Geeks of Doom: M. Night, you didn’t

Geeks of Doom: M. Night, you didn’t have your signature cameo, what’s up with that?

M. Night Shyamalan: I so wanted to be in this. This is the problem with being Indian, it’s hard to be one of the family members, everyone is white usually, and I was thinking of playing Kathryn Hahn’s boyfriend. In the original script he comes back in the last scene, but I didn’t want everyone to be thrown off, so I didn’t do it.

Geeks of Doom: Did having the found footage format give you all new cinematic tools in keeping us guessing?

M. Night Shyamalan: We make a pretty strong distinction. I storyboard every shot of my thrillers in general, I draw them out, and do them. The difference in this one, I had to do it in a screenplay, for example: he picks up the camera, he puts it on the shelf, he’s carrying it in as he goes through the door, that’s in the screenplay. As I was writing it, I was storyboarding, and the really wonderful part about making smaller movies is the limitations create opportunities. I know it’s going to sound like pie in the sky stuff, but we can’t leave the locations much when we are making a smaller budgeted movie, and I found this farm house – I shot it in Pennsylvania near where I live – and there was a farm that was going under foreclosure, and I ask “Can I rent this from you for six months before you put it on firesale?” I gave them the whole spiel about “Once I make a movie there you can sell it for more” and all of that stuff. So they said yes. So we had this incredible situation where I had the actual house where we were shooting through pre-production, so I would go with the actors where we would go in the rooms, on the stairs, in the kitchen, and I would say “yeah, come around there,” and I would be there with the cinematographer. There were a lot of times where I went to the house – this is really creepy actually – by myself, and just sit there, and think of the shots, and it was different because I could really plan it out, and think it through like “this is where we want to tilt here,” “this is where it would be off camera,” so I would take copious notes on all of it, so it’s how I like to make movies, but the challenge was to make it look spontaneous.

Geeks of Doom: Did you allow the kids to shoot the film? How restrictive were you with them when they were holding the camera? Was there even any ad-libbing?

M. Night Shyamalan: There was no ad-libbing dialogue-wise. I don’t mind anybody suggesting, but it has to earn itself its way in. Generally speaking, there is so much demand on them, they are not thinking about being writers at all. Like “hey, that’s not where the character is coming from,” and we give them a million suggestions, and they are trying to have it. And if they add handles like “um,” “uh,” “this,” or “something,” I’m like, “Get rid of those handles, they are just crutches. Get rid of that. Go right into the line. This is why she said that kind of thing.” The kids did shoot one part, but it was mostly our operator, who is a fantastic operator. I actually used the cinematographer Maryse Alberti, who shot The Wrestler for Darren [Aronofosky]. It was actually Darren who recommended her, and lucky enough she was available and she wanted to do it. The kind of intimacy of the camera work was from her as an operator of how to portray when you are holding handheld how not to make it feel handheld, don’t make it feel handheld, and try to make it beautiful. So they are taking care to turn and hold all of those things. We had one day where it was a problem, where it was the underground where the grandma calls. The camera operator was too big, he was a grown man, he couldn’t keep up and go and crawl under there. So classic movie style, this is what happens on big movies all the time, the grips all got together and said “we can figure this out. we can make a contraption. Just give us ten minutes.” And they give us this mechanical thing, and of course ten minutes later they are trying to pull it, and it’s not working, and it’s tipping over. And we are all sitting down, and I’m like “I’m dying, I’m dying,” and of course 1/3 of the day is gone, and I look over and Ed [Oxenbould] is there, and I’m like “Ed why don’t you hold the camera,” and he’s like “YEAH!” And he just ran underneath, squatting, and everything. He was so proud that day.

Geeks Of Doom: So what inspired you to make this film? Did you have a fear of old people?

M. Night Shyamalan: When I am writing about something, I’m thinking about what is the subject of the piece. The subject of the piece is our fear of getting old, which is a variation of our fear of dying. I have to believe there is a primal thing that we are talking about even though we are doing it in a tongue in cheek manner. What is it that makes it scary, what is the psychology behind it. I just love psychology, “why we do things, what does the color red do, what is this?” all of that stuff. That is the primal thing of it, that we are scared of getting old. Playing on that is a powerful conceit.

My late grandparents were classic Indian parents. My grandmother would put so much powder on her face it would be like a Kabuki mask. My grandfather would have no teeth, because he would take out his teeth, and put them in the glass, and try to scare me with it. He was very mischievous too. So then I tried to scare them when I was a little older. But my parents now, who are now grandparents, who have not seen the movie yet, I feel nervous for them to see it.

Geeks Of Doom: I noticed that two of the main actors in the cast have had a lot of theater experience, was that your intention or did that happen on accident?

M. Night Shyamalan: Someone asked me how would I describe my movies, so I said someone taking B-genre movies and turning them into A-genres. Get the cinematographers and actors to do A-genres about aliens or ghosts or crazy people or killers. My directing style is long takes, especially in this. The longer take I can do, the more I can think about not doing it in cuts, the better. That requires my coverage like a close up of Jason, a wide of Jason, a combination of the two, you cover yourself in the editing room. I don’t really think like that. I choose whose scene it is. It’s Jason’s scene, he’s wondering why the hell I am doing this movie with this guy. We had a big argument beforehand, and he’s covering it up, he’s seething at what I just said. And he’s angry at me. So what he thinks about you laughing at him is hurting him, and just like that he just wants to punch me. If that is his point of view, I am going to accentuate that. If you were laughing, it’s pushing in on him, and it is getting lower, it’s all about him, so I am committing to him as his point of view as is seen in all of us rather than coverage. The only opportunities I have to adjust are these theater trained actors who is used to getting up on stage everyday, and doing a different performance at 2 o’clock, doing a different performance at 8 o’clock, and just committing. I need actors who are first in that style, and they don’t start editing themselves, they don’t start questioning. Because they do long takes, there is a trust that happens on the set.

