I Wandered Lonely as a Cloud" is an

I Wandered Lonely as a Cloud" is an 1804 poem by William Wordsworth. It was inspired by an April 15, 1802 event in which Wordsworth and his sister, Dorothy came across a "long belt" of daffodils. It was first published in 1807, and a revised version was released in 1815. In anthologies the poem is sometimes titled "The Daffodils".
In this poem, Wordsworth records his experience of suddenly chancing upon "a host" of daffodils during a lonely walk. The daffodils delight him with their abundance and beauty; he says they seem as numerous as the stars that shine in the sky. He also remarks on the beauty of the lake nearby, but adds that even its sparkling waves are not so exuberant as the yellow daffodils "dancing in the breeze".
Like the maiden's song in "The Solitary Reaper," the memory of the daffodils is etched in the poet's mind and soul to be cherished forever. When he's feeling dull or depressed, he thinks of the daffodils, and cheers up.
Some also think that the daffodils represent the human race. Wordsworth can watch the flowers, but has no control over men.

The speaker says that, wandering like a cloud floating above hills and valleys, he encountered a field of daffodils beside a lake. The dancing, fluttering flowers stretched endlessly along the shore, and though the waves of the lake danced beside the flowers, the daffodils outdid the water in glee. The speaker says that a poet could not help but be happy in such a joyful company of flowers. He says that he stared and stared, but did not realize what wealth the scene would bring him. For now, whenever he feels "vacant" or "pensive," the memory flashes upon "that inward eye / That is the bliss of solitude," and his heart fills with pleasure, "and dances with the daffodils".
The four six-line stanzas of this poem follow a quatrain-couplet rhyme scheme: ABABCC. Each line is metered in iambic tetrameter.
This simple poem, one of the loveliest and most famous in the Wordsworth canon, revisits the familiar subjects of nature and memory, this time with a particularly (simple) spare, musical eloquence. The plot is extremely simple, depicting the poet's wandering and his discovery of a field of daffodils by a lake, the memory of which pleases him and comforts him when he is lonely, bored, or restless. The characterization of the sudden occurrence of a memory--the daffodils "flash upon the inward eye / Which is the bliss of solitude"--is psychologically acute, but the poem's main brilliance lies in the reverse personification of its early stanzas. The speaker is metaphorically compared to a natural object, a cloud--"I wandered lonely as a cloud / That floats on high...", and the daffodils are continually personified as human beings, dancing and "tossing their heads" in "a crowd, a host." This technique implies an inherent unity between man and nature, making it one of Wordsworth's most basic and effective methods