Colours play an important role in e

Colours play an important role in enhancing the aesthetic appeal of food products. Owing to some food processing procedures such as heat treatment, pH changes, light exposure and storage condition, many food products suffered colour loss. Previously, synthetic food colourants are incorporated to recover colour loss and to enhance the appearance of food products. Unfortunately, some synthetic colourants such as tartrazine (E102) and sudan red which has prolong history in food industry has been reported to be heath hazardous lately (Sasaki et al., 2002; Ahlstrom et al., 2005). Although, the side effects of some synthetic colourants remained controversial, this further alarmed the consumers about the safety of synthetic colourant. In addition, the tightening government restrictions are some reasons persuade the food industries to search for alternative colours. As a replacement colouring agent, it must at least fulfilled two major concerns in which it should be free of side effects and harmless to public health. Natural pigments from biological sources came into consideration especially pigment extracted from plant, fungi, bacteria, algae and insect. Some major categories of plant pigments include betalain, anthocyanins and other flavonoids, carotenoids and chlorophylls. Among these categories of pigment, anthocyanin earned the most attention due to its colour and antioxidant properties (Stintzing et al., 2002a; Awika et al., 2004). Although betalain is the five most widely used colourants in the food industries (Jackman and Smith, 1996), research involved in betalain has not been as thorough as compare to its counter parts. Betalain is a class of natural pigments comprising yellow betaxanthins and betacyanins. The distribution of betalain in nature is limited to confined plant species of Caryophylalles, red beet (Chenopodaceae) and certain fungi such as fly-agaric mushroom (Amanita muscaria) (Leathers et al., 1992; Strack et al., 1993). Several edible sources of betalain are red and yellow beetroot (Beta vulgaris L. sp. vulgaris, Chenopodiaceae), coloured Swiss chard (Beta vulgaris L. sp. cicla, Chenopodiaceae), grain or leafy amaranth (Amaranthus sp., Amaranthaceae) and cactus fruits (Cactaceae) (Strack et al., 1993; Cai et al., 1998; Kugler et al., 2004).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สีมีบทบาทสำคัญในการเพิ่มความสวยงามของผลิตภัณฑ์อาหาร เนื่องจากการประมวลผลขั้นตอนเช่นความร้อน การเปลี่ยนแปลงค่า pH แสง และสภาวะการเก็บรักษาอาหาร ผลิตภัณฑ์อาหารหลายชนิดความสูญสี ก่อนหน้านี้ ปราศจากสีสังเคราะห์อาหารจะถูกรวมใน การกู้คืนขาดทุนสี และ เพื่อเพิ่มลักษณะที่ปรากฏของผลิตภัณฑ์อาหาร อับ บางปราศจากสีสังเคราะห์เช่น tartrazine (E102) และซูดานสีแดงซึ่งมีประวัติศาสตร์ในอุตสาหกรรมอาหารยืดได้รับรายงานว่า