Artificial reefs have been deployed

Artificial reefs have been deployed worldwide in shallow (b30 m
depth) marine environments to aid in environmental rehabilitation
(i.e., providing new suitable habitats for invertebrates and fish) but
primarily to enhance attraction and catch of fish resources (Seaman
and Sprague, 1991; Seaman, 2000). Most scientific studies on artificial
reefs, however, have been done on the Atlantic and Pacific coasts of
the United States, in Japan and throughout the Atlantic and
Mediterranean seashores in Europe (Baine and Side, 2003). Despite
the growing number of applied initiatives, there is still little research
assessing the use of artificial reefs for fisheries in South America, and
even fewer manipulative experimental studies that tested specific
hypotheses (but see Godoy and Coutinho, 2002; Brotto et al., 2006a;
Galván et al., 2008).
The global nature of artificial reef research, however, has
facilitated much scientific debate about their effectiveness. For
instance, the intense dispute on the attraction versus production
theme has lasted for decades (Lindberg, 1997; Brickhill et al., 2005),
but there is no doubt that artificial reefs may improve the catch of fish
resources by redistributing the exploitable biomass, increasing only
the exploitable biomass but not the total biomass, or increasing both
the exploitable and total biomass (Bortone, 1998). There have been
many efforts to appraise the extent to which artificial reefs will affect
the surrounding community, but these studies focused largely on
invertebrate communities (Barros et al., 2001; Fabi et al., 2002a;
Danovaro et al., 2002; Galván et al., 2008). Despite the applied
interests, knowledge on how fish assemblages respond to increasing
reef distance is restricted to few studies, all performed in the northern
hemisphere (Løkkeborg et al., 2002; Soldal et al., 2002; Jordan et al.,
2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวปะการังเทียมมีการใช้งานทั่วโลกในตื้น (b30 มสภาพแวดล้อมทางทะเลลึก) เพื่อช่วยในการฟื้นฟูสิ่งแวดล้อม(เช่น ให้แหล่งที่อยู่อาศัยใหม่เหมาะสำหรับไม่มีกระดูกสันหลังและปลา) แต่หลักการเพิ่มสถานที่ท่องเที่ยว และจับปลาทรัพยากร (นาวินและ Sprague, 1991 นาวิน 2000) การศึกษาทางวิทยาศาสตร์มากที่สุดการประดิษฐ์แนวปะการัง อย่างไรก็ตาม ได้บนชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกและแปซิฟิกของสหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น และทั่ว ทั้งมหาสมุทรแอตแลนติก และชายฝั่งเมดิเตอร์เรเนียนในยุโรป (Baine และด้าน 2003) แม้มีจำนวนที่เพิ่มขึ้นของใช้ มีการวิจัยน้อยประเมินการใช้แนวปะการังเทียมสำหรับประมงในอเมริกาใต้ และศึกษาทดลองตบตาแม้แต่น้อยที่ทดสอบเฉพาะhypotheses (แต่ดู Godoy และเจอร์ส 2002 Brotto et al. 2006aGalván et al. 2008)อย่างไรก็ตาม มีลักษณะสากลวิจัยปะการังเทียมอำนวยความสะดวกที่ถกเถียงกันมากทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับประสิทธิผลของพวกเขา สำหรับอินสแตนซ์ ข้อโต้แย้งรุนแรงในสถานที่ท่องเที่ยวและการผลิตธีมมี lasted ทศวรรษ (ไทเทเนียม 1997 Brickhill et al. 2005),แต่มีข้อสงสัยว่า แนวปะการังเทียมอาจช่วยจับปลาทรัพยากร โดยเขย่าชีวมวล exploitable เพิ่มเท่านั้นชีวมวล exploitable แต่ไม่ชีวมวลรวม หรือเพิ่มทั้งสองการ exploitable และรวมชีวมวล (Bortone, 1998) มีการความพยายามหลายแห่งเท่าซึ่งจะมีผลต่อแนวปะการังเทียมชุมชนโดยรอบ แต่การศึกษาเหล่านี้ส่วนใหญ่ในชุมชน invertebrate (Barros et al. 2001 Fabi et al. 2002aDanovaro et al. 2002 Galván et al. 2008) แม้ มีการใช้ความสนใจ ความรู้ในวิธีการตอบสนองของปลา assemblages เพิ่มขึ้นห่างจากแนวปะการังถูกจำกัดการศึกษาน้อย ทั้งหมดดำเนินการในภาคเหนือซีก (Løkkeborg et al. 2002 Soldal et al. 2002 Jordan et al.,2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวปะการังเทียมได้ถูกนำไปใช้ทั่วโลกในการตื้น (ม B30
