By turning the camera on herself, C

By turning the camera on herself, Cindy Sherman has built a name as one of the most respected photographers of the late twentieth century. Although, the majority of her photographs are pictures of her, however, these photographs are most definitely not self-portraits. Rather, Sherman uses herself as a vehicle for commentary on a variety of issues of the modern world: the role of the woman, the role of the artist and many more. It is through these ambiguous and eclectic photographs that Sherman has developed a distinct signature style. Through a number of different series of works, Sherman has raised challenging and important questions about the role and representation of women in society, the media and the nature of the creation of art.

Sherman's life began in 1954, in Glen Ridge, New Jersey, a suburb of New York City. Her family having moved shortly after her birth, Sherman grew up as the youngest of five children in the town of Huntington, Long Island. Unlike some budding artists, Sherman was not particularly involved in the arts as a young person. Sherman's parents were not involved in the arts; her father made a living as an engineer and her mother worked as a reading teacher. Born relatively late in her parents' lives, Sherman's father was retired by the time she was in fifth grade. Sherman has said that, ""It wasn't until college that I had any concept of what was going on in the art world. My idea of being an artist as a kid was a courtroom artist or one of those boardwalk artists who do caricatures. My parents had a book of, like, the one hundred one beautiful paintings, which included Dali and Picasso among the most recent artists." Despite her parents lack of artistic interest, they were supportive of her choice to enter art school after finishing high school, though, according to Sherman, her mother did caution her to "take a few teaching courses just in case." Thus, Sherman's exploration of art began at the State University College at Buffalo.

Sherman's career at Buffalo began much differently then it ended. As a freshman, Sherman set out to study painting until one day, when she realized that she had enough. Frustrated with the limitations of painting and feeling like she had done all that she could, she gave it up. Sherman has said that she felt that " . . .there was nothing more to say [through painting]. I was meticulously copying other art and then I realized I could just use a camera and put my time into an idea instead." And this is explicitly what she did. In retrospect, Sherman has expressed that she never could have succeeded as a painter, stating that she is unable to react to painting in anything more than a visceral way. Lacking the critical connection needing to proceed with painting, Sherman turned to photography, which she studied for the remainder of her time at Buffalo. During this time, she met a person who was to become very important in her life: fellow artist Robert Longo. Together with Longo and fellow student Charles Clough, Sherman formed Hallwalls, an independent artists' space where she and fellow artists exhibited.

After Sherman's 1976 graduation, she decided to move to New York City to embark upon her career in art. Taking a loft on Fulton Street in lower Manhattan, Sherman began taking photographs of herself. These photographs would come to be known as the Untitled Film Stills , perhaps the most well known and recognizable work of Sherman's career thus far. In these photographs, begun in 1977, Sherman places herself in the roles of B-movie actresses. Her photographs show her dressed up in wigs, hats, dresses, clothes unlike her own, playing the roles of characters. While many may mistake these photographs for self-portraits, these photographs only play with elements of self-portraiture and are really something quite different. In each of these photographs, Sherman plays a type -- not an actual person, but a self-fabricated fictional one. There is the archetypal housewife, the prostitute, the woman in distress, the woman in tears, the dancer, the actress, and the malleable, chameleon-like Sherman plays all of these characters.

For a work of art to be considered a portrait, the artist must have intent to portray a specific, actual person. This can be communicated through such techniques as naming a specific person in the title of the work or creating an image in which the physical likeness leads to an emotional individuality unique to a specific person. While these criteria are not the only ways of connoting a portrait, they are just two examples of how Sherman carefully communicates to the viewer that these works are not meant to depict Cindy Sherman the person. By titling each of the photographs "Untitled", as well as numbering them, Sherman depersonalizes the images.

There are also very few clues as to Sherman's personality in the photographs - each one is so unique and ambiguous that the viewer is left with more confusion than clarity over Sherman's true nature. Sherman completed the project three years later, in 1980, when she "ran out of clichés" with which to work. This series gave Sherman much publicity and critical acclaim; she had her first solo show at the nonprofit space, the Kitchen, in New York City. In 1980 Sherman also created a series of what she called "Rear-Screen Projections" in which, similarly to the Film Stills, Sherman dressed up and paraded against a projected slide background.

In 1981 Sherman was commissioned by the respected magazine Artforum to do a "centerfold" for one of their upcoming issues. Sherman proceeded to submit a series of images with a cohesive aesthetic look: the camera was placed above Sherman, who was often crouched on the ground or made to look like she was in a state of reverie. This series, as well as an additional series of Sherman in a pink robe, was rejected by Artforum 's editor, Ingrid Sischy, who claimed that these photographs "might be misunderstood."

Sherman went on to change her style almost entirely in what are often referred to as the Disasters and Fairy Tales series. For the first time in her public career, Sherman was not the model in all of the images. Shot from 1985 until 1989, these images are far more grotesque than Sherman's earlier work. Often intentionally dressing to look scary and deformed, Sherman sets herself in strange, indefinable settings which often feature oddly colored lighting in shades of blue, green and red. At times, Sherman employs dolls parts or prosthetic body parts to substitute for her own and many a scene is strewn with vomit, mold and other vile substances. Sherman's intent is to explore the disgusting, yet these are things that she admittedly can find beauty in.

