptoms are longer lasting and cause disability. They are characterized by
problems in thinking, emotional state, and behavior. Mental disorders are common in Australia.
Recent studies show that the 12-month prevalence in adults was 14.4% for anxiety disorders, 6.2%
for affective disorders (such as depression) and 5.1% for substance use disorders (37). In addition,
the 12-month treated prevalence rate of psychotic disorders such as schizophrenia is 0.45% (26).
The population impact of mental disorders is principally on disability rather than on mortality. In
Australia, mental disorders are the third largest source of disease burden after cancers and
cardiovascular diseases, but the largest source of disability burden (4). This disability burden arises in
part because mental disorders often begin early in life and have a relapsing course. For anxiety and
affective disorders, the major treatment options are psychological therapy and antidepressant
medication, with the latter being appropriate for more severe cases (9). For psychotic disorders,
antipsychotic medication is a key component of treatment, but needs to be accompanied by
psychosocial intervention and practical support (33). The present review looks at the evidence for
exercise as a treatment option, in particular for depression, anxiety, and psychotic disorders.
There is a strong relationship between physical activity and mental health. Cross-sectional studies
show that regular physical activity is associated with better mental health and emotional well-being
(11) and lower rates of mental disorders (12). Longitudinal studies also show an association between
physical activity and reduced risk of developing a mental disorder (41). For example, a populationbased
study of 7076 Dutch adults found that engaging in physical exercise reduced the risk of
developing a mood or anxiety disorder over the 3-yr follow-up period, even when controlling for
sociodemographic characteristics and physical illnesses (41).
However, the relationship between physical activity and mental health is likely to be complex and
bidirectional. Physical inactivity may be the cause and/or the consequence of poor mental health, and
there may be common factors (such as overlapping genetic vulnerabilities) that predict both (6).
Consistent with the relationship between physical activity and mental health is that individuals with a
mental disorder are at higher risk of chronic physical conditions such as heart disease, diabetes,
arthritis, and asthma (40,45).
66
2. ROLE OF EXERCISE IN TREATMENT
Exercise has been investigated for its potential to improve mental health outcomes in a variety of
mental disorders, but there is a paucity of high-quality research. Apart perhaps from depression,
exercise is not considered an established treatment for mental disorders, and it is typically evaluated
as an adjunctive treatment to pharmacotherapy or psychological therapy. Nevertheless, the Royal
Australian and New Zealand College of Psychiatrists recommends that exercise may complement
other treatments and be used as a stress management strategy to improve recovery, help prevent
recurrences, to manage the side effects of some medications, and to improve lifestyle practices and
overall health (42,43).
Most research to date has been conducted on the benefits of exercise as a treatment for depression.
Several recent meta-analyses of randomized controlled trials indicate that compared to controls,
exercise has a moderate (21,24) to large (24,31) effect size for individuals with a depressive disorder.
The benefits from exercise may not be long-lasting however, as research suggests no difference at
follow-up between exercise and control groups (21), or a reduced effect size compared to effects at
the end of the exercise intervention (24). Participants in these studies typically have mild to moderate
depression rather than severe depression. Exercise is also mildly effective at improving depressive
symptoms in individuals with a chronic physical illness (e.g., cardiovascular disease and chronic pain)
(18).
Though exercise has been evaluated in over 25 randomized controlled trials, there are few wellconducted
studies on which to make conclusions about how effective it is and how to optimize its
effectiveness for depression. Despite these concerns, it does appear reasonable to recommend
exercise as a treatment for depression. Indeed, the National Institute for Health and Clinical
Excellence in the United Kingdom recommends that a structured group program of exercise should
be considered as a first step in the treatment and management of people with persistent ‘subthreshold’
depressive symptoms or mild to moderate depression (27). Exercise is also highly rated by
people who have experienced depression (29).
Exercise is also moderately effective for anxiety, though most studies have evaluated its effect on
anxiety symptoms in non-clinical populations (47). One RCT showed that exercise may be helpful for
panic disorder. It found that 10 wks of aerobic exercise was more effective than a placebo pill but less
effective than medication (5). However, a more recent study failed to show a benefit for exercise
when completed as an adjunct to medication (46). Although panic symptoms improved in the group
undergoing exercise training, exercise was no more beneficial than a relaxation training control.
Research in adults with schizophrenia shows that exercise programs can improve certain kinds of
mental health symptoms (e.g., blunted emotions, loss of drive, and thinking difficulties), but are less
effective for other symptoms (e.g., delusions and hallucinations) (13). Exercise programs may also
improve other psychological outcomes, such as social competence, self-esteem, and well-being (19).
Exercise is also important in improving the physical health of individuals with serious mental disorders
(e.g., schizophrenia), as these individuals die 16 to 20 yrs earlier than the general population, with
this differential mortality gap growing in recent decades (34). Two-thirds of these premature deaths
are related to physical health risk factors resulting from poor access to medical care, poor diet, little
exercise, and medication-induced weight gain (34). Indeed, up to 86% of patients treated with
antipsychotic medication experience significant gain in weight (2).
