Many years ago there was an Emperor

Many years ago there was an Emperor so exceedingly fond of new clothes that he spent all his money on being well dressed. He cared nothing about reviewing his soldiers, going to the theatre, or going for a ride in his carriage, except to show off his new clothes. He had a coat for every hour of the day, and instead of saying, as one might, about any other ruler, "The King's in council," here they always said. "The Emperor's in his dressing room."

In the great city where he lived, life was always gay. Every day many strangers came to town, and among them one day came two swindlers. They let it be known they were weavers, and they said they could weave the most magnificent fabrics imaginable. Not only were their colors and patterns uncommonly fine, but clothes made of this cloth had a wonderful way of becoming invisible to anyone who was unfit for his office, or who was unusually stupid.

"Those would be just the clothes for me," thought the Emperor. "If I wore them I would be able to discover which men in my empire are unfit for their posts. And I could tell the wise men from the fools. Yes, I certainly must get some of the stuff woven for me right away." He paid the two swindlers a large sum of money to start work at once.

They set up two looms and pretended to weave, though there was nothing on the looms. All the finest silk and the purest old thread which they demanded went into their traveling bags, while they worked the empty looms far into the night.

"I'd like to know how those weavers are getting on with the cloth," the Emperor thought, but he felt slightly uncomfortable when he remembered that those who were unfit for their position would not be able to see the fabric. It couldn't have been that he doubted himself, yet he thought he'd rather send someone else to see how things were going. The whole town knew about the cloth's peculiar power, and all were impatient to find out how stupid their neighbors were.

"I'll send my honest old minister to the weavers," the Emperor decided. "He'll be the best one to tell me how the material looks, for he's a sensible man and no one does his duty better."

So the honest old minister went to the room where the two swindlers sat working away at their empty looms.

"Heaven help me," he thought as his eyes flew wide open, "I can't see anything at all". But he did not say so.

Both the swindlers begged him to be so kind as to come near to approve the excellent pattern, the beautiful colors. They pointed to the empty looms, and the poor old minister stared as hard as he dared. He couldn't see anything, because there was nothing to see. "Heaven have mercy," he thought. "Can it be that I'm a fool? I'd have never guessed it, and not a soul must know. Am I unfit to be the minister? It would never do to let on that I can't see the cloth."

"Don't hesitate to tell us what you think of it," said one of the weavers.

"Oh, it's beautiful -it's enchanting." The old minister peered through his spectacles. "Such a pattern, what colors!" I'll be sure to tell the Emperor how delighted I am with it."

"We're pleased to hear that," the swindlers said. They proceeded to name all the colors and to explain the intricate pattern. The old minister paid the closest attention, so that he could tell it all to the Emperor. And so he did.

The swindlers at once asked for more money, more silk and gold thread, to get on with the weaving. But it all went into their pockets. Not a thread went into the looms, though they worked at their weaving as hard as ever.

The Emperor presently sent another trustworthy official to see how the work progressed and how soon it would be ready. The same thing happened to him that had happened to the minister. He looked and he looked, but as there was nothing to see in the looms he couldn't see anything.

"Isn't it a beautiful piece of goods?" the swindlers asked him, as they displayed and described their imaginary pattern.

"I know I'm not stupid," the man thought, "so it must be that I'm unworthy of my good office. That's strange. I mustn't let anyone find it out, though." So he praised the material he did not see. He declared he was delighted with the beautiful colors and the exquisite pattern. To the Emperor he said, "It held me spellbound."

All the town was talking of this splendid cloth, and the Emperor wanted to see it for himself while it was still in the looms. Attended by a band of chosen men, among whom were his two old trusted officials-the ones who had been to the weavers-he set out to see the two swindlers. He found them weaving with might and main, but without a thread in their looms.

"Magnificent," said the two officials already duped. "Just look, Your Majesty, what colors! What a design!" They pointed to the empty looms, each supposing that the others could see the stuff.

"What's this?" thought the Emperor. "I can't see anything. This is terrible!

