Marley was dead: to begin with. The

Marley was dead: to begin with. There is no doubt whatever about that. The register of his burial was signed by the clergyman, the clerk, the undertaker, and the chief mourner. Scrooge signed it: and Scrooge’s name was good upon ’Change, for anything he chose to put his hand to. Old Marley was as dead as a door-nail.
Mind! I don’t mean to say that I know, of my own knowledge, what there is particularly dead about a door-nail. I might have been inclined, myself, to regard a coffin-nail as the deadest piece of ironmongery in the trade. But the wisdom of our ancestors is in the simile; and my unhallowed hands shall not disturb it, or the Country’s done for. You will therefore permit me to repeat, emphatically, that Marley was as dead as a door-nail.
Scrooge knew he was dead? Of course he did. How could it be otherwise? Scrooge and he were partners for I don’t know how many years. Scrooge was his sole executor, his sole administrator, his sole assign, his sole residuary legatee, his sole friend, and sole mourner. And even Scrooge was not so dreadfully cut up by the sad event, but that he was an excellent man of business on the very day of the funeral, and solemnised it with an undoubted bargain.
The mention of Marley’s funeral brings me back to the point I started from. There is no doubt that Marley was dead. This must be distinctly understood, or nothing wonderful can come of the story I am going to relate. If we were not perfectly convinced that Hamlet’s Father died before the play began, there would be nothing more remarkable in his taking a stroll at night, in an easterly wind, upon his own ramparts, than there would be in any other middle-aged gentleman rashly turning out after dark in a breezy spot—say Saint Paul’s Churchyard for instance—literally to astonish his son’s weak mind.
Scrooge never painted out Old Marley’s name. There it stood, years afterwards, above the warehouse door: Scrooge and Marley. The firm was known as Scrooge and Marley. Sometimes people new to the business called Scrooge Scrooge, and sometimes Marley, but he answered to both names. It was all the same to him.
Oh! But he was a tight-fisted hand at the grindstone, Scrooge! a squeezing, wrenching, grasping, scraping, clutching, covetous, old sinner! Hard and sharp as flint, from which no steel had ever struck out generous fire; secret, and self-contained, and solitary as an oyster. The cold within him froze his old features, nipped his pointed nose, shrivelled his cheek, stiffened his gait; made his eyes red, his thin lips blue; and spoke out shrewdly in his grating voice. A frosty rime was on his head, and on his eyebrows, and his wiry chin. He carried his own low temperature always about with him; he iced his office in the dog-days; and didn’t thaw it one degree at Christmas.
External heat and cold had little influence on Scrooge. No warmth could warm, no wintry weather chill him. No wind that blew was bitterer than he, no falling snow was more intent upon its purpose, no pelting rain less open to entreaty. Foul weather didn’t know where to have him. The heaviest rain, and snow, and hail, and sleet, could boast of the advantage over him in only one respect. They often “came down” handsomely, and Scrooge never did.
Nobody ever stopped him in the street to say, with gladsome looks, “My dear Scrooge, how are you? When will you come to see me?” No beggars implored him to bestow a trifle, no children asked him what it was o’clock, no man or woman ever once in all his life inquired the way to such and such a place, of Scrooge. Even the blind men’s dogs appeared to know him; and when they saw him coming on, would tug their owners into doorways and up courts; and then would wag their tails as though they said, “No eye at all is better than an evil eye, dark master!”
But what did Scrooge care! It was the very thing he liked. To edge his way along the crowded paths of life, warning all human sympathy to keep its distance, was what the knowing ones call “nuts” to Scrooge.
Once upon a time—of all the good days in the year, on Christmas Eve—old Scrooge sat busy in his counting-house. It was cold, bleak, biting weather: foggy withal: and he could hear the people in the court outside, go wheezing up and down, beating their hands upon their breasts, and stamping their feet upon the pavement stones to warm them. The city clocks had only just gone three, but it was quite dark already—it had not been light all day—and candles were flaring in the windows of the neighbouring offices, like ruddy smears upon the palpable brown air. The fog came pouring in at every chink and keyhole, and was so dense without, that although the court was of the narrowest, the houses opposite were mere phantoms. To see the dingy cloud come drooping down, obscuring everything, one might have thought that Nature lived hard by, and was brewing on a large scale.
