The use of mechanical vibrotactile

The use of mechanical vibrotactile actuation with current electromagnetic or piezoelectric actuators faces an inevitable conflict: it can be difficult for users to perceive weak vibrations with low amplitude, and high strength vibrations with high amplitude can be rated as unpleasant for delivering too strong a force against users’ fingertips (Brown et al., 2005 and Bau et al., 2010). In addition, users can easily become finger-fatigued when tapping repeatedly on the same spot of hard-surface glass display with the same finger postures to ensure that the correct buttons were pressed (Hale and Stanney, 2004). Another problem is that the display using mechanical vibrations is limited in its ability to create rich tactile sensation for users who want to explore its surface texture by active rather than passive touch. In other words, the tactile sensation of mechanical vibrations is created indirectly through vibration of the entire touch surface, which transfers the vibration induced by electrostatic force on an intermediate object to the fingertips, thereby offering tactile feedback to the non-moving fingers pressing against the surface of the screen. In contrast, electrovibration (Mallinckrodt et al., 1953 and Bau et al., 2010) can create a rubbery sensation by modulating friction between the surface and skin of the moving fingers, thereby directly actuating the fingers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช้ vibrotactile กล actuation กับหัวขับไฟฟ้า หรือ piezoelectric ที่ปัจจุบันเผชิญความขัดแย้งหลีกเลี่ยงไม่ได้: อาจเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ใช้สังเกตสั่นสะเทือนอ่อนกับคลื่นต่ำ และสามารถได้คะแนนสูงสั่นสะเทือนกับคลื่นสูงเป็นทำเลสำหรับการส่งกองทัพแข็งแกร่งกับปลายนิ้วของผู้ใช้ (Brown et al., 2005 และบัวร้อยเอ็ด al., 2010) นอกจากนี้ ผู้ใช้สามารถง่าย ๆ กลายเป็น fatigued นิ้วเมื่อเคาะซ้ำ ๆ ในจุดเดียวกันของจอแก้วแข็งพื้นผิวด้วยท่านิ้วเดียวกันเพื่อให้แน่ใจว่า ได้กดปุ่มถูกต้อง (เฮลและ Stanney, 2004) ปัญหาอื่นคือ ว่า แสดงใช้การสั่นสะเทือนทางกลถูกจำกัดในความสามารถในการสร้างความรู้สึกเพราะอุดมไปด้วยสำหรับผู้ใช้ที่ต้องการของผิว ด้วยสัมผัสที่ใช้งานอยู่ แทนที่แฝง ในคำอื่น ๆ เพราะความรู้สึกของการสั่นสะเทือนทางกลแล้วโดยทางอ้อมผ่านความสั่นสะเทือนของพื้นผิวสัมผัสทั้งหมด การโอนย้ายที่สั่นสะเทือนเกิดแรงไฟฟ้าสถิตบนวัตถุกลางกับปลายนิ้ว จึงเสนอคำติชมเพราะเพื่อการไม่เคลื่อนนิ้วมือกดกับพื้นผิวของหน้าจอ ในทางตรงกันข้าม electrovibration (Mallinckrodt et al., 1953 และบัวร้อยเอ็ด al., 2010) สามารถสร้างความรู้สึก rubbery โดยแรงเสียดทานระหว่างพื้นผิวและผิวหนังของนิ้วมือเคลื่อนไหว จึงตรง actuating มือเกี่ยว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การใช้งานของการดำเนินกล vibrotactile กับตัวกระตุ้นไฟฟ้าหรือ piezoelectric ปัจจุบันใบหน้าขัดแย้งหลีกเลี่ยงไม่ได้มันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ใช้ในการรับรู้การสั่นสะเทือนที่อ่อนแอกับความกว้างต่ำและการสั่นสะเทือนมีความแข็งแรงสูงที่มีความกว้างสูงสามารถจัดอันดับให้เป็นที่ไม่พึงประสงค์สำหรับการส่งมอบความแข็งแรงมากเกินไปมีผลบังคับใช้กับ ปลายนิ้วของผู้ใช้ (สีน้ำตาล et al., 2005 และ Bau​​ et al., 2010) นอกจากนี้ผู้ใช้สามารถกลายเป็นนิ้วเหนื่อยเมื่อแตะซ้ำในจุดเดียวกันของยากแสดงพื้นผิวแก้วที่มีท่านิ้วเดียวกันเพื่อให้แน่ใจว่าปุ่มที่ถูกต้องถูกกด (เฮลและ Stanney, 2004) ปัญหาก็คือว่าการแสดงผลโดยใช้การสั่นสะเทือนทางกลมีข้อ จำกัด ในความสามารถในการสร้างความรู้สึกสัมผัสที่หลากหลายสำหรับผู้ใช้ที่ต้องการที่จะสำรวจพื้นผิวโดยการใช้งานมากกว่าการสัมผัสเรื่อย ๆ ในคำอื่น ๆ ความรู้สึกสัมผัสของการสั่นสะเทือนทางกลจะถูกสร้างขึ้นโดยอ้อมผ่านการสั่นสะเทือนของพื้นผิวสัมผัสทั้งหมดซึ่งจะโอนการสั่นสะเทือนที่เกิดจากแรงไฟฟ้​​าสถิตในวัตถุระดับกลางถึงปลายนิ้วจึงเสนอความคิดเห็นสัมผัสกับนิ้วมือไม่เคลื่อนไหวกดกับ พื้นผิวของหน้าจอ ในทางตรงกันข้าม electrovibration (Mallinckrodt et al., 1953 และ Bau​​ et al., 2010) สามารถสร้างความรู้สึกยางโดยเลตแรงเสียดทานระหว่างพื้นผิวและผิวของนิ้วมือที่เคลื่อนไหวจึงโดยตรง actuating นิ้วมือ