His laughter shredded her heart. Sc

His laughter shredded her heart. Scenes played out in her mind that appeared and disappeared as Rajas spoke. It was the sight of those who met an agonizing end. How painful would it have been? How much would they have put up with? How much did they despair? The empty eyes of those who had died for her gazed at her. Voices of the phantoms that doesn’t exist seeped into her heart.
“Nonsense… father… everyone…”
“Do you see now? Do you see what happened in your home and the pitiful end of your beloved ones? Hahahahah!”
“How dare you… how dare…!!”
“Are you angry? Are you unable to contain your anger? Swordman of Noshias, this is your punishment. It is a fitting punishment for running away every time.”
“UAAAAAAAARRRGHH!!”
She rushed at Rajas who was saying that she was the cause of it all. It was a strike with all her spirit. It was an attack without a form nor balance. It was almost a foolish frontal strike that lost all shape due to rage and chaotic emotions.
“How boring.”
But it was deflected. Rajas’ fist deflected the sword and more mocking words flew her way. Everything was insufficient. Her sword. Her emotions. Her shouts. Everything.
“Kuugh!”
But it wasn’t over yet. It was when she clenched her teeth to deliver another strike.
“―”
With a sneering voice, aura that had been circulating in Rajas’ hand quickly expanded.
― It was
“Uuu….uuu…”
Despair that seem to sap the strength from her entire body revived.
The scene she had watched multiple times from Rajas’ hand passed in her mind like a phantasmagoria. Her spirit, which had been driven by rage up until this point collapsed. This was that magic. The reason why Rajas was called the “Demon Chief”. It was Rajas’ ultimate magic that disintegrated a fortress without a trace in a middle of battle from that time.
A crimson coagulated mass expanded to form a bead big enough to swallow a grown man ― and maintained its form. It stopped momentarily like a calm ocean before a storm, and started to shake as if it was the signal for its release.
There was no way to dodge it. It was powerful enough to destroy an entire fortress. It was not an attack one could dodge due to its wide area of effect. Only thing she could do was draw as much power from the spirit to protect herself.
― and a dark tidal wave swallowed her whole.
“Uuu aaaaahhhh!!”
Ominous dark energy surrounded her. It felt everything was being destroyed. It felt everything was being taken away. Amidst darkness that seem to prophesize the end, all five senses went away.
…. And after what felt like an eternity, everything around her was gone. Trees, rocks, the adventurer’s corpses, that girl’s corpse, everything.
“Ah, ugh...huk…!”
She could withstand the attack. But what’s left was only her battered body after having spent all her strength. It was the same as before. A repeat. Only her, who possessed strong spirit power, survived. Carrying only the burden of guilt and pain of a survivor.
Her entire body was pulled as if it was pinned to midair. Then.
“Let me go ― Kuuh!”
A fist found its mark on her stomach. A heavy strike from an arm as thick as a log broke through the weakened spirit defense and impacted her intestines.
“Not yet.”
Rajas, filled with gratification, raised a corner of his mouth and a flurry of fists commenced at the same time. Countless strikes. Countless strikes without an end. The boulder like fists all found their mark. The pain-filled moans flowed out from her mouth every time the fist struck. Only sound she could make was pain-filled moans that pleaded to stop.
In the end, she threw up everything in her stomach. Then her body was discarded onto the ground like a piece of tissue.
“Ha ugh, ha… ugh…”
She lay flat on the ground writhing and drooling as she opened her mouth to breathe. It was as if she became a caterpillar, no, something even lesser.
Everything was painful. It was painful. Her heart hurt even more than her body. Physically and mentally. After withstanding countless attacks from Rajas that slowly gnawed at her heart, she couldn’t move her body. She couldn’t put her strength into anything. She couldn’t think anything. She wanted to give up on everything.
But Rajas didn’t stop his attacks.
“How fitting.”
“Ugh, uhhhh…..”
“Did you try to protect others with only that kind of strength?”
A question flew at her while she was trying to stand up, using the sword as a support. It was meant to make her think about it, but there was no need to think about it. There was no meaning in thinking about it either. Because―
“So, were you able to protect them?”
She already knew it.
“If you could go back in time, do you think you can change the outcome?”
She already knew. So―
“That’s right. You can’t protect anything. Not a single person.”
― please, stop….
“Huuu… huk…”
Everything was as Rajas said. Not just her comrades from back home, but she couldn’t protect the merchants as well. Even if she went back in time, it would have been a repeat. That despair, those tears, she couldn’t stop them.
She

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงหัวเราะของเขาเตรียมหัวใจของเธอ ฉากที่เล่นออกมาในใจของเธอที่ปรากฏ และหายไปเป็น Rajas พูด มันเป็นสายตาของผู้ที่ได้พบกับจุดจบที่ปราศ ทำไมมันมี ไหร่จะมีตั้งด้วย ว่าพวกเขาไม่สิ้นหวัง สายตาที่ว่างเปล่าของผู้ที่เสียชีวิตสำหรับเธอจ้องเธอ เสียงของ phantoms ที่ไม่มี seeped ลงในหัวใจของเธอ "เรื่องไร้สาระ...พ่อ...ทุกคน...""คุณเห็นตอนนี้ คุณเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของคุณและคนที่ท่านรักสิ้นน่าสงสาร Hahahahah ""วิธีคุณ...กล้าว่ากล้า...!! ""คุณกำลังโกรธ คุณไม่มีความโกรธ Swordman Noshias นี้เป็นการลงโทษของคุณ มันเป็นการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับการวิ่งออกไปทุกครั้ง""UAAAAAAAARRRGHH !"เธอรีบวิ่งที่ Rajas ที่พูดว่า เธอเป็นสาเหตุของมันทั้งหมด ตี ด้วยจิตวิญญาณของเธอได้ มันเป็นการโจมตี โดยไม่มีแบบฟอร์มหรือสมดุล มันเป็นเกือบโง่หน้าผากหยุดงานที่สูญเสียรูปร่างทั้งหมดเนื่องจากความโกรธและอารมณ์วุ่นวาย "วิธีเบื่อ"แต่นั้นถูก กำปั้นของ rajas คายดาบ และคำศัพท์ mocking บินทางของเธอ ทุกอย่างไม่เพียงพอ ดาบของเธอ อารมณ์ของเธอ เธอตะโกน ทุกอย่าง"Kuugh"แต่ไม่เกิน ก็เมื่อเธอกัดฟันของเธอเพื่อให้ตีอีก“―”เสียง sneering ขยายออร่าที่มีการหมุนเวียนในมือ Rajas' อย่างรวดเร็ว―ก็" Uuu... uuu..."สิ้นหวังที่ดูเหมือนจะลดทอนความแข็งแรงจากร่างกายของเธอ ฟื้นขึ้นมาฉากที่เธอเฝ้าหลายครั้งจากมือของ Rajas ผ่านในใจของเธอเช่นการ phantasmagoria จิตวิญญาณของเธอ ซึ่งได้รับการขับเคลื่อนความโกรธจนกระทั่งยุบจุดนี้ นี่คือมายากล เหตุผลที่ทำไม Rajas ถูกเรียกว่า "ประธานปีศาจ" มหัศจรรย์สุดยอดของ Rajas ที่ป้อมร่องรอยในช่วงกลางของการต่อสู้จากนั้นชำรุดทรุดโทรม ได้เข้มจับก้อนมวลขยายแบบลูกปัดที่ใหญ่พอที่จะกลืน―เป็นคนที่ปลูก และรักษารูปแบบ มันหยุดชั่วขณะเช่นทะเลสงบก่อนพายุ และเริ่มที่จะสั่นหากสัญญาณสำหรับการปล่อย วิธีที่จะหลบมันได้ มันก็มีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะทำลายป้อมปราการมีทั้ง มันไม่ใช่การโจมตีหนึ่งสามารถหลบเนื่องจากบริเวณความกว้างของผล เฉพาะสิ่งที่เธอไม่ถูกดึงมากจากวิญญาณเพื่อปกป้องตัวเอง ― และคลื่นสึนามิความมืดกลืนกินทั้งหมดของเธอ "Uuu aaaaahhhh !!"พลังงานมืดเป็นลางไม่ดีล้อมรอบเธอ มันรู้สึกว่า ทุกอย่างกำลังถูกทำลาย มันรู้สึกว่า ทุกอย่างถูกถ่ายออกไป ท่ามกลางความมืดที่ดูเหมือนจะพยากรณ์สิ้น ประสาทสัมผัสทั้งห้าออกไป …. และหลัง จากที่อะไรรู้สึกเหมือนยาว ทุกอย่างรอบตัวเธอก็หายไป ต้นไม้ หิน การผจญภัยศพ ศพที่สาว ทุกอย่าง" Ah เดลิ...