I found myself in my old arm-chair

I found myself in my old arm-chair in my own old room, and only wishing that I could have seen my old friend Watson in the other chair which he has so often adorned.” Such was the remarkable narrative to which I listened on that April evening—a narrative which would have been utterly incredible to me had it not been confirmed by the actual sight of the tall, spare figure and the keen, eager face, which I had never thought to see again. In some manner he had learned of my own sad bereavement, and his sympathy was shown in his manner rather than in his words. “Work is the best antidote to sorrow, my dear Watson,” said he, “and I have a piece of work for us both to-night which, if we can bring it to a successful conclusion, will in itself justify a man’s life on this planet.” In vain I begged him to tell me more. “You will hear and see enough before morning,” he answered. “We have three years of the past to discuss. Let that suffice until half-past nine, when we start upon the notable adventure of the empty house.” It was indeed like old times when, at that hour, I found myself seated beside him in a hansom, my revolver in my pocket and the thrill of adventure in my heart. Holmes was cold and stern and silent. As the gleam of the street-lamps flashed upon his austere features I saw that his brows were drawn down in thought and his thin lips compressed. I knew not what wild beast we were about to hunt down in the dark jungle of criminal London, but I was well assured from the bearing of this master huntsman that the adventure was a most grave one, while the sardonic smile which occasionally broke through his ascetic gloom boded little good for the object of our quest. I had imagined that we were bound for Baker Street, but Holmes stopped the cab at the corner of Cavendish Square. I observed that as he stepped out he gave a most searching glance to right and left, and at every subsequent street corner he took the utmost pains to assure that he was not followed. Our route was certainly a singular one. Holmes’s knowledge of the byways of London was extraordinary, and on this occasion he passed rapidly, and with an assured step, through a network of mews and stables the very existence of which I had never known. We emerged at last into a small road, lined with old, gloomy houses, which led us into Manchester Street, and so to Blandford Street. Here he turned swiftly down a narrow passage, passed through a wooden gate into a deserted yard, and then opened with a key the back door of a house. We entered together and he closed it behind us. The place was pitch-dark, but it was evident to me that it was an empty house. Our feet creaked and crackled over the bare planking, and my outstretched hand touched a wall from which the paper was hanging in ribbons. Holmes’s cold, thin fingers closed round my wrist and led me forwards down a long hall, until I dimly saw the murky fanlight over the door. Here Holmes turned