Sherman's second most known body of work came some time after the Film Stills had already been well received, around 1988-1990. In the History Portraits Sherman again uses herself as model, though this time she casts herself in roles from archetypally famous paintings. While very few specific paintings are actually referenced, one still feels a familiarity of form between Sherman's work and works by great masters. Using prosthetic body parts to augment her own body, Sherman recreates great pieces of art and thus manipulates her role as a contemporary artist working in the twentieth-century. Sherman lived abroad during this time in her life, and even though museums would appear to be the source of inspiration for this series, she is not a fan of museums: "Even when I was doing those history pictures, I was living in Rome but never went to the churches and museums there. I worked out of books, with reproductions. It's an aspect of photograph I appreciate, conceptually: the idea that images can be reproduced and seen anytime, anywhere, by anyone."

In 1992 Sherman embarked on a series of photographs now referred to as "Sex Pictures." For the first time, Sherman is entirely absent from these photographs. Instead, she again uses dolls and prosthetic body parts, this time posed in highly sexual poses. Prosthetic genitalia - both male and female - are used often and photographed in extreme close-up. Photographed exclusively in color, these photographs are meant to shock. Sherman continued to work on these photographs for some time and continued to experiment with the use of dolls and other replacements for what had previously been herself.

Sherman's life and work has been populated by more than just conceptual photography. She has been married to video artist Michel Auder for over 16 years and has found time in her busy career to add work in motion pictures. In 1997, Sherman's directorial debut, Office Killer, starring Jeanne Tripplehorn, was released in theatres. A self-proclaimed lover of horror films, Sherman draws on the characteristics of this genre as well as the visual motifs established as a still photographer. Sherman also made an appearance in front of the camera, making a cameo playing herself in John Waters' 1998 comedy Pecker .

Because Sherman achieved international success at a relatively young age, her work has had a considerable maturation in value over the past decade. In 1999 the average selling price for one of her photographs was $20,000 to $50,000, a hefty sum for a female photographer. Even more ground-breaking was a 1999 Christie's auction in which one of the photographs from Film Stills sold for a reported $190,000. This bid was perhaps inspired by the Museum of Modern Art's lead: in 1996, they purchased a complete set from Film Stills for one million dollars. These prices are indicative of Sherman's huge level of success, both critically and financially. Sherman's popularity continues to grow around the world, as she has exhibited countries including Germany, Japan, France.