ฮีธอันตรายเมื่อเร็ว ๆ นี้ (Sasaki et al. 2002 Ahlstrom et al. 2005) แม้ว่า ผลข้างเคียงของปราศจากสีสังเคราะห์บางอย่างยังคงถกเถียงกัน นี้ต่อมาผู้บริโภคเกี่ยวกับความปลอดภัยของ colourant สังเคราะห์ นอกจากนี้ ข้อจำกัดของรัฐบาลกระชับเป็นสาเหตุให้อุตสาหกรรมอาหารที่จะหาสีอื่น เป็นตัวแทนสีแทน มันน้อยต้องสมบูรณ์กังวลสองซึ่งมันควรจะฟรีของผลข้างเคียง และอันตรายต่อสุขภาพของประชาชน สีธรรมชาติจากแหล่งชีวภาพมาพิจารณาโดยเฉพาะเม็ดที่สกัดจากพืช เชื้อรา เชื้อแบคทีเรีย สาหร่าย และแมลง บางประเภทที่สำคัญของเม็ดสีในพืชได้แก่ betalain, anthocyanins และ flavonoids แคโรทีนอยด์ และอื่น ๆ chlorophylls ในประเภทเหล่านี้ของรงควัตถุ นั้นได้รับความสนใจมากที่สุดเนื่องจากคุณสมบัติของสีและสารต้านอนุมูลอิสระ (Stintzing et al. 2002a Awika et al. 2004) แม้ว่า betalain จะปราศจากส่วนห้าสีในอุตสาหกรรมอาหาร (แจ็กแมนและ Smith, 1996), วิจัยใน betalain ยังไม่ได้เป็นอย่างที่เป็นการเปรียบเทียบกับส่วนของเคาน์เตอร์ Betalain เป็นชั้นของสีธรรมชาติสีเหลือง betaxanthins และ betacyanins การกระจายของ betalain ในธรรมชาติถูกจำกัดชนิดพืชจำกัด Caryophylalles ผักชนิดหนึ่งสีแดง (Chenopodaceae) และเชื้อราบางอย่างเช่นเห็ดเห็ด (ให้เกิด) (หนัง et al. 1992 Strack et al. 1993) หลายแหล่งกิน betalain เป็นสีแดง และปลาคาร์พสีเหลือง (เบต้าผด L. sp.ผด ซ่อนอยู่:), สีดื่ม (เบต้าผด L. sp. cicla ซ่อนอยู่:), เม็ด หรือใบอมาแรนธ์ (sp.ผักโขม เนม) และผลไม้แคคตัส (Cactaceae) (Strack et al. 1993 Cai et al. 1998 Kugler et al. 2004)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สีที่มีบทบาทสำคัญในการเสริมสร้างความสวยงามอุทธรณ์ของผลิตภัณฑ์อาหาร เนื่องจากขั้นตอนการแปรรูปอาหารบางอย่างเช่นการรักษาความร้อนการเปลี่ยนแปลงค่า pH, แสงและสภาพการเก็บรักษาผลิตภัณฑ์อาหารจำนวนมากได้รับความเดือดร้อนสูญเสียสี ก่อนหน้านี้ colourants อาหารสังเคราะห์จะรวมอยู่ในการกู้คืนการสูญเสียสีและการปรับปรุงลักษณะของผลิตภัณฑ์อาหาร แต่น่าเสียดายที่บาง colourants สังเคราะห์เช่น tartrazine (E102) และสีแดงซูดานซึ่งมีประวัติยืดในอุตสาหกรรมอาหารได้รับการรายงานว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ Heath อันตราย (ซาซากิ, et al., 2002;. Ahlstrom et al, 2005) ถึงแม้ว่าผลข้างเคียงของ colourants สังเคราะห์บางส่วนยังคงขัดแย้งนี้ต่อไปตื่นตระหนกของผู้บริโภคเกี่ยวกับความปลอดภัยของการเปลี่ยนสีสังเคราะห์ นอกจากนี้ยังมีข้อ จำกัด ของรัฐบาลกระชับมีเหตุผลบางอย่างที่ชักชวนให้อุตสาหกรรมอาหารในการค้นหาทางเลือกสี ในฐานะที่เป็นตัวแทนสีแทนอย่างน้อยต้องเติมเต็มสองความกังวลที่สำคัญในการที่มันควรจะเป็นอิสระจากผลข้างเคียงและไม่เป็นอันตรายต่อสุขภาพของประชาชน สีธรรมชาติจากแหล่งชีวภาพเข้ามาพิจารณาโดยเฉพาะอย่างยิ่งสีที่สกัดจากพืชเชื้อราแบคทีเรียสาหร่ายและแมลง บางประเภทที่สำคัญของเม็ดสีจากพืช ได้แก่ betalain, anthocyanins และ flavonoids อื่น ๆ นอยด์และ chlorophylls ท่ามกลางประเภทนี้ของเม็ดสี anthocyanin ที่ได้รับความสนใจมากที่สุดเนื่องจากสีและสารต้านอนุมูลอิสระคุณสมบัติของมัน (Stintzing, et al, 2002a;.. Awika, et al, 2004) แม้ว่า betalain เป็นห้าใช้กันอย่างแพร่หลายในอุตสาหกรรม colourants