Macon looked up the phone number in

Macon looked up the phone number in the book. It was nine un the evening, a good time to call. Alexander would have gone to bed. He picked up the phone
But what would he say?
Muriel,last year my son died and I ... Muriel, this has nothing to do with you personally but ... Muriel, I can't. I just can't.
He held the phone to his ear but his throat had closeup, his voice had disappeared. He had never actually said out loud that Ethan was dead. He hadn't needed to; it was in the newspaper, and then friends had told other friends.
He hung up.
He found some notepaper,sat down, took out his pen. Dear Muriel, he wrote. And stared at the page for while.
Funny sort of name, Muriel. He examined his pen closely. How well made it was. He examined the notepaper.
Well.
Dear Muriel, I am very sorry, he wrote, but I won't be able to have dinner with you after all. Something unexpected has happened . Your, Macon.
He put the letter in his pocket and drove to the south of the city. He wondered how Muriel could feel safe living here, among these dark streets full of rubbish and young men drinking out of brown paper bags. He turned onto Singleton Street.
He found number 16, got out of the car and Climbed the steps.
He opened the screen door and took the letter from his pocket. 'I've got a gun,' Muriel said from inside the house, ' and I'm aiming it exactly where your head is.'
His heart started beating very fast. Her voice sounded level and accurate - like her gun, he imagined. 'It's Macon,' he said.
'Macon?' The inner door opened a little. 'Macon, what are you doing here?'
He gave her the letter.
She took it and opened it, using both hands. (There was no sign of a gun.) She read it and looked up at him.
He saw he had done it all wrong.
'Last year,' he said, ' I lost ... I experienced a ... loss, yes.'
She went on looking into his face.
'I lost my son,' Macon said. 'He was ... at a hamburger bar and then ... some came, a gunman, and shot him. I can't go to dinner with people! I can't talk to their little boys I don't mean to hurt your feelings but I'm just not up to this, do you hear?'
she took one of this wrists very gently and she drew him into the house, still not fully opening, of narrowly avoiding something. She closed the door behind him. She put her arm around him and hugged him.
'Every day I tell myself it's time to be getting over this' he said into the space above her head. 'I know that people expect it of me. They used to offer their sympathy but now they don't; they don't even mention his name. They think it's time my life moved on. The first year was like a bed dream - I remembered he wasn't there to be woken. But this second year is worse, it's real. I've stopped going to his door. I've sometime let a whole day pass without thinking about him. And you'd suppose Sarah and I could comfort each other but no, we only do each other harm. I think this has only brought out the truth about us - how far apart we are. And now I'm far from everyone; I don't have any friend anymore and everyone looks silly and foolish and not related to me'
She drew him through a living room, up a stairway and across a hall and into a bedroom.
'No, wait. This not what I want' he said
'Just sleep, lie down and sleep' she told
She removed his coat and hung it in a closet. She knelt and untied his shose. He stepped out of them obediently onto the bed in his underwear, and she drew the cover over him.
Next he heard her moving through the rest of the house, turning off lights, running water, saying something in another silk, the color of red wine. Then she got into bed and lay close material next to him. He felt how cool and soft thesis wad, cool silk overarm body.
in the night he heard a child cough,and he swam up through a sea of dreams to answer. But he was in a room with one tall blue window, and the child was not Ethan. He turned over and found Muriel. She sighed in her sleep, a soft sound full of remembered pain. which seemed to say to Macon, About your son. . . I am wounded too. We're all wounded. You are not the only one

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมคอนมองขึ้นหมายเลขโทรศัพท์ในหนังสือเล่มนี้ มันเป็นเก้ายกเลิกตอนเย็นเป็นเวลาที่ดีที่จะเรียก อเล็กซานเดจะได้ไปนอน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
แต่สิ่งที่เขาจะพูด?
มิวเรียล, ปีที่ผ่านมาลูกชายของฉันเสียชีวิตและฉัน ... มิวเรียลนี้มีอะไรจะทำอย่างไรกับคุณเป็นการส่วนตัว แต่ ... มิวเรียล, ฉันไม่สามารถ ผมก็ไม่สามารถ.
เขาถือโทรศัพท์กับหูของเขา แต่ลำคอของเขามีโคลสอัพ, เสียงของเขาก็หายไป เขาไม่เคยบอกว่าจริง ๆ แล้วออกมาดัง ๆ ว่าอีธานตาย เขาไม่จำเป็นที่จะ; มันอยู่ในหนังสือพิมพ์แล้วเพื่อนบอกเพื่อนคนอื่น ๆ .