Recently, Sherman has returned to using herself as model. At a recent show at her New York gallery, Metro Pictures, Sherman displayed a series of portrait-like images of herself in the guise of women from California. These wo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยการเปิดกล้องตัวเอง ดร.ซินดี้เชอร์แมนได้สร้างชื่อเป็นหนึ่งในช่างภาพมากที่สุดของศตวรรษที่ยี่สิบปลาย แม้ว่า ส่วนใหญ่ของภาพถ่ายของเธอเป็นภาพของเธอ แต่ รูปถ่ายเหล่านี้เป็นส่วนใหญ่แน่นอนไม่ self-portraits ค่อนข้าง เชอร์แมนใช้ตัวเองเป็นพาหนะสำหรับความเห็นหลากหลายปัญหาของโลกสมัยใหม่: บทบาทของผู้หญิง บทบาทของศิลปินและอื่น ๆ อีกมากมาย ได้ผ่านภาพเหล่านี้ชัดเจน และ eclectic เชอร์แมนได้พัฒนารูปแบบลายเซ็นที่แตกต่างกัน หมายเลขของชุดแตกต่างกันของงาน เชอร์แมนได้ยกคำถามที่ท้าทาย และมีความสำคัญเกี่ยวกับบทบาทและการแสดงของผู้หญิงในสังคม สื่อ และลักษณะของการสร้างศิลปะชีวิตของเชอร์แมนเริ่มขึ้นใน 1954 ในเกล็นริดจ์ New Jersey ปริมณฑลของนครนิวยอร์ก ครอบครัวของเธอมีย้ายหลังจากคลอดเธอ เชอร์แมนและเติบโตเป็นคนสุดท้องของเด็กห้าในการเมืองของฮันติงตัน เกาะยาว ไม่เหมือนศิลปินบางโต เชอร์แมนไม่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งในศิลปะเป็นคนหนุ่มสาว ผู้ปกครองของเชอร์แมนไม่เกี่ยวข้องกับศิลปะ พ่อของเธอทำให้ชีวิตเป็นวิศวกร และแม่ของเธอทำงานเป็นครูอ่าน เกิดค่อนข้างช้าในชีวิตของพ่อแม่ พ่อของเชอร์แมนถูกถอนตามเวลาเธอในชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เชอร์แมนกล่าวว่า ""มันไม่ได้จนถึงวิทยาลัยที่มีแนวความคิดใด ๆ ของสิ่งเกิดขึ้นในโลกศิลปะ ฉันคิดของการเป็นศิลปินเป็นเด็กถูกศิลปิน courtroom หรือศิลปินที่ทางเดินริมทะเลที่ทำ caricatures อย่างใดอย่างหนึ่ง พ่อได้หนังสือของ เช่น ร้อยหนึ่งสวยงามภาพวาด ซึ่งรวมต้าหลี่และปิระหว่างศิลปินล่าสุด" แม้จะขาดพ่อแม่ของเธอสนใจศิลปะ พวกเขาสนับสนุนเธอเลือกใส่โรงเรียนศิลปะหลังจากจบมัธยม แม้ว่า ตามเชอร์แมน แม่ของเธอได้ caution ในเธอจะ "หลักสูตรสอนกี่ในกรณี" ดังนั้น สำรวจของเชอร์แมนศิลปะเริ่มที่วิทยาลัยมหาวิทยาลัยรัฐที่บัฟฟาโลของเชอร์แมนที่ควายเริ่มอาชีพมากแตกต่างกัน แล้วมันสิ้นสุดลง เป็นวิชาฯ เชอร์แมนได้ออกศึกษาจิตรกรรมจนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเธอรู้ว่า เธอมีเพียงพอ ผิดหวังกับข้อจำกัดของการวาดภาพ และรู้สึกเหมือนเธอทำทั้งหมดที่เธอได้ เธอให้ค่า เชอร์แมนได้กล่าวว่า เธอรู้สึกว่าที่ "... .there มีอะไรเพิ่มเติมจะบอก [ผ่านภาพวาด] ฉันได้คัดลอกงานศิลปะอื่น ๆ อย่างพิถีพิถันแล้ว ฉันตระหนักฉันเพียงสามารถใช้กล้องถ่ายรูป และใส่เวลาลงไปในความคิดแทน" และนี่คืออย่างชัดเจนสิ่งที่เธอไม่ได้ ใน retrospect เชอร์แมนได้แสดงว่าเธอไม่สามารถประสบความสำเร็จเป็นจิตรกร ระบุว่า เธอไม่สามารถตอบสนองภาพวาดอะไรมากกว่าแบบอวัยวะภาย ขาดการเชื่อมต่อที่สำคัญที่ต้องดำเนินการทาสี เชอร์แมนที่เปิดใช้งานการถ่ายภาพ ที่เธอศึกษาส่วนเหลือของเธอเวลาที่บัฟฟาโล ในช่วงเวลานี้ เธอพบคนที่เป็นสิ่งสำคัญมากในชีวิตของเธอ: ศิลปินเพื่อน Longo โรเบิร์ต พร้อม Longo และเพื่อนนักเรียนคลัฟชาร์ลส์ เชอร์แมนเกิด Hallwalls ข้อที่เธอและเพื่อนศิลปินจัดแสดงพื้นที่ของศิลปินมีอิสระหลังจากจบของเชอร์แมน 1976 เธอตัดสินใจย้ายไปนิวยอร์กไปตามอาชีพของเธอในงานศิลปะ การลอฟท์บนถนนฟุลตันในแมนฮัตตันล่าง เชอร์แมนเริ่มการถ่ายภาพของตัวเอง ภาพเหล่านี้จะมาเรียกฟังก์ชั่นภาพยนตร์ไม่มีชื่อ บางทีรู้จักกันดีที่สุด และรู้จักงานของอาชีพของเชอร์แมนฉะนี้ ในภาพเหล่านี้ เริ่มต้นใน 1977 เชอร์แมนใส่ตัวเองในบทบาทของนักแสดงภาพยนตร์ B รูปถ่ายของเธอแสดงเธอแต่งตัวในวิก หมวก ชุด เสื้อผ้าแตกต่างจากบทบาทของตัวเอง เล่น ในขณะที่หลายคนอาจผิดรูปเหล่านี้สำหรับ self-portraits ภาพเหล่านี้เล่นกับองค์ประกอบของตนเอง-portraiture เท่านั้น และมีจริง ๆ บางสิ่งบางอย่างที่แตกต่าง ในแต่ละภาพเหล่านี้ เชอร์แมนเล่นชนิด - ไม่เป็นคนจริง แต่หนึ่งสมมติประกอบด้วยตนเอง มีแม่บ้านอย่างไร archetypal โสเภณี ผู้หญิงตกทุกข์ได้ยาก หญิงน้ำตา นักเต้น นักแสดงหญิง และเชอร์แมนอ่อน กิ้งก่าเปลียนสีเหมือนเล่นตัวอักษรเหล่านี้ทั้งหมดสำหรับงานศิลปะจะเป็นภาพเขียน ศิลปินต้องมีความตั้งใจที่จะวาดภาพคนเฉพาะ จริง สามารถสื่อสารโดยใช้เทคนิคดังกล่าวเป็นชื่อบุคคลในเรื่องของการทำงาน หรือการสร้างรูปคล้ายจริงนำไปสู่บุคลิกลักษณะอารมณ์ความเฉพาะบุคคล เงื่อนไขเหล่านี้ไม่ มี วิธีการเฉพาะของ connoting มี พวกเขาเป็นเพียงตัวอย่างของวิธีเชอร์แมนอย่างสื่อสารกับตัวแสดงว่า งานเหล่านี้จะไม่ใช่การวาดดร.ซินดี้เชอร์แมนผู้ โดย titling ของรูปถ่ายไม่มี "ชื่อ" เป็นเลขนั้น เชอร์แมน depersonalizes ภาพยังมีข้อมูลน้อยมากเกี่ยวกับบุคลิกภาพของเชอร์แมนในภาพถ่าย - แต่ละคนจะดังนั้นเฉพาะ และชัดเจนว่า ตัวแสดงจะ มีความสับสนมากขึ้นกว่าความชัดเจนเหนือธรรมชาติที่แท้ของเชอร์แมน เชอร์แมนดำเนินโครงการ 3 ปีต่อมา ใน 1980 เมื่อเธอ "พอสำนวนซ้ำ ๆ ซากๆ" ซึ่งการทำงาน ชุดนี้ให้เชอร์แมนมากประชาสัมพันธ์และสำคัญ acclaim เธอมีเธอก่อน แสดงเดี่ยวแสดงในพื้นที่ต่าง ๆ ห้องครัว ในนิวยอร์กซิตี้ ในปี 1980 เชอร์แมนยังสร้างชุดของสิ่งที่เธอเรียก "หลังจอประมาณ" ซึ่ง คล้ายกับภาพนิ่งภาพยนตร์ เชอร์แมนแต่ง และ paraded กับพื้นหลังภาพนิ่งคาดการณ์ในปี 1981 เชอร์แมนถูกโดยกล่าว Artforum นิตยสารยอมรับการทำ "centerfold" หนึ่งของปัญหาที่เกิดขึ้น เชอร์แมนครอบครัวส่งชุดของภาพดูงามควบ: กล้องถูกวางไว้เหนือเชอร์แมน ที่มัก crouched บนพื้นดิน หรือทำให้ดูเหมือนเธอในสบาย ชุดนี้ เป็นการเพิ่มเติมชุดเชอร์แมนในเสื้อคลุมสีชมพูตัว ถูกปฏิเสธ โดยบรรณาธิการของ Artforum, Ingrid Sischy ที่อ้างว่า ภาพถ่ายเหล่านี้ "อาจ misunderstood"เชอร์แมนไปในการเปลี่ยนลักษณะของเธอเกือบทั้งหมดในสิ่งมักเรียกว่าภัยพิบัติและนิทานชุด ครั้งแรกในอาชีพของเธอสาธารณะ เชอร์แมนไม่ใช่แบบในรูปทั้งหมด ยิงจากปี 1985 ถึง 1989 ภาพเหล่านี้ประหลาดมากกว่าของเชอร์แมนทำงานก่อนหน้านี้ มักจะตั้งใจแต่งตัวให้ดูน่ากลัว และพิการ เชอร์แมนชุดตัวเองแปลก เคร่งเครียดค่าซึ่งมักจะประกอบน่าสีแสงในเฉดสีน้ำเงิน สีเขียว และสีแดงมา ตลอดเวลา เชอร์แมนมีชิ้นส่วนตุ๊กตาหรืออวัยวะเทียมเพื่อทดแทนสำหรับตนเอง และหลายฉากถูกโรย ด้วยอ้วก แม่พิมพ์ และสารผสมอื่น เจตนาของเชอร์แมนคือการ สำรวจน่าขยะแขยง ยังมีสิ่งที่เธอเป็นที่ยอมรับสามารถค้นหาความงามในเชอร์แมนของสองสุดรู้จักผลงานมาบางครั้งหลังจากภาพนิ่งภาพยนตร์ได้ดีได้รับแล้ว ประมาณปี 1988-1990 เชอร์แมนภาพประวัติอีกใช้ตัวเองเป็นรุ่น แม้ว่าเวลานี้เธอปลดเปลื้องตัวเองในบทบาทจากภาพวาดที่มีชื่อเสียง archetypally ในขณะที่ภาพวาดเฉพาะมากจริงอ้างอิง ยังรู้สึกคุ้นเคยของแบบฟอร์มระหว่างงานของเชอร์แมนและโดยต้นแบบที่ดี ใช้อวัยวะเทียมแนมร่างกายของเธอเอง เชอร์แมนสร้างชิ้นส่วนที่ดีของศิลปะ และจึง จัดการบทบาทเป็นศิลปินร่วมสมัยที่ทำงานศตวรรษที่ยี่สิบ เชอร์แมนที่อาศัยอยู่ในต่างประเทศในช่วงเวลานี้ในชีวิตของเธอ และแม้พิพิธภัณฑ์จะปรากฏ เป็นแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจสำหรับชุดนี้ เธอไม่ใช่แฟนของพิพิธภัณฑ์: "เมื่อข้าพเจ้าทำภาพประวัติศาสตร์เหล่านั้น ฉันอยู่ในกรุงโรม แต่ไม่เคยไปโบสถ์และพิพิธภัณฑ์มี ฉันทำงานจากหนังสือ กับธนบัตร เป็นข้อมูลด้านภาพถ่ายที่ฉันชื่นชม ทางแนวคิด: คิดว่า รูปภาพสามารถทำซ้ำ และเห็นได้ตลอดเวลา ทุก ทุกคน "ในปี 1992 เชอร์แมนเริ่มต้นที่เป็นรูปถ่ายตอนนี้ เรียกว่า "รูปภาพเพศสัมพันธ์" ครั้งแรก เชอร์แมนไม่มาทั้งหมดจากภาพเหล่านี้ แทน เธออีกใช้ตุ๊กตาและอวัยวะเทียม เวลานี้อึ้งในโพสท่าทางเพศสูง อวัยวะเพศเทียม -ทั้งชาย และหญิง - ใช้บ่อย และถ่ายในอย่างใกล้ชิดมาก ถ่ายภาพเฉพาะในสี ภาพเหล่านี้จะหมายถึงช็อก เชอร์แมนยังคงทำงานในภาพเหล่านี้ในบางเวลา และอย่างต่อเนื่องเพื่อทดลองการใช้ตุ๊กตาและอื่น ๆ แทนก่อนหน้านี้รับตัวเองชีวิตและงานของเชอร์แมนมีการเติมข้อมูล โดยการถ่ายภาพมากกว่าเพียงแนวคิด เธอแต่งงานกับศิลปินวิดีโอ Michel Auder 16 ปี และพบเวลาในอาชีพของเธอว่างเพื่อเพิ่มผลงานในภาพเคลื่อนไหว ในปี 1997 เชอร์แมนของกรรมการบริษัทเปิดตัว สำนักงานนักฆ่า นำแสดงโดยฌอง Tripplehorn ถูกปล่อยออกมาในละคร เป็นคนรักตนเองประกาศของภาพยนตร์สยองขวัญ เชอร์แมนวาดลักษณะของประเภทนี้เป็นความเห็นที่ก่อตั้งขึ้นเป็นช่างภาพนิ่ง เชอร์แมนยังได้ลักษณะกล้อง ทำเป็นเล่นตัวเองในน้ำจอห์น 1998 ตลก Peckerเพราะเชอร์แมนบรรลุความสำเร็จระหว่างประเทศที่ค่อนข้างเด็ก งานของเธอได้มีพ่อแม่จำนวนมากมูลค่ากว่าทศวรรษ ในปี 1999 เฉลี่ยขายราคาหนึ่งภาพของเธอถูก $20000 $50000 ผลย่อมสำหรับช่างภาพหญิง แบ่งพื้นดินยิ่งถูกประมูลของคริสตี้ 1999 ซึ่งหนึ่งในภาพถ่ายจากฟิล์มภาพนิ่งขายสำหรับการรายงาน $190,000 เสนอราคานี้อาจเป็นแรงบันดาลใจพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ของลูกค้าเป้าหมาย: ในปี 1996 จะซื้อชุดจากภาพยนตร์ภาพนิ่งหนึ่งล้านดอลลาร์ ราคาเหล่านี้อยู่ระดับใหญ่ของเชอร์แมนประสบความสำเร็จ ส่อเหลือ ทั้งทางการเงิน ความนิยมของเชอร์แมนยังคงเติบโตทั่วโลก เธอได้จัดแสดงประเทศรวมทั้งเยอรมนี ญี่ปุ่น ฝรั่งเศสเชอร์แมนได้กลับมาใช้ตัวเองเป็นรุ่นล่าสุด เชอร์แมนแสดงชุดของรูปภาพเหมือนของตัวเองในครอบของผู้หญิงจากแคลิฟอร์เนียที่ดูล่าสุดที่เธอนิวยอร์กแกลเลอรี่ รูปภาพรถไฟใต้ดิน Wo เหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยเปลี่ยนกล้องตัวเอง ซินดี้ เชอร์แมนได้สร้างชื่อเป็นหนึ่งในการยอมรับมากที่สุด ช่างภาพของศตวรรษที่ยี่สิบสาย แม้ว่าส่วนใหญ่ของภาพถ่ายของเธอเป็นรูปของเธอ แต่ภาพเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่ใช่ภาพบุคคลด้วยตนเอง . ค่อนข้าง เชอร์แมน ใช้ตัวเองเป็นยานพาหนะสำหรับความเห็นเกี่ยวกับความหลากหลายของปัญหาของโลกสมัยใหม่ บทบาทของผู้หญิงบทบาทของศิลปิน และอีกมากมาย มันผ่านภาพถ่ายไม่ชัดเจนและผสมผสานเหล่านี้ที่เชอร์แมนได้พัฒนารูปแบบลายเซ็นที่แตกต่างกัน ผ่านทางหมายเลขของชุดต่าง ๆของงานที่ท้าทายและเชอร์แมนได้ยกคำถามสำคัญเกี่ยวกับบทบาทและการเป็นตัวแทนของผู้หญิงในสังคม สื่อ และธรรมชาติของการสร้างศิลปะ

