“What good is regular school?” his

“What good is regular school?” his father roared. “You need to learn to respect the teachers and their teachings! You need to learn about ethics! Are you gonna go, or not!?”

“I’m not going!” cried Meng Hao, his eyes rolling.

“You…!” Meng Hao’s father raised his hand high into the air.

Meng Hao hurriedly said, “If you promise to never go see Peach Blossom again, then I’ll go…. You can go see anybody else, just not her!” He was afraid his father might actually start to spank him hard this time.

Meng Hao’s father wasn’t sure whether to laugh or cry. He lowered his hand, placing it onto Meng Hao’s head and tousling it gently.

“Alright. You’re growing up, kid, and I can see that you have a fertile imagination. Fine. From now on, I’ll never see Peach Blossom again. I’ll leave her for you. After you grow up, I’ll arrange for her to be your concubine!”

“Really?” said Meng Hao, his eyes growing bright.

“You’re still not in bed?!” He glared at Meng Hao as he released him. Meng Hao beamed with joy as he ran into the house, threw off his clothes, and jumped into bed. He had some beautiful dreams that night.

Early the next morning, when the sky was just beginning to grow light, Meng Hao’s eyes were still blurry as his father dressed him.

Father glanced at son, and could see that he clearly hadn’t gotten enough sleep. A solemn expression covered his face, as well as love and kindness, something Meng Hao didn’t often see.

He reached down and picked up Meng Hao, just like he had when he was young. Meng Hao’s head fell onto his shoulder, and he continued to sleep. Meng Hao’s father grabbed the gift he planned to present to the teacher, and then left.

Along the way, his gait was a bit unsteady. Carrying such a large boy wasn’t an easy task.

An hour later, they reached the main gate of the house of a famous old man who lived in the east part of the city. Meng Hao’s father woke Meng Hao up and then put him down. Then, he knocked on the door, and entered the courtyard.

Meng Hao was left yawning out in the courtyard as his father entered the house, so he didn’t see his father respectfully clasping hands and making other imploring gestures.

Not much time passed before his father emerged. Next to him was an old man with a full head of white hair. His features were ancient, but full of vigor. It gave him a noble and prestigious bearing, much different from that of an ordinary person.

This was especially true of his eyes. They were filled with profundity, as if they contained stars within them. Anyone who looked at them would be entranced. The old man gazed down at Meng Hao.

This gaze seemed to be able to see lives that had been lived, and lives yet to be lived.

This gaze seemed capable of piercing through the haze to see all three lives: past, present and future.

This gaze made it seem as if this young man’s entire life had been lived for the purpose of coming here and kowtowing three times to become his apprentice.

A long moment passed, and the old man nodded slightly.

