This morning was different though.

This morning was different though. I kneeled down, putting my forehead on the floor, and with total silence around me....i started to have tears pouring from my eyes... I dont know if they were tears of happiness...of thankfulness...or of regret...Suddenly, all memories flashed back in my mind...since I was a baby...images of my parents, my childhood, my naughty teens, my father death, the difficult years after in late teens and twenties, and all the years spent building my little empire...I questioned myself if I am the best I can be. Life is a precious little present from God...am I managing such a wonderful present in a responsible way...when I leave earth one day...will I leave happy and proud that I have respected such a gift and used it to the best I can...With all the smiles I have to give to everyone else, I am always worried I am not giving enough...i am always worried my ego would make me step over an ant while walking...i am always worried that my heart would allow me to be greedy, and thinking of me... 

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช้านี้แตกต่างกันแม้ว่า ผม kneeled ลง ทำให้หน้าผากของฉัน บนพื้น และเงียบรวมสถาน me...i เริ่มมีน้ำตาจากตาเท... ไม่ทราบถ้าเป็นน้ำตาของความสุข... ของ thankfulness... หรือริเกร็ต...ทันใดนั้น ความทรงจำทั้งหมดถ่ายไปในจิตใจของฉัน...ตั้งแต่เด็ก...ภาพของพ่อ ของฉันวัยเด็ก วัยรุ่นซนของฉัน ของฉันพ่อ ตาย ปียากหลังจากในช่วงปลายวัยรุ่นและยี่ และปีที่ใช้อาคารเอ็มไพร์ของฉันเล็กน้อย...ผมสอบสวนตัวเองว่าฉันดีที่สุดได้ ชีวิตจะมีค่าน้อยขวัญจากพระเจ้า...ฉันฉันจัดการดังกล่าวยอดเยี่ยมปัจจุบันในลักษณะรับผิดชอบ...จะโลกวันหนึ่ง...จะฝากความสุข และภูมิใจที่ผมได้ยอมรับเป็นของขวัญ และใช้มันให้ดีสุด ผมสามารถ...มีทั้งหมดยิ้มให้คนอื่นได้ ฉันเสมอเกรงว่า ฉันกำลังนำพอ...ฉันเสมอเกรงว่า อาตมาฉันใครฉันเดินผ่านมดขณะเดิน...ฉันมักจะกังวลว่า หัวใจของฉันจะให้ฉันโลภ และความคิดของฉัน...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าวันนี้ที่แตกต่างกันแม้ว่า ฉันคุกเข่าลงวางหน้าผากของฉันอยู่บนพื้นและมีความเงียบทั้งหมดรอบ ๆ ตัวผม .... ผมเริ่มที่จะมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของฉัน ... ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นน้ำตาแห่งความสุขของ ... ขอบคุณ ... หรือเสียใจ ... ทันใดนั้นความทรงจำทั้งหมดประกายกลับมาอยู่ในใจของฉัน ... ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก ... ภาพของพ่อแม่วัยเด็กของฉันวัยรุ่นซนของฉันตายของพ่อของฉันปีที่ยากลำบากหลังจากที่ในช่วงวัยรุ่นและ ยี่สิบและทุกปีที่ผ่านมาใช้เวลาสร้างอาณาจักรเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉัน ... ฉันถามตัวเองถ้าฉันดีที่สุดที่ฉันสามารถ ชีวิตคือของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีค่าจากพระเจ้า ... ฉันจัดการเช่นปัจจุบันที่ยอดเยี่ยมในทางที่รับผิดชอบ ... เมื่อฉันออกจากแผ่นดินในวันหนึ่ง ... ฉันจะปล่อยให้มีความสุขและความภาคภูมิใจที่ฉันได้รับความเคารพเช่นของที่ระลึกและใช้มัน ที่ดีที่สุดที่จะทำได้ ... ด้วยรอยยิ้มทั้งหมดที่ฉันมีให้กับคนอื่น ๆ ผมกังวลเสมอผมไม่ได้ให้พอ ... ผมกังวลเสมออัตตาของฉันจะทำให้ฉันก้าวข้ามมดขณะที่เดิน ... ผมกังวลอยู่เสมอว่าหัวใจของฉันจะให้ฉันไปเป็นโลภและความคิดของฉัน ... 

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เช้านี้มันต่างกันนะ ผมคุกเข่าลง วางที่หน้าผากของฉันบนพื้นและมีความเงียบ ทั้งหมดรอบ ๆฉัน . . . ฉันเริ่มมีน้ำตาไหลจากตาของฉัน . . . . . . . ผมไม่รู้ว่าพวกเขาคือน้ำตาแห่งความสุข . . . . . . ขอบคุณ . . . . . . . หรือ เสียใจ . . . . . . . จู่ๆ ความทรงจำทั้งหมดก็พุ่งกลับในใจ . . . . . . . ตั้งแต่ผมยังเด็ก . . . . . . . ภาพของพ่อแม่ วัยเด็ก ซนวัยรุ่นของฉัน ตาย พ่อยากปีหลังจากที่วัยรุ่นอายุ 20 ปีและ และทั้งหมดใช้เวลาสร้างอาณาจักร . . . . . . . เล็ก ๆน้อย ๆของฉัน ฉันถามตัวเอง ถ้าผมเป็นดีที่สุดที่ฉันสามารถ ชีวิตคือของขวัญอันล้ำค่าจากพระเจ้า . . . . . . . ผมจัดการเรื่องของขวัญ ในแบบ . . . . . . . รับผิดชอบเมื่อฉันจากโลก วันหนึ่ง . . . . . . . ฉันจะทิ้งความสุขและความภาคภูมิใจที่ผมเคารพเช่นของขวัญและใช้มันเพื่อที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถ . . . . . . .ด้วยรอยยิ้มที่ทุกคนมีให้กับทุกคน ฉันกังวล ฉันไม่ให้พอ . . . . . . ฉันกังวลเสมอว่าอัตตาของฉันทำให้ฉันเหยียบมดเดิน . . . . . . . ฉันมักจะกังวลว่าหัวใจของฉันจะให้ฉันโลภและคิดถึงผมไหม . . . . . . .