เชอร์แมนของชีวิตเริ่มในปี 1954ในหุบเขาแคบ , New Jersey , ชานเมืองของเมือง New York ครอบครัวของเธอต้องย้ายหลังจากคลอดไม่นาน เชอร์แมน โตมาเป็นน้องคนสุดท้องของห้าเด็กในเมือง Huntington , เกาะยาว ไม่เหมือนบางรุ่น ศิลปิน เชอร์แมนไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับศิลปะเป็นคนหนุ่มสาว พ่อแม่ของ Sherman ไม่ได้เกี่ยวข้องในศิลป์พ่อของเธอได้ใช้ชีวิตในฐานะวิศวกร และแม่ของเธอทำงานเป็นครูอ่าน เกิดค่อนข้างช้าในชีวิตพ่อแม่ พ่อเชอร์แมนเป็นเกษียณเมื่อเธออยู่เกรด 5 เชอร์แมนได้กล่าวว่า " มันไม่ได้จนกว่ามหาวิทยาลัยที่ผมมีแนวคิดของสิ่งที่เกิดขึ้นในศิลปะโลกความคิดของการเป็นศิลปิน เป็นเด็ก เป็นศาลของศิลปิน หรือพวกรีศิลปินที่ทำภาพล้อเลียน พ่อแม่ผมมีหนังสือ เช่น หนึ่งร้อยหนึ่งสวยงามภาพวาดซึ่งรวมต้าหลี่และปิกัสโซ่ในหมู่ศิลปินล่าสุด " แม้จะมีพ่อแม่ ขาดความสนใจศิลปะ พวกเขาสนับสนุนที่เธอเลือกที่จะเข้าโรงเรียนศิลปะหลังจากจบมัธยม แม้ว่าตาม เชอร์แมน แม่เธอทำเตือนของเธอ " รับสอนหลักสูตรเพียงไม่กี่กรณี . " ดังนั้น เชอร์แมน สำรวจศิลปะเริ่มต้นที่มหาวิทยาลัยวิทยาลัยควาย