Geeks of Doom: Tell us about finding your young actors, and the excitement in seeing what they were able to do in parts of the film.

M. Night Shyamalan: Partly I can’t get too much credit for what they did. Just being very, very lucky. Making movies is an act of faith. When I write these characters, I just pray these individuals exist in the world. I am not looking for a 12-year-old Daniel Day Lewis, who transforms from one role to the next. That’s not who I am looking for. I am looking for these kids to exist somewhere. That’s who they are in real life, and they will do a variation on that. I need them to be super intelligent – that’s my criteria – I need to be them really smart because we are going to talk like directors and actors, we are going to get very deep in complexity and call you on it every time you do something that doesn’t defend your character. I go like: “you are not defending your character because you sounded like an ass right now. Is that what you wanted to say about him or her right now? You weren’t respecting him or her.” So we are talking on a certain level. The other thing I require is the families to be healthy, positive, families. Literally they are my co-directors with the kids. I have them sit there, they don’t say a word, and I pound the kids about everything I am doing, the aesthetics, who the character is, the process they need to have. Just so they hear it so that when they get into the car the parent goes: “Mr. Shyamalan says you need to do this, you better listen to him,” that kind of thing. Sometimes there is a moment where I don’t have the vocabulary to speak to the kids. Sometimes I just don’t get there, so I need someone who is a master of their vocabulary to do it.

Geeks of Doom: With a double camera mockumentaries, how much of a burden did you put on yourself to make it seem like “They must have put the camera up on the tripod” because I know you can get lost very easily creating that experience.

M. Night Shyamalan: Well it is critical for me because that is all directing as well. The camera is an extension of those characters. What were they thinking as the boy was trying to trick his sister? It was not added work, it was the natural homework we would have done anyway. It is manifesting in literal cinematography in this particular movie. But it is the same homework you should do when searching for those performances.

Geeks of Doom: What was the conscious decision to go to do something different by working with Jason Blum (CEO of Blumhouse Productions)?

M. Night Shyamalan: I’m always a philosophical guy. Each movie is a new relationship. It really is. You have to start fresh, I can’t just go “last day went