ลึก) สภาพแวดล้อมทางทะเลเพื่อช่วยในการฟื้นฟูสิ่งแวดล้อม
(เช่นการให้ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมใหม่สำหรับสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังและปลา) แต่
ส่วนใหญ่เพื่อเพิ่มแหล่งท่องเที่ยวและจับของทรัพยากรปลา (นาวิน
และสปราก 1991; นาวิน , 2000) การศึกษาทางวิทยาศาสตร์มากที่สุดในเทียม
แนว แต่ได้รับการดำเนินการในมหาสมุทรแอตแลนติกและแปซิฟิกชายฝั่งของ
สหรัฐอเมริกาในประเทศญี่ปุ่นและทั่วมหาสมุทรแอตแลนติกและ
ชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียนในยุโรป (Baine และด้านข้าง, 2003) แม้จะมี
ตัวเลขการเติบโตของการริเริ่มนำมาใช้ยังคงมีงานวิจัยน้อย
การประเมินการใช้งานของแนวปะการังเทียมสำหรับการประมงในอเมริกาใต้และ
แม้กระทั่งการบิดเบือนน้อยลงการศึกษาทดลองที่ผ่านการทดสอบเฉพาะ
สมมติฐาน ( แต่เห็น Godoy และโปรตุเกส 2002; Brotto, et al, 2006a. ;
.. Galván et al, 2008)
ลักษณะของการวิจัยระดับโลกปะการังเทียม แต่ได้
อำนวยความสะดวกในการอภิปรายทางวิทยาศาสตร์มากเกี่ยวกับประสิทธิภาพของพวกเขา สำหรับ
ตัวอย่างเช่นข้อพิพาทรุนแรงในสถานที่น่าสนใจเมื่อเทียบกับการผลิต
รูปแบบได้กินเวลานานหลายทศวรรษที่ผ่านมา (Lindberg, 1997;. Brickhill, et al, 2005)
แต่มีข้อสงสัยว่าแนวปะการังเทียมอาจปรับปรุงการจับปลา
ทรัพยากรได้ด้วยการเขย่าชีวมวลโหว่, เพิ่มขึ้นเพียง
ชีวมวลโหว่ แต่ไม่ชีวมวลรวมหรือเพิ่มขึ้นทั้ง
ชีวมวลโหว่และรวม (Bortone, 1998) มีการ
พยายามมากในการประเมินขอบเขตที่แนวปะการังเทียมจะส่งผลกระทบต่อ
ชุมชนโดยรอบ แต่การศึกษาเหล่านี้ส่วนใหญ่เน้น
ชุมชนที่ไม่มีกระดูกสันหลัง (Barros et al, 2001;. Fabi, et al, 2002a.
Danovaro, et al., 2002; Galván et al., 2008) แม้จะมีการใช้
ประโยชน์ความรู้เกี่ยวกับวิธีการ assemblages ปลาตอบสนองต่อการเพิ่ม
ระยะทางในแนวปะการังจะมีการ จำกัด การศึกษาน้อยทั้งหมดที่ดำเนินการในภาคเหนือของ
ซีกโลก (Lokkeborg, et al., 2002; Soldal, et al., 2002;. จอร์แดน, et al,
2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปะการังเทียมมีการปรับใช้ทั่วโลกในที่ตื้น ( b30 ม.ความลึก ) สภาพแวดล้อมทางทะเล เพื่อช่วยเหลือในการฟื้นฟูสิ่งแวดล้อม( เช่น การให้ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมใหม่สำหรับสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง และปลา ) แต่เป็นหลัก เพื่อเพิ่มเสน่ห์และจับของทรัพยากรปลา ( รอนแรมแล้ว Sprague , 1991 ; กะลาสี , 2000 ) การศึกษาทางวิทยาศาสตร์มากที่สุดในเทียมแนวปะการัง แต่ได้รับการทำบนชายฝั่งของมหาสมุทรแอตแลนติกและแปซิฟิกสหรัฐอเมริกา ในประเทศญี่ปุ่นและทั่วมหาสมุทรแอตแลนติกและชายฝั่งเมดิเตอร์เรเนียนในยุโรป ( เบนและด้านข้าง , 2003 ) แม้ตัวเลขการเติบโตของการใช้ความคิดริเริ่ม , ยังคงมีการวิจัยน้อยการประเมินการใช้ปะการังเทียมเพื่อการประมงในอเมริกาใต้แม้แต่น้อยใช้ทดลองวิจัยที่ทดสอบเฉพาะและสมมติฐาน ( แต่เห็นโกดอย coutinho , 2002 ; brotto et al . , 2006a ;galv . kgm n et al . , 2008 )ธรรมชาติโลกวิจัยปะการังเทียม แต่ มีความสะดวกในการอภิปรายมากทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับประสิทธิภาพของพวกเขา สำหรับเช่น ข้อพิพาทที่รุนแรงเกี่ยวกับสถานที่น่าสนใจเมื่อเทียบกับการผลิตชุดทศวรรษ ( ลินด์แบร์ค , 1997 ; บริกฮิล et al . , 2005 )แต่ไม่ต้องสงสัยว่า ปะการังเทียมอาจปรับปรุงจับปลาโดยกระจายทรัพยากรชีวมวล exploitable เพิ่มขึ้นเท่านั้นการ exploitable ชีวมวล แต่ไม่รวมมวล หรือเพิ่มทั้งการ exploitable และปริมาณมวลชีวภาพ ( bortone , 1998 ) มีมีความพยายามที่จะประเมินขอบเขตที่ปะการังเทียมจะมีผลต่อชุมชนโดยรอบ แต่การศึกษาเหล่านี้เน้นมากชุมชนสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง ( บารอส et al . , 2001 ; fabi et al . , 2002a ;danovaro et al . , 2002 ; galv . kgm n et al . , 2008 ) แม้จะมีการประยุกต์ความสนใจ ความรู้เกี่ยวกับวิธีการทะเลของทะเลปลาตอบสนองเพิ่มขึ้นแนวระยะทางจำกัดการศึกษาน้อย ทั้งหมดดำเนินการในภาคเหนือโลก ( ผมขึ้น kkeborg et al . , 2002 ; soldal et al . , 2002 ; จอร์แดน et al . ,2005 )