Differences between past and ongoin

Differences between past and ongoing traumas: Key issues for TF-CBT adaptation
There are three key issues to be recognized for TF-CBT use where there is risk for ongoing trauma to the youth. The first difference between past and ongoing traumas is the degree to which youth, their parents and therapists can realistically count on the youth’s ongoing safety. As evident in the above case example, Maya initially did not believe she was safe from future abuse; however, her therapist could realistically address these maladaptive cognitions because Maya’s current environment was no longer dangerous. When Maya experienced trauma reminders such as hearing boys at school talk like her father, she could realistically remind herself that they were not her father, and that she was safe from ongoing sexual abuse by her father. In contrast, when traumas are ongoing, the therapist needs to validate safety concerns and proactively help the youth and parent to develop realistic safety contingencies that are consistent with the individual youth’s developmental abilities and living situation
A second difference between past and ongoing traumas is often the degree to which the non-offending parent or primary caregiver (hereafter referred to as “parent”) is able to protect to the youth, and how this affects the parent’s self-view. Where a parent’s protection efficacy remains challenged, that parent’s acceptance, acknowledgment, and validation of the youth’s experiences and related problems may be similarly challenged. Although parents may feel guilt and self-blame about a youth’s previous traumas, past failure to protect or the youth’s negative behaviors, parents can also reassure themselves that they are currently protecting the youth from trauma and assuring the youth’s safety. For example, once Maya’s foster mother saw herself as a critical “protective shield” to Maya, she stopped thinking that she was a failure as a foster parent and re-focus her efforts on protecting a vulnerable youth. In contrast, parents have much greater difficulty viewing himself or herself as protecting when there is ongoing trauma. This may be particularly true for parents who make decisions that place the child in harm’s way (e.g., staying with a partner who is perpetrating domestic violence). These parents may feel guilty, ashamed, defensive about their choices, depowered by their current romantic situation, and not being in a psychological or economic position to perceive that alternative action is an option. Some of these parents minimize, invalidate or deny the youth’s traumatic experiences. Parents who are themselves experiencing ongoing trauma, or may have personal, unresolved traumatic histories, may be unavailable to support the child due to their own trauma or depressive symptoms. This can be especially challenging since, unlike other treatments, TF-CBT involves youth directly describing their personal trauma experiences and parents directly hearing these narratives from their child. Since parental support is a strong mediator of positive child outcomes during TF-CBT treatment (Cohen & Mannarino, 1996, 2000), it is critical to enhance parental engagement while addressing parental shame or self-blame.
