The Phimai historical park (Thai: ป

The Phimai historical park (Thai: ปราสาทหินพิมาย) protects one of the most important Khmer temples of Thailand. It is located in the town of Phimai, Nakhon Ratchasima province.
The temple marks one end of the Ancient Khmer Highway from Angkor. As the enclosed area of 1020x580m is comparable with that of Angkor Wat, Phimai must have been an important city in the Khmer empire. Most buildings are from the late 11th to the late 12th century, built in the Baphuon, Bayon and Angkor Wat style. However, even though the Khmer at that time were Hindu, the temple was built as a Buddhist temple,[1] as Buddhism in the Khorat area dated back to the 7th century. Inscriptions name the site Vimanapura (which means city of Vimaya), which developed into the Thai name Phimai.The first inventory of the ruins was done in 1901 by the French geographer Etienne Aymonier. They were put under governmental protection by announcement in the Government Gazette, Volume 53, section 34, from September 27, 1936. Most of the restorations were done from 1964 to 1969 as a joint Thai-French project. The historical park, now managed by the Fine Arts Department, was officially opened by Princess Maha Chakri Sirindhorn on April 12, 1989.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อุทยานประวัติศาสตร์พิมาย (ไทย: ปราสาทหินพิมาย) ปกป้องเขมรวัดสำคัญที่สุดของประเทศไทยอย่างใดอย่างหนึ่ง ตั้งอยู่ในตัวเมืองของพิมาย จังหวัดนครราชสีมาวัดเครื่องปลายด้านหนึ่งของทางหลวงเขมรโบราณจากอังกอร์ เป็นบริเวณล้อมรอบ 1020x580m เปรียบเทียบกับที่นครวัด พิมายต้องได้เป็นเมืองสำคัญในอาณาจักรเขมร อาคารส่วนใหญ่ได้จาก 11 ปลายศตวรรษ 12 ปลาย สร้างแบบ Baphuon ไทยพีบีเอส และนครวัด อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขมรที่มีฮินดู วัดถูกสร้างขึ้นเป็นวัดพุทธ, [1] เป็นพระพุทธศาสนาในพื้นที่โคราชวันที่กลับไปศตวรรษ 7 จารึกชื่อเว็บไซต์ Vimanapura (ซึ่งหมายถึง เมือง Vimaya), ซึ่งพัฒนาเป็นชื่อไทยโบราณแรกคงทำใน 1901 โดยชนิดฝรั่งเศส Etienne Aymonier Phimai.The พวกเขาถูกวางภายใต้รัฐบาลป้องกัน โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา เล่ม 53 ส่วน 34 จาก 27 กันยายน ค.ศ. 1936 ส่วนใหญ่ของการคืนค่าทำจากปี 1964 กับ 1969 เป็นโครงการร่วมไทยฝรั่งเศส ทางอุทยานประวัติศาสตร์ ตอนนี้ บริหารงาน โดยกรมศิลปากร ถูกเปิด โดยเทพฯ บน 12 เมษายน 1989

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อุทยานประวัติศาสตร์พิมาย (ไทย: ปราสาทหินพิมาย) ปกป้องหนึ่งในวัดที่สำคัญที่สุดขอมแห่งประเทศไทย ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองพิมาย, จังหวัดนครราชสีมา.
เครื่องหมายวัดปลายด้านหนึ่งของเขมรโบราณทางหลวงจากนคร ในฐานะที่เป็นพื้นที่ปิดล้อมของ 1020x580m เทียบกับที่ของนครวัดพิมายต้องได้รับการเป็นเมืองสำคัญในอาณาจักรเขมร อาคารส่วนใหญ่จะมาจากช่วงปลายปีที่ 11 ถึงปลายศตวรรษที่ 12 ที่สร้างขึ้นในบาปวน, Bayon และรูปแบบนครวัด อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขมรในเวลานั้นเป็นฮินดูวัดถูกสร้างขึ้นเป็นวัดในพุทธศาสนา [1] ในขณะที่พุทธศาสนาในพื้นที่โคราชย้อนไปถึงศตวรรษที่ 7 จารึกชื่อเว็บไซต์ Vimanapura (ซึ่งหมายถึงเมืองแห่ง Vimaya) ซึ่งพัฒนาเป็นชื่อไทย Phimai.The สินค้าคงคลังแรกของซากปรักหักพังที่ทำในปี 1901 โดยฝรั่งเศสภูมิศาสตร์ Etienne Aymonier พวกเขาถูกนำภายใต้การคุ้มครองของรัฐบาลโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษาเล่ม 53, มาตรา 34, จากวันที่ 27 กันยายน 1936 ส่วนใหญ่ของการบูรณะได้ทำ 1964-1969 เป็นโครงการร่วมทุนไทยฝรั่งเศส อุทยานประวัติศาสตร์การจัดการโดยขณะนี้กรมศิลปากรได้เปิดอย่างเป็นทางการโดยเจ้าฟ้ามหาจักรีสิรินธรเมื่อวันที่ 12 เมษายน 1989

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อุทยานประวัติศาสตร์พิมาย ( ไทย : ปราสาทหินพิมาย ) ปกป้องสิ่งที่สำคัญที่สุดวัดเขมรไทย มันตั้งอยู่ในเมืองพิมาย จังหวัดนครราชสีมา
วัดคะแนนปลายด้านหนึ่งของขอมโบราณทางหลวงจากนคร เป็นล้อมรอบพื้นที่ 1020x580m เทียบได้กับของนครวัด พิมาย ต้องเคยเป็นเมืองสำคัญในอาณาจักรขอมโบราณอาคารส่วนใหญ่มาจากสาย 11 ศตวรรษที่ 12 สาย สร้างขึ้นในปราสาทตาพรหม นครวัดและบายน , สไตล์ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขมร ตอนนั้นเป็น ฮินดู วัดแห่งนี้สร้างขึ้นเป็นวัดพุทธ [ 1 ] เป็นพระพุทธศาสนาในพื้นที่โคราชวันที่กลับไปศตวรรษที่ 7 จารึกชื่อเว็บไซต์ vimanapura ( ซึ่งหมายถึงเมืองของ vimaya ) ซึ่งพัฒนาเป็นภาษาไทยพิมายชื่อรายการแรกของซากปรักหักพังที่ถูกทำใน 1901 โดยนักภูมิศาสตร์ชาวฝรั่งเศส ตียน แอมอนิเยร์ . พวกเขาอยู่ภายใต้การคุ้มครองของรัฐ โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา เล่ม 53 มาตรา 34 จาก 27 กันยายน 2479 . ที่สุดของบูรณะเสร็จจาก 1964 1969 เป็นโครงการร่วมไทย - ฝรั่งเศส . อุทยานประวัติศาสตร์ , การจัดการในขณะนี้โดยกรมศิลปากรเปิดอย่างเป็นทางการโดยสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯเมื่อวันที่ 12 เมษายน 2532