When my life was quickly falling ou

When my life was quickly falling out of my hands and reality wasn't within reach, I felt helpless. I needed to find a way out somehow, someone or something to influence me in a better way by helping me out of the major hole I had dug myself into.

It all began when I moved away from my life in Pennsylvania, and couldn't accept the fact that it was something my parents had to do. I was an emotional mess. I had much anger and no one to vent it on, except my parents, which, most of the time, was pointless. This would just end up being an even bigger mess. So as I began to make friends, I figured why not drown my sorrows in whatever I could possibly find - drugs, alcohol, "fun." I was out on school nights until one or two, planning on not going to school because I thought I had better things to do. As time passed, I began to miss many days of school, causing my grades to fall tremendously.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อชีวิตของฉันได้อย่างรวดเร็วล้มออกจากมือของฉันและความเป็นจริงไม่ได้อยู่ในอุ้งมือผมก็รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก ฉันต้องการที่จะหาทางออกอย่างใดใครบางคนหรือบางสิ่งบางอย่างที่มีอิทธิพลต่อผมในทางที่ดีขึ้นด้วยการช่วยให้ฉันออกจากหลุมที่สำคัญฉันได้ขุดลงไปในตัวเอง. มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อผมย้ายออกไปจากชีวิตของฉันในเพนซิลและไม่สามารถ ยอมรับความจริงว่ามันเป็นสิ่งที่พ่อแม่ของฉันต้องทำ ผมเป็นระเบียบทางอารมณ์ ผมมีความโกรธมากและไม่มีใครที่จะระบายมันในยกเว้นพ่อแม่ของฉันซึ่งใช้เวลาส่วนใหญ่ก็ไม่มีจุดหมาย เพียงแค่นี้ก็จะจบลงด้วยการเป็นระเบียบยิ่งใหญ่ ดังนั้นในขณะที่ผมเริ่มที่จะทำให้เพื่อนฉันคิดทำไมไม่จมน้ำดับทุกข์ของฉันในสิ่งที่ฉันอาจจะพบว่า - ". สนุก" ยาเสพติดแอลกอฮอล์ ผมออกจากโรงเรียนในคืนจนกว่าหนึ่งหรือสองวางแผนที่จะไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะฉันคิดว่าฉันมีสิ่งที่ดีกว่าที่จะทำ เมื่อเวลาผ่านไปผมเริ่มที่จะพลาดหลายวันของโรงเรียนที่ก่อให้เกิดการเรียนของฉันที่จะลดลงอย่างมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อชีวิตของฉันได้อย่างรวดเร็วร่วงหล่นจากมือและความเป็นจริง ไม่ใช่ในมือ ผมรู้สึกสิ้นหวัง ฉันต้องการที่จะหาทางออกได้ บางคนหรือบางสิ่งที่มีอิทธิพลต่อผมในทางที่ดีขึ้น ด้วยการช่วยฉันออกจากหลุมใหญ่ผมได้ขุดตัวเองลงในทั้งหมดมันเริ่มต้นเมื่อผมย้ายออกไปจากชีวิตของฉันใน Pennsylvania , และไม่สามารถยอมรับได้ว่ามันเป็นสิ่งที่พ่อแม่ทำ ผมก็สับสนทางอารมณ์ ผมโกรธมาก และไม่มีใครให้ระบายเลย ยกเว้นพ่อแม่ ซึ่ง ส่วนใหญ่ มันก็ไม่มีความหมาย นี้จะเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้น ในขณะที่ฉันเริ่มมีเพื่อน ฉันคิดว่าทำไมไม่จมความทุกข์ของฉันในสิ่งที่ฉันอาจจะค้นหา - ยา , แอลกอฮอล์ , " สนุก " ฉันออกไปในคืนที่โรงเรียนจนถึงหนึ่งหรือสอง ตั้งใจไม่ไปโรงเรียนเพราะฉันคิดว่าฉันมีสิ่งที่ดีกว่าการทำ เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็เริ่มคิดถึงหลายวันของโรงเรียน ทำให้เกรดผมตกอย่างมาก