for instilling in the reader the feeling the poet so often describes himself as experiencing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉัน Lonely Wandered เป็นก้อนเมฆ"เป็นกลอน 1804 โดย William Wordsworth มันบันดาลเหตุการณ์วันที่ 15 เมษายน 1802 ที่ Wordsworth และน้อง โดโรธีมาข้าม "สายพานยาว" ของแดฟโฟดิลส์ ได้ถูกเผยแพร่ใน 1807 และรุ่นที่ปรับปรุงถูกนำออกใช้ใน 1815 ใน anthologies กลอนเป็นบางครั้งชื่อว่า "แดฟโฟดิลส์" ในบทกวีนี้ Wordsworth บันทึกประสบการณ์ของเขาทันที chancing เมื่อ "มาย" แดฟโฟดิลส์ระหว่างเดินโดดเดี่ยว แดฟโฟดิลส์สุขเขา มีความอุดมสมบูรณ์และสวยงาม เขากล่าวว่า พวกเขาดูเหมือนเป็นจำนวนมากเป็นดาวที่ส่องแสงในท้องฟ้า เขายังหมายเหตุในความงามของทะเลสาบในบริเวณใกล้เคียง ได้เพิ่มแม้แต่คลื่นของประกายไม่ดังแห่งความสนุกสนานรื่นเริงเป็นการแดฟโฟดิลส์เหลือง "เต้นรำในสายลม" เช่นเพลงของหญิงสาวใน "เหตุการณ์ปัจเจก" หน่วยความจำของแดฟโฟดิลส์ถูกฝังในของกวีและจิตจากชั่วฟ้าดินสลาย เมื่อเขารู้สึกน่าเบื่อ หรือหดหู่ เขาคิดของแดฟโฟดิลส์นี้ แล้วไชโยขึ้น บางคนยังคิดว่า แดฟโฟดิลส์ที่หมายถึงมนุษย์ Wordsworth สามารถดูดอกไม้ แต่คนควบคุมไม่ ลำโพงที่กล่าวว่า หลงเช่นเมฆที่ลอยอยู่เหนือเนินเขาและหุบเขา เขาพบเขตแดฟโฟดิลส์แต ดอกไม้เต้น fluttering ยืดไม่รู้จบตามชายฝั่ง และแม้ว่าคลื่นของทะเลสาบเต้นข้างดอกไม้ แดฟโฟดิลส์ outdid น้ำในกลี ผู้กล่าวว่า กวีไม่ช่วยแต่จะมีความสุขในเช่นบริษัทจอยฟูลของดอกไม้ เขาบอกว่า เขาเริ่ม และเริ่ม แต่ไม่ได้คิดอะไรอีกมากมายให้ฉากจะนำเขา สำหรับตอนนี้ เมื่อเขารู้สึก "ว่าง" หรือ "pensive หน่วยความจำปรากฏขึ้นเมื่อ" ตาที่เข้าด้านในที่เป็นความสุขจากความสันโดษ, " และหัวใจของเขาเติมความสุข, "เต้นกับแดฟโฟดิลส์ " Stanzas หกบรรทัดสี่ของบทกวีนี้ตามฉันทลักษณ์ขอ quatrain couplet: ABABCC แต่ละบรรทัดเป็นรถใน iambic tetrameter กลอนเรื่องนี้ หนึ่งใน loveliest และโด่งดังมากในสารบบ Wordsworth, revisits เรื่องคุ้นเคยธรรมชาติ และหน่วยความจำ เวลานี้ ด้วยเป็นอย่างยิ่ง (อย่างง่าย) อะไหล่ eloquence ดนตรี พล็อตเป็นง่ายมาก การแสดงของกวีหลงและเขาค้นพบเขตแดฟโฟดิลส์โดยทะเลสาบ หน่วยความจำที่ทำเขาและสิ่งอำนวยความสะดวกเขาเมื่อเขาโลนลี่ เบื่อ หรือกระสับกระส่าย คุณสมบัติของการเกิดฉับพลันจำ - แดฟโฟดิลส์ "แฟลชตามตาเข้าด้านใน / ซึ่งเป็นความสุขจากความสันโดษ" - เป็นเฉียบพลัน psychologically แต่ความหมายหลักของบทกวีอยู่ในบุคลาธิษฐานกลับของ stanzas เป็นต้น ลำโพงที่ถูกเปรียบเทียบกับธรรมชาติวัตถุ เมฆ- "ฉันได้เดินไปมาเหงาเป็นก้อนเมฆ / ที่วางสูง..." metaphorically และแดฟโฟดิลส์มีอย่างต่อเนื่องสมมุติตัวตนเป็นมนุษย์ เต้นรำ และ "tossing ศีรษะของพวกเขา" ใน "ฝูงชน โฮสต์" เทคนิคนี้หมายถึงความสามัคคีโดยธรรมชาติระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ การทำของ Wordsworth พื้นฐานมากที่สุด และมีประสิทธิภาพวิธีการปลูกฝังในเครื่องอ่านความรู้สึกที่กวีบ่อยอธิบายตัวเองเป็นประสบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเดินเงียบเหงาราวกับเมฆ "เป็น 1804 บทกวีโดยวิลเลียมเวิร์ดสเวิร์. มันเป็นแรงบันดาลใจจาก 15 เมษายน 1802 เหตุการณ์ที่เวิร์ดสเวิร์และน้องสาวของเขาโดโรธีมาข้าม" เข็มขัดยาว "ของแดฟโฟดิ. มันถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1807 และฉบับที่แก้ไขแล้วได้รับการปล่อยตัวใน 1815 ในคราฟท์บทกวีบางครั้งชื่อ "Daffodils."