Likewise, metabolic syndrome, a combination of medical disorders associated with an increased risk
for developing cardiovascular disease, diabetes, and early death occurs in approximately 40% of
67
patients receiving antipsychotic treatment (23). As a result, the prevalence of type 2 diabetes mellitus
among people with schizophrenia more than doubles that of the general population (16). Given the
benefits of exercise on weight control, preventing the onset of type 2 diabetes mellitus, and improving
glycemic control in those with pre-diabetes (20), there is a growing interest in the interventions
focused on increasing physical activity as an adjunctive therapy for this population (8,13). Most
studies have evaluated structured, supervised exercise interventions lasting between 4 and 16 wks
that includes predominantly aerobic exercise (i.e., walking, cycling, and swimming) (8,13). These
studies indicate that exercise therapy is well received, and is associated with improved physical
health (3,8,13).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำสุขภาพจิตอยู่ในความต่อเนื่องจากมีอาการและการทำงานอย่างมีความรุนแรงโรคจิต โรคจิตไม่แตกต่างกัน categorically แต่ป้ายชื่อเป็น ส่วนหนึ่งของการความต่อเนื่องซึ่งอาการจะยาวนาน และทำให้เกิดความพิการ พวกเขามีลักษณะปัญหาความคิด อารมณ์ และลักษณะการทำงาน โรคจิตทั่วไปในออสเตรเลียได้การศึกษาล่าสุดแสดงว่า ชุก 12 เดือนในผู้ใหญ่อยู่ 14.4% โรควิตกกังวล 6.2%ผลผิดปกติ (เช่นภาวะซึมเศร้า) และ 5.1% สำหรับสารใช้โรค (37) นอกจากนี้อัตราชุกบำบัด 12 เดือนของ psychotic โรคเช่นโรคจิตเภทเป็น 0.45% (26)ประชากรผลกระทบของโรคจิตเป็นหลัก บนพิการ มากกว่าการตาย ในออสเตรเลีย โรคจิตเป็นต้นที่สามที่ใหญ่ที่สุดของภาระโรคหลังจากโรคมะเร็ง และโรคหัวใจและหลอดเลือด ได้แหล่งใหญ่ที่สุดของภาระพิการ (4) ภาระนี้พิการเกิดขึ้นในส่วนหนึ่งเนื่องจากความผิดปกติทางจิตใจมักจะ เริ่มต้นในชีวิต และมีหลักสูตร relapsing อาการวิตกกังวล และโรคผล ตัวเลือกการรักษาที่สำคัญคือ จิตวิทยาบำบัดและ antidepressantยา กับหลังที่เหมาะสมสำหรับกรณีที่รุนแรงมากขึ้น (9) สำหรับโรค psychoticยา antipsychotic เป็นส่วนประกอบสำคัญของการรักษา แต่ต้องร่วมแทรกแซง psychosocial และสนับสนุนการปฏิบัติ (33) ตรวจทานปัจจุบันค้นหาหลักฐานในการexercise as a treatment option, in particular for depression, anxiety, and psychotic disorders.There is a strong relationship between physical activity and mental health. Cross-sectional studiesshow that regular physical activity is associated with better mental health and emotional well-being(11) and lower rates of mental disorders (12). Longitudinal studies also show an association betweenphysical activity and reduced risk of developing a mental disorder (41). For example, a populationbasedstudy of 7076 Dutch adults found that engaging in physical exercise reduced the risk ofdeveloping a mood or anxiety disorder over the 3-yr follow-up period, even when controlling forsociodemographic characteristics and physical illnesses (41).However, the relationship between physical activity and mental health is likely to be complex andbidirectional. Physical inactivity may be the cause and/or the consequence of poor mental health, andthere may be common factors (such as overlapping genetic vulnerabilities) that predict both (6).Consistent with the relationship between physical activity and mental health is that individuals with amental disorder are at higher risk of chronic physical conditions such as heart disease, diabetes,arthritis, and asthma (40,45).662. ROLE OF EXERCISE IN TREATMENTExercise has been investigated for its potential to improve mental health outcomes in a variety ofmental disorders, but there is a paucity of high-quality research. Apart perhaps from depression,ออกกำลังกายไม่ถือว่าการรักษาโรคจิตขึ้น และมักจะถูกประเมินเป็นการรักษา adjunctive pharmacotherapy หรือบำบัดทางจิตใจ อย่างไรก็ตาม รอยัลออสเตรเลียและนิวซีแลนด์วิทยาลัยจิตแพทย์แนะนำให้ ออกกำลังกายอาจช่วยเติมเต็มรักษาอื่น ๆ และใช้เป็นกลยุทธ์การบริหารความเครียดการปรับปรุงการกู้คืน ป้องกันเกิด จัดการผลข้างเคียงของยา และปรับปรุงแนวทางการดำเนินชีวิต และโดยรวมสุขภาพ (42,43)ดำเนินการวิจัยส่วนใหญ่วันในประโยชน์ของการออกกำลังกายในโรคซึมเศร้าวิเคราะห์ล่าสุด meta ต่าง ๆ ของการทดลองควบคุม randomized บ่งชี้ว่า เมื่อเทียบกับตัวควบคุมออกกำลังกายปานกลาง (21,24) ต้องได้ผล (24,31) ขนาดใหญ่สำหรับบุคคลที่มีโรค depressiveประโยชน์จากการออกกำลังกายอาจไม่ยาวนานอย่างไรก็ตาม เป็นงานวิจัยที่แนะนำไม่มีความแตกต่างที่ติดตามระหว่างการออกกำลังกายและการควบคุมของกลุ่ม (21), หรือขนาดผลลดลงเมื่อเทียบกับผลที่จุดสิ้นสุดของการแทรกแซงการออกกำลังกาย (24) ผู้เข้าร่วมในการศึกษาเหล่านี้มักจะมีอ่อนบรรเทาภาวะซึมเศร้ามากกว่าภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง ออกกำลังกายก็มีประสิทธิภาพ mildly ปรับปรุง depressiveอาการในบุคคลที่มีความจริงเจ็บป่วยเรื้อรัง (เช่น โรคหัวใจและหลอดเลือดและอาการปวดเรื้อรัง)(18)แม้ว่าการออกกำลังกายได้รับการประเมินในการทดลองควบคุม randomized 25 มี wellconducted น้อยที่จะทำให้ข้อสรุปเกี่ยวกับวิธีที่มีประสิทธิภาพจึงเป็นการศึกษาและวิธีการเพิ่มประสิทธิภาพของประสิทธิภาพสำหรับภาวะซึมเศร้า แม้ มีความกังวลเหล่านี้ มันปรากฏเหมาะสมที่จะแนะนำออกกำลังกายในโรคซึมเศร้า แน่นอน สถาบัน เพื่อสุขภาพ และคลินิกในสหราชอาณาจักรแนะนำโปรแกรมกลุ่มโครงสร้างของการออกกำลังกายควรถือได้ว่าเป็นขั้นตอนแรกในการรักษาและการบริหารคนแบบ 'subthreshold'อาการ depressive หรือไมลด์บรรเทาภาวะซึมเศร้า (27) ออกกำลังกายจะดีคะแนนเป็นคนที่มีประสบการณ์ซึมเศร้า (29)ออกกำลังกายก็มีประสิทธิภาพปานกลางอาการวิตกกังวล แม้ว่าส่วนใหญ่ศึกษาได้ประเมินผลของบนอาการวิตกกังวลในกลุ่มประชากรที่ไม่ใช่คลินิก (47) RCT หนึ่งแสดงให้เห็นว่า การออกกำลังกายอาจจะมีประโยชน์สำหรับโรคตื่นตระหนก พบว่า 10 wks แอโรบิกออกกำลังกายมีประสิทธิภาพมากกว่ายายาหลอกแต่น้อยมีประสิทธิภาพมากกว่ายา (5) อย่างไรก็ตาม การศึกษาล่าสุดไม่มีประโยชน์ออกกำลังกายเมื่อเสร็จสมบูรณ์เป็นเกียรติคุณการให้ยา (46) แม้ว่าอาการหวาดกลัวขึ้นในกลุ่มในระหว่างการฝึกออกกำลังกาย ออกกำลังกายมีประโยชน์ไม่มากขึ้นกว่าการผ่อนคลายฝึกควบคุมวิจัยในผู้ใหญ่กับโรคจิตเภทแสดงว่า โปรแกรมออกกำลังกายสามารถปรับปรุงบางชนิดของอาการสุขภาพจิต (เช่น blunted อารมณ์ สูญเสียไดรฟ์ และความยากลำบากความคิด), แต่มีน้อยมีประสิทธิภาพสำหรับอาการอื่น ๆ (เช่น delusions และเห็นภาพหลอน) (13) โปรแกรมออกกำลังกายอาจจะimprove other psychological outcomes, such as social competence, self-esteem, and well-being (19).Exercise is also important in improving the physical health of individuals with serious mental disorders(e.g., schizophrenia), as these individuals die 16 to 20 yrs earlier than the general population, withthis differential mortality gap growing in recent decades (34). Two-thirds of these premature deathsare related to physical health risk factors resulting from poor access to medical care, poor diet, littleexercise, and medication-induced weight gain (34). Indeed, up to 86% of patients treated withantipsychotic medication experience significant gain in weight (2).Likewise, metabolic syndrome, a combination of medical disorders associated with an increased riskfor developing cardiovascular disease, diabetes, and early death occurs in approximately 40% of 67patients receiving antipsychotic treatment (23). As a result, the prevalence of type 2 diabetes mellitusamong people with schizophrenia more than doubles that of the general population (16). Given thebenefits of exercise on weight control, preventing the onset of type 2 diabetes mellitus, and improvingglycemic control in those with pre-diabetes (20), there is a growing interest in the interventionsfocused on increasing physical activity as an adjunctive therapy for this population (8,13). Moststudies have evaluated structured, supervised exercise interventions lasting between 4 and 16 wksที่มีการเต้นแอโรบิกเป็นการออกกำลังกาย (เช่น เดิน ขี่จักรยาน และว่ายน้ำ) (8,13) เหล่านี้ศึกษาบ่งชี้ว่า การออกกำลังกายบำบัดดีรับ และเกี่ยวข้องกับทางกายภาพดีขึ้นสุขภาพ (3,8,13)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำสุขภาพจิตอยู่บนต่อเนื่องจากที่มีอาการใดๆ
และเป็นที่ทำงานอย่างเต็มที่จะมีความผิดปกติทางจิตอย่างรุนแรง ความผิดปกติทางจิตที่แตกต่างกันไม่ได้เด็ดขาด
แต่ป้ายส่วนหนึ่งของความต่อเนื่องที่มีอาการยาวนานอีกต่อไปและก่อให้เกิดความพิการ
พวกเขามีลักษณะปัญหาในการคิดอารมณ์และพฤติกรรม ความผิดปกติทางจิตที่พบบ่อยในประเทศออสเตรเลีย.