ฮัก...! "เธอสามารถทนต่อการโจมตี แต่สิ่งที่เหลือ เพียงร่างกายของเธออย่างทารุณหลังจากใช้แรงทั้งหมดของเธอ มันเป็นเหมือนก่อน ซ้ำ เพียงเธอ ผู้ครอบครองพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง อยู่รอด แบกภาระความผิดเท่านั้นและความเจ็บปวดของผู้รอดชีวิตร่างกายทั้งหมดของเธอถูกดึงเป็นถ้ามันถูกตรึงเจิดจรัส แล้ว"ให้ฉันไป― Kuuh"กำปั้นพบเครื่องหมายบนท้องของเธอ หยุดงานหนักจากแขนหนาเท่าล็อกยากจนผ่านการป้องกันจิตใจที่อ่อนแอ และผลกระทบต่อลำไส้ของเธอ "ไม่"Rajas ด้วยสม ยกมุมปากของเขาและคึกคักของหมัดเริ่มในเวลาเดียวกัน นัดนับไม่ถ้วน นัดนับไม่ถ้วน โดยไม่มีสิ้นสุด โบลเดอร์เช่นหมัดทั้งหมดพบเครื่องหมายของพวกเขา Moans เต็มไปด้วยความเจ็บปวดไหลออกจากปากของเธอทุกครั้งหลงกำปั้น เสียงเดียวที่เธอสามารถทำให้ถูก moans ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่นปช.หยุดในสุด เธอโยนข้อมูลทุกอย่างในท้องของเธอ แล้วร่างกายของเธอได้ถูกละทิ้งไปเช่นชิ้นส่วนของเนื้อเยื่อ "ฮา เดลิ ฮา...เดลิ..."เธอวางราบบนพื้นเขียน และน้ำลายไหลเมื่อเธอเปิดปากในการหายใจ ก็เหมือนเธอเป็นหนอน ไม่ สิ่งที่ลดน้อยลง ทุกอย่างเป็นความเจ็บปวด มันเป็นความเจ็บปวด หัวใจของเธอเจ็บยิ่งกว่าร่างกายของเธอ กาย และใจ หลังจากที่ทนทานต่อการโจมตีนับไม่ถ้วนจาก Rajas ที่ช้า gnawed ที่หัวใจของเธอ เธอไม่สามารถย้ายร่างกายของเธอ เธอไม่ใส่ความแข็งแรงของเธอเป็นอะไร เธอไม่คิดอะไร เธออยากจะให้ขึ้นบนทุกอย่างแต่ Rajas ไม่หยุดการโจมตีของเขา"วิธีเหมาะสม""เดลิ uhhhh...""คุณได้ปกป้องคนอื่น มีเพียงความแข็งแรง"คำถามบินเธอขณะที่เธอพยายามยืนขึ้น การใช้ดาบเป็นการสนับสนุน หมายถึงทำให้เธอคิดเกี่ยวกับมัน แต่มีไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมัน มีความหมายในการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง Because―"ดังนั้น คุณสามารถปกป้องพวกเขา"เธอรู้แล้วมัน"หากคุณสามารถย้อนกลับในเวลา คุณคิดว่า คุณสามารถเปลี่ยนแปลงผล"เธอรู้แล้ว So―"ถูกต้อง คุณไม่สามารถป้องกันอะไร ไม่คนเดียว"―กรุณา หยุด..." Huuu...ฮัก..."เสร็จ Rajas กล่าว ไม่ใช่แค่เธอสหายจากกลับบ้าน แต่เธอไม่สามารถปกป้องพ่อค้าเช่นกัน แม้ว่าเธอกลับไปในเวลา ก็จะได้รับซ้ำ ที่สิ้นหวัง น้ำตาเหล่านั้น เธอไม่สามารถหยุดพวกเขาได้เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียงหัวเราะของเขาหั่นหัวใจของเธอ ฉากออกมาเล่นในใจของเธอที่ปรากฏและหายไปเป็น Rajas พูด มันเป็นสายตาของผู้ที่ได้พบกับจุดสิ้นสุดที่ทนทุกข์ทรมาน วิธีการเจ็บปวดก็จะได้รับ? เท่าไหร่พวกเขาจะได้นำขึ้นด้วย? เท่าไหร่พวกเขาไม่สิ้นหวัง? ดวงตาที่ว่างเปล่าของผู้ที่เสียชีวิตสำหรับเธอจ้องมาที่เธอ เสียงของภูตผีที่ไม่ได้อยู่ซึมเข้าไปในหัวใจของเธอ.