เขาแขวนขึ้น.
เขาพบกระดาษบางนั่งลงหยิบเอาปากกาของเขา รักมิวเรียลเขาเขียน และจ้องที่หน้าสำหรับในขณะที่.
จัดเรียงตลกชื่อมิวเรียล เขาตรวจสอบปากกาของเขาอย่างใกล้ชิด วิธีทำดีมันเป็น เขาตรวจสอบกระดาษ.
ดี.
รักมิวเรียลผมเสียใจมากที่เขาเขียน แต่ฉันจะไม่สามารถที่จะมีอาหารค่ำกับคุณหลังจากทั้งหมด บางสิ่งบางอย่างที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น ของคุณใน Macon.
เขาใส่ตัวอักษรในกระเป๋าของเขาและขับรถไปทางทิศใต้ของเมือง เขาสงสัยว่ามิวเรียลจะรู้สึกปลอดภัยที่อยู่อาศัยที่นี่ในหมู่ถนนมืดเหล่านี้เต็มไปด้วยขยะและชายหนุ่มดื่มออกมาจากถุงกระดาษสีน้ำตาล เขาหันไปบนถนนซิงเกิล.
เขาพบว่าหมายเลข 16 ได้ออกจากรถและปีนขั้นตอน.
เขาเปิดประตูหน้าจอและเอาจดหมายออกมาจากกระเป๋าของเขา 'ฉันมีปืน' มิวเรียลกล่าวว่าจากภายในบ้าน 'และฉันก็เล็งตรงที่หัวของคุณเป็น.'
หัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วมาก เสียงของเธอฟังระดับและถูกต้อง - เหมือนปืนของเธอเขาคิด 'มันคอน' เขากล่าว.
'เมคอน? เปิดประตูด้านในเล็กน้อย 'คอนสิ่งที่คุณจะทำอะไรที่นี่?'
เขาให้จดหมายของเธอ.
เธอเอามันและเปิดมันโดยใช้มือทั้งสองข้าง (ไม่มีสัญญาณของปืนเป็น.) เธออ่านมันและเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา.
เขาเห็นว่าเขาทำมันผิดทั้งหมด.
'เมื่อปีที่แล้ว "เขากล่าวว่า" ผมหายไป ... ผมมีประสบการณ์ ... การสูญเสีย ใช่. '
เธอเดินมองเข้าไปในใบหน้าของเขา.
'ฉันได้สูญเสียลูกชายของฉัน' เมคอนกล่าวว่า 'เขาเป็น ... ที่บาร์แฮมเบอร์เกอร์แล้ว ... บางคนมามือปืนและยิงเขา ฉันไม่สามารถไปรับประทานอาหารค่ำกับคน! ฉันไม่สามารถพูดคุยกับชายน้อยของพวกเขาผมไม่ได้หมายจะทำร้ายความรู้สึกของคุณ แต่ฉันแค่ไม่ถึงนี้ไม่คุณได้ยิน? '
เธอเข้ามาเป็นหนึ่งในข้อนี้เบา ๆ และเธอดึงเขาเข้าไปในบ้านที่ยังคง ไม่ได้เปิดอย่างเต็มที่ของเฉียดบางสิ่งบางอย่าง เธอปิดประตูหลังเขา เธอวางแขนของเธอรอบ ๆ ตัวเขาและกอดเขา.
'ทุกวันฉันบอกกับตัวเองว่ามันถึงเวลาที่จะได้รับมากกว่านี้' เขากล่าวลงในช่องว่างด้านบนศีรษะของเธอ "ผมรู้ว่าคนคาดหวังในตัวผม พวกเขาใช้ในการให้ความเห็นอกเห็นใจของพวกเขา แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้; พวกเขาไม่ได้พูดถึงชื่อของเขา พวกเขาคิดว่ามันถึงเวลาที่ชีวิตของฉันย้าย ปีแรกเป็นเหมือนความฝันเตียง - ผมจำได้ว่าเขาไม่ได้มีที่จะตื่นขึ้นมา แต่ในปีที่สองนี้จะเลวร้ายยิ่งก็จริง ฉันได้หยุดไปประตูของเขา ผมเคยให้บางครั้งผ่านตลอดทั้งวันโดยไม่ต้องคิดเกี่ยวกับเขา และคุณต้องการคิดว่าซาร่าห์และฉันจะปลอบใจกันและกัน แต่ไม่มีเราทำในแต่ละอันตรายอื่น ๆ ฉันคิดว่านี้ได้นำเดียวที่ออกความจริงเกี่ยวกับเรา - วิธีห่างไกลกันเราอยู่ และตอนนี้ฉันไกลจากทุกคน ฉันไม่ได้มีเพื่อนใด ๆ อีกต่อไปและทุกคนมองโง่และโง่เขลาและไม่เกี่ยวข้องกับฉัน '
เธอดึงเขาผ่านห้องนั่งเล่น, ขึ้นบันไดและข้ามห้องโถงและเข้าไปในห้องนอน.
