It was still quite light out of doo

It was still quite light out of doors, but inside with the curtains drawn and the smouldering fire sending out a dim, uncertain glow, the room was full of deep shadows.

Brantain sat in one of these shadows; it had overtaken him and he did not mind. The obscurity lent him courage to keep his eves fastened as ardently as he liked upon the girl who sat in the firelight.

She was very handsome, with a certain fine, rich coloring that belongs to the healthy brune type. She was quite composed, as she idly stroked the satiny coat of the cat that lay curled in her lap, and she occasionally sent a slow glance into the shadow where her companion sat. They were talking low, of indifferent things which plainly were not the things that occupied their thoughts. She knew that he loved her-a frank, blustering fellow without guile enough to conceal his feelings, and no desire to do so. For two weeks past he had sought her society eagerly and persistently. She was confidently waiting for him to declare himself and she meant to accept him. The rather insignificant and unattractive Brantain was enormously rich; and she liked and required the entourage which wealth could give her.

During one of the pauses between their talk of the last tea and the next reception the door opened and a young man entered whom Brantain knew quite well. The girl turned her face toward him. A stride or two brought him to her side, and bending over her chair -- before she could suspect his intention, for she did not realize that he had not seen her visitor -- he pressed an ardent, lingering kiss upon her lips.

Brantain slowly arose; so did the girl arise, but quickly, and the newcomer stood between them, a little amusement and some defiance struggling with the confusion in his face.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นยังค่อนข้างแสงออกมาจากประตู แต่ภายในด้วยผ้าม่านวาดและไฟระอุส่งออกสลัวเรืองแสงที่ไม่แน่นอนในห้องที่เต็มไปด้วยเงาลึก. Brantain นั่งอยู่ในหนึ่งของเงาเหล่านี้ มันได้ทันเขาและเขาก็ไม่ทราบ ความสับสนยืมเขากล้าหาญที่จะให้ยั้วเยี้ยของเขายึดเป็นร้อนแรงในขณะที่เขาชอบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในแสงไฟ. เธอเป็นคนที่หล่อมากด้วยดีบางสีที่อุดมไปด้วยที่อยู่ในประเภท Brune มีสุขภาพดี เธอเป็นคนที่ใจเย็นมากขณะที่เธอเฉยลูบเสื้อ satiny ของแมวที่วางขดอยู่บนตักของเธอและเธอบางครั้งส่งอย่างรวดเร็วช้าเป็นเงาที่สหายของเธอนั่ง พวกเขาได้รับการพูดคุยในระดับต่ำของสิ่งที่ไม่แยแสที่ชัดถ้อยชัดคำไม่ได้สิ่งที่ครอบครองความคิดของพวกเขา เธอรู้ว่าเขารักเธอ-ตรงไปตรงมาเพื่อนพูดวางโตโดยไม่หลอกลวงพอที่จะปกปิดความรู้สึกของเขาและความปรารถนาที่จะทำเช่นนั้นไม่ สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาได้ขอสังคมของเธอกระหายและเสมอต้นเสมอปลาย เธอเป็นคนที่มีความมั่นใจรอให้เขาประกาศตัวเองและเธอหมายถึงการยอมรับในตัวเขา Brantain ค่อนข้างไม่มีนัยสำคัญและไม่สวยรวยมหาศาล; และเธอชอบและสิ่งแวดล้อมที่จำเป็นซึ่งความมั่งคั่งจะให้เธอ. ในช่วงหนึ่งของการหยุดระหว่างการพูดคุยของพวกเขาของชาที่ผ่านมาและการรับถัดไปที่ประตูเปิดออกและชายหนุ่มผู้ที่เข้ามา Brantain รู้ค่อนข้างดี หญิงสาวหันใบหน้าของเธอที่มีต่อเขา กางเกงหรือสองพาเขาไปที่ด้านข้างของเธอและดัดมากกว่าเก้าอี้ของเธอ - ก่อนที่เธอจะสงสัยว่าความตั้งใจของเขาเพราะเธอไม่ได้ตระหนักว่าเขาไม่เคยเห็นผู้เข้าชมของเธอ -. เขากดกระตือรือร้นจูบอ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปากของเธอBrantain ที่เกิดขึ้นอย่างช้า ๆ ; ดังนั้นไม่สาวที่เกิดขึ้น แต่อย่างรวดเร็วและผู้มาใหม่ยืนอยู่ระหว่างพวกเขาสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ และการต่อต้านบางดิ้นรนกับความสับสนในใบหน้าของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันยังค่อนข้างสว่างออกมาจากประตู แต่ข้างในกับผ้าม่านที่วาดและส่ง smouldering ไฟสลัว ไม่แน่ใจ เรืองแสง ห้องที่เต็มไปด้วยเงาลึก

บรานเทนนั่งในหนึ่งของเงาเหล่านี้ มันก็แพ้เขา และเขาก็ไม่ได้รังเกียจ ความมืดให้เค้ากล้าที่จะเก็บฟส์เพ่งอย่างร้อนแรง ตามที่เขาชอบ เมื่อหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ในแสงไฟจากในห้อง

เธอหล่อมากมีบางอย่างดี , รวยสี ที่เป็นของประเภทบรูนสุขภาพ เธอค่อนข้างประกอบด้วย ขณะที่เธอเล่นลูบเสื้อผ้าแพรของแมวที่ขดตัวอยู่บนตักของเธอ และเธอก็ส่งได้อย่างช้าในเงาที่เพื่อนของเธอนั่ง พวกเขาคุยกันเบาๆ ในเรื่องสัพเพเหระซึ่งไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในความคิดของตนเองเธอรู้ว่าเขารัก her-a แฟรงค์ blustering เพื่อนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมากพอที่จะปิดบังความรู้สึกของเขา และไม่ปรารถนาที่จะทำ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาปรารถนาสังคมของเธออย่างกระตือรือร้นและความพยายาม . เธอมั่นใจรอเขาประกาศเอง และเธอตั้งใจที่จะยอมรับเขา ค่อนข้างน้อย และขี้เหร่บรานเทนรวยมหาศาลเธอชอบเป็นสิ่งแวดล้อมความมั่งคั่งซึ่งอาจให้เธอ

ในช่วงหนึ่งของการหยุดระหว่างพูดของชาสุดท้ายและหน้าต้อนรับ ประตูก็เปิดออก ชายหนุ่มเข้าไปที่บรานเทนรู้ค่อนข้างดี หญิงสาวหันไปมอง ก้าวสอง หรือพาเขาไปอยู่ข้างๆเธอ และก้มลงเก้าอี้ของเธอ ก่อนที่เธอจะสงสัยในเจตนาเธอไม่ได้คิดว่าเขาไม่เคยเห็นแขกของหล่อน . . . เขากดเป็นกระตือรือร้น วนเวียนจูบบนริมฝีปากของเธอ . . . . .

บรานเทนลุกขึ้นช้าๆ แล้ว หญิงสาวลุกขึ้น แต่อย่างรวดเร็วและผู้มาใหม่ยืนระหว่างพวกเขา เป็นสวนสนุกเล็กๆ และบางส่วนกำลังดิ้นรนกับความสับสนบนใบหน้าของเขา