1. IntroductionAlthough muscle meat

1. Introduction
Although muscle meat comprises a substantial portion of the livestock products, the edible meat byproducts, entrails, and internal organs has been widely consumed (Toldrá et al., 2012). Marti et al. (2011) reported that 40,000 pounds of various byproducts are produced and exported every month by the United States. Meat byproducts are inexpensive and their sensory and nutritional characteristics are distinct from the muscle meat. Some byproducts are also used in animal feed, cosmetics or medicine due to special components like minerals, vitamins, and hormones (Álavarez-Astorgam et al., 2002 and Jayathilakan et al., 2012).

Meat byproducts may be contaminated with spoilage as well as pathogenic microorganisms due to unhygienic slaughtering and processing conditions. The pathogens like Escherichia coli, Listeria monocytogenes, Salmonella spp., Campylobacter spp., and Clostridium perfringens could present notable hazards to humans and cause public health concerns ( Devatkal et al., 2004 and Tsola et al., 2008). These may originate from the digestive track of the animals or the environment of the slaughter house, even if chlorine, organic acids, or trisodium phosphate are used to control the growth of microorganisms ( Álavarez-Astorgam et al., 2002, Devatkal et al., 2004 and Fabrizio et al., 2002). The only way to overcome these undesirable situations is through the implementation of hygienic processing, as there is no commercial non-thermal sterilization technology for meat byproducts.

Food irradiation can be used to increase the safety by reducing microbial growth and extending the shelf life of foods. Brazil, China, United States, United Kingdom, and most EU countries allow a larger number of irradiated foods (Rivera et al., 2011). The radiation used may be gamma ray, electron beam or X-ray. Gamma rays produced by radionuclides (60Co or 137Cs) have a high penetrating power, while electron-beams (EB) are produced from a machine source and have low but effective penetration. EB has advantages in food industry as it has lesser influence on the food quality and is consumer friendly due to non-use of radioisotopes (Rivera et al., 2011 and Farkas, 1998). Several studies have shown that electron-beam irradiation significantly reduces the microbial counts in raw meats and meat products (Farkas, 1998, Kim et al., 2014 and Park et al., 2010; Thayer et al., 1995). However, comparative information about the use of EB-irradiation on meat byproducts is still insufficient. Information about the bactericidal effect of EB-irradiation on meat byproducts is needed for consumers, suppliers, and health institutions to improve microbial safety of meat byproducts.