'ไม่รอ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ "เขากล่าวว่า
'แค่นอนหลับนอนลงและนอนหลับ' เธอบอก
เธอเอาออกเสื้อของเขาและแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า เธอคุกเข่าและผูก Shose ของเขา เขาก้าวออกจากพวกเขาเชื่อฟังบนเตียงในชุดชั้นในของเขาและเธอดึงปกเหนือเขา.
ต่อไปเขาได้ยินเสียงของเธอย้ายผ่านส่วนที่เหลือของบ้านปิดไฟน้ำประปาพูดอะไรบางอย่างในอีกไหมสีแดง ไวน์ จากนั้นเธอได้เข้านอนและวางวัสดุที่ใกล้ชิดกับเขา เขารู้สึกว่าเย็นและปึกวิทยานิพนธ์นุ่ม, ผ้าไหมเย็นร่างกาย overarm.
ในคืนที่เขาได้ยินไอเด็กและเขาว่ายน้ำผ่านทะเลของความฝันที่จะตอบ แต่เขาอยู่ในห้องที่มีหน้าต่างสีฟ้าสูงและเด็กไม่ได้อีธาน เขาหันไปและพบมิวเรียล เธอถอนหายใจในการนอนหลับของเธอเสียงนุ่มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดในความทรงจำ ซึ่งดูเหมือนจะพูดกับคอนเกี่ยวกับลูกชายของคุณ . . ฉันกำลังได้รับบาดเจ็บมากเกินไป เราทุกคนได้รับบาดเจ็บ คุณไม่ได้เพียงคนเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แมคอนดูเบอร์โทรในหนังสือ มันคือเก้าและช่วงเย็น เวลาดี โทร อเล็กซานเดอร์ จะได้ไปนอน เขารับโทรศัพท์
แต่เขาจะพูดว่าอะไร ?
Muriel ปีที่แล้วลูกชายข้าตาย ข้า . . . . . . . มิวเรียล นี่ไม่เกี่ยวกับคุณเป็นการส่วนตัว แต่ . . . . . . . มิวเรียล ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้
เขาถือโทรศัพท์แนบกับหูของเขาแต่คอของเขามีโคลสอัพ เสียงของเขาก็หายไปเขาไม่เคยพูดออกมาดัง ๆว่า อีธาน ตายแล้ว เขาไม่ได้ต้องการ มันอยู่ในหนังสือพิมพ์แล้ว เพื่อนบอกเพื่อน ๆ .

เขาวางหู เขาพบกระดาษโน๊ต นั่งเอาปากกาของเขา ที่รัก - เมอรีล เขาเขียน มองหน้าต่อ
ตลกเรียงชื่อ มิวเรียล เขาตรวจสอบปากกาของเขาอย่างใกล้ชิด วิธีการทำมันเป็น เขาตรวจกระดาษเขียนจดหมาย .
.
Muriel ที่รัก ,ผมขอโทษ เขาเขียน แต่ผมคงไม่ได้กินข้าวกับคุณทั้งหมด มีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น คุณ แมคอน .
เขาเอาจดหมายในกระเป๋าของเขาและขับรถไปทางใต้ของเมือง เขาสงสัยว่า มิวเรียล จะรู้สึกว่าชีวิตไม่ปลอดภัย ในหมู่เหล่านี้ถนนมืดที่เต็มไปด้วยขยะและชายหนุ่มดื่มออกมาจากถุงกระดาษสีน้ำตาล เขาหันเข้าสู่ถนน Singleton .
เขาพบเลขที่ 16ได้ออกจากรถและปีนบันได .
เขาเปิดประตูหน้าจอและรับจดหมายจากกระเป๋าของเขา’ ฉันมีปืน ' มิวเรียล กล่าวว่า จากในบ้าน และผมตั้งเป้าไว้ว่าหัวของคุณ . '
หัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วมาก น้ำเสียงเธอดูระดับและถูกต้อง - เหมือนปืนของเธอ เขาคิด . . . มันคือ แมคอน , ' เขากล่าวว่า 'macon
' ? ประตูภายในเปิดเล็กน้อย . แมคอน ,คุณมาทำอะไรที่นี่ ? เขาให้จดหมายกับเธอ
.
