In 2014, on the occasion of the 25t

In 2014, on the occasion of the 25th anniversary of the publication of the original essay, "The End of History?", Fukuyama wrote a column in The Wall Street Journal again updating his hypothesis. He wrote that, while liberal democracy still had no real competition from more authoritarian systems of government "in the realm of ideas", nevertheless he was less idealistic than he had been "during the heady days of 1989." Fukuyama noted the Orange Revolution in Ukraine and the Arab Spring, both of which seemed to have failed in their pro-democracy goals, as well as the "backsliding" of democracy in countries including Thailand, Turkey and Nicaragua. He stated that the biggest problem for the democratically-elected governments in some countries was not ideological but "their failure to provide the substance of what people want from government: personal security, shared economic growth and the basic public services... that are needed to achieve individual opportunity." Though he believed that economic growth and improved government and civic institutions all reinforced one another, he wrote that it was not inevitable that "all countries will... get on that escalator."[17]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 2014 ในโอกาสครบรอบปีที่ 25 ของการเผยแพร่ต้นฉบับเรียง "การสิ้นสุดของประวัติศาสตร์" ฟุคุยาม่าเขียนคอลัมน์ในเดอะวอลล์สตรีทเจอร์นัลอีก ปรับปรุงสมมติฐานของเขา เขาเขียนว่า ในขณะที่ประชาธิปไตยเสรีนิยมยังมีการแข่งขันไม่จริงจากระบบมากกว่าประเทศของรัฐบาล "ในขอบเขตของความคิด" แต่เป็นอุดมการณ์ที่น้อยกว่าที่เคย "ระหว่าง heady วัน 1989" ฟุคุยาม่ากล่าวการปฏิวัติสีส้มในยูเครนและฤดูใบไม้ผลิอาหรับ ซึ่งทั้งสองดูเหมือนจะล้มเหลวในประชาธิปไตยเป้าหมายของพวกเขา เช่นเดียวกับ "backsliding" ของประชาธิปไตยในประเทศไทย ตุรกี และประเทศนิการากัว เขากล่าวว่า ปัญหาใหญ่ที่สุดสำหรับรัฐบาลเลือก democratically ในบางประเทศไม่ใช่อุดมการณ์ แต่ "ความล้มเหลวของพวกเขาเพื่อให้สารของคนที่ต้องจากรัฐบาล: ความปลอดภัยส่วนบุคคล ร่วมเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและการบริการขั้นพื้นฐานประชาชน...ที่จำเป็นเพื่อให้บรรลุแต่ละโอกาส" แต่เขาเชื่อว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจ และปรับปรุงรัฐบาล และสถาบันพลเมืองทั้งหมดเสริมกัน เขาเขียนว่า ไม่ใช่สิ่งที่หลีกเลี่ยงที่ "...ทุกประเทศจะได้รับบนบันไดเลื่อนที่"[17]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 2014 เนื่องในโอกาสครบรอบปีที่ 25 ของการตีพิมพ์บทความเดิม "สิ้นสุดของประวัติศาสตร์?" ฟูเขียนคอลัมน์ในหนังสือพิมพ์วอลล์สตรีทเจอร์นัอีกครั้งการปรับปรุงสมมติฐานของเขา เขาเขียนว่าในขณะที่เสรีนิยมประชาธิปไตยยังคงมีไม่มีการแข่งขันจริงจากระบบเผด็จการมากขึ้นของรัฐบาล "ในขอบเขตของความคิด" แต่อย่างไรก็ตามเขาเป็นอุดมคติน้อยกว่าเขาได้รับ "ระหว่างวันที่มึนเมาของปี 1989" ฟูสังเกตการปฏิวัติสีส้มในยูเครนและฤดูใบไม้ผลิอาหรับซึ่งทั้งสองดูเหมือนจะล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมายประชาธิปไตยของพวกเขาเช่นเดียวกับ "เหินห่าง" ของระบอบประชาธิปไตยในประเทศรวมทั้งประเทศไทย, ตุรกีและนิคารากัว เขาบอกว่าปัญหาที่ใหญ่ที่สุดสำหรับรัฐบาลประชาธิปไตยได้รับการเลือกตั้งในบางประเทศไม่ได้อุดมการณ์ แต่ "ความล้มเหลวของพวกเขาที่จะให้สารของสิ่งที่คนต้องการจากภาครัฐ: การรักษาความปลอดภัยส่วนบุคคลที่ใช้ร่วมกันการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและการบริการสาธารณะขั้นพื้นฐาน ... ที่มีความจำเป็น เพื่อให้บรรลุโอกาสที่แต่ละ. " แต่เขาเชื่อว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจที่ดีขึ้นและรัฐบาลและสถาบันการศึกษาของเทศบาลทั้งหมดเสริมอีกคนหนึ่งเขาเขียนว่ามันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า "ทุกประเทศจะ ... ได้รับในบันไดเลื่อนว่า." [17]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 2014 , ในโอกาสครบรอบ 25 ปีของการตีพิมพ์เรียงความเดิม " จุดจบของประวัติศาสตร์ ? ฟู , เขียนคอลัมน์ใน Wall Street Journal อีกการปรับปรุงสมมติฐานของเขา เขาเขียนว่า ในขณะที่เสรีนิยมประชาธิปไตยยังไม่มีการแข่งขันจริงจากระบบเผด็จการของรัฐบาล " ในขอบเขตของความคิด "แต่เขาเป็นน้อยกว่าที่เขาได้รับ " ในระหว่างวันมึนเมา 1989 " Fukuyama ระบุการปฏิวัติสีส้มยูเครนและอาหรับสปริง ซึ่งทั้งสองดูเหมือนจะล้มเหลวในเป้าหมาย Pro ประชาธิปไตยของพวกเขาเป็น " สัตย์ " ประชาธิปไตยในประเทศ ได้แก่ ไทย ตุรกี และนิคารากัวเขากล่าวว่าปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในการเลือกตั้งรัฐบาลในบางประเทศไม่มีอุดมการณ์ แต่ " ความล้มเหลวของพวกเขาเพื่อให้เนื้อหาของสิ่งที่คนต้องการจากรัฐบาล : การรักษาความปลอดภัยส่วนบุคคลที่ใช้ร่วมกัน การเติบโตทางเศรษฐกิจและบริการพื้นฐานสาธารณะ . . . . . . . ที่มีความจำเป็นเพื่อให้บรรลุโอกาสของแต่ละบุคคล" แม้ว่า เขาเชื่อว่า การเติบโตทางเศรษฐกิจและพัฒนาสถาบันรัฐบาลและพลเมืองทั้งหมดเสริมกันและกัน เขาเขียนว่าไม่ใช่ทุกประเทศจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ " . . . . . . . ขึ้นไปบนบันไดเลื่อน . " [ 17 ]