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยังลงโทษ: ม.คืน คุณไม่ได้เป็นลายเซ็นของคุณ อะไรจะเกิดขึ้นกับม. คืน Shyamalan: ดังนั้นอยากจะอยู่ในนี้ นี้เป็นปัญหากับ อินเดีย ยากเป็นหนึ่งในสมาชิกในครอบครัว ทุกคนเป็นสีขาวปกติ และผมคิดเล่นแฟนแคทรินฮาห์น ในสคริปต์เดิม เขากลับมาในฉากสุดท้าย แต่ฉันไม่ต้องการคนไปปิด ดังนั้นฉันไม่ได้ทำยังลงโทษ: ไม่มีรูปภาพที่พบให้หมดมือผลงานชิ้นใหม่ในการรักษาเราคาดเดาหรือไม่ม. คืน Shyamalan: เราทำแตกสวยแข็งแรง ผมกระดานเรื่องราวทุกช็อต thrillers ของฉันในทั่วไป ฉันวาดออก และพวกเขา ความแตกต่างนี้ ผมจะทำมันในแบบ screenplay ตัวอย่าง: เขาเลือกกล้อง เขาวางบนชั้น เขากำลังในขณะที่เขาไปผ่านประตู ที่ screenplay ฉันกำลังเขียนเรื่อง ฉันคือ storyboarding และส่วนจริง ๆ เกี่ยวกับการทำภาพยนตร์ที่มีขนาดเล็กมีข้อจำกัดที่สร้างโอกาส ฉันรู้ว่า มันจะออกเสียงเหมือนกับวงกลมในท้องฟ้าสิ่ง แต่เราไม่สามารถปล่อยให้ตำแหน่งมากเมื่อเราทำขนาดเล็กงบประมาณภาพยนตร์ และพบบ้านฟาร์ม– ผมยิงในเพนซิลวาเนียมันใกล้ที่ผมอยู่ – และมีฟาร์มที่กำลังภายใต้ foreclosure และฉันขอ "สามารถฉันเช่านี้จากคุณหกเดือนก่อนที่จะใส่ใน firesale " ฉันให้ spiel ทั้งที่เกี่ยวกับ "เมื่อฉันทำให้ภาพยนตร์ มีคุณสามารถขายได้สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม" และทุกสิ่งที่ ดังนั้น พวกเขากล่าวว่า ใช่ ดังนั้น เรามีสถานการณ์นี้น่าทึ่งที่มีบ้านจริงที่เราถ่ายผ่านก่อนการผลิต ดังนั้นฉันจะไปกับนักแสดงที่เราจะไปห้อง บันได ในครัว และผมจะบอกว่า "ใช่ มาสถาน", และฉันจะอยู่กับที่ cinematographer มีหลายครั้งที่ผมไปบ้าน– นี้จริง ๆ น่าขนลุก ด้วยตัวเอง และมีเพียงนั่งจริง – และคิดว่าถ่ายภาพ และก็แตกต่างกัน เพราะฉันไม่สามารถจริง ๆ วางแผนออก และคิดว่า มันผ่านเช่น "นี่คือที่เราต้องการที่นี่" "นี่คือที่มันจะปิดกล้อง ดังนั้นฉันจะจด copious ในทั้งหมดของมัน มันเป็นอย่างไรชอบการสร้างภาพยนตร์ แต่ความท้าทายคือการ ทำให้ดูอยู่ยังลงโทษ: คุณไม่ได้ให้เด็กยิงฟิล์ม วิธีจำกัดมีคุณกับพวกเขาเมื่อพวกเขาได้ถือกล้อง ไม่มี ad-libbing ใด ๆ แม้แต่M. Night Shyamalan: There was no ad-libbing dialogue-wise. I don’t mind anybody suggesting, but it has to earn itself its way in. Generally speaking, there is so much demand on them, they are not thinking about being writers at all. Like “hey, that’s not where the character is coming from,” and we give them a million suggestions, and they are trying to have it. And if they add handles like “um,” “uh,” “this,” or “something,” I’m like, “Get rid of those handles, they are just crutches. Get rid of that. Go right into the line. This is why she said that kind of thing.” The kids did shoot one part, but it was mostly our operator, who is a fantastic operator. I actually used the cinematographer Maryse Alberti, who shot The Wrestler for Darren [Aronofosky]. It was actually Darren who recommended her, and lucky enough she was available and she wanted to do it. The kind of intimacy of the camera work was from her as an operator of how to portray when you are holding handheld how not to make it feel handheld, don’t make it feel handheld, and try to make it beautiful. So they are taking care to turn and hold all of those things. We had one day where it was a problem, where it was the underground where the grandma calls. The camera operator was too big, he was a grown man, he couldn’t keep up and go and crawl under there. So classic movie style, this is what happens on big movies all the time, the grips all got together and said “we can figure this out. we can make a contraption. Just give us ten minutes.” And they give us this mechanical thing, and of course ten minutes later they are trying to pull it, and it’s not working, and it’s tipping over. And we are all sitting down, and I’m like “I’m dying, I’m dying,” and of course 1/3 of the day is gone, and I look over and Ed [Oxenbould] is there, and I’m like “Ed why don’t you hold the camera,” and he’s like “YEAH!” And he just ran underneath, squatting, and everything. He was so proud that day.พันธุ์ทิพย์ของ Doom: ดังนั้นอะไรเป็นแรงบันดาลใจคุณฟิล์มนี้ มีความกลัวที่คนเก่าได้ไหมม. คืน Shyamalan: เมื่อผมเขียนเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง ผมกำลังคิดอะไรเป็นเรื่องของชิ้นส่วน เรื่องของชิ้นส่วนของเรากลัวการเก่า ซึ่งเป็นรูปแบบของความกลัวของเราตายได้ ดิฉันเชื่อว่า สิ่งที่เรากำลังพูดถึงแม้ว่าเราจะทำมันในลิ้นในแก้ม แบบสไตไลซ์ มันที่ทำให้น่ากลัวคืออะไร อะไรคือจิตวิทยาด้านหลัง เพียงรักจิตวิทยา "ทำไมเราทำสิ่งต่าง ๆ ไม่แดงสีไร นี่คืออะไร" ของสิ่งที่ ที่เป็นสิ่งที่แบบสไตไลซ์ของมัน เราที่กลัวของเก่า เล่นที่จะหยิ่งที่มีประสิทธิภาพปู่ย่าตายายสายฉันถูกผู้ปกครองอินเดียคลาสสิก ยายของฉันจะใส่ผงมากบนใบหน้าของเธอมันจะชอบหน้ากากคาบุกิ ตาของฉันจะมีฟันไม่ เพราะเขาจะออกเขาฟัน ใส่ลงไปในแก้ว และพยายามหลอกฉันด้วย กำลังซนมากเกินไป ดังนั้นแล้ว ฉันพยายามที่จะตกใจเมื่อผมเก่าเล็กน้อย แต่พ่อตอนนี้ ที่มีปู่ย่าตายาย ที่ยังไม่เห็นภาพยนตร์ยัง ตอนนี้ ฉันรู้สึกประสาทสำหรับให้เห็นยังลงโทษ: ผมสังเกตเห็นว่า สองนักแสดงหลักในการหล่อมีมากประสบการณ์โรงละคร ถูกที่ความตั้งใจของคุณ หรือไม่ว่าเกิดขึ้นในอุบัติเหตุม. คืน Shyamalan: มีคนถามผมว่าจะฉันอธิบายหนังของฉัน ผมว่าคนถ่ายภาพยนตร์ประเภท B และกลายเป็นประเภท A ได้รับ cinematographers และนักแสดงควรทำ A ประเภทมนุษย์ต่างดาว หรือผี หรือคนบ้า หรือยา ลักษณะของฉัน directing เป็นเวลานาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน ใช้เวลานานสามารถทำ มากขึ้นสามารถคิดถึงไม่ทำในตัด ดีกว่า ที่ต้องฉันครอบคลุมเช่นการปิดค่าของ Jason ไวด์ของ Jason ชุดที่สอง คุณครอบคลุมตัวเองในห้องแก้ไข ผมไม่คิดว่า เช่นนั้น เลือกฉากจะ มันเป็นฉากของ Jason เขาจะสงสัยว่า ทำไมนรกฉันทำหนังเรื่องนี้กับผู้ชายคนนี้ เรามีอาร์กิวเมนต์ใหญ่ล่วงหน้า และเขาจะครอบคลุมค่า เขาจะ seething ที่เพิ่งโดน และเขาจะโกรธที่ฉัน ดังนั้น สิ่งที่เขาคิดเกี่ยวกับคุณหัวเราะที่เขาจะทำร้ายเขา และเพียงต้องการที่เพียงอยากชกผม ถ้าเขามองอย่างนั้น ฉันจะเน้นรูปลักษณ์ที่ ถ้าคุณได้หัวเราะ เป็นการผลักดันในบนเขา และได้รับต่ำกว่า ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ดังนั้นฉันกำลังยอมรับเขาเป็นของเขามองเห็นของเรามากกว่าความครอบคลุม โอกาสเดียวที่มีการปรับปรุงเป็นโรงละครเหล่านี้ฝึกฝนนักแสดงที่ใช้ในการลุกขึ้นบนเวทีทุกวัน และทำประสิทธิภาพแตกต่างกันใน 2 โมง ทำประสิทธิภาพแตกต่างกันที่ 8 โมง และเพียงยอมรับ ต้องการนักแสดงที่แรกในลักษณะนั้น และจะไม่เริ่มต้นแก้ไขตัวเอง ไม่เริ่มสงสัย เนื่องจากพวกเขานานขึ้น มีความน่าเชื่อถือที่เกิดขึ้นในชุดGeeks of Doom: Tell us about finding your young actors, and the excitement in seeing what they were able to do in parts of the film.M. Night Shyamalan: Partly I can’t get too much credit for what they did. Just being very, very lucky. Making movies is an act of faith. When I write these characters, I just pray these individuals exist in the world. I am not looking for a 12-year-old Daniel Day Lewis, who transforms from one role to the next. That’s not who I am looking for. I am looking for these kids to exist somewhere. That’s who they are in real life, and they will do a variation on that. I need them to be super intelligent – that’s my criteria – I need to be them really smart because we are going to talk like directors and actors, we are going to get very deep in complexity and call you on it every time you do something that doesn’t defend your character. I go like: “you are not defending your character because you sounded like an ass right now. Is that what you wanted to say about him or her right now? You weren’t respecting him or her.” So we are talking on a certain level. The other thing I require is the families to be healthy, positive, families. Literally they are my co-directors with the kids. I have them sit there, they don’t say a word, and I pound the kids about everything I am doing, the aesthetics, who the character is, the process they need to have. Just so they hear it so that when they get into the car the parent goes: “Mr. Shyamalan says you need to do this, you better listen to him,” that kind of thing. Sometimes there is a moment where I don’t have the vocabulary to speak to the kids. Sometimes I just don’t get there, so I need someone who is a master of their vocabulary to do it.Geeks of Doom: With a double camera mockumentaries, how much of a burden did you put on yourself to make it seem like “They must have put the camera up on the tripod” because I know you can get lost very easily creating that experience.M. Night Shyamalan: Well it is critical for me because that is all directing as well. The camera is an extension of those characters. What were they thinking as the boy was trying to trick his sister? It was not added work, it was the natural homework we would have done anyway. It is manifesting in literal cinematography in this particular movie. But it is the same homework you should do when searching for those performances.Geeks of Doom: What was the conscious decision to go to do something different by working with Jason Blum (CEO of Blumhouse Productions)?M. Night Shyamalan: I’m always a philosophical guy. Each movie is a new relationship. It really is. You have to start fresh, I can’t just go “last day went

