12that a number of Vietnamese tour

12
that a number of Vietnamese tour agencies would sell package tours during these years
without even having the necessary hotel rooms available (McDowell, 1994). However,
these high occupancy rates apparently applied only to Hanoi and Ho Chi Minh City, as
lack of proper tourism planning allowed over-development of accommodation provisions
in some areas at the same time that Vietnam’s two biggest cities were experiencing a
severe shortage. Haiphong, for example, reported low occupancy rates during the same
period (EIU, 1993, p. 68) and Theuns (1997, p. 308) has written that parts of the country
away from Hanoi and Ho Chi Minh City had average occupancy rates of about 20-50
percent.
Since the Vietnamese government and domestic sector did not possess the
expertise or the finances to drive development in the hospitality sector unassisted, the
State Committee for Cooperation and Investment (SCCI) approved many foreign
investment proposals for hotel development (EIU, 1993, p. 63). According to a Senior
Official of the Foreign Investment Agency (FIA) of the Ministry of Planning and
Investment (MPI), established foreign accommodation chains brought in their own loyal
customers, thus attracting foreign exchange income into the country. Priority was given
the refurbishment of existing hotels to bring them up to international standards. In terms
of funds invested, hotel renovations were among the largest joint venture projects
(Theuns, 1997, p. 314).
During this period, hotel development accounted for between 57.5 and 99.4
percent of the yearly total FDI in tourism (Erramilli, Luu, Gilbert, & Hooi, 1997, p. 280).
Together with oil/gas and industry, hotel development was one of three major investment
13
areas that cumulatively accounted for up to 83 percent of total foreign investment in 1992
(EIU, 1993, p. 63).
Period 3: 1995-1996: reaction of state hotels
The increasing number of joint venture hotels posed a challenge for existing state-owned
hotels, which had to adjust to competitors in the market that they had monopolised before
doi moi. State-owned hotels also had to come to terms with the needs and demands of the
Western tourists who began to make up an increasing proportion of their customer base.
For example, the Dan Chu Hotel in Ho Chi Minh City receives around 75 percent foreign
guests and 25 percent domestic. Many of these hotels previously catered to guests from
Eastern bloc countries: a market with lower expectations but a market that had dwindled
following the collapse of the Soviet Union. Many older urban hotels replaced their
Vietnamese names by restoring the Western-sounding names they had borne in the precommunist
era before 1975 (Travel Business Analyst, 1992 p. 26), in an attempt to
appeal to the foreign market.
Some hotels supplemented their reservation departments with sales or marketing
departments. Around this time, state-owned hotels began to accept credit cards. All of
these changes were undertaken concurrent with the withdrawal of government financial
support for state-owned hotels. The Deputy General Manager of a state-owned hotel in
Hanoi related that guest-oriented thinking was a new concept to her hotel’s management
in 1993. Before that, an undersupply of hotel rooms had virtually assured hotels of
sufficient occupancy, and the government could be counted on to provide subsidies.
14
Increasing competition and the disappearance of government support were among the
factors that inspired the hotel to begin to accept credit cards in 1995 (Respondent, Hotel
A, personal communication, June 30, 2004).
In 1995, the Majestic Hotel in Ho Chi Minh City became the first state-owned
hotel to open a sales department, as a reaction to the burgeoning success of joint-venture
competitors such as the Floating Hotel and Omni Saigon Hotels. Such joint-venture
hotels provided both an imperative and an example for the introduction of more
progressive management thinking by their state-owned competitors. Although in an
interviewed a government official denied that joint-venture hotels have had any effect on
state-owned hotels, the Director of Sales and Marketing of one state-owned hotel has
openly stated that he had learned about pricing and promotion from the hotel’s jointventure
rivals. The discrepancy between these declarations may be indicative of the
degree of autonomy that has been assumed by state-owned hotels, which must deal with
problems of which government may not even be aware.