Therefore, the objective of this study was to determine radiation sensitivity of the foodborne pathogens E. coli O157:H7 and L. monocytogenes in beef and pork byproducts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำแม้ว่ากล้ามเนื้อประกอบด้วยส่วนของสินค้าปศุสัตว์พบ พลอยกินเนื้อ ไต และอวัยวะภายในมีการใช้กันอย่างแพร่หลาย (Toldrá et al., 2012) Al. เอ็ดวาน่า (2011) รายงานว่า 40000 ปอนด์ ของพลอยต่าง ๆ ผลิต และส่งออกทุกเดือน โดยสหรัฐอเมริกา เนื้อพลอยมีราคาไม่แพง และลักษณะทางประสาทสัมผัส และคุณค่าทางโภชนาการแตกต่างจากกล้ามเนื้อ นอกจากนี้ยังใช้สารบางอย่างในอาหารสัตว์ เครื่องสำอาง หรือยาเนื่องจากคอมโพเนนต์พิเศษ เช่นแร่ธาตุ วิตามิน ฮอร์โมน (Álavarez Astorgam et al., 2002 และ Jayathilakan et al., 2012)เนื้อพลอยอาจจะปนเปื้อนสารเน่าเสียเป็นจุลินทรีย์ slaughtering unhygienic และเงื่อนไขการประมวลผล โรคนี้เช่น Escherichia coli ออลิ monocytogenes โอซัล Campylobacter โอ เชื้อ Clostridium perfringens สามารถแสดงบรรยากาศอันตรายต่อมนุษย์ และทำให้เกิดความกังวลของสาธารณสุข (Devatkal et al., 2004 และ Tsola et al., 2008) เหล่านี้อาจมาจากสภาพแวดล้อมของบ้านฆ่า หรือติดตามทางเดินอาหารของสัตว์แม้ว่าคลอรีน กรดอินทรีย์ หรือ trisodium ฟอสเฟตที่ใช้เพื่อควบคุมการเติบโตของจุลินทรีย์ (Álavarez Astorgam et al., 2002, Devatkal et al., 2004 และ Fabrizio et al., 2002) วิธีเดียวที่จะเอาชนะสถานการณ์ที่ไม่พึงปรารถนาเหล่านี้ได้ผ่านการใช้งานของการประมวลผลถูกสุขอนามัย เป็นเทคโนโลยีไม่ค้าไม่ใช่ความร้อนฆ่าเชื้อในเนื้อพลอยFood irradiation can be used to increase the safety by reducing microbial growth and extending the shelf life of foods. Brazil, China, United States, United Kingdom, and most EU countries allow a larger number of irradiated foods (Rivera et al., 2011). The radiation used may be gamma ray, electron beam or X-ray. Gamma rays produced by radionuclides (60Co or 137Cs) have a high penetrating power, while electron-beams (EB) are produced from a machine source and have low but effective penetration. EB has advantages in food industry as it has lesser influence on the food quality and is consumer friendly due to non-use of radioisotopes (Rivera et al., 2011 and Farkas, 1998). Several studies have shown that electron-beam irradiation significantly reduces the microbial counts in raw meats and meat products (Farkas, 1998, Kim et al., 2014 and Park et al., 2010; Thayer et al., 1995). However, comparative information about the use of EB-irradiation on meat byproducts is still insufficient. Information about the bactericidal effect of EB-irradiation on meat byproducts is needed for consumers, suppliers, and health institutions to improve microbial safety of meat byproducts.Therefore, the objective of this study was to determine radiation sensitivity of the foodborne pathogens E. coli O157:H7 and L. monocytogenes in beef and pork byproducts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำแม้ว่าเนื้อกล้ามเนื้อประกอบด้วยส่วนที่สำคัญของผลิตภัณฑ์ปศุสัตว์ที่เกิดเนื้อกินเครื่องในและอวัยวะภายในได้รับการบริโภคกันอย่างแพร่หลาย(Toldrá et al., 2012) Marti et al, (2011) รายงานว่า 40,000 £ของสารต่างๆที่ผลิตและส่งออกทุกเดือนโดยสหรัฐอเมริกา ผลพลอยได้จากเนื้อสัตว์มีราคาไม่แพงและลักษณะทางประสาทสัมผัสและโภชนาการของพวกเขาแตกต่างจากเนื้อกล้ามเนื้อ ผลพลอยได้บางคนยังใช้ในอาหารสัตว์เครื่องสำอางหรือยาเนื่องจากส่วนประกอบพิเศษเช่นเกลือแร่วิตามินและฮอร์โมน (Álavarez-Astorgam et al., 2002 และ Jayathilakan et al., 2012). ผลพลอยได้จากเนื้อสัตว์ที่อาจปนเปื้อนที่มีการเน่าเสียได้เป็นอย่างดี เป็นเชื้อจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดโรคเนื่องจากการฆ่าที่ไม่ถูกสุขลักษณะและเงื่อนไขในการประมวลผล เชื้อโรคเช่นเชื้อ Escherichia coli, Listeria monocytogenes, Salmonella spp. Campylobacter spp. และ Clostridium perfringens สามารถนำเสนอที่โดดเด่นอันตรายต่อมนุษย์และก่อให้เกิดความกังวลเรื่องสุขภาพของประชาชน (Devatkal et al., 2004 และ Tsola et al., 2008) เหล่านี้อาจมาจากติดตามการย่อยอาหารของสัตว์หรือสิ่งแวดล้อมของโรงฆ่าสัตว์แม้ว่าคลอรีนกรดอินทรีย์หรือไตรโซเดียมฟอสเฟตที่ใช้ในการควบคุมการเจริญเติบโตของเชื้อจุลินทรีย์ (Álavarez-Astorgam et al., 2002 Devatkal et al, 2004 และ Fabrizio et al., 2002) วิธีเดียวที่จะเอาชนะสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์เหล่านี้ผ่านการดำเนินการของการประมวลผลที่ถูกสุขอนามัยในขณะที่ไม่มีการค้าเทคโนโลยีการฆ่าเชื้อไม่ใช่ความร้อนสำหรับผลพลอยได้เนื้อ. การฉายรังสีอาหารสามารถนำมาใช้เพื่อเพิ่มความปลอดภัยโดยการลดการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์และการยืดอายุการเก็บรักษาของอาหาร . บราซิล, จีน, สหรัฐอเมริกา, สหราชอาณาจักรและประเทศในสหภาพยุโรปส่วนใหญ่อนุญาตให้จำนวนมากของอาหารที่ผ่านการฉายรังสี (ริเวร่า et al., 2011) รังสีที่ใช้อาจจะเป็นรังสีแกมมา, ลำแสงอิเล็กตรอนหรือ X-ray รังสีแกมมาที่ผลิตโดยกัมมันตรังสี (60Co หรือ 137Cs) มีอำนาจทะลุทะลวงสูงในขณะที่อิเล็กตรอนคาน (EB) มีการผลิตจากแหล่งเครื่องและมีการเจาะต่ำ แต่มีประสิทธิภาพ EB มีข้อได้เปรียบในอุตสาหกรรมอาหารที่มีอิทธิพลน้อยในอาหารที่มีคุณภาพและเป็นมิตรกับผู้บริโภคเนื่องจากการที่ไม่ใช้ไอโซโทปรังสี (ริเวร่า et al., 2011 และฟาร์คัส, 1998) งานวิจัยหลายชิ้นแสดงให้เห็นว่าการฉายรังสีอิเล็กตรอนคานอย่างมีนัยสำคัญจะช่วยลดการนับจำนวนจุลินทรีย์ในเนื้อสัตว์ดิบและผลิตภัณฑ์จากเนื้อสัตว์ (ฟาร์คัส, ปี 1998 คิม et al, 2014 และปาร์ค et al, 2010;... เธเออร์, et al, 1995) อย่างไรก็ตามข้อมูลเปรียบเทียบเกี่ยวกับการใช้ EB-การฉายรังสีในผลพลอยได้เนื้อสัตว์ก็ยังคงไม่เพียงพอ ข้อมูลเกี่ยวกับผลกระทบของการฆ่าเชื้อแบคทีเรีย EB-การฉายรังสีในเนื้อสารเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับผู้บริโภคและซัพพลายเออร์และสถาบันสุขภาพเพื่อปรับปรุงความปลอดภัยของสารจุลินทรีย์เนื้อ. ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้คือการตรวจสอบความไวรังสีของเชื้อโรคที่เกิดจากอาหารเชื้อ E. coli O157 : H7 และ L. monocytogenes ในเนื้อวัวและเนื้อหมูผลพลอยได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
แม้ว่าเนื้อกล้ามเนื้อประกอบด้วยส่วนสำคัญของผลิตภัณฑ์ปศุสัตว์ กินเนื้อ เครื่องใน และผลิตภัณฑ์ อวัยวะภายในถูกบริโภคอย่างกว้างขวาง ( toldr . kgm et al . , 2012 ) มาร์ตี้ et al . ( 2011 ) รายงานว่า 40 , 000 ปอนด์ ของสารต่าง ๆ มีการผลิตและส่งออกทุกเดือนโดยสหรัฐอเมริกาผลพลอยได้จากเนื้อสัตว์มีราคาไม่แพงและคุณลักษณะทางประสาทสัมผัสและคุณค่าทางโภชนาการที่แตกต่างจากกล้ามเนื้อ บางผลิตภัณฑ์จะใช้ในอาหารสัตว์ เครื่องสำอางหรือยาเนื่องจากส่วนประกอบพิเศษ เช่น แร่ธาตุ วิตามิน และฮอร์โมน ( Á lavarez astorgam et al . , 2002   และ jayathilakan et al . , 2012 ) .

ผลพลอยได้จากเนื้อสัตว์อาจปนเปื้อนด้วยของเสีย รวมทั้งเชื้อโรค เนื่องจากแพ้ฆ่าและเงื่อนไขการประมวลผล เชื้อโรค เช่น Escherichia coli , วงแหวนแวนอัลเลน , Salmonella spp . , ประกวด spp . และ Clostridium perfringens สามารถนำเสนออันตรายเด่นกับมนุษย์และก่อให้เกิดความกังวลเรื่องสุขภาพสาธารณะ ( devatkal et al . , 2004 และ tsola    et al . , 2008 )เหล่านี้อาจมาจากการติดตามการย่อยอาหารของสัตว์ หรือสิ่งแวดล้อมของโรงฆ่าสัตว์ แม้ว่าคลอรีน กรดอินทรีย์ หรือ ไตรโซเดียม ฟอสเฟต ที่ใช้ในการควบคุมการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ ( Á lavarez astorgam et al . , 2002 devatkal et al . , 2004 และฟาบริซิโอ   et al . , 2002 )วิธีเดียวที่จะเอาชนะสถานการณ์เหล่านี้ไม่พึงประสงค์ผ่านการใช้งานการประมวลผลที่ถูกสุขอนามัย เนื่องจากไม่มีความร้อนฆ่าเชื้อในเชิงพาณิชย์เทคโนโลยีผลิตภัณฑ์เนื้อสัตว์

อาหารการฉายรังสีที่สามารถใช้เพื่อเพิ่มความปลอดภัยโดยการลดการเจริญของจุลินทรีย์ และการขยายอายุการเก็บของอาหาร บราซิล , จีน , สหรัฐอเมริกา , สหราชอาณาจักรและประเทศในสหภาพยุโรปส่วนใหญ่อนุญาตให้ตัวเลขขนาดใหญ่ของอาหารฉายรังสี ( ริเวร่า et al . , 2011 ) รังสีที่ใช้อาจเป็น รังสีแกมมา รังสีเอกซ์ หรืออิเล็กตรอนบีม . รังสีแกมมาจากสารกัมมันตรังสีที่ ( 60co หรือ 137cs ) มีการเจาะคานอิเล็กตรอนพลังงานสูง ในขณะที่ ( EB ) ที่ผลิตจากเครื่องจักรที่มีประสิทธิภาพต่ำ แต่แหล่งที่มาและมีการเจาะความคิดเห็นที่มีประโยชน์ในอุตสาหกรรมอาหาร เช่น มีอิทธิพลน้อยต่อคุณภาพอาหาร และผู้บริโภคที่เป็นมิตร เนื่องจากไม่ใช้ไอโซโทปกัมมันตรังสี ( ริเวร่า et al . , 2011 อะไร และทำไมฟาร์คาส , 1998 ) หลายการศึกษาได้แสดงให้เห็นว่ารังสีอิเล็กตรอนสามารถลดเชื้อจุลินทรีย์ในเนื้อสัตว์ดิบและนับผลิตภัณฑ์จากเนื้อสัตว์ ( ฟาร์คาส , 1998 , Kim et al . , 2014 และอะไรรึเปล่า ปาร์ค et al . , 2010 ; แธร์ et al . , 1995 ) อย่างไรก็ตามข้อมูลเปรียบเทียบเกี่ยวกับการใช้สารรังสีใน EB เนื้อยังไม่เพียงพอ ข้อมูลเกี่ยวกับผลของการฉายรังสีต่อสารฆ่าเชื้อแบคทีเรีย EB เนื้อจำเป็นสำหรับผู้บริโภค ซัพพลายเออร์ และสถาบันสุขภาพเพื่อปรับปรุงความปลอดภัยของเชื้อจุลินทรีย์ในผลิตภัณฑ์เนื้อสัตว์ .

ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือ เพื่อศึกษาความไวของเชื้อโรคอาหารเป็นพิษ เช่น รังสีจากการเป็นสมาชิก และ monocytogenes L . ) ในเนื้อและผลิตภัณฑ์เนื้อ