Meng Hao’s father looked down at Meng Hao and said, “A Master is like a father. Fang Mu, I want you to respect your Master. Respect him even more than you respect me! If you can’t do that, then you aren’t my son!” With that, he left.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"สิ่งที่ดีคือ โรงเรียนปกติพ่อคำราม "คุณต้องเรียนรู้ที่จะเคารพครูและคำสอนของพวกเขา คุณต้องเรียนรู้เกี่ยวกับจริยธรรม คุณจะไป หรือไม่?""ไม่ไป" ร้องไห้เฮาเมง ตากลิ้ง"คุณ..." เมงเฮาพ่อยกมือสูงขึ้นไปในอากาศเฮา เมงรีบกล่าวว่า "ถ้าคุณสัญญาว่า จะไม่ไปดูพีชบลอสซั่มอีก แล้วฉันจะไป... คุณสามารถไปดูใครอื่น เพียงไม่เธอเลย" เขากลัวพ่ออาจจริงเริ่มตบเขาอย่างหนักขณะนี้เมงเฮาพ่อไม่แน่ใจว่าจะหัวเราะ หรือร้องไห้ เขาลงมือ วางลงบนหัวเมงเฮา และ tousling เบา ๆ"ไม่เป็นไร คุณเติบโตขึ้น เด็ก และฉันสามารถดูว่า คุณมีการจินตนาการ ปรับ จากนี้ ฉันจะไม่เคยเห็นดอกท้ออีกครั้ง ฉันจะปล่อยให้เธอสำหรับคุณ หลังจากที่คุณเติบโตขึ้น ฉันจะจัดให้เธอเป็น นางสนมของคุณ""จริง ๆ หรือ" กล่าวว่า เฮาเมง ตาของเขาเติบโตสดใส"ยังไม่นอน!" เขา glared ที่เมงเฮาเป็นเขาปล่อยเขา เมงเฮาลำ ด้วยความสุขเขาวิ่งเข้าไปในบ้าน โยนปิดเสื้อผ้าของเขา และรีบกระโดดจากเตียง เขามีความฝันที่สวยงามบางคืนนั้นเช้าวันรุ่ง เมื่อท้องฟ้าก็ค่อย ๆ เติบโตแสง ตาเมงเฮาถูกเบลอยังคงเป็นพ่อของเขาแต่งตัวเขาพ่อ glanced ที่สน และอาจเห็นว่า เขาได้อย่างชัดเจนไม่ได้รับการนอนหลับเพียงพอ นิพจน์ที่เคร่งขรึมครอบคลุมใบ หน้า เป็นความรัก และ เมตตา สิ่งที่เฮาเมงมักจะไม่เห็นHe reached down and picked up Meng Hao, just like he had when he was young. Meng Hao’s head fell onto his shoulder, and he continued to sleep. Meng Hao’s father grabbed the gift he planned to present to the teacher, and then left.Along the way, his gait was a bit unsteady. Carrying such a large boy wasn’t an easy task.An hour later, they reached the main gate of the house of a famous old man who lived in the east part of the city. Meng Hao’s father woke Meng Hao up and then put him down. Then, he knocked on the door, and entered the courtyard.Meng Hao was left yawning out in the courtyard as his father entered the house, so he didn’t see his father respectfully clasping hands and making other imploring gestures.Not much time passed before his father emerged. Next to him was an old man with a full head of white hair. His features were ancient, but full of vigor. It gave him a noble and prestigious bearing, much different from that of an ordinary person.This was especially true of his eyes. They were filled with profundity, as if they contained stars within them. Anyone who looked at them would be entranced. The old man gazed down at Meng Hao.This gaze seemed to be able to see lives that had been lived, and lives yet to be lived.This gaze seemed capable of piercing through the haze to see all three lives: past, present and future.This gaze made it seem as if this young man’s entire life had been lived for the purpose of coming here and kowtowing three times to become his apprentice.A long moment passed, and the old man nodded slightly.Meng Hao’s father looked down at Meng Hao and said, “A Master is like a father. Fang Mu, I want you to respect your Master. Respect him even more than you respect me! If you can’t do that, then you aren’t my son!” With that, he left.