Also during these years, domestic private entrepreneurs began to do business
serving the independent tourist ‘backpacker’ market, which was disparaged by stateowned
operators, who did not consider independent tourists a significant market sector
and did not see small private operators as a threat or competitor. In contrast, all of the
seven representatives of state-owned hotels interviewed already saw joint venture hotels
as direct threats and competitors within the market sectors to which the state
accommodation sector aspired.
Period 4: 1996-1999: Oversupply and falling demand
15
Accommodation occupancy rates in Vietnam were high in the mid-1990s. Around 1996,
the overall hotel occupancy rate in Hanoi was 85-90 percent (Theuns, 1997, p. 308),
however, several factors contributed to a fall in occupancy during the period following
this peak. The government’s xenophobic ‘social evils’ campaign of 1995, a lack of repeat
visitors, irregularity in visa regulation and enforcement and the Asian Economic Crisis of
1998 all contributed to a drop in tourist arrivals to Vietnam during this period. Many joint
venture hotels, begun in the boom years of the previous period, were opening at the same
time. By 1999, there were seven international foreign joint venture hotels in Hanoi, with
between 224 and 441 rooms each. Ho Chi Minh City also had seven such hotels, with
between 248 and 552 rooms. This led to an oversupply of rooms in Ho Chi Minh City
and Hanoi and a drastic fall in prices and occupancy rates. The greatest fall in prices
came between 1996 and 1998. During these three years, room prices in one small private
domestic-owned hotel with 17 rooms fell from US$ 70 to about US$ 25 a night
(Respondent, Hotel B, personal communication, June 27, 2004). At the Daewoo joint
venture hotel in Hanoi, the average room price fell from US$ 120 to US$ 80 in the same
period. As a result, many small private hotels went bankrupt (Biles, Lloyd, & Logan,
1999, p. 18). Several interviewees stated that during the crisis, many state-owned hotels
adopted pricing policies such as low/high season price differentiation and started
programmes of promotion for the first time, following the example of foreign joint
venture hotels.
In May 1997, for the first time since doi moi, there was a drop in hotel occupancy
rates in Vietnam. Occupancy fell to 52 percent in Hanoi and 48 percent in Ho Chi Minh
16
City (Lamb as cited in Biles, et al, 1999, p. 18). According to the Viet Nam News,
though, the hotel occupancy rate had actually started to decline to a low of 40-45 percent
in state-owned hotels and 25-30 percent in private hotels from January to September
1996 (as cited in Logan, 1997, p. 175). Another source mentions that occupancy rates in
four-star and five-star hotels were only 40 percent in 1997 and fell to 20 percent in 1998
(“Vietnam-Hotel Business,” 1998). The Asian economic crisis, a lack of attractions in the
cities, a low return tourist rate, complicated visa procedures and poor transport all
contributed to this declining trend (Logan, 1997, p. 175).
Domestic private hotels retained their position as primary provider of
accommodation to the “backpacker” market. These hotels also remained the most
informal accommodation niche. A 1997 survey of twelve private hotels in Bai Chay,
Halong Bay, Quang Ninh Province, revealed that seven of the owners were still
employed by state enterprises or were receiving state pensions. Nine of the hotels also
served as the owner’s family’s home but only three of the hotels provided the family’s
primary source of income. The narrow plots of state-owned land on which the hotels are
built – often one storey at a time as funding allowed – were often acquired at below
market prices by state employees, teachers, former soldiers, officials or state company
employees (Nicholson, 1997, p. 30). The owner of one private guest house in Sapa is also
the manager of the state-owned hotel across the street (DiGregorio, Pham, & Minako,
1996, p. 5). Throughout the 1990s, however, operators in this sector remained on a
precarious footing, due to a lack of land titling and unclear land rights laws, encouraging
a rough-and-ready approach to business and a quest for quick profit (DiGregorio et al, p.
iv).
17
In 1998, a policy of seasonal pricing was adopted at the Hoa Binh Hotel in Hanoi
for the first time. Interviewed executives at several state-owned hotels have confirmed
that lower room rates or special offers apply for Vietnamese guests, and that domestic
tourists are targeted more aggressively during the international tourism low season.
Period 5: 1999-present
In 2000, there were 55,760 international standard rooms in hotels in Vietnam compared
to 13,055 in 1992: a major increase of over 320 percent. The growth in accommodation
has kept pace with the increase in tourist arrival numbers, which reached 2,428,735 in
2003. Consequently, according to the VNAT, in 2002, the room occupancy rate still
averaged 45 percent (Vietnam National Administration of Tourism, n.d.). In 2004,
Vietnam had 85,381 rooms (Le, 2005). In that same year, it was forecast that Vietnam
would have 130,000 rooms by 2010 (“Summary of Vietnam,” 2004).
Visitor numbers to Vietnam have continued to increase steadily. Hotel room
prices have also gradually increased, but have not reached pre-1996 levels. Only one big
new joint venture hotel has been built in Ho Chi Minh City in this period, and none in
Hanoi. Asian regional crises such as the SARS outbreak o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

12จำนวนเวียดนามทัวร์หน่วยงานที่จะขายทัวร์ในช่วงปีเหล่านี้ไม่แม้แต่ โรงแรมจำเป็นห้องว่าง (McDowell, 1994) อย่างไรก็ตามอัตราการเข้าพักสูงเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าใช้เฉพาะกับฮานอยและโฮจิมินห์ซิตี้ เป็นขาดการวางแผนท่องเที่ยวที่เหมาะสมสามารถพัฒนาเกินบทบัญญัติที่พักในบางพื้นที่ในขณะเดียวกันที่สองเมืองที่ใหญ่ที่สุดของเวียดนามได้ประสบการขาดแคลนอย่างรุนแรง ไฮฟอง เช่น รายงานอัตราการเข้าพักที่ต่ำในช่วงเดียวกันรอบระยะเวลา (EIU, 1993, p. 68) และ Theuns (1997, p. 308) ได้เขียนที่ส่วนของประเทศฮานอยและโฮจิมินห์ซิตี้มีอัตราเข้าพักเฉลี่ยประมาณ 20-50เปอร์เซ็นต์เนื่องจากรัฐบาลเวียดนามและภาคภายในประเทศยังไม่มีการความเชี่ยวชาญหรือเงินพัฒนาไดรฟ์ในธุรกิจบรรยาย การคณะกรรมการความร่วมมือและการลงทุน (SCCI) รัฐอนุมัติหลายต่างประเทศข้อเสนอลงทุนพัฒนาโรงแรม (EIU, 1993, p. 63) ตามรุ่นอย่างเป็นทางการต่างประเทศลงทุนหน่วยงาน (FIA) ของกระทรวงวางแผน และลงทุน (MPI), ก่อตั้งขึ้นในตนเองซื่อตรงโซ่ที่พักต่างประเทศลูกค้า จึง ดึงดูดเงินแลกเปลี่ยนเงินตราในประเทศ ให้ความสำคัญราคาของโรงแรมที่มีอยู่เพื่อให้ได้มาตรฐานสากล ในเงื่อนไขเงินลงทุน โรงแรมปรับปรุงได้ในโครงการกิจการที่ใหญ่ที่สุด(Theuns, 