"ไร้สาระ ... พ่อ ... ทุกคน ... "
"คุณเห็นตอนนี้หรือไม่ คุณเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านและปลายน่าสงสารของคนที่คุณรักของคุณหรือไม่ HAHAHAHAH! "
" วิธีการที่คุณกล้า ... กล้า ... !! "
" คุณโกรธ? คุณไม่สามารถที่จะมีความโกรธของคุณ? Swordman ของ Noshias นี้เป็นบทลงโทษของคุณ มันคือการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับการวิ่งหนีทุกครั้ง. "
" UAAAAAAAARRRGHH !! "
เธอรีบวิ่งไปที่ Rajas ที่ถูกบอกว่าเธอเป็นสาเหตุของมันทั้งหมด มันเป็นนัดหยุดงานด้วยจิตวิญญาณของเธอทั้งหมด มันเป็นการโจมตีโดยไม่ต้องเป็นรูปแบบหรือความสมดุล มันก็เกือบจะตีหน้าผากโง่ที่หายไปรูปร่างทั้งหมดเนื่องจากความโกรธและอารมณ์วุ่นวาย.
"วิธีการที่น่าเบื่อ."
แต่มันถูกหักเห กำปั้น Rajas 'หักเหดาบและคำพูดเยาะเย้ยเพิ่มเติมบินทางของเธอ ทุกอย่างไม่เพียงพอ ดาบของเธอ ความรู้สึกของเธอ เสียงตะโกนของเธอ ทุกอย่าง.
"Kuugh!"
แต่มันก็ยังไม่จบ มันเป็นตอนที่เธอกำแน่นฟันของเธอในการส่งมอบการนัดหยุดงานอีก.
"-"
ด้วยเสียงเยาะเย้ย, ออร่าที่ได้รับการหมุนเวียนในมือ Rajas ขยายตัวได้อย่างรวดเร็ว.
- มันเป็น
"uuu ... .uuu ... "
ความสิ้นหวังที่ดูเหมือนจะหมดความแข็งแรงจาก ทั้งร่างกายของเธอฟื้นขึ้นมา.
ฉากที่เธอได้ดูหลาย ๆ ครั้งจากมือ Rajas 'ผ่านในใจของเธอเหมือนหลอน จิตวิญญาณของเธอซึ่งได้รับแรงหนุนจากความโกรธขึ้นมาจนถึงจุดนี้ทรุดตัวลง นี้เป็นมายากลที่ เหตุผลที่ว่าทำไม Rajas ถูกเรียกว่า "ปีศาจหัวหน้า" มันเป็นสุดยอดเมจิก Rajas 'ที่ผุพังป้อมปราการอย่างไร้ร่องรอยในช่วงกลางของการต่อสู้ครั้งหนึ่งนั้น.
สีแดงเข้มจับก้อนมวลขยายในรูปแบบลูกปัดขนาดใหญ่พอที่จะกลืนเป็นคนที่เติบโตขึ้น - และการบำรุงรักษารูปแบบของ มันหยุดชั่วขณะเหมือนมหาสมุทรสงบก่อนพายุและเริ่มที่จะสั่นคลอนราวกับว่ามันเป็นสัญญาณสำหรับการเปิดตัวของมัน.
ไม่มีทางที่จะหลบก็ไม่ได้ มันก็มีพลังมากพอที่จะทำลายป้อมปราการทั้ง มันไม่ได้โจมตีใครสามารถหลบเนื่องจากพื้นที่กว้างของผลกระทบ สิ่งเดียวที่เธอจะทำคือดึงพลังงานมากจากจิตวิญญาณที่จะปกป้องตัวเอง.
-. และคลื่นยักษ์มืดกลืนกินเธอทั้ง
"uuu aaaaahhhh !!"
พลังงานมืดเป็นลางไม่ดีล้อมรอบเธอ มันให้ความรู้สึกว่าทุกอย่างถูกทำลาย มันให้ความรู้สึกทุกอย่างที่ถูกนำออกไป ท่ามกลางความมืดที่ดูเหมือนจะ prophesize ท้ายที่สุดทุกประสาทสัมผัสทั้งห้าก็ไป.