Sherman ควายเริ่มอาชีพที่แตกต่างกันมาก แล้วมันก็จบลง เป็นน้องใหม่ เชอร์แมนออกไปเรียนวาดภาพ จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเธอตระหนักว่าเธอมีพอผิดหวังกับข้อ จำกัด ของภาพและความรู้สึกเหมือนเธอได้ทำทุกอย่างที่เธอทำได้ เธอให้มันขึ้น เชอร์แมน ได้กล่าวว่า เธอรู้สึกว่า " . . . . . . . มีอะไรจะพูดระบาย [ ผ่าน ] ฉันอย่างพิถีพิถันคัดลอกศิลปะอื่น ๆ และฉันคิดว่าฉันสามารถใช้กล้อง และใส่เวลาลงในความคิดแทน . " และนี้เป็นอย่างชัดเจนในสิ่งที่เธอทำ ในการหวนกลับ ,เชอร์แมนได้กล่าวว่าเธอไม่เคยประสบความสำเร็จในฐานะจิตรกร โดยระบุว่า เธอไม่สามารถที่จะตอบสนองกับภาพอะไรมากกว่าวิธีการกระปี้กระเป่า ขาดที่สำคัญการเชื่อมต่อจำเป็นต้องดำเนินการวาดภาพ เชอร์แมน หันมาถ่ายภาพซึ่งเธอศึกษาสำหรับส่วนที่เหลือของเวลาที่ควาย ในช่วงเวลานี้เธอเจอคนที่เป็นคนสำคัญในชีวิตของเธอเพื่อนศิลปินโรเบิร์ต ลองโก . ร่วมกับเพื่อนนักศึกษาและชาร์ลส์ Longo คลัฟ , Sherman ตั้งขึ้น hallwalls เป็นศิลปินอิสระที่ที่เธอและเพื่อนศิลปินจัดแสดง