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Geeks of Doom: คืนเอ็ม, คุณไม่ได้มีจี้ลายเซ็นของคุณอะไรขึ้นกับที่? เมตร ไนท์ชยามาลาน: ผมจึงอยากจะเป็นในเรื่องนี้ ปัญหานี้เป็นปัญหากับการเป็นอินเดียก็ยากที่จะเป็นหนึ่งในสมาชิกในครอบครัวทุกคนมักจะเป็นสีขาวและผมคิดว่าการเล่นแฟนแคทรีนฮาห์น ในสคริปต์เดิมเขากลับมาในฉากที่ผ่านมา แต่ผมไม่อยากให้ทุกคนที่จะโยนออกดังนั้นฉันไม่ได้ทำมัน. Geeks of Doom: ไม่มีรูปแบบภาพพบให้เครื่องมือในโรงภาพยนตร์ใหม่ในการรักษา เราคาดเดา? เมตร ไนท์ชยามาลาน: เราทำให้ความแตกต่างที่แข็งแกร่งสวย ผมยิงกระดานเรื่องราวระทึกของฉันทุกคนในทั่วไปผมวาดพวกเขาออกไปและทำพวกเขา ความแตกต่างในครั้งนี้ผมต้องทำในภาพยนตร์เช่นเขาหยิบกล้องที่เขาวางไว้บนหิ้งเขาแบกมันในขณะที่เขาเดินผ่านประตูที่อยู่ในบทภาพยนตร์ ขณะที่ผมเขียนมันผมสตอรี่บอร์ดและส่วนที่ยอดเยี่ยมจริงๆเกี่ยวกับการทำภาพยนตร์ที่มีขนาดเล็กเป็นข้อ จำกัด สร้างโอกาส ฉันรู้ว่ามันจะเสียงเหมือนพายในสิ่งที่ท้องฟ้า แต่เราไม่สามารถออกจากสถานที่มากเมื่อเรากำลังทำหนังงบประมาณขนาดเล็กและผมพบว่าบ้านฟาร์มนี้ - ผมยิงในเพนซิลที่อยู่ใกล้ที่ฉันอยู่ - และมี เป็นฟาร์มที่จะอยู่ภายใต้การยึดสังหาริมทรัพย์และผมถามว่า "ฉันสามารถเช่านี้จากคุณเป็นเวลาหกเดือนก่อนที่คุณจะใส่ไว้ใน firesale?" ฉันให้พวกเขาทั้งกล่อมเกี่ยวกับ "เมื่อฉันทำหนังนั้นคุณสามารถขายได้มากขึ้น "และทั้งหมดของสิ่งที่ ดังนั้นพวกเขาจึงกล่าวว่าใช่ ดังนั้นเราจึงมีนี้สถานการณ์ไม่น่าเชื่อที่ฉันมีบ้านที่เกิดขึ้นจริงที่เรากำลังถ่ายผ่านก่อนการผลิตดังนั้นฉันจะไปกับนักแสดงที่เราจะไปในห้องพักบนบันไดในห้องครัวและผมจะพูดว่า "ใช่ มารอบ ๆ มี "และฉันจะอยู่กับการถ่ายทำภาพยนตร์ มีหลายครั้งที่ผมเดินไปที่บ้านได้ - นี้เป็นที่น่าขนลุกจริงๆจริง - ด้วยตัวเองและเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้นและคิดว่าภาพและมันก็แตกต่างกันเพราะผมอาจจะวางแผนออกและคิดว่ามันผ่านเช่น "นี่คือที่เราต้องการที่จะเอียงที่นี่" "นี่คือที่มันจะออกกล้อง" ดังนั้นฉันจะใช้เวลาบันทึกมากมายในทั้งหมดของมันจึงเป็นวิธีการที่ฉันต้องการจะทำหนัง แต่ความท้าทายคือการทำให้มันดู . ที่เกิดขึ้นเองGeeks of Doom: คุณช่วยให้เด็กที่จะถ่ายหนังเรื่องนี้? วิธีเป็นคุณ จำกัด กับพวกเขาเมื่อพวกเขากำลังถือกล้อง? มีแม้แต่ใดโฆษณา libbing? เมตร ไนท์ชยามาลาน: ไม่มีโฆษณา libbing บทสนทนาที่ชาญฉลาดเป็น ฉันไม่คิดใครบอก แต่ก็มีตัวเองที่จะได้รับในทางของมัน. พูดโดยทั่วไปมีความต้องการมากในพวกเขาพวกเขาจะไม่ได้คิดเกี่ยวกับนักเขียนที่ทุกคนเป็น ชอบ "เดี๋ยวก่อนที่ไม่ได้อยู่ที่ตัวละครที่มาจาก" และเราให้พวกเขามีข้อเสนอแนะล้านและพวกเขากำลังพยายามที่จะมีมัน และถ้าพวกเขาเพิ่มจับเช่น "หนอ" "เอ่อ" "นี้" หรือ "อะไรบางอย่าง" ฉันชอบ "กำจัดจับผู้ที่พวกเขาเป็นเพียงไม้ค้ำ กำจัดที่ ไปขวาเข้าเส้น นี่คือเหตุผลที่เธอบอกว่าชนิดของสิ่งที่. "เด็กไม่ได้ถ่ายภาพส่วนหนึ่ง แต่มันก็เป็นส่วนใหญ่ผู้ประกอบการของเราที่เป็นผู้ประกอบการที่ยอดเยี่ยม ที่จริงผมใช้ถ่ายทำภาพยนตร์ Maryse อัลเบอร์ที่ยิงนักมวยปล้ำสำหรับคาร์เรน [Aronofosky] มันเป็นความจริงที่คาร์เรนแนะนำของเธอและโชคดีพอที่เธอเป็นอยู่และเธอต้องการที่จะทำมัน ชนิดของความใกล้ชิดของการทำงานของกล้องได้จากเธอเป็นผู้ดำเนินการวิธีการวาดภาพเมื่อคุณกำลังถือมือถือวิธีที่จะไม่ทำให้มันรู้สึกแบบใช้มือถือไม่ได้ทำให้มันรู้สึกมีด้ามจับและพยายามที่จะให้มันสวยงาม ดังนั้นพวกเขาจึงมีการดูแลที่จะเปิดค้างไว้ทั้งหมดของสิ่งเหล่านั้น เรามีวันหนึ่งที่มันเป็นปัญหาที่มันเป็นใต้ดินที่เรียกยาย ผู้ประกอบการกล้องขนาดใหญ่เกินไปเขาก็เป็นคนที่เติบโตขึ้นเขาไม่สามารถให้ขึ้นไปและมีการรวบรวมข้อมูลภายใต้ ดังนั้นรูปแบบหนังคลาสสิกนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่ตลอดเวลาจับทุกคนมีร่วมกันและกล่าวว่า "เราสามารถคิดออกนี้ เราสามารถทำให้ contraption เพียงแค่ให้เราสิบนาที. "และพวกเขาให้เราสิ่งนี้กลและแน่นอนสิบนาทีต่อมาพวกเขากำลังพยายามที่จะดึงมันและมันก็ไม่ได้ทำงานและจะให้ทิปมากกว่า และเราทุกคนนั่งลงและฉันชอบ "ฉันกำลังจะตาย, ฉันกำลังจะตาย" และแน่นอน 1/3 ของวันที่จะหายไปและฉันมองผ่านและเอ็ด [Oxenbould] อยู่ที่นั่นและผม 'เอ็มเช่น "เอ็ดทำไมคุณไม่ถือกล้อง" และเขาก็ชอบ "ใช่!" และเขาก็วิ่งใต้นั่งยองและทุกอย่าง เขาเป็นคนที่ภูมิใจมากในวันนั้น. Geeks Of Doom: ดังนั้นสิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้คุณเพื่อให้หนังเรื่องนี้? คุณมีความกลัวของคนเฒ่าคนแก่หรือไม่? เมตร ไนท์ชยามาลาน: เมื่อผมเขียนเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นเรื่องของชิ้นส่วน เรื่องของชิ้นส่วนที่มีความกลัวของเราในการได้รับเก่าซึ่งเป็นรูปแบบของความกลัวของเราของตาย ฉันต้องเชื่อว่ามีสิ่งแรกที่เรากำลังพูดถึงแม้ว่าเราจะทำมันในภาษาในลักษณะแก้ม มันคืออะไรที่ทำให้มันน่ากลัวสิ่งที่เป็นจิตวิทยาที่อยู่เบื้องหลังมัน ฉันรักจิตวิทยา "ทำไมเราสิ่งที่สิ่งที่ไม่สีแดงทำนี่คืออะไร?" ทุกสิ่งที่ นั่นคือสิ่งแรกของมันที่เราจะกลัวได้รับเก่า การเล่นว่าเป็นความคิดที่มีประสิทธิภาพ. ปู่ย่าตายายปลายของฉันเป็นพ่อแม่อินเดียคลาสสิก ยายของฉันจะใส่ผงมากบนใบหน้าของเธอมันจะเป็นเช่นหน้ากากคาบูกิ คุณปู่ของฉันจะมีฟันไม่เพราะเขาจะเอาออกมาฟันของเขาและใส่ไว้ในแก้วและพยายามที่จะหลอนฉันกับมัน เขาเป็นคนที่ซนมากเกินไป ดังนั้นแล้วฉันพยายามที่จะทำให้พวกเขากลัวตอนที่ผมเป็นเพียงเล็กน้อยเก่า แต่พ่อแม่ของฉันตอนนี้ที่มีในขณะนี้ปู่ย่าตายายที่ยังไม่ได้เห็นภาพยนตร์เรื่องนี้ยังฉันรู้สึกประสาทสำหรับพวกเขาที่จะเห็นมัน. Geeks Of Doom: ผมสังเกตเห็นว่าทั้งสองของนักแสดงหลักในละครมีจำนวนมากประสบการณ์โรงละคร คือการที่ตั้งใจหรือไม่ที่เกิดขึ้นในการเกิดอุบัติเหตุของคุณหรือเอ็ม ไนท์ชยามาลาน: มีคนถามฉันว่าฉันจะอธิบายภาพยนตร์ของฉันดังนั้นฉันกล่าวว่าคนที่เกิดขภาพยนตร์ประเภทและเปลี่ยนเป็น A-ประเภท รับตากล้องและนักแสดงที่จะทำประเภทเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวหรือผีหรือคนบ้าหรือฆาตกร สไตล์การกำกับของฉันคือการใช้เวลานานโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องนี้ ใช้เวลานานกว่าที่ฉันสามารถทำได้มากขึ้นผมสามารถคิดเกี่ยวกับมันไม่ได้ทำในการตัดที่ดีกว่า ที่ต้องมีการรายงานข่าวของฉันเหมือนใกล้ชิดของเจสันกว้างของเจสันรวมกันของสองคุณครอบคลุมตัวเองในห้องตัดต่อ ฉันไม่คิดเช่นนั้น ฉันเลือกที่มีฉากที่มันเป็น มันเป็นฉากที่เจสันเขาสงสัยว่าทำไมนรกฉันทำหนังเรื่องนี้กับผู้ชายคนนี้ เรามีข้อโต้แย้งใหญ่ก่อนและเขาก็ครอบคลุมมันขึ้นเขาเดือดในสิ่งที่ฉันเพิ่งกล่าวว่า และเขาก็โกรธที่ฉัน ดังนั้นสิ่งที่เขาคิดเกี่ยวกับคุณหัวเราะที่เขาจะทำร้ายเขาและก็ชอบที่เขาเพียงแค่ต้องการที่จะชกต่อยฉัน ถ้าเป็นมุมมองของเขา, ฉันจะไปเน้นที่ ถ้าคุณได้หัวเราะก็ผลักดันในเขาและมันก็จะเริ่มลดลงก็คือทั้งหมดที่เกี่ยวกับเขาดังนั้นฉัน committing เพื่อให้เขาเป็นมุมมองของเขาเป็นที่เห็นในทั้งหมดของเรามากกว่าความคุ้มครอง