1997, p. 314)ในช่วงเวลานี้ โรงแรมพัฒนาคิดระหว่าง 57.5 และ 99.4เปอร์เซ็นต์ของ FDI ทั้งหมดประจำปีท่องเที่ยว (Erramilli ลู Gilbert และ Hooi, 1997, p. 280)กับน้ำมันและแก๊สและอุตสาหกรรม พัฒนาโรงแรมเป็นหนึ่งในสามลงทุนหลัก13พื้นที่ที่ cumulatively คิดถึง 83 เปอร์เซ็นต์ลงทุนต่างประเทศทั้งหมดในปี 1992(EIU, 1993, p. 63)ระยะ 3:1995-1996: ปฏิกิริยาของเซาธ์จำนวนกิจการโรงแรมเพิ่มขึ้นทำให้เกิดความท้าทายสำหรับรัฐที่มีอยู่โรงแรม ที่มีการปรับให้คู่แข่งในตลาดที่พวกเขาได้รับการผูกขาดก่อนดอยอย รัฐเป็นเจ้าของโรงแรมยังมีการรอมชอมกับความต้องการและความต้องการของการนักท่องเที่ยวตะวันตกที่เริ่มได้ค่าสัดส่วนการเพิ่มขึ้นของลูกค้าพื้นฐานตัวอย่าง ด่านเชาโรงแรมในโฮจิมินห์ซิตี้ได้รับประมาณ 75 เปอร์เซ็นต์ต่างประเทศแขกและ 25 เปอร์เซ็นต์ในประเทศ โรงแรมเหล่านี้มากมายก่อนหน้านี้สบายพักผ่อนประเทศค่ายตะวันออก: ที่มีความคาดหวังต่ำแต่ตลาดที่มี dwindledต่อการล่มสลายของสหภาพโซเวียต เก่าเมืองพักแทนของพวกเขาชื่อเวียดนาม ด้วยการคืนชื่อหูตะวันตกพวกเขาได้แบกรับที่ precommunistยุคก่อนปี 1975 (นักวิเคราะห์ธุรกิจท่องเที่ยว 1992 p. 26), ในความพยายามดึงดูดตลาดต่างประเทศโรงแรมบางเสริมแผนกสำรองขายหรือการตลาดแผนก รอบเวลา โรงแรมรัฐเริ่มยอมรับบัตรเครดิต ทั้งหมดเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ได้ดำเนินการพร้อมกันกับการถอนเงินรัฐบาลการสนับสนุนสำหรับรัฐ ผู้จัดการทั่วไปรองของโรงแรมที่รัฐในฮานอยที่เกี่ยวข้องกับที่ พักแปลกคิดเป็นแนวคิดใหม่กับการจัดการโรงแรมของเธอในปี 1993 ก่อนที่ การ undersupply ของห้องได้มั่นใจได้จริงโรงแรมผู้เข้าพักที่เพียงพอ และรัฐบาลสามารถนับรวมในการ ให้เงินอุดหนุน14แข่งขันที่เพิ่มขึ้นและการสูญหายของภาครัฐอยู่ระหว่างการปัจจัยที่เป็นแรงบันดาลใจจากโรงแรมจะเริ่มยอมรับบัตรเครดิตในปี 1995 (ผู้ตอบ โรงแรมการ สื่อสาร 30 มิถุนายน 2004)ใน 1995 เดอะมาเจสติกในโฮจิมินห์ซิตี้เป็น ครั้งแรกที่รัฐโรงแรมจะเปิดแผนกขาย เป็นปฏิกิริยาลัทธิความสำเร็จของกิจการคู่แข่งเช่นโรงแรมและโรงแรมไซ่ง่อนออม กิจการดังกล่าวโรงแรมที่มีความจำเป็นและตัวอย่างสำหรับแนะนำเพิ่มเติมความคิดก้าวหน้าจัดการ โดยคู่แข่งของรัฐ แม้ว่าในการสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่รัฐบาลปฏิเสธว่า กิจการโรงแรมได้มีผลใด ๆ ในโรงแรมรัฐ ผู้จัดการฝ่ายขายและการตลาดของโรงแรมรัฐหนึ่งได้ระบุว่า เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับการกำหนดราคาและโปรโมชั่นจากโรงแรม jointventure อย่างเปิดเผยคู่แข่ง ความขัดแย้งระหว่างการประกาศเหล่านี้อาจจะส่อการระดับของอิสระที่ได้รับการสมมติ โดยรัฐเป็นเจ้าของโรงแรม ซึ่งต้องจัดการกับปัญหาที่รัฐบาลอาจจะไม่ทราบในช่วงปีเหล่านี้ เอกชนภายในประเทศเริ่มต้นการทำธุรกิจบริการท่องเที่ยวอิสระ 'แบ็คแพ็คเกอร์' ตลาด ที่ถูก disparaged โดย stateownedผู้ประกอบการ ที่ได้พิจารณานักท่องเที่ยวอิสระภาคการตลาดที่สำคัญและไม่ได้ไม่ดูเล็กส่วนตัวเป็นภัยคุกคามหรือคู่แข่ง ในทางตรงข้าม ทุกพนักงานเซเว่นโรงแรมรัฐสัมภาษณ์แล้วเห็นกิจการโรงแรมเป็นภัยคุกคามโดยตรงและคู่แข่งภายในภาคการตลาดที่รัฐที่พักภาค aspiredระยะ 4:1996-1999: Oversupply และอุปสงค์ลดลง15อัตราการเข้าพักที่พักในเวียดนามได้สูงในช่วงกลาง ประมาณปี 1996อัตราการเข้าพักโรงแรมโดยรวมในฮานอยได้ 85-90 เปอร์เซ็นต์ (Theuns, 1997, p. 308),อย่างไรก็ตาม ปัจจัยหลายส่วนการตกลงเข้าพักในระหว่างรอบระยะเวลาต่อไปนี้ช่วงนี้ Xenophobic 'สังคมความชั่วร้าย' ของรัฐบาลส่งเสริมการขายของ 1995 ไม่ซ้ำผู้เข้าชม อาการตีบในระเบียบวีซ่าและการบังคับใช้ และ วิกฤตเศรษฐกิจเอเชียของปี 1998 ทั้งหมดส่วนในเวียดนามที่เข้ามาท่องเที่ยวในช่วงเวลานี้ ร่วมมากกิจการโรงแรม เริ่มปีบูมของรอบระยะเวลาก่อนหน้านี้ มีเปิดที่เดียวกันเวลา โดย 1999 มีเจ็ดกิจการต่างประเทศนานาชาติโรงแรมในฮานอย ด้วยระหว่าง 224 และ 441 ห้องละ โฮจิมินห์ซิตี้ยังมีเซเว่นโรงแรม กับระหว่างห้อง 248 และ 552 นี้นำไปสู่การล้นห้องในโฮจิมินห์ซิตี้และฮานอยและความรุนแรงอยู่ในราคาและอัตราการเข้าพัก ฤดูใบไม้ร่วงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในราคามาระหว่างปี 1996 และ 1998 ในช่วงปีเหล่านี้สาม ห้องพักราคาในส่วนเล็ก ๆโรงแรมในประเทศเจ้าของ 17 ห้องตกสหรัฐอเมริกา $ 70 เกี่ยวกับสหรัฐอเมริกา $ 25 คืน(ตอบ B โรงแรม สื่อสาร 27 june, 2004) ที่ร่วมแดวูกิจการโรงแรมในฮานอย ราคาห้องพักเฉลี่ยลดลงจากสหรัฐอเมริกา $ 120 ไปสหรัฐฯ $ 80 ในเดียวกันรอบระยะเวลา ดัง โรงแรมส่วนตัวขนาดเล็กมากไปล้มละลาย (Biles ลอยด์ และโล แกน1999, p. 18) หลาย interviewees ระบุไว้ในช่วงวิกฤต โรงแรมรัฐหลายที่นำนโยบายเช่นสร้างความแตกต่างราคาต่ำฤดูการกำหนดราคา และเริ่มต้นโครงการส่งเสริมครั้งแรก