Sherman 1976 หลังจากเรียนจบ เธอจึงตัดสินใจที่จะย้ายไปนิวยอร์กเพื่อเริ่มดำเนินการตามอาชีพของเธอในศิลปะ ถ่ายที่บ้านบนถนนฟุลตันในแมนฮัตตันล่าง เชอร์แมนเริ่มถ่ายภาพของตัวเธอเองภาพเหล่านี้จะถูกเรียกว่าเป็นภาพนิ่งภาพยนตร์ชื่อ , อาจจะเป็นที่รู้จักกันดีที่สุดและรู้จักการทำงานของเชอร์แมนเป็นอาชีพจึงห่างไกล ในรูปถ่ายเหล่านี้ เริ่มต้นขึ้นใน 1977 , เชอร์แมนสถานที่ตัวเองในบทบาทของ b-movie นักแสดง รูปถ่ายของเธอบอกว่าเธอใส่วิก หมวก ชุด เสื้อผ้า ซึ่งแตกต่างจากของเธอเองที่เล่นบทบาทของตัวละครในขณะที่หลายคนอาจพลาดภาพเหล่านี้สำหรับภาพวาด ภาพถ่ายเหล่านี้เล่นกับองค์ประกอบของเพลงด้วยตนเองและเป็นสิ่งที่จริงค่อนข้างแตกต่างกัน ในแต่ละภาพเหล่านี้ เชอร์แมนเล่นชนิด - ไม่ใช่คนจริง แต่ตนเองประดิษฐ์สวมหนึ่ง มีแม่บ้าน ตามแบบฉบับของโสเภณี ผู้หญิงในความทุกข์ , ผู้หญิงร้องไห้ , นักเต้น , นักแสดง ,และอ่อน , กิ้งก่าเหมือนเชอร์แมนเล่นทุกตัวอักษรเหล่านี้