เธอหยิบมันและเปิดมัน ใช้ทั้งสองมือ ( ไม่มีวี่แววของปืน เธออ่านมันและเงยหน้ามองเขา เห็นเขาทำ

มันผิดทั้งหมด 'last ปี ' เขากล่าวว่า ' ฉันหายไป . . . . . . . ผมมีประสบการณ์ . . . . . . . ขาดทุนค่ะ '
เธอเดินมองหน้าของเขา .
ฉันเสียลูกชายไป แมคอน ' ' กล่าว เขา . . . . . . . ที่บาร์ด่วนแล้ว . . . . . . . บางคนมาเป็นมือปืนและก็ยิงเขา ฉันไม่สามารถไปกินข้าวเย็นกับคน ฉันไม่สามารถพูดกับพวกเขา ชายน้อย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความรู้สึก แต่ผมแค่ไม่ขึ้นนี่ ได้ยินมั้ย ?
เธอเอาข้อมือนี้จะค่อย ๆ มาก และ เธอลากเขาเข้าไปในบ้าน ยังไม่เต็มที่ เปิด ของหวุดหวิดหลีกเลี่ยงบางสิ่ง เธอปิดประตูหลังเขา เธอวางแขนของเธอรอบ ๆเขาและกอดเขา
' ทุกวันฉันบอกตัวเองว่า มันถึงเวลาที่จะต้องไป " เขากล่าวว่าในพื้นที่เหนือศีรษะ . . . ฉันรู้ว่าหลายคนคาดหวังกับฉัน พวกเขาใช้เพื่อให้ความเห็นอกเห็นใจของพวกเขา แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ พวกเขาไม่ได้พูดถึงชื่อของเขา พวกเขาคิดว่ามันถึงเวลาที่ชีวิตฉันก้าวต่อไปแล้ว ปีแรกเหมือนนอนฝัน - ผมจำเขาไม่ได้ แล้วจะตื่น . แต่ในปีที่สองนี้มันแย่ มันเป็นเรื่องจริงฉันต้องหยุดประตู ผมได้บ้างให้ทั้งวันผ่านไปโดยไม่คิดเกี่ยวกับเขา และคุณจะคิดว่า ซาร่าห์และฉันก็ปลอบใจกัน แต่ไม่มี เราทำกันอันตราย ฉันคิดว่ามีเพียงนำความจริงเกี่ยวกับเรา - อยู่ห่างกันแค่ไหน . และตอนนี้ฉันห่างไกลจากทุกคน ผมไม่มีเพื่อนอีกต่อไป และทุกคนดูโง่ และโง่ และไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉัน '
เธอดึงเขาผ่านห้องนั่งเล่น ขึ้นบันไดและทั่วทั้งห้องโถงและห้องนอน .
' ๆ นี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ' เขาบอกว่า
แค่นอนหลับนอนหลับ ' เธอบอก
เธอเอาเสื้อของเขาและแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า เธอคุกเข่า และแก้ shose ของเขา เขาไปคอยบนเตียงในชุดชั้นในของเขา เธอวาดปก
กว่าเขาต่อมา เขาได้ยินเธอย้ายผ่านส่วนที่เหลือของบ้าน ปิดไฟ ประปา พูดอะไรอีกไหม สีไวน์แดง แล้วเธอก็ขึ้นเตียงแล้วนอนใกล้วัสดุที่ข้างๆเขา เขารู้สึกว่าเย็นและวิทยานิพนธ์ปึกผ้านุ่มเย็นซึ่งยกแขนขึ้นเหนือไหล่ ร่างกาย .
ในคืนที่เขาได้ยินเด็กไอ และเขาว่ายน้ำผ่านทะเลแห่งฝัน ที่จะตอบแต่เขาอยู่ในห้องที่มีหน้าต่างสีฟ้าสูง และเด็กไม่ได้ อีธาน เขาหันไปและพบมิวเรียล เธอถอนหายใจในการนอนหลับของเธอนุ่มเสียงเต็มจำความเจ็บปวด ที่ดูเหมือนจะพูดกับแมคอน เรื่องลูกชายของคุณ . . . . . . . ฉันบาดเจ็บด้วย เราทั้งหมดได้รับบาดเจ็บ คุณไม่ได้เป็นคนเดียวที่