Since the crisis, most sectors have

Since the crisis, most sectors have experienced a reduction in the debt-to-equity ratio. For example, the debt-to-equity ratio for the construction sector fell from 7 percent in 1997 to around 3 in 1999. Similar trends can be observed in manufacturing and commerce. But the level of debt-to-equity remains high, particularly in the construction sector.
Despite progress, some weakness remain, and will increasingly pose a challenge to the government if a real reform has to be achieved. Creditor-driven removal of capacity is by and large not occurring. Even wgere firms have negative equity and whose petitions are likely to be acceoted by the bankruptly court, creditors have in general not filed petitions and as a result assets are not clearing. Few , if any, mergers between distressed firms have occurred. The merger process in Thailand is time consuming and onerous, requiring a six-month notification period during which creditors may object to the merger or demand immediate payment. The law enquires that the two merged entitles lose legal status before creating a new legal entity out of the two independent units. The authorities need to consider removal of these impediments to streamline market-led mergers and acquisitions.
Malaysia and Thailand compared: a tentative assessment
By comparing both countries’ restructuring efforts, a number of areas can be identified where Malaysia and Thailand showed similar features: policy and structural weaknesses, corporate debt restructuring, openness to foreign direct investment. On the other hand, there are some issues, whose analysis clearly shows the different approaches adopted by the two governments-capital control measures, financial sector restructuring, presence of political hurdles.
Policy and structural weaknesses
Before the crisis, a feature of both Malaysia and Thailand, as of most east Asian countries, was the coexistence of uninterrupted growth and both policy and structural weaknesses in the banking and corporate sectors, weaknesses that were magnified by growing capital inflows before the crisis and their subsequent massive reversal. Among the structural weaknesses were ineffective bank regulation and supervision and poor accounting and disclosure, each significantly diminishing transparency. Many family-run conglomerates owned banks and exerted influence over governments, while bad laws and ineffective courts contributed to inadequate protection of minority shareholders. Well before the crisis, East Asian governments sought to influence the allocation of funds in the economy. The resulting banking system relied on tacit government approval of large loans (to sectors, if not to individual firms), and it was understood that major banks would not be allowed to fail. Furthermore, these weaknesses reinforced each other: efforts to upgrade supervision were undermined by the political connections of powerful banks. This tendency toward high corporate leverage was compounded by the controlling owner’reluctance to cede control or to disclose much information.
In addition, policy flaws mad the crisis worse. Foreign exchange policies provided stable exchange rates for extended periods, reducing the perceived risks of borrowing and lending in foreign currency, thereby encouraging the growth of foreign currency debt and discouraging the use of hedging instruments. Governments also fostered foreign currency intermediation directly, through arrangements such as the Bangkok international banking facility (where foreign bank loans grew from $8 billion in 1993 to $50 billion in 1996) and indirectly, through higher taxation of local relative to foreign currency immediation. More generally, the liberalization of domestic financial systems and capital flows since