... และหลังจากสิ่งที่รู้สึกเหมือนนิรันดร์ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเธอก็หายไป ต้นไม้, หิน, ศพผจญภัยของศพหญิงสาวคนนั้นทุกอย่าง.
"อาฮึ ... huk ... !"
เธอสามารถทนต่อการโจมตี แต่สิ่งที่เหลือเป็นเพียงร่างกายทารุณของเธอหลังจากที่มีการใช้จ่ายเข้มแข็งของเธอทั้งหมด มันเป็นเช่นเดียวกับก่อน ซ้ำ คนเดียวของเธอผู้มีอำนาจจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งรอดชีวิต แบกภาระเฉพาะของความผิดและความเจ็บปวดของผู้รอดชีวิตได้.
ร่างกายทั้งหมดของเธอถูกดึงออกมาราวกับว่ามันถูกตรึงอยู่กับกลางหาว . แล้ว
"ให้ฉันไป - Kuuh"
กำปั้นพบเครื่องหมายบนท้องของเธอ ตีหนักจากแขนหนาเป็นบันทึกยากจนผ่านการป้องกันจิตวิญญาณที่อ่อนแอและส่งผลกระทบต่อลำไส้ของเธอ.
"ยังไม่ได้."
Rajas ที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจยกมุมปากของเขาและความวุ่นวายของหมัดเริ่มในเวลาเดียวกัน การนัดหยุดงานนับไม่ถ้วน การนัดหยุดงานนับไม่ถ้วนโดยไม่ต้องสิ้น โบลเดอเหมือนกำปั้นทั้งหมดที่พบเครื่องหมายของพวกเขา ครวญครางเจ็บปวดที่เต็มไปด้วยไหลออกมาจากปากของเธอทุกครั้งที่กำปั้นหลง เพียงเสียงเธอจะทำให้เป็นครวญครางเจ็บปวดที่เต็มไปด้วยที่จะหยุดอ้อนวอน.
ในท้ายที่สุดเธอโยนขึ้นทุกอย่างในท้องของเธอ จากนั้นร่างของเธอถูกทิ้งลงบนพื้นดินเช่นชิ้นส่วนของเนื้อเยื่อ.
"ฮะฮึฮึ ... ฮ่า ... "
เธอนอนราบกับพื้นดินบิดและน้ำลายขณะที่เธออ้าปากหายใจ มันเป็นเหมือนกับว่าเธอกลายเป็นหนอนไม่มีแม้บางอย่างน้อย.
ทุกอย่างก็เป็นความเจ็บปวด มันเป็นความเจ็บปวด หัวใจของเธอเจ็บมากยิ่งขึ้นกว่าร่างกายของเธอ ทางร่างกายและจิตใจ หลังจากที่ทนต่อการโจมตีที่นับไม่ถ้วนจาก Rajas ที่แทะช้าที่หัวใจของเธอเธอไม่สามารถขยับร่างกายของเธอ เธอไม่สามารถใส่ความแรงของเธอเป็นอะไร เธอไม่ได้คิดอะไร เธออยากจะให้เพิ่มขึ้นในทุกสิ่ง.
แต่ Rajas ไม่หยุดการโจมตีของเขา.
"วิธีการที่เหมาะสม."
"ฮึ uhhhh ... .. "
"คุณพยายามที่จะปกป้องคนอื่น ๆ ที่มีเพียงชนิดของความแข็งแรงที่?"
คำถามที่บินไปที่เธอ ขณะที่เธอกำลังพยายามที่จะลุกขึ้นยืนโดยใช้ดาบเป็นฝ่ายสนับสนุน มันหมายถึงการทำให้เธอคิดเกี่ยวกับมัน แต่มีความจำเป็นที่จะคิดเกี่ยวกับมันไม่ ไม่มีความหมายในการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างใดอย่างหนึ่งก็คือ Because-
"ดังนั้นเป็นคุณสามารถที่จะปกป้องพวกเขา?"
เธอก็รู้อยู่แล้วว่ามัน.
"ถ้าคุณสามารถย้อนเวลากลับไปทำคุณคิดว่าคุณสามารถเปลี่ยนผล?"
เธอก็รู้อยู่แล้ว ทีเรา
"ที่เหมาะสม คุณไม่สามารถป้องกันอะไร ไม่ได้เป็นคนเดียว. "
- โปรดหยุด ... .