การศึกษาล่าสุดแสดงให้เห็นว่าความชุก 12 เดือนในผู้ใหญ่เป็น 14.4% สำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล 6.2%
สำหรับความผิดปกติทางอารมณ์ (เช่นภาวะซึมเศร้า) และ 5.1% สำหรับความผิดปกติใช้สารเสพติด (37) นอกจากนี้อัตราความชุกรับการรักษา 12 เดือนจากความผิดปกติทางจิตเช่นโรคจิตเภทเป็น 0.45% (26). ผลกระทบของประชากรผิดปกติทางจิตเป็นหลักเกี่ยวกับความพิการมากกว่าการตาย ในประเทศออสเตรเลียผิดปกติทางจิตเป็นแหล่งที่ใหญ่เป็นอันดับสามของภาระโรคหลังจากการเกิดโรคมะเร็งและโรคหัวใจและหลอดเลือดแต่แหล่งใหญ่ที่สุดของภาระความพิการ (4) ภาระความพิการนี้เกิดขึ้นในส่วนหนึ่งเป็นเพราะความผิดปกติทางจิตมักจะเริ่มต้นในช่วงต้นชีวิตและมีความแน่นอนกำเริบ สำหรับความวิตกกังวลและความผิดปกติของอารมณ์ตัวเลือกการรักษาที่สำคัญคือการรักษาทางด้านจิตใจและยากล่อมประสาทยาที่เหมาะสมกับความเป็นอยู่หลังสำหรับกรณีที่รุนแรงมากขึ้น(9) สำหรับความผิดปกติทางจิต, ยารักษาโรคจิตเป็นองค์ประกอบสำคัญของการรักษา แต่ความต้องการที่จะมาพร้อมกับการแทรกแซงทางจิตสังคมและสนับสนุนการปฏิบัติ(33) ความคิดเห็นที่ปัจจุบันมีลักษณะที่หลักฐานสำหรับการออกกำลังกายเป็นตัวเลือกการรักษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับภาวะซึมเศร้าความวิตกกังวลและความผิดปกติทางจิต. มีความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการออกกำลังกายและสุขภาพจิต การศึกษาแบบตัดขวางแสดงให้เห็นว่าการออกกำลังกายเป็นประจำมีความเกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตที่ดีขึ้นและอารมณ์เป็นอยู่ที่ดี(11) และอัตราการลดลงของความผิดปกติทางจิต (12) การศึกษาระยะยาวยังแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างการออกกำลังกายและการลดความเสี่ยงของการพัฒนาโรคทางจิต (41) ยกตัวอย่างเช่น populationbased ศึกษา 7076 ดัตช์ผู้ใหญ่พบว่าการมีส่วนร่วมในการออกกำลังกายช่วยลดความเสี่ยงของการพัฒนาอารมณ์หรือความผิดปกติของความวิตกกังวลในช่วงติดตาม3 ปีแม้ในขณะที่ควบคุมลักษณะที่ยาวนานและการเจ็บป่วยทางกาย(41). อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างการออกกำลังกายและสุขภาพจิตที่มีแนวโน้มที่จะมีความซับซ้อนและแบบสองทิศทาง ขาดการออกกำลังกายอาจจะเป็นสาเหตุและ / หรือผลที่ตามมาของการมีสุขภาพจิตที่ไม่ดีและอาจจะมีปัจจัยร่วมกัน(เช่นที่ทับซ้อนกันช่องโหว่ทางพันธุกรรม) ที่คาดการณ์ทั้งสอง (6). สอดคล้องกับความสัมพันธ์ระหว่างการออกกำลังกายและสุขภาพจิตคือการที่บุคคลที่มีโรคทางจิตที่มีความเสี่ยงที่สูงขึ้นของสภาพทางกายภาพเรื้อรังเช่นโรคหัวใจโรคเบาหวานโรคข้ออักเสบและโรคหอบหืด (40,45). 66 2 บทบาทของการออกกำลังกายในการรักษาการออกกำลังกายที่ได้รับการตรวจสอบเพื่อศักยภาพในการปรับปรุงการรักษาสุขภาพจิตในความหลากหลายของความผิดปกติทางจิตแต่มีความยากจนของการวิจัยที่มีคุณภาพสูง บางทีอาจจะนอกเหนือจากภาวะซึมเศร้า, การออกกำลังกายจะไม่ถือว่าการรักษาที่จัดตั้งขึ้นเพื่อผิดปกติทางจิตและจะมีการประเมินผลโดยทั่วไปการรักษาเสริมในการรักษาด้วยยาหรือการบำบัดทางด้านจิตใจ อย่างไรก็ตามรอยัลออสเตรเลียและนิวซีแลนด์วิทยาลัยจิตแพทย์แนะนำว่าการออกกำลังกายอาจเสริมการรักษาอื่นๆ และนำมาใช้เป็นกลยุทธ์การจัดการกับความเครียดในการปรับปรุงการกู้คืนช่วยป้องกันการเกิดซ้ำในการจัดการผลข้างเคียงของยาบางอย่างและเพื่อปรับปรุงการปฏิบัติดำเนินชีวิตและโดยรวมสุขภาพ (42,43). การวิจัยส่วนใหญ่วันที่ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับประโยชน์ของการออกกำลังกายเป็นยาสำหรับภาวะซึมเศร้า. the หลายวิเคราะห์เมตาที่ผ่านมาของการทดลองแบบสุ่มแสดงให้เห็นว่าเมื่อเทียบกับการควบคุมการออกกำลังกายที่มีในระดับปานกลาง (21,24) เพื่อ ขนาดใหญ่ (24,31) ขนาดผลสำหรับบุคคลที่มีความผิดปกติซึมเศร้า. ผลประโยชน์จากการออกกำลังกายอาจจะไม่ได้ในระยะยาวอย่างไรก็ตามในขณะที่แสดงให้เห็นความแตกต่างการวิจัยที่ไม่มีการติดตามผลระหว่างการออกกำลังกายและควบคุมกลุ่ม (21) หรือลดขนาดของผลกระทบ เมื่อเทียบกับผลกระทบที่ตอนท้ายของการแทรกแซงการออกกำลังกาย(24) ผู้เข้าร่วมในการศึกษาเหล่านี้มักจะมีน้อยถึงปานกลางภาวะซึมเศร้ามากกว่าภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง การออกกำลังกายยังมีประสิทธิภาพอย่างอ่อนโยนที่การปรับปรุงซึมเศร้าอาการในบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางกายเรื้อรัง (เช่นโรคหลอดเลือดหัวใจและอาการปวดเรื้อรัง) (18). การออกกำลังกายแม้ว่าจะได้รับการประเมินในกว่า 25 งานวิจัยแบบสุ่มมี wellconducted ไม่กี่การศึกษาเกี่ยวกับการที่จะทำให้ข้อสรุปเกี่ยวกับวิธีการที่มีประสิทธิภาพและวิธีการที่จะเพิ่มประสิทธิภาพของประสิทธิภาพสำหรับภาวะซึมเศร้า แม้จะมีความกังวลเหล่านี้ก็ไม่ปรากฏเหตุผลที่จะแนะนำการออกกำลังกายการรักษาภาวะซึมเศร้า ที่จริงที่สถาบันแห่งชาติเพื่อสุขภาพและคลินิกความเป็นเลิศในสหราชอาณาจักรแนะนำว่าโปรแกรมกลุ่มโครงสร้างของการออกกำลังกายควรได้รับการพิจารณาเป็นขั้นตอนแรกในการรักษาและการจัดการของคนที่มีความถาวร'subthreshold' อาการซึมเศร้าหรืออ่อนถึงปานกลางภาวะซึมเศร้า (27 ) การออกกำลังกายยังมีการจัดอันดับอย่างสูงจากผู้ที่มีประสบการณ์ภาวะซึมเศร้า (29). การออกกำลังกายยังมีประสิทธิภาพในระดับปานกลางสำหรับความวิตกกังวลแม้ว่าการศึกษาส่วนใหญ่มีการประเมินผลกระทบต่ออาการวิตกกังวลในประชากรที่ไม่ใช่ทางคลินิก (47) RCT หนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าการออกกำลังกายอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับโรคตื่นตระหนก พบว่า 10 สัปดาห์ของการออกกำลังกายแอโรบิกเป็นผลดีกว่ายาหลอก แต่น้อยที่มีประสิทธิภาพมากกว่ายา(5) อย่างไรก็ตามการศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้ล้มเหลวที่จะแสดงให้เห็นประโยชน์สำหรับการออกกำลังกายเมื่อเสร็จสิ้นการเป็นส่วนเสริมยา(ที่ 46) แม้ว่าอาการตื่นตระหนกที่ดีขึ้นในกลุ่มที่ได้รับการฝึกอบรมการออกกำลังกายการออกกำลังกายก็ไม่ได้ประโยชน์มากขึ้นกว่าการควบคุมการฝึกผ่อนคลาย. การวิจัยในผู้ใหญ่ที่มีอาการจิตเภทแสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการออกกำลังกายสามารถปรับปรุงบางชนิดของอาการสุขภาพจิต (เช่นอารมณ์ความรู้สึกทื่อ, การสูญเสียของไดรฟ์และ ความยากลำบากในการคิด) แต่มีน้อยที่มีประสิทธิภาพสำหรับอาการอื่นๆ (เช่นหลงผิดและภาพหลอน) (13) โปรแกรมการออกกำลังกายนอกจากนี้ยังอาจปรับปรุงผลทางจิตวิทยาอื่น ๆ เช่นความสามารถทางสังคม, ความนับถือตนเองและความเป็นอยู่ (19). การออกกำลังกายเป็นสิ่งที่สำคัญในการปรับปรุงสุขภาพร่างกายของบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิต(เช่นโรคจิตเภท) เป็นบุคคลเหล่านี้ ตาย 16-20 ปีก่อนหน้านี้กว่าประชากรทั่วไปที่มีช่องว่างที่แตกต่างกันนี้การตายที่เพิ่มขึ้นในทศวรรษที่ผ่านมา(34) สองในสามของการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรเหล่านี้มีความสัมพันธ์กับปัจจัยเสี่ยงสุขภาพร่างกายที่เกิดจากการเข้าถึงที่ไม่ดีในการดูแลทางการแพทย์อาหารไม่ดีเล็ก ๆ น้อย ๆ การออกกำลังกายและการเพิ่มน้ำหนักยาที่เกิดขึ้น (34) อันที่จริงถึง 86% ของผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วยประสบการณ์การใช้ยารักษาโรคจิตกำไรอย่างมีนัยสำคัญในน้ำหนัก(2). ในทำนองเดียวกันภาวะ metabolic syndrome การรวมกันของความผิดปกติทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นสำหรับการพัฒนาโรคหัวใจและหลอดเลือดโรคเบาหวานและตายเร็วเกิดขึ้นในประมาณ40 % ของ67 ผู้ป่วยได้รับการรักษาโรคจิต (23) เป็นผลให้ความชุกของโรคเบาหวานชนิดที่ 2 เบาหวานในหมู่คนที่มีอาการจิตเภทมากกว่าสองเท่าของประชากรทั่วไป(16) ได้รับผลประโยชน์ของการออกกำลังกายในการควบคุมน้ำหนัก, การป้องกันการโจมตีของเบาหวานชนิดที่ 2 และการปรับปรุงการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดในผู้ที่มีโรคเบาหวานก่อน(20) มีการเติบโตที่น่าสนใจในการแทรกแซงมุ่งเน้นไปที่การออกกำลังกายเพิ่มขึ้นเป็นยาเสริมสำหรับประชากรกลุ่มนี้ (8,13) ส่วนใหญ่การศึกษาได้รับการประเมินโครงสร้างการกำกับดูแลการแทรกแซงการออกกำลังกายที่ยั่งยืนระหว่างวันที่ 4 และ 16 สัปดาห์ที่มีส่วนใหญ่ออกกำลังกายแบบแอโรบิค(เช่นการเดินการขี่จักรยานและว่ายน้ำ) (8,13) เหล่านี้การศึกษาแสดงให้เห็นว่าการรักษาด้วยการออกกำลังกายที่ได้รับอย่างดีและมีความเกี่ยวข้องกับทางกายภาพที่ดีขึ้นสุขภาพ(3,8,13)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
สุขภาพจิตอยู่ในต่อเนื่องจากไม่มีอาการและการทํางานอย่างเต็มที่มี
อาการความผิดปกติทางจิต ความผิดปกติทางจิตไม่แน่ชัดที่แตกต่างกัน แต่ป้ายส่วนหนึ่งของ
ต่อเนื่องที่ยาวนาน และก่อให้เกิดอาการพิการ พวกเขามีลักษณะโดย
ปัญหาคิด พฤติกรรม สถานะ อารมณ์และความผิดปกติทางจิตที่พบบ่อยในออสเตรเลีย การศึกษาล่าสุดแสดงให้เห็นว่า 12 เดือน
ความชุกในผู้ใหญ่คือ 14.4 % สำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล , 6.2 %
( ความผิดปกติของอารมณ์เช่นภาวะซึมเศร้า ) และ 5.1% ของสารเสพติด ( 37 ) นอกจากนี้
ซึ่งถือว่าอัตราความชุกของความผิดปกติทางจิตเช่นจิตเภทคือ 0.45 %
( 26 )ประชากรผลกระทบของความผิดปกติทางจิตใจเป็นหลักเกี่ยวกับความพิการมากกว่าการตาย ใน
ออสเตรเลีย ความผิดปกติทางจิต เป็นแหล่งที่ใหญ่ที่สุดในสามของโรคมะเร็ง และภาระหลัง
โรคหัวใจและหลอดเลือด แต่แหล่งใหญ่ที่สุดของภาระการ ( 4 ) ความพิการที่เกิดขึ้นในส่วนนี้ภาระ
เพราะความผิดปกติทางจิตมักจะเริ่มต้นในชีวิตและมีการแน่นอนสำหรับความวิตกกังวลและความผิดปกติ
อารมณ์ ตัวเลือกการรักษาหลักคือการบำบัดทางจิตและยาโรคซึมเศร้า
กับหลังถูกเหมาะสมสำหรับกรณีที่รุนแรงมากขึ้น ( 9 ) สำหรับความผิดปกติทางจิต
. , ยาเป็นองค์ประกอบสำคัญของการรักษา แต่ต้องมาพร้อมกับ
โปรแกรมจิตสังคมบำบัด และปฏิบัติสนับสนุน ( 33 ) ความคิดเห็นที่ปัจจุบันดูหลักฐาน
การออกกำลังกายเป็นตัวเลือกการรักษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับภาวะซึมเศร้าความวิตกกังวลและความผิดปกติทางจิต .
มีความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างสุขภาพกายและสุขภาพจิต การศึกษาตัดขวางแสดงให้เห็นว่ากิจกรรมทางกาย
ปกติที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตและอารมณ์เป็นอยู่ที่ดี
ดีกว่า ( 11 ) และลดอัตราของความผิดปกติทางจิต ( 12 ) การศึกษาระยะยาวยังแสดงความสัมพันธ์ระหว่าง
กิจกรรมทางกาย และลดความเสี่ยงของการพัฒนาอาการทางจิต ( 41 ) ตัวอย่างเช่น populationbased
ศึกษา 7076 ดัตช์ผู้ใหญ่พบว่ามีส่วนร่วมในการออกกำลังกายลดความเสี่ยงของ
พัฒนาอารมณ์วิตกกังวลหรือมากกว่า 3-yr ระยะติดตามผล แม้เมื่อควบคุมลักษณะทางกายภาพและอุตสาหกรรมร่วมด้วย

แต่ ( 41 )ความสัมพันธ์ระหว่างสุขภาพกายและสุขภาพจิต มีแนวโน้มที่จะซับซ้อนและ
แบบสองทิศทาง . ไม่มีการใช้งานทางกายภาพอาจเป็นสาเหตุและ / หรือผลของสุขภาพที่ยากจนและ
อาจจะมีปัจจัยร่วมกัน เช่น ช่องโหว่ทางพันธุกรรมที่ทับซ้อนกัน ) พบว่า ทั้งสอง ( 6 ) .
สอดคล้องกับความสัมพันธ์ระหว่างสุขภาพกายและสุขภาพจิต คือบุคคลที่มี
ความผิดปกติทางจิตมีความเสี่ยงสูงของเรื้อรังเงื่อนไขทางกายภาพ เช่น โรคหัวใจ โรคเบาหวาน โรคไขข้ออักเสบและโรคหอบหืด ( 40,45
, .
66
2 บทบาทของการออกกำลังกายในการออกกำลังกายการรักษา
ถูกสอบสวนที่มีศักยภาพเพื่อปรับปรุงผลลัพธ์สุขภาพจิตในความหลากหลายของ
ความผิดปกติทางจิตของมัน แต่มันเป็นจำนวนเล็กน้อยของการวิจัยที่มีคุณภาพสูง นอกจากบางที depression
การออกกำลังกาย ไม่ถือว่าการจัดตั้งการรักษาความผิดปกติทางจิต และมันมักจะประเมิน
เป็นผู้ช่วยเภสัชบำบัดหรือการบำบัดรักษาให้จิต อย่างไรก็ตาม หลวง
ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์วิทยาลัยจิตแพทย์แนะนำว่า การออกกำลังกายอาจเติมเต็ม
การรักษาอื่น ๆและเพื่อถูกใช้เป็นกลยุทธ์การจัดการความเครียดในการปรับปรุงการกู้คืนที่ช่วยป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก
,จัดการกับผลข้างเคียงของยาบางอย่าง และปรับปรุงการปฏิบัติวิถีชีวิตและสุขภาพโดยรวม ( 42,43 )
.
