Mizuki shakes and quiver her eyes,

Mizuki shakes and quiver her eyes, which are pitch black like darkness.
That’s right she, just a little while ago finished her first battle. It was her first fight and it was the first time she fought with the Mazoku. And at that moment she surely felt the terror of battle. Then is it a good thing to force such her to fight against the Mazoku army.

No, it isn’t.
And I asked her who was trembling such a impossible thing, that was completely wrong.**

In an instances those self satisfying words rushed into my head. If all the feelings that I showed here are same, again I look around myself, everyone there has the perplexed expression.

「I’m sorry, Mizuki.」

「Re, Reiji kun?」

I turn my back on the call which came in reply to my apology. I understand it’s to satisfy oneself. But, I don’t want give up.

I have such mixture of feelings, Therefore.

「It’s good enough for only me to go. Everyone wait in a safe place. Rofuri! 」

I give a loud call to Rofuri from afar, who is just returning from patrolling. Rofuri who doesn’t know any of the developments till now, puzzled came hurrying on his horse.

「Huh, e? What is it, Hero dono?」

「Lend me the horse?」

「Wha? I don’t mind, but why on earth ……」

Rofuri who got down from the horse’s backー. Two voices obstruct his words.

「Please wait, Reiji sama!」

「Wait Reiji kun!」

Running at him hurriedly from behind, at that time Reiji――

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Mizuki สั่นและสั่นดวงตาของเธอซึ่งเป็นสีดำมืดเหมือนสนาม.
ที่เหมาะสมเธอเพียงสักครู่ที่ผ่านมาเสร็จสิ้นการต่อสู้ครั้งแรกของเธอ มันเป็นการต่อสู้ครั้งแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต่อสู้กับ Mazoku และในขณะนั้นเธอก็รู้สึกหวาดกลัวของการต่อสู้ จากนั้นก็จะเป็นสิ่งที่ดีที่จะบังคับดังกล่าวของเธอในการต่อสู้กับกองทัพ Mazoku. ไม่มีก็ไม่ได้. และฉันถามเธอที่ถูกสั่นนั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ว่าเป็นความผิดพลาดอย่างสมบูรณ์. ** ในกรณีความพึงพอใจของผู้ที่ตัวเองคำ วิ่งเข้าไปในหัวของฉัน ถ้าความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันพบว่าที่นี่เหมือนกันอีกครั้งฉันมองไปรอบ ๆ ตัวเองให้ทุกคนได้มีการแสดงออกงง. 「ฉันขอโทษ Mizuki. 」「เรื่อง, Reiji คุง? 」ฉันหันหลังกลับของฉันในการเรียกร้องซึ่งมาใน ตอบกลับของฉันขอโทษ ผมเข้าใจว่ามันจะตอบสนองตัวเอง แต่ฉันไม่ต้องการให้ขึ้น. ฉันมีส่วนผสมดังกล่าวของความรู้สึกดังนั้น. 「เป็นเรื่องที่ดีพอสำหรับฉันเพียงคนเดียวที่จะไป ทุกคนรออยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัย Rofuri! 」ฉันให้โทรดัง Rofuri จากระยะไกลที่เพิ่งกลับมาจากการลาดตระเวน Rofuri ที่ไม่ทราบใด ๆ ของการพัฒนาจนถึงขณะนี้งงงวยมารีบอยู่บนหลังม้า. 「ฮะอี? มันคืออะไรฮีโร่ Dono? 」「ยืมฉันม้า? 」「อะ? ฉันไม่คิด แต่ทำไมบนโลก ...... 」Rofuri ที่ได้ลดลงจากหลังม้าー สองเสียงขัดขวางคำพูดของเขา. 「โปรดรอสักครู่ Reiji ซามะ! 」「รอ Reiji คุง! 」ทำงานที่เขารีบมาจากด้านหลังในเวลานั้น Reiji--

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มิซึกิสั่นสั่นและตาของเธอซึ่งเป็นสีดำสนิทเหมือนความมืดใช่เธอ , แค่ไม่นาน เสร็จศึกแรกของเธอ มันคือการต่อสู้ครั้งแรกของเธอ และมันก็เป็นครั้งแรกที่เธอต่อสู้กับมาโซคุ . และในช่วงเวลานั้น เธอย่อมรู้สึกถึงความน่ากลัวของสงคราม แล้วมันเป็นสิ่งที่ดีที่จะบังคับเช่นเธอ เพื่อต่อสู้กับกองทัพมาโซคุ .ไม่ มันไม่ใช่และฉันถามเธอที่เป็นแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ที่สั่น มันผิดทั้งหมด * *ในอินสแตนซ์เหล่านั้นด้วยตนเอง ภิรมย์คำวิ่งเข้ามาในหัวของผม ถ้าความรู้สึกทั้งหมดที่ผมพบที่นี่ อีกครั้ง ฉันมองไปรอบๆตัวเอง ทุกคนต่างมีสีหน้าที่งงงวย「ฉันขอโทษ มิซึกิ 」「 Re , ไรจิคุง ? 」ฉันหันหลังไปที่เข้ามาตอบขอโทษของฉัน ผมเข้าใจมันเพื่อตอบสนองตัวเอง แต่ ฉันไม่อยากยอมแพ้ฉันมีผสม เช่น ความรู้สึก ดังนั้น「มันดีพอสำหรับฉันแล้ว ทุกคนรอในสถานที่ที่ปลอดภัย rofuri ! 」ผมโทรหา rofuri ดังมาจากที่ไกลๆ ที่เพิ่งกลับมาจากการลาดตระเวน rofuri ใครไม่รู้จักการพัฒนา จนถึงตอนนี้ งงรีบบนม้าของเขา「หา E ? นี่มันพระเอกโดะ ? 」「ขอยืมม้า ? 」「อะ ? ผมไม่รังเกียจ แต่ทำไมบนโลก」 . . . . . . .rofuri ที่เพิ่งลงจากหลังม้าー . สองเสียงขัดคำพูดของเขา「โปรดรอ เรอิจิซามะ ! 」「รอเรอิจิคุง ! 」เขารีบวิ่งมาจากข้างหลัง ตอนนั้น――ริจิ