ในบทกวีนี้เวิร์ดสเวิร์บันทึกประสบการณ์ของเขาอย่างกระทันหันเมื่อ chancing "โฮสต์" ของแดฟโฟดิช่วงเวลาเดินเหงา. โดยแดฟโฟดิมีความสุขกับเขาของพวกเขา ความอุดมสมบูรณ์และความงามนั้นเขากล่าวว่าพวกเขาดูเหมือนเป็นมากว่าเป็นดาวที่ส่องแสงในท้องฟ้านอกจากนี้เขายังพูดเกี่ยวกับความงามใกล้ทะเลสาบ แต่เสริมว่าแม้คลื่นประกายที่จะไม่ให้เจริญงอกงามเป็นแดฟโฟดิเหลือง "เต้นรำในสายลม. ".
เช่นเดียวกับเพลงครั้งแรกใน" ความโดดเดี่ยว Reaper "ความทรงจำของแดฟโฟดิถูกฝังอยู่ในใจของกวีและจิตวิญญาณที่จะรักตลอดไป. เมื่อเขารู้สึกหมองคล้ำหรือหดหู่ที่เขาคิดว่าแดฟโฟดิและให้กำลังใจ.
บางคนยัง คิดว่าแดฟโฟดิแทนมนุษย์ เวิร์ดสเวิร์สามารถชมดอกไม้ แต่มีการควบคุมคนไม่. ลำโพงบอกว่าหลงเหมือนเมฆลอยอยู่เหนือภูเขาและหุบเขาเขาพบเขตของแดฟโฟดิข้างทะเลสาบ เต้นรำ, กระพือดอกไม้ยืดอย่างไม่มีที่สิ้นสุดตามชายฝั่งและแม้ว่าคลื่นของทะเลสาบเต้นข้างดอกไม้ที่แดฟโฟดิยิ่งกว่าน้ำในนักร้องประสานเสียง ลำโพงที่บอกว่าเป็นกวีไม่สามารถช่วย แต่จะมีความสุขใน บริษัท ดังกล่าวมีความสุขของดอกไม้ เขาบอกว่าเขาจ้องมองและจ้อง แต่ไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่ความมั่งคั่งที่เกิดเหตุจะทำให้เขา สำหรับตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่เขารู้สึกว่า "ว่าง" หรือ "หม่น" กะพริบหน่วยความจำบน "ที่เข้าตา / นั่นคือความสุขของความเหงา" และหัวใจของเขามีความสุขเติม "และเต้นรำกับแดฟโฟดิว่า". สี่หก บรรทัดของบทกวีบทนี้เป็นไปตามคำกลอนโคลงบรรทัด-โครงการ: ABABCC แต่ละเส้นริมใน tetrameter โคลง. นี้บทกวีที่เรียบง่ายซึ่งเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่น่ารักและมีชื่อเสียงมากที่สุดในเวิร์ดสเวิร์แคนนอนทบทวนวิชาที่คุ้นเคยของธรรมชาติและหน่วยความจำในครั้งนี้ด้วยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (ง่าย) สำรองคารมคมคายดนตรี พล็อตเป็นเรื่องง่ายมากที่หลงกวีภาพวาดและการค้นพบของเขาของเขตของแดฟโฟดิโดยทะเลสาบหน่วยความจำที่ประสงค์เขาและความสะดวกสบายของเขาเมื่อเขาเหงาเบื่อหรือกระสับกระส่าย ลักษณะของการเกิดขึ้นอย่างฉับพลันของหน่วยความจำ - แดฟโฟดิ "แฟลชเมื่อเข้าตา / ซึ่งเป็นความสุขของความเหงา" - เป็นเฉียบพลันจิตใจ แต่ความหมายหลักของบทกวีที่อยู่ในตัวตนย้อนกลับของบทแรก ลำโพงเมื่อเทียบเปรียบเทียบกับวัตถุธรรมชาติเมฆ - "ฉันเดินเหงาเป็นเมฆ / ที่ลอยอยู่บนสูง ... " และแดฟโฟดิจะเป็นตัวเป็นตนอย่างต่อเนื่องเป็นมนุษย์เต้นรำและ "โยนหัวของพวกเขา" ใน " ฝูงชนโฮสต์. " เทคนิคนี้หมายถึงความสามัคคีโดยธรรมชาติระหว่างมนุษย์และธรรมชาติทำให้มันเป็นหนึ่งในที่สุดของเวิร์ดสเวิร์วิธีการขั้นพื้นฐานและมีประสิทธิภาพสำหรับการปลูกฝังในผู้อ่านรู้สึกกวีจึงมักจะอธิบายตัวเองว่าประสบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเดินโดดเดี่ยวเป็นเมฆ " เป็นบทกวีของวิลเลียม เวิร์ดสเวิร์ธ 1804 . มันเป็นแรงบันดาลใจจาก 15 เมษายน 1802 เหตุการณ์ที่เวิร์ดสเวิร์ธกับน้องสาวของเขา โดโรธี ก็มาเจอ " เข็มขัด " ที่ยาวนานของแดฟโฟดิล มันถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1815 และรุ่นปรับปรุงได้รับการปล่อยตัวในปี ค . ในหนังสือบทกวีเป็นบางครั้ง ชื่อว่า " ดอก "
ในกลอนนี้เวิร์ดสเวิร์ธบันทึกประสบการณ์ของเขาที่จู่ๆ ก็เสี่ยงต่อ " เจ้าภาพ " แดฟโฟดิล ระหว่างเดินโดดเดี่ยว ดอกแดฟโฟดิลพอใจเขาด้วยความอุดมสมบูรณ์และความงาม ; เขากล่าวว่า พวกเขาดูเหมือนจะเป็นจำนวนมากเป็นดาวที่ส่องแสงในท้องฟ้า นอกจากนี้เขายังกล่าวชื่นชมความงามของทะเลสาบใกล้เคียง แต่เพิ่มว่า แม้คลื่นของประกายไม่คึกเหมือนเหลือง daffodils " เต้นรำในสายลม "
เหมือนเป็นครั้งแรกในเพลง " มัจจุราชโดดเดี่ยว " หน่วยความจำของดอกแดฟโฟดิลเป็นฝังลงในจิตใจของกวีและวิญญาณจะหวงแหนตลอดไป เมื่อเขารู้สึกทึบ หรือหดหู่ เขาคิดดอกแดฟโฟดิล และเชียร์อัพ
บางคนยังคิดว่าดอกแดฟโฟดิลแทนมนุษย์ เวิร์ดสเวิร์ธสามารถชมดอกไม้ แต่ไม่มีการควบคุมเหนือมนุษย์

ประธานกล่าวว่าเดินเหมือนเมฆลอยอยู่เหนือเนินเขาและหุบเขา เขาได้เจอกับทุ่งดอกข้างทะเลสาบ เต้นรำ เต้นดอกไม้เหยียดไม่รู้จบตามชายฝั่ง และแม้คลื่นของทะเลสาบเต้นข้างๆดอกไม้ดอกแดฟโฟดิลทำได้ดีกว่าน้ำในชมรม ผู้บรรยายบอกว่า กวีไม่สามารถช่วย แต่จะมีความสุขใน บริษัท ดังกล่าวเบ่งบานของดอกไม้เขาบอกว่า เขาจ้องมองและจ้องมอง แต่ไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่ความมั่งคั่งฉากจะพาเขามา ตอนนี้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขารู้สึกว่า " ว่าง " หรือ " หม่น " ความทรงจำ " ที่กะพริบบนด้านในตา / นั่นคือความสุขของความสันโดษ และหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข และเต้นรำกับดอก "
stanzas สี่หกบรรทัดของบทกวีนี้ตามเหลอหลาโคลงสัมผัสโครงการ : ababcc .