The door of Scrooge’s counting-house was open that he might keep his eye upon his clerk, who in a dismal little cell beyond, a sort of tank, was copying letters. Scrooge had a very small fire, but the clerk’s fire was so very much smaller that it looked like one coal. But he couldn’t replenish it, for Scrooge kept the coal-box in his own room; and so surely as the clerk came in with the shovel, the master predicted that it would be necessary for them to part. Wherefore the clerk put on his white comforter, and tried to warm himself at the candle; in which effort, not being a man of a strong imagination, he failed.
“A merry Christmas, uncle! God save you!” cried a cheerful voice. It was the voice of Scrooge’s nephew, who came upon him so quickly that this was the first intimation he had of his approach.
“Bah!” said Scrooge, “Humbug!”
He had so heated himself with rapid walking in the fog and frost, this nephew of Scrooge’s, that he was all in a glow; his face was ruddy and handsome; his eyes sparkled, and his breath smoked again.
“Christmas a humbug, uncle!” said Scrooge’s nephew. “You don’t mean that, I am sure?”
“I do,” said Scrooge. “Merry Christmas! What right have you to be merry? What reason have you to be merry? You’re poor enough.”
“Come, then,” returned the nephew gaily. “What right have you to be dismal? What reason have you to be morose? You’re rich enough.”
Scrooge having no better answer ready on the spur of the moment, said, “Bah!” again; and followed it up with “Humbug.”
“Don’t be cross, uncle!” said the nephew.
“What else can I be,” returned the uncle, “when I live in such a world of fools as this? Merry Christmas! Out upon merry Christmas! What’s Christmas time to you but a time for paying bills without money; a time for finding yourself a year older, but not an hour richer; a time for balancing your books and having every item in ’em through a round dozen of months presented dead against you? If I could work my will,” said Scrooge indignantly, “every idiot who goes about with ‘Merry Christmas’ on his lips, should be boiled with his own pudding, and buried with a stake of holly through his heart. He should!”
“Uncle!” pleaded the nephew.
“Nephew!” returned the uncle sternly, “keep Christmas in your own way, and let me keep it in mine.”
“Keep it!” repeated Scrooge’s nephew. “But you don’t keep it.”
“Let me leave it alone, then,” said Scrooge. “Much good may it do you! Much good it has ever done you!”
“There are many things from which I might have derived good, by which I have not profited, I dare say,” returned the nephew. “Christmas among the rest. But I am sure I have always thought of Christmas time, when it has come round—apart from the veneration due to its sacred name and origin, if anything belonging to it can be apart from that—as a good time; a kind, forgiving, charitable, pleasant time; the only time I know of, in the long calendar of the year, when men and women seem by one consent to open their shut-up hearts freely, and to think of people below them as if they really were fellow-passengers to the grave, and not another race of creatures bound on other journeys. And therefore, uncle, though it has never put a scrap of gold or silver in my pocket, I believe that it has done me good, and will do me good; and I say, God bless it!”
The clerk in the Tank involuntarily applauded. Becoming immediately sensible of the impropriety, he poked the fire, and extinguished the last frail spark for ever.
“Let me hear another sound from you,” said Scrooge, “and you’ll keep your Christmas by losing your situation! You’re quite a powerful speaker, sir,” he added, turning to his nephew. “I wonder you don’t go into Parliament.”
“Don’t be angry, uncle. Come! Dine with us to-morrow.”
Scrooge said that he would see him—yes, indeed he did. He went the whole length of the expression, and said that he would see him in that extremity first.
“But why?” cried Scrooge’s nephew. “Why?”
“Why did you get married?” said Scrooge.
“Because I fell in love.”
“Because you fell in love!” growled Scrooge, as if that were the only one thing in the world more ridiculous than a merry Christmas. “Good afternoon!”
“Nay, uncle, but you never came to see me before that happened. Why give it as a reason for not coming now?”
“Good afternoon,” said Scrooge.
“I want nothing from you; I ask nothing of you; why cannot we be friends?”
“Good afternoon,” said Scrooge.
“I am sorry, with all my heart, to find you so resolute. We have never had any quarrel, to which I have been a party. But I have made the trial in homage to Christmas, and I’ll keep my Christmas humour to the last. So A Merry Christmas, uncle!”
“Good afternoon!” said Scrooge.
“And A Happy New Year!”
“Good afternoon!” said Scrooge.