Am I a fool? Am I unfit to be the Emperor? What a thing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลายปีที่ผ่านมาได้เป็นจักรพรรดิเสื้อผ้าใหม่ที่เขาใช้เงินของเขาในการแต่งตัว ดังนั้นรักเหลือเกิน เขาดูแลอะไรเกี่ยวกับทบทวนทหารของเขา ไปโรงละคร หรือจะนั่งในรถของเขา ยกเว้นการแสดงเสื้อผ้าของเขาใหม่ เขามีเสื้อสำหรับทุกชั่วโมงของวัน และแทนที่จะพูด เป็นหนึ่งอาจ เกี่ยวกับทุกอื่น ๆ ไม้บรรทัด "คิงส์ในสภา ที่นี่พวกเขาเสมอกล่าว "ของจักรพรรดิในห้องแต่งตัวของเขา"ในการเมืองที่เขาอาศัยอยู่ ชีวิตเป็นเสมอเกย์ ทุกวันหลายคนแปลกหน้ามาเมือง และใน หมู่พวกเขาวันหนึ่งมาสอง swindlers พวกเขาปล่อยให้มันเป็นที่รู้จักมีช่างทอผ้า และพวกเขากล่าวว่า พวกเขาสามารถสานผ้างดงามมากเท่า ไม่เพียงแต่มีสีและลวดลายง่าย ๆ ดี แต่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้านี้มีวิธียอดเยี่ยมกลายเป็นมองไม่เห็นใครก็ตามที่ไม่เหมาะสำหรับสำนักงานของเขา หรือถูกใครคือโง่ผิดปกติ"ผู้ที่จะเป็นเพียงผ้าสำหรับฉัน คิดว่า จักรพรรดิ "ถ้าฉันสวมพวกเขา ฉันจะได้พบที่มนุษย์ในอาณาจักรของฉันจะไม่เหมาะสำหรับการโพสต์ และผมรู้คนฉลาดจากโง่ ใช่ ฉันแน่นอนต้องได้บางสิ่งทอให้ฉันทันที" เขาจ่าย swindlers สองมีผลในการเริ่มทำงานพร้อมกันพวกเขาตั้งค่าสอง looms และหลอกลวงว่าจะสาน แต่ไม่มีอะไรบน looms ผ้าไหมที่ดีสุดและเธรดเก่าบริสุทธิ์ที่พวกเขาต้องเดินเข้าไปในกระเป๋าเดินทางของพวกเขา ในขณะที่พวกเขาทำงาน looms ว่างเปล่าในเวลากลางคืน"อยากจะรู้วิธีช่างทอผ้าเหล่านั้นจะได้รับบน ด้วยผ้า ความคิดจักรพรรดิ แต่เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเขาจำได้ว่า คนที่ไม่เหมาะสำหรับตำแหน่งของพวกเขาจะไม่สามารถดูผ้า มันไม่ได้ว่า เขาสงสัยตัวเอง แต่เขาคิดว่า เขาค่อนข้างจะส่งคนอื่นไปดู เมืองทั้งรู้เกี่ยวกับพลังงานเฉพาะของผ้า และทั้งหมดใจร้อนหาบ้านของพวกเขามีเวรนี้"จะส่งรัฐมนตรีเก่าของฉันซื่อสัตย์กับช่างทอผ้า จักรพรรดิตัดสินใจ "เขาจะเป็นหนึ่งที่ดีที่สุดเพื่อบอกวัสดุมีลักษณะอย่างไร เขาเป็นคนที่เหมาะสม และไม่มีใครไม่หน้าที่ดีกว่า"ดังนั้น รัฐมนตรีเก่าซื่อสัตย์ไปห้องที่ swindlers สองเสาร์ทำงานไปที่ looms ความว่างเปล่า"สวรรค์ช่วยฉัน เขาคิดว่า เป็นตาของเขาบินเปิด "ไม่เห็นอะไรเลย" แต่เขาไม่พูดนั้นทั้งสอง swindlers ที่ขอร้องเขาให้เป็นประเภทเพื่อจะเข้ามาใกล้เพื่ออนุมัติรูปแบบยอดเยี่ยม สีที่สวยงาม พวกเขาชี้ไป looms ว่างเปล่า และรัฐมนตรีเก่าไม่ดีจ้องหนักเขากล้า เขาไม่เห็นอะไร