สำหรับงานศิลปะเป็นแนวตั้ง ศิลปินต้องมีเจตนาที่จะแสดงเฉพาะ จริงคนนี้สามารถสื่อสารผ่านเทคนิค เช่น การตั้งชื่อเฉพาะบุคคลในชื่องาน หรือการสร้างภาพที่อุปมาทางกายภาพไปสู่อารมณ์ความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะบุคคล . ในขณะที่เกณฑ์เหล่านี้ไม่ได้วิธีเดียวของ connoting แนวตั้งพวกเขาเป็นเพียงสองตัวอย่างของวิธีการเชอร์แมนอย่างระมัดระวัง ติดต่อกับตัวแสดงที่งานเหล่านี้ไม่ได้หมายถึงจะพรรณนา ซินดี้ เชอร์แมนบุคคล โดยชื่อของแต่ละภาพ " ไม่มีชื่อ " รวมทั้งเลขเหล่านั้น เชอร์แมน depersonalizes ภาพ

มีหลักฐานน้อยมากที่เชอร์แมนเป็นบุคลิกภาพในรูปถ่าย - แต่ละตัวมีเอกลักษณ์ที่ดูกำกวม และทิ้งความสับสนมากกว่าชัดเจนกว่าธรรมชาติที่แท้จริงของ Sherman . เชอร์แมนเสร็จสิ้นโครงการสามปีต่อมาในปี 1980 เมื่อเธอวิ่งออกมาจากสำนักนายกรัฐมนตรี " ที่งาน ชุดนี้ให้เชอร์แมนมากการเผยแพร่และการโห่ร้องที่สำคัญ ;เธอเคยแสดงเดี่ยวครั้งแรกของเธอที่พื้นที่แสวงครัว ในนครนิวยอร์ก ในปี 1980 เชอร์แมนยังสร้างชุดของสิ่งที่เธอเรียกว่า " ด้านหลังจอประมาณการ " ซึ่ง ในทํานองเดียวกันกับภาพยนตร์ภาพนิ่ง เชอร์แมน แต่งตัว แห่กับฉายภาพนิ่งพื้นหลัง

ในปี 1981 เชอร์แมนได้รับมอบหมายโดยเคารพนิตยสาร artforum ทำ " หนังเสือ " หนึ่งในปัญหาที่จะเกิดขึ้นของพวกเขาเชอร์แมนก็ยื่นชุดของภาพที่มีลักษณะสวยงามน่าสนใจ : กล้องถูกวางไว้ด้านบน เชอร์แมน ที่มักจะหมอบบนพื้นหรือทำให้ดูเหมือนเธออยู่ในสถานะของการฝันกลางวัน ชุดนี้เป็นอีกชุดของเชอร์แมนในเสื้อคลุมสีชมพู ถูกปฏิเสธโดย artforum ' s Editor , Ingrid sischy ที่อ้างว่าภาพเหล่านี้อาจจะเข้าใจผิด

"เชอร์แมนก็จะเปลี่ยนสไตล์ของเธอเกือบทั้งหมดในสิ่งที่มักจะเรียกว่าภัยพิบัติและนางฟ้าชุดเทพนิยาย เป็นครั้งแรกในอาชีพของประชาชนของเธอ เชอร์แมน ไม่ได้รูปแบบ ทั้งหมดของภาพ ยิงจาก 2528 ถึง 2532 ภาพเหล่านี้จะพิสดารกว่า Sherman ก่อนทำงาน มักจะจงใจแต่งตัวให้ดูน่ากลัว และบิดเบี้ยว เชอร์แมนชุดตัวเองแปลกซึ่งให้คำนิยามไม่ได้ตั้งค่าที่มักจะมีแสงประหลาดสีในเฉดสีจากสีฟ้า , สีเขียวและสีแดง ในบางครั้ง ใช้ชิ้นส่วนหรืออะไหล่เทียมเชอร์แมนตุ๊กตาตัวแทนของตัวเอง และหลายฉากเป็นโรยด้วยอาเจียน เชื้อรา สารเลว ๆ เชอร์แมนเป็นเจตนาเพื่อสำรวจที่น่าขยะแขยง แต่เหล่านี้เป็นสิ่งที่เธอยอมรับว่าสามารถค้นหาความงามใน .

