The language of literature or liter

The language of literature or literature in a way that might have meaning that is different from the language used in General today. Because an ordinary language is often discussed in a way that is concrete. Focus on the things that are visible, but the language in the way that literature most often means always latent, in the abstract, this is due to the composer or author then convey the language out of their minds and often can be seen in what ordinary people can't see that.This is because the writer is not just a language, only tools. But the writers will have to use their own imagination to create a clear and visible image readers can adapt to follow their own opinion, but the author did not take into consideration the reality always because in the literature sometimes the truth can not exist together. Therefore, anyone who reads it must be used in conjunction with the imagination of the author. In order to be able to understand the core authors propose out. Therefore it can be concluded that to learn what works in one piece. Readers will want to know which language the author uses as a priority. To be able to understand the deep, will be able to analyze and critique it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาของวรรณคดีหรือวรรณกรรมอาจมีความหมาย ที่แตกต่างจากภาษาที่ใช้ทั่วไปในวันนี้ได้ เนื่องจากมักมีการกล่าวถึงเป็นภาษาธรรมดาในทางที่เป็นคอนกรีต เน้นสิ่งที่มองเห็นได้ แต่ภาษาในลักษณะ ที่วรรณคดีส่วนใหญ่มักจะหมายถึงเสมอแฝงอยู่ ในบทคัดย่อ นี่คือเนื่องจากผู้ประพันธ์แล้ว ถ่ายทอดภาษาออกมาจากจิตใจของพวกเขา และมักจะสามารถเห็นในสิ่งที่ผู้คนธรรมดาไม่เห็นว่า ทั้งนี้เนื่องจากผู้เขียนไม่เพียงภาษา เครื่องมือเท่านั้น ตัวเขียนจะต้องใช้จินตนาการของตนเองเพื่อสร้างชัดเจน และผู้อ่านมองเห็นภาพสามารถปรับเปลี่ยนไปตามความเห็นของตนเอง แต่ผู้เขียนไม่ได้ไม่คำนึงถึงความเป็นจริงเสมอเนื่องจากในวรรณคดี บางครั้งความจริงสามารถอยู่ร่วมกัน ดังนั้น ทุกคนที่อ่านจะต้องสามารถใช้ร่วมกับจินตนาการของผู้เขียน เพื่อให้สามารถเข้าใจ ผู้เขียนหลักเสนอออก ดังนั้น จึงสามารถสรุปได้ที่จะเรียนรู้สิ่งที่ทำงานในหนึ่งชิ้น ผู้อ่านจะต้องรู้ภาษาที่ผู้ใช้เป็นสำคัญ เพื่อให้สามารถเข้าใจลึก จะสามารถวิเคราะห์ และวิจารณ์เรื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาวรรณคดีหรือวรรณกรรมในทางที่อาจจะมีความหมายที่แตกต่างจากภาษาที่ใช้ในทั่วไปในวันนี้ เพราะภาษาสามัญมักจะถูกกล่าวถึงในทางที่เป็นคอนกรีต มุ่งเน้นในสิ่งที่มองเห็นได้ แต่ภาษาในทางที่วรรณคดีส่วนใหญ่มักจะหมายถึงการที่แฝงอยู่เสมอในนามธรรมนี้เกิดจากการแต่งเพลงหรือเขียนภาษาแล้วถ่ายทอดออกมาจากจิตใจของพวกเขาและมักจะสามารถมองเห็นในสิ่งที่สามัญ คนที่ไม่สามารถมองเห็น that.This เป็นเพราะผู้เขียนไม่ได้เป็นเพียงภาษาเครื่องมือเท่านั้น แต่ผู้เขียนจะต้องใช้จินตนาการของตัวเองในการสร้างผู้อ่านภาพที่ชัดเจนและมองเห็นสามารถปรับให้เข้ากับการปฏิบัติตามความเห็นของตัวเอง แต่ผู้เขียนไม่ได้คำนึงถึงความเป็นจริงเสมอเพราะในวรรณคดีบางครั้งความจริงไม่สามารถอยู่ร่วมกัน ดังนั้นทุกคนที่อ่านมันจะต้องใช้ร่วมกับจินตนาการของผู้เขียน เพื่อที่จะสามารถที่จะเข้าใจผู้เขียนหลักนำเสนอออกมา ดังนั้นจึงสามารถสรุปได้ว่าจะเรียนรู้สิ่งที่ทำงานในชิ้นเดียว ผู้อ่านจะต้องการที่จะรู้ภาษาที่ผู้เขียนใช้เป็นสำคัญ เพื่อให้สามารถที่จะเข้าใจลึกจะสามารถในการวิเคราะห์และวิจารณ์มัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาษาวรรณคดีหรือวรรณกรรมในทางที่อาจมีความหมายที่แตกต่างจากการใช้ภาษาโดยทั่วไปวันนี้ เพราะเป็นภาษาสามัญมักกล่าวถึงในทางที่เป็นคอนกรีต มุ่งเน้นในสิ่งที่มองเห็น แต่ภาษาในทางวรรณคดีส่วนใหญ่มักจะมีความหมายแฝงเสมอ ในนามธรรมนี้เกิดจากการแต่งหรือเขียนแล้วสื่อภาษาออกมาจากจิตใจของพวกเขาและมักจะสามารถเห็นในสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถเห็นได้ว่า นี้เป็น เพราะผู้เขียนไม่ได้เป็นเพียงภาษา เครื่องมือเดียว แต่ผู้เขียนจะต้องใช้จินตนาการของตนเองเพื่อสร้างความชัดเจนและผู้อ่านภาพที่ปรากฏสามารถปรับตัวตามความคิดเห็นของตนเองแต่ผู้เขียนไม่ได้คำนึงถึงความเป็นจริงเสมอ เพราะในวรรณคดี บางครั้งความจริงอาจไม่ได้อยู่ด้วยกัน ดังนั้น ใครที่อ่าน มันต้องใช้ควบคู่กับจินตนาการของผู้เขียน เพื่อให้สามารถเข้าใจหลักการเขียนเสนอออกมา ดังนั้นจึงสามารถสรุปได้ว่า เรียนรู้งานในชิ้นเดียวผู้อ่านจะต้องทราบภาษาที่เขียนใช้เป็นสําคัญ เพื่อให้สามารถเข้าใจลึก สามารถวิเคราะห์และวิจารณ์มัน