ในขณะที่ " ซื่อสัตย์ " กำลังสิ้นหวังนั่งคอตกอยู่ๆก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า" ลูกจ๋าขึ้นมาบนเรือเถิด ! "เมื่อ " ซื่อสัตย์ " เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นผู้เฒ่าคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ " ฉันคือผู้เฒ่าแห่งกาลเวลา "" ทำไมท่านต้องมาช่วยผมครับ ? " ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย" มีแต่ " กาลเวลา " เท่านั้นที่รู้ว่า " ซื่อสัตย์ " มีค่ามากเพียงใด " ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้มบนทางกลับคืนฝั่งผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาได้พูดกับ " ความสุข "" ตำแหน่ง " แข่งขัน " ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเลว่า" เจ้าทั้งหลายจงจำไว้หากปราศจาก " ซื่อสัตย์ " แล้ว " ความสุข " จะอยู่ได้ไม่นาน " ตำแหน่ง " ที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม " การแข่งขัน " ก็มีแต่จะล้มเหลวไม่เป็นท่า "
การแปล กรุณารอสักครู่..