A third difference is the degree to which youth are able to engage in perspective-taking and contextualizing. The multiple goals of narrative include mastery of learned avoidance and fear, as well as to gain more accurate cognitions and perspectives about traumatic experiences and place them within the broader context of one’s life. Due to the heightened emotional arousal and diminished cognitive and verbal functioning associated with acute trauma exposure, individuals cannot develop coherent trauma narratives during these episodes. Youth who are no longer being traumatized have the opportunity to contrast their past traumatic experiences with their current experiences of relative safety. No longer living in the trauma context allows youth to gain perspective and meaning in a reflective manner about how the past traumas have impacted their lives. Maya was able to think about her previous sexual abuse from the perspective of currently living in a safe environment where her caregiver believed and supported her. This helped her to both grieve her parents’ inability to protect her and acknowledge her hope for some form of reconciliation with them in the future—ideas that would have made her feel far too vulnerable earlier.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความแตกต่างระหว่างอดีต และต่อเนื่องปัญหา: ปัญหารหัสชุมชนปรับตัวที่สำคัญมีประเด็นสำคัญสามเพื่อรับรู้รหัสชุมชนใช้สถานมีความเสี่ยงในการบาดเจ็บอย่างต่อเนื่องให้เยาวชน first ความแตกต่างระหว่างปัญหาที่ผ่านมา และต่อเนื่องเป็นปริญญาที่เยาวชน พ่อแม่ของพวกเขา และนักบำบัดสามารถจริงนับของเยาวชนอย่างต่อเนื่องเพื่อความปลอดภัย เป็นที่เห็นได้ชัดอย่างกรณีข้างต้น มายาเริ่มไม่เชื่อเธอปลอดภัยจากการละเมิดสิทธิในอนาคต อย่างไรก็ตาม บำบัดโรคของเธออาจจริง cognitions maladaptive เหล่านี้เนื่องจากสภาพแวดล้อมปัจจุบันของมายาไม่อันตราย เมื่อ Maya มีประสบการณ์ เตือนบาดเจ็บเช่นได้ยินชายโรงเรียนพูดเหมือนพ่อของเธอ เธอจริงสามารถเตือนตัวเองว่า ไม่ใช่พ่อของเธอ และว่า เธอปลอดภัยจากการล่วงละเมิดทางเพศอย่างต่อเนื่อง โดยพ่อของเธอ ในทางตรงกันข้าม เมื่อปัญหาอย่างต่อเนื่อง ผู้บำบัดต้องตรวจสอบความปลอดภัยความกังวล และช่วยให้เยาวชนและหลักการพัฒนา contingencies ปลอดภัยจริงที่สอดคล้องกับความสามารถในการพัฒนาและสถานการณ์ชีวิตของเยาวชนแต่ละ วันนี้A second difference between past and ongoing traumas is often the degree to which the non-offending parent or primary caregiver (hereafter referred to as “parent”) is able to protect to the youth, and how this affects the parent’s self-view. Where a parent’s protection efficacy remains challenged, that parent’s acceptance, acknowledgment, and validation of the youth’s experiences and related problems may be similarly challenged. Although parents may feel guilt and self-blame about a youth’s previous traumas, past failure to protect or the youth’s negative behaviors, parents can also reassure themselves that they are currently protecting the youth from trauma and assuring the youth’s safety. For example, once