the late 1980s occurred without parallel strengthening of prudential regulation and supervision, facilitating greater risk-taking by financial institutions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่วิกฤต ภาคส่วนใหญ่มีประสบการณ์ลดอัตราส่วนหนี้ต่อทุน ตัวอย่าง อัตราส่วนหนี้สินต่อทุนในภาคก่อสร้างล้มจากร้อยละ 7 ในปี 1997 เป็น 3 รอบในปี 1999 แนวโน้มที่คล้ายกันจะสังเกตได้จากในการผลิตและการพาณิชย์ แต่ระดับของหนี้หุ้นยังคงสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคการก่อสร้าง แม้ มีความคืบหน้า บางอ่อนแอยังคง และจะมากขึ้นก่อให้เกิดความท้าทายต่อรัฐบาลถ้าได้ปฏิรูปจริง เอาเจ้าหนี้ขับเคลื่อนกำลังโดย large และไม่มีการเกิดขึ้น แม้ wgere บริษัทมีหุ้นลบ และ petitions มีแนวโน้มที่จะ acceoted โดยการ bankruptly ศาล เจ้าหนี้ได้โดยทั่วไปไม่ยื่น petitions และดังนั้น สินทรัพย์ไม่มีล้าง น้อย ถ้ามี ครอบงำระหว่างบริษัทเป็นทุกข์เกิดขึ้น การควบรวมกิจการในประเทศไทยเป็นเวลานาน และ onerous ต้องใช้ระยะเวลา 6 เดือนแจ้งที่เจ้าหนี้อาจวัตถุการควบรวมกิจการหรือต้องชำระเงินทันที กฎหมายสังเกตยากว่า สองผสานสิทธิสูญเสียสถานะทางกฎหมายก่อนที่จะสร้างนิติบุคคลใหม่จากหน่วยอิสระ 2 เจ้าหน้าที่ต้องพิจารณากำจัด impediments เหล่านี้เพื่อปรับปรุงนำตลาดครอบงำและซื้อ มาเลเซียและประเทศไทยเปรียบเทียบ: ประเมินแน่นอนโดยการเปรียบเทียบของทั้งสองประเทศพยายามโครงสร้าง จำนวนของพื้นที่สามารถระบุที่มาเลเซียและประเทศไทยพบว่าคุณลักษณะที่คล้ายกัน: จุดอ่อนนโยบายและโครงสร้าง บริษัทหนี้ปรับโครงสร้าง การเปิดรับการลงทุนโดยตรงต่างประเทศได้ บนมืออื่น ๆ มีปัญหาบางอย่าง การวิเคราะห์แสดงแนวทางต่าง ๆ ที่รับรอง โดยมาตรการควบคุมเงินทุนรัฐบาลสอง การปรับโครงสร้างภาคการเงิน ของอุปสรรคทางการเมืองอย่างชัดเจนจุดอ่อนของนโยบายและโครงสร้าง ก่อนวิกฤต คุณลักษณะของประเทศไทย และมาเลเซีย ณประเทศสุดเอเชียตะวันออก มีอยู่ร่วมกันของนโยบายและโครงสร้างจุดอ่อนในการธนาคาร และ ภาคธุรกิจ จุดอ่อนที่ถูกขยาย โดยเงินทุนไหลก่อนวิกฤติและกลับรายการใหญ่ของพวกเขาต่อการเจริญเติบโต และเติบโตอย่างต่อเนื่อง ระหว่างจุดอ่อนโครงสร้างถูกระเบียบธนาคารผล และดูแลยาก และบัญชีเปิด เผย ความโปร่งใสที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญแต่ละ หลายครอบครัว conglomerates เป็นเจ้าของธนาคาร และมีอิทธิพลเหนือรัฐบาล กฎหมายเสียและศาลไม่มีประสิทธิภาพส่วนการคุ้มครองผู้ถือหุ้นส่วนน้อยไม่เพียงพอนั่นเอง ดีก่อนวิกฤต รัฐบาลเอเชียตะวันออกพยายามจะมีอิทธิพลต่อการจัดสรรเงินในเศรษฐกิจ การเกิดระบบธนาคารอาศัย tacit รัฐบาลอนุมัติเงินกู้ยืมขนาดใหญ่ (การภาค ถ้า ไม่ ให้แต่ละบริษัท), และมันถูกเข้าใจว่า ธนาคารหลักจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไม่ นอกจากนี้ จุดอ่อนเหล่านี้เสริมกัน: ความพยายามที่จะปรับรุ่นการดูแลถูกทำลาย โดยการเชื่อมต่อทางการเมืองของธนาคารที่มีประสิทธิภาพ แนวโน้มนี้ไปทางยกระดับสูงขององค์กรถูกเพิ่ม โดย owner'reluctance ควบคุม cede ควบคุม หรือเปิดเผยข้อมูลมาก นอกจากนี้ ข้อบกพร่องนโยบายบ้าเลวร้ายยิ่งวิกฤต นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราให้มีเสถียรภาพอัตราแลกเปลี่ยนนาน ลดรับรู้ความเสี่ยงของการกู้ยืม และให้กู้ยืมในสกุลเงินต่างประเทศ จึงส่งเสริมการเจริญเติบโตของหนี้สกุลเงินต่างประเทศ และ discouraging ใช้ hedging เครื่องมือ นอกจากนี้รัฐบาลยังเด็ก ๆ intermediation สกุลเงินต่างประเทศโดยตรง ผ่านการจัดเช่นกรุงเทพธนาคารระหว่างประเทศ (ที่ธนาคารต่างประเทศเติบโตจาก $8 พันล้านในปี 1993 กับ 50 พันล้านเหรียญในปี 1996) และทางอ้อม ผ่านภาษีสูงของท้องถิ่นเมื่อเทียบกับสกุลเงินต่างประเทศ immediation ขึ้นโดยทั่วไป เปิดเสรีระบบการเงินในประเทศและกระแสเงินทุนตั้งแต่ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 เกิดไม่เข้มแข็งคู่ขนานของพรูเดนเชียลการควบคุมและกำกับดูแล การอำนวยความสะดวกมากขึ้นจัด โดยสถาบันการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่วิกฤตภาคส่วนใหญ่มีประสบการณ์ในการลดอัตราส่วนหนี้สินต่อทุน ยกตัวอย่างเช่นอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนสำหรับภาคการก่อสร้างลดลงจากร้อยละ 7 ในปี 1997 อยู่ที่ประมาณ 3 ในปี 1999 แนวโน้มที่คล้ายกันสามารถสังเกตได้ในการผลิตและการพาณิชย์ แต่ระดับของหนี้ต่อทุนยังคงสูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคการก่อสร้าง.
