Promised "Hurry up! we'll late" the

Promised
"Hurry up! we'll late" the same words that I often hear every morning. I don't have my parents because they died since I don't remember. I lived with my grandparents.
when I dressed up already. I had breakfast. Then I went to school with Win. Which Win beside my home. My home live in rural. On the way to school two side are full forests but it's not an obstacle to travel school. We bike to school. It's not far from my home. When the school we dispersed to study. When it was time for lunch, we had lunch form home.When bell rang, we dispersed to study again. After class, I'm going to wait Win at the front of the school.We bike to home together.When I get home Win often teach my homework before returning to home.
One day, I grew up. I got idea of going to school on myself. On the way to home, "my grandmother used to buy it at the market. Win wait for me here."I said," It's far for you" Win asked. "I'm fine," I replied with a bike out of a sense of independence. The weather was very hot When I got home, "Why did you come home late" My grandmother asked while I was opening the door into the house. I look up at the clock at about 6 pm Fortunately, my grandmother did not ask for Win. I had dinner with my grandparents. Over eight, I lie down on the bed old wood. But I did not sleep. "Win used to go back home, though," I think, but I can not sleep anyway. I bike go to way.Win still waiting. "I suppose that's home to the trap," I said, "Win promised to return to her home with me," he said.Then we biking back home together. Next morning. I dress to school as usual. When I walk down I see grandparents with sad expressions. "Yesterday evening to go," grandmother asked, "What happens .........." I said, "Win died he just got hit the market because Win go looking me yesterday, "said the voice of my grandmother. I fell down and cried and told the whole story to his grandparents.grandfather advised to tell the truth, I used to listen to his mother and father. Although the parents of twin brothers are extremely painful, but it may not be that nothing benighted granddaughter. Refused to repent and apologize to the House. They concealed under the smooth face and eyes still red with flowing water, yes, a week later, my father and mother be the one to win, I'm at home. They said they found in the bedroom of her win. When I opened the box Inside, the photos in the photo with me and you win multiple images. A gift that I had bought for her win. The box also has a book that I read. I can not stand I think I'm in love with this win. I do not know why Why do not you tell me win A book made ​​me feel guilty about the incident existed only my promise. I never knew that it was important to other people's only one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัญญา "รีบขึ้น เราจะสาย"คำเดียวว่า ฉันมักจะได้ยินทุกเช้า ฉันไม่มีพ่อเนื่องจากพวกเขาเสียชีวิตเนื่องจากจำไม่ได้ ฉันอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายของฉัน เมื่อผมแต่งตัวเรียบร้อย ผมมีอาหารเช้า แล้วผมก็ไปโรงเรียน ด้วยการชนะ ชนะที่ข้างบ้านของฉัน บ้านของฉันอาศัยอยู่ในชนบท ทางไปโรงเรียนทั้งสองฝั่งเป็นป่าเต็ม แต่มันไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินทางโรงเรียน เราจักรยานไปโรงเรียน ไม่ไกลจากบ้านของฉัน เมื่อโรงเรียนเรากระจายการเรียนการ เมื่อได้เวลาอาหารกลางวัน เรามีแบบฟอร์มอาหารกลางวันที่บ้านเมื่อระฆังรัง เรากระจายการเรียนอีกครั้ง หลังเลิกเรียน ฉันจะไปรอหน้าโรงเรียนชนะเราจักรยานไปหน้าแรกกันเมื่อฉันได้รับบ้านชนะมัก สอนการบ้านของฉันก่อนเดินทางกลับบ้านวันหนึ่ง ฉันโตขึ้น ผมมีความคิดจะไปเรียนในตัวเอง ทางบ้าน "ยายของฉันใช้ไปซื้อที่ตลาด ชนะรอผมที่นี่"เป็นไกลสำหรับคุณผมว่า,"" ขอให้ชนะ "ฉันดี ผมตอบกับจักรยานจากความรู้สึกของความเป็นอิสระ อากาศไม่ร้อนมากเมื่อผมบ้าน, "ทำไมไม่มาบ้านดึก" ถามยายของฉันขณะที่ฉันกำลังเปิดประตูเข้าบ้าน ผมหาที่นาฬิกาที่ประมาณ 18.00 น.โชคดี ยายของฉันก็ไม่ขอชนะ มีอาหารเย็นกับปู่ย่าตายายของฉัน กว่าแปด ฉันนอนบนเตียงไม้เก่า แต่ผมไม่ได้นอน "ชนะใช้กลับบ้าน แม้ว่า ฉันคิดว่า แต่ฉันสามารถนอนต่อไป ผมจักรยานไปกับวิธีการชนะที่ยัง รอ "สมมติว่า ที่มีบ้านกับดัก, " ฉันกล่าวว่า "ชนะสัญญาว่า จะกลับไปบ้านของเธอกับฉัน เขากล่าวว่าแล้วเราขี่จักรยานกลับบ้านกัน เช้าวันถัดไป ฉันแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ เมื่อผมเดินลง ผมเห็นปู่ย่าตายาย ด้วยนิพจน์เศร้า "เมื่อวานตอนเย็นไป ยายถาม "เกิดอะไรขึ้น..." ฉันกล่าวว่า, "ชนะตายเพียงได้ตีตลาด เพราะชนะไปมองฉันเมื่อวานนี้ "กล่าวว่า เสียงของยายของฉัน ฉันล้มลง และร้อง และบอกเรื่องราวทั้งหมดให้ grandparents.grandfather เขาแนะนำให้พูดความจริง เคยฟังแม่และพ่อของเขา ถึงแม้ว่าพ่อแม่ของแฝดพี่น้องจะเจ็บปวดมาก แต่มันอาจไม่มีอะไรที่พระ benighted ปฏิเสธที่จะกลับใจ และขอโทษที่บ้าน พวกเขาปกปิดภายใต้ใบหน้าเรียบและตาสีแดงยังกับน้ำไหล ใช่ ในสัปดาห์ต่อมา พ่อและแม่ของฉันเป็นหนึ่งลุ้น ฉันที่บ้าน พวกเขากล่าวว่า พวกเขาพบในห้องนอนของเธอชนะ เมื่อเปิดกล่องภายใน ถ่ายรูปกับผมและคุณชนะหลายรูป ของขวัญที่ฉันได้ซื้อสำหรับเธอชนะ กล่องมีหนังสือที่อ่าน ฉันไม่สามารถยืนฉันคิดว่า ฉันรักนี้ชนะได้ ไม่รู้ทำไมทำไมทำไม่คุณบอกชนะ หนังสือทำให้ฉันรู้สึกผิดเกี่ยวกับเหตุการณ์อยู่ฉันสัญญา ผมไม่รู้ว่า มันสำคัญกับคนอื่น ๆ ของเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สัญญา
"รีบขึ้น! เราจะปลาย" คำเดียวกันที่ผมมักจะได้ยินทุกเช้า ฉันไม่ได้มีพ่อแม่ของฉันเพราะพวกเขาเสียชีวิตตั้งแต่ผมจำไม่ได้ ผมอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายของฉัน.
เมื่อฉันแต่งตัวแล้ว ผมมีอาหารเช้า แล้วผมไปโรงเรียนกับ Win ซึ่งชนะข้างบ้านของฉัน บ้านของฉันอาศัยอยู่ในชนบท ระหว่างทางไปโรงเรียนอยู่สองข้างทางเป็นป่าอย่างเต็มรูปแบบ แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินทางไปโรงเรียน เราจักรยานไปโรงเรียน มันอยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉัน เมื่อโรงเรียนที่เราแยกย้ายกันไปเพื่อการศึกษา เมื่อมันเป็นเวลาสำหรับอาหารกลางวันเรามีระฆังรูปแบบ home.When กลางวันรังเราแยกย้ายกันไปเพื่อการศึกษาอีกครั้ง หลังเลิกเรียนผมจะรอลุ้นที่ด้านหน้าของจักรยาน school.We ไปที่บ้าน together.When ฉันได้รับบ้านชนะมักจะสอนทำการบ้านก่อนที่จะกลับไปที่บ้าน.