Maya’s foster mother saw herself as a critical “protective shield” to Maya, she stopped thinking that she was a failure as a foster parent and re-focus her efforts on protecting a vulnerable youth. In contrast, parents have much greater difficulty viewing himself or herself as protecting when there is ongoing trauma. This may be particularly true for parents who make decisions that place the child in harm’s way (e.g., staying with a partner who is perpetrating domestic violence). These parents may feel guilty, ashamed, defensive about their choices, depowered by their current romantic situation, and not being in a psychological or economic position to perceive that alternative action is an option. Some of these parents minimize, invalidate or deny the youth’s traumatic experiences. Parents who are themselves experiencing ongoing trauma, or may have personal, unresolved traumatic histories, may be unavailable to support the child due to their own trauma or depressive symptoms. This can be especially challenging since, unlike other treatments, TF-CBT involves youth directly describing their personal trauma experiences and parents directly hearing these narratives from their child. Since parental support is a strong mediator of positive child outcomes during TF-CBT treatment (Cohen & Mannarino, 1996, 2000), it is critical to enhance parental engagement while addressing parental shame or self-blame.A third difference is the degree to which youth are able to engage in perspective-taking and contextualizing. The multiple goals of narrative include mastery of learned avoidance and fear, as well as to gain more accurate cognitions and perspectives about traumatic experiences and place them within the broader context of one’s life. Due to the heightened emotional arousal and diminished cognitive and verbal functioning associated with acute trauma exposure, individuals cannot develop coherent trauma narratives during these episodes. Youth who are no longer being traumatized have the opportunity to contrast their past traumatic experiences with their current experiences of relative safety. No longer living in the trauma context allows youth to gain perspective and meaning in a reflective manner about how the past traumas have impacted their lives. Maya was able to think about her previous sexual abuse from the perspective of currently living in a safe environment where her caregiver believed and supported her. This helped her to both grieve her parents’ inability to protect her and acknowledge her hope for some form of reconciliation with them in the future—ideas that would have made her feel far too vulnerable earlier.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความแตกต่างระหว่างอดีตและชอกช้ำอย่างต่อเนื่อง: ประเด็นสำคัญในการปรับตัว TF-CBT