แม้จะมีความคืบหน้าบางส่วนยังคงอ่อนแอและมากขึ้นจะก่อให้เกิดความท้าทายให้กับรัฐบาลหากการปฏิรูปที่แท้จริงจะต้องมีการประสบความสำเร็จ กำจัดเจ้าหนี้ที่ขับเคลื่อนด้วยกำลังการผลิตโดยและขนาดใหญ่ไม่ได้เกิดขึ้น แม้ บริษัท wgere มีผู้ถือหุ้นติดลบและมีอุทธรณ์มีแนวโน้มที่จะ acceoted โดยศาล bankruptly เจ้าหนี้มีในคำอุทธรณ์ไม่ได้ยื่นทั่วไปและเป็นสินทรัพย์ผลไม่ได้ล้าง ไม่กี่ถ้ามีการควบรวมกิจการระหว่าง บริษัท มีความสุขที่เกิดขึ้น ขั้นตอนการควบรวมกิจการในประเทศไทยใช้เวลานานและภาระที่ต้องใช้ระยะเวลาแจ้งความหกเดือนในระหว่างที่เจ้าหนี้อาจคัดค้านการควบรวมกิจการหรือเรียกร้องให้ชำระเงินได้ทันที กฎหมายถามว่าทั้งสองได้รับสิทธิที่ผสานสูญเสียสถานะทางกฎหมายก่อนที่จะสร้างเป็นนิติบุคคลใหม่ออกจากทั้งสองหน่วยงานอิสระ เจ้าหน้าที่ต้องพิจารณาการกำจัดอุปสรรคเหล่านี้เพื่อความคล่องตัวในการควบรวมกิจการในตลาดนำและซื้อกิจการ.
มาเลเซียและไทยเมื่อเทียบ:
การประเมินเบื้องต้นโดยการเปรียบเทียบความพยายามปรับโครงสร้างทั้งสองประเทศเป็นจำนวนของพื้นที่ที่สามารถระบุได้ที่มาเลเซียและไทยพบว่ามีคุณสมบัติที่คล้ายกัน: นโยบาย และจุดอ่อนของโครงสร้างการปรับโครงสร้างหนี้ของ บริษัท ที่จะเปิดกว้างการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศ บนมืออื่น ๆ ที่มีปัญหาบางอย่างที่มีการวิเคราะห์แสดงให้เห็นชัดเจนวิธีการที่แตกต่างกันนำไปใช้โดยมาตรการการควบคุมรัฐบาลทั้งสองทุนการปรับโครงสร้างภาคการเงินการปรากฏตัวของอุปสรรคทางการเมือง. นโยบายและจุดอ่อนของโครงสร้างก่อนวิกฤติคุณลักษณะของทั้งสองประเทศมาเลเซียและประเทศไทยในฐานะส่วนใหญ่ประเทศในเอเชียตะวันออกคือการอยู่ร่วมกันของการเจริญเติบโตอย่างต่อเนื่องและทั้งนโยบายและจุดอ่อนของโครงสร้างในการธนาคารและภาคธุรกิจจุดอ่อนที่ถูกขยายโดยการปลูกเงินทุนไหลเข้าก่อนเกิดวิกฤตเศรษฐกิจและการกลับรายการใหญ่ของพวกเขาที่ตามมา ท่ามกลางจุดอ่อนโครงสร้างเป็นกฎระเบียบของธนาคารไม่ได้ผลและการกำกับดูแลและการบัญชีที่ไม่ดีและการเปิดเผยข้อมูลแต่ละอย่างมีนัยสำคัญลดน้อยลงความโปร่งใส หลายกลุ่ม บริษัท ครอบครัวที่เป็นเจ้าของธนาคารและอิทธิพลเหนือรัฐบาลในขณะที่กฎหมายที่ไม่ดีและสนามไม่ได้ผลส่วนร่วมในการป้องกันไม่เพียงพอของผู้ถือหุ้นส่วนน้อย ดีก่อนที่จะเกิดวิกฤตรัฐบาลเอเชียตะวันออกพยายามที่จะมีอิทธิพลต่อการจัดสรรเงินในระบบเศรษฐกิจ ระบบธนาคารที่เกิดอาศัยการอนุมัติจากรัฐบาลโดยปริยายของเงินให้สินเชื่อขนาดใหญ่ (สาขา, ถ้าไม่ให้แต่ละ บริษัท ) และมันก็เป็นที่เข้าใจว่าธนาคารรายใหญ่จะไม่ได้รับอนุญาตที่จะล้มเหลว