Meadows (2003) stated that digital

Meadows (2003) stated that digital storytelling is a personal story which makes use of digital cameras, computers, and non-linear authoring tools to form short, multimedia narratives. Robin (2008) further classified digital stories in three categories: personal narratives, stories that examine historical events, and stories that are primarily used to inform or instruct.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดวส์ (2003) ระบุ storytelling ดิจิทัลที่เป็นเรื่องส่วนตัวที่ทำให้ใช้กล้องดิจิตอล คอมพิวเตอร์ และเครื่องมือการเขียนแก้ไม่ใช่เชิงเส้นเพื่อ narratives สั้น มัลติมีเดียแบบฟอร์ม โรบิน (2008) เพิ่มเติมประเภทดิจิตอลเรื่องราวในสามประเภท: narratives ส่วนบุคคล เรื่องที่ตรวจสอบเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ และเรื่องราวที่จะใช้การแจ้งให้ทราบ หรือแนะนำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุ่งหญ้า (2003) ระบุว่าการเล่าเรื่องแบบดิจิตอลเป็นเรื่องส่วนตัวซึ่งทำให้การใช้กล้องดิจิตอลคอมพิวเตอร์และเครื่องมือการเขียนที่ไม่ใช่เชิงเส้นในรูปแบบระยะสั้นเรื่องเล่ามัลติมีเดีย โรบิน (2008) แยกเรื่องราวดิจิตอลในสามประเภท: เรื่องเล่าส่วนบุคคลที่ตรวจสอบเรื่องราวเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์และเรื่องราวที่ถูกนำมาใช้เป็นหลักในการแจ้งหรือสั่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุ่งหญ้า ( 2003 ) กล่าวว่า การเล่านิทานเป็นเรื่องส่วนบุคคลดิจิตอลซึ่งทำให้การใช้กล้อง ดิจิตอล คอมพิวเตอร์ และใช้เครื่องมือการเขียนแบบฟอร์มสั้น , เรื่องเล่ามัลติมีเดีย โรบิน ( 2008 ) ต่อไปจัดเรื่องราวดิจิตอลในสามประเภท : บันทึกส่วนตัวเรื่องราวที่ตรวจสอบเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ และ เรื่องราวที่ถูกใช้เพื่อแจ้งให้ทราบหรือแนะนำ
.