โอกาสเดียวที่ฉันจะต้องปรับเป็นโรงละครเหล่านักแสดงที่ได้รับการฝึกฝนที่จะใช้ในการได้รับการขึ้นแสดงบนเวทีในชีวิตประจำวันและการทำผลการดำเนินงานที่แตกต่างกันที่ 02:00 ทำผลการดำเนินงานที่แตกต่างกันที่ 08:00 และเพียงแค่การกระทำ ฉันจำเป็นต้องใช้นักแสดงที่เป็นครั้งแรกในรูปแบบที่เขาและพวกเขาไม่ได้เริ่มต้นการแก้ไขตัวเองก็ไม่ได้เริ่มต้นตั้งคำถาม เพราะพวกเขาจะใช้เวลานานมีความไว้วางใจที่เกิดขึ้นในชุดที่. Geeks of Doom: บอกเราเกี่ยวกับการหานักแสดงหนุ่มสาวของคุณและความตื่นเต้นในการมองเห็นสิ่งที่พวกเขาสามารถที่จะทำในส่วนของภาพยนตร์เรื่องนี้. เอ็ม ไนท์ชยามาลาน: บางส่วนฉันไม่สามารถได้รับเครดิตมากเกินไปสำหรับสิ่งที่พวกเขา ก็แค่คนมากโชคดีมาก การสร้างภาพยนตร์คือการกระทำของความเชื่อ เมื่อฉันเขียนตัวอักษรเหล่านี้ผมเพียงแค่อธิษฐานบุคคลเหล่านี้มีอยู่ในโลก ผมไม่ได้มองหา 12 ปีแดเนียลวันลูอิสที่เปลี่ยนบทบาทจากที่หนึ่งไปยังอีก นั่นไม่ใช่ที่ฉันกำลังมองหา ฉันกำลังมองหาเด็กเหล่านี้จะมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง นั่นคือเขาเป็นใครในชีวิตจริงและพวกเขาจะทำในรูปแบบที่ ฉันต้องการที่จะเป็นซูเปอร์อัจฉริยะ - ที่หลักเกณฑ์ของฉัน - ฉันจะต้องให้พวกเขามาร์ทจริงๆเพราะเราจะไปพูดคุยเหมือนกรรมการและนักแสดงที่เราจะได้รับลึกมากในความซับซ้อนและโทรหาคุณในเวลาที่คุณทำสิ่งที่ทุกที่ ไม่ปกป้องตัวละครของคุณ ฉันไปที่ชอบ: "คุณไม่ได้ปกป้องตัวละครของคุณเพราะคุณฟังเหมือนตูดในขณะนี้ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการที่จะพูดเกี่ยวกับเขาหรือเธอในตอนนี้? คุณไม่เคารพเขาหรือเธอ. "ดังนั้นเราจึงมีการพูดคุยในระดับหนึ่ง สิ่งอื่น ๆ ที่ฉันต้องการคือครอบครัวที่จะมีสุขภาพบวกครอบครัว แท้จริงพวกเขาเป็นกรรมการร่วมกันของฉันกับเด็ก ฉันมีพวกเขานั่งอยู่ตรงนั้นพวกเขาไม่ได้พูดอะไรและฉันนำพาเด็ก ๆ เกี่ยวกับทุกอย่างที่ฉันทำความงามที่ตัวละครตัวนี้เป็นกระบวนการที่พวกเขาต้องการที่จะมี เพียงเพื่อให้พวกเขาได้ยินมันเพื่อที่ว่าเมื่อพวกเขาได้รับในรถแม่ไป "นาย ชยามาลานกล่าวว่าคุณต้องทำเช่นนี้คุณควรฟังเขา "ชนิดของสิ่งที่ บางครั้งมีช่วงเวลาที่ฉันไม่ได้มีคำศัพท์เพื่อพูดคุยกับเด็กที่ บางครั้งผมก็ไม่ได้มีดังนั้นฉันต้องการใครสักคนที่เป็นนายของคำศัพท์ของพวกเขาที่จะทำมัน. Geeks of Doom: ด้วย mockumentaries กล้องสองวิธีการมากของภาระไม่ที่คุณใส่ในตัวเองที่จะทำให้มันดูเหมือน " พวกเขาจะต้องมีการวางกล้องบนขาตั้งกล้อง "เพราะฉันรู้ว่าคุณจะได้รับหายไปได้อย่างง่ายดายมากสร้างประสบการณ์ที่. เอ็ม ไนท์ชยามาลาน: ดีมันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผมเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งที่ผู้กำกับได้เป็นอย่างดี กล้องเป็นส่วนขยายของตัวละครเหล่านั้น สิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นเด็กที่ถูกพยายามที่จะหลอกลวงน้องสาวของเขา? มันก็ไม่ได้เพิ่มการทำงานมันเป็นบ้านของธรรมชาติที่เราจะได้ทำอยู่แล้ว มันคือการเผยแสดงในภาพยนตร์ที่แท้จริงในหนังเรื่องนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่มันก็เป็นบ้านเดียวกับที่คุณควรจะทำอย่างไรเมื่อค้นหาสำหรับการแสดงเหล่านั้น. Geeks of Doom: อะไรคือตัดสินใจอย่างมีสติที่จะไปทำอะไรบางอย่างที่แตกต่างกันโดยทำงานร่วมกับเจสันบลัม (ซีอีโอของ Blumhouse โปรดักชั่) เอ็ม ไนท์ชยามาลาน: ฉันมักจะเป็นคนที่ปรัชญา ภาพยนตร์แต่ละความสัมพันธ์ใหม่ จริงๆมันเป็น คุณจะต้องเริ่มต้นใหม่ผมก็ไม่สามารถไป "วันสุดท้ายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกรียนของ Doom : ม. คืน คุณไม่ต้องเป็นลายเซ็นของคุณ เกิดอะไรขึ้น ?