นอกจากจุดอ่อนเหล่านี้เสริมกันและกัน: ความพยายามที่จะยกระดับการกำกับดูแลที่ถูกทำลายโดยการเชื่อมต่อทางการเมืองของธนาคารที่มีประสิทธิภาพ โน้มเอียงไปสู่การใช้ประโยชน์ขององค์กรที่สูงนี้ได้รับการประกอบ owner'reluctance ควบคุมจะยอมยกอำนาจควบคุมหรือการเปิดเผยข้อมูลมาก. นอกจากนี้ยังมีข้อบกพร่องนโยบายบ้าวิกฤตที่เลวร้ายมาก นโยบายการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศให้อัตราแลกเปลี่ยนที่มีเสถียรภาพในการขยายระยะเวลาการลดความเสี่ยงของการรับรู้ยืมและให้ยืมในสกุลเงินต่างประเทศซึ่งจะช่วยส่งเสริมการเจริญเติบโตของหนี้สกุลเงินต่างประเทศและท้อใจการใช้เครื่องมือป้องกันความเสี่ยง รัฐบาลยังส่งเสริมตัวกลางสกุลเงินต่างประเทศโดยตรงผ่านการเตรียมการดังกล่าวเป็นวิเทศธนกิจกรุงเทพมหานคร (เงินให้สินเชื่อที่ธนาคารต่างประเทศเพิ่มขึ้นจาก $ 8000000000 ในปี 1993 ถึง $ 50 พันล้านดอลลาร์ใน 1996) และทางอ้อมผ่านการจัดเก็บภาษีที่สูงขึ้นของญาติในท้องถิ่นเพื่อ immediation สกุลเงินต่างประเทศ โดยทั่วไปการเปิดเสรีของระบบการเงินในประเทศและเงินทุนไหลนับตั้งแต่ช่วงปลายปี 1980 ที่เกิดขึ้นโดยไม่ต้องเสริมสร้างความเข้มแข็งคู่ขนานของการควบคุมและการกำกับดูแลระมัดระวังอำนวยความสะดวกในความเสี่ยงมากขึ้นโดยสถาบันการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เนื่องจากวิกฤตการณ์ส่วนใหญ่มีประสบการณ์การลดลงในอัตราส่วนหนี้สินต่อทุน เช่น อัตราส่วนหนี้ต่อทุนสำหรับภาคก่อสร้างลดลงจากร้อยละ 7 ในปี 1997 เพื่อรอบ 3 ในปี 1999 แนวโน้มที่คล้ายกันสามารถสังเกตได้ในการผลิต และการค้า แต่ระดับหนี้ของบริษัทยังคงสูง โดยเฉพาะในภาคการก่อสร้าง
แม้จะมีความคืบหน้าบางจุดอ่อนอยู่และจะเพิ่มมากขึ้นก่อให้เกิดความท้าทายต่อรัฐบาล ถ้าการปฏิรูปที่แท้จริงจะต้องสำเร็จ เจ้าหนี้ขับไล่กำจัดความจุเป็นโดยและขนาดใหญ่ไม่เกิดขึ้น แม้ wgere บริษัทมีหุ้นลบ และผู้ร้องเรียน มีแนวโน้มที่จะ acceoted โดยศาล bankruptly เจ้าหนี้ได้ในทั่วไป ไม่ยื่นฎีกา และเป็นผลให้ทรัพย์สินจะไม่ล้าง ไม่ , ถ้าใด ๆการควบรวมกิจการระหว่าง บริษัท ความทุกข์ได้เกิดขึ้น กระบวนการควบรวมกิจการในประเทศไทยจะใช้เวลานานและหนักต้องใช้ระยะเวลา 6 เดือนในการแจ้งเตือน ซึ่งเจ้าหนี้อาจคัดค้านการควบรวมกิจการหรือความต้องการการชำระเงินทันที กฎหมายสอบถามว่าสองผสานทำให้สูญเสียสถานะทางกฎหมายก่อนที่จะสร้างเป็นนิติบุคคลใหม่ออกจากอิสระ 2 หน่วยเจ้าหน้าที่ต้องพิจารณาการกำจัดอุปสรรคเหล่านี้เพื่อปรับปรุงตลาด LED การควบรวมกิจการ มาเลเซีย และไทย เมื่อเปรียบเทียบ :

