Sub Saharan African states experien

Sub Saharan African states experience more frequent and enduring civil conflict than countries in any other world region. This dissertation confirms that civil wars are related to local governance patterns, as African governments practice differential policies of repression, underdevelopment, marginalization and exclusion throughout their territories. The spatial and temporal patterns of rebellion within states are therefore shaped by the governance patterns of the targeted regime.

In this dissertation, I advocate a return to the perspective that African regimes govern in a manner that has motivated rebellion across marginalized and excluded groups. Civil wars are shaped by the particularities of targeted government and local characteristics. The dynamics of individual civil wars are primarily designed to take hold of typical military targets, which are also determined by the political, economics, social and physical geography of the state.

The dissertation is designed to address four principal themes put forth to explain the occurrence of civil war. First, state territorial control is presumed to influence the opportunity costs of potential rebels. Second, the coercive potential of a state may affect civil war for two reasons: while low levels of coercive potential allow for the rise of rebel groups, high levels of civilian repression may motivate populations to attack the regime. Third, development levels across a state may engender conflict as the provision of public goods may be based on clientistic relationships with regimes. Finally, in a direct test of neopatrimonal ties between the government and ethnic groups, variation in government representation may provoke conflict as those ethnic groups not allied to regimes may be marginalized from power. Previous studies that have relied on these causal explanations are thoroughly discussed.