วันหนึ่งผมเติบโตขึ้นมา ผมมีความคิดที่จะไปโรงเรียนกับตัวเอง ระหว่างทางไปบ้าน "ยายของฉันใช้ในการซื้อได้ในตลาด. Win รอฉันที่นี่." ผมตอบว่า "มันไกลสำหรับคุณ" วินถาม "ผมสบายดี" ผมตอบด้วยจักรยานออกมาจากความรู้สึกของความเป็นอิสระ สภาพอากาศที่ร้อนมากเมื่อผมกลับถึงบ้าน "ทำไมคุณมาที่บ้านปลาย" ยายของฉันถามขณะที่ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ผมมองขึ้นไปที่นาฬิกาที่ประมาณ 18:00 โชคดีที่ยายของฉันไม่ได้ถามสำหรับ Win ฉันมีอาหารค่ำกับปู่ย่าตายายของฉัน กว่าแปดผมนอนลงบนเตียงไม้เก่า แต่ผมไม่ได้นอน "Win ใช้ในการกลับไปที่บ้าน แต่" ฉันคิดว่า แต่ฉันไม่สามารถนอนหลับอยู่แล้ว ฉันจักรยานไป way.Win ยังคงรอ "ผมคิดว่าบ้านที่จะดัก" ผมพูดว่า "ชนะสัญญาว่าจะกลับไปที่บ้านของเธอกับฉัน" เขาเรา said.Then ขี่จักรยานกลับบ้านด้วยกัน เช้าวันถัดไป ฉันแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ เมื่อฉันเดินลงผมเห็นปู่ย่าตายายที่มีการแสดงออกที่น่าเศร้า "เมื่อวานนี้ตอนเย็นจะไป" ยายถามว่า "จะเกิดอะไรขึ้น .......... " ผมตอบว่า "วินเสียชีวิตเขาเพิ่งตีตลาดเพราะชนะไปหาฉันเมื่อวานนี้" เสียงของคุณยายของฉันกล่าวว่า . ฉันก้มลงและร้องไห้และบอกเรื่องราวทั้งหมดจะ grandparents.grandfather เขาควรที่จะบอกความจริงผมเคยฟังพ่อและแม่ของเขา แม้ว่าพ่อแม่ของพี่น้องฝาแฝดมีความเจ็บปวดมาก แต่มันอาจจะไม่ว่าไม่มีอะไรที่หลานสาวรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ปฏิเสธที่จะสำนึกผิดและขอโทษไปที่บ้าน พวกเขาปกปิดภายใต้ใบหน้าที่เรียบและตาสีแดงยังคงมีน้ำไหลใช่สัปดาห์ต่อมาพ่อและแม่ของฉันจะเป็นหนึ่งที่จะชนะผมที่บ้าน พวกเขากล่าวว่าพวกเขาพบในห้องนอนของเธอชนะ เมื่อผมเปิดกล่องภายในภาพถ่ายในภาพกับฉันและคุณชนะหลายภาพ ของขวัญที่ผมซื้อให้เธอชนะ กล่องนอกจากนี้ยังมีหนังสือที่ผมอ่าน ฉันไม่สามารถยืนผมคิดว่าผมอยู่ในความรักกับวิน ผมไม่ทราบว่าทำไมทำไมคุณไม่บอกฉันชนะหนังสือทำให้ฉันรู้สึกผิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีอยู่เพียงสัญญาของฉัน ฉันไม่เคยรู้ว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะคนอื่น ๆ เพียงคนเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สัญญา
" เร็วเข้า ! พวกเราจะสายแล้ว " คำพูดที่ฉันมักจะได้ยินทุกเช้า ผมไม่มีพ่อแม่ เพราะพวกเขาตายเพราะผมจำไม่ได้ ผมอาศัยอยู่กับปู่ย่า
เมื่อฉันแต่งตัวแล้ว ฉันมีอาหารเช้า งั้นฉันไปโรงเรียนกับชนะ ซึ่งชนะข้างบ้าน บ้านอยู่ในชนบท ระหว่างทางไปโรงเรียน สองข้างเป็นป่าที่เต็มไป แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเดินทางไปโรงเรียนเราปั่นจักรยานไปโรงเรียน มันไม่ไกลจากบ้าน ตอนที่โรงเรียนเราแยกย้ายกันไปเรียน เมื่อถึงเวลาทานข้าว เราทานอาหารรูปแบบบ้าน เมื่อระฆังดังขึ้น เราแยกย้ายกันไปเรียนอีกครั้ง หลังจากเลิกเรียน ผมจะคอยลุ้นที่หน้าโรงเรียน เราปั่นจักรยานเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน เมื่อฉันได้รับบ้านชนะมักจะสอนการบ้านก่อนกลับบ้าน .