อาหาร (แจ็คแมนและสมิ ธ , 1996) การวิจัยที่เกี่ยวข้องในการ betalain ยังไม่ได้รับเป็นอย่างละเอียดเป็นเปรียบเทียบกับชิ้นส่วนของเคาน์เตอร์ Betalain เป็นชั้นของเม็ดสีธรรมชาติที่ประกอบไปด้วยสีเหลืองและ betaxanthins betacyanins การกระจายตัวของ betalain ในธรรมชาติถูก จำกัด ไว้ที่คุมขังพันธุ์พืชของ Caryophylalles บีทรูทสีแดง (Chenopodaceae) และเชื้อราบางชนิดเช่นเห็ดเห็ดบิน (Amanita muscaria) (หนัง et al, 1992;.. Strack, et al, 1993) แหล่งที่มากินหลาย betalain มีสีแดงและสีเหลืองบีทรูท (Beta vulgaris L. Sp. ขิง Chenopodiaceae) สีสวิสชาร์ท (Beta vulgaris L. Sp. cicla, Chenopodiaceae), เมล็ดพืชหรือใบผักโขม (Amaranthus sp. วงศ์บานไม่รู้โรย) และแคคตัส ผลไม้ (Cactaceae) (Strack et al, 1993;. Cai et al, 1998;.. Kugler, et al, 2004)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สีมีบทบาทสำคัญในการเพิ่มการอุทธรณ์สุนทรียะของผลิตภัณฑ์อาหาร เนื่องจากบางขั้นตอนการแปรรูปอาหาร เช่น การรักษาความร้อน , การเปลี่ยนแปลง pH , การเปิดรับแสงและการเก็บรักษาผลิตภัณฑ์อาหารจำนวนมากได้รับความเดือดร้อนสูญเสียสี ก่อนหน้านี้ สีสังเคราะห์ผสมอาหารใช้เพื่อกู้คืนการสูญเสียสีและเพิ่มลักษณะที่ปรากฏของผลิตภัณฑ์อาหาร แต่น่าเสียดายที่บางสังเคราะห์สี เช่น ตาร์ตราซีน ( e102 ) และซูดานสีแดงซึ่งมีต่อประวัติศาสตร์ในอุตสาหกรรมอาหารได้สุขภาพอันตรายบ้าง ( ซาซากิ et al . , 2002 ; ahlstrom et al . , 2005 ) แม้ว่าผลข้างเคียงของสังเคราะห์สียังคงแย้งนี้ต่อไปกับผู้บริโภคเกี่ยวกับความปลอดภัยของ คัลเลอร์แรนท์ สังเคราะห์ นอกจากนี้ ขันรัฐบาล ข้อ จำกัด มีบางเหตุผลชักชวนอุตสาหกรรมอาหารเพื่อค้นหาสีทดแทน แทนสีแทน มันต้องอย่างน้อยสองในความกังวลหลักที่ควรเป็นอิสระจากผลข้างเคียงและอันตรายต่อสุขภาพของประชาชน . สีธรรมชาติจากแหล่งชีวภาพมาพิจารณาโดยเฉพาะสีย้อมที่สกัดได้จากพืช , เชื้อรา , แบคทีเรีย , สาหร่ายและแมลง บางประเภทที่สำคัญของพืช ได้แก่ betalain สีแอนโทไซยานินและ flavonoids , และ อื่น ๆ , แคโรทีนอยด์คลอโรฟิลล์ . ในหมู่เหล่านี้ประเภทของรงควัตถุแอนโทไซยานินที่ได้รับความสนใจมากที่สุด เนื่องจากสีของมันและคุณสมบัติต้านอนุมูลอิสระ ( stintzing et al . , 2002a ; awika et al . , 2004 ) แม้ว่า betalain เป็นห้าสีส่วนใหญ่ใช้กันอย่างแพร่หลายในอุตสาหกรรมอาหาร ( แจ็กแมนและ Smith , 1996 ) , งานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับ betalain ไม่ได้เป็นอย่างละเอียด เปรียบเทียบกับส่วนของเคาน์เตอร์ betalain เป็นชั้นของสีเหลืองและสีธรรมชาติ ประกอบด้วย betaxanthins บีตาไซยานิน . การกระจายของ betalain ในธรรมชาติจะถูก จำกัด ไปยังคับพืชชนิด caryophylalles , บีทรูทสีแดง ( chenopodaceae ) และเชื้อราบางอย่างเช่นบิน Agaric เห็ด ( กีฬาอเมริกันฟุตบอล ) ( หนัง et al . , 1992 ; สแตรก et al . , 1993 ) แหล่งกินหลาย betalain มีสีแดงและสีเหลือง บีทรูท ( Beta vulgaris L . sp . vulgaris , คีโนโพเดียซีอี้ ) , สี ( Beta vulgaris L . sp . Swiss chard cicla คีโนโพเดียซีอี้ , ) , เมล็ดหรือใบผักโขม ( amaranthus sp . , มาแรนทาชี ) และผลไม้แคคตัส ( แคคตาซี้ ้ ) ( สแตรก et al . , 1993 ; ไช่ et al . , 1998 ; คูเกอเลอร์ et al . , 2004 )