ตามตัวอย่างของต่างประเทศร่วมทุนโรงแรมใน 1997 พฤษภาคม สำหรับครั้งแรกตั้งแต่ดอยอย มีการวางพักราคาในประเทศเวียดนาม เข้าพักลดลงร้อยละ 52 ในฮานอยและโฮจิมินห์ร้อยละ 4816ซิตี้ (Lamb เป็นอ้างใน Biles, et al, 1999, p. 18) ตามข่าวเวียดนามถึงแม้ว่า อัตราการเข้าพักโรงแรมได้จริงเริ่มต้นจะลดลงไปต่ำร้อยละ 40-45โรงแรมรัฐและร้อยละ 25-30 โรงแรมส่วนตัวตั้งแต่เดือนมกราคมถึงกันยายนปี 1996 (ตามที่อ้างในโล 1997, p. 175) แหล่งข้อมูลอื่นกล่าวถึงที่ พักราคาถูกในโรงแรมระดับสี่ดาว และห้าดาวมีเพียง 40 เปอร์เซ็นต์ในปี 1997 และลดลงมือร้อยละ 20 ในปี 1998"เวียดนามโรงแรมธุรกิจ 1998) วิกฤตเศรษฐกิจเอเชีย ขาดสถานที่ท่องเที่ยวในการเมือง อัตราท่องเที่ยวคืนต่ำ ขั้นตอนขอวีซ่าที่ซับซ้อน และยากในการขนส่งทั้งหมดส่วนแนวโน้มนี้ลดลง (Logan, 1997, p. 175)ตำแหน่งของพวกเขาเป็นผู้ให้บริการหลักของสะสมส่วนตัวโรงแรมภายในประเทศที่พักตลาด "เกอร์" โรงแรมนี้ยังอยู่มากที่สุดที่พักเป็นโพรง แบบสำรวจปี 1997 ของโรงแรมส่วนตัว 12 ในไบเชย์ฮาลองเบย์ จังหวัด Quang Ninh เปิดเผยเจ็ดของเจ้าก็ยังคงจ้าง โดยรัฐวิสาหกิจ หรือได้รับสถานะบ้านแบ่งเช่า 9 โรงแรมยังเป็นของครอบครัวเจ้าของบ้าน แต่เพียงสามของโรงแรมให้กับครอบครัวหลักแหล่งเงินได้ ผืนแคบซึ่งโรงแรมที่มีที่ดินเป็นของรัฐสร้าง –มักหนึ่งชั้นในขณะที่ทุนได้ – ก็มักจะมาที่ด้านล่างราคาตลาด โดยพนักงานรัฐ ครู อดีตทหาร เจ้าหน้าที่ หรือบริษัทที่รัฐพนักงาน (Nicholson, 1997, p. 30) เจ้าของบ้านพักส่วนตัวหนึ่งในซาปามีผู้จัดการของโรงแรมรัฐข้ามถนน (DiGregorio ฟาม & Minako1996, p. 5) ตลอดปี 1990 อย่างไรก็ตาม ผู้ประกอบการในภาคนี้ยังคงอยู่บนตัวหลักล่อแหลม เนื่องจากขาดที่ดิน titling และที่ดินชัดเจนกฎหมายสิทธิ นิมิตวิธี rough-and-ready การทางธุรกิจและการแสวงหากำไรอย่างรวดเร็ว (DiGregorio et al, piv)17ในปี 1998 นโยบายการกำหนดราคาตามฤดูกาลถูกนำฮัวบินห์โฮเต็ลในฮานอยเป็นครั้งแรก สัมภาษณ์ผู้บริหารโรงแรมในหลายรัฐได้ยืนยันให้ต่ำกว่าราคาหรือข้อเสนอพิเศษใช้สำหรับแขกเวียดนาม และในประเทศที่นักท่องเที่ยวมีเป้าหมายอุกอาจมากขึ้นในช่วงการท่องเที่ยวระหว่างประเทศระยะเวลา 5:1999-ปัจจุบันใน 2000 มีห้องพักมาตรฐานสากล 55,760 ในโรงแรมในเวียดนามเมื่อเทียบการ 13,055 ในปี 1992: การเพิ่มขึ้นที่สำคัญกว่าร้อยละ 320 การเจริญเติบโตในที่พักมีเก็บก้าวกับการเพิ่มขึ้นของนักท่องเที่ยวมาถึงเลข