" huuu ... huk ... "
ทุกอย่างเป็น Rajas กล่าวว่า ไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนสนิทของเธอจากบ้านกลับ แต่เธอไม่สามารถป้องกันผู้ค้าได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเธอเดินกลับในเวลาก็จะได้รับการทำซ้ำ สิ้นหวังว่าน้ำตาเหล่านั้นเธอไม่สามารถหยุดพวกเขา.
เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เสียงหัวเราะของเขาฉีกหัวใจเธอ ฉากที่เล่นออกในจิตใจของเธอที่ปรากฏและหายไปเป็นราจัสพูด มันเป็นสายตาของคนที่เจอจุดจบที่เจ็บปวด มันจะเจ็บปวดได้ เท่าไหร่ พวกเขาได้ใส่กัน วิธีการมากพวกเขาหมดหวัง ดวงตาว่างเปล่าของผู้ที่ตายไปแล้วของเธอจ้องมองเธอ เสียงของผีที่ไม่มีตัวตนไปจากหัวใจของเธอ" ไร้สาระ . . . . . . . พ่อ . . . . . . . ทุกคน . . . . . . . "" ตอนนี้คุณเห็นอะไร คุณเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของคุณ และสิ้นสุดที่น่าสงสารของคนรักของคุณ sorbet นี้ได้ Ma ! "" กล้าดียังไง กล้าดียังไง . . . . . . . ! "" โกรธเหรอ ? คุณไม่สามารถที่จะควบคุมความโกรธของคุณ ซอร์ดแมนของ noshias นี่คือการลงโทษ มันคือการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับการวิ่งหนีทุกครั้ง "" uaaaaaaaarrrghh ! ! "เธอวิ่งในราจัสที่ถูกบอกว่าเป็นเหตุของทุกอย่าง มันเป็นการโจมตีด้วยจิตวิญญาณของเธอ มันเป็นการโจมตีที่ไม่มีรูปร่างหรือความสมดุล ก็เกือบโง่โดนตีที่สูญเสียรูปร่างทั้งหมดเนื่องจากความโกรธและอารมณ์ที่แสนวุ่นวาย" น่าเบื่อ "แต่มันก็สุงสิง ราจัส " กำปั้นเบี่ยงเบนดาบและล้อเลียนคำพูดบินมา ทุกอย่างมันไม่เพียงพอ ดาบของเธอ อารมณ์ของเธอ เสียงตะโกนของเธอ ทุกอย่าง" kuugh ! "แต่มันก็ยังไม่จบ มันคือตอนที่เธอกำฟันของเธอเพื่อให้ตีอีก" ผมอยาก "กับหัวเราะเยาะเสียงออร่าที่ถูกหมุนเวียนในมือราจัส " ได้อย่างรวดเร็วขยายผมอยากได้ คือ" uuu uuu . . . . . . . . . . . . . . "ความสิ้นหวังที่ดูเหมือนจะซับแรงจากร่างกายทั้งหมดของเธอฟื้นขึ้นมาฉากที่เธอเคยดู หลายครั้งจากราจัส " มือผ่านในใจของเธอเหมือนหลอน . วิญญาณของเธอ ซึ่งได้รับแรงหนุนจากความโกรธขึ้นจนถึงจุดนี้ล้มลง นี่มันวิเศษ เหตุผลที่ราจัสถูกเรียกว่า " หัวหน้า " ปีศาจ มันคือราจัส " สุดยอดมายากลสลายป้อมอย่างไร้ร่องรอยในกลางของสงครามครั้งนั้นสีแดงเข้มกันมวลขยายรูปแบบลูกปัดใหญ่พอที่จะกลืนโตแล้ว ผมอยากรักษารูปทรงของมัน มันหยุดชั่วขณะ เหมือนทะเลสงบก่อนพายุ และเริ่มสั่น ราวกับว่ามันเป็นสัญญาณของการปลดปล่อยไม่มีทางที่จะหลบมัน มันมีพลังพอที่จะทำลายป้อมปราการทั้งหมด มันไม่ได้โจมตีสามารถหลบ เนื่องจากมีพื้นที่กว้างของผล สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือวาดพลังงานมากจากจิตวิญญาณที่จะปกป้องตัวเองผมอยากและมืดคลื่นยักษ์กลืนกินเธอทั้งตัว" uuu