That afternoon.Beijing Television S

That afternoon.

Beijing Television Station.

In an office at a certain floor, Zhang Ye was led by a staff member from the front desk. He did not even see which floor the elevator had stopped at. This was because he was feeling a bit worried. He knew this was the last chance for him to enter a television station. So he treated it with highest regard, hoping that he could grab this opportunity.

The office was empty.

“Teacher Zhang, please wait a minute.” the staff member said.

“Alright.” Zhang Ye sat on a chair by the side.

The staff said, “The Leader should be coming soon.”

Zhang Ye said, “Sure, do what you need to do. Thank you very much.”

“You’re welcome. Then I’ll go first.” The staff left after closing the door.

After a few minutes, a plump, middle-aged man pushed open the door and saw Zhang Ye immediately. He said with a sigh, “Teacher Little Zhang, you’ve come?”

“You are?” Zhang Ye found the voice familiar.

The middle-aged fatty said, “I’m Hu Fei. We’ve spoken on the phone twice.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บ่ายวันนั้นสถานีโทรทัศน์ปักกิ่งในสำนักงานที่ชั้นใดชั้นหนึ่ง จางเยนำ โดยพนักงานจากแผนก เขาไม่ได้แม้เห็นชั้นที่ลิฟต์หยุดเวลา นี้ได้เนื่องจากเขามีความรู้สึกที่มีความกังวล เขารู้ว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายสำหรับเขาที่จะป้อนสถานีโทรทัศน์ ดังนั้น เขารักษามัน ด้วยความใส่ใจอย่างยิ่ง หวังว่า เขาสามารถคว้าโอกาสนี้สำนักงานคือว่างเปล่า"ครูจาง กรุณารอสักครู่นาทีนี้" พนักงานกล่าวว่า"ไร" จางเย่นั่งบนเก้าอี้ข้างพนักงานกล่าวว่า "ผู้นำควรเร็ว ๆ นี้"จางเย่กล่าวว่า "แน่นอน ทำสิ่งที่คุณต้องทำ ขอบคุณมาก""ด้วยความยินดี แล้ว ผมจะไปครั้งแรก" พนักงานที่เหลือหลังจากปิดประตูหลังจากไม่กี่นาที อวบ วัยกลางคนผลักประตู และเห็นจางเย่ทันที เขากล่าวพร้อมกับถอนหายใจเป็น "ครูจางน้อย คุณมา""คุณอยู่" จางเย่พบเสียงคุ้นเคยไขมันวัยกลางคนกล่าวว่า "ฉัน Hu Fei เราได้พูดในโทรศัพท์สองครั้ง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บ่ายวันนั้น.

ปักกิ่งสถานีโทรทัศน์.

ในสำนักงานที่พื้นบางจางเจ้านำโดยพนักงานจากแผนกต้อนรับ เขาไม่ได้ดูที่ชั้นลิฟท์ได้หยุดอยู่ที่ เป็นอย่างนี้เพราะเขารู้สึกกังวลนิดหน่อย เขารู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายสำหรับเขาที่จะเข้าสู่สถานีโทรทัศน์ ดังนั้นเขาจึงได้รับการรักษาโดยไม่คำนึงถึงมากที่สุดหวังว่าเขาจะคว้าโอกาสนี้.

สำนักงานเป็นที่ว่างเปล่า.

"อาจารย์จางโปรดรอสักครู่." เจ้าหน้าที่กล่าวว่า.

"เอาล่ะ." จางเจ้านั่งอยู่บนเก้าอี้ข้าง

เจ้าหน้าที่กล่าวว่า "ผู้นำควรจะมาเร็ว ๆ นี้."

จางเจ้ากล่าวว่า "แน่นอนว่าทำในสิ่งที่คุณต้องทำ ขอบคุณมากครับ. "

" คุณยินดีต้อนรับ แล้วฉันจะไปก่อน. "พนักงานที่เหลือหลังจากปิดประตู.

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีอ้วนชายวัยกลางคนผลักดันให้เปิดประตูและเห็นจางเจ้าทันที เขากล่าวพร้อมกับถอนหายใจ "ครูเล็ก ๆ น้อย ๆ จาง, คุณมา?"

"คุณเป็นใคร?" จางเยพบเสียงที่คุ้นเคย.

ไขมันวัยกลางคนกล่าวว่า "ฉัน Hu Fei เราได้พูดคุยทางโทรศัพท์เป็นครั้งที่สอง. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่วงบ่ายสถานีโทรทัศน์ปักกิ่งในสำนักงานที่พื้นบาง , จางเจ้าถูกนำโดยเจ้าหน้าที่จากโต๊ะด้านหน้า เขาไม่ได้แม้แต่จะเห็นพื้นที่ลิฟต์หยุดที่ นี้เป็นเพราะรู้สึกกังวลนิดหน่อย เขารู้ว่า นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะป้อนสถานีโทรทัศน์ เขาปฏิบัติกับเรื่องสูงสุด หวังว่าเขาจะได้รับโอกาสนี้สำนักงานที่ว่างเปล่า" ครูจาง ช่วยรอสักครู่นะครับ " พนักงานพูด" ไม่เป็นไร " จาง ท่านนั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยทางด้านเจ้าหน้าที่กล่าวว่า " ผู้นำควรจะเร็ว ๆนี้ . "จาง ท่านบอกว่า " ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ขอบคุณมากครับ "" คุณกำลังยินดีต้อนรับ งั้นฉันไปก่อนนะคะ " พนักงานซ้ายหลังจากปิดประตูหลังจากไม่กี่นาที , ท้วมวัยกลางคนผลักเปิดประตูและเห็นจางท่านทันที เขาพูดพร้อมถอนหายใจ " จาง ๆอาจารย์ เธอมาเหรอ "" คุณคือ ? " จาง ท่านพบว่า เสียงที่คุ้นเคยวัยกลางคนอ้วนกล่าวว่า " ผม หูเฟย เราเคยคุยกันทางโทรศัพท์ 2 .