จะต้องถอนใจ อีกสักเท่าไรโลกแห่งความ

จะต้องถอนใจ อีกสักเท่าไร
โลกแห่งความเป็นจริง ไม่เคยเป็นอย่างใจ
วันและคืนเปลี่ยนหมุน ให้เราวิ่งตามเรื่อยไป
โตแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไป

การเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ง่ายเลย
มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือ ไว้ฟังไว้คิดถึงใคร
โตแล้ว ต้องทำอย่างไร

เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ
จนตัวเราเองอาจหล่นหาย
เมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ เขาไปไหน
ทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้

ตรงขอบฟ้านั้น มีรุ้งพาดผ่าน
เมื่อความจริงความฝันได้มาบรรจบกัน
ที่ดินแดนแห่งนั้น เด็กน้อยคนหนึ่งกับฉัน
จูงมือเดินไปด้วยกัน

เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ
จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร
อย่าลืมเด็กน้อย ทิ้งปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดาย
ได้ยินใช่ไหมเสียงนั้นที่เรียกเรา

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป

(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)
อยู่กับฉันตลอด ไม่ให้ใครแย่งไป
(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จะต้องถอนใจอีกสักเท่าไร

โลกแห่งความเป็นจริงไม่เคยเป็นอย่างใจวันและคืนเปลี่ยนหมุนให้เราวิ่งตามเรื่อยไปโตแล้วทุกอย่างเปลี่ยนไป




การเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลยมันไม่คุ้นไม่เคยยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจไม่มีเวลาเหลือไว้ฟังไว้คิดถึงใครโตแล้วต้องทำอย่างไร





เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจจนตัวเราเองอาจหล่นหายเมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจเขาไปไหนทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม

ในวันนึงเท่าไรก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่าให้ความสดใสยังอยู่กับเราอย่าให้ใครเขามาแย่งไปขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ

แค่เพียงอยากให้เรายังได้ฝันให้เรายังยิ้มได้

โลกแห่งความจริงมันจะดีหรือร้ายเก็บความเป็นเด็กในหัวใจเอาไว้

ตรงขอบฟ้านั้นมีรุ้งพาดผ่าน


เมื่อความจริงความฝันได้มาบรรจบกันที่ดินแดนแห่งนั้นเด็กน้อยคนหนึ่งกับฉันจูงมือเดินไปด้วยกัน



เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจจนลืมว่าเราเคยเป็นใครอย่าลืมเด็กน้อยทิ้งปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดาย



ได้ยินใช่ไหมเสียงนั้นที่เรียกเราขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหมในวันนึงเท่าไรก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใสยังอยู่กับเราอย่าให้ใครเขามาแย่งไป

แค่เพียงอยากขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆให้เรายังได้ฝันให้เรายังยิ้มได้มันจะดีหรือร้าย

โลกแห่งความจริงเก็บความเป็นเด็กในหัวใจจะอยู่กับฉันตลอดไป

( ขอพื้นที่เล็กๆขอพื้นที่เล็กๆขอพื้นที่เล็กๆให้ใจยังเป็นเด็ก )

( อยู่กับฉันตลอดไม่ให้ใครแย่งไปขอพื้นที่เล็กๆขอพื้นที่เล็กๆขอพื้นที่เล็กๆให้ใจยังเป็นเด็ก )