The two main conclusions evident from this dissertation are that patterns of governance in African states create uneven zones of control, leading to the marginalization and exclusion of entire groups and regions. In addition, the study of conflict dynamics is greatly advanced by the use of disaggregated data and local level specifications, as it is on this level that the motivations and opportunities of both rebels and governments are most apparent.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อเมริกาแอฟริกาซาฮาร่าย่อยประสบการณ์มากขึ้นอย่างสม่ำเสมอ และยั่งยืนแพ่งขัดแย้งมากกว่าประเทศในภูมิภาคอื่น ๆ ของโลก วิทยานิพนธ์นี้ยืนยันว่า สงครามกลางเมืองเกี่ยวข้องกับรูปแบบการปกครองท้องถิ่น เป็นรัฐบาลแอฟริกาปฏิบัติแตกต่างนโยบายปราบปราม underdevelopment, marginalization และแยกตลอดเขตแดนของตน รูปแบบพื้นที่ และขมับของกบฏในอเมริกาจึงได้มีรูปร่าง โดยกำกับรูปแบบของระบอบการปกครองที่เป็นเป้าหมายในวิทยานิพนธ์นี้ ฉันสนับสนุนกลับไปมุมมองที่แอฟริการะบอบควบคุมในลักษณะที่มีแรงจูงใจกบฏทั้งกลุ่มถูกแยกออก และมี สงครามกลางเมืองมีรูปร่าง โดย particularities ของรัฐบาลที่กำหนดเป้าหมายและลักษณะท้องถิ่น ของสงครามกลางเมืองแต่ละหลักได้ถูกออกแบบให้หยิบทั่วไปทหารเป้าหมาย ซึ่งยังมีกำหนด โดยทางการเมือง เศรษฐศาสตร์ ภูมิศาสตร์กายภาพ และสังคมของรัฐวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกที่ถูกออกแบบมาเพื่อชุดหลักสี่มาใส่เพื่ออธิบายการเกิดขึ้นของสงครามกลางเมือง ครั้งแรก ควบคุมดินแดนของรัฐคือ presumed ชวนต้นทุนโอกาสของการเกิดกบฏ สอง ศักยภาพ coercive รัฐอาจส่งผลกระทบต่อสงครามกลางเมืองด้วยเหตุผลสองประการ: ในขณะที่ศักยภาพ coercive ระดับต่ำให้เพิ่มขึ้นของกลุ่มกบฏ ปราบปรามพลเรือนระดับสูงอาจจูงใจประชากรเพื่อโจมตีระบบการปกครองได้ ที่สาม ระดับการพัฒนาระหว่างรัฐอาจ engender ความขัดแย้งขณะที่สำรองของสินค้าสาธารณะอาจยึดตามความสัมพันธ์ clientistic กับระบอบ สุดท้าย ในการทดสอบโดยตรง neopatrimonal ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลและกลุ่มชาติพันธ์ ความผันแปรในการนำเสนอรัฐบาลอาจกระตุ้นความขัดแย้งเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไม่พ้องกับระบอบที่อาจทำจากไฟฟ้า การศึกษาก่อนหน้านี้ที่ได้อาศัยในคำอธิบายเชิงสาเหตุเหล่านี้ต้องได้รับการอธิบายบทสรุปหลักสองที่เห็นได้ชัดจากวิทยานิพนธ์นี้จะให้รูปแบบการปกครองในอเมริกาแอฟริกาสร้างโซนไม่สม่ำเสมอควบคุม นำ marginalization และกันทั้งกลุ่มและภูมิภาค วิชา dynamics ความขัดแย้งเป็นอย่างสูง โดยการใช้ disaggregated ข้อมูลและข้อกำหนดระดับท้องถิ่น เหมือนกับระดับนี้โต่งและโอกาสของกบฏและรัฐบาลชัดเจนมากที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รัฐแอฟริตซาฮาราได้สัมผัสบ่อยขึ้นและยั่งยืนความขัดแย้งกว่าประเทศในภูมิภาคอื่น ๆ ของโลกใด ๆ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ยืนยันว่าสงครามกลางเมืองที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบการปกครองท้องถิ่นเป็นรัฐบาลแอฟริกาปฏิบัตินโยบายที่แตกต่างกันของการปราบปราม, ล้าหลังชายขอบ, และการยกเว้นทั่วดินแดนของพวกเขา รูปแบบพื้นที่และเวลาของการก่อจลาจลภายในรัฐจึงมีรูปทรงโดยรูปแบบการปกครองของระบอบการปกครองที่กำหนดเป้าหมาย. ในวิทยานิพนธ์นี้ผมสนับสนุนกลับไปยังมุมมองที่ว่าระบอบการปกครองแอฟริกันในลักษณะที่มีแรงจูงใจการก่อจลาจลทั่วกลุ่มคนชายขอบและได้รับการยกเว้น สงครามกลางเมืองมีรูปทรงโดยเฉพาะลักษณะของรัฐบาลที่กำหนดเป้าหมายและระดับท้องถิ่น การเปลี่ยนแปลงของสงครามกลางเมืองของแต่ละบุคคลได้รับการออกแบบเป็นหลักที่จะถือของเป้าหมายทางทหารโดยทั่วไปซึ่งถูกกำหนดโดยทางการเมืองเศรษฐกิจสังคมและภูมิศาสตร์ทางกายภาพของรัฐ. วิทยานิพนธ์ได้รับการออกแบบเพื่อที่อยู่สี่รูปแบบหลักใดในการอธิบายปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น ของสงครามกลางเมือง ครั้งแรกที่รัฐควบคุมดินแดนขึ้นอยู่กับสถานการณ์ที่มีผลต่อค่าใช้จ่ายในโอกาสของการกบฏที่มีศักยภาพ ประการที่สองที่มีศักยภาพการบีบบังคับของรัฐอาจมีผลต่อสงครามกลางเมืองเหตุผลสองประการในขณะที่อยู่ในระดับต่ำที่มีศักยภาพบีบบังคับอนุญาตให้มีการเพิ่มขึ้นของกลุ่มกบฏระดับสูงของการปราบปรามพลเรือนอาจกระตุ้นให้ประชากรที่จะโจมตีระบอบการปกครอง ประการที่สามการพัฒนาในระดับทั่วทั้งรัฐอาจทำให้เกิดความขัดแย้งเช่นการจัดหาสินค้าสาธารณะอาจจะขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์กับระบอบการปกครอง clientistic สุดท้ายในการทดสอบโดยตรงของความสัมพันธ์ neopatrimonal ระหว่างรัฐบาลและกลุ่มชาติพันธุ์, การเปลี่ยนแปลงในการเป็นตัวแทนของรัฐบาลที่อาจก่อให้เกิดความขัดแย้งกับกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ที่ไม่ได้พันธมิตรกับระบอบการปกครองที่อาจจะด้อยจากอำนาจ การศึกษาก่อนหน้านี้ที่ได้อาศัยคำอธิบายสาเหตุเหล่านี้จะถูกกล่าวถึงอย่างละเอียด. สองข้อสรุปหลักเห็นได้ชัดจากวิทยานิพนธ์นี้ว่ารูปแบบของการกำกับดูแลในรัฐแอฟริกันสร้างโซนไม่สม่ำเสมอของการควบคุมที่นำไปสู่ชายขอบและการยกเว้นในกลุ่มทั้งหมดและภูมิภาค นอกจากนี้การศึกษาของการเปลี่ยนแปลงความขัดแย้งเป็นขั้นสูงอย่างมากโดยการใช้ข้อมูลแยกและข้อกำหนดระดับท้องถิ่นตามที่มันอยู่ในระดับที่แรงจูงใจและโอกาสของพวกกบฏและรัฐบาลมีความชัดเจนมากที่สุดนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสบการณ์ บ่อยมาก และทนความขัดแย้งพลเรือนกว่าประเทศในภูมิภาคอื่น ๆ ซับซาฮาโลกแอฟริกาอเมริกา วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ เป็นการยืนยันว่า สงครามกลางเมืองที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบการปกครองท้องถิ่น เช่น แอฟริกา รัฐบาลซ้อมดิฟนโยบายการปราบปราม , ล้าหลัง , คนชายขอบและการยกเว้นทั่วดินแดนของพวกเขาพื้นที่และเวลาในรูปแบบของกบฏภายในรัฐจึงมีรูปร่างตามรูปแบบของการปกครองระบอบเป้าหมาย