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พบตัวเองในของฉันเก่าเก้าอี้ในห้องของตัวเอง และเท่านั้น คิดว่า ฉันไม่ได้เห็นเพื่อนของฉันเก่า Watson ในเก้าอี้ที่บ่อยนี่" ดังกล่าวได้เล่าเรื่องโดดเด่นที่ผมฟังที่เมษายนเวลาเย็น – เล่าเรื่องซึ่งจะได้รับอย่างไม่น่าเชื่อเพราะผมก็จะไม่รับการยืนยันจากภาพจริงของรูปสูง อะไหล่และความกระตือรือร้น ความกระตือรือร้นหน้า ซึ่งฉันไม่เคยมีความคิดเห็นอีก บางอย่าง เขาได้เรียนรู้ของข้าพเจ้า bereavement เศร้า และเห็นใจเขาที่แสดง ในลักษณะของเขา แทนคำพูดของเขา "ทำเป็นยาแก้พิษที่ดีที่สุดกับความเสียใจ ฉันรัก Watson กล่าวว่า เขา "และมีผลงานของเราทั้งสองจะคืนที่ ถ้าเราสามารถนำมาสรุปความสำเร็จ จะในตัวเองจัดชีวิตของคนในโลกนี้" เปล่า ๆ ฉันขอร้องเขาจะบอกเพิ่มเติม "คุณจะได้ยิน และเห็นพอก่อนเช้า เขาตอบ "เราได้สามปีผ่านมาเพื่อหารือเกี่ยวกับ ปล่อยให้พอจนครึ่งเก้า เมื่อเราเริ่มต้นตามการผจญภัยที่โดดเด่นของบ้านว่างเปล่า" มันถูกแน่นอนเช่นเวลาเก่าเมื่อ ในนาทีที่ พบตัวเองนั่งอยู่ข้างเขาเป็น hansom, revolver ในกระเป๋าของฉันและความตื่นเต้นของการผจญภัยในหัวใจของฉันของฉัน โฮลมส์มีเย็น และตรง ๆ และเงียบ เป็นคล้ายปีศาจของโคมไฟถนนถ่ายตามคุณลักษณะของเขาน่ากลัว ผมเห็นว่า มีวาดผู้ชมของเขาลงในความคิดของเขาริมฝีปากบางที่ถูกบีบอัด ผมรู้ว่าไม่ว่าสัตว์ป่าที่เราได้ไปแกะในป่ามืดลอนดอนทางอาญา แต่ฉันได้มั่นใจได้เลยจากแบริ่งของหลักนี้เราว่าการผจญภัย ศพส่วนใหญ่ที่หนึ่ง ในขณะ sardonic ยิ้มซึ่งบางครั้งยากจนผ่านเขาหยีนักพรต boded ของเควสของเราน้อยดี คิดว่า เราถูกผูกไว้สำหรับถนนสาธร แต่โฮลมส์หยุดแค็บที่มุมของสี่เหลี่ยมคาเวนดิช ผมสังเกตว่า ขณะที่เขาก้าวออก เขาให้รวดเร็วที่สุดค้นหาทางขวา และ ซ้าย และทุกมุมถนนต่อมาเขาได้ปวดมากที่สุดเพื่อให้มั่นใจว่า เขาถูกไม่ปฏิบัติตาม กระบวนการผลิตของเราอย่างแน่นอนหนึ่งเอกพจน์ ความรู้ของโฮลมส์ byways ลอนดอนถูกพิเศษ ในโอกาสนี้เขาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และ มีความมั่นใจ ผ่านเครือข่ายของมิวส์และอสังหาริม ดำรงซึ่งฉันไม่เคยรู้จักกัน เราชุมนุมครั้งสุดท้ายเป็นถนนเล็ก เรียงรายไป ด้วยเก่า มืดมนบ้าน ซึ่งเรานำเข้าถนนแมนเชสเตอร์ และเพื่อให้ถนน Blandford ที่นี่เขาเปิดอย่างรวดเร็วลงทางแคบ ผ่านประตูไม้เข้าไปในบ้านร้าง และจากนั้น เปิดคีย์ประตูหลังบ้าน เราใส่กัน และเขาปิดหลังเรา ไม่ pitch-dark แต่ก็เห็นได้ชัดผมว่า มันเป็นบ้านที่ว่างเปล่า เท้าของเรา creaked และไรมากกว่าการเล่นนอนคว่ำเปลือย และมือ outstretched สัมผัสกำแพงซึ่งกระดาษแขวนในทุกรุ่น ของโฮลมส์ นิ้วมือบางปิดรอบข้อมือ และน้ำเย็นให้ผมส่งต่อจนผมเห็น fanlight ขุ่นเหนือประตูมีศาลายาว ลง