เพราะมีอะไรให้ดู เขาคิดว่า "สวรรค์มีเมตตา "นะว่า ฉันเป็นคนโง่ ผมจะจะไม่เดามัน และวิญญาณไม่ต้องรู้ ฉันไม่เหมาะจะเป็นรัฐมนตรีหรือไม่ มันจะไม่ทำให้บนว่า ไม่เห็นผ้า""อย่าลังเลที่จะบอกสิ่งที่คุณคิดว่า ของมัน กล่าวว่า หนึ่งของช่างทอผ้า"Oh, it's beautiful -it's enchanting." The old minister peered through his spectacles. "Such a pattern, what colors!" I'll be sure to tell the Emperor how delighted I am with it.""We're pleased to hear that," the swindlers said. They proceeded to name all the colors and to explain the intricate pattern. The old minister paid the closest attention, so that he could tell it all to the Emperor. And so he did.The swindlers at once asked for more money, more silk and gold thread, to get on with the weaving. But it all went into their pockets. Not a thread went into the looms, though they worked at their weaving as hard as ever.The Emperor presently sent another trustworthy official to see how the work progressed and how soon it would be ready. The same thing happened to him that had happened to the minister. He looked and he looked, but as there was nothing to see in the looms he couldn't see anything."Isn't it a beautiful piece of goods?" the swindlers asked him, as they displayed and described their imaginary pattern."I know I'm not stupid," the man thought, "so it must be that I'm unworthy of my good office. That's strange. I mustn't let anyone find it out, though." So he praised the material he did not see. He declared he was delighted with the beautiful colors and the exquisite pattern. To the Emperor he said, "It held me spellbound."All the town was talking of this splendid cloth, and the Emperor wanted to see it for himself while it was still in the looms. Attended by a band of chosen men, among whom were his two old trusted officials-the ones who had been to the weavers-he set out to see the two swindlers. He found them weaving with might and main, but without a thread in their looms.
"Magnificent," said the two officials already duped. "Just look, Your Majesty, what colors! What a design!" They pointed to the empty looms, each supposing that the others could see the stuff.

