A Dry cell is a type of chemical ce

A Dry cell is a type of chemical cells, commonly used today, in the form of batteries, for many electrical appliances[disambiguation needed]. It was developed in 1887 by Japanese clockmaker Yai Sakizō (ja:屋井先蔵) and in 1888 by the German scientist Karl Gassner.[1]

A dry cell uses a paste electrolyte, with only enough moisture to allow current to flow. Unlike a wet cell, a dry cell can operate in any orientation without spilling, as it contains no free liquid, making it suitable for portable equipment. By comparison, the first wet cells were typically fragile glass containers with lead rods hanging from the open top and needed careful handling to avoid spillage. Lead-acid battery did not achieve the safety and portability of the dry cell until the development of the gel battery.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เซลล์แห้งเป็นชนิดของเซลล์สารเคมี ใช้วันนี้ ในรูปแบบของแบตเตอรี่ สำหรับเครื่องใช้ไฟฟ้ามากมาย [ต้องการแก้ความกำกวม] เป็นพัฒนาใน 1887 โดยญี่ปุ่น clockmaker Sakizō ใหญ่ (ja:屋井先蔵) และ ใน 1888 โดยนักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมันคาร์ล Gassner [1]เซลล์แห้งใช้อิเล็กโทรวาง มีเพียงความชื้นที่เพียงพอให้กระแสไหล ซึ่งแตกต่างจากเซลล์เปียก แห้งเซลล์สามารถทำงานในใด ๆ ไม่ออก เนื่องจากประกอบด้วยน้ำยาไม่ฟรี ทำให้เหมาะสำหรับอุปกรณ์แบบพกพา โดยการเปรียบเทียบ เซลล์เปียกแรกบรรจุภัณฑ์แก้วที่เปราะบางโดยปกติ ด้วยนำก้านแขวนจากด้านบนเปิดได้ และต้องจัดการระวังเพื่อหลีกเลี่ยงการมี แบตเตอรี่ lead ได้ไม่ได้ปลอดภัยและปราบเซลล์แห้งจนพัฒนาแบตเตอรี่เจล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เซลล์แห้งเป็นชนิดของเซลล์สารเคมีที่ใช้กันทั่วไปในวันนี้ในรูปแบบของแบตเตอรี่สำหรับเครื่องใช้ไฟฟ้าจำนวนมาก [disambiguation จำเป็น] ได้รับการพัฒนาในปี 1887 โดยญี่ปุ่นนาฬิกาใหญ่Sakizō (ja:屋井先蔵) และในปี 1888 โดยนักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมันคาร์ล Gassner [1]. เซลล์แห้งใช้อิเล็กโทรไลวางที่มีความชื้นพอเพียงเพื่อที่จะช่วยให้กระแสไหล ซึ่งแตกต่างจากมือถือเปียกเซลล์แห้งสามารถทำงานในทิศทางใดโดยไม่หกเนื่องจากมีของเหลวไม่มีฟรีทำให้มันเหมาะสำหรับอุปกรณ์พกพา โดยเปรียบเทียบเซลล์เปียกเป็นครั้งแรกมักจะบรรจุภัณฑ์แก้วที่เปราะบางกับแท่งตะกั่วห้อยลงมาจากด้านบนเปิดและจำเป็นต้องจัดการอย่างระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงการรั่วไหล แบตเตอรี่ตะกั่วกรดไม่บรรลุความปลอดภัยและพกพาของเซลล์แห้งจนการพัฒนาแบตเตอรี่เจล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เซลล์แห้งเป็นชนิดของเซลล์เคมีที่ใช้กันทั่วไปในวันนี้ในรูปแบบของแบตเตอรี่สำหรับหลายเครื่องใช้ไฟฟ้า [ disambiguation ต้องการ ] มันถูกพัฒนาขึ้นในปี 1887 โดยญี่ปุ่น clockmaker ใหญ่ sakiz โฮ ( จา : 屋井先蔵 ) และในระดับนานาชาติ โดยนักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมัน คาร์ล แกสเนอร์ [ 1 ]

เซลล์แห้ง ใช้วางอิเล็กโทรไลต์ มีความชื้นเพียงพอเพื่อให้กระแสไฟฟ้าไหล ซึ่งแตกต่างจากเซลล์เปียกเซลล์บริการสามารถดำเนินการในทิศทางใด ๆโดยไม่ต้อง spilling ประกอบด้วยไม่เหลวฟรี ทำให้มันเหมาะสำหรับอุปกรณ์พกพา โดยการเปรียบเทียบเซลล์เปียกก่อนมักจะเปราะบางภาชนะแก้วด้วยแท่งตะกั่วที่ห้อยจากด้านบนเปิดและต้องการระมัดระวังในการจัดการเพื่อหลีกเลี่ยงการรั่วไหลแบตเตอรี่กรดตะกั่วไม่ได้บรรลุความปลอดภัยและการพกพาของเซลล์แห้งจนการพัฒนาเจลแบตเตอรี่