ที่นี่เปิดโฮลมส์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมพบว่าตัวเองอยู่ในแขนเก้าอี้เก่าของฉันในห้องเก่าของตัวเองและมีเพียงหวังว่าฉันจะได้เห็นเพื่อนเก่าของฉันวัตสันในเก้าอี้อื่น ๆ ที่เขาได้ประดับจึงมักจะ. "นั่นคือการเล่าเรื่องที่น่าทึ่งที่ผมฟังว่า เมษายนเย็นเล่าเรื่องที่จะได้รับอย่างไม่น่าเชื่ออย่างเต็มที่ให้ฉันได้มันไม่ได้รับการยืนยันจากสายตาที่แท้จริงของสูงรูปอะไหล่และกระตือรือร้นที่ใบหน้ากระตือรือร้นที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นอีกครั้ง ในลักษณะบางอย่างที่เขาได้เรียนรู้จากการปลิดชีพเศร้าของตัวเองและความเห็นอกเห็นใจของเขาก็แสดงให้เห็นในลักษณะของเขามากกว่าในคำพูดของเขา "การทำงานเป็นยาแก้พิษที่ดีที่สุดในความเศร้าโศกของวัตสันที่รักของฉัน" เขากล่าวว่า "และฉันมีชิ้นงานสำหรับเราทั้งคืนซึ่งถ้าเราสามารถนำมันไปสู่​​ข้อสรุปที่ประสบความสำเร็จจะอยู่ในตัวเองแสดงให้เห็นถึงชีวิตของคน บนโลกใบนี้. "ในไร้สาระฉันขอร้องให้เขาบอกฉันเพิ่มเติม "คุณจะได้ยินและได้เห็นพอก่อนที่จะเช้า" เขาตอบ "เรามีสามปีที่ผ่านมาเพื่อหารือเกี่ยวกับ ปล่อยให้ที่พอเพียงจนถึงครึ่งที่ผ่านมาเก้าเมื่อเราเริ่มต้นกับการผจญภัยที่น่าทึ่งของบ้านที่ว่างเปล่า. "มันเป็นความจริงเหมือนครั้งเก่าเมื่อในเวลานั้นผมพบว่าตัวเองนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาในม้าแทนปืนของฉันในกระเป๋าของฉันและ ความตื่นเต้นของการผจญภัยในหัวใจของฉัน โฮล์มส์เป็นที่หนาวเย็นและท้ายเรือและเงียบ ในฐานะที่เป็นประกายของถนนโคมไฟประกายกับคุณสมบัติที่เข้มงวดของเขาผมเห็นว่าคิ้วของเขาถูกดึงลงไปในความคิดและริมฝีปากบางของเขาถูกบีบอัด ผมรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่สัตว์ป่าที่เรากำลังจะลงล่าในป่ามืดของความผิดทางอาญาลอนดอน แต่ผมมั่นใจอย่างดีจากแบริ่งของนายพรานหลักนี้ว่าการผจญภัยเป็นหนึ่งในหลุมฝังศพมากที่สุดในขณะที่รอยยิ้มขมขื่นซึ่งบางครั้งยากจนผ่านของเขา ความเศร้าโศกนักพรตลางดีเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับเป้าหมายของการแสวงหาของเรา ผมเคยคิดว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปยังถนนเบเกอร์ แต่โฮล์มส์หยุดรถแท็กซี่ที่มุมของคาเวนดิชสแควร์ ผมตั้งข้อสังเกตว่าในขณะที่เขาก้าวออกมาเขาให้อย่างรวดเร็วการค้นหามากที่สุดไปทางขวาและซ้ายและที่มุมถนนที่ตามมาทุกเขาเอาปวดสูงสุดเพื่อให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้ตาม เส้นทางของเราได้อย่างแน่นอนเอกพจน์หนึ่ง ความรู้ที่โฮล์มส์ของเปลี่ยวของกรุงลอนดอนเป็นพิเศษและในโอกาสนี้เขาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วและมีขั้นตอนที่มั่นใจผ่านเครือข่ายของโรงรถและคอกม้ามีอยู่มากที่ฉันไม่เคยรู้จัก เราโผล่ออกมาที่สุดท้ายที่เข้ามาในถนนเล็ก ๆ ที่เรียงรายไปด้วยเก่าบ้านมืดมนซึ่งจะนำเราไปสู่​​แมนเชสเตอร์ถนนและเพื่อที่จะแบลนด์ถนน ที่นี่เขาก็หันลงอย่างรวดเร็วทางเดินแคบ ๆ ผ่านประตูไม้เข้าไปในลานร้างแล้วเปิดด้วยกุญแจประตูด้านหลังของบ้าน เราป้อนเข้าด้วยกันและเขาปิดมันอยู่ข้างหลังเรา สถานที่ที่เป็นดำมืด แต่มันก็เห็นได้ชัดว่าผมว่ามันเป็นบ้านที่ว่างเปล่า เท้าของเรา creaked และ crackled กว่ากระดานเปลือยและมือยื่นออกของฉันสัมผัสผนังซึ่งกระดาษที่ถูกแขวนอยู่ในริบบิ้น