"What's this?" thought the Emperor. "I can't see anything. This is terrible!

Am I a fool? Am I unfit to be the Emperor? What a thing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายปีที่ผ่านมามีจักรพรรดิจึงชอบเหลือเกินของเสื้อผ้าใหม่ว่าเขาใช้เงินทั้งหมดของเขาในการเป็นแต่งตัวดี เขาได้รับการดูแลอะไรเกี่ยวกับการตรวจสอบทหารของเขาไปที่โรงละครหรือไปสำหรับการนั่งอยู่ในรถของเขายกเว้นที่จะแสดงปิดเสื้อผ้าใหม่ของเขา เขามีเสื้อทุกชั่วโมงของวันและแทนที่จะพูดว่าเป็นหนึ่งอาจเกี่ยวกับผู้ปกครองคนอื่น ๆ "ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในสภา" ที่นี่พวกเขาพูดเสมอว่า "ในห้องแต่งตัวของจักรพรรดิของเขา." ในเมืองใหญ่ที่เขาอาศัยอยู่ชีวิตอยู่เสมอเกย์ ทุกวันคนแปลกหน้าหลายคนเข้ามาในเมืองและในหมู่พวกเขาในวันหนึ่งมาสองพวกสิบแปดมงกุฎ พวกเขาปล่อยให้มันรู้ว่าพวกเขาเป็นช่างทอผ้าและพวกเขากล่าวว่าพวกเขาสามารถสานผ้าที่สวยงามที่สุดเท่าที่จะเป็น ไม่เพียง แต่สีและรูปแบบธรรมดาที่ดีของพวกเขา แต่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้านี้วิธีที่ยอดเยี่ยมที่จะกลายเป็นมองไม่เห็นใครก็ตามที่ไม่เหมาะสำหรับการทำงานของเขาหรือใครจะเป็นคนผิดปกติโง่. "คนจะเป็นเพียงเสื้อผ้าสำหรับผม" คิด จักรพรรดิ์. "ถ้าผมใส่พวกเขาว่าผมจะสามารถค้นพบที่คนที่อยู่ในอาณาจักรของฉันจะไม่เหมาะสำหรับการโพสต์ของพวกเขา. และฉันสามารถบอกคนฉลาดจากคนโง่. ใช่แน่นอนฉันจะต้องได้รับบางสิ่งทอสำหรับฉันทันที." เขาจ่ายเงินสองสิบแปดมงกุฎเงินก้อนใหญ่ของเงินที่จะเริ่มต้นการทำงานในครั้งเดียว. พวกเขาตั้งสอง looms และแกล้งทำเป็นสาน แต่ก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับการทอผ้า ทั้งหมดผ้าไหมที่ดีที่สุดและด้ายเก่าบริสุทธิ์ซึ่งพวกเขาเรียกร้องเดินเข้าไปในกระเป๋าเดินทางของพวกเขาในขณะที่พวกเขาทำงานที่ว่างเปล่า looms ไกลในเวลากลางคืน. "ผมอยากจะทราบวิธีการทอผ้าเหล่านั้นจะได้รับกับผ้า" จักรพรรดิคิด แต่เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเขาจำได้ว่าคนเหล่านั้นที่ไม่เหมาะสำหรับตำแหน่งของพวกเขาจะไม่สามารถที่จะเห็นผ้า มันอาจจะไม่ได้รับว่าเขาสงสัยตัวเอง แต่เขาคิดว่าเขาอยากจะส่งให้คนอื่นดูว่าสิ่งที่กำลังจะ เมืองทั้งเมืองรู้เกี่ยวกับพลังที่แปลกประหลาดของผ้าและทุกคนใจร้อนที่จะหาวิธีที่โง่เพื่อนบ้านของพวกเขา. "ฉันจะส่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าของฉันซื่อสัตย์กับช่างทอ" จักรพรรดิตัดสินใจ "เขาจะเป็นคนที่ดีที่สุดที่จะบอกฉันว่าวัสดุที่มีลักษณะเพราะเขาเป็นคนที่เหมาะสมและไม่มีใครจะเป็นหน้าที่ของเขาดีกว่า." ดังนั้นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าเที่ยงตรงเดินไปที่ห้องที่สองพวกสิบแปดมงกุฎนั่งทำงานไปที่ looms ว่างของพวกเขา . "สวรรค์ช่วยฉัน" เขาคิดว่าเป็นดวงตาของเขาบินเปิดกว้าง "ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรเลย" แต่เขาไม่ได้พูดอย่างนั้น. ทั้งสองพวกสิบแปดมงกุฎขอร้องให้เขาเป็นชนิดเพื่อให้เป็นไปมาใกล้ที่จะอนุมัติรูปแบบที่ดีเยี่ยม, สีที่สวยงาม