Fear and fear learning have been de

Fear and fear learning have been dealt with here without addressing the con-scious experience of fear that occurs when humans are in danger. While this is more a problem about consciousness than about emotion, it is an important problem that research on emotion may be able to contribute to.

We are far from solving what consciousness is, but a number of theorists (Johnson-Laird, 1993; Kihlstrom, 1987; Kosslyn and Koenig, 1992) have proposed thatitmayberelatedtoworkingmemory(Baddley,1998),aseriallyorganizedmental workspace where things can be compared and contrasted and mentally manipulated. A variety of studies of humans and nonhuman primates point to the prefrontal cor-tex,especiallythedorsolateralprefrontalareas—aswellastheanteriorcingulateand orbital cortical regions—as being involved in working memory (Braver et al., 1997; Carter et al., 1998; Fuster, 1998; Goldman-Rakic, 1996). Immediately present stimuli and stored representations are integrated in working memory by way of interactions between prefrontal areas, sensory processing systems (which serve as short-term memory buffers), and the long-term explicit (declarative) memory system involving the hippocampus and related areas of the temporal lobe. In the case of an affectively charged stimulus, such as a trigger of fear, the same sorts of processes will be called upon as for stimuli without emotional implications, but in addition, working memory will become aware of the fact that the fear system of the brain has been activated. This additional information, when added to perceptual and mnemonic information about the object or event, could be the condition for the subjective experience of an emotional state of fear (LeDoux, 1996).