เย็นโฮล์มส์, นิ้วมือบางปิดรอบข้อมือของฉันและทำให้ฉันส่งลงห้องโถงยาวจนกว่าฉันจะสลัวเห็นช่องแสงมืดกว่าประตู โฮล์มส์ที่นี่หัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันพบว่าตัวเองอยู่ในเก้าอี้แขนของฉันเก่า ห้องเก่าของตัวเอง และหวังว่าผมจะได้เห็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ วัตสัน ในอื่น ๆเก้าอี้ที่เขามักจะประดับ " มันน่าทึ่งที่ผมฟังเรื่องเล่าที่เมษายน evening-a เล่าเรื่องซึ่งจะได้รับอย่างไม่น่าเชื่อกับผมมันไม่ได้ยืนยันด้วยภาพที่แท้จริงของร่างสูง หาอะไหล่ และแหลมหน้าสนใจ ซึ่งผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นอีกแล้ว ในบางลักษณะที่เขาได้เรียนรู้จากเหตุการณ์เศร้าของตัวเองและความเห็นอกเห็นใจของเขาถูกแสดงในลักษณะของเขามากกว่าคำพูดของเขา " ทำงานเป็นยาที่ดีที่สุดเพื่อความทุกข์ วัตสันที่รักของผม " เขากล่าว " และฉันมีงานสำหรับเราทั้งสองคืน ซึ่งถ้าเราสามารถทำให้มันเป็นข้อสรุปที่ประสบความสำเร็จ จะอยู่ในตัวปรับคนชีวิตบนดาวเคราะห์ดวงนี้" เปล่าๆ ฉันขอให้เขาบอกฉันอีก " คุณจะได้ยินและเห็น พอเช้าก่อน " เขาตอบ " เรามีสามปีที่ผ่านมาเพื่อหารือ ให้พอจนกว่าครึ่งเก้าที่ผ่านมา เมื่อเราเริ่มต้นกับการผจญภัยที่โดดเด่นของบ้านที่ว่างเปล่า . " มันจริงๆเหมือนเมื่อก่อน ในเวลาที่ฉันพบว่าตัวเองนั่งอยู่ข้างรถม้าให้เขา ,ปืนของฉันในกระเป๋าของฉันและความตื่นเต้นของการผจญภัยในหัวใจของฉัน โฮล์มส์หนาวและท้ายเรือ และความเงียบ เป็นแสงของโคมไฟถนนแวบตามคุณสมบัติที่เคร่งครัดของเขาผมเห็นว่าคิ้วของเขาถูกวาดลงไปในความคิดของเขา ริมฝีปากบางถูกบีบอัด ฉันรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่สัตว์ ป่า เรากำลังล่าในป่ามืดของอาชญากรรมในลอนดอนแต่ผมมั่นใจจากเรืองนี้เจ้านายนายพรานที่การผจญภัยเป็นหลุมมากที่สุด ในขณะที่รอยยิ้มเยาะเย้ยที่บางครั้งก็ผ่านความเศร้าโศกของเขา boded นักพรตน้อยดีสำหรับวัตถุของการแสวงหาของเรา ผมคิดไว้ว่า เรามุ่งหน้าไปถนนเบเกอร์ แต่โฮล์มส์หยุดรถที่มุมของ Cavendish Squareผมสังเกตว่า เมื่อเขาก้าวออกไป เขาให้มากที่สุดการค้นหาเหลือบมองไปซ้ายและขวา และที่ตามมาทุกมุมถนน เขาเอาความเจ็บปวดสูงสุดเพื่อให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้ตาม เส้นทางของเราต้องเป็นเอกพจน์ . โฮล์มส์ของความรู้ของทางแยกของลอนดอนเป็นพิเศษ และในโอกาสนี้เขาผ่านไปอย่างรวดเร็วและมั่นใจได้ก้าวผ่านเครือข่ายของมิวส์คอกม้าและบางสิ่งที่ผมเคยรู้จัก เราออกมาในที่สุด เป็นถนนสายเล็กๆ ที่เรียงรายไปด้วยบ้านเรือนเก่า เศร้า ซึ่งนำเราเข้าสู่แมนเชสเตอร์ถนน และดังนั้น แบลนด์ฟอร์ดถนน ที่นี่เขาเปิดอย่างรวดเร็วลงทางเดินแคบๆ ผ่านประตูไม้เข้าไปในบ้านร้าง แล้วเปิดด้วยกุญแจประตูหลังบ้านเราเข้าด้วยกันและเขาปิดมันไว้ข้างหลัง ที่นี่มันมืด แต่มันชัดเจนว่ามันคือบ้านที่ว่างเปล่า เท้าของเราและ creaked ปะทุเหนือคน เปลือย และมือของผมยื่นออกไปคว้าจับผนัง ซึ่งกระดาษที่ถูกแขวนอยู่ในริบบิ้น โฮล์มส์หนาว มือบางปิดรอบข้อมือของฉันและทำให้ฉันย้อนลงเป็นห้องโถงยาวจนกว่าผมจะสลัวๆ เห็นพรายกระซิบเล็ดลอดผ่านประตู โฮล์มส์เปลี่ยนที่นี่