เฮ้งเตงเอี้ยง : ฉันต้องการที่จะอยู่ในนี้ นี่เป็นปัญหาของการเป็นอินเดีย ก็ยากที่จะเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวทุกคนเป็นสีขาวปกติ และผมก็จะเล่น แฟนของ แคธรีน ฮาห์น ในต้นฉบับเขากลับมาในฉากสุดท้ายแต่ผมไม่ได้ต้องการให้ทุกคนไป ก็เลยไม่ได้ทำ

เกรียนของ Doom : ก็มีรูปแบบให้คุณพบวิดีโอทั้งหมดภาพยนตร์ใหม่เครื่องมือในการรักษาเราคาดเดา ?

เฮ้งเตงเอี้ยง : เราจะให้ความแตกต่างค่อนข้างแข็งแรง ฉันเล่าเรื่องราวทุกช็อตระทึกของฉันในทั่วไป , ฉันวาดเหล่านั้นออก และทำ ความแตกต่างในเรื่องนี้ ผมต้องทำมันในบท ตัวอย่างเช่น :เขาหยิบกล้อง เขาวางมันไว้บนหิ้ง เขาถือมันเป็นเขาไปผ่านประตูที่ในบท . ขณะที่ผมกำลังเขียน ผมเป็นโครงเรื่อง และยอดเยี่ยมจริงๆ ส่วนเรื่องการทำหนังที่มีขนาดเล็กมีข้อ จำกัด สร้างโอกาส ฉันรู้ว่ามันฟังดูเหมือนพายในท้องฟ้าของแต่เราไม่สามารถทิ้งสถานที่มาก เมื่อเรากำลังทำหนังที่มีงบประมาณ และฉันก็พบว่าบ้านหลังนี้ฟาร์ม–ฉันยิงมันไม่ว่าจะในรัฐเพนซิลวาเนียแถวๆที่ฉันอยู่ – และมีฟาร์มที่กำลังอยู่ภายใต้การยึดสังหาริมทรัพย์และฉันถาม " ฉันสามารถเช่าจากคุณ 6 เดือน ก่อนจะวางมันบน firesale ?" ฉันให้พวกเขาทั้งกล่อม เรื่อง " เมื่อฉันทำหนังที่นั่นคุณสามารถขายได้มากขึ้น " และทั้งหมดของพวกนั้น พวกเขาบอกว่าใช่ ดังนั้นเราจึงมีสถานการณ์นี้เหลือเชื่อที่ผมมีบ้านจริงที่เราถูกยิงผ่านก่อนการผลิต ดังนั้นฉันจะไปกับนักแสดงที่เราจะเข้าไปในห้อง บนบันได ห้องครัว และผมจะพูดว่า " ใช่ มาแถวนั้น" และฉันจะอยู่ที่นั่นกับตากล้อง . มีหลายครั้งที่ผมไปบ้าน–จริงๆมันน่ากลัวจริงฯ เอง และแค่นั่งเฉยๆ และคิดว่า ของภาพ และเพราะผมสามารถวางแผนออกและคิดเช่น " นี่คือที่ที่เราต้องการเอียงนี่ " " นี้ ซึ่งมันก็จะออกกล้อง" งั้นผมจะเอาบันทึกมากมายในทั้งหมดของมัน มันก็ว่าผมชอบทำหนัง แต่ความท้าทายคือการทำให้มันดูเป็นธรรมชาติ