มีประเด็นสำคัญที่สามจะได้รับการยอมรับสำหรับการใช้ TF-CBT ที่มีความเสี่ยงต่อการบาดเจ็บอย่างต่อเนื่องเพื่อเยาวชน สายแรกแตกต่างระหว่างชอกช้ำที่ผ่านมาและต่อเนื่องเป็นระดับที่เยาวชนผู้ปกครองและนักบำบัดของพวกเขาแนบเนียนสามารถนับในเรื่องความปลอดภัยของเด็กและเยาวชนอย่างต่อเนื่อง ในฐานะที่เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดในกรณีข้างต้นมายาตอนแรกไม่เชื่อว่าเธอมีความปลอดภัยจากการละเมิดในอนาคต แต่นักบำบัดของเธอเป็นจริงเหล่านี้สามารถอยู่ cognitions maladaptive เพราะสภาพแวดล้อมในปัจจุบันมายาก็ไม่เป็นอันตรายอีกต่อไป เมื่อมายาที่มีประสบการณ์การแจ้งเตือนการบาดเจ็บเช่นการได้ยินชายที่โรงเรียนพูดคุยเหมือนพ่อของเธอเธอแนบเนียนจะเตือนตัวเองว่าพวกเขาไม่ได้เป็นพ่อของเธอและว่าเธอปลอดภัยจากการล่วงละเมิดทางเพศอย่างต่อเนื่องโดยพ่อของเธอ
ในทางตรงกันข้ามเมื่อชอกช้ำอย่างต่อเนื่องบำบัดความต้องการที่จะตรวจสอบความกังวลด้านความปลอดภัยเชิงรุกและช่วยให้เยาวชนและผู้ปกครองในการพัฒนาภาระผูกพันความปลอดภัยจริงที่มีความสอดคล้องกับความสามารถในการพัฒนาเยาวชนของแต่ละบุคคลและสถานการณ์ที่อยู่อาศัยความแตกต่างระหว่างสองชอกช้ำที่ผ่านมาและต่อเนื่องมักจะเป็นระดับที่ผู้ปกครองที่ไม่ได้กระทำผิดหรือผู้ดูแลหลัก (ต่อจากนี้จะเรียกว่าเป็น "ผู้ปกครอง") มีความสามารถในการปกป้องให้กับเยาวชนและวิธีการนี้มีผลต่อมุมมองของผู้ปกครองตัวเอง ในกรณีที่การป้องกันของผู้ปกครอง cacy EF ไฟยังคงท้าทายการยอมรับของผู้ปกครองที่ได้รับทราบและตรวจสอบจากประสบการณ์ของเยาวชนและปัญหาที่เกี่ยวข้องอาจจะถูกท้าทายในทำนองเดียวกัน แม้ว่าพ่อแม่อาจจะรู้สึกผิดและโทษตัวเองเกี่ยวกับตำแหน่งนี้ก่อนที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งล้มเหลวที่ผ่านมาเพื่อป้องกันหรือพฤติกรรมเชิงลบของเยาวชนผู้ปกครองยังสามารถสร้างความมั่นใจให้ตัวเองว่าพวกเขากำลังปกป้องเยาวชนจากการบาดเจ็บและความเชื่อมั่นด้านความปลอดภัยของเด็กและเยาวชน ตัวอย่างเช่นเมื่อแม่บุญธรรมของมายาเห็นว่าตัวเองเป็นสำคัญ "โล่ป้องกัน" เพื่อมายาเธอหยุดคิดว่าเธอเป็นความล้มเหลวเป็นพ่อแม่อุปถัมภ์และใหม่มุ่งเน้นความพยายามของเธอในการปกป้องเด็กและเยาวชนที่มีช่องโหว่ ในทางตรงกันข้ามพ่อแม่มี culty ไฟมากขึ้นแตกดูตัวเองหรือตัวเองกับการปกป้องเมื่อมีการบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง นี้อาจเป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ปกครองที่จะทำให้การตัดสินใจที่วางเด็กอยู่ในอันตราย (เช่นอยู่กับพันธมิตรที่เป็น perpetrating ความรุนแรงในครอบครัว) พ่อแม่เหล่านี้อาจรู้สึกผิดละอายใจ, การป้องกันเกี่ยวกับทางเลือกของพวกเขาดีพาว์โรแมนติกโดยสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขาและไม่ได้อยู่ในตำแหน่งทางจิตวิทยาหรือทางเศรษฐกิจที่จะรับรู้ว่าการกระทำทางเลือกที่เป็นตัวเลือก บางส่วนของพ่อแม่เหล่านี้ลดโมฆะหรือปฏิเสธเยาวชนประสบการณ์ที่เจ็บปวด ผู้ปกครองที่กำลังประสบกับตัวเองบาดเจ็บอย่างต่อเนื่องหรืออาจมีบุคคลประวัติศาสตร์บาดแผลได้รับการแก้ไขอาจจะใช้งานไม่ได้ให้การสนับสนุนเด็กเนื่องจากการบาดเจ็บของตัวเองหรือมีอาการซึมเศร้า นี้สามารถเป็นสิ่งที่ท้าทายโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ซึ่งแตกต่างจากการรักษาอื่น ๆ TF-CBT เกี่ยวข้องกับเยาวชนโดยตรงอธิบายประสบการณ์การบาดเจ็บส่วนบุคคลของตนและผู้ปกครองโดยตรงได้ยินเรื่องเล่าเหล่านี้จากเด็กของพวกเขา เนื่องจากการสนับสนุนของผู้ปกครองเป็นคนกลางที่แข็งแกร่งของผลเด็กในเชิงบวกในระหว่างการรักษา TF-CBT (โคเฮนแอนด์ Mannarino, 1996, 2000) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเสริมสร้างการมีส่วนร่วมของผู้ปกครองในขณะที่ความอัปยศของผู้ปกครองหรือตัวเองตำหนิ.