ที่ 2,428,735 ในการเข้าถึง2003. ดังนั้น ตาม VNAT ใน 2002 ราคาห้องพักที่ยังคงaveraged 45 เปอร์เซ็นต์ (เวียดนามชาติดูแลการท่องเที่ยว n.d.) ในปี 2004เวียดนามมีห้อง 85,381 (Le, 2005) ในปีเดียวกัน มีการคาดการณ์ว่า เวียดนามจะมีห้อง 130,000 2010 ("บทสรุปของเวียดนาม 2004)จำนวนผู้เยี่ยมชมเวียดนามมีต่อการเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ห้องพักราคาได้ยังค่อย ๆ เพิ่มขึ้น แต่ไม่ได้ถึงระดับพื้นฐาน-1996 เดียวขนาดใหญ่โรงแรมกิจการใหม่ถูกสร้างในนครโฮจิมินห์ในเวลานี้ และไม่มีในฮานอย วิกฤตภูมิภาคเอเชียเช่น o การระบาดของโรค SARS

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ 12 หน่วยงาน ทัวร์เวียดนามจะขายทัวร์ในระหว่างปีเหล่านี้
โดยไม่มีห้องพักที่จำเป็นใช้ได้ ( McDowell , 1994 ) อย่างไรก็ตาม อัตราการเข้าพักสูงเหล่านี้เห็นได้ชัด
ใช้เฉพาะกับเมืองฮานอยและโฮจิมินห์ เป็น
ขาดความเหมาะสมการวางแผนการท่องเที่ยวให้พัฒนากว่าบทบัญญัติ
สถานที่ในบางพื้นที่ในเวลาเดียวกันที่เวียดนามที่ใหญ่ที่สุดสองเมืองที่ประสบ
ขาดแคลนรุนแรง ไฮฟอง , ตัวอย่างเช่น , รายงานต่ำอัตราการเข้าพักในช่วงระยะเวลาเดียวกัน
( EIU , 2536 , หน้า 68 ) และ theuns ( 2540 , หน้า 308 ) ได้เขียนว่า ส่วนของประเทศ
ห่างจากฮานอยและโฮจิมินห์ ซิตี้ มีอัตราการเข้าพักเฉลี่ยประมาณ 20-50

)ตั้งแต่ภาครัฐบาลเวียดนามและในประเทศไม่ได้มีความเชี่ยวชาญหรือการเงิน
เพื่อผลักดันการพัฒนาในการบริการภาค unassisted ,
คณะกรรมการรัฐ ความร่วมมือและการลงทุน ( scci ) อนุมัติหลายต่างประเทศ
ข้อเสนอการลงทุนสร้างโรงแรม ( EIU , 2536 , หน้า 63 ) ตามรุ่นพี่
อย่างเป็นทางการของสำนักงานการลงทุนต่างประเทศ ( FIA ) ของกระทรวงวางแผนและการลงทุน
( MPI ) , ก่อตั้งขึ้นในต่างประเทศสถานที่ตั้งโซ่นำลูกค้าของตัวเองซื่อสัตย์
จึงดึงดูดรายได้ที่เป็นเงินตราต่างประเทศเข้าประเทศ อันดับแรกให้
ตกแต่งของโรงแรมที่มีอยู่เอามาให้ได้มาตรฐานสากล ในแง่ของเงินลงทุน
,โรงแรมตกแต่งในหมู่ที่ใหญ่ที่สุด บริษัท ร่วมทุนโครงการ
( theuns , 2540 , หน้า 314 ) .
ในระหว่างรอบระยะเวลานี้ การพัฒนาโรงแรมและสัดส่วนระหว่าง 57.5 ร้อยละ 99.4
มูลค่ารวมต่อปีในการท่องเที่ยว ( erramilli หลุุด , กิลเบิร์ต & hooi , 2540 , หน้า 280 ) .
ร่วมกันกับอุตสาหกรรมน้ำมันและก๊าซและการพัฒนาโรงแรมเป็นหนึ่งในสามสาขาการลงทุน 13