The Emperor came by himself to the

The Emperor came by himself to the serving quarter, lifted the curtain and entered the room.

The Blind Concubine was reclining by the edge of the bed. His arm was hanging low as if broken. His face bared a dejected expression.

The Emperor secured him in his bosom. With his arms he held him tightly. Said in a mutter: “Mu Yan, I have wronged you.”

It was seven years too late, this flat apology.

The Blind Concubine remained in his stillness. His lips quivered for a while, “This was the matter of past events, Your Majesty needn’t be concerned.”

The Emperor hurriedly lifted his head, “You have been loathing me, for many years, holding in your hatred, isn’t that right?”

The Blind Concubine coldly pushed the Emperor to pry open his embrace, “In any case, I wouldn’t be able to go back to my original state. What’s the point of talking about it?”

The Emperor couldn’t say a word. His hands remained in the tight embrace, unwilling to let go.

“The jade hairpin that I gave you, why don’t you put it in?”

The Blind Concubine lightly answered him: “Not used to wearing it, I casted it aside.”

The Emperor lowered his head, after a while, he raised his head again, “Whatever you are used to handling, I will order people to make it and bring it here.”

The Blind Concubine shook his head, “Whatever is in the Palace, I can’t get used to. I don’t want to stay here.”

The Emperor’s expression slightly changed: “You may not go out of the Palace, I will never let you go.”

The Blind Concubine closed his eyes, there was a trace of despair on his face.

The Emperor couldn’t bear to see him like that, “I am sincere towards you. From now on, I will always protect you. Shield you. I will not let anyone to hurt you anymore.”

The Blind Concubine sat silently, his weak and delicate body shivered with cold.

The Emperor’s lips gently touched his icy cold cheek. Slowly he said: “You… will you forgive me?”

The Blind Concubine, upon hearing what the Emperor had said, laughed in grief, “Will not! Even if I have to die, I will not forgive you!”

His voice was squeezed out from the space between his teeth. Mustering all his strength.

The Emperor didn’t say anything, just kept on embracing him, unwilling to let him go.

Before leaving, with a more serious manner of speaking: “I will never let you go. For all eternity.”

The Blind Concubine was paralyzed on the bedside. His face was without any reaction. Only his nails were sunken deeply into his flesh, the center of his palm now bled.

After the Emperor left, Xiao Bao hurriedly entered, saying: “Master don’t be angry at the Emperor again. You are suffering for nothing.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาจักรพรรดิเองถึงไตรมาสเสิร์ฟ ยกม่าน และใส่ห้องนางสนมตาบอดถูกนอนขอบเตียง แขนของเขาถูกแขวนต่ำเช่นถ้าเสีย ใบหน้าของเขา bared นิพจน์การสลดใจจักรพรรดิมีความปลอดภัยให้เขาในคู่หูของเขา กับแขนของเขา เขาจัดเขาแน่นขึ้น กล่าวในการ mutter: "มูยัน ฉันมีท่านคุณ"มันก็สายเกินไป เจ็ดปีนี้ขอโทษแบนนางสนมตาบอดอยู่ในความเงียบสงัดของเขา ริมฝีปากของเขา quivered ในขณะ "นี้เป็นเรื่องของกิจกรรม มหาบพิตรที่ไม่เกี่ยวข้องกัน"จักรพรรดิรีบยกเขาใหญ่ "คุณได้รับ loathing me หลายปี ในความเกลียดชังของคุณ ไม่ขวาที่"นางสนมตาบอดจ้างงานผลักจักรพรรดิไปงัดเปิดอ้อมกอดของเขา "ในกรณีใด ๆ ฉันจะไม่ สามารถกลับสู่สถานะเดิมของฉัน อะไรคือจุดของการพูดคุยเกี่ยวกับมันจักรพรรดิไม่สามารถพูด มือของเขายังคงอยู่ในอ้อมกอดแน่น ไม่ยอมปล่อย"การหยกกิ๊บว่า ฉันให้คุณ ทำไมคุณไม่ใส่ไว้ใน"นางสนมตาบอดเบา ๆ ตรัสตอบ: "ไม่ใช้เพื่อการสวมใส่มัน ฉันหล่อมันกัน"จักรพรรดิลงเขาหัว หลัง เขายกศีรษะของเขาอีกครั้ง "สิ่งที่คุณจะใช้เพื่อการจัดการ ฉันจะสั่งคนให้ได้ และนำมาที่นี่"นางสนมตาบอดส่ายหัวของเขา, "สิ่งที่อยู่ในวัง ฉันไม่สามารถรับใช้ ฉันไม่ต้องการเข้าพักที่นี่"นิพจน์ของจักรพรรดิที่เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย: "คุณไม่อาจไปจากพระราชวัง ฉันจะไม่ให้คุณไป"นางสนมตาบอดปิดตาของเขา มีร่องรอยของความสิ้นหวังบนใบหน้าของเขาจักรพรรดิไม่สามารถทนดูเขาว่า "ผมจริงใจต่อคุณ จากนี้ ฉันจะปกป้องคุณ ป้องกันคุณ ฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณอีกต่อไป"นางสนมตาบอดนั่งเงียบ ๆ ร่างกายของเขาอ่อนแอ และบอบบาง shivered ด้วยความหนาวริมฝีปากของจักรพรรดิเบา ๆ สัมผัสแก้มของเขาเย็นเป็นน้ำแข็ง ช้า ๆ เขากล่าวว่า: "คุณ...คุณจะให้อภัยฉัน? "นางสนมคนตาบอด เมื่อได้ยินสิ่งที่จักรพรรดิได้กล่าวว่า หัวเราะในความเศร้าโศก "จะไม่ แม้ว่าฉันจะต้องตาย ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณ"เสียงของเขาถูกบีบออกจากช่องว่างระหว่างฟันของเขา Mustering ความแข็งแรงของเขาทั้งหมดจักรพรรดิไม่ได้พูดอะไร เก็บเพียงบนกอดเขา สละให้เขาไปก่อนที่จะออก มีลักษณะรุนแรงมากขึ้นในการพูด: "ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณไป ชั่วนิรันดร์"นางสนมคนตาบอดเป็นอัมพาตบนข้างเตียง ใบหน้าของเขาได้ โดยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เฉพาะเล็บของเขาถูกฝังลึกลงในเนื้อของเขา ศูนย์ของปาล์มของเขาตอนนี้ เบลดหลังจากจักรพรรดิซ้าย เสี่ยวเปารีบป้อน พูดว่า: "หลักไม่ได้โกรธที่จักรพรรดิอีกครั้ง คุณกำลังทุกข์ทรมานเพื่ออะไรกัน"