ส่วนการประเมินโดยการเปรียบเทียบของทั้งสองประเทศพยายามปรับโครงสร้าง จำนวนพื้นที่ที่สามารถระบุได้ว่า มาเลเซีย และ ไทย พบ คุณสมบัติที่คล้ายกัน : นโยบายและจุดอ่อนของโครงสร้าง การปรับโครงสร้างหนี้ของบริษัทการเปิดรับการลงทุนจากต่างประเทศ บนมืออื่น ๆมีบางปัญหาที่มีการวิเคราะห์ชัดเจนแสดงวิธีการต่างๆ ที่รับรองโดยรัฐบาลทั้งสองมาตรการควบคุมเงินทุน การปรับโครงสร้างภาคการเงินมีอุปสรรคทางการเมือง นโยบาย และจุดอ่อนของโครงสร้าง

ก่อนวิกฤติ ซึ่งเป็นลักษณะเด่นของทั้งไทยและมาเลเซีย เป็นประเทศที่ส่วนใหญ่ของเอเชียตะวันออกคือการอยู่ร่วมกันของการเจริญเติบโตอย่างต่อเนื่องและทั้งนโยบายและจุดอ่อนของโครงสร้างในกลุ่มธนาคารและภาคธุรกิจ จุดอ่อนที่ถูกขยายโดยเพิ่มเงินทุนไหลเข้าก่อนวิกฤตและผกผันครั้งใหญ่ของพวกเขาที่ตามมา ท่ามกลางจุดอ่อนโครงสร้างระเบียบธนาคารไม่ได้ผลและการนิเทศ และการเปิดเผยข้อมูลที่ยากจนการบัญชีและแต่ละอย่างให้ความโปร่งใส กลุ่ม บริษัท หลายครอบครัวที่เป็นเจ้าของธนาคารและพยายามใช้อิทธิพลเหนือรัฐบาล ในขณะที่กฎหมายที่ไม่ดีและไม่ได้ผล ศาลคุ้มครองไม่เพียงพอส่วนของผู้ถือหุ้นส่วนน้อย ก่อนวิกฤตเอเชียตะวันออก รัฐบาลพยายามที่จะมีอิทธิพลต่อการจัดสรรทุนในระบบเศรษฐกิจส่งผลให้ระบบธนาคารพึ่งพารัฐบาลอนุมัติเงินกู้ถือได้ว่าขนาดใหญ่ ( ภาค ถ้าไม่ให้บริษัทแต่ละ ) , และมันก็เข้าใจได้ว่า ธนาคารส่วนใหญ่จะไม่ได้รับอนุญาตที่จะล้มเหลว นอกจากนี้ จุดอ่อนเหล่านี้เสริมซึ่งกันและกัน : ความพยายามที่จะปรับการนิเทศ undermined โดยการเชื่อมต่อทางการเมืองของธนาคารที่มีประสิทธิภาพนี้แนวโน้มไปทางสูงขององค์กรบริษัทประกอบโดยการควบคุม owner'reluctance ที่จะยกให้ควบคุมหรือเปิดเผยข้อมูลมาก .
นอกจากนี้ ข้อบกพร่องนโยบายบ้าวิกฤตรุนแรง นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนให้อัตราแลกเปลี่ยนคงที่เป็นระยะเวลานาน การลดความเสี่ยงของการกู้ยืมและให้ยืมในสกุลเงินต่างประเทศเพื่อส่งเสริมการเติบโตของหนี้สกุลเงินต่างประเทศและท้อใจใช้เครื่องมือป้องกันความเสี่ยง . รัฐบาลยังสนับสนุนสกุลเงินต่างประเทศตัวกลางโดยตรงผ่านการเตรียมการ เช่น กรุงเทพฯ นานาชาติ ธนาคาร สถานที่ ( ที่ธนาคารต่างประเทศเพิ่มขึ้นจาก $ 8 พันล้านดอลลาร์ในปี 1993 $ 50 พันล้านในปี 1996 ) และทางอ้อมผ่านสูงกว่าภาษีท้องถิ่นเทียบกับสกุลเงินต่างประเทศ immediation . นอกจากนี้ การเปิดเสรีของระบบการเงินในประเทศ และการเคลื่อนย้ายทุน ตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1980 เกิดขึ้นโดยไม่มีการขนานของระเบียบพรูเด็นเชียล และดูแลอำนวยความสะดวกมากขึ้นความเสี่ยงของสถาบันการเงิน .