เกรียนของ Doom : คุณอนุญาตให้เด็กเล่นหนัง ? เข้มงวดเท่าไรคุณกับพวกเขาเมื่อพวกเขากำลังถือกล้อง มันมี libbing โฆษณาใด ๆ ?

เฮ้งเตงเอี้ยง : ไม่มีโฆษณา libbing บทสนทนาที่ฉลาด ผมไม่สนใจใคร แนะนําแต่ก็ต้องให้ตัวเองได้รับมา พูดโดยทั่วไปมีความต้องการมากในพวกเขา พวกเขาจะไม่คิดเกี่ยวกับการเป็นนักเขียนทั้งหมด " เฮ้ นั่นไม่ใช่ที่ตัวละครที่มาจาก " และเราให้พวกเขาล้านข้อเสนอแนะ และพวกเขาพยายามที่จะได้มัน และถ้าพวกเขาเพิ่มจัดการเช่น " อืม " " อืม " " นี้ " หรือ " อะไร " ฉันชอบ " กำจัดจับเหล่านั้นก็ต้องใช้ไม้เท้า กำจัดมันเสีย ไปอยู่ในบรรทัด นี่คือเหตุผลที่เธอพูดแบบนี้ . . . " เด็กก็ยิงส่วนหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่คือผู้ประกอบการของเรา ที่เป็นผู้ประกอบการที่ยอดเยี่ยม ที่จริงผมใช้ตากล้องมารีส ลเบอร์ติ ที่ยิงนักมวยปล้ำสำหรับดาร์เรน [ aronofosky ] จริงๆแล้วมันคือดาร์เรนที่แนะนำเธอ