เชอร์แมนที่สองส่วนใหญ่รู้จักการทำงานของร่างกายมาบ้างหลังจากภาพยนตร์ภาพนิ่งได้เป็นอย่างดี รอบ 1988-1990 . ในประวัติศาสตร์ภาพเชอร์แมนอีกใช้ตัวเองเป็นนางแบบ แต่ครั้งนี้เธอปลดเปลื้องตัวเองในบทบาทจากภาพวาด archetypally ที่มีชื่อเสียง ในขณะที่ภาพที่เฉพาะเจาะจงมากน้อยจริงอิงหนึ่งยังรู้สึกคุ้นเคยรูปแบบระหว่าง Sherman ทำงานและงานต้นแบบที่ดี ใช้อะไหล่เทียมร่างกายเพื่อเพิ่มร่างกายของเธอเอง เชอร์แมนจะชิ้นที่ดีของศิลปะและการจัดการบทบาทของเธอเป็นร่วมสมัยศิลปินที่ทำงานในศตวรรษที่ยี่สิบ . เชอร์แมนอาศัยอยู่ในต่างประเทศในช่วงเวลานี้ในชีวิตของเธอแม้ว่าพิพิธภัณฑ์จะปรากฏเป็นแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจสำหรับชุดนี้ เธอไม่ใช่แฟนของพิพิธภัณฑ์ : " ตอนผมทำพวกประวัติศาสตร์ ภาพที่ผมเคยอาศัยอยู่ในกรุงโรม แต่ไม่เคยไปโบสถ์และพิพิธภัณฑ์มี ผมทำงานออกหนังสือให้กับภาพ . มันเป็นลักษณะของการถ่ายภาพที่ผมชื่นชมในแนวคิด : ความคิดที่รูปสามารถทำซ้ำและเห็นได้ตลอดเวลาทุกที่ทุกคน "

ใน 1992 เชอร์แมนเริ่มต้นกับชุดของภาพนี้ถูกเรียกว่า " เพศภาพ " ครั้งแรก เชอร์แมนทั้งหมดหายไปจากภาพเหล่านี้ แต่เธออีกครั้งใช้ตุ๊กตาและอะไหล่เทียมตัวนี้เวลาโพสในท่าสูงทางเพศ - เทียม อวัยวะเพศทั้งชายและหญิง - ใช้บ่อยและถ่ายภาพสุดชัดถ่ายภาพโดยเฉพาะสี ภาพถ่ายเหล่านี้จะหมายถึงการช็อก เชอร์แมนยังคงทำงานเกี่ยวกับภาพเหล่านี้สำหรับบางเวลาและยังคงทดลองกับการใช้ตุ๊กตาแทนอื่น ๆที่ได้รับก่อนหน้านี้เอง

เชอร์แมนของชีวิตและการทำงาน มีประชากรมากกว่าแค่แนวคิดการถ่ายภาพเธอได้แต่งงานกับ วิดีโอศิลปิน Michel auder มานานกว่า 16 ปี และได้พบว่าเวลาในอาชีพยุ่งของเธอเพื่อเพิ่มในงานภาพยนตร์ ในปี 1997 , เชอร์แมนเป็นผู้อำนวยการเปิดตัว สำนักงานนักฆ่านำแสดงโดยจีน ทริปเปิ้ล ร์น , ถูกปล่อยออกมาในโรงภาพยนตร์ ตนเองได้ประกาศคนรักหนังสยองขวัญภาพยนตร์เชอร์แมนวาดในลักษณะของประเภทนี้เป็นภาพลวดลายก่อตั้งเป็นช่างภาพนิ่ง เชอร์แมนก็ปรากฏตัวต่อหน้ากล้อง ทำจี้เล่นเองในน้ำ ' 1998 จอห์นตลกอวัยวะเพศชาย

เพราะเชอร์แมนสําเร็จนานาชาติที่อายุค่อนข้างน้อย งานของเธอมีวุฒิภาวะมากค่า กว่าทศวรรษที่ผ่านมาในปี 1999 ราคาขายเฉลี่ยสำหรับหนึ่งในภาพถ่ายของเธอคือ $ 20 , 000 ถึง $ 50 , 000 ผลรวมหนักสำหรับช่างภาพที่เป็นผู้หญิง ยิ่งแบ่งพื้นดินเป็น 1999 คริสตี้ประมูลในที่หนึ่งของภาพจากภาพนิ่งภาพยนตร์ขายรายงาน $ 190 . การเสนอราคานี้อาจจะเป็นแรงบันดาลใจโดยพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ของตะกั่วในปี 1996พวกเขาซื้อชุดจากภาพนิ่งภาพยนตร์หนึ่งล้านดอลลาร์ ราคาเหล่านี้จะแสดงให้เห็นถึงระดับความสําเร็จของ Sherman ขนาดใหญ่ ทั้งวิกฤตและทางการเงิน ความนิยมเชอร์แมนยังคงเติบโตไปทั่วโลก เมื่อเธอแสดงประเทศ ได้แก่ เยอรมนี ญี่ปุ่น ฝรั่งเศส

เมื่อไม่นานมานี้ เชอร์แมนได้กลับไปใช้ตัวเองเป็นแบบ ที่ล่าสุดเธอแสดงที่หอศิลป์นิวยอร์กรูปภาพรถไฟใต้ดิน , เชอร์แมนแสดงชุดของภาพ เช่น ภาพตัวเองในหน้ากากของผู้หญิงจากแคลิฟอร์เนีย นี่ โว