ความแตกต่างที่สามคือระดับที่ เยาวชนสามารถที่จะมีส่วนร่วมในมุมมองการและ contextualizing เป้าหมายของการเล่าเรื่องหลายรวมถึงการเรียนรู้ของการหลีกเลี่ยงและความหวาดกลัวได้เรียนรู้เช่นเดียวกับการที่จะได้รับ cognitions ถูกต้องมากขึ้นและมุมมองเกี่ยวกับประสบการณ์ที่เจ็บปวดและวางไว้ในบริบทที่กว้างขึ้นของชีวิตหนึ่งของ เนื่องจากการเร้าอารมณ์ความรู้สึกความคิดริเริ่มและการทำงานลดลงคิดและคำพูดที่เกี่ยวข้องกับการเปิดรับบาดเจ็บเฉียบพลันบุคคลที่ไม่สามารถพัฒนาเรื่องเล่าบาดเจ็บที่สอดคล้องกันในช่วงตอนเหล่านี้ เยาวชนที่ถูกไม่บอบช้ำมีโอกาสที่จะคมชัดประสบการณ์ที่เจ็บปวดของพวกเขาที่ผ่านมามีประสบการณ์ปัจจุบันของพวกเขาของความปลอดภัยของญาติ ไม่มีอีกต่อไปที่อาศัยอยู่ในบริบทของการบาดเจ็บช่วยให้เยาวชนที่จะได้รับมุมมองและความหมายในลักษณะใหม่ชั้น ective เกี่ยวกับวิธีชอกช้ำที่ผ่านมาได้ส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเขา มายาก็สามารถที่จะคิดเกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศของเธอก่อนหน้านี้จากมุมมองของปัจจุบันอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยที่ดูแลเธอเชื่อว่าเธอและได้รับการสนับสนุน นี้ช่วยให้เธอทั้งสองไม่สามารถที่เศร้าสลดใจพ่อแม่ของเธอที่จะปกป้องเธอและรับทราบความหวังของเธอสำหรับรูปแบบของการประนีประนอมบางอย่างกับพวกเขาในความคิดในอนาคตที่จะทำให้เธอรู้สึกห่างไกลความเสี่ยงมากเกินไปก่อนหน้านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความแตกต่างระหว่างอดีตและต่อเนื่องที่ได้รับบาดเจ็บ : ประเด็นสำคัญสำหรับ tf-cbt การปรับตัว
มี 3 ประเด็นที่จะได้รับการยอมรับสำหรับ tf-cbt ใช้ที่ไหนมีความเสี่ยงต่อการบาดเจ็บที่เกิดกับเยาวชน ความแตกต่างระหว่างอดีตและ RST จึงได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง คือ การที่เยาวชน ผู้ปกครอง และนักบำบัดแนบเนียนสามารถนับบนของเยาวชนความปลอดภัยอย่างต่อเนื่อง เป็นที่เห็นได้ชัดในข้างต้น กรณีตัวอย่างมายา ตอนแรกไม่เชื่อ เธอปลอดภัยจากการละเมิดในอนาคต อย่างไรก็ตาม นักบำบัดของเธอสามารถสั่งที่อยู่ maladaptive ความคิดเหล่านี้เพราะสภาพแวดล้อมในปัจจุบันของมายาก็ไม่มีอันตราย เมื่อมายาที่มีประสบการณ์การบาดเจ็บการแจ้งเตือนเช่นได้ยินเด็กชายที่โรงเรียนพูดเหมือนพ่อของเธอ , เธอสามารถสั่งให้ตัวเอง ที่เขาไม่ใช่พ่อของเธอและที่เธอปลอดภัยจากการละเมิดทางเพศอย่างต่อเนื่องโดยพ่อของเธอ ในทางตรงกันข้าม เมื่อได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง , therapist ต้องตรวจสอบความปลอดภัยประสิทธิภาพและช่วยให้เยาวชนและผู้ปกครองเพื่อพัฒนาอย่างต่อเนื่องความปลอดภัยมีเหตุผลที่สอดคล้องกับพัฒนาการและความสามารถของแต่ละบุคคล เยาวชนอาศัยสถานการณ์
ความแตกต่างที่สองระหว่างอดีตและการบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง มักจะเป็นระดับที่ไม่ขัดใจผู้ปกครองหรือผู้ดูแลหลัก ( ต่อจากนี้จะเรียกว่า " แม่ " ) สามารถป้องกันเยาวชนและวิธีการนี้มีผลต่อมุมมองตนเองของผู้ปกครอง ที่พ่อแม่ปกป้อง EF จึง cacy ยังคงท้าทาย การยอมรับของแม่พ่อและการตรวจสอบความถูกต้องของประสบการณ์ของเยาวชน และปัญหาที่เกี่ยวข้องอาจจะท้าทายเช่นกัน . ถึงแม้ว่า พ่อแม่อาจรู้สึกความผิดและโทษเกี่ยวกับตนเองของเยาวชนที่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ ที่ผ่านมา ล้มเหลวในการปกป้อง หรือ พฤติกรรมของเยาวชน ที่เป็นลบ พ่อแม่ยังสามารถสร้างความมั่นใจให้ตัวเองที่พวกเขากำลังปกป้องเยาวชนจากการบาดเจ็บและมั่นใจความปลอดภัยของเยาวชน ตัวอย่างเช่นเมื่อมายาอุปถัมภ์แม่เห็นตัวเองเป็นสำคัญ " โล่ป้องกัน " มายา เธอหยุดคิดว่า เธอล้มเหลวในการเป็นพ่อแม่บุญธรรมและมุ่งเน้นความพยายามของเธอในการปกป้องเยาวชนเปราะบาง ในทางตรงกันข้าม พ่อแม่มีมากขึ้นจึงแยก culty ดูเองหรือตัวเองเป็นปกป้องเมื่อมีการบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง