Until the early 1970s, anxiety was

Until the early 1970s, anxiety was considered the major psychological concomitant of acute and chronic pain, stemming from Sigmund Freud's initial formulations postulating an intimate relationship between pain and anxiety. The formulation that began to emerge in the 1970s was to differentiate between anxiety, as the major emotional concomitant of acute pain, and depression. as more importantly associated with chronic pain. This dichotomy has been borne out and proven clinically useful. However, the decades-long, almost total neglect of anxiety as a psychological condition of significance to patients with chronic pain was unfortunate. In recent years, researchers have begun to correct this oversight.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จนถึงปี 1970 ช่วง ความวิตกกังวลถูกพิจารณาสำคัญจิตใจมั่นใจปวดเฉียบพลัน และเรื้อรัง อันเนื่องมาจากสูตรแรก Sigmund Freud postulating ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างความเจ็บปวดและความวิตกกังวล กำหนดที่เริ่มโผล่ในทศวรรษ 1970 เพื่อ แยกความแตกต่างระหว่างความวิตกกังวล เป็นสำคัญอารมณ์มั่นใจอาการปวดเฉียบพลัน โรคซึมเศร้าได้ เพิ่มเติมเป็นสำคัญสัมพันธ์กับอาการปวดเรื้อรัง Dichotomy นี้ถูกแบกรับออก และพิสูจน์ว่ามีประโยชน์ทางคลินิก อย่างไรก็ตาม ละเลย ลองทศวรรษ เกือบทั้งหมดของความวิตกกังวลเป็นสภาพจิตใจของผู้ป่วยที่มีอาการปวดเรื้อรังสำคัญโชคร้าย ในปีที่ผ่านมา นักวิจัยได้เริ่มต้องกำกับดูแลนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จนถึงปี 1970 ในช่วงต้นของความวิตกกังวลได้รับการพิจารณาไปด้วยกันทางด้านจิตใจที่สำคัญของอาการปวดเฉียบพลันและเรื้อรังที่เกิดจากสูตรแรกของ Sigmund Freud ยืนยันความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างความเจ็บปวดและความวิตกกังวล สูตรที่เริ่มเกิดในปี 1970 ที่จะแยกความแตกต่างระหว่างความวิตกกังวลเป็นอารมณ์ไปด้วยกันที่สำคัญของอาการปวดเฉียบพลันและภาวะซึมเศร้า เป็นความสัมพันธ์ที่สำคัญที่มีอาการปวดเรื้อรัง ขั้วนี้ถูกพัดพาออกมาและได้รับการพิสูจน์ทางการแพทย์ที่มีประโยชน์ แต่นานหลายสิบปีละเลยเกือบทั้งหมดของความวิตกกังวลเป็นสภาพจิตใจที่มีความสำคัญกับผู้ป่วยที่มีอาการปวดเรื้อรังเป็นโชคร้าย ในปีที่ผ่านมานักวิจัยได้เริ่มที่จะแก้ไขการกำกับดูแลนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จนถึงปี 1970 , ความวิตกกังวลก็ถือว่าเกิดจิตหลักของความปวดเฉียบพลันและเรื้อรังที่เกิดจากการเริ่มต้นของ ซิกมัน ฟรอยด์ postulating ความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างความเจ็บปวดและความวิตกกังวล สูตรที่เริ่มเกิดในปี 1970 คือความแตกต่างระหว่างความวิตกกังวลเป็นผู้ป่วยอารมณ์หลักของอาการปวดเฉียบพลันและภาวะซึมเศร้าเป็น ที่สำคัญที่เกี่ยวข้องกับอาการปวดเรื้อรัง ขั้วนี้ถูกแบกออกและพิสูจน์ประโยชน์ทางคลินิก . อย่างไรก็ตาม ในทศวรรษยาวละเลยเกือบทั้งหมดของความวิตกกังวลเป็นสภาพจิตใจของผู้ป่วยที่มีอาการปวดเรื้อรังคือความโชคร้าย ในปีล่าสุดนักวิจัยได้เริ่มที่จะแก้ไขความผิดพลาดนี้