ในวิทยานิพนธ์นี้ผมสนับสนุนกลับไปที่ระบอบปกครองของแอฟริกาในลักษณะที่มีแรงจูงใจการจลาจลทั่วชายขอบและแยกกลุ่มสงครามกลางเมืองมีรูปร่างตามลักษณะเฉพาะของลักษณะของรัฐบาลและท้องถิ่น ที่เป็นเป้าหมาย พลวัตของบุคคล สงครามกลางเมืองจะออกแบบมาเพื่อถือของทหารโดยทั่วไปเป้าหมาย ซึ่งยังถูกกำหนดโดยเศรษฐกิจ การเมือง สังคม ภูมิศาสตร์ และทางกายภาพของรัฐ

ปริญญานิพนธ์นี้ถูกออกแบบมาเพื่อที่อยู่สี่หัวข้อหลักที่วางไว้ เพื่ออธิบายการเกิดสงครามกลางเมือง แรก รัฐควบคุมดินแดนถูกสันนิษฐานว่ามีอิทธิพลต่อค่าเสียโอกาสของกลุ่มกบฏที่อาจเกิดขึ้น ประการที่สอง รัฐอาจส่งผลกระทบต่อศักยภาพการบังคับของสงครามกลางเมืองสำหรับสองเหตุผล : ในขณะที่ระดับของศักยภาพที่บีบบังคับให้สูงขึ้นของกลุ่มกบฏระดับสูงของการปราบปรามพลเรือนอาจกระตุ้นให้ประชากร เพื่อโจมตีรัฐบาล สาม ระดับการพัฒนาข้ามรัฐอาจก่อให้เกิดความขัดแย้ง เช่น การจัดหาสินค้าสาธารณะอาจจะขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ clientistic กัน . สุดท้ายในการทดสอบโดยตรงของความสัมพันธ์ neopatrimonal ระหว่างรัฐบาลและกลุ่มชาติพันธุ์การเปลี่ยนแปลงในการเป็นตัวแทนรัฐบาลอาจจุดประกายความขัดแย้งเช่น กลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่พ้องระบอบอาจถูกกีดกันจากอำนาจ การศึกษาก่อนหน้านี้ได้อาศัยคำอธิบายสาเหตุเหล่านี้อย่างละเอียดได้

สองหลักข้อสรุปชัดเจนจากวิทยานิพนธ์นี้ว่า รูปแบบของการปกครองในประเทศแอฟริกาสร้างสมดุลเขตควบคุมไปสู่ชายขอบและการยกเว้นกลุ่มทั้งหมดและภูมิภาค นอกจากนี้ การศึกษาพลวัตของความขัดแย้งจะสูงอย่างมากโดยใช้ข้อมูลท้องถิ่น disaggregated และกำหนดระดับ เป็นระดับที่แรงจูงใจและโอกาสของกบฏและรัฐบาลชัดเจนที่สุด