His nephew left the room without an angry word, notwithstanding. He stopped at the outer door to bestow the greetings of the season on the clerk, who, cold as he was, was warmer than Scrooge; for he returned them cordially.
“T

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Marley ตาย: จะเริ่มต้นด้วยการ มีข้อสงสัยเพียงว่า การลงทะเบียนของศพถูกเซ็นชื่อ โดย clergyman เสมียน undertaker ที่ และ mourner ประธาน ลงชื่อคนขี่เหนียว: และชื่อของคนขี่เหนียวก็ตาม ' เปลี่ยนแปลง สำหรับอะไรจะใส่มือเขาไป Marley เก่าตายแล้วที่ประตูเล็บจิตใจ ฉันไม่ตั้งใจ จะพูดว่า ฉันรู้ ความรู้ของตัวเอง มีสิ่งตายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับประตูเล็บ ฉันอาจได้รับอยาก ตัวเอง เกี่ยวกับเล็บหีบศพเป็นชิ้น deadest ของ ironmongery ในการค้าขาย แต่ภูมิปัญญาของบรรพบุรุษของเราเป็นคำ และมือของฉัน unhallowed จะรบกวน หรือประเทศของทำ คุณจึงจะอนุญาตให้ทำซ้ำ กึกก้อง ว่า Marley ตายแล้วที่ประตูเล็บคนขี่เหนียวรู้ว่า เขาตายหรือไม่ แน่นอนเขาไม่ ว่ามันอาจเป็นอย่างอื่น คนขี่เหนียวและเขาถูกคู่ เพราะข้าพเจ้าไม่รู้กี่ปี คนขี่เหนียวถูกดำเนินการแต่เพียงผู้เดียวของเขา ของเขาดูแลแต่เพียงผู้เดียว กำหนดของเขาแต่เพียงผู้เดียว ผู้รับมรดกโดย residuary แต่เพียงผู้เดียวของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียวเพื่อน และ mourner แต่เพียงผู้เดียว และคนขี่เหนียวแม้ถูกไม่ dreadfully เพื่อตัดค่า โดยเหตุการณ์เศร้า แต่ว่าเขาคือ คนดีของธุรกิจในวันเผาศพมาก และ solemnised กับการต่อรอง undoubtedการพูดถึงศพของ Marley นำฉันกลับไปยังจุดที่ฉันเริ่มต้นจาก มีข้อสงสัยว่า Marley ตาย นี้ต้องอย่างเห็นได้ชัดเข้าใจ หรือไม่มีอะไรดีมีเรื่องที่ฉันจะไปเกี่ยวข้อง ถ้าเรามีไม่สมบูรณ์เชื่อว่า แฮมเลตของบิดาเสียชีวิตก่อนเริ่มเล่น จะมีอะไรโดดเด่นมากขึ้นในของเขาเดินเล่นตอนกลางคืน เป็นลม easterly เมื่อเขาเองปราการ กว่ามีจะมีในใด ๆ อื่น ๆ สุภาพบุรุษวัยกลางคน rashly เปิดออกหลังจากมืดในจุดที่บางเบา — พูด Churchyard เซนต์ Paul เช่น — อย่างแท้จริงเพื่อ astonish จิตใจอ่อนแอของบุตรคนขี่เหนียวไม่ทาสีออกชื่อเก่า Marley มีมันยืน ปีหลัง ข้างประตูคลังสินค้า: คนขี่เหนียวและ Marley บริษัทถูกเรียกว่าเป็นคนขี่เหนียวและ Marley บางครั้งคนใหม่ธุรกิจเรียกว่าคนขี่คนขี่เหนียวเหนียว และบางครั้ง Marley แต่เขาตอบชื่อทั้งสอง ได้ทั้งหมดเหมือนกันกับเขาโอ้ แต่เขาถูกมือแน่น fisted ที่ grindstone คนขี่เหนียว squeezing