การวิจัยมากที่สุดวันที่ที่ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับประโยชน์ของการออกกำลังกายเป็นยารักษาโรคซึมเศร้า โดยวิธีการวิเคราะห์เมต้าล่าสุด
หลายสุ่มทดลองพบว่าเมื่อเทียบกับการควบคุม
ออกกำลังกายได้ปานกลาง ( 21,24 ) ขนาดใหญ่ ( 2431 ) ขนาดผลสำหรับบุคคลกับโรคซึมเศร้า
ประโยชน์จากการออกกำลังกายอาจจะไม่ยาวนาน อย่างไรก็ตาม การวิจัยชี้ให้เห็นความแตกต่างที่
ติดตามระหว่างการออกกำลังกายและกลุ่มควบคุม ( 21 ) หรือลดผลเท่าผลที่
จุดสิ้นสุดของการออกกำลังกายการแทรกแซง ( 24 ) ผู้เข้าร่วมในการศึกษาเหล่านี้มักจะมีเล็กน้อยถึงปานกลาง
ภาวะซึมเศร้ามากกว่าภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง การออกกำลังกายมีผลเล็กน้อยในการปรับปรุงโรคซึมเศร้า
อาการกับบุคคลในร่างกายเจ็บป่วยเรื้อรัง ( เช่น โรคหัวใจและหลอดเลือด และปวดเรื้อรัง )
( 18 ) .
ถึงแม้ว่าการออกกำลังกายได้ถูกประเมินในกว่า 25 แบบสุ่มควบคุมการทดลอง มีกี่ wellconducted
การศึกษาที่ให้ข้อสรุปเกี่ยวกับวิธีการที่มีประสิทธิภาพเป็นวิธีการเพิ่มประสิทธิภาพของมัน
ประสิทธิผลสำหรับภาวะซึมเศร้า แม้จะมีความกังวลเหล่านี้จะปรากฏที่เหมาะสมแนะนำ
การออกกำลังกายเป็นรักษาอาการซึมเศร้า แน่นอน , แห่งชาติ สถาบันสุขภาพและความเป็นเลิศทางคลินิก
ในสหราชอาณาจักรแนะนำว่า โครงสร้างกลุ่มโปรแกรมการออกกำลังกายควรจะ
ถือว่าเป็นขั้นตอนแรกในการรักษาและการจัดการของคนดื้อ ' '
subthreshold ภาวะซึมเศร้าหรืออ่อนถึงปานกลางภาวะซึมเศร้า ( 27 ) การออกกำลังกายยังเป็นคะแนนสูงโดยผู้ที่ประสบภาวะซึมเศร้า
( 29 ) .
การออกกำลังกายมีผลปานกลางสำหรับความวิตกกังวลถึงแม้ว่าการศึกษาส่วนใหญ่มีการประเมินผลกระทบต่อ
อาการวิตกกังวลไม่ใช่คลินิกประชากร ( 47 )หนึ่ง Razorflame พบว่าการออกกำลังกายอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับ
โรคตื่นตระหนก พบว่า 10 สัปดาห์ของการออกกำลังกายมีประสิทธิภาพมากกว่ายาเม็ดยาหลอกแต่น้อย
มีประสิทธิภาพกว่ายา ( 5 ) อย่างไรก็ตาม การศึกษาล่าสุดไม่แสดง ประโยชน์การออกกำลังกาย
เมื่อเสร็จเสริมยา ( 46 ) แม้ว่าอาการตื่นตระหนกขึ้นในกลุ่ม
ระหว่างการฝึกออกกำลังกายการออกกำลังกายเป็นประโยชน์กว่าการฝึกการผ่อนคลายการควบคุม ในผู้ใหญ่ที่เป็นโรคจิตเภท
การวิจัยแสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการออกกำลังกายสามารถปรับปรุงสุขภาพจิต
อาการบางชนิด ( เช่น เยิน อารมณ์ , การสูญเสียของไดรฟ์และความคิด ) แต่น้อยกว่า
ที่มีประสิทธิภาพสำหรับอาการอื่น ๆ ( เช่น อาการหลงผิดและเกิดอาการประสาทหลอน ) ( 13 ) โปรแกรมการออกกำลังกายอาจ
ปรับปรุงผลลัพธ์ทางจิตวิทยาอื่น ๆเช่น ความสามารถทางสังคม ความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง และความผาสุก ( 19 ) .
การออกกำลังกายเป็นสิ่งที่สำคัญในการปรับปรุงสุขภาพของบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิตที่ร้ายแรง
( เช่นโรคจิตเภท ) เป็นบุคคลเหล่านี้ตาย 16 ถึง 20 ปีก่อนหน้านี้กว่าประชากรทั่วไปมีความแตกต่างช่องว่างเพิ่มขึ้นในอัตราการตาย
นี้ล่าสุด ทศวรรษ ( 34 )สองในสามของการเสียชีวิตเหล่านี้ก่อนวัยอันควร
เกี่ยวข้องกับทางกายภาพความเสี่ยงด้านสุขภาพที่เกิดขึ้นจากการเข้าถึงยากจนการดูแลทางการแพทย์ , อาหารที่ยากจน น้อย
การออกกำลังกาย และยากระตุ้นการเพิ่มน้ำหนัก ( 34 ) แน่นอน ถึง 86 % ของผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยยาต้านโรคจิตยาเพิ่มประสบการณ์
) น้ำหนัก ( 2 ) .
อนึ่ง เมตาโบลิก ซินโดรม