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"สิ่งที่ดีคือโรงเรียนปกติ?" พ่อของเขาคำราม "คุณจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะเคารพครูผู้สอนและคำสอนของพวกเขา! คุณต้องเรียนรู้เกี่ยวกับจริยธรรม! คุณจะไปหรือไม่ !? " " ผมไม่ได้ไป! "ร้องเม้งเฮาดวงตาของเขากลิ้ง. " คุณ ... ! "พ่อจ๋ายงูเห่ายกมือขึ้นสูงขึ้นไปในอากาศ. เม้งเฮารีบกล่าวว่า" หากคุณ สัญญาว่าจะไม่เคยไปดู Peach Blossom อีกครั้งแล้วฉันจะไป ... คุณสามารถไปดูคนอื่นก็ไม่เธอ! "เขากลัวพ่อของเขาจริงๆแล้วอาจจะเริ่มต้นที่จะตบเขายากเวลานี้. พ่อเม้งเฮาก็ไม่แน่ใจว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ เขาลดลงในมือของเขาวางมันลงบนหัวเม้ง Hao และ tousling มันเบา ๆ . "Alright คุณกำลังเติบโตขึ้นเด็กและฉันสามารถเห็นว่าคุณมีจินตนาการที่อุดมสมบูรณ์ ละเอียด. จากนี้ไปผมจะไม่เคยเห็น Peach Blossom อีกครั้ง ฉันจะปล่อยให้เธอสำหรับคุณ หลังจากที่คุณโตขึ้นผมจะจัดให้มีการให้เธอเป็นภรรยาน้อยของคุณ! " " จริงเหรอ? "เม้งเฮาดวงตาของเขาสดใสเจริญเติบโตกล่าวว่า. " คุณยังไม่อยู่ในเตียง ?! "เขาจ้องหน้าเม้งเฮาขณะที่เขาปล่อยให้เขา . เม้งเฮาคานด้วยความสุขขณะที่เขาวิ่งเข้าไปในบ้านโยนออกเสื้อผ้าของเขาและกระโดดลงไปในเตียง เขามีความฝันที่สวยงามบางคืนนั้น. เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อท้องฟ้าเป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่จะเติบโตแสงตาเม้งเฮาส์ก็ยังไม่ชัดว่าเป็นพ่อของเขาแต่งตัวเขา. พ่อเหลือบมองไปที่ลูกชายและจะได้เห็นว่าเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ได้อากาศ นอนหลับที่เพียงพอ. นิพจน์ขึงขังปกคลุมใบหน้าของเขาเช่นเดียวกับความรักและความเมตตาบางสิ่งบางอย่างเม้ง Hao ไม่ได้มักจะเห็น. เขาเอื้อมมือลงและหยิบขึ้นมาเม้งเฮาเช่นเดียวกับเขาได้เมื่อเขาเป็นหนุ่ม หัวเม้งเฮาลดลงบนไหล่ของเขาและเขายังคงนอนหลับ พ่อเม้งเฮาส์คว้าของขวัญเขาวางแผนที่จะนำเสนอให้กับครูและซ้ายแล้ว. ไปตามทางเดินของเขาเป็นบิตสั่นคลอน การดำเนินการดังกล่าวเป็นเด็กที่มีขนาดใหญ่ไม่ได้เป็นงานง่าย. ชั่วโมงต่อมาพวกเขามาถึงประตูใหญ่ของบ้านของชายชราที่มีชื่อเสียงที่อาศัยอยู่ในภาคตะวันออกของเมือง พ่อเม้งเฮาส์ตื่นเม้งเฮาขึ้นแล้วใส่เขาลง จากนั้นเขาเคาะประตูและเข้าคอร์ทยาร์ด. เม้งเฮาถูกทิ้งหาวออกมาในคอร์ทยาร์ดเป็นพ่อของเขาเข้าไปในบ้านเพื่อให้เขาไม่ได้เห็นพ่อของเขากราบกุมมือและทำท่าทางเรียกร้องอื่น ๆ . เวลาไม่มากผ่าน ก่อนที่พ่อของเขาโผล่ออกมา ถัดจากเขาเป็นคนเก่าที่มีเต็มหัวของผมสีขาว คุณสมบัติของเขาเป็นโบราณ แต่เต็มไปด้วยพลัง มันทำให้เขามีเกียรติและมีชื่อเสียงแบริ่งมากแตกต่างจากที่คนธรรมดา. นี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่แท้จริงของดวงตาของเขา พวกเขาเต็มไปด้วยความลึกซึ้งราวกับว่าพวกเขามีดาวภายในพวกเขา ทุกคนมองไปที่พวกเขาจะได้รับการตะลึง . คนเก่าจ้องลงที่เม้งเฮาจ้องมองนี้ดูเหมือนจะสามารถที่จะเห็นชีวิตที่ได้รับการอาศัยอยู่และมีชีวิตอยู่ยังไม่ได้อาศัยอยู่. จ้องมองนี้ดูเหมือนความสามารถในการเจาะผ่านหมอกควันที่จะเห็นทั้งหมดสามชีวิต: อดีตปัจจุบันและอนาคต . จ้องมองนี้ทำให้มันดูเหมือนว่าทั้งชีวิตของชายหนุ่มที่ได้รับการอาศัยอยู่สำหรับวัตถุประสงค์ของการมาที่นี่และ kowtowing สามครั้งจะกลายเป็นเด็กฝึกงานของเขา. ช่วงเวลานานผ่านไปและชายชราพยักหน้าเล็กน้อย. พ่อเม้งเฮามองลงที่เม้ง Hao และกล่าวว่า "โทเป็นเหมือนพ่อ ฝางหมู่ที่ฉันต้องการให้คุณให้ความเคารพอาจารย์ของท่าน เคารพเขามากยิ่งขึ้นกว่าที่คุณเคารพฉัน! ถ้าคุณไม่สามารถทำเช่นนั้นแล้วคุณจะไม่ลูกชายของฉัน! "ด้วยความที่เขาทิ้ง