สะเทือน เรียง scraping กำ โลภโมโทสัน เดิมคือคนบาป หนัก และคมเป็นหินเหล็กไฟ จากเหล็กที่ไม่มีเคยหลงออกไฟกว้าง ลับ และไมโครเวฟ และปัจเจกเป็นหอยนางรม เย็นภายในเขา froze คุณลักษณะของเขาเก่า nipped จมูกเขาชี้ shrivelled แก้มของเขา เขาเดิน stiffened ทำตาแดง ริมฝีปากบางของเขาสีน้ำเงิน และพูดออก shrewdly ในพระสุรเสียง grating เด้นท์หนาวที่ บนพระเศียร และคิ้วของเขา และคางของเขา wiry เขาทำของเขาเองอุณหภูมิต่ำเสมอเกี่ยวกับกับเขา เขาเย็นสำนักงานของเขาในสุนัขวัน และไม่ได้ทรานมันระดับหนึ่งในเทศกาลคริสต์มาสเย็นและความร้อนภายนอกมีอิทธิพลน้อยคนขี่เหนียว ความอบอุ่นไม่ได้อากาศอบอุ่น wintry ไม่มากเขา ลมไม่ได้พัดถูก bitterer กว่าเขา หิมะไม่ตกถูกนึกขึ้นตามวัตถุประสงค์ ฝนตก pelting ไม่น้อยเปิดมาขอร้อง อากาศเหม็นไม่ทราบว่าจะมีเขา ฝนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และ หิมะ และ hail และ sleet สามารถอวดความได้เปรียบกว่าเขาประการเดียวเท่านั้น พวกเขามักจะ "ลงมา" ประดับ และคนขี่เหนียวไม่ได้ไม่มีใครเคยหยุดเขาในถนนเพื่อพูด ดู gladsome "คนขี่เหนียวฉันรัก ว่ามีคุณหรือไม่ เมื่อจะมาหาฉัน" Beggars ไม่ implored เขาอำนวยการทรัยเฟิล เด็กไม่ถามเขามันเป็นโมง ไม่มีผู้ชายหรือผู้หญิงเคยครั้งเดียวในชีวิตของเขาวิธีการดังกล่าวเช่นสถานที่ คนขี่เหนียวทูลถาม แม้สุนัขของคนตาบอดปรากฏทราบเขา และเมื่อพวกเขาเห็นเขาเข้ามา จะสาวเจ้า เข้าประตู และ ขึ้น ศาล แล้ว จะกระดิกหางของพวกเขาเป็นว่ากล่าว ตาไม่เลยดีกว่าตาชั่ว หลักเข้ม "แต่อะไรไม่ได้คนขี่เหนียวดูแล ในสิ่งที่เขาชอบได้ กับเอดจ์เขาตามเส้นทางหนาแน่นของสิ่งมีชีวิต คำเตือนเห็นใจมนุษย์ทั้งหมดเพื่อให้การท่องเที่ยว มีอะไรรู้คนเรียก "ถั่ว" กับคนขี่เหนียวกาลครั้งหนึ่ง – ของกู๊ดเดย์ในปี ในวันคริสต์มาส — คนขี่เหนียวเก่านั่งไม่ว่างในการตรวจนับบ้าน ก็อากาศเย็น เยือกเย็น กระหน่ำ: หมอก withal: และเขาอาจได้ยินคนในศาลนอก ไปหายใจหอบขึ้นลง ตีมือตามหน้าอกของพวกเขา และปั๊มเท้าของพวกเขาตามหินผิวอุ่นนั้น นาฬิกาเมืองก็เพียงแค่หายไป 3 แต่ก็ค่อนข้างมืดแล้วซึ่งมันไม่ได้อยู่ไฟทุกวัน — และเทียนมีชุดบานท่อทองในหน้าต่างสำนักงานเพื่อน เช่น smears เป็ดเมื่ออากาศสีน้ำตาลเห็นได้ชัด หมอกมาเทในที่ทุก chink และรูกุญแจ และดังนั้นหนาแน่นโดยไม่ ว่า แม้ว่าศาลมีที่แคบที่สุด ตรงข้ามบ้านได้สูงกว่าซึ่งสนับสนุนเพียงนั้น ดูเมฆ dingy มา drooping ลง obscuring ทุกหนึ่งอาจคิดว่า ธรรมชาติอาศัยอย่างหนักโดย และได้ทำการหมักในขนาดใหญ่ประตูของคนขี่เหนียวนับบ้านถูกเปิดที่เขาอาจทำให้ตาของเขาเมื่อเขาเสมียน เจ้าในเซลล์น้อยแค่เกิน การเรียงลำดับของถัง คัดลอกตัวอักษร คนขี่เหนียวมีไฟขนาดเล็กมาก แต่ไฟของเจ้าหน้าที่เพื่อให้เล็กลงมากว่า มันดูเหมือนถ่านหินหนึ่ง แต่เขาไม่สามารถเติมได้ สำหรับคนขี่เหนียวเก็บกล่องถ่านหินในห้องของตัวเอง และดังนั้นย่อมเป็นเสมียนมา ด้วยพลั่ว หลักการทำนายว่า มันจะจำเป็นสำหรับพวกเขาบางส่วน คฤหาสน์เสมียนใส่ผ้าพันคอสีขาวของเขา และพยายามที่จะอุ่นเองที่เทียน ในการพยายาม ไม่เป็นคนจินตนาการที่แข็งแกร่ง เขาล้มเหลว"การสุขสันต์วันคริสต์มาส ลุง พระเจ้าช่วยคุณ "ร้องเสียงร่าเริง มันเป็นเสียงของหลานชายของคนขี่เหนียว ที่ตามเขามาอย่างรวดเร็วว่า นี้คือ intimation แรกเขามีวิธีของเขา"Bah " กล่าวว่า คนขี่เหนียว "Humbug"เขามีดังนั้นร้อนตัวเอง ด้วยการเดินอย่างรวดเร็วในหมอกและน้ำค้างแข็ง นี้หลานคนขี่เหนียวของ ที่กำลังเรืองแสง ใน ใบหน้าของเขา มีเป็ด หล่อ ตา sparkled และลมหายใจของเขารมควันอีก"วันคริสต์มาสที่ humbug ลุง" กล่าวว่า หลานชายเป็นคนขี่เหนียว "คุณไม่หมายความ ว่า ฉันแน่ใจ"ฉัน กล่าวว่า คนขี่เหนียว "สุขสันต์วันคริสต์มาส คุณสรวลเสมีสิทธิอะไร คุณต้องร่าเริงมีเหตุผลอะไร คุณดีพอ""มา แล้ว คืนหลาน gaily "ขวาอะไรมีให้แค่ คุณ morose มีเหตุผลอะไร คุณก็รวยพอ"คนขี่เหนียวมีพร้อมไม่ตอบดีกว่าในที่ spur ของที่ moment กล่าวว่า "บาท" อีก และติดตามเรื่องกับ "Humbug""ไม่ต้องไขว้ ลุง" กล่าวว่า หลานชาย"อะไรฉันจะ คืนลุง "เมื่อฉันอยู่ในโลกดังกล่าวของคนโง่เช่นนี้ สุขสันต์วันคริสต์มาส ออกตามสุขสันต์วันคริสต์มาส เวลาคริสต์มาสคุณแต่เวลาจ่ายบิลถัง คืออะไร เวลาในการค้นหาตัวเองปีเก่า แต่ไม่ชั่วโมงขึ้น เวลาสำหรับดุลสมุดบัญชีของคุณ และมีสินค้าทั้งหมดใน 'em ผ่านรอบ โหลเดือนแสดงตายกับคุณ ถ้าฉันสามารถทำงานของฉันจะ กล่าวว่า คนขี่เหนียว indignantly "ทุกคนโง่ที่ไปเกี่ยวกับกับ 'สุขสันต์วันคริสต์มาส' บนเขา ริมฝีปาก ควรต้มกับพุดดิ้งของตัวเอง และกับเงินเดิมพันของฮอลลี่ผ่านหัวใจของเขา เขาควร""ลุง" pleaded หลาน"หลาน" คืนลุง sternly "ให้คริสต์มาสในทางของคุณเอง และผมเก็บไว้ในเหมือง""ให้มัน" ซ้ำเป็นคนขี่เหนียวหลาน "แต่คุณไม่ให้""ผมไม่ได้อยู่ แล้ว กล่าวว่า คนขี่เหนียว "ดีมากอาจจะทำให้คุณ มากดีมันเคยทำคุณ""มีหลายสิ่งที่ฉันอาจมีมา โดยที่ฉันมีไม่ profited ฉันกล้าพูดว่า คืนหลานชาย "คริสต์มาสระหว่างส่วนเหลือ แต่ผมมั่นใจว่า ฉันมีความคิดของคริสมาสต์เวลา เมื่อมาตลอดเสมอ — จาก veneration เนื่องจากชื่อศักดิ์สิทธิ์และต้นกำเนิด ถ้าอะไร เป็นสมาชิกจะสามารถนอกจากนั้น — เป็นช่วงเวลาที่ดี เป็นชนิด อภัย กุศล ผ่อนเวลา เวลาที่ฉันรู้ของ ในปฏิทินของปี เมื่อชายและหญิงดูเหมือน โดยหนึ่งยินยอมเปิดหัวใจของพวกเขาปิดสายได้อย่างอิสระ และคิดว่า คนด้านล่างพวกเขาประหนึ่งว่าพวกเขาถูกเพื่อนผู้โดยสารเกิดจนตาย และการแข่งขันของสิ่งมีชีวิตอื่นไม่ผูกบนเจอร์นีย์อื่น ๆ ยาว และดังนั้น ลุง แม้ว่ามันไม่ได้ทำของเสียของทองหรือเงินในกระเป๋าของฉัน ฉันเชื่อว่า มันทำฉันดี และจะทำฉันดี และฉันพูด เบลสได้"เสมียนในถังนั้นสรรเสริญ involuntarily กลายเป็นทันทีที่เหมาะสมของการ impropriety เขา poked ไฟ และยกเลิกจุดประกาย frail สุดท้ายเคยตัว"ผมได้ยินเสียงอื่นจากคุณ กล่าวว่า คนขี่เหนียว "และคุณจะทำให้คริสต์มาสของคุณ โดยการสูญหายของสถานการณ์ คุณค่อนข้างมีประสิทธิภาพลำโพง รัก เขาเพิ่ม เปิดกับหลานชาย "ฉันสงสัยว่า คุณไม่เข้าสู่รัฐสภา""ไม่โกรธ ลุง มา รับประทานอาหารกับเราเพื่อเหล่านั้น"คนขี่เหนียวกล่าวว่า เขาจะเห็นเขา — ใช่ แท้จริงการที่เขาไม่ เขาไปความยาวทั้งหมดของนิพจน์ และกล่าวว่า เขาจะเห็นเขาในส่วนปลายที่แรก"แต่ทำไม" ร้องหลานชายของคนขี่เหนียว "ทำไม""ทำไมไม่หาแต่งงาน" กล่าวว่า คนขี่เหนียว"เพราะฉันล้มรัก""เพราะคุณตกรัก" growled คนขี่เหนียว เป็นถ้าที่มีสิ่งเดียวในโลกไร้สาระยิ่งกว่าเมอร์รีคริสต์มาส "สวัสดี""นาย ลุง แต่คุณไม่เคยมาหาผมก่อนที่เกิดขึ้น ทำไมให้มันเป็นเหตุผลที่ไม่มาตอนนี้""ดี afternoon กล่าวว่า คนขี่เหนียว"ฉันต้องการอะไรจากคุณ ฉันถามอะไรของคุณ ทำไมเราไม่เพื่อน""ดี afternoon กล่าวว่า คนขี่เหนียว"ขอโทษ มีทั้งหมดหัวใจของฉัน ค้นหาคุณนั้นเด็ด เราไม่เคยมีการทะเลาะวิวาท ที่ฉันได้รับบุคคล แต่ผมได้ทำการทดลองในดีคริสต์มาส และฉันจะเก็บอารมณ์ขันคริสต์มาสของฉันสุดท้าย ดังนั้น A สุขสันต์วันคริสต์มาส ลุง""ดี afternoon " กล่าวว่า คนขี่เหนียว"และสวัสดีปีใหม่""ดี afternoon " กล่าวว่า คนขี่เหนียวหลานชายด้านซ้ายเป็นห้องที่ไม่ มีคำโกรธ ถึงกระนั้น เขาหยุดที่ประตูภายนอกเพื่ออำนวยคำทักทายของฤดูกาลบนเสมียน เจ้า เย็นเป็นกำลัง อุ่นกว่าคนขี่เหนียว สำหรับเขากลับพวกเขาอย่างจริงใจ"T

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มาร์ลีย์สิ้นชีวิตแล้ว เริ่มด้วย มีข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น ทะเบียนการฝังศพของเขาถูกลงนามโดยนักบวช , เสมียน , สัปเหร่อ และประธานจัดพิธีศพ สครูจเซ็น : ชื่อสครูจเป็นดีเมื่อ ' เปลี่ยน สำหรับทุกสิ่งที่เขาเลือกที่จะใส่มือของเขาไป เก่ามาร์ลีย์เป็นตายเป็นประตูเล็บ จิต ! ผมไม่ได้หมายความว่า ผมรู้ ความรู้ของตัวเอง