พวกเขาชี้ไปที่ looms ว่างเปล่าและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าที่ไม่ดีจ้องมองเป็นเรื่องยากที่เขากล้า เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรเพราะมีอะไรที่จะดู "สวรรค์มีความเมตตา" เขาคิดว่า "มันสามารถเป็นว่าฉันเป็นคนโง่? ฉันไม่เคยคาดเดามันและจิตวิญญาณไม่ต้องรู้. ฉันไม่เหมาะที่จะเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงหรือไม่มันไม่เคยจะทำอย่างไรเพื่อให้อยู่กับที่ฉันไม่สามารถมองเห็นผ้า " " อย่าลังเลที่จะบอกเราว่าสิ่งที่คุณคิดว่ามัน "กล่าวว่าหนึ่งในช่างทอ. " โอ้มันเป็นเสน่ห์ -IT สวยงาม. " รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่า peered ผ่านแว่นตาของเขา "รูปแบบดังกล่าวเป็นสิ่งที่สี!" ฉันจะแน่ใจว่าจะบอกว่าจักรพรรดิยินดีที่ฉันอยู่กับมัน. " " เรามีความยินดีที่จะได้ยินว่า "สิบแปดมงกุฎกล่าว. พวกเขาดำเนินการต่อไปชื่อทุกสีและอธิบายถึงรูปแบบที่ซับซ้อน. รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าที่จ่าย ความสนใจใกล้เคียงที่สุดเพื่อที่เขาจะบอกทุกอย่างให้จักรพรรดิ. และเพื่อให้เขาได้. สิบแปดมงกุฎที่เคยถามสำหรับเงินได้มากขึ้น, ผ้าไหมมากขึ้นและด้ายสีทองที่จะได้รับเมื่อมีการทอผ้า. แต่มันทั้งหมดไปเข้ากระเป๋าของพวกเขา. ไม่ ด้ายเดินเข้าไปใน looms แม้ว่าพวกเขาจะทำงานอยู่ที่การทอผ้าของพวกเขาเป็นเรื่องยากเช่นเคย. จักรพรรดิปัจจุบันส่งอย่างเป็นทางการที่น่าเชื่อถืออื่นเพื่อดูวิธีการทำงานที่ก้าวหน้าและวิธีการที่เร็ว ๆ นี้ก็จะพร้อม. สิ่งเดียวกันที่เกิดขึ้นกับเขาที่เคยเกิดขึ้นกับ รัฐมนตรีว่าการกระทรวง. เขามองและเขามอง แต่เป็นก็ไม่มีอะไรที่จะเห็นใน looms ที่เขาไม่เห็นอะไร. "มันไม่ได้เป็นชิ้นสวยงามของสินค้า?" สิบแปดมงกุฎถามเขาขณะที่พวกเขาแสดงและอธิบายรูปแบบจินตนาการของพวกเขา . "ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้โง่" ชายคิดว่า "ดังนั้นจึงต้องว่าฉันไม่คู่ควรกับสำนักงานที่ดีของฉัน ที่แปลก ฉันต้องไม่ปล่อยให้ทุกคนพบว่ามันออกมาแม้ว่า. "ดังนั้นเขายกย่องวัสดุที่เขาไม่เห็น. เขาบอกว่าเขารู้สึกดีใจที่มีสีที่สวยงามและรูปแบบที่สวยงาม. ในการจักรพรรดิเขากล่าวว่า" มันกอดฉันเคลิบเคลิ้ม. " ทุกเมืองที่ถูกพูดถึงผ้าที่สวยงามนี้และจักรพรรดิอยากจะเห็นมันสำหรับตัวเองในขณะที่มันยังคงอยู่ใน looms ได้. เข้าร่วมประชุมโดยวงดนตรีของผู้ชายที่ได้รับการแต่งตั้งในหมู่ผู้ที่สองเจ้าหน้าที่เชื่อถือเก่าของเขาคนที่ได้รับการ ทอผ้าเขาที่กำหนดออกมาให้เห็นทั้งสองพวกสิบแปดมงกุฎ. เขาพบว่าพวกเขาทอผ้าที่มีอำนาจและหลัก แต่ไม่มีการตั้งกระทู้ใน looms พวกเขา. "งดงาม" กล่าวว่าเจ้าหน้าที่สองคนติดกับดักอยู่แล้ว. "เพียงแค่มองพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณสีอะไร! สิ่งที่ออกแบบ! "พวกเขาชี้ไปที่ looms ว่างแต่ละสมมติว่าคนอื่น ๆ จะได้เห็นสิ่งที่. " สิ่งนี้คืออะไร "คิดว่าจักรพรรดิ." ฉันไม่สามารถมองเห็นอะไร นี่คือความน่ากลัว! ฉันเป็นคนโง่? ฉันไม่เหมาะที่จะเป็นจักรพรรดิ? อะไรเป็นสิ่งที่