ค่ะเฮ้อ ! ! "ลางร้ายแห่งความมืดรายล้อมเธอ มันรู้สึกว่าทุกอย่างถูกทำลาย มันรู้สึกว่าทุกอย่างถูกพรากไป ท่ามกลางความมืดที่ดูเหมือนจะ prophesize ปลายประสาทสัมผัสทั้งห้าไป. . . . . . . และหลังจากสิ่งที่เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ทุกสิ่งรอบๆ ตัวของเธอก็หายไป ต้นไม้ , หิน , ของนักผจญภัย ศพนั่นเป็นศพ ทุกอย่าง" อ๊ะ อ๊า . . . . . . . เหวอ . . . . . . . "เธอสามารถทนต่อการโจมตี แต่ที่เหลือก็เพียงร่างกาย ซึ้งเธอหลังจากที่มีการใช้เวลาพลังทั้งหมดของเธอ มันก็เหมือนเดิม ซ้ํา แต่เธอ ผู้ครอบครองพลังวิญญาณที่เข้มแข็งรอด ถือเพียงภาระของความรู้สึกผิดและเจ็บปวดของผู้รอดชีวิตร่างกายทั้งหมดของเธอถูกดึงเป็นถ้ามันถูกเสียบไว้ที่กลางอากาศ แล้ว" ปล่อยผมแล้วผมอยาก kuuh ! "กำปั้นที่พบเครื่องหมายบนท้องของเธอ ตีหนักจากแขนหนาเป็นบันทึกยากจนผ่านบอดและจิตวิญญาณการป้องกันผลกระทบต่อลำไส้ได้" ยังไม่ " .ราจัสที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ ยกมุมปาก และวุ่นวายของหมัด เริ่มในเวลาเดียวกัน นับไม่ถ้วนครั้ง นัดนับไม่ถ้วนโดยไม่สิ้นสุด ศิลา เหมือนหมัดพบเครื่องหมายของพวกเขา ความเจ็บปวดไหลออกมาจากปากอิ่มครางทุกครั้งที่หมัดหลง เสียงเดียวที่เธอทำได้คือความเจ็บปวดเต็ม . . ที่ขอร้องให้หยุดในตอนท้าย เธอโยนขึ้นทุกอย่างในกระเพาะของเธอ จากนั้นร่างของเธอถูกทิ้งลงบนพื้นเหมือนชิ้นเนื้อเยื่อ" ฮา . . ฮา . . . . . . . . . . . . . . . . "เธอวางราบบนพื้นดินและ 2 น้ำลายไหลขณะที่เธออ้าปากหายใจ มันเหมือนกับว่าเธอกลายเป็นดักแด้ ไม่ อะไรแม้แต่น้อยทุกอย่างที่เจ็บปวด มันเจ็บปวดมาก หัวใจเธอเจ็บมากขึ้นกว่าที่ร่างกายของเธอ ทางกายและทางใจ หลังจากการต่อสู้มานับไม่ถ้วน การโจมตีจากราจัสที่ค่อยๆ กัดหัวใจเธอ เธอไม่สามารถขยับร่างกายของเธอ เธอไม่สามารถทำให้พลังของเธอได้บ้าง เธอไม่ได้ว่าอะไร เธอต้องการจะเลิกทุกอย่างแต่ราจัสไม่ได้หยุดการโจมตีของเขา" วิธีการที่เหมาะสม "" เอ่อ เอ่อ . . . . "" คุณพยายามที่จะปกป้องคนอื่น ๆมีเพียงชนิดของความแข็งแรง ? "คำถามลอยมาทางเธอ ในขณะที่เธอกำลังพยายามลุกขึ้นยืน การใช้ดาบ เป็นต้น มันทำให้เธอนึกถึงมัน แต่ไม่ต้องคิดเกี่ยวกับมัน ไม่มีความหมายในการคิดเกี่ยวกับมันด้วย เพราะผมอยาก" ดังนั้น , คุณสามารถที่จะปกป้องพวกเขา ? "เค้ารู้อยู่แล้ว ." ถ้าคุณย้อนเวลาได้ คุณคิดว่าคุณสามารถเปลี่ยนแปลงผลการแข่งขันได้หรือไม่ ? "เธอรู้แล้ว ดังนั้นผมอยาก" ใช่แล้ว คุณไม่สามารถปกป้องอะไรเลย ไม่ได้เป็นคนเดียว .ผมอยากหยุด . . . . . . ." huuu เหวอ . . . . . . . . . . . . . . "ทุกอย่างเป็นราจัสกล่าว ไม่เพียง แต่เธอ เพื่อน จาก กลับ บ้าน