By way of projections to cortical areas the amygdala can influence the operation of perceptual and short-term memory processes, as well as processes in higher order areas. Although the amygdala does not have extensive connections with the dorso-lateral prefrontal cortex, it does communicate with the anterior cingulate and orbital cortex, two other components of the working memory network. But in addition, the amygdala projects to nonspecific systems involved in the regulation of corti-cal arousal and controls bodily responses (behavioral, autonomic, endocrine), which thenprovidefeedbackthatcaninfluencecorticalprocessingindirectly.Thus,working memory receives a greater number of inputs, and receives inputs of a greater variety, in the presence of an emotional stimulus than in the presence of other stimuli. These extra inputs may just be what is required to add affective charge to working memory representations, and thus to turn subjective experiences into emotional experiences.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีการแจกความกลัวและความกลัวเรียนกับที่นี่โดยไม่กำหนดประสบการณ์คอน scious ของความกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อมนุษย์ตกอยู่ในอันตราย ขณะนี้มีปัญหาเกี่ยวกับสติกว่าเกี่ยวกับอารมณ์ เป็นปัญหาสำคัญที่วิจัยในอารมณ์อาจนำไปสู่We are far from solving what consciousness is, but a number of theorists (Johnson-Laird, 1993; Kihlstrom, 1987; Kosslyn and Koenig, 1992) have proposed thatitmayberelatedtoworkingmemory(Baddley,1998),aseriallyorganizedmental workspace where things can be compared and contrasted and mentally manipulated. A variety of studies of humans and nonhuman primates point to the prefrontal cor-tex,especiallythedorsolateralprefrontalareas—aswellastheanteriorcingulateand orbital cortical regions—as being involved in working memory (Braver et al., 1997; Carter et al., 1998; Fuster, 1998; Goldman-Rakic, 1996). Immediately present stimuli and stored representations are integrated in working memory by way of interactions between prefrontal areas, sensory processing systems (which serve as short-term memory buffers), and the long-term explicit (declarative) memory system involving the hippocampus and related areas of the temporal lobe. In the case of an affectively charged stimulus, such as a trigger of fear, the same sorts of processes will be called upon as for stimuli without emotional implications, but in addition, working memory will become aware of the fact that the fear system of the brain has been activated. This additional information, when added to perceptual and mnemonic information about the object or event, could be the condition for the subjective experience of an emotional state of fear (LeDoux, 1996).
By way of projections to cortical areas the amygdala can influence the operation of perceptual and short-term memory processes, as well as processes in higher order areas. Although the amygdala does not have extensive connections with the dorso-lateral prefrontal cortex, it does communicate with the anterior cingulate and orbital cortex, two other components of the working memory network. But in addition, the amygdala projects to nonspecific systems involved in the regulation of corti-cal arousal and controls bodily responses (behavioral, autonomic, endocrine), which thenprovidefeedbackthatcaninfluencecorticalprocessingindirectly.Thus,working memory receives a greater number of inputs, and receives inputs of a greater variety, in the presence of an emotional stimulus than in the presence of other stimuli. These extra inputs may just be what is required to add affective charge to working memory representations, and thus to turn subjective experiences into emotional experiences.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความกลัวและความหวาดกลัวการเรียนรู้ที่ได้รับการจัดการที่มีอยู่ที่นี่โดยไม่ต้องประสบการณ์นักโทษ-scious ของความกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อมนุษย์ตกอยู่ในอันตราย ในขณะที่ปัญหานี้เป็นปัญหามากขึ้นเกี่ยวกับการมีสติกว่าประมาณอารมณ์ความรู้สึกมันเป็นปัญหาที่สำคัญที่งานวิจัยเกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สึกที่อาจจะสามารถที่จะนำไปสู่. เราอยู่ห่างไกลจากการแก้สิ่งที่สติเป็น แต่จำนวนของทฤษฎี (จอห์นสันสกอตแลนด์, 1993; Kihlstrom 1987; Kosslyn และนิก, 1992) ได้เสนอ thatitmayberelatedtoworkingmemory (Baddley, 1998) พื้นที่ทำงาน aseriallyorganizedmental สิ่งที่สามารถนำมาเปรียบเทียบและความแตกต่างและจัดการจิตใจ ความหลากหลายของการศึกษาของมนุษย์และสัตว์ที่ไม่ใช่มนุษย์ชี้ไปที่ prefrontal คร-tex, especiallythedorsolateralprefrontalareas-aswellastheanteriorcingulateand ภูมิภาคเป็นเปลือกนอกวงโคจรการมีส่วนร่วมในการทำงานหน่วยความจำ (กล้า, et al, 1997;.. คาร์เตอร์, et al, 1998; Fuster, 1998; โกลด์แมน -Rakic, 1996) ทันทีสิ่งเร้าในปัจจุบันและการแสดงที่เก็บไว้มีการบูรณาการในหน่วยความจำทำงานโดยวิธีการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างพื้นที่ prefrontal, ระบบการประมวลผลทางประสาทสัมผัส (ซึ่งทำหน้าที่เป็นบัฟเฟอร์หน่วยความจำระยะสั้น) และระยะยาวอย่างชัดเจน (เปิดเผย) หน่วยความจำระบบที่เกี่ยวข้องกับฮิบโปและพื้นที่ที่เกี่ยวข้อง ของกลีบขมับ ในกรณีที่มีการกระตุ้นเรียกเก็บ affectively เช่นทริกเกอร์ของความกลัว, ประเภทเดียวกันของกระบวนการจะได้รับการเรียกร้องเป็นสิ่งเร้าโดยไม่มีผลกระทบต่ออารมณ์ แต่ในนอกจากนี้หน่วยความจำทำงานจะกลายเป็นตระหนักถึงความจริงที่ว่าระบบความกลัวของ สมองได้รับการเปิดใช้งาน ข้อมูลเพิ่มเติมนี้เมื่อเพิ่มข้อมูลการรับรู้และความจำเกี่ยวกับวัตถุหรือเหตุการณ์ที่อาจจะมีเงื่อนไขสำหรับประสบการณ์ส่วนตัวของสภาวะอารมณ์ของความกลัว (LeDoux, 1996). โดยวิธีการคาดการณ์ไปยังพื้นที่ที่เยื่อหุ้มสมองต่อมทอนซิลสามารถในอิทธิพลการดำเนินงาน ของการรับรู้และระยะสั้นกระบวนการหน่วยความจำเช่นเดียวกับกระบวนการในพื้นที่เพื่อที่สูงขึ้น แม้ว่าต่อมทอนซิลไม่ได้มีการเชื่อมต่ออย่างกว้างขวางกับ prefrontal นอก Dorso ข้างก็ไม่สื่อสารกับก่อน cingulate และนอกวงโคจรสองส่วนประกอบอื่น ๆ ของเครือข่ายหน่วยความจำในการทำงาน แต่นอกเหนือจากโครงการต่อมทอนซิลจะ nonspeci ไฟระบบคมีส่วนร่วมในการควบคุมการเร้าอารมณ์คอร์ติ-เสียและการควบคุมการตอบสนองของร่างกาย (พฤติกรรมอัตโนมัติต่อมไร้ท่อ) ซึ่ง thenprovidefeedbackthatcanin ชั้น uencecorticalprocessingindirectly.Thus หน่วยความจำที่ทำงานได้รับเป็นจำนวนมากของปัจจัยการผลิตและได้รับปัจจัยการผลิตของ หลากหลายมากขึ้นในการปรากฏตัวของการกระตุ้นอารมณ์กว่าในการปรากฏตัวของสิ่งเร้าอื่น ๆ ปัจจัยการผลิตพิเศษเหล่านี้ก็อาจจะเป็นสิ่งที่จะต้องเพิ่มค่าใช้จ่ายในอารมณ์ที่จะทำงานเป็นตัวแทนของหน่วยความจำและทำให้การเปิดประสบการณ์ส่วนตัวเป็นประสบการณ์ทางอารมณ์