วันหนึ่ง ฉันโตขึ้นมา ฉันมีความคิดของการไปโรงเรียนเองระหว่างทางที่จะกลับบ้าน " คุณยายของฉันเคยซื้อที่ตลาด ชนะรอฉันตรงนี้นะ " ฉันกล่าวว่า " มันไกลสำหรับคุณ " วินถาม " ผมสบายดี " ผมตอบกับจักรยานออกจากความรู้สึกของความเป็นอิสระ อากาศร้อนมาก เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน " ทำไมถึงกลับบ้านดึก " คุณยายถามขณะที่ฉันกำลังเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ผมมองนาฬิกา เวลาประมาณ 6 โมงเย็น โชคดีคุณยายไม่ได้ ขอชนะ ผมกินข้าวกับปู่ย่า แปด ผมนอนลงบนเตียงเก่าไม้ แต่ผมก็ไม่นอน " ชนะเคยกลับบ้านนะ " ฉันคิด แต่ฉันก็ไม่ได้นอนอยู่แล้ว ผมขี่ไปทางชนะยังคงรอ " ฉันคิดว่าเป็นบ้านของกับดัก " ผมบอกว่า " ชนะสัญญาว่าจะกลับไปบ้านเธอกับผม " เขาพูด แล้วเราก็กลับบ้านด้วยกัน เช้าวันรุ่งขึ้นฉันแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ เมื่อผมเดินลงมา ผมเห็นปู่ ย่า ตา ยาย ด้วยสีหน้าเศร้า " . เมื่อวานเย็นไป " ยายถามว่า " เกิดอะไรขึ้น . . . " ผมพูดว่า " ชนะ ตายเขาได้ตีตลาด เพราะชนะไปมองฉันเมื่อวานนี้ กล่าวว่า เสียงของยาย ฉันล้มลงและร้องไห้และเล่าเรื่องทั้งหมดให้ grandparents.grandfather ของเขาควรที่จะพูดความจริงผมเคยฟังแม่และพ่อ แม้ว่าพ่อแม่ของพี่น้องฝาแฝด จะเจ็บปวดมาก แต่มันอาจจะไม่มีอะไรที่ซึ่งปราศจากความเข้าใจหลานสาว ปฏิเสธที่จะสำนึกผิดและขอโทษถึงบ้าน พวกเขาปกปิดภายใต้ใบหน้าเรียบเนียนและดวงตาที่ยังคงแดงกับน้ำไหล ครับ สัปดาห์ต่อมา พ่อและแม่ของฉันเป็นคนที่ชนะผมที่บ้านพวกเขากล่าวว่าพวกเขาพบในห้องนอนของชนะเธอ เมื่อเปิดกล่องด้านใน ภาพถ่ายในรูปกับผมและคุณชนะหลายภาพ . ของขวัญที่ผมซื้อให้ชนะเธอ กล่องยังมีหนังสือที่ฉันอ่าน ฉัน ไม่ สามารถ ยืน ฉันคิดว่าฉันรักชนะ ไม่รู้ ทำไม ทำไม ไม่ บอก ชนะ ​​เล่มนี้ทำให้ผมรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีเพียงสัญญาฉันไม่เคยรู้ว่ามันสำคัญสำหรับคนหนึ่งเท่านั้น